Πρόταση για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης

Αριστοτέλης Διακομόπουλος

  Α. Η ΚΡΙΣΗ

Οικονομική κρίση θεωρούμε την υποχώρηση της οικονομικής δραστηριότητας  που συνδυάζεται με εκτεταμένη ανεργία.  Οι θεωρητικές επεξεργασίες για την οικονομική κρίση κατά την άποψη μου χωρίζονται  σε τρεις  μεγάλες κατηγορίες

Σύμφωνα με την πρώτη, οι  οικονομικές κρίσεις είναι σύμφυτες  με την λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος.

Σύμφωνα με την δεύτερη  το οικονομικό αυτό σύστημα  δεν πάσχει  από ενδογενείς αντιφάσεις αλλά οι κρίσεις του είναι αποτέλεσμα της  δράσης εξωγενών παραγόντων.       

Ως  εξωγενείς παράγοντες  στην συγκεκριμένη περίπτωση   θεωρούνται  οι λανθασμένες επιλογές οικονομικής πολιτικής  και  η ύπαρξη ανωμαλιών  στην  λειτουργία των αγορών, ιδιαίτερα δε της αγοράς εργασίας  και της αγοράς  πρώτων υλών  και ενέργειας .  Με τον όρο ανωμαλία εδώ  εννοείται  οποιοδήποτε στοιχείο εμποδίζει  τις επιμέρους αγορές να προσομοιάζουν στο μοντέλο της ‘’αποτελεσματικής αγοράς’’.

Η τρίτη  κατηγορία θεωρώντας την περιοδική εκδήλωση των  κρίσεων δεδομένη,  προσανατολίζεται στην  διατύπωση των κατάλληλων πολιτικών για την πρόληψη και την θεραπεία τους  ( οι πολιτικές αυτές  συνίστανται συνήθως  στην  διαχείριση της ζήτησης μέσα από τις δημόσιες δαπάνες και την πολιτική επιτοκίων). Στο βαθμό όμως που η εμφάνιση νέων κρίσεων -(πχ ο στασιμοπληθωρισμός την 10ετία του 1970)- καταδεικνύει την ανεπάρκεια αυτών των πολιτικών , τα επιχειρήματα που έχουν προέλευση τις θεωρητικές επεξεργασίες  των δύο άλλων κατηγοριών επανέρχονται με μεγαλύτερη ένταση και μονοπωλούν την συζήτηση.

Ο  κάθε φορά διαφορετικός  χαρακτήρας  της κρίσης, – το γεγονός δηλαδή ότι μπορεί να εκδηλωθεί, είτε  με το σπάσιμο μιας πιστωτικής φούσκας  στις αγορές  κεφαλαίου  είτε  με την εμφάνιση ελλειμματικής  ζήτησης  για τα προϊόντα  της  πραγματικής  οικονομίας  είτε  με  την πτώχευση  του τραπεζικού τομέα  είτε με την κατάρρευση των τιμών στην αγορά κατοικίας  είτε   τέλος σαν συνδυασμός  όλων  αυτών – εξηγείται  από τους θιασώτες της πρώτης  άποψης  σαν το διαφορετικό σύμπτωμα της ίδιας ασθένειας  ενώ από τους θιασώτες της δεύτερης  σαν αποτέλεσμα  μιας διαφορετικής κάθε φορά  εξωγενούς αιτίας  που όπως ήδη έχουμε αναφέρει  εντοπίζεται είτε στην σφαίρα της οικονομικής πολιτικής είτε στην ύπαρξη και επιρροή κάποιας ‘’ανωμαλίας’’ στις αγορές.

