Τό πρόβλημα τῶν θρησκευτικῶν στά σχολεῖα

Ευχαριστούμε ειλικρινά. Μια υπαπαντή μέσω των λόγων του γέροντα.

Πανέμορφα λόγια, πηγή ζωής αληθινής. Αλλά μάλλον εκτός θέματος. Μα αν είχε την ευθύνη η εκκλησία για το μάθημα των θρησκευτικών στο δημόσιο σχολείο δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Θα προσυπογράφαμε όλοι μετά χαράς(!) τη λύση(;;) που προτείνει ο π. Βασίλειος. Αλλά την ευθύνη για το δημόσιο σχολείο την έχει το κράτος, το οποίο πρέπει να διευθετεί τα προβλήματα που αφορούν όλους τους πολίτες και όχι μόνο όσους ασπάζονται τις απόψεις του π. Βασιλείου -δηλ. τους χριστιανούς. Αν η εκκλησία δεν καταλάβει ότι, καλώς ή κακώς, ζούμε σε ένα εκκοσμικευμένο κράτος, θα συσσωρεύει ήττες από το τελευταίο. Όπως συμβαίνει συνεχώς από το 1981 και μετά…

Αυτη ειναι η Ορθοδοξια μας.

Ευλογειτε Γεροντα

Αξίζει νομίζω να αρχίσουμε να παρατηρούμε, κάποτε, ότι αυτή η οποία [i]«συσσωρεύει ήττες»[/i] εξ αιτίας του εκκοσμικευμένου χαρακτήρα του κράτους δεν είναι η [b]εκκλησία[/b] αλλά η [b]κοινωνία[/b].

[b]Όπως επίσης αξίζει να παρατηρήσουμε, έστω εκ των υστέρων, ότι – από το 1981 και μετά λοιπόν – κάθε φορά που η εκκλησιαστική συνείδηση αντιστάθηκε σε αντιδημοκρατική χρήση του κρατικού μηχανισμού, η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία σ υ μ μ ε ρ ί σ τ η κ ε τη διάθεση της αντίστασης.[/b]

Με απλούστερες λέξεις: Σε θέματα τα οποία οι ηγήτορες τής κρατικώς επιβαλλόμενης αποϊεροποίησης ουδαμώς και ουδεπόποτε τολμούν να θέσουν υπό την “κρίση” της ψήφου του “δήμου”, δεν έχουν – διατείνομαι – καμμιάν απολύτως [i]έλλογη αιτία[/i] ορισμένοι θεολόγοι μας να εμφανίζονται (όχι ακριβώς βασιλικώτεροι των βασιλέων αλλά) αντιδημοκρατικώτεροι των… αντιδημοκρατών.

Πάλι παρέσυραν τον Πατέρα Βασίλειο. Πάλι τον κορόιδεψαν οι σκοταδιστές, φονταμενταλιστές, οπισθοδρομικοί, γραφικοί, οργανωσιακοί, φασίστες. Α, και ρατσιστές επίσης, χριστιανοί του περιθωρίου. Περιμένουμε λοιπόν πάλι τους λογίους προοδευτικούς, δημοκράτες, αντιφασίστες, αντιπαγανιστές, αντιχουντικούς, και κυρίως αγνούς και διόλου υστερόβουλους, εύθικτους και καθαρούς χριστιανούς – εκκλησιοοαριστεροκεντρικούς Καθηγητάς της Θεολογίας του ΑΠΘ, αλλά και τους λοιπούς “απελευθερωτές” (και άλλους συμπτωματίες του χώρου) να τον καλέσουν και να τον ξαναμαλώσουν, μήπως κι αυτή τη φορά τον συνετίσουν!

Ναι, αλλά τι γίνεται όταν η εκκλησία νομίζει ότι όλη η κοινωνία είναι εκκλησία;
Εγώ λέω ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να φοβάται και να αναζητεί πάντα τη βοήθεια του κράτους για όσα εκείνη νοπμίζει σωστά. Όλα όσα λέει ο π. Βασίλειος ας γίνουν επιδιώξεις της ίδιας της εκκλησίας, ακόμη κι αν το κράτος δεν συνηγορεί.
Και, επιτέλους, το νέο μάθημα των θρησκευτικών, φαντάζομαι, δεν μιλάει για κατάργηση του Χριστού ως θεανθρώπου.

Eίμαι της γνώμης πως το μάθημα πρέπει να μετατραπεί σε θρησκειολογικό-πολιτιστικό ανεξάρτητα απ΄ την εθνολογική-θρησκευτική σύνθεση των σχολείων μας.
Σε καμιά περίπτωση δεν είναι υποχρεωμένο το Κράτος να γίνει προπαγανδιστής καμιάς Εκκλησίας, ακόμα και της “κρατούσας”.
Είναι αποκλειστικό έργο της όποιας Εκκλησίας να κατηχήσει τα μέλη της.

