Το ενδεχόμενο πλαίσιο μιας ΕλληνοΙσραηλινής συμμαχίας

Kύριε Α. Διακομόπουλε. Συγχαρητήρια για το Άρθρο σας !!!

H Ελλάδα μας έχει καταρεύσει και κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες, για να μη φανεί αυτό στην πραγματικότητα. Όμως επειδή είμαστε στο στραυροδρόμι Ανατολής και Δύσης και επειδή το Ισραήλ βρίσκεται πολύ κοντά μας, αλλά δεν κινδυνεύει όπως εμείς με τα χαρακτηριστικά τα δικά μας, η θέση μας στο σημείο που βρισκόμαστε, τους χρειάζεται. Θέλω να πιστεύω ότι αυτή η
ΙΣΡΑΗΛ-ΕΛΛΑΣ συμμαχία ή Ελληνο-Ισραηλινή, όπως θέλετε πέστε την, αργά ή γρήγορα θα πραγματοποιηθεί. Προτείνω να ,,βγήτε,, και ,,παραέξω,, για να διαμορφώσετε μια άλλη άποψη για την αλήθεια!!! Γιατί το κουτόχορτο που μας ταϊζουν, αργά ή γρήγορα θα μας ,,κοιμίσει,,… Με βαθιά εκτίμηση. Χ. Θεοδόση

Ο κύριος Διακομόπουλος ξεχνάει ότι το Ισραήλ ήταν ως σήμερα σύμμαχος και υποστηρικτής της Τουρκίας, και υπο τη καθοδήγηση και πίεση των Αμερικανών μπορεί πάλι αύριο να γίνει. Ξεχνάει επίσης ότι για πολλά χρόνια, οι κύριοι υπορστηρικτές και μεταδότες του δόγματος ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ένα πολυπολιτισμικό κράτος που έδειχνε υποδειγματική ανεκτικότητα στούς χριστιανούς υπηκόους του ήταν η Εβραική προγανδιστική μηχανή στην ΗΠΑ. Ξεχνάει επισης ότι το Ισραήλ είναι βαθειά εξαρτημένο από της ΗΠΑ, και ότι οι ΗΠΑ έχουν θέσει ως κύριο στόχο τους την διείσδυση στο Ισλάμ, την εκκοσμίκευση του, και την υποταγή του στο Αμερικανικό διεθνές σύστημα. Γι αυτόν το λόγο μία οριστική ρήξη των ΗΠΑ με την Τουρκία είναι απίθανη. Για τον ίδιο λόγο, είναι απίθανη επίσης και μια οριστική ρήξη του Ισραήλ με την Τουρκία, και αυτή η πιθανότητα είνα που ενδιαφέρει σ΄εμάς. Οι Αραβες μας ενδιαφέρουν μόνο στο βαθμό που θα μπορούσαν το δώσουν κάποιο βάρος στην αντίσταση του τρίγωνου Αμερική-Τουρκία-Ισραήλ.

Αφού ευχαριστήσω την κυρία Θεοδόση για τα καλά της λόγια ,θα απαντήσω στον Κύριο Μαμουλάκη:
1.Σίγουρα καθόλου δεν ξεχνώ ότι το Ισραήλ ήταν μέχρι σήμερα σύμμαχος και υποστηρικτής της Τουρκίας.
2.Χρειάζομαι διευκρινήσεις σχετικά με το τι πραγματικά πιστεύετε: Πιστεύετε ότι το Ισραήλ είναι όργανο των ΗΠΑ και οι ΗΠΑ όργανο του εβραϊκού λόμπυ (εβραϊκή προπαγανδιστική μηχανή των ΗΠΑ)? ή πιστεύεται ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ έχουν η κάθε χώρα τα δικά της ξεχωριστά -(άλλοτε τα ίδια άλλοτε αντίθετα)- συμφέροντα?
3.Στην περίπτωση που πιστεύετε ότι οι ΗΠΑ είναι όργανο του εβραϊκού λόμπυ ,τότε, αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι, ότι αν η Τουρκία απειλήσει τα συμφέροντα του Ισραήλ –πράγμα που φαίνεται να συμβαίνει- τότε η Τουρκία θα βρει απέναντι της εκτός από το Ισραήλ, και τις ίδιες τις ΗΠΑ. (και την Ελλάδα όπως εύχομαι και προτείνω.)
4.Στην περίπτωση που πιστεύετε ότι οι ΗΠΑ δεν πειθαρχούν στο εβραϊκό λόμπυ και ότι προς χάριν της συνεργασίας τους με την Τουρκία θα θυσιάσουν το Ισραήλ στον βωμό μιας απόπειρας εκκοσμίκευσης και εκσυγχρονισμού του Ισλάμ, τότε είναι προφανές ότι η συμμαχία του Ισραήλ και της Ελλάδας εκτός από την Τουρκία θα έρθει σε σύγκρουση και με τις ΗΠΑ. (αν αυτό σας φοβίζει ομολογώ ότι προβληματίζει και μένα)
5.Το κρίσιμο πολιτικό και ιδεολογικό ζήτημα(και ελληνικό καθήκον) είναι ακριβώς αυτό . Να καταδειχτεί δηλαδή ο ουτοπικός και επικίνδυνος χαρακτήρας της αντίληψης που θέλει το Ισλάμ επιδεκτικό εκσυγχρονισμού και εκκοσμίκευσης και η συνειδητοποίηση του υπαρξιακού κινδύνου που ο ενδεχόμενος θρίαμβος του πολιτικού Ισλάμ και της νεοοθωμανικής εκδοχής του αποτελεί για την περιοχή μας αλλά και για το σύνολο του ανθρώπινου πολιτισμού.
Πρέπει κάποιοι επιτέλους να συνειδητοποιήσουν ότι ο ντεκαφεινέ καφές μπορεί να είναι μια πραγματικότητα αλλά το ντεισλαμέ Ισλάμ μια επικίνδυνη ουτοπία.
6.Η ενεργοποίηση της ελληνοισραηλινής συμμαχίας δεν προϋποθέτει την οριστική ρήξη του τριγώνου ΗΠΑ –ΙΣΡΑΗΛ-ΤΟΥΡΚΙΑ. Σε πρώτη φάση, το προτεινόμενο από ‘μένα τετράγωνο ΕΛΛΑΣ –ΙΣΡΑΗΛ- ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ –ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ αποτελεί αντιστάθμισμα στο νεοοθωμανικής έμπνευσης τρίγωνο ΤΟΥΡΚΙΑ –ΙΡΑΝ-ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
7.Μπορεί το πολιτικό μέγεθος χριστιανικές μειονότητες (τα σπαράγματα αυτά του ελληνιστικού πολιτισμού και της πρώιμης Ρωμιοσύνης ) να σας φαίνεται ασήμαντο. Ο Μουμπάρακ όμως δεν θα ζει αιώνια και τα εκατομμύρια των αιγυπτίων χριστιανών σύντομα θα αναζητήσουν συμμάχους.

