Πού είναι «τα πράγματα»; Στό ερωτικό ή στο κοσμικό πεδίο; Πού βρίσκεται η «παιδιάστικη ανάποδη όψη των πραγμάτων»; Τι είναι παιδιάστικο; Να «τραγουδάς την πλήξη, τα βάσανα, τις θλίψεις, τις μελαγχολίες, το θάνατο, τη σκιά, τη σκοτεινιά», κλπ. – αυτό, δηλαδή, που κάνει, καθώς λένε, ο ερωτευμένος; Ή, αντίθετα: να μιλάς, να σαχλαμαρίζεις, να φλυαρείς, να ξεψειρίζεις τον κόσμο – τις βιαιότητές του, τις συγκρούσεις του, τις διακυβεύσεις του, τη γενικότητά του – αυτό, δηλαδή, που κάνουν οι άλλοι;
«Αποσπάσματα ερωτικού λόγου», εκδ Κέδρος
Μου αφήνει καλή εντύπωση αυτή η πρόκριση, εκ μέρους του Ρολάν Μπαρτ, όταν θέλει να μιλήσει για το [i]μη-ερωτικό[/i] (δηλαδή, το μη-ιδιαίτερο) πεδίο, να το αποκαλεί [i]κοσμικό[/i].
Και μου αφήνει εμφατική εντύπωση που ο ίδιος συγγραφέας, όταν αποφασίζει να περιγράψει την [i]ερωτική[/i] έκφραση, μου επιτρέπει να εκλάβω ότι περιγράφει συνάμα την [i]εκκλησιαστική[/i].