Επίσης  από τους θιασώτες της πρώτης άποψης , η δυνατότητα του καπιταλιστικού συστήματος να ξεπερνά τις διαδοχικές  κρίσεις  του, δικαιολογείται και αυτή από την δράση  εξωγενών παραγόντων .Σε αυτή την περίπτωση ως τέτοιοι νοούνται  η  αποικιακή ή νεοαποικιακή επέκταση του κεφαλαίου  στο εξωτερικό και  η  άσκηση εκ μέρους του κράτους και για λογαριασμό του κεφαλαίου πολιτικής ‘’πρωταρχικής συσσώρευσης’’ στο εσωτερικό. Με άλλα λόγια η  μεταφορά  πλούτου  στις ελίτ  μέσω της  φορολογικής πολιτικής  ή η διευκόλυνση  της  υφαρπαγής  των περιουσιακών στοιχείων των λαϊκών στρωμάτων μέσα από την κρατική ανοχή  της χειραγώγησης του χρηματοπιστωτικού συστήματος από τις ίδιες ελίτ.

Σχηματικά θα έλεγα : 

1. Σύμφωνα με την πρώτη άποψη ο  καπιταλισμός είναι  από την φύση του δημιουργός  κρίσεων  και  θνησιγενής , οφείλει  δε την επιβίωση του  σε μια σειρά εξωγενείς  παράγοντες .                                                                                                                           

2. Σύμφωνα με την δεύτερη άποψη ο καπιταλισμός  δεν έχει κάποιον ενδογενή λόγο να οδηγείται σε  κρίσεις,  οι κρίσεις του αντίθετα οφείλονται  επίσης σε μία  σειρά , διαφορετικών  αυτή την φορά, εξωγενών  παραγόντων.                      

Οι παράγοντες που από την μία άποψη  θεωρούνται εξωγενείς από την άλλη θεωρούνται ενδογενείς  και το αντίστροφο.

Κατά λογική συνέπεια  το προτεινόμενο δέον γενέσθαι σε σχέση με την υπέρβαση της κρίσης αναγκαστικά  καταλήγει, είτε  σε πρόταση για την υπέρβαση του ίδιου του καπιταλισμού , είτε αντίθετα σε πρόταση για την μεταρρύθμιση του  στην  λογική της  απαλλαγής του   από τα ΄΄εξωγενή΄΄ βαρίδια. 

Μετά όμως  τον θρίαμβο του μονεταρισμού  και την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων εις βάρος του εργατικού κινήματος , ιδιαίτερα  δε μετά την κατάρρευση του ανατολικού συνασπισμού που συμπαρέσυρε και τα Μαρξιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης η πρόταση για την υπέρβαση του καπιταλισμού έχει τεθεί στο περιθώριο.       

Η αμφισβήτηση της  νομιμοποίησης του καπιταλιστικού συστήματος  , που προκλήθηκε από την  πρωτοφανή σε μέγεθος  κοινωνικοποίηση των ζημιών σε διεθνές επίπεδο κατά την πρόσφατη κρίση   δεν στάθηκε  παρ  όλα αυτά  ικανή  να  επαναφέρει την πρόταση αυτή στο  πολιτικό προσκήνιο.

Τα παραπάνω ισχύουν για τον ανεπτυγμένο Δυτικό κόσμο. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ισχύουν για την χώρα μας.  Στη χώρα μας τη στιγμή που το εργατικό κίνημα  στον ιδιωτικό τομέα υποχωρούσε μέχρις  εξαφανίσεως, στον δημόσιο τομέα ενισχυόταν μέχρι  συγκυβερνήσεως. Συγχρόνως η ‘’εκσυγχρονιστική’’ προσπάθεια των κυβερνήσεων Σημίτη εκτός των άλλων, κατέληγε το φθινόπωρο του 99 και τον χειμώνα του 2000  στο γελοίο θέαμα των επενδυτών του χρηματιστηρίου να καλούν  το κράτος να παρέμβει για να τους σώσει, αποκαλύπτοντας έτσι την θλιβερή  καθυστέρηση μιας χώρας  που ενώ είναι μέλος  του κλαμπ των πιο ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών κυριαρχείται από την πατριαρχική νοοτροπία  του κράτους νταντά.

