Ἡ ἀρχέγονος κατάστασις τοῦ ἀνθρώπου

2
672

Παναγιώτης Νέλλας

«κα­νν» τς ρ­μο­νί­ας τς κτί­σε­ως εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος. Διαὐ­τν ἐ­δη­μι­ουρ­γή­θη σύμ­πας ὁ ὁ­ρα­τς κό­σμος καδιαὐ­τοῦ ἡ κτί­σις προ­σφέ­ρε­ται ες τν Θε­όν. ν τπέμ­πτκε­φα­λαί­τς «ν Χρι­στζω­ς», ν­θα ρ­μη­νεύ­ε­ται τε­λε­ττν γ­και­νί­ων τοΝα­ο, Κα­βα­σι­λας ἐ­πι­μέ­νει διμα­κρν ες τγε­γο­νς ὅ­τι ἡ Ἁ­γί­α Τρά­πε­ζα καὶ ὁ Να­ς ἀ­πο­τε­λον «τύ­πον» το«κα­ττν ν­θρω­πον θυ­σι­α­στη­ρί­ου»· «ὅ­τι να­ς εἶ­ναι Θε­οκαθυ­σι­α­στή­ριον ἀ­λη­θς μό­νη τν δρω­μέ­νων τν ν­θρώ­πων δύ­να­ται φύ­σις». Δικαὶ ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πο­τε­λετν συ­νε­κτι­κν δε­σμόν, τν κε­φα­λν τς κτί­σε­ως, κε­φα­λν δαὐ­τοῦ ἀ­πο­τε­λεῖ ὁ Χρι­στός. Αὐ­τεἶ­ναι «δι­καί­α» θέ­σις τοῦ ἄν­θρω­που ν τσύμ­παν­τι κατοῦ­το ἀ­κρι­βς ἀ­πο­τε­λετκάλ­λος κατν ἀ­ρε­τήν, τν ρ­χέ­γο­νον δι­και­ο­σύ­νην αὐ­το.

δι­και­ο­σύ­νη αὕ­τη τοῦ ἀν­θρώ­που εὑ­ρί­σκε­ται πρς τν θεί­αν δι­και­ο­σύ­νην ες σχέ­σιν ἀ­φαν­τά­στως στε­νο­τέ­ραν ἐ­κεί­νης, ν ἔ­χει πρς αὐ­τν δι­και­ο­σύ­νη τς ὑ­πο­λοί­που δη­μι­ουρ­γί­ας. Δι­ό­τι ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­ναι εἰ­κν τοΘε­ο.

σχέ­σις τς εἰ­κό­νος πρς τὸ ἀρ­χέ­τυ­πον εἶ­ναι κα­ττν Κα­βά­σι­λαν σχέ­σις με­ρι­κμέν, οὐ­χτ­τον ὅ­μως πραγ­μα­τι­κή. εἰ­κν κοι­νω­νεῖ ἐ­σω­τε­ρι­κς πρς τὸ ἄρ­χε­τυ­πον. Ζω­ο­ποι­εῖ­ται ὑ­π’ αὐ­το, ἀ­να­φέ­ρε­ται ες αὐ­τὸ ἑλ­κο­μέ­νη ἐ­σω­τε­ρι­κς ὑ­π’ αὐ­τοκασυγ­χρό­νως ἀ­πο­κα­λύ­πτει αὐ­τό. Ὑ­πτν ν­νοι­αν ταύ­την δι­και­ο­σύ­νη τοῦ ἀν­θρώ­που εἶ­ναι δι­και­ο­σύ­νη εἰ­κο­νι­κή. Ὁ ἄν­θρω­πος κα­θί­στα­ται ἐ­νά­ρε­τος καὶ ἅ­γιος ν μέ­τρω κοι­νω­νεκαὶ ἀ­πο­κα­λύ­πτει τν ἀ­ρε­τν καὶ ἁ­γι­ό­τη­τα τομό­νου ἐ­να­ρέ­του, ἁ­γί­ου καδι­καί­ου Θε­ο. «Κα­θά­περ επολ­λκά­το­πτρα τε­θεί­η ὑ­πτν ἥ­λιον, πάν­τα μν λάμ­πει καὶ ἀ­κτῖ­να ἀ­φί­η­σι καδό­ξεις πολ­λος ἡ­λί­ους ὁ­ρν, ες δὲ ἀ­λη­θς ὁ ἐν πά­σιν ἀ­στρα­πτων ἥ­λιος, οὕ­τω καὶ ὁ μό­νος ὑ­πάρ­χων ἅ­γιος, ες τος πι­στος χε­ό­με­νος, ν πολ­λας μν ψυ­χας φαί­νε­ται καπολ­λος δεί­κνυ­σιν ἁ­γί­ους, ἔ­στι δες καμό­νος ἅ­γιος».

