Ιωάννης Παπαναγιώτου
Δεν μου αρέσουν οι άριστοι, οι ήρωες, τα ινδάλματα, όλοι όσοι νομίζουν πως αξίζουν κάτι παραπάνω επειδή αφιέρωσαν όλο το δυναμικό τους για να μάθουν να κλωτσάνε μπάλες, να τραγουδούν δεχόμενοι πανέρια με γαρίφαλα, να υπερπαράγουν, να πολεμούν τις δυνάμεις του κακού (εννοώ τον Batman), να λύνουν εξισώσεις δέκα διαστάσεων στον τετραδιάστατο κόσμο μας.
Δεν είναι μόνο ότι δεν έχουν να μου πουν τίποτα, αλλά απαιτούν και από πάνω την από μέρους μου παραδοχή της σπουδαιότητάς τους, και αν όχι οι ίδιοι, το κάνετε εσείς εκ μέρους τους.
Με πάσα ειλικρίνεια, αν μένατε σε αυτό, δεν θα είχα θέμα αλλά πολλοί από εσάς το παρακάνετε με την λατρεία σας. Τους θεωρείτε ικανούς να αποτελούν πρότυπα!
Συγγνώμη αλλά θεωρείτε δεδομένο ότι ο άνθρωπος που πετυχαίνει να αναρριχηθεί στον Όλυμπο μιας δραστηριότητας έχει να μας πει κάτι για τη ζωή έξω από την σαπουνόφουσκα μέσα στην οποία μεγαλουργεί;
Άντε και γράφει ωραία ποιήματα ή κατέχει το ρεκόρ Γκίνες στο σούρωμα ζυμαρικών, τύπου σπαγγέτι, μπορούν αυτές του οι αξιόλογες, κατά τα άλλα, ικανότητες να σημαίνουν ότι δύναται να προτείνει λύσεις για το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει, να δίνει συμβουλές για το πώς θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, να μιλά -σαν να γνωρίζει- για το αν υπάρχει θεός ή να σκίζει τα ιμάτιά του για τα πως θα λυθεί το κυκλοφοριακό;
Θα έπρεπε η αριστεία του να αποτελεί λόγο για να του δίνουμε παραπάνω σημασία, σε θέματα που δεν άπτονται του τομέα του;
Αν θέλετε την δική μου άποψη, ενός ανθρώπου που δεν κάνει τίποτα τέλεια (και δεν υπερβάλω), η απάντηση είναι όχι.
Βέβαια, θα μου πείτε ποιος είμαι εγώ που ομιλώ για δαύτους; Ποιες είναι οι περγαμηνές μου; Χρειάζεστε εχέγγυα για να με πάρετε τοις μετρητοίς;
Ούτε τράπεζες να ήσασταν!
Λοιπόν, ας το παραδεχτώ είμαι και εγώ μια παρεξηγημένη μεγαλοφυΐα.
Τι παρεξηγημένο έχει η μεγαλοφυΐα μου;
Κανείς δεν την αναγνωρίζει, αλλά όπως είπε και ο Oscar Wilde: “Το κοινό είναι υπέροχα ανεκτικό. Συγχωρεί τα πάντα εκτός από την μεγαλοφυΐα”. Θα περιαυτολογούσε ως συνήθως.
Αν σκεφτόμασταν πόσες ώρες σπαταλήθηκαν για την τελειοποίηση της οποιαδήποτε τεχνικής δεν θα αποκαλούσαμε τον φορέα της μετρ αλλά κάπως αλλιώς.
Πως είναι δυνατόν να γίνονται καθηγητές πανεπιστημίου άνθρωποι των οποίων το αντικείμενο της μελέτης, και τους ενδιαφέροντός τους, αφορά κάτι τόσο ευρύ όσο το φαινόμενο της ζωοκλοπής στην Βαβυλώνα επί εποχής Ναβουχοδονόσορ!
Διδακτορικά ή μάλλον έδρες θα πρέπει να δίνονται κατά προτεραιότητα σε ευρυμαθείς και όχι σε όποιους κάνουν τις βαθύτερες γεωτρήσεις στο πεδίο της γνώσης.