Δηλαδή, αν υποθέσουμε, πως το 98% των Ελλήνων ήταν π.χ. μαρξιστές, θα έπρεπε το σχολείο να προπαγανδίζει τον μαρξισμό;
Κανείς λογικός δεν θα υποστήριζε μια τέτοια άποψη…

Πόσο μάλλον όταν ο αριθμός των “Ορθοδόξων Χριστιανών” συνεχώς μειώνεται και στη χώρα μας…

Συγχαρητήρια στον διαχειριστή.
Να αγιάσει το στόμα του [b]π.Βασιλείου[/b].
Ένα τόσο υπέροχο κείμενο, εμείς οι θεολόγοι που μπαίνουμε στην τάξη, θα έπρεπε δίχως υπερβολή να το διαβάζουμε καθημερινά!
Να τον έχει γερό ο Θεός διότι ιδιαίτερα στις μέρες μας τον έχουμε ανάγκη.

[quote name=”Γεώργιος”]Εγώ λέω ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να φοβάται και να αναζητεί πάντα τη βοήθεια του κράτους για όσα εκείνη νοπμίζει σωστά. Όλα όσα λέει ο π. Βασίλειος ας γίνουν επιδιώξεις της ίδιας της εκκλησίας, ακόμη κι αν το κράτος δεν συνηγορεί.[/quote]

Σας παρακαλώ να προσέξετε ότι το κυρίως ζήτημα δεν είναι η σχέση του κράτους με την [i]εκκλησία[/i]: Είναι η σχέση του κράτους με την [i]κοινωνία[/i].
Από και και πέρα, δεν υπάρχει κράτος το οποίο να μη θεμελιώνεται σε_ ι δ ε ο λ ο γ ι κ έ ς_ π ρ ο κ ρ ί σ ε ι ς – εξ αυτού και να μη συγκροτεί [b]ιδεολογικούς μηχανισμούς[/b]. Προφανέστερος από αυτούς είναι η Παιδεία. Μόνο που “ιδεολογικώς ουδέτερη” παιδεία, αυτονοήτως, [i]δεν μπορεί[/i] να συσταθεί – παρεκτός και δεν κατανοούμε τι λέμε!
[b]Το πρώτο και ύστατο ερώτημα, οπότε, είναι: Τον θεωρητικό / ιδεολογικό [i]προσανατολισμό[/i] τής πολιτειακώς οριζόμενης παιδείας, με ποιον άλλο τρόπο παρά μόνο [i]δημοκρατικά[/i] οφείλει μια πολιτεία να τον επιλέγει;[/b]

ΥΓ: Την παιδαγώγηση πχ στα [i]δημοκρατικά ιδεώδη[/i] διανοείστε, μήπως, το κράτος μας να την διαπραγματεύεται; Να διδάσκει, ας πούμε, ότι: [i]Υπάρχουν πέντε τύποι πολιτικών καθεστώτων. Η Ολιγαρχία, η Αριστοκρατία, η Δικτατορία, η Τυραννία και η Δημοκρατία. Θα σας τα περιγράψω (στο σχολείο) ουδέτερα και θα σας ζητήσω όταν γίνεται 18 χρονών να μου πείτε τι – ανεπηρέαστοι – θα προτιμήσετε[/i];
Τις [i]πολιτιστμικές επιλογές[/i] μήπως; Λέει, για παράδειγμα, κάποιος υπουργός ότι επειδή αυξάνεται το ποσοστό των μαθητών-μουσουλμάνων, θα περιληφθεί στη διδακτική ύλη και η επιχειρηματολογία υπέρ της μαντήλας;
Ή, έστω, την παιδαγώγηση στο ποια είναι τα άξια (λόγου) [i]έργα[/i] της [i]τέχνης[/i] και ποια τα ανάξια;

[b]Η κατ’ αποκλειστική εξαίρεση, λοιπόν, της Θρησκευτικότητας έγερση, αίφνης, ζητήματος «ουδετερότητας» πιστοποιεί μόνο πόσο_ δ υ σ α ν ε κ τ ι κ ή_ με την_ δ η μ ο κ ρ α τ ί α_ μάς συστήνεται (κατά πάγιο ιστορικό κανόνα) η αντιθρησκευτική συνείδηση.[/b]
Είναι η ίδια η Δημοκρατία, λέω, που δεν θα σταθεί παρά μόνο [i]επί τή βάσει[/i] αυτού – ειδικά – του μαθήματος.

Σωστά τα λέτε, ελέγχοντας το κράτος και τη στάση του ως προς τα θρησκευτικά. Ναι, η κυρίαρχη ιδεολογία δεν είναι τόσο φιλική.
Βέβαια, δεν μπορώ να καταλάβω πώς ταιριάζουν τα παραδείγματά σας με το θέμα των θρησκειών. [b]Ποιος θα ορίσει[/b] ότι τα άλλα θρησκεύματα είναι π.χ. αντίστοιχα των τυραννικών καθεστώτων;
Ωστόσο δεν κρίνετε (ποτέ) την ίδια την εκκλησία: η ηγεσία της δεν νοιάζεται τόσο για τα θρησκευτικά και τη χριστιανική μόρφωση των μαθητών, απλώς μάχεται για το μερίδιο της εξουσίας που της αναλογεί ακόμα. Όπως δεν νοιάζεται και για τον θρησκευτικό γάμο ή τον θρησκευτικό όρκο κτό, παρά μόνο για τον παραπάνω λόγο. Αν νοιαζόταν, θα υπήρχε κάποια πολύ πιο σοβαρή ενεργοποίησή της στα θέματα που αφορούν την κατήχηση του λαού σε αυτά τα θέματα. Αντί να δείτε ότι η εκκλησία έχει μετατραπεί σε ιδεολογία που απλώς θέλει να διεκδικεί, όπως κάθε ιδεολογία, το δικό της εκτόπισμα στην κοινωνία, χρησιμοποιώντας και τους κρατικούς μηχανισμούς, βλέπετε μόνο τις εχθρικές προς αυτήν ιδεολογίες…

