Στο 2ο επεισόδιο της σειράς «Περιμένοντας την Ανάσταση» (ΕΤ 1) παραγωγής 1987, με σκηνοθέτη τον Γιώργο Ζερβουλάκο, ο Μητροπολίτης πρώην Κισσάμου & Σελίνου Ειρηναίος Γαλανάκης αναφέρεται στο νόημα των Παθών της Μεγάλης Εβδομάδας και στο περιεχόμενο της Μεγάλης Τρίτης, την αμαρτία ως αστοχία, την μετάνοια και την εξομολόγηση.
Κατά τη διάρκεια της εκπομπής ακούγονται ύμνοι της Μεγάλης Τρίτης. Ψάλλει η βυζαντινή χορωδία του Λυκούργου Αγγελόπουλου.
Θα συμφωνήσουμε προφανώς όλοι ότι ο Μητροπολίτης Ειρηναίος μιλούσε, κυρίως, όχι με αυτά που [i]έλεγε[/i], ούτε καν με αυτά που [i]έκανε[/i] – μιλούσε με αυτό που [i]ήταν[/i].
Μα, για τούτον ακριβώς το λόγο κι αποκτούσε άλλο, απ’ όποιο συνήθως, βάρος η κάθε μια απ’ τις λέξεις μας στο δικό του στόμα.
[b]Νομίζω, για παράδειγμα, ότι αν εγώ τώρα δεν ήξερα ελληνικά αλλά πετύχαινα τη συγκεκριμένη εκπομπή, πάλι θ’ απέμενα καθηλωμένος να τον παρακολουθήσω![/b]
Από και και πέρα, θα αναφερθούν – υποθέτω – πολλοί (στα χρόνια που θα τον θυμόμαστε) στο κοινωνικό του έργο. Και καλά θα κάνουν. Θα αναφερθούν, ελπίζω, ακόμα περισσότεροι στην ασκητικότητά του – την ενσάρκωση του ησυχαστικού ποθουμένου. Ας αντλήσω πάντως το θάρρος να επισημάνω και μια τρίτη διάσταση της παρουσίας του, η οποία φοβάμαι ότι δεν έχει προσώρας προσεχθεί εξ ίσου:
Την ίδρυση της Ορθόδοξης Ακαδημίας Κρήτης, στην επισκοπή του.
Δηλαδή, την αναγνώριση ότι η διαμοιβή της ευαγγελικής βιοτής με τον σημερινό άνθρωπο διέρχεται – από πλευράς εκκλησιαστικής – μέσα απ’ την εμβάθυνση, και, της θεολογικής περισπουδής της ανάγκης του.
Η σημασία τού εν τή νήσω σπουδαστηρίου, από το σημείο αυτό και μετά, έχει να κάνει με το ότι το [i]«ναι»[/i] στο στοχασμό_ δ ε ν_ ισοδυναμούσε, εκεί, με_ υ π ο τ α γ ή_ στους όρους του [b]επικυρίαρχου σκέπτεσθαι[/b].