εἰ­κο­νι­καὕ­τη σχέ­σις με­τα­ξδι­και­ο­σύ­νης τοΘε­οκαδι­και­ο­σύ­νης τοῦ ἀν­θρώ­που ἔ­χει θε­μέ­λια ν­το­λο­γι­κά. Τν δι­και­ο­σύ­νην τοῦ ἀν­θρώ­που συ­νι­στκαδι­α­κρα­τεῖ ἡ σχέ­σις αὐ­τς πρς τν δι­και­ο­σύ­νην τοΘε­ο. Ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­πλά­σθη «τὸ ἐξ ρ­χς» κα­τεἰ­κό­να τοΘε­ο. Τοῦ­το ση­μαί­νει ὅ­τι ἔ­χει τν δυ­να­τό­τη­τα κατν προ­ο­ρι­σμν νὰ ἀ­πο­κα­λύ­πτῃ ἐν τκτί­σει τν Θε­όν. «Μό­νος γρ ν­θρω­πος τοΘε­οτν εἰ­κό­να κο­μί­ζων, ν αὐ­τς κα­θα­ρς, ὅ­περ ἐ­στί, φα­ν, προ­σγε­γραμ­μέ­νον ἔ­χων νό­θον οὐ­δέν, ἀ­λη­θς δεῖ­ξαι δύ­ναι­τν αὐ­τν τν Θε­όν». Ἔ­χει ἐ­πί­σης τν δυ­να­τό­τη­τα διτς προ­σφο­ρς τς ἑ­αυ­τοφύ­σε­ως ες τν Θε­ν νὰ ἑ­νω­θμε­ταὐ­το. Τοῦ­το ἀ­κρι­βς ἀ­πο­τε­λετν ὕ­ψι­στον προ­ο­ρι­σμν αὐ­τοκαί, κα­τἐ­πέ­κτα­σιν, τν ἐ­σχά­την βαθ­μί­δα τς δι­και­ο­σύ­νης του.

,τι συ­νι­σττν προ­πτω­τι­κν ν­θρω­πον, ἡ ἀρ­χή, δο­μκαττέ­λος αὐ­τοεἶ­ναι Θε­ο­κεν­τρι­κόν, μά­λι­στα δέ, ς προσ­δι­ο­ρί­ζει ἀ­κρι­βέ­στε­ρον Κα­βά­σι­λας, Χρι­στο­κεν­τρι­κόν. «Καγρ διτν και­νν ν­θρω­πον (τν Χρι­στόν) ν­θρώ­που φύ­σις συ­νέ­στη τὸ ἐξ ρ­χς... Ογρ πα­λαι­ός του και­νο, λ­λνέ­ος Ἀ­δμ τοπα­λαι­οπα­ρά­δειγ­μα... πρε­σβύ­τε­ρος το δευ­τέ­ρου μί­μη­μα κακα­ττν ἰ­δέ­αν ἐ­κεί­νου πέ­πλα­σται». Κα­τφυ­σι­κν συ­νέ­πειαν ἡ ἀρ­χέ­γο­νος δι­και­ο­σύ­νη τοπρο­πτω­τι­κοῦ ἀν­θρώ­που ἠ­το, κα­ττὸ ἀν­τί­στοι­χον μέ­τρον, θε­ο­ει­δής.