Ή το άλλο; Είναι δυνατόν να αναγορεύεται αθλητής της χρονιάς κάποιος επειδή σήκωσε 600 κιλά ενώ δεν μπορεί να σκύψει και να δέσει τα κορδόνιά του ή να πάει τρέχοντας ως το μπακάλικο της γειτονιάς;
Υπάρχει βέβαια μια τεχνική δυσκολία. Μέσα από αυτό το άρθρο δεν μπορώ παρά να λειτουργήσω όπως και οι ξερόλες που «ειρωνεύομαι» αλλά για αυτό φταίει το μέσο.
Έχε γούστο να είναι αυτό το άλλοθι και όλων εκείνων που κακολογώ! Να είναι δηλαδή κατά τα άλλα ταπεινοί (not) και δεδομένων των περιορισμών, να αρκούνται σε εκ του προχείρου αναλύσεις και λύσεις επί παντός του επιστητού ή ακόμα χειρότερα να διαστρεβλώνουν τα ΜΜΕ τα όσα λένε. Να απομονώνουν ατάκες τους, σε μια προσπάθεια να βγάλουν ειδήσεις.
Ενδεχομένως.
Εν πάση περιπτώσει, ας επιστρέψουμε στον υπογράφων.
Τι έλεγα;
Μισό, να οργανώσω της σκέψη μου.
Ναι, έλεγα ότι ο γραπτός λόγος αναιρεί ως έναν βαθμό αυτό που έγραψα προηγουμένως ότι δεν συμβουλεύω, αν και κακά τα ψέματα με εξυπηρετεί καλύτερα. Εκ του σύνεγγυς μπορεί να μην σου γέμιζα το μάτι. Μπορεί για να με πάρεις στα σοβαρά να πρέπει να δείχνω όμοιος με αυτούς που έμαθες να εμπιστεύεσαι μια ζωή τώρα και σε έφεραν εδώ που σε έφεραν.
Θα έπρεπε να δείχνω άριστος που θα πει ξυρισμένος, χτενισμένος, να φοράω κοστούμια Anderson & Sheppard ή Caraceni, να πίνω όλο μου το γάλα και να έχω ανταλλάξει χειραψία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας!
Με αυτή τη λογική όμως κάνουμε κύκλους. Πάλι καταλήξαμε στα επιτυχημένα πρότυπα, σε αυτά που προπαγανδίζουν μέσω της ατομικής τους επιτυχίας, την προσωπική τους άποψη για το οτιδήποτε.
Και καλά αυτοί, αλλά οι ακόλουθοί τους, τι ζόρι τραβάνε και τους επικαλούνται με κάθε αφορμή;
“Ο Κοέλο λέει πως η κρίση θα ξεπεραστεί αν όλοι το πιστέψουμε”, μου είπε μια κυρία στο λεωφορείο τις προάλλες.
-Άσε μας κουκλίτσα μου!
Λοιπόν, για να ξεμπερδεύουμε, το ταλέντο αναπτύσσεται μέσα από την αδιάκοπη επανάληψη, την απομόνωση, την επιμονή. Χρειάζεται να είσαι ολίγον τι “εγκεφαλικά πειραγμένος” ή απόλυτα ευθυγραμμισμένος με το πρόταγμα: “Καταμερισμός και εξειδίκευση”, για να αφιερώσεις μια ζωή στην βιομηχανική σχεδόν τελειοποίηση κάποιου πράγματος, όποιο και να είναι αυτό. Ακόμα και οι κοιλιακοί σου!
Το να επιλέξεις αυθαίρετα να θυσιάσεις την ελευθερία σου και τον χρόνο σου για να γίνεις κάποια στιγμή ένας μετρ της λογοτεχνίας, για παράδειγμα, είναι δική σου απόφαση αλλά επέτρεψέ μου να νομίζω πως αυτή η υπερτροφοδότηση της συγκεκριμένης πτυχής (δες λογοτεχνία), δεν μπορεί παρά να ατροφήσει πολλές άλλες, δες γράμμωση κοιλιακών, κοινωνικές συναναστροφές, ενασχόληση με μερεμέτια κάθε είδους της πολιτικής συμπεριλαμβανομένης κ.α.
Πώς να γίνεις μεγάλος συγγραφέας ρε παλικάρι, αν δεν ζεις και αναπνέεις για το γραπτό σου; Όμως μεταξύ μας, πόση σοφία μπορεί να συνεπάγεται μια τέτοια εμμονή για ένα λογοτεχνικό έργο όταν υπάρχει γύρω σου τόση ζωή αξόδευτη; Εντάξει, την πάω μακριά την βαλίτσα!