Έχει καθοριστική, νομίζω, σημασία για το θέμα μας η παραδοχή της πρώτης σας παραγράφου.
Το ερώτημα είναι: Γιατί η κρατική, λοιπόν, συμπεριφορά [i]δεν[/i] εκδηλώνεται [i]φιλική[/i] ως προς το μάθημα των θρησκευτικών; Μήπως επειδή τής το ζητά η κοινωνία; Ή μήπως, μόνο, επειδή αυτό τής επιτάσσει η επικυρίαρχη Διανόηση;
[b]Εάν τυχόν συμβαίνει το δεύτερο, όμως, σημαίνει τότε ότι η κρατική πολιτική στον τομέα της Εκπαίδευσης επικαθορίζεται όχι από την [i]πλειοψηφία[/i] αλλά από τη [i]μειοψηφία[/i]. Ότι το “καθεστώς”, δηλαδή, στη νευραλγικώτερη από τις Εξουσίες της πολιτικής διαχείρησης λειτουργεί Ολιγαρχικά.[/b]
Ο προβληματισμός, οπότε, της δεύτερης παραγράφου σας έχει ξεπεραστεί, ήδη, από τα γεγονότα: Είμαστε πολίτες ενός πολιτεύματος το οποίο αυτοϊστορείται – μεν – ως δημοκρατικό, στα πνευματικά διλήμματα – όμως – αυτοπραγματώνεται τυραννικά!
Στο ερώτημά σας [i]«ποιος θα ορίσει»[/i] το περιεχόμενο του θρησκευτικού μαθήματος, η απάντηση – ως εκ τούτων – προβαίνει αυτόδηλη: Η [b]κοινωνία[/b] και όχι η [b]ιντελιγκέντσια[/b].

ΥΓ: Αποφεύγω – κατά τα άλλα – να μπω τώρα στα ζητήματα της τρίτης σας παραγράφου, όχι τόσο επειδή προσκομίζουν έναν (επιδεικτικά) εμφυλιοπολεμικό χαρακτήρα, όσο επειδή προβαίνουν (εξ ίσου επιδεικτικά) «εκτός» τού «θέματος» της παρούσας σελίδας. Είμαι απολύτως πρόθυμος, ωστόσο, να τα συζητήσουμε κάτω από οποιαδήποτε άλλη – συναφή τους πάντως – ανάρτηση του “Αντίφωνου”. Ή και όπου αλλού προτιμάτε.
Διευκρινίζω μόνο ότι χρησιμοποιώ τον όρο [i]«ιδεολογικές επιλογές (του κράτους)»[/i] επειδή είναι η [b]αποκλειστική[/b] ορολογία την οποία η ιντελιγκέντσια κ α τ α λ α β α ί ν ε ι: Αντί να “κάψω” τον διάλογο (εν προκειμένω : την αντιπαράθεση) μαζί της προσδοκώντας, επί ματαίω, να αναγνωρίσει τη δική μου γλώσσα, δεν προβάλλω αντίρρηση να συγκαταβεί προς στιγμήν η εκφραστική της δικής μου πλευράς στη δική της.

Καλημέρα σὲ ὅλους!

Μόλις ἐπέστρεψα ἀπὸ ὑπηρεσία ΑΥΔΜ, καὶ διάβασα τὸ ἀνεκτίμητο αὐτὸ ἄρθρο, μὲ καφεδάκι.

Ἕνας συγκλονιστικὸς λόγος, ποὺ ἐπιβάλλεται νὰ τὸν μελετήσουν ξανὰ καὶ ξανά, ὅσοι πραγματικὰ ἐνδιαφέρονται νὰ κερδίσουν κάτι ἀπὸ τὴν συζήτηση περὶ ταυτότητας ποὺ γίνεται τελευταῖα ὅλο καὶ πιὸ ἔντονα.

Γιῶργο Καστρινάκη, νομίζω ὅτι πρέπει καὶ οἱ δυό μας νὰ κάνουμε μιὰ αὐτοκριτική, διότι ναὶ μὲν τὰ διαβάζουμε αὐτὰ τὰ πράγματα καὶ τὰ ἐπικροτοῦμε, ἀλλὰ κοροϊδεύουμε τοὺς ἐαυτούς μας ἄν δὲν προσπαθοῦμε νὰ τὰ βιώσουμε. Κάπου διαφώνησες μαζί μου τελευταῖα, πάνω σὲ θέματα ποὺ θίγει ὁ π. Βασίλειος, κι ἐγῶ σοῦ ἀπάντησα ἐξίσου ἐπιθετικά. Ἄς ἔχουμε πάντα στὸν νοῦ μας τὸ ἄρθρο αὐτό, ἔτσι ὥστε νὰ προλαμβάνουμε τέτοιες καταστάσεις…

Δὲν ἀπομονώνω ἀπλὰ τὸ παρακάτω σημεῖο τοῦ κειμένου:

[i]Ἡ ἀποκαραδοκία τῶν ἐθνῶν καὶ ὁ τελικὸς σκοπὸς τῆς θείας βουλήσεως εἶναι: ἵνα πάντες ἓν ὦσι. [/i]

ἀλλά, μέσα στὸ κείμενο, τὸ φωτίζω, διότι άποτελεῖ τὸν πυρήνα τῆς ὁμολογίας τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Κάποιοι γράφουν ἄρθρα μὲ τίτλο “Ἀποδομίστε τοὺς Ἀποδομητές!”, καὶ τελειώνουν κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο τὶς συζητήσεις στὶς ῥαδιοφωνικὲς ἐκπομπές τους, σπέρνοντας τὸ μίσος καὶ διαχωρίζοντας τοὺς ἀνθρώπους. Ὅταν τοὺς παραθέτουμε τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου, διὰ χειρὸς Γ. Ἀκροπολίτου, μᾶς κατηγοροῦν γιὰ “οἱκουμενιστὲς ἀνθέλληνες΄΄:

“…κἀντεῦθεν ἵνα μὴ τοῖς ἐθνικοῖς τούτοις ὀνόμασι περιγράφωνται, τῇ πρεσβυτέρᾳ Ῥώμη ἑτέρα νέα ἀντῳκοδόμηται, ἵνα ἐξ οὕτω μεγίστων πόλεων κοινὸν ἐχουσῶν τοὔνομα Ῥωμαῖοι πάντες κατονομάζοιντο καὶ ὡς τὸ τῆς πίστεως κοινὸν οὕτως ἔχοιεν καὶ τὸ τῆς κλήσεως. καὶ ὡς ἐκ Χριστοῦ ταὐτὸ τὸ τιμιώτατον ἔλαχον ὄνομα, οὕτω καὶ τὸ ἐθνικὸν αὐτοῖς ἐπηγάγοντο. καὶ πάντα δὲ τὰ ἄλλα ὑπῆρχε τούτοις κοινά, ἀρχαὶ νόμοι λόγοι βουλαὶ δικαστήρια, αὐτὴ ἡ εὐσέβεια, οὐδὲν ὅτι μὴ κοινὸν Ῥωμαίοις τοῖς πα- λαιοτέροις καὶ νεωτέροις.΄΄

Χρήζει ἰδιαίτερης προσοχῆς ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ τοῦ Ἀκροπολίτου: ἀπευθύνεται σὲ Φράγκους (Contra Latinos), καὶ κυρήττει τὴν ὁμόνοια, τὴν ἀδελφοσύνη: ὅλοι εἴμαστε Χριστιανοί, ἀδέλφια βαπτισμένοι στὸ ὅνομα τοῦ Χριστοῦ.

Μοῦ προκαλεῖ μεγάλη ἐντύπωση ἡ ἐμμονὴ πολλῶν ἀρθρογράφων, νὰ ξεχωρίζουν τὸν (νεωτερικὸ) Ἕλληνα ὡς ἕναν τύπο ἀνώτερου (γλωσσικά, διανοητικά, πολιτισμικὰ) ἀνθρώπου ποὺ ὅλοι θέλουνε νὰ τὸν καταστρέψουν. Μιὰ ῥητορικὴ ποὺ ὅσοι τὴν ἐνστερνίζονται καταλήγουν μόνοι κι ἔρμοι, νὰ τὰ βάζουν στὸ τέλος μὲ τὸν ἐαυτό τους, ἀφοῦ τὰ ἔχουν βάλει μὲ ὅλους τοὺς “ἄλλους”, τοὺς “διαφορετικοὺς΄΄, τοὺς “ξένους”…ἐγῶ προσωπικά, ποὺ ἔχω μιὰ πίστη ποὺ αὐξομειώνεται, δὲν ἀναπαύομαι ἀπὸ τὰ ἐθνικιστικὰ κείμενα, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ κείμενα ἀγάπης τοῦ π. Βασιλείου. Τὸ γραπτὸ τοῦ Γέροντος Βασιλείου πρέπει νὰ διαδωθεῖ, νὰ διαβαστεῖ, νὰ βιωθεῖ.

Δεν αφβισβητώ την όντως εκνευριστική αντιεκκλησιαστική στάση της διανόησης στην Ελλάδα, αλλά και δεν με ενδιαφέρει τόσο όσο εσάς.
Επίσης, στο τι θα διδαχθεί στα σχολεία και πώς, τις αποφάσεις δεν μπορεί να τις παίρνει η πλειοψηφία. Αν σε αυτά τα θέματα λαμβανόταν υπόψη απλώς η πλειοψηφία θα καταργούνταν αρκετά μαθήματα και μάλιστα το πιο αντιπαθητικά. Τις αποφάσεις λοιπόν σε τέτοιου είδους ζητήματα τις παίρνει η μειοψηφία αλλά όχι η όποια μειοψηφία. Ισχύει πάντα και το δικαίωμα στη διαφωνία και το διάλογο επί των προτάσεων. Έχω μάλιστα την αίσθηση ότι τις προτάσεις για τα θρησκευτικά τις θέτουν [b]ορθόδοξοι θεολόγοι και μέλη της εκκλησίας [/b]και όχι η ελίτ των αριστερών αθεϊστών λ.χ. της ΔΗΜΑΡ – ή μήπως όχι;
Τέλος, η αυτοκριτική στο χώρο της εκκλησίας δεν είναι καλό να μεταφράζεται σε εμφυλιοπολεμική τάση.