Δεδομένου τώρα ότι οι έλληνες   δεν συναινούμε  ούτε στα αυτονόητα προκειμένου να μην δώσουμε την εντύπωση  ότι υποχωρούμε  και σε συνδυασμό με το ότι δεν χάνουμε  ευκαιρία να σφαχτούμε μεταξύ μας προκειμένου να επιβάλλουμε ο ένας στον άλλο  τις  απόψεις  μας , τα πράγματα  δεν  είναι  καθόλου αισιόδοξα σε σχέση με την προοπτική μας να ξεπεράσουμε την κρίση.

Παρ ’όλα αυτά θα διακινδυνεύσω  στο κείμενο που ακολουθεί να διατυπώσω την δικιά μου  πρόταση  για την υπέρβαση της κρίσης . Η πρόταση αυτή δεν προϋποθέτει την υπέρβαση του καπιταλισμού  αλλά  ούτε και  την διάλυση του κοινωνικού κράτους.

Β. Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Στον ανεπτυγμένο κόσμο ρυθμοί ανάπτυξης πέραν του3,5% είναι φαινόμενο σπάνιο έως ανύπαρκτο.

Στον μη ανεπτυγμένο κόσμο οι πέραν του 3,5% ρυθμοί ανάπτυξης είναι συνηθισμένοι. Πάντα όμως συνδέονται με το φαινόμενο της αστυφιλίας ,με την δημιουργία δηλαδή  νέων  πόλεων ή συνηθέστερα με την διόγκωση των υφισταμένων  , συνδέονται δηλαδή αναγκαστικά με την  έντονη  οικοδομική  δραστηριότητα.                                             

Δεν έχω υπ΄ όψιν μου σχετικά στοιχεία, αλλά θα στοιχημάτιζα ότι αν ήταν δυνατόν να αφαιρεθεί από την οικονομική ανάπτυξη της Κίνας η συνεισφορά της προκαλούμενης από την αστυφιλία οικοδομικής δραστηριότητας, ο ρυθμός  της οικονομικής της ανάπτυξης θα μειωνόταν δραστικά.                                                                                              

Ακόμα και η ευημερία των οικονομικών δεικτών σε προγενέστερες περιόδους σε  ανεπτυγμένες  χώρες όπως πχ οι ΗΠΑ, δεν μπορεί  παρά να συνδεθεί με την έντονη οικοδομική δραστηριότητα, που προκάλεσε η τάση της ανερχόμενης  μεσαίας τάξης να μετακομίζει στα προάστια.

Η  πατρίδα μας  φυσικά δεν αποτέλεσε εξαίρεση , οι δεκαετίες του 50 και του 60 που έδωσαν  τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης  συνδυάστηκαν με τη ταυτόχρονη διόγκωση των αστικών κέντρων  ιδιαίτερα της Αθήνας.                                                          

Οι δεκαετίες αυτές προσέφεραν όμως και μια εμπειρία που σε σχέση με την πρόταση μου αποκτά στρατηγική σημασία. Την εμπειρία της αντιπαροχής. 

Η διαδικασία της αντιπαροχής μπορεί να ήταν  η αιτία της ασχήμιας των πόλεων μας ήταν όμως και η αιτία της διατήρησης μιας στοιχειώδους κοινωνικής συνοχής μιας  και έδινε την δυνατότητα σε αρκετούς να συμμετέχουν στα κέρδη από την ανατίμηση των περιουσιακών τους στοιχείων. Επίσης ως διαδικασία ξεπερνούσε το πρόβλημα από την  έλλειψη φθηνής χρηματοδότησης.

Ας αναλογιστούμε μόνο πια ήταν η κατάσταση της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο και ας σκεφτούμε ότι τα Μπραχάμια της Ελλάδας μπορεί να μην διαθέτουν εξωτισμό αλλά πολύ απέχουν από τις φαβέλες του Ρίο ή τις παραγκουπόλεις της Βομβάης .

Γ. Η ΠΡΟΤΑΣΗ

Προκειμένου να ανακτήσουμε την αξιοπιστία  μας, όχι τόσο για να έχουμε την δυνατότητα να ξαναβγούμε στις αγορές για νέα δάνεια αλλά για την δυνατότητα  των παιδιών μας να ζήσουν σε μια ελεύθερη Ελλάδα, απαιτείται  να μπούμε σε μια διαδικασία τουλάχιστον 15 ετών με ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 3,5% και  ταυτόχρονη παρουσία πρωτογενών πλεονασμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό.