Ἡ ἀρ­χτοῦ ἀν­θρώ­που, πρῶ­τον, συ­νί­στα­ται ες τ«κα­τεἰ­κό­να». Θε­ός, λα­βν τν ἕ­κτην ἡ­μέ­ραν τς δη­μι­ουρ­γί­ας «χον ἀ­πτς γς», ἐ­τε­χνούρ­γη­σε διτοχο­ς τού­του ν, τὸ ὁ­ποῖ­ον εἶ­χε, ς προ­εί­πο­μεν, τν δυ­να­τό­τη­τα νφα­νέ­ρω­σῃ ἐ­πτς γς τν Εἰ­κό­να τοΘε­οκανπρο­σφέ­ρες Αὐ­τν τν κτι­στν φύ­σιν του. Ὅ­θεν ὁ ἀν­θρω­πος εἶ­ναι δί­και­ος, κα­ττν Κα­βά­σι­λαν, δι­ό­τι εἶ­ναι εἰ­κν τοΘε­ο. Καπα­ρα­μέ­νει δί­και­ος ν ὅ­σῳ ὑ­πάρ­χει καζῆ ὡς εἰ­κν τοΘε­ο· ν ὅ­σεὑ­ρί­σκε­ται ες τν ρ­θν ἐ­νώ­πιον τοΘε­οστά­σιν καδι­α­κρα­τετν ρ­θν με­τΑὐ­τοσχέ­σιν· ν ὅ­σφω­τί­ζε­ται καζω­ο­ποι­εῖ­ται ὑ­πτοΘε­ο, καβα­δί­ζει πρς τν με­τΑὐ­τοῦ ἕ­νω­σιν κατν πρς Αὐ­τν ὁ­μοί­ω­σιν.

δο­μτοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­πί­σης εἶ­ναι, κα­ττν Κα­βά­σι­λαν, σα­φς Χρι­στο­κεν­τρι­κή. «Διτν και­νν ν­θρω­πον ν­θρώ­που φύ­σις συ­νέ­στη τὸ ἐξ ρ­χς. Κανος καἐ­πι­θυ­μί­α πρς ἐ­κεῖ­νον κα­τε­σκευά­σθη καλο­γι­σμν ἐ­λά­βο­μεν, ἵ­να τν Χρι­στν γι­νώ­σκω­μεν· ἐ­πι­θυ­μί­αν, ἵ­να πρς ἐ­κεῖ­νον τρέ­χω­μεν· μνή­μην ἔ­σχο­μεν, ἵ­νἐ­κεῖ­νον φέ­ρω­μεν, ἐ­πεκαδη­μι­ουρ­γη­μέ­νοις αὐ­τς ρ­χέ­τυ­πον ν». Ὁ ἄν­θρω­πος φέ­ρει ν ἑ­αυ­ττν «βα­σι­λι­κν εἰ­κό­να». Ὅ­θεν δι­και­ο­σύ­νη αὐ­τομε­τέ­χει, ν τμέ­τρτο«κα­τεἰ­κό­να», τς δι­και­ο­σύ­νης τοΧρι­στο. Πᾶ­σαι δα ἀ­να­ζη­τή­σεις αὐ­τοεὑ­ρί­σκον­ται ες πραγ­μα­τι­κν εἰ­κο­νι­κν σχέ­σιν πρς τν Θε­όν, «πρς ν ὁ ἀν­θρώ­πι­νος ἔ­ρως, ὥ­σπερ ες κα­νό­να τι­νκαὶ ὅ­ρον κα­τε­σκευά­σθη τὸ ἐξ ρ­χς, κα­θά­περ θη­σαυ­ρς οὕ­τω μέ­γας, οὕ­τως εὐ­ρύς, ὥ­στε Θε­ν ὑ­πο­δέ­ξα­σθαι δυ­νη­θῆ­ναι».

Ττε­λευ­ταῖ­ον τοῦ­το κα­θι­στᾶ ἐμ­φα­νς κατΧρι­στο­κεν­τρι­κν τέ­λος τοῦ ἀν­θρώ­που. Τγε­γο­νς ὅ­τι ὁ Ἀ­δμ ἐ­δη­μι­ουρ­γή­θη «κα­τεἰ­κό­να» τοΘε­οση­μαί­νει, κα­ττν Κα­βά­σι­λαν, ὅ­τι ὤ­φει­λε νὰ ὑ­ψω­θπρς τὸ Ἀρ­χέ­τυ­πον καν«ὑ­πο­δε­χθ» τν Θε­όν. Σκο­πς τοῦ ἀν­θρώ­που ἦ­το νὰ ἑ­νω­θμε­ταὐ­τοῦ ὑ­πο­στα­τι­κς Λό­γος κανφα­νε­ρω­θτοι­ου­το­τρό­πως ν τῇ ἱ­στο­ρί­ᾳ ὁ Χρι­στός, ν«ἀ­να­δει­χθῇ ὁ Θε­άν­θρω­πος». «Μη­δἔ­κτι­σε αὐ­τν (τν ν­θρω­πί­νην φύ­σιν) Θε­ς πρς λ­λο τι βλέ­πων... λ­λτοῦ­το ζη­τν ἐ­ποί­η­σεν, ἵ­να, γεν­νη­θῆ­ναι δε­ῆ­σαν, τν μη­τέ­ρα πα­ραὐ­τς λά­β· καταύ­την ὑ­πο­θέ­με­νος πρό­τε­ρον, κα­θά­περ τι­νκα­νό­να τν χρεί­αν (τν Χρι­στόν, τν ὑ­πο­στα­τι­κν ἕ­νω­σιν) ες αὐ­τν ἔ­πει­τα πλάτ­τει τν ν­θρω­πον». Πρς τν Χρι­στν ὁ ἄν­θρω­πος «ὥ­σπερ ες κα­νό­να τι­νκαὶ ὅ­ρον κα­τε­σκευά­σθη τὸ ἐξ ρ­χς..., ὥ­στε Θε­ν ὑ­πο­δέ­ξα­σθαι δυ­νη­θῆ­ναι».