Είναι ‘εκπληκτικό’ το σημείο όπου ο αρθρογράφος αναφέρεται στην [b]μη σωστή λύση(;!;!)[/b] να καίμε τα ζιζάνια των αιρετικών και των απίστων ώστε να διατηρήσουμε καθαρή την πίστη μας! Και μάλιστα προς επίρρωση των λεγομένων του μας αναφέρει και την παραβολή με την σπορά καλού σπόρου από τον Σπορέα αλλά και του κακού σπόρου από τον εχθρό!
Μα, θα πει κάποιος, εγώ ξέρω ότι ο Κύριος μας είπε: [b]«Βλέπετε και προσέχετε από της ζύμης των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων»[/b]. Γιατί άραγε μας το είπε αυτό; Φυσικά για να αφαιρούμε την κακή ζύμη ώστε να μη βρωμίσει όλο το φύραμα! Η Πίστη μας είναι ‘[b]αγία και άμωμος μη έχουσα σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων’[/b] και αυτό γιατί κάποιοι φρόντιζαν κάθε που έβγαιναν τα ζιζάνια των εχθρών να τα κόβουν και να τα ρίχνουν στον κλίβανο!

Δεν είναι εκπληκτικό και το ότι οι πιο πολλοί θα το προσπεράσουν ασχολίαστο σα να μην υπάρχει εκεί στην τρίτη ενότητα πριν το τέλος;! Δεν το καταλαβαίνουν άραγε ή γιατί έτσι τους βολεύει;
Κανείς ορθόδοξος δεν θα συμφωνήσει μ’αυτά που μας λέει ο αρθρογράφος, στο προαναφερθέν σημείο, απλά και μόνο γιατί δεν μας τα λέει όπως θα έπρεπε, όπως μας τα έχουν πει οι άγιοι, όπως μας τα έχει πει ο ίδιος ο Κύριος!

Με άλλα λόγια, πρέπει να καίμε τους αιρετικούς ή τις απόψεις τους; Ελπίζω να εννοείς το δεύτερο… Ο Χριστός πάντως είπε να αφήνουμε και τα ζιζάνια και να μην τα ξεριζώνουμε, μη τυχόν καταστρέψουμε και τα στάχυα. Αλλά αυτά τα είπε πολύ παλιά, πριν εμφανιστούν στον κόσμο τέτοιοι μάστορες της “ορθοδοξίας” σαν κι εσένα, που μπορούν να καθαρίζουν με ακρίβεια τους αιρετικούς.
Εξάλλου, απρόσεκτε αναγνώστη, ο αρθρογράφος δεν αναφέρεται στο τι κάνει η εκκλησία με τις αιρετικές απόψεις όταν αυτές εμφανίζονται στους κόλπους της αλλά τι γίνεται στο δημόσιο σχολείο, όπου τα πράγματα χρειάζονται περισσότερη διάκριση στο τι θα κάνεις με τα ζιζάνια αυτού του κόσμου.

Το κείμενο είναι γεμάτο αντιφάσεις.

Φαντάζεται ένα θεό που “Πολιτεύεται ὡς ἀδύνατος καὶ ἀνύπαρκτος”, ο οποίος “Φεύγει ἀπὸ ἀγάπη”.
Παρουσιάζει μια εκκλησία που κράζει το “Ἔρχου καὶ ἴδε”, ζητώντας να πάει στην άκρη, να μην εμποδίζει κανέναν, στην οποία τα “θεοφάνεια”, το άρρητο βίωμά της “Δὲν εἶναι μιὰ θρησκευτικὴ ἄποψι”.
Με απλά λόγια, παρουσιάζει έναν ιδεαλισμό που δεν έχει κυριαρχικά προνόμια κι εξαρτήσεις από εξουσίες, δεν επιβάλλεται, αλλά ρέει και φανερώνεται αρρήτως, χωρίς καταναγκασμούς, μέσα σε ελευθερία, με αγιοπνευματική δύναμη.

Πού έγιναν βρε παιδιά αυτά?
Στη φαντασία και τα υποκειμενικά βιώματα του κάθε πιστού, πολλά μπορεί να γίνονται.
Στην ιστορία μας όμως, εδώ και 1700 χρόνια, πότε λειτούργησε έτσι?
Κι εν πάση περιπτώσει, αυτό που θέλει να διαπραγματευτεί το κείμενο, το σημείο στο οποίο καταλήγει, αυτοαναιρείται.

Άλλωστε, όλη η συζήτηση γίνεται γιατί δεν αρκείται η εκκλησία στα κατηχητικά της (στα οποία δεν φαίνεται να τα πολυεμπιστεύονται οι πιστοί της), δεν στοιχηματίζει για την αποτελεσματικότητα της αυτο-“θεοφάνειας” του θεού, αλλά επιμένει ότι η “σωτηρία” είναι έργο της κρατικής εκπαίδευσης.
Όπως γνωρίζουμε ότι έγιναν και γίνονται τα πράγματα σε κάθε κυρίαρχη θρησκεία.
Αυτό άλλωστε δεν έκανε και κάνει ο κάθε σώφρον κυρίαρχος ιδεολογικός χώρος που γνωρίζει πώς λειτουργούν τα πράγματα στην πραγματική ζωή;

Ως προς τι λοιπόν το τόσο άγχος για διαστρέβλωση των αυταπόδεικτων και για αερολογίες-αγαπολογίες;
Το μυαλό μας το σεβόμαστε καθόλου;
Τις ίδιες τις έννοιες και αξίες που έτσι τις κουρελιάζουμε;
Πόσα χρόνια ακόμα θα επιτρέπουμε στις μεγαλομανείς αυθαιρεσίες μας να μας εκδικούνται;
Ρόιδο τα κάναμε.

