Βασίλης Ξυδιάς
Γράφω τούτο το σημείωμα μόνο και μόνο για να σας συστήσω – αν δεν το έχετε ήδη υπ’ όψη σας – το πρόσφατο δημοσίευμα της τηλεπαρουσιάστριας Μαρίας Χούκλη. Έχει τίτλο «Το κλεμένο γράμμα» και δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα 2/5/2011 στην ιστοσελίδα protagon.gr.
Διαβάζω μεταξύ άλλων:
«... Ο οδικός χάρτης προς το παρόν είναι στα χαρτιά και το νέο αφήγημα δεν το έχουμε βρει. Εν τω μεταξύ η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη σε όλα τα επίπεδα. ...
... Μήπως μας διαφεύγει εντέλει ό,τι είναι μπροστά στα μάτια μας; Η “πανταχού απουσία” του κυβερνήτη; ...»
Κουβέντες που δείχνουν σταράτες, όσο είναι πυκνές και ακριβείς. Προβληματίζομαι πάντως σε ποιο βαθμό εκφράζουν την προσωπική απλώς γνώμη της αρθογράφου και σε ποιο βαθμό παραπέμπουν σε κάποιον άλλο, πιο γενικό, πιο περίπλοκο και αδιαφανή για τους πολίτες σχεδιασμό για ό,τι πιθανόν να αποτελέσει τις εφεδρείες του συστήματος. Δεν ξέρω, φερ' ειπείν, αν αυτή η εν παρόδω αναφορά στον Αλέκο Παπαδόπουλο (βλ. παρακάτω) είναι τυχαία, ή αποτελεί μια έμμεση υπόδειξη για το ποιος θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον "απόντα" κυβερνήτη.
Είτε έτσι, είτε αλλιώς, το άρθρο αυτό αξίζει να προσεχτεί. Ιδού και το πλήρες κείμενο ...
Το κλεμμένο γράμμα
της Μαρίας Χούκλη
Δεν είναι νέα τα ζητήματα που κυριαρχούν στη μεταπασχαλινή δημόσια προβληματική, δηλαδή ένα ήταν και παραμένει – η οικονομία και οι πληγές της που εξακολουθούν να αιμορραγούν ένα χρόνο μετά την σύναψη του τραυματικού πλην αναπόφευκτου(;) Μνημονίου με τους δανειστές της χώρας. Προστέθηκε βέβαια το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους, όμως, στην πραγματικότητα συνεχίζουμε να κάνουμε την ίδια συζήτηση όπως πριν από ένα χρόνο: πώς θα σωθούμε; Θα πτωχεύσουμε; Πού πάμε; Πώς θα γίνουμε αύριο μια άλλη χώρα;
Ο οδικός χάρτης προς το παρόν είναι στα χαρτιά και το νέο αφήγημα δεν το έχουμε βρει. Εν τω μεταξύ η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη σε όλα τα επίπεδα. Η κοινωνία βυθίζεται σε μια διαβρωτική αγωνία που αρχίζει να παίρνει μηδενιστικά χαρακτηριστικά, υποφώσκει κάτι άγριο που θα εκδηλωθεί με ασήμαντη αφορμή, η κρίσιμη – η σχολάζουσα, όπως την αποκαλεί ο Αλέκος Παπαδόπουλος – μάζα των πολιτών που πιστεύει ότι πρέπει να ληφθούν επώδυνες αποφάσεις σιωπά, νιώθοντας ορφανή πολιτικά αφού κανείς δεν την αναζητά για σύμμαχο. Έχουν όμως αξία οι εμβαθύνσεις και οι βυθομετρήσεις όταν παραβλέπουμε το προφανές;
Από αρκετούς ακούγεται, με ένταση μάλιστα, ότι μια γενναία αναδόμηση του κυβερνητικού σχήματος θα αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Δηλαδή υπάρχει πάγκος με πολλούς Βίσμαρκ να περιμένουν να αναλάβουν τις τύχες μας και δεν το έχουμε αντιληφθεί; Εδώ που έχει φθάσει το πρόβλημα είναι ζήτημα προσώπων ή πολιτικής βούλησης, συντονισμού και αποφασιστικότητας του ενός; Ένα καράβι με εξαίρετους ναύτες κινδυνεύει λιγότερο να πέσει στα βράχια όταν ο καπετάνιος δεν ξέρει ή δεν αποφασίζει εγκαίρως για τη ρότα; Το πολύ πολύ οι καλοί ναύτες να καθυστερήσουν το μοιραίο... Μήπως μας διαφεύγει εντέλει ό,τι είναι μπροστά στα μάτια μας; Η “πανταχού απουσία” του κυβερνήτη; Σαν το κλεμμένο γράμμα του Πόε που είναι εκεί απέναντί μας αλλά εμείς δεν το βλέπουμε γιατί ψάχνουμε να το βρούμε, έχοντας εκτρέψει την προσοχή μας σε μιαν άλλη περιγραφή του σημαίνοντος...
πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.authors&id=30, 2/5/2011
Αγαπητέ Βασίλη
είσαι ακόμα μια φορά καίριος και εύστοχος! Σημειώνω τη φράση σου “Προβληματίζομαι πάντως σε ποιο βαθμό εκφράζουν την προσωπική απλώς γνώμη της αρθογράφου και σε ποιο βαθμό παραπέμπουν σε κάποιον άλλο, πιο γενικό, πιο περίπλοκο και αδιαφανή για τους πολίτες σχεδιασμό για ό,τι πιθανόν να αποτελέσει τις εφεδρείες του συστήματος” και συμμερίζομαι τον προβληματισμό σου. Επαυξάνοντας δε τις ανησυχίες υπενθυμίζω και μια φράση από την κυριακάτικη επιφυλλίδα του Γιανναρά: “Σκεπτόμενοι, προβληματισμένοι πολίτες συζητούν δυνατότητες να παρακαμφθεί με νόμιμες (δημοκρατικής λογικής) διαδικασίες το χρεοκοπημένο, ανίατο πια πολιτικό μας σύστημα. Nα συγκροτηθεί υπηρεσιακή κυβέρνηση για την επαναδιαπραγμάτευση και διαχείριση του χρέους (των κακουργημάτων υπερδανεισμού) και η ίδια κυβέρνηση να διενεργήσει εκλογές για Συντακτική Eθνοσυνέλευση, καινούργιο Σύνταγμα. Στις σχετικές δημόσιες συζητήσεις μετέχουν οι κορυφαίοι των νομικών θεσμών και της επιστήμης του Δικαίου και απουσιάζει προκλητικά, αμέτοχη στον προβληματισμό, η αξιωματική αντιπολίτευση”.
Το κερασάκι των “νόμιμων διαδικασιών” ψάχνουνε!!!
Αν το βρούμε βέβαια μετά χρειάζεται και το κουράγιο…αλλά πού να το βρούνε όλοι αυτοί – οι μετέχοντες στις συζητήσεις- αφού τόσα χρόνια αυτό το σύστημα υπηρετούσαν άλλοτε ως “δικαστές” κι άλλοτε ως “εισαγγελείς”;
Αγαπητέ Βασίλη συμμερίζομαι τον προβληματισμό σου που είναι και δικός μου προβληματισμός. Μακάρι να είναι έτσι τα πράγματα καίτοι φοβάμαι πως όλοι μας εκτονωνόμαστε με τέτοιες ή παρόμοιες διατυπώσεις και όλα τελειώνουν εκεί. Όλα εξαρτώνται από το αν υπάρχει ιθύνων νους και ποιός είναι αυτός. Η σημερινή εποχή μπορούμε να πούμε πως έχει αντιστοιχία με την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα που κατέληξε στην έλευση του Ελευθερίου Βενιζέλου. Τότε ο Βενιζέλος έψαξε και βρήκε νέα στελέχη για το πολιτικό σύστημα, τη διοίκηση, την οικονομία, την παιδεία αδιάφθορα, ικανά και με ιδέες. Στελέχη που είχαν παραγκωνισθεί από το τότε πολιτικό κατετημένο. Ενδεχομένως σήμερα να υπάρχουν παρόμοιοι άνθρωποι, αλλά ποιός από το πολιτικό κατεστημένο θα τους ανακαλύψει , ποιός πολιτικός αρχηγός θα τους εμπιστευθεί που όλοι είναι εξαιρετικά ανασφαλείς ;Εκεί εντοπίζω το πρόβλημα και γι αυτό είμαι μάλλον επιφυλακτικός σε ανανεωτικές προτάσεις