Αν είσαι σπουδαίος συγγραφέας, το λοιπόν, άντε να δεχτώ πως μπορείς να έχεις γνώση για το τι είναι και για το πώς πρέπει να χρησιμοποιηθεί το ποιητικό αίτιο αλλά μην μου κάνεις διδάγματα περί μονοπωλίων και νόμιμης βίας. Πες αν θες την γνώμη σου αλλά με επιφύλαξη και σεμνότητα και όχι με ύφος ομηρικού ήρωα.
Μπράβο!
Είπες την μεγαλοστομία σου; Γιατί εσένα περιμέναμε να μας ανοίξεις τα μάτια!
Α! πήγα να το ξεχάσω. Σε περίπτωση που δεν γνωρίζεις: To ποιητικό αίτιο δείχνει το πρόσωπο ή το πράγμα από το οποίο προέρχεται αυτό που παθαίνει το υποκείμενο.
Η πραγματική σοφία, που λέτε, δεν ξέρω πως προκύπτει αλλά προϋποθέτει μια διαστολή προς κάθε κατεύθυνση η οποία αντιστρατεύεται εν πολλοίς την αυτιστική μέριμνα επί του μερικού που έχει ανάγκη το ταλέντο για να λάμψει. Η σοφία είναι ένας κύκλος που το κέντρο του είναι παντού και η περιφέρειά του πουθενά, παραφράζοντας τον Εμπεδοκλή (χμμμ!). Πόσους αφιερωμένους, ναρκίσσους καριερίστες να χωρέσει;
Χρειάζεται να λατρεύεσαι σαν ιερή αγελάδα, για κάτι πέρα από το σερβίς σου, ακόμα και εάν είσαι το νούμερο ένα στην παγκόσμια κατάταξη του τένις, που δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα;
Not at all
πηγή: Aντίφωνο
Οι άνθρωποι “μαμούνια” δηλαδή που ψάχνονται και ασχολούνται με διάφορα πράγματα και ασχολίες και “τσιμπολογάνε” από’δω και απο’κει τους θεωρώ πιο ενδιαφέροντες από κάποιον που έχει αφιερώσει την ζωή του όλη στο να τρέχει καλά τα 100 μέτρα ή να γράφει μια ζωη εξισώσεις στον μαυροπίνακα. Η πολυδιαστατικότητα ενος ανθρώπου μου είναι πιο ελκυστική.
Μήπως όμως αυτοί που καταπιάνονται με ενα μόνο πράγμα και το κάνουν τέλεια προσεγγίζουν την πολυδιαστατικότητα από άλλη μεριά; π.χ. ενας καλός πιλότος F1 πέρα απ’το να ξεσκίζεται κάθε μέρα στις προπονήσεις πρέπει να ξέρει και αεροδυναμική, μετεωρολογία, διαιτολογία, time management…
δεν ήταν πρόθεσή μου να σκανδαλίσω πολυπράγμωνες σαν του λόγου σας. έχω μόνο αντιρρήσεις απέναντι σε όσους συγχέουν την αριστεία τους, σε οποιοδήποτε πεδίο του επιστητού, με την βαθιά γνώση του κόσμου.
Πόσο καλά τα είπες, I couldn’t have said it better myself!
Εξαιρετικός!!! Τοποθετήθηκες υπέροχα υπαρξιακά!!
Μέσα από τα λόγια σου, ακούστηκαν οι φωνές των όσων θα μπορούσαν αλλά δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία, των όσων είχαν την ευκαιρία αλλά γνώριζαν πως δεν είχε σημασία, των όσων…
…ξέρουν ότι η μύγα στο τζάμι φοράει τα γιορτινά της,
όταν καταφέρνει να μας πείθει να κοιτάμε εκείνη, αντί για τη θέα που αλώνεται πίσω της…
Ο κόσμος του ψευτοθαύματος, όπου η χρυσόσκονη της “επιτυχίας”
των άλλων, μας απαλλάσσει από το χρέος να παραδεχτούμε την δική μας αποτυχία στο να βρούμε το νόημα εκείνο που θα μας δώσει πραγματική λάμψη…Η “χαρά” για την “πρωτιά” των άλλων, που βιώνεται μέσα από την αδυναμία μας να αντιμετωπίσουμε το εσωτερικό μας κενό και δυστυχία…Η ενασχόληση με το “άριστο” όταν έχουμε χάσει το μέτρο της μετριότητας, με οδηγεί στην ανάγκη να πω
πως,
¨αριστος μπορεί να είναι μονάχα εκείνος που ενδιαφέρεται άριστα για τον άλλο”…πρόκληση στη φαντασία, δικλείδα ασφαλείας για τον εγωισμό, πηγή έμνευσης και αναζήτησης ανώτερων σχέσεων και συνθηκών, εισητήριο για τον έρωτα, εισητήριο για τη ζωή…
Κeep it up, ανοίγουν οι ουρανοί…..
Παράλογη,
ήμουν απλά άριστα αόριστος δεν νομίζω πως τα έγραψα ιδαιτέρως καλά.
Και όσα λάθη μου ξέφυγαν δεν έγιναν επίτηδες για να τραυματίσω το κείμενο, ήταν αποτελέσματα της ελλιπούς μου γνώσης.
Δεν παριστάνω τον ταπεινό αλλα το “οι ουρανοί ανοίγουν…” με έβαλε σε σκέψεις και με άγχωσε.
τα σέβη μου
Ιωάννη,
Άριστη αοριστία απέναντι σ΄ ένα ζήτημα απόλυτα συγκεκριμένο είναι τέχνη του λόγου,
so let me set your first sentence straight:
“…δεν νομίζω πως τα έγραψες απλά ιδιαιτέρως καλά, ήσουν άριστα
αόριστος”…γιατί ήσουν τόσο συγκεκριμένος!!
Επιπλέον, τέτοια κείμενα τραυματίζονται περισσότερο από την έλλειψη γνώσεων των όσων τα διαβάζουν επιδερμικά… Οι υπόλοιποι ακούνε τη μουσική της αιτίας του λόγου σου, δεν διορθώνουν το γραπτό…
Όταν αντέχεις τον υπέροχο αυτό ορισμό της σοφίας, γιατί να σε αγχώνουν οι ουρανοί που ανοίγουν; (άσε τους Γαλάτες του Αστερίξ
ν’ ανησυχούν γι’ αυτό!!).
Εννοούσα απλά πως, όσο διευρύνεται ένας νους μέσα από καρδιά ανυπότακτη στην υποκρισία, βρέχει χαρά στις
διψασμένες για Ζωή ψυχές…
Αξόδευτη ζωή… Spot on!!!
Η βαλίτσα επιβάλλεται να πάει στο “άπειρο και ακόμα πάρα πέρα”!
Κατ αρχάς, συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Μου θυμίσατε έναν, μακαρίτη τώρα, λαϊκό τραγουδιστή μας που σε μια συνέντευξή του εξέφρασε την αγανάκτησή του για την μεγάλη αδικία: «Να αμείβεται ένας Χειρουργός Καρδιολόγος περισσότερο από εκείνον»!!!!! Ο Θεός να τον συγχωρέσει!
Στην συνέχεια διαβάζω: …«Λοιπόν, ας το παραδεχτώ είμαι και εγώ μια παρεξηγημένη μεγαλοφυΐα.» και παρακάτω … «“δεν δίνω συμβουλές αλλά παράδειγμα” … εγώ είμαι ένας «παρεξηγημένος» άριστος…»…
Και αναρωτιέμαι: Οποία μετριοφροσύνη?!
Μήπως τελικά, η προσπάθεια του… «τετραγωνισμού του κύκλου» είναι πιο θεμιτή από έναν… Θηριώδη Εγωισμό?!
Λένα
οι εξυψωτικοί χαρακτηρισμοί στο πρόσωπό μου από εμένα τον ίδιο
είναι ενταγμένοι στο ειρωνικό και ανάλαφρο πνεύμα του κειμένου.
Ο θεός να το κάνει κείμενο.
Και επειδή επικαλεστήκαμε λαικούς ραψωδούς θα απαντήσω για την μεγαλομανία μου, ως εξής:
Μικρός ο κόσμος μου, στα μέτρα μου ασήμαντος
πως να γεννήσει η μιζέρια ένα θαύμα
μια λεπτομέρεια μονάχα εγώ του σύμπαντος
μια υποχρέωση η ζωή μου και ένα τάμα
Κατ’ εμέ το να αμοίβεται ο νομπελίστας περισσότερο απο τον καλύτερο και συνεπή φαροφύλακα είναι μια συστημική ασυμμετρία που δεν με εκφράζει.