Μια απλή αλήθεια που δεν ακούγεται πολύ. Οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του Ισραήλ δεν είναι οι Εβραίοι αλλά οι φανταμενταλιστές χριστιανοί. Αν κοιτάξεις τα νέα από Αμερική, θα δεις πολλές φορές οι Εβραίοι διαφωνούν με το Ισραήλ … οι φανταμενταλιστές ώμος πάντα τους υποστιρίζουν ότι και να κάνουν

Κε Διακομόπουλε:

Με ευχαρίστηση παραθέτω τις διευκρινήσεις που ζητήσατε για τις κάπως σύντομες παρατηρήσεις μου. Το άρθρο σας είναι επίκαιρο και μελετημένο, και αξίζει προσεκτική απάντηση.

Δεν πιστεύω ότι κάποια προσέγγιση ή συνενόηση με το Ισραήλ θα ήταν χρήσιμη και αποτελεσματική για την εξισορρόπηση της αυξανόμενης Τουρκικής οικονομικο-στρατιωτικής ισχύος και την αντιμετώπησης του Τουρκικού επεκτατισμού για τους εξής λόγους.

1. Πρώτος λόγος είναι ότι μία τετοια προσέγγιση δια λειτουργούσε απονομιμοποιητικά για τους στόχους της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ο κόσμος έχει αντιληφθεί ότι το Ισραήλ στοχεύει να παρατείνει τις διαπραγματεύσεις με τους Παλαιστινίους επ’ αορίστω, συνεχίζοντας στο μεταξύ την επέκταση του εποικισμού των Παλαιστινιακών εδαφών και την καταπίεση και εξαθλίωση των Παλαιστινίων με κάθε τρόπο και με κάθε πρόσχημα. Στόχος των Ισραηλινών είναι προφανώς να εξαναγκάσει την φυγή των Παλαιστινίων από τα σπίτια των, ή, εναλακτικώς, να δημιουργήσει δεδομένα στα εδάφη υπο την κατοχή του που αποκλείουν την ύπαρξη βιώσιμου Παλαιστινιακό κράτος. Στο τέλος των διαπραγματεύσεων λοιπόν το Ισραήλ ελπίζει να παραουσιάσει στους Παλαιστινίους την επιλογή ή να εγκαταλήψουν τα σπίτια τους για να ζητήσουν αλλού αξιοπρπέστερους όρους διαβίωσης, (πολοί, ειδικά οι Χριστιανοί έχουν ήδη επιλέξει αυτήν την λύση) ή να παραδεχθούν να ζήσουν περίπου σαν αιχμάλωτοι σε περιοχές περικυκλωμένες και ελεγχόμενες απο το Ισραήλ, σε συνθήκες περίπου όπως αυτές που προέβλεπε για τους ιθαγενείς το σύστημα απαρτχάιτ των Αφρικάνερς. Το Ισραηλινό πρόγραμμα έχει προκαλέσει τον αποτροπιασμό μεγάλου μέρους του κόσμου, (μέρος που συνεχώς αυξάνεται,) ακόμα και στην Αμερική, και βεβαίως στην χώρα μας, και που έχει ως αποτέλεσμα την την καθημερινώς αυξανόμενη απομόνωςη της χώρας αυτής.

