Χρήστος Μαλασπίνας
Δεν αξίζει να θυμώσει κανείς με τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών κ. Σόιμπλε επειδή δεν έχει ιδέα από Αρχαία Ελλάδα και την προσφορά της στην παγκόσμια διανόηση. Μπορεί, όμως, να οργιστούν οι θεοί με την απρέπειά του να χασκογελάει δημοσίως, σε βάρος του Έλληνα εκλεγμένου Πρωθυπουργού, ο οποίος, ασχέτως όποιων τυχόν σφαλμάτων, σηκώνει στους ώμους του, μέχρι σήμερα, το βάρος της ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας.
Μπορεί ο κ. Σαμαράς να τους χαλάει τη σούπα ως «αντιμνημονιακός», όμως και οι ίδιοι μέσα τους γνωρίζουν ότι έχει δίκαιο: Η «μνημονιακή» πολιτική αποδείχτηκε αναποτελεσματική, επιζήμια και, εν τέλει, παραγωγός ατέρμονων μέτρων απάνθρωπης λιτότητας.
Μπορεί να οργιστούν οι θεοί, ακόμη, με την αποκοτιά τους να υιοθετούν μεθόδους «μαφίας» στη διεθνή πολιτική σκακιέρα, εκβιάζοντας ανερυθρίαστα τα «θύματά» τους. Λίγο ακόμα και θα στείλουν «φουσκωτούς» να μας δείρουν!
Έτσι φαίνεται ότι έχουν μάθει. Όταν οι ίδιοι δανείζονται, ίσως να εκχωρούν στους δανειστές τους το Είναι τους, την ψυχή τους. ‘Ίσως, ακόμη, τη γυναίκα τους, τα παιδιά τους. ‘Ίσως τα όσια και ιερά τους. Δικαίωμά τους. Άλλωστε οι ορδές του Χίτλερ δεν σκάμπαζαν από «ευγένειες» και «συναισθήματα».
Αλλά αυτούς τους πληρώσαμε ακριβά –με αίμα, πόνο και χρήμα- στο παρελθόν. Υπέστημεν, επί πολλά χρόνια, κάθε είδους θυσία για να ταΐσουμε τα πεινασμένα από την γερμανική και ιταλική κατοχή παιδία μας. Να αναστηλώσουμε τα καμένα και καταστραμμένα από τις γερμανικές μπόμπες σπίτια μας. Να στυλώσουμε τις καθημαγμένες από την ανέχεια, το φόβο και την βία της γερμανικής μπότας, οικογένειές μας.
Εκείνοι ΠΟΤΕ δεν ξεπλήρωσαν στην ανθρωπότητα το δικό τους ΧΡΕΟΣ .
Ζητάνε, όμως –και σωστά- να ξεπληρώσουμε εμείς το ολίγων δις. χρέος μας στην ΕΕ. Ποιός έχει αντίρρηση; Να επιζήσουμε, όμως, για να μπορέσουμε και να το ξεπληρώσουμε...
Όταν ο δανειστής βάζει υπέρογκο τόκο, ο νόμος τον αποκαλεί τοκογλύφο. Όταν απαιτεί απεχθείς για τον δανειζόμενο όρους, ο νόμος τον ονομάζει εκβιαστή. Και ο τοκογλύφος και ο εκβιαστής, παραβιάζουν το Ποινικό Δίκαιο. Παραπέμπονται στο Δικαστήριο και οδηγούνται στη Φυλακή. Αυτά σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία, όπως αυτές από τις οποίες υποστηρίζουν ότι οι ίδιοι προέρχονται.
‘Άλλωστε ακόμη και πρωτοετής φοιτητής της Νομικής γνωρίζει, κ. Σόιμπλε, ότι οι καταχρηστικοί όροι παρέχουν νομικό έρεισμα ακύρωσής τους!
Η δικαιολογία του Επιτρόπου Ο. Ρεν, ότι «η μονομερής εξαγγελία για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος σχετικά με τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου απετέλεσε πλήγμα για την αξιοπιστία της χώρας» (Ελλάδας), η οποία τώρα πρέπει να αποκατασταθεί, προκαλεί τα χάχανα του Καραγκιόζη.
Ιδού η συγκλονιστική εξομολόγηση ενός σύγχρονου «Νέστορα», του ομότιμου καθηγητή Φιλοσοφικής Εμμανουήλ Κριαρά: «Στην υπερεκατονταετή ζωή μου δεν θυμάμαι ποτέ αντίστοιχη περίοδο με ανάλογα πολιτικά και κυρίως οικονομικά αδιέξοδα. Θα ήθελα να είχα πεθάνει, να μην είμαι αναγκασμένος να βιώνω αυτές τις καταστάσεις στον τόπο μου. Φταίμε κι εμείς».
Εμείς, κύριοι εταίροι (να σου πετύχουν!) έτσι νιώθουμε. Εσείς νιώσατε ποτέ έτσι για όσα δεινά επέφεραν η χώρες σας (Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία) στην ανθρωπότητα;
Εσείς, όχι μόνο δεν αισθάνεστε υποχρέωση, αλλά, από πάνω, ξεχνάτε ότι: «στους ώμους των γιγάντων Ελλήνων χτίσατε την Ευρώπη» όπως προς τιμή της έγραψε η Huffington Post εξηγώντας γιατί «η Ελλάδα θα αναγεννηθεί από τις στάχτες της». Η Huffington Post ζητά από τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους να μην πυροβολούν την Ελλάδα, να σκεφτούν τι αντιπροσωπεύει η χώρα μας και πως μπορούν να βοηθήσουν όλες εκείνες τις δημιουργικές δυνάμεις για να βγει η Ελλάδα από την κρίση.
Ε, λοιπόν, αντί κ.κ. ευρωπαίοι ηγέτες να εξαπολύετε φραστικές επιθέσεις, ανοίξτε, καλύτερα, κανένα βιβλίο να δείτε και να διαβάσετε τι έλεγαν και έγραφαν ΟΛΟΙ οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες, σε Ευρώπη και Αμερική, για όσα η ανθρωπότητα χρωστά στην Ελλάδα, που καθυστέρησε την προέλαση των Γερμανών, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον ρώσικο χειμώνα να καθηλώσει τον Χίτλερ και, τελικά, να συντριβεί ο ‘Άξονας.
Ή μήπως, αυτό είναι που δεν μας συγχωρείτε;
“Μπορεί ο κ. Σαμαράς να τους χαλάει τη σούπα ως «αντιμνημονιακός», “
Χαχαχαχαχαχά! Να ‘σαι καλά, γέλασα…
Η Γερμανία δεν πλήρωσε πολεμικές αποζημιώσεις για τον 2ο ΠΠ, ώστε να γίνει η Ουγκάντα της ευρώπης για τα επόμενα 200-300 χρόνια.
Αντίθετα οι σύμμαχοι την βράβευσαν: «Ισοπέδωσες την ευρώπη; Μπράβο! Σου χαρίζουμε όλα τα χρέη.»
Ενώ εμάς μας τιμώρησαν με τον εξαναγκασμό αναγνώρισης των χρεών της χρεοκοπίας του 1932 στο ΑΚΕΡΑΙΟ, συν τόκους.
Έχοντα υπόψιν αυτήν την συμπεριφορά των χωρών της ΕΕ, στον επόμενο πόλεμο θα πρέπει να κάνουμε γενοκτονία στον εχθρό, σκοτώνοντας άμαχους, αιχμάλωτους και τραυματίες, γιατί αυτό επιβραβεύεται διεθνώς και προκαλεί σεβασμό, ανάπτυξη, δύναμη, εξουσία…
Κι εμείς λάβαμε τεράστια “αμερικάνικη βοήθεια” μετά το 2ο ΠΠ.
Η διαφορά είναι η εξής και να την εμπεδώσουμε επιτέλους:
Εμείς, με τη λήξη του πολέμου, πέσαμε σε τραγικότατο ΕΜΦΥΛΙΟ πόλεμο (με τρομαχτικές απώλειες στα πάντα), ενώ η Γερμανία άρχισε την ανοικοδόμηση.
Εκεί, στον ΕΜΦΥΛΙΟ, ουσιαστικά χάσαμε.
Ο οποίος εμφύλιος βάστηξε, ουσιαστικά, μέχρι το 1974.
Μια καί μόνη ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ λοιπόν οφείλουμε να κάνουμε. Όχι οτι δεν “εκσυγχρονιστήκαμε” (σαχλαμάρα μεγέθους) αλλά ότι ΔΙΧΑΣΤΗΚΑΜΕ.
Η ύβρις είναι η επίπλαστη ευημερία των υπεραυξημένων μισθών και συντάξεων στον δημόσιο, των επιδοτήσεων και επιχορηγήσεων στον ιδιωτικό τομέα όπως και επίσης των πέντε, έξι, εφτά και βάλε πιστωτικών καρτών!
Πάνω σε αυτό τα χάρτινο οικοδόμημα, δομήθηκε ο ατομικισμός και η αλαζονεία του Νεοέλληνα που τον έκαμε να ασχοληθεί με τα κοινά μόλις και μόνο όταν του ανήγγειλαν ότι οι ετερόδοτες “αξίες” (δηλαδή η καταναλώτική του ευχέρεια) κόβονται!
και καλά οι “βάρβαροι” και “αιμοσταγείς” Γερμανοί, έχουνε τουλάχιστο την δικαιολογία της δήθεν φύσης των. Εμείς που θέλομε να τους κατηγορούμε για αυτήν, τί έχουμε να πούμε για την δική μας νοοτροπία;
«Του Έλληνα εκλεγμένου Πρωθυπουργού, ο οποίος, ασχέτως όποιων τυχόν σφαλμάτων, σηκώνει στους ώμους του, μέχρι σήμερα, το βάρος της ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας…»
«Μπορεί ο κ. Σαμαράς να τους χαλάει τη σούπα ως «αντιμνημονιακός»»
Εδώ γελάμε ή κλαίμε; Τις μεθοδευσεις του ΓΑΠ από το φούσκωμα του χρέους μέχρι το τέλος, μονάχα σφάλματα δεν τα λες…και σίγουρα όχι προσπάθεια ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας! Πες τραπεζικής ή γερμανικής καλλίτερα….αυτό είναι σίγουρα μεγαλύτερο βάρος!
Όσο για τον συμφοιτητή Σαμαρά.. χαχαχαχα
Η Γερμανία για την ακρίβεια το έπαιξε τζαμπατζής όχι μία αλλά 3 φορές τον περασμένο αιώνα –> [url]http://www.xstefanou.gr/podcast/infowar_20111107.mp3[/url]
και τώρα θέλει ξανά την Ευρώπη για πάρτη της…
και μια σημείωση: Άλλο χαρακτηρισμός μιας Χώρας και άλλο ο στερεοτυπικός χαρακτηρισμός ενός Λαού και καλό είναι ο τελευταίος να αποφεύγεται….
Σύμφωνοι, η Αμερική μας έδωσε πολλά χρήματα, ῏δόγμα Τρούμαν῏ ονομάστηκε η κίνηση… αλλά αυτά τα χρήματα δεν πήγαν αλλά και ούτε ποτέ προορίστηκαν για την ανάπτυξη της οικονομίας σε μια χώρα που είχε καταστραφεί για τα καλά (σχεδόν πρώτη σε απώλειες αναλογικά), αλλά για τους γνωστούς λόγους….
Όσο για την αυτοκριτική… αυτό ειναι μεγάλο θέμα…
Xαίρετε!
Το κείμενο του Κονδύλη που ακολουθεί, είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε ρήτορες του τύπου κ. Μαλασπίνα!
Και είναι πολλοί….
“Βεβαίως, οι μυθολογίες, ακόμα και οι πιο αυθαίρετες, είναι δυνατό να επιδράσουν θετικά στην εθνική ζωή κινητοποιώντας και συσπειρώνοντας δυνάμεις. Όμως προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι μια αντικειμενική εθνική ζωτικότητα, μια πλησμονή χειροπιαστής ισχύος, η οποία επιτρέπει σ’ ένα έθνος να κινείται, θα λέγαμε, στο ύψος των ψευδαισθήσεών του. Όπου αντίθετα το έθνος συρρικνώνεται και φθίνει, εκεί η διάσταση ανάμεσα σε εθνική μυθολογία και εθνική πραγματικότητα έχει, μακροπρόθεσμα τουλάχιστον, μοιραίες συνέπειες. Η σημερινή Ελλάδα αποτελεί ακριβώς περίπτωση φθίνοντος έθνους, το οποίο εκλαμβάνει τις έμμονες μυθολογικές του ιδέες για τον εαυτό του ως ρεαλιστική αυτεπίγνωση. Δεν είναι διόλου περίεργο ότι η ψυχολογική αυτή κατάσταση συχνότατα παρουσιάζει συμπτώματα παθολογικού αυτισμού ˙ γιατί το απαραίτητο υπόβαθρο και πλαίσιο της υγιούς αυτεπίγνωσης είναι η γνώση του ευρύτερου περιβάλλοντος κόσμου, μέσα στον οποίο καλείται να δράσει ένα ατομικό ή συλλογικό υποκείμενο, αποτιμώντας κατά το δυνατόν νηφάλια τις δυνατότητες του και υποκαθιστώντας τη νοσηρά εγωκεντρική αρχή της ηδονής με τη φυσιολογικά εγωκεντρική αρχή της πραγματικότητας. Όπως οι κατώτεροι ζωικοί οργανισμοί, έτσι και οι σημερινοί Έλληνες αντιδρούν με έντονες αντανακλαστικές κινήσεις μονάχα σ’ ό,τι τους ερεθίζει άμεσα και ειδικά· οι δηλώσεις κάποιου «φιλέλληνα» στη Χαβάη ή κάποιου «μισέλληνα» στη Γροιλανδία (κι ας μη μιλήσουμε καθόλου για τα όσα παρεμφερή μαθαίνει κανείς από τις Βρυξέλλες ή την Ουάσιγκτον) ευφραίνουν ή εξάπτουν, αναλόγως, τα πνεύματα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τα απασχολούν τα ουσιώδη, αν και συχνά αφανή, μεγέθη της πολιτικής και της οικονομίας. Ακόμα και όταν η συζήτηση μετατοπίζεται στον κυρίως χώρο της εξωτερικής πολιτικής, κυριαρχεί το στιγμιαίο, το κυμαινόμενο και το κοντινό, όχι η προσεκτική και τεκμηριωμένη στάθμιση μακρόπνοων γενικότερων τάσεων, οι οποίες ίσως μια μέρα βαρύνουν πάνω στις τύχες των Ελλήνων τουλάχιστον τόσο, όσο και τα διαδραματιζόμενα αυτή την ώρα στα όμορα κράτη. Έτσι, ενώ ξαφνικά (σε μια χώρα όπου οι εθνικά ζωτικές αλβανολογικές, σλαβολογικές και τουρκολογικές σπουδές εκπροσωπούνται εμβρυωδώς μόνον) ο τόπος γέμισε από εμβριθείς και εμπαθείς βαλκανολόγους, δεν γίνεται καμμία σοβαρή και διαρκής συζήτηση για το φλέγον όσο ποτέ άλλοτε ζήτημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, για το ποιές δυνάμεις για ποιούς λόγους την προωθούν και ποιές γιατί ενδεχομένως θα τη ματαιώσουν, για τις συναφείς ελληνικές απόψεις και προτάσεις (υπάρχουν;) και για τη θέση του ελληνικού έθνους μέσα σ’ αυτές τις εξαιρετικά αντιφατικές διαδικασίες — όχι για τη θέση μιας φανταστικής Ελλάδας μέσα σε μιαν εξ ίσου φανταστική Ευρώπη, αλλά μιας επαρχιακής και παρασιτικής Ελλάδας με τεράστιες, κι ίσως ανυπέρβλητες, δυσχέρειες προσαρμογής σε μιαν έντονα δύστροπη απέναντι της και βαθύτατα διχασμένη ως προς τη δική της την ταυτότητα και τις δικές της τις προοπτικές Ευρώπη. Επίσης ελάχιστοι φαίνεται να ενδιαφέρονται για τα πολιτικά συμπαρομαρτούντα των διαγραφόμενων οικολογικών στενωπών ή για τις προσεχείς συνέπειες της μετανάστευσης των λαών σε μια χώρα τόσο ευπαθή οικολογικά και τόσο έκθετη γεωγραφικά όσο η Ελλάδα. Όμως η έλλειψη, και μάλιστα η άρνηση, της αυτεπίγνωσης δεν φαίνεται μόνον έμμεσα στη στενότητα της πολιτικής κοσμοεικόνας, από την οποία συνήθως αφορμώνται οι συζητήσεις πάνω στην εθνική πολιτική. Φαίνεται και άμεσα, στον τρόπο διεξαγωγής αυτών των συζητήσεων. Στο επίκεντρό τους βρίσκονται δηλ. περισσότερο ή λιγότερο θεμελιωμένες σκέψεις και γνώμες για το ποιά τροπή θα πάρει αυτή ή εκείνη η συγκεκριμένη εξέλιξη και για το αν αυτή ή εκείνη η ενέργεια ενδείκνυται ή όχι, πράγμα πού συχνότατα οδηγεί στη γνωστή και προσφιλή πολιτικολογία και τραπεζορητορεία. Δεν θίγεται όμως ο ακρογωνιαίος λίθος κάθε πολιτικής προβληματικής: ποιά είναι η ταυτότητα και η οντότητα του πολιτικού υποκειμένου, για τις πράξεις, τις παραλείψεις και το μέλλον του οποίου γίνεται λόγος; Πιο συγκεκριμένα: ποιά είναι η σημερινή φυσιογνωμία της Ελλάδας και τι προκύπτει απ’ αυτήν ως προς την ικανότητά της να ασκήσει εθνική πολιτική μέσα στις σημερινές πλανητικές συνθήκες; Η απάντηση σ’ ένα τέτοιο ερώτημα θα απαιτούσε μιαν απογραφή του εθνικού δυναμικού με την ευρύτατη έννοια του όρου, και αυτή θα ήταν σήμερα ιδιαίτερα οδυνηρή, αν γινόταν χωρίς απολογητικές ανάγκες προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Επί πλέον θα γεννούσε δικαιολογημένη διάθεση απαισιοδοξίας, εφ’ όσον ο καθένας βλέπει, θεωρητικά τουλάχιστον, ότι όποιος θέλει να ασκήσει τελεσφόρα εθνική πολιτική, σε αναγκαστικά ευρύτατους πλέον χώρους, πρέπει, πέρα και πριν από την εύστοχη σύλληψη των γενικών καταστάσεων και τη διπλωματική ικανότητα, να διαθέτει ακμαία εθνική οντότητα αποτυπωμένη σ’ ένα πολυδιάστατο πλέγμα κοινωνικών, οικονομικών, στρατιωτικών και ψυχολογικών παραγόντων. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αν η Ελλάδα συγκέντρωνε σε υψηλό βαθμό τους παράγοντες αυτούς σε μόνιμη βάση και προτού ακόμα ξεσπάσει η σημερινή βαλκανική κρίση, θα ασκούσε διαφορετική ακτινοβολία και θα είχε μεγαλύτερες δυνατότητες να επηρεάσει τις εξελίξεις. Η εσωτερική αποσύνθεση, την οποία κανείς αφήνει να προχωρήσει όσο δεν φαίνεται ν’ αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο, του στερεί τα απαιτούμενα μέσα και περιθώρια ελιγμών όταν η ανάγκη σφίγγει.”
Η αναφορά στον Παναγιώτη Κονδύλη (με αφορμή ένα θαυμάσιο, πράγματι, απόσπασμα λόγου του) ας εκληφθεί ως ευκαιρία να ανατρέξουμε, όλοι, στις συνθήκες απωλείας του.
Στην επιζώσα θανατερή ισχύ, δηλαδή, της εκ γενετής [i]συστατικής ιδιότητος[/i] του κόσμου τών «φώτων» να εφορμά καταπρόσωπο – και να εξοντώνει τους αντιφρονούντες.
[b]Ας θυμηθούμε, λέω, ότι ο κυρίαρχος εν Ελλάδι λόγος εκδικήθηκε παραχρήμα και ανελεήτως τον Παναγιώτη Κονδύλη (ένα σπλάχνο, κατά τα άλλα, μέσα απ’ τα σπλάχνα του) για το γεγονός και μόνο μιας, περιστασιακής, επιμέρους απόκλισης από τα… αυτονόητά του.[/b]
ΥΓ: Η θανάτωση ετούτη είναι απορίας άξιο – κατά τα άλλα – το πώς δεν έχει, ήδη, καταταγεί στις ο ρ ό σ η μ ε ς_ ε κ φ ρ ά σ ε ι ς του κρατούντος πολιτιστικού παραδείγματος.
Μα η εξήγηση έχει ασφαλώς να κάνει, μονάχα, με το «ποιοι» είναι εκείνοι οι οποίοι «(κατα)γράφουν» την Ιστορία μας…