Γράφω τούτο το σημείωμα μόνο και μόνο για να σας συστήσω – αν δεν το έχετε ήδη υπ’ όψη σας – το πρόσφατο δημοσίευμα της τηλεπαρουσιάστριας Μαρίας Χούκλη. Έχει τίτλο «Το κλεμένο γράμμα» και δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα 2/5/2011 στην ιστοσελίδα protagon.gr.
Διαβάζω μεταξύ άλλων:
«... Ο οδικός χάρτης προς το παρόν είναι στα χαρτιά και το νέο αφήγημα δεν το έχουμε βρει. Εν τω μεταξύ η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη σε όλα τα επίπεδα. ...
... Μήπως μας διαφεύγει εντέλει ό,τι είναι μπροστά στα μάτια μας; Η “πανταχού απουσία” του κυβερνήτη; ...»
Κουβέντες που δείχνουν σταράτες, όσο είναι πυκνές και ακριβείς. Προβληματίζομαι πάντως σε ποιο βαθμό εκφράζουν την προσωπική απλώς γνώμη της αρθογράφου και σε ποιο βαθμό παραπέμπουν σε κάποιον άλλο, πιο γενικό, πιο περίπλοκο και αδιαφανή για τους πολίτες σχεδιασμό για ό,τι πιθανόν να αποτελέσει τις εφεδρείες του συστήματος. Δεν ξέρω, φερ' ειπείν, αν αυτή η εν παρόδω αναφορά στον Αλέκο Παπαδόπουλο (βλ. παρακάτω) είναι τυχαία, ή αποτελεί μια έμμεση υπόδειξη για το ποιος θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον "απόντα" κυβερνήτη.
Είτε έτσι, είτε αλλιώς, το άρθρο αυτό αξίζει να προσεχτεί. Ιδού και το πλήρες κείμενο ...
Το κλεμμένο γράμμα
της Μαρίας Χούκλη
Δεν είναι νέα τα ζητήματα που κυριαρχούν στη μεταπασχαλινή δημόσια προβληματική, δηλαδή ένα ήταν και παραμένει – η οικονομία και οι πληγές της που εξακολουθούν να αιμορραγούν ένα χρόνο μετά την σύναψη του τραυματικού πλην αναπόφευκτου(;) Μνημονίου με τους δανειστές της χώρας. Προστέθηκε βέβαια το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους, όμως, στην πραγματικότητα συνεχίζουμε να κάνουμε την ίδια συζήτηση όπως πριν από ένα χρόνο: πώς θα σωθούμε; Θα πτωχεύσουμε; Πού πάμε; Πώς θα γίνουμε αύριο μια άλλη χώρα;
Ο οδικός χάρτης προς το παρόν είναι στα χαρτιά και το νέο αφήγημα δεν το έχουμε βρει. Εν τω μεταξύ η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη σε όλα τα επίπεδα. Η κοινωνία βυθίζεται σε μια διαβρωτική αγωνία που αρχίζει να παίρνει μηδενιστικά χαρακτηριστικά, υποφώσκει κάτι άγριο που θα εκδηλωθεί με ασήμαντη αφορμή, η κρίσιμη – η σχολάζουσα, όπως την αποκαλεί ο Αλέκος Παπαδόπουλος – μάζα των πολιτών που πιστεύει ότι πρέπει να ληφθούν επώδυνες αποφάσεις σιωπά, νιώθοντας ορφανή πολιτικά αφού κανείς δεν την αναζητά για σύμμαχο. Έχουν όμως αξία οι εμβαθύνσεις και οι βυθομετρήσεις όταν παραβλέπουμε το προφανές;
Από αρκετούς ακούγεται, με ένταση μάλιστα, ότι μια γενναία αναδόμηση του κυβερνητικού σχήματος θα αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Δηλαδή υπάρχει πάγκος με πολλούς Βίσμαρκ να περιμένουν να αναλάβουν τις τύχες μας και δεν το έχουμε αντιληφθεί; Εδώ που έχει φθάσει το πρόβλημα είναι ζήτημα προσώπων ή πολιτικής βούλησης, συντονισμού και αποφασιστικότητας του ενός; Ένα καράβι με εξαίρετους ναύτες κινδυνεύει λιγότερο να πέσει στα βράχια όταν ο καπετάνιος δεν ξέρει ή δεν αποφασίζει εγκαίρως για τη ρότα; Το πολύ πολύ οι καλοί ναύτες να καθυστερήσουν το μοιραίο... Μήπως μας διαφεύγει εντέλει ό,τι είναι μπροστά στα μάτια μας; Η “πανταχού απουσία” του κυβερνήτη; Σαν το κλεμμένο γράμμα του Πόε που είναι εκεί απέναντί μας αλλά εμείς δεν το βλέπουμε γιατί ψάχνουμε να το βρούμε, έχοντας εκτρέψει την προσοχή μας σε μιαν άλλη περιγραφή του σημαίνοντος...
πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.authors&id=30, 2/5/2011