Για να το πετύχουμε αυτό προτείνω την μεταφορά της  ελληνικής πρωτεύουσας .

Έστω ότι υπάρχει στον χώρο της ηπειρωτικής Ελλάδας, κατά προτίμηση στην Θράκη, δημόσια ή εκκλησιαστική έκταση 100 τετραγωνικών χιλιομέτρων η οποία είναι απαλλαγμένη από τα περιβαλλοντικά εκείνα  ή άλλα χαρακτηριστικά   που θα έδιναν το νομικό πάτημα στον οποιοδήποτε, καλόπιστο ή κακόπιστο πολίτη να εμποδίσει ,με προσφυγή του στην Δικαιοσύνη, την οικοδόμηση της,. Έστω επίσης ότι η έκταση αυτή διαθέτει , ή βρίσκεται πλησίον σε, πλούσια αποθέματα νερού.

Στην έκταση αυτή  θα σχεδιαστεί  εκ του μηδενός η νέα ελληνική πρωτεύουσα.                    Τα ενεργειακά, συγκοινωνιακά  και  τηλεπικοινωνιακά δίκτυα ,τα δίκτυα ύδρευσης , το αεροδρόμιο  , οι υποδομές υγείας και παιδείας, οι χρήσεις γης, θα χωροθετηθούν και το σχέδιο θα αποτελέσει νόμο του κράτους.

Το κόστος της κατασκευής  των δικτύων και των υποδομών αλλά και των  δημοσίων κτιρίων εν γένει -(του κτιρίου της  βουλής, του προεδρικού και πρωθυπουργικού μεγάρου, των  κτιρίων  των υπουργείων  κλπ) -θα χρηματοδοτηθεί ιδιωτικά και θα  καλυφθεί από κλάσμα της αξίας  των μισών περίπου ιδιωτικών κτιρίων (κατοικιών , καταστημάτων, γραφείων, εργοστασίων κλπ.) που θα κατασκευαστούν από ιδιώτες κατασκευαστές με το σύστημα της αντιπαροχής.

Το υπόλοιπο  αυτής της αξίας που ανάλογα με  το μέγεθος της πόλης θα κυμανθεί ανάμεσα στα 25 και τα 55 δις ευρώ θα πάει για την αποπληρωμή του χρέους. Μέρος των εσόδων αυτών μπορεί να προεισπραχθεί με  την έκδοση ειδικών γραμματίων των οποίων η ονομαστική αξία θα καλύπτεται από την αξία των υπό κατασκευή  ακινήτων.

Είναι προφανές ότι το βάρος του εγχειρήματος θα το σηκώσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι που θα αναγκαστούν να μετακομίσουν πρώτοι . Από αυτούς  όσοι έχουν ιδιοκτησίες στην Αθήνα, πιθανότατα θα αντιμετωπίσουν και το φαινόμενο της σχετικής απαξίωσης των περιουσιώντους.                                                                       

Το βάρος αυτό, ιδιαίτερα για όσους αντιμετωπίζουν την εξυπηρέτηση στεγαστικών δανείων θα μπορούσε να γίνει ελαφρύτερο με την παροχή  ειδικών κινήτρων όπως πχ η κατά προτεραιότητα πρόσληψη των παιδιών τους στο Δημόσιο.   

Οι απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι αυτοαπασχολούμενοι μικρομεσαίοι του τομέα των υπηρεσιών που θα ακολουθήσουν   αλλά και οι άνεργοι που θα απορροφηθούν κατά το στάδιο της οικοδόμησης της νέας πρωτεύουσας θα είναι οι ευνοημένοι.