Πρτς ὑ­πο­στα­τι­κς ν Χρι­στῷ ἑ­νώ­σε­ως τς θεί­ας κατς ν­θρω­πί­νης φύ­σε­ως, α δύ­ο φύ­σεις «δι­ί­σταν­το», λέ­γει Κα­βά­σι­λας, «ὅ­τι Θε­ς μν αὐ­τς μό­νον, δφύ­σις ν­θρω­πος μό­νον». Ἐ­φὅ­σον Χρι­στς «ἐ­στν κε­φα­λτοσώ­μα­τος τς κ­κλη­σί­ας» (Κολ. 1, 18), ὅ­περ διτν Κα­βά­σι­λαν εἶ­ναι ταυ­τό­ση­μον πρς τὸ ὅ­τι Χρι­στς εἶ­ναι κε­φα­λτς ἀ­λη­θος ν­θρω­πό­τη­τος, εἶ­ναι μ­φα­νς ὅ­τι ν ὅ­σχρό­νῳ ἡ ἀν­θρω­πό­της δν εἶ­χε λά­βει εἰ­σέ­τι τν Ὑ­πό­στα­σιν τοΛό­γου, ἦ­το ἀ­πμις ἀ­πό­ψε­ως ἄ­νευ πραγ­μα­τι­κς ὑ­πο­στά­σε­ως, τσῶ­μα τς ν­θρω­πό­τη­τος ἦ­το οἱ­ο­νεὶ ἀ­κέ­φα­λον. Διπάν­τες οπι­στο«γε­γέν­νην­ται τοΧρι­στοτν βί­ον τοῦ­τον εἰ­σε­λη­λυ­θό­τος καγεν­νη­θέν­τος» καπάν­τες οἱ ἅ­γιοι τς Πα­λαι­ς κατς Και­νς Δι­α­θή­κης ἐ­γέ­νον­το ἅ­γιοι ν Χρι­στ. Δι­ό­τι «γέν­νη­σις τς κε­φα­λς τν με­λν τν μα­κα­ρῖ­ων γέν­νη­σις ν. Τοῦ­το γρ ν συ­στῆ­ναι τμέ­λη, τγεν­νη­θῆ­ναι τν κε­φα­λήν». Κα­βά­σι­λας ἐ­ξη­γεῖ ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος πρΧρι­στοῦ ἐ­στε­ρεῖ­το τς κα­θαὐ­τὸ ἀν­θρω­πί­νης «μορ­φς», τς «μορ­φς» τοΥἱ­ο, τοχρι­στο­ει­δος «εἴ­δους», ἀ­κό­μη ρι­ζι­κώ­τε­ρον, το«κα­τΧρι­στν ὑ­πο­στῆ­ναι». Ὅ­ταν ὅ­μως «σρξ ἐ­θε­ώ­θη καφύ­σις ν­θρώ­που ὑ­πό­στα­σιν ἔ­λα­χεν αὐ­τν τν Θε­όν... δι­α­φο­ρὰ ἐ­κεί­νη χώ­ραν οκ ἔ­χει τς μις ὑ­πο­στά­σε­ως τοῦ­το μν οὔ­σης, ἐ­κεῖ­νο δγε­νο­μέ­νης, τν δι­ά­στα­σιν τς θε­ό­τη­τος καὶ ἀν­θρω­πό­τη­τος ἀ­ναι­ρε, κοι­νς ὅ­ρος ἐ­φύ­σε­ως οὖ­σα, ἐ­πετν δι­ε­στώ­των οκ ν γέ­νοι­το κοι­νς ὅ­ρος». Κα­θί­στα­ται οὕ­τω σα­φς θε­με­λι­ώ­δης κα­βα­σι­λι­κθέ­σις, ὅ­τι «τν ἀ­λη­θι­νν ν­θρω­πον κατέ­λει­ον... πρῶ­τος καμό­νος ἔ­δει­ξεν Σω­τήρ».