Ειλικρινά χάρηκα που ασχοληθήκατε μαζί μου.
Το εννοώ…
Τα σέβη μου
ΥΓ. Θα μπορούσα άνετα να προσυπογράψω την κριτική που μου κάνατε αν ήταν δικό σας το κείμενο αλλά η στοιχειώδης αίσθηση της επιβίωσης με έκανε να σας απαντήσω.
Για όποια ορθογραφικά λάθη μην κατηγορήσετε το word απλά δεν ξέρω ορθογραφία όπως ούτε απο καλό ψάρι.
Ιωάννη,
αυτήν την όντως ανυπόφορη συστηματική ασυμμετρία την εντοπίζεις και αλλού στην κοινωνία, στο σχολείο, την οικογένεια, την εκκλησία, όπου οι διαφορές δεν παίζονται τόσο στα βραβεία και τα χρήματα, όσο στην αποδοχή, την αναγνώριση, το κύρος;…
Πόσο ανάγκη έχουμε στ΄αλήθεια το παραμύθι…
Τρόπος συμφιλίωσης με τον πόνο που προκαλλεί μια πραγματικότητα που δεν αντέχουμε …
Έλα όμως που ο πόνος πάντα επιστρέφει δριμύτερος…
σε κάθε κοινωνία διακρίνω τάσεις διαφοροποίησης. Από αυτές στις οποίες πιο μάγκας είναι αυτός με τα πιο λουστραρισμένα βέλη ή τα πιο πυκνά μαλλιά ως τις δικές μας.Πρέπει με κάποιον τρόπο να δείξεις ποιος είσαι, τι γούστα έχεις…
Απλά θεωρώ πως αυτά τα εφόδια/χαρακτηριστικά δεν εξηγούν τίποτα για το νόημα του κόσμου και απλά αναλίσκονται/εξαντλούνται εντός του πλαισίου που τα συντηρεί και τα αναγνωρίζει.
Το να ξέρεις όλη την ιστορία των Κινέζων δεν σήμαινει πως πρέπει να σε ακούω με ανοιχτό το στόμα για τις θέσεις σου πάνω στο ζήτημα των αμβλώσεων ή του κυκλοφοριακού της Κωνσταντινούπολης.
Ιωάννη γιά τήν γενναιότητα τού αυτοσαρκασμού σου
ΑΜΦΙΣΗΜΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
“Μπαίνοντας ο εικοστός αιώνας, στο τελευταίο του τέταρτο, αισθάνομαι άστεγος και περιττός… Οι άνθρωποι έχουν απαλλαγεί από κάθε παιδεία… Οι κολεγιόπαιδες λύνουν εκπληκτικές εξισώσεις με μια ευκολία που είναι να απορείς: συν, πλην, διά, επί – άρα.
Το μυστικό στη ζωή αυτή, φαίνεται, δεν είναι αν είσαι δούλος ή όχι. Είναι να οδηγείσαι με συνέπεια σε κάποιο “άρα” και να η έχεις έτοιμη την απάντηση. Άρα, μήπως χρειάζεται ένα διαφορετικό “άρα” που να είναι αποτέλεσμα κάποιων άλλων συστημάτων και αλλιώς αποδεικτέων μαθηματικών.
Ίσως είναι ανάγκη στα παιδιά μας να διδάσκουμε μαζί με τα μαθηματικά που οδήγησαν στο “άρα” της τεχνολογίας και κάποια “λυρικά μαθηματικά” που να οδηγούν και στο “άρα” της ευαισθησίας που διπλασιάζει την ικανότητα σου να αντιλαμβάνεσαι τη ζωή και που αποτελεί μία πρόσβαση στο πραγματικό νόημα της ελευθερίας.
Επειδή – να το πούμε κι αυτό -ελευθερία δεν είναι να κινείσαι ανεμπόδιστα στο πεδίο που σου έχει δοθεί. Να διερευνήσεις αυτό το πεδίο και δη κατά τη διάσταση της αναλογίας των αισθήσεων, αυτό είναι”.
Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΟΥ “ΑΡΑ” (1976) δημοσιεύτηκε στο ειδικό αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη του περιοδικού ΧΑΡΤΗΣ 1986
Όταν ρώτησαν τον Ηράκλειτο, από πού γνωρίζει αυτά που ξέρει, απάντησε. Εδιζησάμην εμεωυτόν, δηλαδή ρώτησα ή έψαξα τον εαυτό μου. Βαθύτερα μέσα μας γνωρίζουμε την αλήθεια, όταν απομακρύνουμε την άφθονη προπαγάνδα και ιδεολογία που μας έχουν φορτώσει. Με αυτόν τον τρόπο μόνο μπορούμε να κρίνουμε και όλες τις εξωτερικές πληροφορίες που προκύπτουν από την ίδια την ζωή και την δράση μας. Πολύ πιό δύσκολα, αλλά και πάλι από τα βιώματά μας, κρίνουμε τα λόγια των άλλων και τις γνώσεις που έρχονται μέσω του τυπωμένου λόγου ή των διδαχών. Είναι ανάγκη να στεκόμαστε συχνά, μόνοι ή με εκλεκτή παρέα, και να ξεκαθαρίζουμε τα θεμελιώδη μας συμπεράσματα, τις πεποιθήσεις μας. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται από τις κατασκευασμένες αυθαιρεσίες, τις δικές μας και των άλλων. Πολλοί φιλόσοφοι, από τον Πλάτωνα έως τον Χέγκελ και τον Βίτκενστάιν μας γέμισαν επινενοημένα φούμαρα. Γι αυτό οι αμόρφωτοι σε όλον τον κόσμο είναι πιό σοφοί από τους περισσότερους διαβασμένους. Τα παραμύθια είναι πολύ συχνά η παρηγοριά μας, μας διδάσκουν δε υγιέστερα από τα κηρύγματα και την φιλοσοφία, διότι προκαλούν την κριτική μας σκέψη και το συναίσθημα, που συντονιζόμενα μπορούν να ανιχνεύσουν το βαθύτερο νόημα των παραμυθιών. Το ίδιο και τα καλά ποιήματα και τα τραγούδια. Φιλόσοφος είναι αυτός που αναρωτιέται τί βαθύτερα καταλαβαίνει, συχνά και με κάθε απορία και πρόβλημα που συναντά. Συνειδητοποιώ την πραγματικότητα, όταν μόνος μου, για να μην εγερθεί η ανάγκη αυτοπροστασίας, υποκρισίας και συγκάλυψης, αναρωτηθώ επίμονα, ανιχνεύοντας τις προσωπικές αδυναμίες που θα με κάνουν να μεροληπτήσω. Βρίσκω την παγκόσμια ηθική, πέρα από τις ηθικολογίες.
Ίσως τότε συνειδητοποιήσω ότι δεν πηγάζει από το συνηθισμένο μου εγώ.
δεν έχω τίποτα να προσθέσω ή να αφαιρέσω από τα σχόλιά σας.
Η γνώση μου άλλωστε είναι περιορισμένη.
Προσπαθώ να αποτυπώσω όσο πιο διασκεδαστικά και ειλικρινά μπορώ τις σκέψεις μου.
Βήμα-βήμα, άρθρο -άρθρο ίσως πλησιάσουμε λίγο αυτό που ψάχνουμε.
Ποιός ξέρει;
1.εσυ είσαι ναρκισσιστής 2. οι ιδιοφυής δεν ασχολούνται με αυτά απλά γνωρίζουν
και ξέρετε τι είμαι.
και ξέρετε τι γνωρίζουν οι ιδιοφυείς.
Το να είσαι ιδιοφυής σημαίνει – για εμένα- να ταξιδεύεις με ταχύπλοο όταν
οι άλλοι ταξιδεύουν κωπηλατώντας. Το που θα πας, το τι θα δεις, το τι θα καταλάβεις, το αν θα σου επιτεθούν καρχαρίες ή αν θα ανακαλύψεις τον θησαυρό του πειρατή Κοκκινοτρίχη είναι άλλη ιστορία και δεν έχει να κάνει με τους κόμβους που αναπτύσεις κατά την πορέια σου
Κι εσύ να βλέπεις γραφικά τα δυστυχήματα
έτσι σε έχει μάθει ο καιρός σου
δημιουργείς προκάτ παραστρατήματα
και εμπειρία μεταφράζεις το φρικιό σου…
Συμπληρώνω…A