Στάθης Κομνηνός
Μετά από τήν καρτεσιανή οντολογική, ουσιαστικά, εισήγηση «Σκέφτομαι άρα είμαι (υπάρχω)» ή τη θεολογική νεοπατερική εισήγηση του 20ου αιώνα «Αγαπώ, άρα είμαι (υπάρχω)», θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Glucksmann, πως ο μηδενισμός, -που ο Νίτσε προέβλεψε προφητικά τον 19ο αιώνα και παγκοσμιοποιήθηκε στα τέλη του 20ου- εισηγήται το «σκοτώνω, άρα είμαι (υπάρχω)». Με την επέτειο των δέκα χρόνων από την επίθεση τους δίδυμους πύργους, το βιβλίο του Andre Glucksmann «Ο Ντοστογιέβσκη στο Μανχάταν», των εκδόσεων ΓΚΟΒΟΣΤΗ, στη μετάφραση-εγγύηση του Κωστή Παπαγιώργη, βοηθάει να δοθεί μια πολύ ρεαλιστικότερη και, κατά τούτο, πιο ελπιδοφόρα προσέγγιση στην κοινωνιοκτόνα επίθεση του ύστερου (και θνήσκοντος) καπιταλισμού και να διαφανεί πως ο κινητήριος μοχλός για φαινόμενα θεσμικής σήψεως, κοινωνικής αναλγησίας, άπληστης και αντικοινωνικής κερδοφορίας, είναι ένας εμπεδωμένος μηδενισμός σε όλο το φάσμα της κοινωνίας. Η Πόλις, τώρα πια, γλείφει εκστασιασμένη τις καραμελίτσες που της πετά η Ύβρις (σελ.48). Ο Glucksmann δεν θα μπορούσε να βρει καταλληλότερο χειραγωγό από τον Ντοστογιέβσκη σ’αυτή του την εξερεύνηση και αυτό αποδεικνύει και το μέγεθος της ευφυίας του.
πηγή: Αντίφωνο