Η συνεργασία της Ελλάδος με μια χώρα που καθημερινώς διενεργεί ειδεχθεί εγκλήματα κατ’ ενός σχεδόν άοπλου λαού υπό την κατοχήν του θα έτεινε να απονομιμοποιήσει την Ελληνική στρατηγική και του στόχους της, οι οποίοι τυγχάνει να ερείδονται, ειδικώς στην περίπτωση της κατάλυσης της κατοχής και εποικισμού της βόρειας Κύπρου, σ’ αυτές τις ηθικές και νομικές αρχές που συνεχώς παραβιάζει, εξευτελίζει και τείνει να αχρηστεύσει η Ισραηλινή πολιτική. Τέτοια συνεργασία με το Ισραήλ θα έτεινε να απονομιμοόποιήσει την Ελληνική στρατηγική όχι μόνον στην συνείδηση του κόσμου των άλλων χωρών, αλλά και σ’αυτή συμπατριωτών μας. Η εσωτερική νομιμοποίηση της εθνικής μας πολιτικής είναι ιδιαιτέρως σημαντική και καθόλου δεδομένη, σ’αυτήν την εποχή που επιθέσεις εθνοαποδόμησης κατα της Ελλάδος εξαπολύονται πανταχόθεν, ακόμα και μέσα από τα υπουργεία των κυβερνήσεών μας.

Εδώ θα έπρεπε να προστεθεί ότι η συνεργασία αυτή εκτός από τον κίνδυνο εξωτερικής και εσωτερικής απονομιμοποίησης της πολιτικής μας, συνεπάγεται και τον κίνδυνο εμπλοκής στο Ισραηλινό επεκτατικό εγχείρημα, το οποίο φαίνεται πιά να διεξάγεται με τέτοια ανενδοίαστη και υβριστική απανθρωπιά που προκαλεί απελπισμένες αντιστάσεις και εκτρέφει αντιστοίχως ακραίες αντιδράσεις. Η κατάσταση παραμένει σχεδόν μονίμως στα όρια του ελέγχου των Ισραηλινών, παρά την αναμφισβήτητη υπεροπλία των, και την τεχνική των υπεροχή, και ενέχει παντοτε τον κίνδυνο μιας καταστροφικής καταλήξης για τους πάντες, αλλά ειδικά για τους Ισραηλινούς. Τέτοια καταστροφική απόληξη δεν θα άφηνε άθικτους τους συνεργάτες και συμμάχους των Ισραηλινών.

2. Η συνεργασία με το Ισραήλ δεν θα ήταν αποτελεσματική και χρήσιμη για εξισορρόπηση της Τουρκικής ισχύος για τόν πρόσθετο λόγο της σχέσης του Ισραήλ με την ΗΠΑ και της σχέσης της ΗΠΑ με την Τουρκία. Στις σχέσεις αυτές δεν έχουν επιφέρει καμία ουσιαστική αλλαγή τα τελευταία γεγονότα, και θεωρώ τέτοια αλλαγή απίθανη. Υπο της παρούσες συνθήκες, οι ΗΠΑ δεν θα επέτρεπαν στο Ισραήλ να συνεργαστεί ουσιαστικώς και αποτελεσματικώς εναντίον των συμφερόντων της Τουρκίας για τους εξής λόγους:
Εκ των κυριοτέρων στόχων της Αμερικανικής στρατηγικής είναι ο έλεγχος του Ισλαμικού κόσμου. Η Τουρκία θεωρήται ώς κύριο εργαλείο διείσδυσης και επιβολής στον κόσμο αυτόν μιας εκδοχής του Ισλάμ που θα ταίριαζε με τις δομές και τις αξίες της Αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας, ή τουλάχιστον μιας εκδοχής που θα ήταν διαχειρίσημος από την Αμερικανική ηγεμονία. Οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι ένα τέτοιο τιθασευμένο Ισλάμ έχει επιτευχθεί από την Κεμαλική Τουρκία η οποία παραμένη μεν Ισλαμική, αλλά έχει αποκλείσει τον Ισλ. Ιερό νόμο από την δικαιοσύνη και την διοίκηση γενικώς, και έχει φέρει το ιερατείο υπό τον πλήρη έλεγχο του κράτους. Το Κεμαλικό κράτος και το Τουρκικό κατεστημένο δείχνουν προσηλωμένα στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαική προοπτική, και στο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτον τον ιδανικό συνδιασμό θα ήθελαν οι Αμερικανοί να προβάλουν ως πρόπλασμα για την ανάπλαση των υπολοίπων Ισλαμικών κοινωνιών , πιστεύωντας ότι έτσι θα απαλαχθούν από τον πιο έντονα ενεργό τομέα αμφισβήτησης του Αμερικανικού ηγεμονικού συστήματος.