Τγε­γο­νς συ­νε­πς ὅ­τι Θε­ς ἔ­πλα­σε τν ν­θρω­πον κα­τεἰ­κό­να ση­μαί­νει ν τε­λευ­ταῖ­ᾳ ἀ­να­λύ­σει, ς δυ­νά­με­θα νσυμ­πε­ρά­νω­μεν, ὅ­τι ἔ­πλα­σε αὐ­τν τεί­νον­τα πρς τν Εἰ­κό­να, ὅ­τι τοῦ ἔ­δω­κε χά­ρι­τι, λ­λπραγ­μα­τι­κς, τν σκο­πν κατς δυ­να­τό­τη­τας νδι­α­κο­νή­σῃ ἐ­νερ­γη­τι­κς ες τν ἀ­νά­λη­ψιν τς σαρ­κς ὑ­πτοΛό­γου, ὅ­στις εἶ­ναι τε­λεί­α καμο­να­δι­κ«Εἰ­κν τοΠα­τρός». Ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­χε τν προ­ο­ρι­σμν ν«ὁ­μοι­ω­θ» πρς τν Εἰ­κό­να, νὰ ἀ­να­δει­χθῇ ἐ­νυ­πο­στα­σι­α­ζό­με­νος ες τν Θε­ν Λό­γον καὶ ὁ ἴ­διος «Εἰ­κν το Θε­ο», δη­λα­δπλή­ρης κατέ­λει­ος ν­θρω­πος. τε­λεί­ω­σις συ­νε­πς τοῦ ἀν­θρώ­που συμ­πί­πτει πρς τν χά­ρι­τι πραγ­μα­τι­κν κατε­λεί­αν ὑ­πτοΘε­οῦ ἐν Χρι­στυἱ­ο­θε­σί­αν αὐ­το, ἤ­τοι πρς τν χρι­στο­ποί­η­σιν καθέ­ω­σιν. σκο­πς τς ν­θρω­πί­νης δι­και­ο­σύ­νης εἶ­ναι νὰ ἐν­δυ­θτν δι­και­ο­σύ­νην τοΧρι­στο. Διαὐ­τοτοτρό­που δι­και­ο­σύ­νη τοῦ ἀν­θρώ­που δύ­να­ται νκα­τα­στδι­και­ο­σύ­νη θε­ο­ει­δής.

νε­ω­τέ­ρα ρ­θό­δο­ξος θε­ο­λο­γί­α, βα­σι­ζο­μέ­νη ἐ­πτν Πα­τέ­ρων, κα­τα­νο­εῖ ὀρ­θς τν σω­τη­ρί­αν καδι­καί­ω­σιν τοῦ ἀν­θρώ­που οὐ­χμό­νον ρ­νη­τι­κς, ς ἁ­πλν λύ­τρω­σιν κ τν δει­νν τς δου­λεί­ας κατοθα­νά­του, λ­λκαθε­τι­κς, ς ἀ­να­γέν­νη­σιν καθέ­ω­σιν. Ἡ ὑ­πο­στη­ρι­ζο­μέ­νη ἀ­νω­τέ­ρω θέ­σις τοΚα­βά­σι­λα ἀ­πο­κα­λύ­πτει τν ν­θρω­πο­λο­γι­κν καχρι­στο­λο­γι­κν προ­ϋ­πό­θε­σιν τς τοια­ύτης κα­τα­νο­ή­σε­ως τς σω­τη­ρί­ας. Πράγ­μα­τι, ὁ ὅ­ρος «θέ­ω­σις», οὐ­δα­μοῦ ἐν τΓρα­φῇ ἀ­παν­τν, ἐ­χρη­σι­μο­ποι­ή­θη ὑ­πτν Πα­τέ­ρων ς γνη­σί­α κ­κλη­σι­α­στι­κὴ ἑρ­μη­νεί­α τς βι­βλι­κς κ­φρά­σε­ως «ν Χρι­στ», δι­ό­τι διτοῦ ὅ­ρου τού­του ἀ­φἑ­νς μν ν­τι­με­τω­πί­ζον­το εὐ­χε­ρς α ἐ­σφαλ­μέ­ναι χρι­στο­λο­γι­καὶ ἑρ­μη­νεί­αι τν αἱ­ρε­τι­κν, ἀ­φἑ­τέ­ρου δὲ ἐ­ξε­φρά­ζε­το διαὐ­τομε­τἀ­πο­λύ­του ἐ­παρ­κεί­ας φύ­σις καὶ ὁ σκο­πς τοῦ ἀν­θρώ­που κατς ν τῇ Ἐκ­κλη­σί­πνευ­μα­τι­κς αὐ­το, ζω­ς. Ὅ­τε ὅ­μως, κα­ττν ΙΔ΄ αἰ­ώ­να, μ­φι­σβη­τή­θη τὸ ὀρ­θό­δο­ξον πε­ρι­ε­χό­με­νον κααὐ­τὴ ἡ δυ­να­τό­της τς θε­ώ­σε­ως, Νι­κό­λα­ος Κα­βά­σι­λας ἐ­δί­δα­ξε με­τσα­φη­νεί­ας, ὅ­τι θέ­ω­σις εἶ­ναι ἀ­κρι­βς «ν Χρι­στζω­ή» καὶ ἡ χρι­στο­ποί­η­σις τοῦ ἀν­θρώ­που, καὶ ὅ­τι ὁ ἀ­λη­θς ν­θρω­πος εἶ­ναι ὁ ἐν Χρι­σττοι­οῦ­τος, ἀ­νέ­πτυ­ξε δὲ ἐν ἐ­κτά­σει, καδικα­τη­γο­ρη­μά­των ν­το­λο­γι­κν, τν ἤ­δη πα­ρτΠαύ­λῳ ἀ­παν­τω­μέ­νην ν συ­νό­ψει σχέ­σιν με­τα­ξχρι­στο­λο­γί­ας καὶ ἀν­θρω­πο­λο­γί­ας.

