Θεόδωρος Παντούλας
Η απειλή και μόνο διεξαγωγής δημοψηφίσματος (με ένα αδιατύπωτο μάλιστα ερώτημα!!!) έδειξε ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας στερείται και αναστήματος και ικανοτήτων. «Δεν φταίμε εμείς. Το παιδί με το μουστάκι είναι μπανταλό», αναφώνησαν εν χορώ οι κομματικές μας παλλακίδες, οι οποίες, αίφνης, ομονοούσες εδήλωσαν σε όλους τους τόνους ότι αγαπούν τους πιστωτές μας, το νόμισμά τους και την βολή τους.
Η εθνική ανεξαρτησία όμως δεν οικοδομείται ούτε με μεγαλοστομίες ούτε με κουτσαβακισμούς. Θέλει ό,τι ακριβώς λείπει. Γιατί εάν υπήρχε αυτό το κάτι, θα υπήρχε κι ο πολιτικός ανδρισμός που δεν θα ανεχόταν καμμιά Μέρκελ και κανέναν Σαρκοζί να μας κουνάνε το δάχτυλο. Θα υπήρχε η βούληση να ζήσουμε τρώγοντας πέτρες κι όχι παρασιτώντας ως διεθνείς επαίτες.
Το μόνο που απομένει είναι να καταλάβουμε ότι, εκτός από την πολιτική «ηγεσία», είναι ξεβράκωτη κι, κατά τα λοιπά, αγανακτισμένη ακοινωνησία μας.
Τέλος λοιπόν. Finis -όπως λέμε στα νεοελλαδικά.
Πάμε γι’ άλλα -αλλά όχι τα πρωτινά και τα μεγάλα. Με σκυφτό το κεφάλι –όχι από υποταγή αλλά από ταπείνωση- μνημονεύουμε Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Μνημονεύουμε Οδυσσέα Ελύτη.
Μνήμη του λαού μου που σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Μοίρα του λαού μου που σε λεν Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και σε λεν ΔΝΤ.
πηγή: Αντίφωνο
Απόλυτα εύστοχο σχόλιο.
Ας μου συγχωρεθεί να εστιάσω σε μια «λεπτομέρεια» των γεγονότων, η οποία κατάφερε να διεξέλθει ανυπογράμμιστη (ως… ανάξια, προφανώς, λόγου) από όλους, ταυτόχρονα, τους εμβριθείς μας αναλυτές:
Την καταρράκωση – την εφιαλτική εκείνη νύχτα που οι G20 έγιναν… G21 – σύσσωμης της αντιμνημονιακής, μεν, φιλοδυτικής, δε, ρητορείας του ΣΥΡΙΖΑ!
[b]«Ναι» ή «όχι» στη νέα Δανειακή Σύμβαση ί σ ο ν «ναι» ή «όχι» στην Ευρωζώνη μα και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση[/b], ξεκαθάρισαν α-πε-ρί-φρα-στα τα… πολιτισμικά μας αρχέτυπα. Αφαιρώντας, αυτοστιγμεί, το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια όλων μαζί των «προοδευτικών» μας αυταπατών.
Συμφωνώ με την άποψη του κ. Παντούλα. Αλλά και με τον κ. Καστρινάκη δεν κατάλαβα τη δαιμονοποίηση του ερωτήματος στο αναγκαίο εδώ και πολύ καιρό δημοψήφισμα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ θα έλεγα και αυτό θα πουν πολλοί ακόμα σε κάποιους μήνες. Αυτή η φρίκη της αριστεράς στην ιδέα να εκφραστεί ο λαός κατα αυτούς λαουτζίκος δείχνει όλη την υπεροψία και αυταρχικότητα του Ελληνικού πολιτικού κόσμου. Κυνοβούλειο ή κοινοβούλειο είναι αυτό που έχουμε και δεν μας εμπιστεύεται ότι μπορούμε να απαντήσουμε σε ότι μας αφορά?
Είναι καλύτερα τώρα που δύο άνθρωποι που δεν εκφράζουν ούτε το 50% του λαού αποφασίζουν για την επερχόμενη εξαθλίωση μας μέσα στο αποτυχημένο πια πλαίσιο του Ευρώ και της μη δημοκρατικής ΕΕ?
Χαίρετε!
Κατά ένα περίεργο τρόπο μου γεννάται η απορία, για το πόσες πέτρες έχει τσακίσει με τα χεράκια του ο κ. Παντούλας, καθώς και οι μετά αυτόν λαλήσαντες…
Είναι εύκολες οι ρησεις του τύπου: πιάνω την πέτρα και βγαίνει ζουμί, ή έχω τη δύναμη να σπρώξω βουνά ολόκληρα…
το θέμα είναι ποιός έχει τον “κώλο”, το ανάστημα και το σθένος να το πράξει…
Όλοι οι αρθρογράφοι, ειδικά αυτοί με επαναστατικά συνθήματα, είτε δεξιόστροφα είτε αριστερόστροφα, τρέμουν και μόνο στην ιδέα ότι δεν θα πληρωθούν ένα δεκαπενθήμερο από το έι τι εμ της τράπεζας και τη χορηγία του δημοσίου!
Για πείτε μας κύριοι που τσακίζετε κόκκαλα-πέτρες με τα λόγια, τί είδους παραγωγική δραστηριότητα έχει πράξει στη ζωή σας;
κ. Στέφανε,
αν θέλετε, όταν βρω ευκαιρία, να μετρήσουμε τα ένσημά μαυ. Δουλεύω χειρωνακτικά από τα 18 μου -αν και ομολογώ ότι ντρέπομαι επειδή, πράγματι, δεν έχω εργαστεί ακόμη σε νταμάρι.
Δεν έχω επίσης ουδέποτε δεχθεί -ούτε αιτηθεί- χορηγία του Δημοσίου. Και δεν έχω και τραπεζικές καταθέσεις.
Συγχωρέστε με επίσης που, λόγω χρόνου, δεν απαντώ στις υπόλοιπες απορίες σας.
Μιαν άλλη φορά.
Καλό απόγευμα.
Γιατί είμαστε τόσο αγενείς μεταξύ μας; Πότε θα μάθουμε να σεβόμαστε τον άλλο ακόμα κι όταν δεν συμφωνούμε με όσα λέει ή γράφει; Γιατί τόση καχυποψία; Δεν μπορώ να κατανοήσω αυτή τη στάση. Είναι απόδειξη εξυπνάδας ή επαναστατικού πνεύματος το να προσβάλλουμε τον άλλον αντί απλώς να εκφράζουμε τη διαφωνία μας;
“Θα υπήρχε η βούληση να ζήσουμε τρώγοντας πέτρες κι όχι παρασιτώντας ως διεθνείς επαίτες.”
Έτσι είναι όπως το είπες. (Διαφωνώ με το πως θα “Θα υπήρχε η βούληση” αλλά δεν έχει σημασία).
Γιατί όμως θα πρέπει ή να τρώμε πέτρες έξω απ την ΕΕ ή να παρασιτούμε μέσα στην ΕΕ;
Αγαπητέ Θόδωρε, το πρόβλημα μας δέν είναι το ότι είμαστε μέσα (ή δεν είμαστε έξω) απ την ΕΕ. Το πρόβλημά μας (η κατάντια μας) είναι ακριβώς αυτό: Πως εντός ΕΕ τρώγαμεν (εισαγόμενο) ρος μπιφ και εκτός ΕΕ (θα) τρώγαμεν (εγχώριες) πέτρες.
Γιατί η Ελλάδα να συμμετέχει στην ΕΕ ως Ελλαδιστάν; Και γιατί η Ελλάδα εκτός ΕΕ να (καταντάει να) είναι Ελλαδιστάν;
Η Ελλάδα (και εννοώ κυρίως τον Ελληνικό λαό), δεν έκανε τίποτα για να μήν είναι το Ελλαδιστάν της ΕΕ, και τίποτα για να μήν καταντήσει Ελλαδιστάν εκτός ΕΕ.
Για μένα -και έχω την βεβαιότητα πως δεν είναι τόσο υποκειμενικό όσο ακούγεται- δεν έχει τόσο σημασία το μέσα ή εξω απ την ΕΕ, όσο το ότι κανέναν απ τους δύο αυτούς δρόμους ο Ελληνικός λαός (που φοβάμαι πως τώρα πια ακούει στο όνομα λαϊκή μάζα) δεν μπορεί να υπερασπιστεί, να πιστέψει.
Ένας λαός, που για 36+1 χρόνια έτρωγε ρος μπιφ, δεν μπορεί απ την μία μέρα στην άλλη να φάει πέτρες. Ακόμα κιαν θα το ήθελε.
Τέλος, μου άρεσε ο τίτλος του κειμένου σου (φάνηκε άλλωστε) αλλά δυστυχώς την Ελλάδα ΔΕΝ την θέλομεν… κι ας τρώγωμεν ρος μπιφ!