Δεν χρειάζεται να συμμεριζόμεθα τις εκτιμήσεις αυτές των Αμερικανών για να καταλάβωμε την σημμασία που έχει η Τουρκία στην ηγεμονική τους στρατηγική. Και δεν πρέπει να πιστεύωμε ότι οι άνοδος του κόμματος του Ερδογάν τους βρήκαν εντελώς αντίθετους. Οι Αμερικανοί δεν ήταν τυφλοί στην ανάγκη να σταθεροποιηθεί το Κεμαλικό σύστημα μέσω συμφιλιώσεως του με τα ευρέα λαικά μουσουλμανικά στρώματα και την ενσωμάτωσή των στο πολιτικό σύστημα. Η οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας, οι οποία έφερε ένα μέρος των ανθρώπων αυτών μέσα στην αστική τάξι, με μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική δύναμη, αλλά και με συμφέροντα στην ομαλή εξέλιξη της κατάστασης, διευκόλυνε και επέσπευσε την διαδικασία της μεταπολίτευσης. Τα Αμερικανικά κέντρα διαμόρφωσης στρατηγικής, στα οποία συμμετέχουν τα επίσημα και ανεπίσημα μέλη των Εβραικών οργανώσεων επιρροής (τα λεγόμενα Εβραικά Lobbies) βλέπουν ευνοικώς αυτές τις εξελίξεις.

Η άποψη αυτή επικρατεί ακόμα και μετά την σύγκρουση για τον στολίσκο με εφόδια για την αποκλεισμένη Γάζα, αν και άρχισαν να διατυπώνωνται επιφυλάξεις και ανησυχίες και νουθεσίες προς του Τούρκους για διόρθωση της πορείας, οι οποίες εκφράζονται μέσα σε ένα γενικά φιλικό πλαίσιο. Χαρακτηριστικα είναι τα άρθρα του αρθρογράφου του New York Times, Τhomas L Friedman, εκ των σημαινώντων υποστηρικτών του Ισραήλ, και της Αμερικανικής στρατηγικής. Αμέσως εθρύνησε το επεισώδιο του Μαβί Μαρμαρά ως μία φλιβερά διένεξη μεταξύ φίλων οι οποίοι πρέπει να βρουν γρήγορα το δρόμο προς την συμφιλίωση. Στο άρθρο του της 15 Ιουνίου, μετά απο τα συνήθη εγκώμια για την Τουρκία, και τις αποδοκιμασίες του Ερδοάν για την αντι-Ισραηλινή του ρητορεία του και την στάση υπέρ το “ακραίων” Παλαιστινίων, γράφει τα εξής αποκαλυπτικά:

Erdogan discovered that by taking a very hard line against Israel’s partial blockade of Hamas-led Gaza — and quietly supporting the Turkish-led flotilla to break that blockade, during which eight Turks were killed by Israel — Turkey could vastly increase its influence on the Arab street and in the Arab markets.

Κατανοεί δηλαδή την στάση αυτήν της Τουρκικής κυβερνήσεως ως τακτική για την ανάκτιση επιρροής και κύρους με τον Αραβικό κοινό και στις Αραβικές αγορές – και όχι ιδεολογικώς, θρησκευτικώς και ή συναισθηματικώς επιβεβλημένη. Μας λέει επίσης:

“I’d love to see him [Εrdogan] be the most popular leader on the Arab street, but not by being more radical than the Arab radicals …. “κτλ Θα ήθελε ο Ερδογάν να είναι ο δημοφιλέστερος ηγέτης του Αραβικού κοινού (γιατί αυτός παραμένει ο στόχος της Αμερικανικής πολιτικής) αλλά χωρίς ριζοσπαστικές προσεγγίσεις.

Οι Ισραηλινοί είναι βεβαίως οργισμένοι που κάποιος τόλμησε να παρεμποδίσει τον στραγγαλισμό της Γάζας, και αυτός ένας χθεσινός σύμμαχος. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι δεν έχουν το περιθώριο να υπονομεύσουν μία πρωτέυουσα στρατηγική των ΗΠΑ, συνεργοζόμενοι με την Ελλάδα σε μια ουσιαστική αντι Τουρκική συνεργασία. Το Ισραήλ είναι βαθειά εξαρτημένο απο τις ΗΠΑ. Τα Εβραικά lobbies έχουν επιτύχει σημαντική εξισορρόπηση της άνισης αυτής σχέσης, ωστε να είναι σε θέση να ασκούν αρνησικυρία σε όποια απόφαση θα μπορούσε να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην “ασφάλεια” (ευρυτάτως εννοουμένη) του Ισραήλ, και να προωθούν ποικιλοτρόπως τα συμφέροντά του με παροχές οικονομικώς πόρων, οπλισμού, τεχνολογίας, πληροφοριών, διπλωματικής κάλυψης κτλ. Σημαντικώτατα, ως τον τελευταίο καιρό, έχουν καταφέρει να αποτρέπουν οποιαδήποτε κριτική των Ισραηλινών πρακτκών και πολιτικών, και οπιαδήποτε εμπρεστατωμένη συζήτηση της δράσης των ιδίων αυτών εβραικών κέντρων επιρροής και της επίδρασής των πάνω στον σχεδιασμό και την άσκηση της Αμερικανικής πόλιτικής, με εκβιαστικές καταγγελίες αντι-σημιτισμού όσων τολμούσαν να εισέλθουν σε τέτοια θέματα. Παρ’όλα αυτά, θα ήταν υπεραπλουστευτικό και αδόκιμο να λέγαμε ότι οι εβραίοι μπορούν σε κάθε περίπτωση να επιβάλουν την πολιτική που θέλουν στις ΗΠΑ. Υπάρχουν όρια στην επιδρασή των, αν και αυτά τα όρια δεν είναι συνήθως στερεά και ευκρινή, αφού ειναι αποτέλεσμα διεργασιών εν εξελίξει. Πάντως, μπορούμε να πούμε ότι με τις παρούσες συνθήκες μια πολιτική που θα έφερνε τις ΗΠΑ σε μια μετωπική σύγκρουση με τον Ισλαμικό κόσμο, ή που θα οδηγούσε στην εγκατάληψη της Τουρκίας ως εργαλείο διείσδυσης και προσάρτησης του Ισλαμικού κόσμου στην Αμερικανική ηγεμονία θα ήταν έκτός αυτών των ορίων. Αν κρίνωμε από τα άρθρα του Friedman, κάτι τέτοιο δεν είναι καν μέσα στις προθέσεις των Αμερικανο-Εβραίων υποστηρικτών του Ισραήλ αυτήν την εποχή.

