O Διονύσης Σαββόπουλος ήρθε ΣΤΑ ΑΚΡΑ (Ιούνιος 2013) με τη Βίκυ Φλέσσα, και μίλησε για τον Πλούτο του Αριστοφάνη, την παράσταση, την οποία σκηνοθετεί, έχει γράψει τη μουσική, τη μετάφρασή της και σχολιάζει την παρθενική του εμφάνιση επί σκηνής στην Επίδαυρο, καθότι συμμετέχει και αυτός στην παράσταση, ως ο «παρεμβαίνων».
Επίσης, σκέφτεται φωναχτά για την Ελλάδα της κρίσης, αφηγείται ιστορίες από την μουσική του πορεία, την προσωπική του ζωή και τα παιδικά του χρόνια και ξιφουλκεί με το γνωστό σαββοπούλειο πάθος για τη γλώσσα.
Δικαιούται ασφαλώς μια κοινωνία να βγει και να πει: [i]Εμένα δεν μου χρειάζεται τηλεόραση.[/i] Μόνο που θα σήμαινε, αυτό, ότι δεν της χρειάζονται κι εκπομπές σαν ετούτη…
Μια εκπομπή που μας φέρνει να συνειδητοποιήσουμε ότι, το να μην έχουμε [i]δημόσια τηλεόραση[/i] (σήμερα) ισούται, απλά, με το να_ μ η ν_ έ χ ο υ μ ε_ [i]τηλεόραση[/i] [b]εν γένει[/b]!
Από κει και πέρα, τι να πρωτοπεί κανείς για μια συνέντευξη-ποταμό όπως η προκείμενη του Διονύση Σαββόπουλου.
Παρ’ όλο το εύρος του ενθουσιασμού μου, ωστόσο, θα σταθώ σε ένα απ’ τα λίγα σημεία που μέ κινούν σε αναστοχασμό επί των εισηγουμένων:
«Νοιώθω μέρος της Ευρώπης», μας λέει ο Δ.Σ., «για λόγους κυρίως βιωματικούς: Είναι τα “βινύλια”, είναι οι ταινίες της (εκείνα που με διέπλασαν).»
[b]Εδώ ακριβώς προσκομίζεται τό από πλευράς μου… αντι-βίωμα: Η (λοιπή) Ευρώπη, αναλογίζομαι συχνά πυκνά, είναι μια ορισμένη γεωγραφία στην οποία – και όμως – δεν “μίλησε”, ουδέποτε, μια “μουσική εκφραστική” όπως εκείνη του Διονύση Σαββόπουλου!
Όσο για τις ταινίες, διερωτώμαι κατά πόσον θα εξακολουθούσαμε να ασχολούμαστε με κινηματογράφο αν τυχόν δεν γνωρίζαμε ότι υπάρχει η εκδοχή ενός Αντρέι Ταρκόφσκυ – ή και ενός Θόδωρου Αγγελόπουλου…[/b]
ΥΓ: Στο ίδιο ακριβώς επίπεδο των Ωραίων Τεχνών είναι που, κυρίως, τολμώ να αναζητήσω μια γεωγραφία στους αντίποδες της δυτικοευρωπαϊκής. Αποτολμώ, συγκεκριμένα, να την προσδιορίσω με τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη. Γεγονός που θα πεί:
«[…] χωρὶς ἐμβάθυνση τύπου ψυχολογικοῦ
πράγμα ποὺ θά’ κανε τὴν καθημερινὴ ζωή μου
ἀνιαρὴ σὰν μυθιστόρημα
θνησιγενῆ σὰν ἔργο τοῦ κινηματογράφου
ἀρνητικὴ σὰν χιουμοριστικὸ ἀνέκδοτο
ἀδάφορη σὰν ἔργο ζωγραφικῆς τῆς Ἀναγεννήσεως
ἐπιβλαβῆ σὰν ἐνέργεια πολιτικὴ καὶ γενικὰ
δουλοπρεπῆ καὶ ὑποταγμένη στὴ φυσική του κόσμου τάξη»