Αν υποθέσουμε :                                                                                                                                     1)ότι  η μόνιμη παρουσία ενός δημοσίου υπαλλήλου σε αυτή την πόλη θα προκαλέσει την παρουσία τριών εργαζομένων στον ιδιωτικό.                                                                                    2)ότι  τους τέσσερις αυτούς ανθρώπους θα τους ακολουθήσουν δύο επιπλέον ,τα παιδιά τους ή άλλα εξαρτημένα από αυτούς άτομα.                                                                                    3)ότι οι στεγασμένοι ιδιωτικοί χώροι που θα κατασκευαστούν για την κάλυψη των αναγκών (κατοικίας ,εργασίας ,διασκέδασης ) αυτών των ανθρώπων θα καλύπτουν 35 m2 για κάθε  άτομο.                                                                                                                                                            4)ότι το κόστος κατασκευής θα είναι 1000 Ευρώ ανά m2.                                                                 5)ότι η εμπορική αξία των ακινήτων που θα κατασκευαστούν  θα είναι 2500 ευρώ ανά m2 6)ότι το κόστος για την κατασκευή των δικτύων και των υποδομών θα ανέλθει στο 20% της συνολικής κατασκευής.                                                                                                                                                      Τότε: α)στην περίπτωση που οι αναγκαίοι για την λειτουργία της πρωτεύουσας του κράτους δημόσιοι υπάλληλοι είναι 125000, ο συνολικός πληθυσμός της νέας  πρωτεύουσας  θα είναι  750000.                                                                                                                                             Στεγασμένοι χώροι σε m2:  750.000 x 35m2 = 26.250.000m2
Κόστος κατασκευής: 26.250.000 x 1.000ευρώ =26.250.000.000 ευρώ.
Εμπορική αξία ακινήτων: 26.250.000 x 2.500ευρώ =65.625.500.000 ευρώ.
Δικαιώματα Δημοσίου 50%: 32.812.500.000 ευρώ
Κόστος κατασκευής δικτύων και υποδομών 20%: 26.250.000.000 x 0,02 =5.250.000.000 ευ
Δημοσιονομικό όφελος : 32.812.500.000 – 5.250.000.000 = 27.562.500.000 ευρώ.