Μια στρατηγική προσέγγιση της Ελλάδος με το Ισραήλ, θα ήταν βέβαια πολύ ευπρόσδεκτη για το Ισραήλ και για τις ΗΠΑ, διότι θα έφερνε την Ελληνική πολιτική σε στενότερο έλεγχο απο τις ΗΠΑ, αλλά θα ήταν επιζήμια για την Ελλάδα: Δεν θα προσέφερε καμία ουσιαστική ενίσχυση στην ανάσχεση του Τουρκικού κινδύνου, και θα επέφερε την εξασθένιση της εσωτερικής και εξωτερικής νομιμοποίησης της πολιτικής της, και τους αστάθμιτους συνακόλουθους κινδύνους συσχετισμού με ένα άκρως αλαζωνικό, ριψοκίνδυνο και ακάθεκτα επιθετικό καθεστώς.

Κε Μαμουλάκη,

1.Το να ειρωνευτώ την αντίληψη που εκφράζετε ότι η άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής οφείλει να στηρίζεται στην νομιμότητα, θα ήταν εκ μέρους μου εκτός από αγένεια και λάθος επί της ουσίας.
Αυτό γιατί υποπτεύομαι ότι γνωρίζω τον λόγο που διατηρείτε αυτή την αντίληψη. Κοντολογίς θέλω να πιστεύω ότι θεωρείτε μια τέτοια πολιτική ως την πιο κατάλληλη για μια σχετικά ανίσχυρη χώρα όπως η Ελλάδα επειδή είναι η λιγότερο ριψοκίνδυνη. Όχι επειδή είναι ηθικά επιβεβλημένη.
Θα μπορούσα για παράδειγμα και εγώ να επιχειρηματολογήσω υπέρ της άποψης σας υπενθυμίζοντας την περίπτωση της Σερβίας σαν παράδειγμα μιας χώρας που αδιαφορώντας για την νομιμότητα διάλεξε την πολιτική ισχύος με αποτέλεσμα να γνωρίσει την καταστροφή.