Υ.Γ.
Ώστε οι απόψεις καίγονται!
(Οκ, δείχνουμε την πνευματική μεγαλοσύνη μας και αποδεχόμαστε ότι οι αιρετικοί δεν πρέπει να καίγονται! Οι απόψεις τους όμως, εννοείται να καίγονται!)
Ώστε το σχολείο πρέπει να διδάσκει ότι υπάρχει διάβολος!
Ώστε η παραβολή με τα ζιζάνια είναι λόγος αγάπης! (Ορθόδοξη αντίληψη περί διαλόγου)

Και η αυτοαναιρούμενη ομορφιά:
“Καταλήγεις σὲ μία αἴτησι: Γενηθήτω τὸ θέλημά σου.”
Ότι λοιπόν έγινε, γίνεται και θα γίνει, θέλημα θεού είναι. Τι το παλεύετε;
Κι όσοι έχουν την κυριαρχία, τα προνόμια της εξουσίας, να είναι ήσυχοι ότι όχι μόνο θα καταφέρουν να επιβληθούν, αλλά αν κρατήσουν μια καλή σχέση με την εκκλησία, θα έχουν την διαπίστευση ότι “Ήταν το θέλημα του θεού”.
Τόσοι πέρασαν και τα πήραν αυτά τα διαπιστευτήρια…
Τόσα ακριβά δώρα έδωσαν για να τα έχουν, αυτοκράτορες και σουλτάνοι, πρωθυπουργοί και δικτάτορες.
Τώρα θα τα χαλάσουμε;

Η εκπαίδευση να είναι καλά να διδάσκει τα ομολογιακά θρησκευτικά.
Που είναι αγάπη.

«Στην ιστορία μας όμως, εδώ και 1700 χρόνια, πότε λειτούργησε έτσι?»
Στην ιστορία μας; Σημειώναμε ποτέ, στην ιστορία μας, το ερωτηματικό με ετούτο το σύμβολο;

[b]Επί της ουσίας: Ακόμα μια λήψη θέσης για τα τρέχοντα διλήμματα η οποία προτιμά να τα αναγάγει σε διλήμματα του παρελθόντος: Ώστε να περιέλθουν (ως περί ιστορίας αφήγηση) στην αποκλειστική διαχείρηση της εξουσίας των εξουσιών: Την Υπερεξουσία της Ιντελιγκέντσιας.[/b]

Ο κ. Πέτρος Σαπουντζάκης, ως γνήσιο μέλος της, μας εκθέτει εδώ τήν – επί δεκαεπτά συναπτούς αιώνες – αθεράπευτη θλίψη της: Γιατί να μεταβάλει ο Μ. Κωνστασντίνος τήν, μέχρι τότε… αγαστή, σχέση μεταξύ [i]πολιτικής εξουσίας[/i] και [i]κοινωνίας[/i];

ΥΓ: Τα επί-του-θέματος επιχειρήματα του συνομιλητή μας έχουν, ήδη, συζητηθεί στον προηγηθέντα (μέσα στην ίδια σελίδα) διάλογο. Ο ίδιος ωστόσο – εκπροσωπώντας τή… γνώση ασφαλώς – απαξιεί να τα έχει έστω… αναγνώσει.
Δεν απαξιεί ωστόσο, εξίσου, να μας ξεδιπλώσει τόσο το [i]αυτοβεβαιούμενο σκεπτικό[/i] όσο και το [i]μεταχριστιανικό[/i] (λοιπόν) [i]γλωσσάρι[/i] του: «διαστρέβλωση των αυταπόδεικτων», «αερολογίες-αγαπολογίες», «ρόιδο τα κάναμε».

[b]Έτσι ακριβώς – ώστε να μπορεί και να τα αντι-θέσει προς τό, συγκλονιστικό, κείμενο αυτό του π. Βασιλείου![/b]

Κύριε Καστρινάκη,
στο δικό μου σύμπαν, οι απόψεις αντιμετωπίζονται ως απόψεις, όχι ως οντότητες.
Εγώ δεν είμαι “η ιντελιγκέντσια”, ούτε εσείς είστε “η κοινωνία”.

Καλησπέρα 😀

Σχόλιο.