 

πτν μελέτη «περδικαιώσεως διδασκαλία Νικολάου τοΚαβάσιλα», κδ. νδικτος, θήνα 1998, σελ. 76-84.

Εικόνα: Ο Χριστός Παντοκράτωρ, από τοιχογραφία με τη Δευτέρα Παρουσία στο βαπτιστήριο του Αγίου Ιωάννη στη Φλωρεντία. Περίπου 1300 μ.Χ.

πηγή: Aντίφωνο

2 Σχόλια

  1. Ἀποτελεῖ βέβαια δεδομένο ὅτι τὸ παραπάνω κείμενο γράφτηκε τὸν 20ὸ αἰώνα, ἐνῷ ἡ εἰκονουργία ποὺ τὸ συνοδεύει ἐδῶ φιλοτεχνήθηκε τὸν 13ο.
    Θὰ μποροῦσε ὡστόσο, ἡ χρονικὴ αὐτὴ διαδοχή, καὶ νὰ ἦταν ἀντίστροφη…

    Διότι ἦταν φυσικὰ ἡ ἀσύλληπτη [i]νοματοδότηση[/i] τοῦ ὑπάρχειν, τῆς βυζαντινῆς ἐποχῆς, αὐτὴ ποὺ κυοφοροῦσε καὶ μιὰ τέτοια (ἑνιαίας τεχνοτροπίας σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, ἀκόμα, ὣς τότε) δημιουργικότητα.
    [b]Μιὰ μεγαλειώδης Θεολογία[/b], ἐννοῶ, [b][i]γεννάει[/i] καὶ συνάμα [i]γεννιέται[/i] ἀπὸ μιὰ συγκλονιστικὴ Εἰκονοποιΐα[/b]!
    Ἀξίζει νομίζω μερικὲς στιγμὲς νὰ στεκόμαστε γιὰ νὰ τὸ ἐπισημάνουμε.

  2. Ο αείμνηστος Παναγιώτης Νέλλας, ένας από τους εγγυρότερους θεολόγους της Χριστιανικής Ορθοδοξίας, κουβαλούσε μέσα του όλους τους Πατέρες. Από τον Ωριγένη και τον Άγιο Αθανάσιο μέχρι όχι μόνον τον Άγιο Καβάσιλα – τον παραμελημένο από τους άλλους θεολόγους ως μαθητής υποδεέστερος του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά – αλλά και μέχρι τον σύγχρονό του π. Δ. Στανιλοάε. Κουβαλούσε δηλαδή όλη την Ορθοδοξία. Και την Εικονογραφία, και την Υμνογραφία. Γι αυτό και σύγχρονος με κάθε φανέρωση της Χριστιανικής Πίστης.

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