Το πλαίσιο όμως της νομιμότητας και της ηθικής στις διεθνείς σχέσεις διαφοροποιείται διαρκώς ως αποτέλεσμα του συσχετισμού των δυνάμεων και η πολιτική τέχνη απαιτεί την ικανότητα να παρουσιάζεις το κάθε φορά συμφέρον σου ως συμβατό με την διεθνή νομιμότητα.
Γι’ αυτό τον λόγο το ενδιαφέρον στοιχείο στην περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας είναι ότι κατά τον ίδιο χρόνο που οι εθνικές βλέψεις των μουσουλμάνων (βόσνιων και αλβανών) θεωρούνται νόμιμες οι ίδιες βλέψεις των Σέρβων θεωρούνται παράνομες. Αυτό δε προφανώς συμβαίνει, γιατί τα συμφέροντα των πρώτων συγκυριακά ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα των δυτικών δυνάμεων.
Έτσι όταν το δικαίωμα των μουσουλμάνων Βοσνίων να αγωνίζονται για την εδαφική ακεραιότητα της τέως ομόσπονδης σοσιαλιστικής Δημοκρατίας και πλέον ανεξάρτητης χώρας τους θεωρείτε ιερό και νόμιμο , το δικαίωμα των Σέρβων της Βοσνίας στην αυτοδιάθεση-απόσχιση από την Βοσνία Ερζεγοβίνη θεωρείται παράνομο και την ίδια στιγμή το δικαίωμα των Σέρβων να θέλουν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας τους(της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας ή της Σερβίας) θεωρείται παράνομο ενώ το δικαίωμα των μουσουλμάνων Αλβανών για αυτοδιάθεση και απόσχιση από την τέως ομόσπονδη σοσιαλιστική Σερβία και πλέον ανεξάρτητη Νέα Γιουγκοσλαβία θεωρείται ιερό και νόμιμο.
Τότε φυσικά οι ηγέτες των μουσουλμάνων δεν κάθισαν με σταυρωμένα χέρια, αλλά εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι οι Σερβική αντίληψη για την νομιμότητα ήταν σε σύγκρουση με την αντίστοιχη δυτική αντίληψη κατάφεραν να επιτύχουν μαξιμαλιστικούς εθνικούς στόχους.
Άλλοτε οι Τούρκοι ηγέτες, επίσης δεν κάθισαν με σταυρωμένα χέρια αλλά αντιλαμβανόμενοι ότι η αγγλική πολιτική θα ‘νομιμοποιούσε’ τους μαξιμαλιστικούς στόχους τους με επιμονή κατάφεραν να γυρίσουν το κλίμα σε τέτοιο σημείο ώστε ένα κομμάτι της ‘ελληνικής διανόησης’ σήμερα να θεωρεί τους στόχους του κυπριακού αγώνα του 50 και του 60 μαξιμαλιστικούς και άδικους.
Κατά τον ίδιο τρόπο και το Ισραήλ μπόρεσε να ‘νομιμοποιήσει’ την εδαφική του επέκταση σε βάρος των Αράβων εκμεταλλευόμενο την ‘παράνομη’ εκ’ μέρους τους άρνηση της ‘νομιμότητας’ της ύπαρξης του.
Αντίθετα και δυστυχώς γι’ αυτούς οι χριστιανοί της περιοχής ή κάθισαν με σταυρωμένα χέρια ή ακόμα χειρότερα αντιλαμβανόμενοι την νομιμότητα με τρόπο που τους ενσωμάτωνε στο αραβικό εθνικό κίνημα απεμπόλησαν κάθε δικαίωμα για αυτόνομη ύπαρξη και μετέτρεψαν έτσι τους εαυτούς τους, στο βαθμό που εξακολουθούν να υφίστανται στον χώρο, από αξιόλογες εθνικές μειονότητες σε αξιοθρήνητες κάστες.
Αν είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, θα πάψουμε να αναζητούμε την ηθική βάση για την ύπαρξη του Ισραήλ, στην από μέρους του κατά γράμμα τήρηση της απόφασης του ΟΗΕ του 1947.
Αν είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας θα πρέπει επίσης να δεχτούμε ότι η άρνηση των Αραβικών κρατών να συμβιβαστούν με την ιδέα της παραχώρησης αυτών των εδαφών δεν οφείλεται τόσο, στο ότι η απόφαση του 1947 ήταν εκτός νομιμότητας και τους αδίκησε, όσο στην αντίληψη που ο ιερός ισλαμικός νόμος επιβάλει απαγορεύοντας στον πιστό μουσουλμάνο να συναινεί στην παραχώρηση ιερής ‘ισλαμικής’ γης σε απίστους.
Κατά την άποψη μου η ηθική βάση για την ύπαρξη του Ισραήλ βρίσκεται στα εκατομμύρια των εβραίων της περιοχής που εκμεταλλεύτηκαν την ιστορική συγκυρία και με τον ένα ή τον άλλον τρόπο ξέφυγαν από την καταπίεση της dhimma εγκαταλείποντας άλλες μουσουλμανικές περιοχές όπου επί αιώνες ζούσαν και πήγαν να κατοικήσουν στα παλαιστινιακά εδάφη που με την βία εγκατέλειψαν οι άραβες. Η νομιμότητα της ύπαρξης του Ισραήλ βρίσκεται επίσης στο γεγονός ότι για την στέγαση αυτών των εβραίων οι Άραβες υποχρεώθηκαν να παραδώσουν ένα μικρό μόνο ποσοστό των εδαφών τους (22 τετραγωνικά χιλιόμετρα) σε σχέση πχ με τους Ινδούς που υποχρεώθηκαν να παραδώσουν 950.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (το 22,4% των εδαφών τους )για την δημιουργία του ενιαίου Πακιστάν ή σε σχέση με τους χριστιανούς κυπρίους που σύμφωνα με το σχέδιο Ανάν θα έπρεπε να παραχωρήσουν στους Μουσουλμάνους Τούρκους το 30% του κυπριακού εδάφους.
Με άλλα λόγια βασίζω το δικαίωμα του Ισραήλ στο δικαίωμα των εβραίων της περιοχής να ζουν κάτω από νεωτερικές-δημοκρατικές συνθήκες και δεν συσχετίζω αυτό το δικαίωμα με την καλή ή κακή συμπεριφορά του εβραϊκού κράτους.
Γι’ αυτούς τους λόγους δεν μπορώ να δεχτώ ότι η ξεκάθαρη, χωρίς περιστροφές και έμπρακτη (με συμμαχία) υποστήριξη του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει ως Εβραϊκό κράτος, (ως ένα κράτος δηλαδή που θα διασφαλίζει τις προϋποθέσεις να έχει κατά πλειοψηφία εβραϊκό πληθυσμό στο διηνεκές), θα μας στερήσει το δικαίωμα να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία της Κύπρου. Στο κάτω- κάτω η ‘νομιμότητα’ προβλέπει το ενιαίο της Κυπριακής Δημοκρατίας ενώ οι τουρκικές επικλήσεις στις συνθήκες εγγυήσεως και στην δήθεν πολιτική ισότητα των 2 κοινοτήτων, που πρακτικά σημαίνει ότι ένας μουσουλμάνος στην Κύπρο αξίζει όσο πέντε χριστιανοί, είναι έξω από κάθε έννοια ‘νομιμότητας’.
Επίσης κάτι που δεν πρέπει να μας διαφεύγει είναι το γεγονός ότι η έννοια της νομιμότητας έπαψε πλέον να αποτελεί οικουμενική έννοια γιατί η ΟΙC (η οργάνωση των ισλαμικών κρατών) απορρίπτει τα κλασικά κείμενα του ΟΗΕ και προσπαθεί να τα τροποποιήσει και να τα κάνει συμβατά με τον Ισλαμικό νόμο. Στα πλαίσια δε αυτά εξηγείται και το νόημα της ομιλίας του Ερντογάν κατά την επίσκεψη του κατηγορούμενου για την γενοκτονία στο Νταρφούρ προέδρου του Σουδάν, που δήλωσε ότι δεν αποδέχεται τις κατηγορίες εναντίον του Σουδανού προέδρου για τον απλούστατο λόγο ότι ο ισλαμικός νόμος απαγορεύει στους πιστούς να διαπράττουν γενοκτονίες.
2.Όσον αφορά τώρα στην αμερικανική στρατηγική, είναι φαντάζομαι αποδεκτό από όλους ότι κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου το Ισλάμ ήταν ο βασικός σύμμαχος της Δύσης ενώ ο αραβικός εθνικισμός παρ’ όλο που συνοδοιπόρησε με την Σοβιετική Ένωση γρήγορα κατέρρευσε αποδεικνύοντας τον αδιέξοδο χαρακτήρα των νεωτερικού τύπου εγχειρημάτων στον Ισλαμικό κόσμο.
Η ιρανική επανάσταση αντίθετα αλλά και η ήτα της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν έδειξε στους ισλαμικούς λαούς ότι έχουν νικηφόρα προοπτική μόνο στον βαθμό που βασίζονται στην παράδοση τους.
Από την άλλη μεριά ο Κεμαλισμός αποτελεί όντως μια διαφορετική περίπτωση αλλά είναι αμφίβολο αν ταυτόχρονα αποτελεί και εξαγώγιμο είδος.
Η αμφισβήτηση του τουρκικού ρατσισμού, που αποτελεί το θεμέλιο του κεμαλισμού, από το κουρδικό κίνημα οξύνει τις εσωτερικές αντιθέσεις της τουρκικής κοινωνίας η οποία με ένα είδος φυγής προς τα εμπρός αναζητεί στο νεοοθωμανικό Ισλάμ την συνταγή όχι μόνο για την διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της Τουρκικής Δημοκρατίας αλλά και για την ηγεμόνευση του συνόλου του ισλαμικού κόσμου.
Μπορεί οι αμερικανοί να πιστεύουν ότι ενισχύοντας τους νεοοθωμανούς στην Τουρκία προκειμένου να προωθήσουν τα ηγεμονικά τους σχέδια στον ισλαμικό κόσμο δεν θα επαναλάβουν το λάθος που έκαναν με την ενίσχυση των ακραίων ισλαμιστών προκειμένου να αντιμετωπίσουν την Σοβιετική Ένωση. Μπορεί μάλιστα να φτάσουν και στο σημείο να θυσιάσουν το Ισραήλ .
Ελπίζω όμως ότι εκτός από ‘μένα υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι η αμερικανική πολιτική είναι λανθασμένη και ότι κατασκευάζει απλά τον νέο Φρανκεστάιν, τα θύματα του οποίου δεν θα βρίσκονται στο Μανχάταν αλλά στις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου.

Κάτω από τις τρομακτικές πιέσεις του Συστήματος Ερντογάν που υφίσταται πλέον όχι μόνον η Ελλάδα και η Κύπρος αλλά όλα τα Κράτη της ΝΑ Μεσογείου είναι επιτακτική ανάγκη η μόνιμη διεξαγωγή κοινών αεροναυτικών γυμνασίων σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο.
Ο Ελλιμενισμός ελληνικών φραγατών σε Ισραηλινές ναυτικές βάσεις όσο αεροσκαφών μας σε προχωρημένες βάσεις του Ισραήλ είναι αναγκαίος για να καταλάβει το Σύστημα Ερντογάν ότι η Μεσόγειος ανήκει στους Λαούς της και όχι στην ουτοπική οθωμανική αυτοκρατορία που ονειρεύεται ο αποστάτης του ΝΑΤΟ και του Ελεύθερου Κόσμου που ψυχρά εν μια νυκτί υπεγραψε την ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ με το ΙΡΑΝ ενργώντας σαν Δούρειος Ίππος της τρομοκρατίας και των υποστηρικτών της.
Πανούργος ο δήθεν μετριοπαθής ”μουσουλμάνος” μετέτρεψε το τουρκικ΄’ο πολεμικό ναυτικό σε αυτόκλητο σωτήρα και πολέμαρχο κατά της διεθνούς τρομοκρατίας και πειρατίας, για να έχει το δικαίωμα να κάνει αυτοψίες πάνω σε καράβια που πλέουν σε όλες τις ρότες της Μεσογείου… Αλήθεια δεςν θυμάται εκείνο το περίφημο ΄΄ΜΑΛΤΑ ΓΙΟΚ” του οθωμανού τούρκου ναυάρχου΄?
Τώρα όμως μετά την αποστασία του Ερντογάν και τις αντιΝΑΤΟικές του ενέργειες και προπαντός μετά την υπογραφή της επαίσχυντης ΑΥΜΦΩΝΙΑΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ με το καθεστώς του Ιράν οι λαοί ξύπνησαν και λαμβάνουν τα μέτρα τους.
Ρώσοι, Αμερικανοί, Αιγύπτιοι, Κούρδοι, και όλοι οι Λαοί της Μεσογείου στήνουν τείχη άμυνας και συνεργασίας για να μη περάσει το καταχθόνιο σχέδιο της Διεθνούς Τρομοκρατίας που είναι τόσο καλά περιτυληγμένο με τα αστραφτερά τζελοφάν του νεο-οθωμανισμού.

