Ο Χρυσόστομος Σταμούλης, καθηγητής στο ΑΠΘ καλεσμένος του π. Αλέξανδρου Καριώτογλου στο Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου του Ραγκαβά προσέγγισε το μεγάλο θέμα της Τριαδικότητας του Θεού.
Τι σημαίνει για μας, πώς μπαίνει στη ζωή μας το ότι ο Θεός έχει τρεις Υποστάσεις, είναι Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα;
«Η κάθε ερωτική σχέση είναι ένα ρίσκο. Μια συνεχής προσδοκία και ένας έλεγχος πραγμάτων ου βλεπομένων. Είναι όμως τούτο το προφανές πραγματικό; Είναι το ξεκάθαρο αληθινό; Είναι αλήθεια όλα όσα τα μάτια μας βλέπουν; Οφείλω να σημειώσω πως ανάμεσα στη βεβαιότητα και την αβεβαιότητα προτιμώ τη δεύτερη.
Είναι τούτη η “γλυκυτάτη αβεβαιότης” που μας οδηγεί στην επιφύλαξη, σ’ ένα κόμπιασμα, σε μιά αδυναμία να πιστέψουμε όσα από μακριά βλέπουμε. Ίσως ο Θωμάς εν τέλει, ο λεγόμενος άπιστος –πόσο εύκολες, στ’ αλήθεια, οι ετικέτες–, να ήξερε καλύτερα. Θέλησε να αγγίξει την αλήθεια με τα δάχτυλά του, να γευτεί τον Θεό του, να αποκαλύψει την αξία της αφής, τούτου του μυστηρίου που μας σώζει από τα είδωλα και τις πνευματικότητές τους».
Καιρό, πολύ καιρό, είχα να κλάψω τα δάκρυα της λύτρωσης, κ. Σταμούλη.
Σ’ευχαριστώ που μού χάρισες αυτήν την δυνατότητα με τον λόγο σου.
Σ’ ευχαριστώ που μοιράστηκες την σοφία των στοχασμών σου μαζί μας ΑΝΥΠΕΡΗΦΑΝΑ.
Όταν ακούω τέτοιες προσεγγίσεις, μου έρχεται να ουρλιάξω από ενθουσιασμό που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σπουδαγμένοι να τα λένε για να μη νιώθουμε μόνοι κι έρημοι εμείς οι πτωχοί τω πνεύματι περί τα θεολογικά ! ! ! Ευγνώμων σε όλους τους ομιλητές και αρθρογράφους που αναρτά το Αντίφωνο, αλλά και στον Κωνσταντίνο Βεργή που τα αλλιεύει και τα μοιράζεται με όλους εμάς.
Κύριε Σταμούλη*, σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὴν οὐσιώδη, μεστὴ καὶ “’άγαπητικὴ” προσέγγιση τοῦ διαπραγματευομένου θέματος. Στὴν ὁμιλία σας ἀναφέρεστε καὶ ὀρθῶς, στὴν ἀπεριχώρητη αγάπη, ὡς κέντρο τῆς ἐν Χριστῶ Ζωῆς.
Μὲ ἀφορμὴ ὅμως τῆς, κατά τὴν ὁμιλία σας, ὑποφορᾶς σας περί τῆς σωτηρίας τοῦ δευτέρου (ἀμετανόητου) ληστοῦ, διερωτήθηκα καὶ ἐγώ μὲ τὴ σειρά μου γιὰ τοὺς σταυρώσαντες τὸν Ἰησοῦ, τί νὰ άπέγιναν . Ἢ οἱ ἀμετακλήτως χαρακτηριζόμενοι (καὶ σίγουρα καταδικασμένοι στὴν συνείδηση τῶν πιστῶν) ὡς «γεννήματα ἐχιδνῶν» τελῶνες καὶ Φαρισαῖοι. Ποῦ πῆγε ἡ ἀγάπη; Καὶ πῶς συνυπάρχει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ γέεννα πυρός; Ἐπίσης βλέπουμε, συχνά-πυκνά στὴν Καινή Διαθήκη, ὁδηγίες ποὺ συσκοτίζουν , γιὰ νὰ μὴν πῶ ἀναιροῦν τὸν περί ἀγάπης λόγο:
9 πᾶς ὁ παραβαίνων καὶ μὴ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ Θεὸν οὐκ ἔχει· ὁ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ, οὗτος καὶ τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱὸν ἔχει.
10 εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε·
11 ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς.”
(Β’ Καθολ. ἐπιστολή Ἰωάννου)
(Καταλαβαίνουμε ὅλοι, ὅτι τέτοιες θέσεις δικαιολογοῦν τὴν βλοσυρὴ κυρία-ἐπίτροπο ἱεροῦ ναοῦ, ἡ ὁποία, ὅταν σταμάτησα μὲ τὸ (διαβολικό;) ποδήλατό μου στὸν αὔλιο χῶρο του -«εὐπρεπῶς ἐνδεδυμένος» , μὲ μακρύ παντελόνι και μπλουζάκι- γιὰ νὰ ἀνάψω ἕνα κερί, μὲ κοίταξε λὲς καὶ μπῆκα στὸ σπίτι της, λέγοντας αὐστηρὰ, «Τ ί θέλετε Κύριε;»).
Γιὰ νὰ ἐπανέλθω, πιθανολογῶ ὅτι , ἐπειδὴ τὰ κείμενα ποὺ σήμερα ἀποτελοῦν τὴν Καινὴ Διαθήκη ἐγράφησαν ὅταν ὁ πρωτοχριστιανισμὸς ἔκανε τὰ πρῶτα του βήματα, χωρίς θεωρητική πλαισίωση, τέτοιες κατευθυντήριες γραμμὲς ἀποκλεισμοῦ τῶν πολεμίων και τῶν πλάνων, νὰ ἦταν πρακτικῶς «ἀναγκαῖες». Ὅμως , ἄν ἰσχύει αὐτό, μποροῦμε νὰ φτάσουμε στὴν ἀκρότητα πὼς τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἐξαγιάζει τὰ πάντα. Καὶ συμπερασματικά, ἀφοῦ τέτοιες ἀναφορὲς ἔχουν μόνο ἱστορικὴ ἀξία, θὰ ἔπρεπε νὰ μὴν ὰποτυπώνονται πλέον στὰ ἱερὰ κείμενα.
Φαντάζομαι πὼς δὲν ἰσχύει κάτι τέτοιο. Βεβαίως ἀφοῦ ὑπάρχει ἡ Α’ Πρός Κορινθίους ἐπιστολή , ἴσως θὰ ἔπρεπε νὰ θεωρεῖται ὕβρις ἡ κατὰ κόσμον ἀγάπη, ποὺ εἴτε ἔχει στὴ συνείδησή μας ἐννοιολογικό χαρακτήρα καὶ ψάχνουμε τὶ εἶναι καὶ τὶ δέν εἶναι ἀγάπη στὴ ζωή μας, εἴτε ἀφήνουμε τὴν λέξη νὰ αἰωρεῖται ὡς ἀποφατικὸ βίωμα ἣ ὡς ἀκαδημαϊκὸ ζητούμενο μέσα σὲ ἀνώδυνες μεγαλοστομίες. Ὡς εκ τούτου δὲν ἔχει νόημα νὰ λογοκοπήσουμε κι ἐμεῖς περί ἀγάπης , θὰ ἤθελα ἐν τούτοις τὴ θέση σας ὲπὶ τῶν ἀνωτέρω. Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ.