Παναγιώτης Βουλιάκης
Πέρα από τεχνικές, υλικά και αποχρώσεις, αυτό που τελικά είναι ενδιαφέρον στην Τέχνη, είναι η συμβολή της στη ζωή μας, η έμπνευση που προσδίδει στις αισθήσεις, την ευαισθησία και τη φαντασία μας.
Η ιστορία της τέχνης αντανακλά συγκρούσεις κοινωνικών δυνάμεων, αντιζηλίες πόλεων και επικρατειών, φιλοδοξίες ιερωμένων και μοναρχών, ανταγωνισμό δημοσίων (και ιδιωτικών) αρχόντων.
Οι «σταθερές» στην ιστορία της τέχνης είναι η ανθρώπινη τάση δημιουργίας ρυθμού για να οικοδομήσουμε, να διακοσμήσουμε, να απεικονίσουμε, να εντυπωσιάσουμε, να εκφράσουμε.
Οι «μεταβλητές» της ιστορίας της τέχνης είναι οι κατευθύνσεις της τέχνης, οι διακυμάνσεις των κατασκευών ή των σχημάτων, η εξέλιξη των τεχνικών, οι ιδιορρυθμίες της ατομικής και της εν γένει καλαισθησίας.
Στο σύνολό τους οι τέχνες μιας δεδομένης περιόδου, παρουσιάζουν συνήθως κάποια ενότητα κατευθύνσεων.
Η ενότητα αυτή δεν οφείλεται στις μεθόδους παραγωγής ή σε επί μέρους σκοπούς. Οφείλεται στο νου που είναι ικανός να αντιλαμβάνεται και να κατανοεί: αν εμφανιστεί για πρώτη φορά μια ιδέα ή ένα σχήμα ιδεών, τότε στοιχεία που προηγουμένως δεν ήταν καταληπτά, αρχίζουν να παίρνουν τις θέσεις τους και να αποκτούν σημασία.
Οι τεχνικές μέθοδοι παραγωγής μπορεί να αφορούν προσωπικά κάθε καλλιτέχνη, όμως η ιδέα της σύνθεσης παραμένει κοινή για όλους.
Η άποψη κάθε καλλιτέχνη παίρνει χροιά και διαμορφώνεται από το κοινωνικό και ιστορικό περιβάλλον. Τα έργα του απευθύνονται σε κάποιο από τους τομείς των εκάστοτε τάξεων της εποχής. Αποδέχεται ή απορρίπτει, συμφωνεί ή διαμαρτύρεται, κατασκευάζει ή καταστρέφει, έχει πάντα αφετηρία την εποχή του.
Με τους καλλιτέχνες, η κοινωνία μπορεί να δει, ν’ ακούσει και να αισθανθεί απόψεις του κόσμου της που προηγούμενα ποτέ δεν θα είχε την εμπειρία. Με την τέχνη είναι πιθανό κάποιος ν’ ανακαλύψει ένα νέο, πλουσιότερο κόσμο, ν’ ανακαλύψει τη δυνατότητα να συμμετέχει στα πνευματικά και συγκινησιακά ρεύματα του παρόντος αλλά και του παρελθόντος.
Οι εικαστικές και οι πλαστικές τέχνες παρουσιάζουν την όψη μιας εποχής, μέσα από τις σκηνές της καθημερινής ζωής, μέσα από τις προσωπογραφίες, μέσα από την ιστορική ζωγραφική, ίσως και μέσα μόνο από την τεχνοτροπία των έργων.
Η ποίηση και η μουσική ξυπνούν συναισθήματα που μπορούν να μας κάνουν να κατανοήσουμε βαθύτερα το παρόν και το παρελθόν.
Η μουσική μιας περιόδου μας μιλά όχι μόνο για την αρμονία της αλλά και για τους αγώνες της. Σε περιόδους καταπίεσης ερμηνεύει τον παράφορο ενθουσιασμό της ανθρώπινης ψυχής. Σε περιόδους θρησκευτικής έξαρσης τραγουδά τραγούδια πίστης. Σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών αντηχεί από επαναστατικά εμβατήρια.
Το έργο τέχνης πάντα αντικατοπτρίζει, τόσο την προσωπικότητα του καλλιτέχνη, όσο και την εποχή που έζησε ο καλλιτέχνης.
Στην τέχνη το παρελθόν υπάρχει σαν να ήταν ζωντανό, δεν ξεχωρίζει αυθαίρετα από το παρόν.
Μια πραγματική κατανόηση της ζωής και της ιστορίας είναι εφικτή μόνο όταν κάθε γεγονός σχετίζεται με κάποιο άλλο και ενδεχομένως με ολόκληρη την κίνηση της παγκόσμιας ζωής από την οποία κάθε ένα από αυτά τα γεγονότα αποκτά τη δική του σημασία.
Στην επιτυχία αυτής της συσχέτισης, η τέχνη παίζει ζωτικό ρόλο.
πηγή: http://vouliakis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=87:arthist&catid=36:music&Itemid=62