Κε Διακομόπουλε:

Δεν αναφέρθηκα στην νομιμότητα των στόχων της Ελληνικής στρατηγικής (και δεν ανισησυχώ γι’αυτην), αλλά για την νομιμοποίησή των, κάτι αρκετα διαφορετικό. Οπως σωστά παρατηρήτε, η νομιμότητα έχει περιορισμένη χρησιμότητα στην συζήτηση των διεθνών σχέσεων. Aντιθέτως, όμως, η νομιμοποίηση είναι πολύ συμαντική συνιστώσα της αποτελεσματικής εθνικής στρατηγικής. O όρος αναφέρεται στην παραδοχή ή αναγνώριση κάποιου καθεστώτος, ή τον στόχο κάποιας πολιτικής, ως νόμιμο, από αυτούς που μπορούν να το στηρίξουν ή να εναντιωθούν σ’αυτό.

Βλέπουμε την σημασία αυτού του παράγοντος, και την διαφορά του από ‘νομιμο”, στην περίπτωση αποτυχίας της Σερβικής πολιτικής στους πολέμους του διαμελισμού της Νοτιοσλαυίας. Η λογική καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το αν οι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι ήχαν δικαίωμα απόσχισης από της Νοτιοσλαυία, (ή οι Κοσοβάροι από την Σερβία) το ίδιο ακριβώς δικαίωμα πρέπει να είχαν και οι Σερβοι της Βοσνίας ή της Κροατίας να αποχισθούν από την Βοσνία ή την Κροαατία και να κάνουν το δικό του κράτος ή να ενωθούν με την Σερβία. Το αίτημά των λοιπόν μπορεί να ήταν νόμιμο. Δυστυχώς οι τακτική των, και οι κακοί των χειρισμοί, έδωσαν ευκαιρεία και ερείσματα στούς εχθρούς και αντιπάλους των να απονομιμοποιήσουν τους στόχους της πολιτικής των, και να τους παρουσιάσουν σαν ακραίους εθνικιστές, εγκληματίες κτλ., με αποτέλεσμα να απονομιμοποιηθή ο αγώνας των και νο νομιμοποιηθούν οι επιθέσεις των Αμερικανών και των συμμάχουν των εναντίων των στα μάτια του κόσμου της Ευρώπη και της Αμερική. Η απονομιμοποίηση του αγώνα των Σέρβων (που μπορεί λογικά να ήταν δίκαιος και νόμιμος) ήταν η απαραίτητη προυπόθεση των Νατοικών επιθέσεων, που είχε ως αποτέλεσμα την αντιστροφή της αρχικής στρατιωτικής υπεροχής των Σέρβων έναντι των Μουσουλμάνων εχθρών των στην Βοσνία και στο Κόσοβο, και την κατάρρευση του καθεστώτος του Μιλόσεβιτς. Ακριβώς για τέτοιους λόγους εσωτερικής και εξωτερικής απονομιμοποίησης ανησυχώ για την πολιτική της Ελλάδος σε περίπτωση που συμμαχίσει με μια χώρα όπως το Ισραήλ που αποδοκιμάζεται καθημερινώς για εγκληματική συμπεριφορά έναντι των Παλαιστινίων.

Οσο για την υποστήριξη των ΗΠΑ για την Τουρκία, ασχέτως αν εμείς συμφωνούμε ότι είναι λανθασμένη πολιτική, σημασία έχει ότι, προς το παρών, και για το προβλέψημο μέλον, αυτή παραμένει πρωτεύουσα πολιτική των Αμερικανών, και οι δικοί μας υπολογισμοί στον σχεδιασμό αποτελεσματικής στρατηγικής πρέπει να συμπεριλάβουν αυτο το γεγονός, ως και την εξάρτηση Ισραήλ απο τις ¨ΗΠΑ.