Ἀπό τίς ἀρχές τοῦ Φεβρουαρίου μέ εἰδοποίησαν γνωστοί μου, πού γνωρίζουν τήν ἀδικαιολόγητη, ἴσως ἄγνοιά μου ὡς πρός τήν χρήση τῶν ἠλλεκτρονικῶν μέσων ἐπικοινωνίας, ὅτι ἔχει ἀναρτηθεῖ ἕνα ὑπέροχο κείμενο τοῦ γνωστοῦ γιά τό μοναδικό στύλ αὐτό τοῦ π. Βασιλείου Γοντικάκη.
Μέχρι νά ἔλθῃ στά χέρια μου ἄκουσα πολλούς θαυμασμούς καί σχόλια ὅπως ἑνός καθηγητοῦ, πού μοῦ εἶπε, ἐάν μπορῇ νά εἰδοποιηθῇ ὁ π. Βασίλειος γιά τό χάλι, πού ἀντιμετωπίζουν στά Σχολεῖα οἱ διδάσκοντες, τά παιδιά ἀδιάφορα ὀχλούν μέ θράσος χρησιμοποιώντας τά κινητά τηλέφωνα, στέλνοντας μυνήματα καί δέν μαζεύονται μέ τίποτα. Ἄς ἔρθῃ νά μπῇ μέσα στή τάξι καί θά τά ποῦμε.
Ἄς μάθῃ λοιπόν ὁ Καθηγητής ὅτι ὁ π. Βασίλειος πῆγε σέ Γυμνάσιο, ἀπασχόλησε τά παιδιά, τά κράτησε καί κατάφερε νά ἀποσπάσῃ τήν προσοχή τους τόσο πολύ, πού, ὅταν τό κουδούνι σήμανε, τά παιδιά δέν κινήθηκαν γιά νά βγοῦν ἔξω. Γνωρίζουμε ὅλοι πώς φέρονται οἱ μαθητές μέ τόν κτύπο τοῦ κουδουνιοῦ. Θά θυμώμαστε ὅλοι ἐκτός, ἀπό τά μαθητικά μας χρόνια καί τά σενάρια τῶν Ἑλλήνων σεναριογράφων στόν κινηματογράφο, πού σκηνοθετοῦσαν μέ τήν συνοδευομένη μέ τούς γνωστούς ἤχους ἔξοδο τῶν μαθητῶν μέ τό πρῶτον ἦχο τοῦ κώδωνος, ὅπως τον ἔλεγαν τότε. (Κτυποκάρδια στό θρανίο, Ξύλο ἀπό τόν Παράδεισο καί ἄλλα).
Τό κείμενο τελικά τό ἔχω μπροστά μου. Αὐτό, πού μέ καθήλωσε νά τό μελετήσω, νά τό ἀπολαύσω ἦταν τό μοναδικό μέ τό ὁποῖον ἀρχίζει: «Εἶναι ἀδιάσπαστη ἡ σχέχη ἀλήθειας καί ἀγάπης. Δέν ὑπάρχει ἡ μία χωρίς τήν ἄλλη».
Στήν συνέχεια παρουσιάζει τήν πραγματικότητα. Τά παιδιά μας στά Σχολεῖα βρίσκονται στίς ἴδιες αἴθουσες μέ παιδιά διαφόρων χωρῶν. Αὐτό πού θέλει ὁ γράφων εἶναι, θά τό ἔλεγα πολύ Μεγάλο καί ἁπλό. Οἱ διδάσκονες νά εἶναι ἐπαρκεῖς. Νά μπορέσουν νά μάθουν στά παιδιά τήν γλῶσσα τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ μας. Ν’ἀκούσουν αὐτό τό «Φιλεῖς με;», πού εἶπε στό Μαθητή του Πέτρο. Μετά τήν ἄρνησή του προτρέχει ἀναστημένος πιά καί τόν ρωτᾷ ἔτσι τρυφερά, μ’ ἀγαπᾷς; Ὁ Πέτρος γνωρίζει τήν φωνή καί ἀπαντᾷ.
Αὐτό τό φιλεῖς με νά τό ἀκούσῃ τό κάθε αὐτί, διότι ὁ Χριστός δέν διακρίνει, δέν ξεχωρίζει τόν ἕνα ἀπό τόν ἄλλο, ἀλλά τοῦ ψιθυρίζει τό φιλεῖς με καί αὐτό σώζει, γλυκαίνει καί εὐφραίνει τήν κάθε ψυχή. Δέν εἶμαι θεολόγος, ἀλλά νομίζω ὅτι ὁ Ἰούδας δέν ἔμαθε τελικά τήν γλῶσσα τοῦ Γλυκητάτου Ἰησοῦ. Σίγουρα δέν ἄκουσε τό μυστικό φιλεῖς με… καί…..ἀπῆλθε….
«Δίδω ἀγωγή» λέγει ὁ Ἰβηρίτης, σημαίνει ὅτι ξέρω «τί εἶναι ὁ Θεός, ὁ κόσμος, ὁ ἄνθρωπος».
Νά ζητήσω συγγνώμη ἀπό κάποιον ὁ ὁποῖος ἔγραψε βιβλίο μέ τίτλο «Οἱ πέντε μεγάλες Θρησκεῖες τοῦ κόσμου». Νά σᾶς ἀναφέρω λόγια τοῦ Ἰβηρίτη Βασιλείου «Ἐμεῖς ἔχουμε Θεοφάνια», διά τῆς Θεοτόκου ἔχουμε «Παιδίον Νέον τόν πρό αἰώνων Θεόν».