β)στην περίπτωση που οι αναγκαίοι για την λειτουργία της πρωτεύουσας του κράτους δημόσιοι  υπάλληλοι είναι 250.000, ο συνολικός πληθυσμός της νέας πρωτεύουσας θα είναι  1500000.
Στεγασμένοι χώροι σε m2:  1.500.000 x 35m2 = 52.500.000                                                    
Κόστος κατασκευής: 52.500.000 x 1.000ευρώ =52.500.000.000 ευρώ.
Εμπορική αξία ακινήτων: 52.500.000 x 2.500ευρώ =131.250.000.000 ευρώ.
Δικαιώματα Δημοσίου 50%: 65.625.000.000
Κόστος κατασκευής δικτύων και υποδομών 20%: 52.500.000.000 x 0,02 =10.500.000.000
Δημοσιονομικό όφελος : 65.625.000.000 – 10.500.000.000 = 55.125.000.000ευρώ.
Στην πρώτη  περίπτωση το ποσοστό των δομημένων  χώρων  θα αντιστοιχεί στο 26,25% της έκτασης της πόλης ενώ στην δεύτερη στο 52,50%
Κατά το στάδιο της οικοδόμησης θα ισχύσουν, ακόμα και κόντρα στην ευρωπαϊκή νομοθεσία με ανεπίσημες συμφωνίες , κριτήρια μεγιστοποίησης της εθνικής προστιθέμενης αξίας, τα κριτήρια αυτά θα αφορούν εκτός από τα υλικά και το εργατικό δυναμικό , υπό την έννοια ότι θα απασχολούνται  κατά προτεραιότητα άτομα που καταναλώνουν το σύνολο ή το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος τους στην Ελλάδα, δηλαδή  Έλληνες ή μετανάστες με  παιδιά που φοιτούν σε ελληνικά σχολεία.
Κατά το στάδιο της οικοδόμησης της νέας πρωτεύουσας θα καταργηθεί το πόθεν έσχες.    Το μέτρο αυτό καλό θα ήταν να  ισχύσει  στο  σύνολο της ελληνικής επικράτειας , οπωσδήποτε  όμως πρέπει να ισχύσει  στην περιοχή της νέας πρωτεύουσας . Θα αφορά  δε όχι μόνο  την αγορά κατοικίας  αλλά και κάθε άλλη επενδυτική δραστηριότητα.
Επίσης θα μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές και θα απλοποιηθεί το φορολογικό σύστημα.
Τα μέτρα αυτά έχουν προταθεί ήδη από άλλους και για την αποτελεσματικότητα τους υπάρχει σημαντική συναίνεση στον χώρο των οικονομολόγων. Όσοι διαφωνούν το κάνουν, η πρώτη κατηγορία  γιατί φοβούνται την βραχυπρόθεσμη μείωση των φορολογικών εσόδων και η δεύτερη  για λόγους φορολογικής δικαιοσύνης . Σε κάθε περίπτωση το δεδομένο αναπτυξιακό σοκ από την έντονη οικοδομική δραστηριότητα αλλά και την ευρύτερη επενδυτική δραστηριότητα  από την εμφάνιση νέων  επενδυτικών ευκαιριών, νομίζω ότι θα κάμψει τις επιφυλάξεις τουλάχιστον της πρώτης κατηγορίας.                            Τα αποτελέσματα  της φορολογικής μεταρρύθμισης σε συνδυασμό με τον περιορισμό της γραφειοκρατίας  θα είναι θετικά και μακροπρόθεσμα. Πιθανόν να σημάνουν την  ολοκλήρωση του αστικού εκσυγχρονισμού στην χώρα μας.
Το αναπτυξιακό σοκ από την  μεταφορά της   πρωτεύουσας σίγουρα  θα  μας βγάλει  από  το δημοσιονομικό αδιέξοδο και  θα καταστήσει το χρέος  μας διαχειρίσιμο. Σε συνδυασμό μάλιστα και με τα μέτρα που πιθανόν  να παρθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο η Ελλάδα θα μπορούσε όχι μόνο να αποκτήσει την καλύτερη δημοσιονομική εικόνα στην Ευρώπη αλλά υπό μία προϋπόθεση να αναβαθμίσει  και την θέση της στον διεθνή καταμερισμό εργασίας.
Η προϋπόθεση αυτή είναι ότι το αναπτυξιακό  momentum από την έντονη οικοδομική δραστηριότητα θα  συνοδευτεί και με μέτρα για την  παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας και την εντατικοποίηση της προσπάθειας στον τομέα της έρευνας και της καινοτομίας .Επίσης με μέτρα για την διασύνδεση της εκπαίδευσης  με την ντόπια παραγωγική διαδικασία έτσι ώστε οι εκπαιδευόμενοι  να καθίστανται από   νωρίς κοινωνοί των προβλημάτων της παραγωγικής διαδικασίας  και της  διεθνούς ανταγωνιστικότητας σε τοπικό αλλά και πανελλήνιο επίπεδο.
Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας προσπάθειας θα είναι βαθύτερα και θα αντέξουν στον χρόνο. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν την  προσπάθεια, πράγμα που αποτελεί και το δεύτερο  αλλά αναπόσπαστο τμήμα της πρότασης μου  θα τον  αναλάβει η Αθήνα.
Η Αθήνα που εν τω μεταξύ θα έχει χάσει  ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού της, με τις κατάλληλες παρεμβάσεις , θα μεταμορφωθεί σε μια όμορφη  Πανεπιστημιακή και τουριστική  Πόλη. Θα γίνει παγκόσμιο κέντρο για τις  ανθρωπιστικές σπουδές σε συνεργασία με τα κορυφαία πανεπιστήμια του πλανήτη προσελκύοντας φοιτητές από όλο τον κόσμο  και θα διεκδικήσει με αυτοπεποίθηση τον ρόλο της πνευματικής πατρίδας του Δυτικού κόσμου. Ταυτόχρονα θα βοηθήσει το πολυτεχνείο της να ανακτήσει την παλιά του αίγλη  και θα το ενισχύσει ώστε να αρχίσει να δίνει αποτελέσματα στην βασική αλλά και την εφαρμοσμένη έρευνα. Ταυτόχρονα επίσης,  η Αθήνα θα αναβαθμίσει σε τέτοιο βαθμό το παραλιακό της  μέτωπο ώστε η περιοχή μέχρι το Σούνιο να γίνει αντίστοιχη της Κυανής ακτής , θα δημιουργήσει  πάρκα πρασίνου αλλά και πάρκα  θεματικά ,αναδεικνύοντας στιγμές της ιστορίας  της με παγκόσμια σημασία  όπως  πχ στο Μαραθώνα και στην Σαλαμίνα. Θα αναδείξει επίσης τα σπουδαία μουσεία της και θα δημιουργήσει νέα. Τέλος δεν θα παραμελήσει και τον τομέα που έτσι και αλλιώς οι έλληνες είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές  συγκεκριμένα τον τομέα της νυκτερινής διασκέδασης . Αντίθετα θα τον αναπτύξει  και αυτόν σε τέτοιο σημείο  μάλιστα, ώστε να γίνει η Αθήνα ο αγαπημένος προορισμός των νέων της Ευρώπης.                                                                                                    Η διαδικασία αυτή δεν θα σώσει απλά την Αθήνα αλλά θα την κάνει καλύτερη ,επίσης θα συγκρατήσει  την κατρακύλα  των  τιμών των ακινήτων που θα έχουν  εγκαταλειφθεί  από τους πρώην κατοίκους τους. Στην κατεύθυνση αυτή θα μπορούσε να βοηθήσει επίσης  η  εγκατάσταση σε αυτά  εκείνων των αλλοδαπών συνταξιούχων που γοητεύονται από το θερμό μας κλίμα.
Η αλλαγή της  πρωτεύουσας  ενός έθνους δεν είναι  ταμπού , υπάρχουν τα αντίστοιχα  ιστορικά παραδείγματα της Ρωσίας με την Μόσχα που αντικατέστησε την Αγία Πετρούπολη της Τουρκίας με την Άγκυρα που αντικατέστησε την Κωνσταντινούπολη  της Γερμανίας με την Βόνη που αντικατέστησε –αλλά και αντικαταστάθηκε από –το Βερολίνο και άλλες που πιθανόν μου διαφεύγουν.
Η αλλαγή της ελληνικής πρωτεύουσας δεν προσκρούει σε Συνταγματική διάταξη.                   Το γεγονός ότι τα ελληνόπουλα μετά από χρόνια ξαναγυρίζουν στο ναυτικό επάγγελμα  αποδεικνύει ότι η τόλμη και η αγωνιστικότητα  δεν  έχουν εγκαταλείψει τους έλληνες  πράγμα που σημαίνει  ότι ο μεγάλος  αριθμός ενηλίκων που απαιτείται για την επάνδρωση του  ιδιωτικού τομέα θα καλυφθεί άνετα.
Με το ελληνικό ΑΕΠ στις 100 μονάδες το δημόσιο χρέος βρίσκεται στις 150. Αν υποθέσουμε ότι μετά από 15 χρόνια ανάπτυξης με ρυθμούς  άνω του 3,5% συνδυασμένα με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς  και συνυπολογίζοντας το δημοσιονομικό όφελος από την μεταφορά της πρωτεύουσας  το δημόσιο χρέος θα έχει φτάσει τις 160μονάδες ,τότε θα αποτελεί μόλις το 80% του ΑΕΠ γιατί το τελευταίο, στο διάστημα αυτό, θα έχει διπλασιαστεί.
Τέλος  πιστεύω  ότι πρόκειται για μια πολιτικά εφικτή πρόταση που μπορεί να εξασφαλίσει  την συναίνεση του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων.
Πάνω από όλα πρόκειται για μια πρόταση που δημιουργεί την βεβαιότητα ότι η προσπάθεια που θα καταβληθεί δεν θα πάει χαμένη.

πρώτη δημοσίευση: antifono.gr