Δέν ἔχομε ἀρχηγό. Δέν εἴμαστε ὀπαδοί κανενός. Δέν τόν διαλέξαμε. Ἐκεῖνος μᾶς ἐξέλεξε. «Ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς» (Ἰωάν.ιε΄16). Δέν τόν ἀκολουθοῦμε, νοιώθουμε καί χαιρόμαστε τήν παρουσία του. Μᾶς ὑποσχέθηκε «Ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. Κη΄20). Τό Αἷμά Του καί τό Σῶμά Του μᾶς τό προσφέρει διακριτικά χωρίς τήν εἰκόνα τοῦ φυσικοῦ αἵματος καί σάρκας, ἀλλά μέ τόν Ἄρτον καί τόν οἶνον, πού μεταβάλλεται σέ Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Καί μᾶς λέγει: «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰωάν.στ΄56).
Ἐμεῖς ζοῦμε τά Θεοφάνια. Τί σύγκρισι μπορεῖ νά γίνῃ μέ τίς ἀνθρώπινες ἐπινοήσεις, πού ἔχουν ἱδρυτές,ἀρχηγούς, ὀπαδούς, ἄν θέλετε πιστούς σέ ἀνθρώπινες ἐμπνεύσεις; Ὑπάρχουν τύποι ἀνθρώπων, πού ἡ ψυχιατρική τούς χαρακτηρίζει προβληματικούς καί ἀσθενεῖς, πού ἔχουν ἀνάγκη ἀπό ὀπαδούς, χειροκρότημα, θύματα. Καταφέρνουν ἀρκετοί νά τό ἐπετύχουν αὐτό. Τί σχέσι μπορεῖ νά ἔχουν τά ἀνθρώπινα αὐτά νομαδοποιημένα πλήθη μέ τούς ἱδρυτές τους μέ τόν Θεάνθρωπον, πού σταυρώθηκε γιά τήν σωτηρία τοῦ σύμπαντος κόσμου. Νά πῶ καί μιά δυσκολία, πού μέ ἀπασχόλησε ἀπό τόν πρῶτο καιρό, ποῦ θυμᾶμαι τόν ἐκκλησιαζόμενο ἑαυτό νου. Γιατί ἡ Ἐκκλησία μας σέ ἑσπερινούς Μεγάλων Δεσποτικῶν Ἑορτῶν ψάλλει τό «Τίς Θεός Μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν»; Ἀφού δέν ὑπάρχει ἄλλος ! Πῶς γίνεται αὐτό τό κατ’ἐξακολούθηση λάθος. Ζητῶ συγγνώμη, ἀλλά τό νοιώθω καί διερωτώμαι.
Στήν σελίδα 5 ὁ Γέροντας Ἰβηρίτης μιλᾷ καί «γιά τίς ἀπρόβλεπτες ἐκπλήξεις». «Ἕνας λῃστής μπαίνει πρῶτος στόν Παράδεισο». Στό Εὐχολόγιο τῆς Ἐκκλησίας βρίσκομε τό Τροπάριο:
«Λῃστήν τοῦ Παραδείσου Χριστέ πολίτην, ἐπί Σταυρού σοι βοήσαντα τό Μνήσθητί μου προαπεργάσω· αὐτοῦ τῆς μετανοίας, ἀξίωσον κᾀμέ τόν ἀνάξιον». Ὁ λῃστής εἶχε γνώση τῆς φωνῆς τοῦ Χριστοῦ, γνώριζε τόν ἐνδιάθετο λόγο καί τοῦ μίλησε. Τά λόγια τοῦ λῃστή μᾶς ἔμειναν, τά ψελίζουμε τήν ἱερή ὥρα, πού προχωροῦμε πρός τήν Θεία Κοινωνία. Καί στή σελίδα 6 σημειώνει ὁ π. Βασίλειος «Ἡ ἀλήθεια τῆς σεσαρκωμένης Ἀγάπης δέν σκοτώνει οὔτε σταυρώνει κανένα. Ἀλλά δέχεται νά σταυρωθῇ γιά νά σώςῃ τούς σταυρωτές του». Βρισκόμαστε μαζί μέ ἀνθρώπους ἄλλων ἐθνικοτήτων.
Στήν σελίδα 3 διαβάζομε: «Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε ἀπό τόν Θεό μέ ψυχή, πού ξεπερνᾷ τήν ἀξία ὅλου τοῦ κόσμου καί μέ μιᾶ δίψα, πού δέν σβήνει μέ ὅλες τίς χαρές καί τίς ἐπιτυχίες». Μή ξεχνᾶμε ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἤδη δεχθῆ τό φῶς, «ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰωάν.α΄9). Ἄν ἑρμηνεύω σωστά τά γεμάτα ἀγάπη καί θεία νουθεσία γραφόμενα τοῦ Γέροντα, μᾶς προτρέπει νά ἀφήσουμε τήν ἀλήθεια τῆς ἀγάπης νά πληρώσῃ τήν διψασμένη ψυχή τῶν συνανθρώπων μας,πού βρέθηκαν κοντά μας.
Ἀς ἀφήσωμε τόν Ποιητή Ἰ. Πολέμη νά πῇ τόν τελευταῖο λόγο: «Βραχνά ὁ παπάς θεριεύει τήν ἀποσταμένη ἐλπίδα μέ λόγια μαγικά… Μή σκιάζεστε στά σκότη!».
Ἀθήνα 10-3-2013
Μάρτρης

Λόγος θεολογικός, νηφάλιος, φωτισμένος, από βάθους καρδιάς ευχαριστούμε για την πλούσια πνευματική μαρτυρία στους καιρούς της ξηρασίας και της ερήμωσης…