Καιρό το έχει παρακάνει, αλλά πλέον δεν αντέχεται. Η τελευταία του εμφάνιση, παραμονές πρωτοχρονιάς, στο mega, ξεπέρασε κάθε όριο. Δεν του έφτανε η υπεράσπιση του success story. Επιβεβαίωσε τα περί πρωτογενούς πλεονάσματος, μέχρι και τον Άδωνη κατάντησε να προβάλει ως πρότυπο πολιτικού και προάγγελο εθνικής ανάτασης. Όμως η κριτική απάντηση στον πρώην δάσκαλο Στέλιο Ράμφο, που πλέον έχει πάρει τον κατήφορο, παραμένει ζητούμενο.
Τα εξ αριστερών πυρά είναι εν πολλοίς άσφαιρα. Δύο νέες απόπειρες κριτικής στη βδομάδα που μας πέρασε ήταν αυτή του Γ. Ανανδρανιστάκη («Ο Ράμφος κάνει πόλεμο», Αυγή, 8.1.2014) και του Αθ. Μαρβάκη, αναπλ. καθηγητή Κλινικής Κοινωνικής Ψυχολογίας στο ΑΠΘ («Είναι η κρίση εθνική ψυχοπαθολογία;», Εφ.Συν., 8.1.2014). Όπως και άλλα προηγούμενα άρθρα αυτού του είδους, και αυτές οι προσπάθειες ήσαν ανεπαρκείς. Και δεν αγγίζουν το κοινό στο οποίο ο Ράμφος απευθύνεται. Στην καλύτερη περίπτωση δίνουν θάρρος σ' αυτούς που είναι ήδη αντίθετοι.
Διότι το πρόβλημα με τον Ράμφο δεν είναι ότι υποστηρίζει τις πιο απίθανες και πιο ακραίες φιλομνημονιακές θέσεις (συλλογική ευθύνη, φταίει ο χαρακτήρας του Έλληνα κτό), ούτε ότι με όλα αυτά συγκαλύπτει τον ιδιαίτερο ρόλο της άρχουσας ελίτ, των μήντια και του πολιτικού συστήματος. Αυτό το κάνουν κι άλλοι πολλοί διανοούμενοι, καλλιτέχνες κλπ (που κάποτε τους αγαπήσαμε και τώρα αυτοί συνωστίζονται ποιος θα πρωτοσηνιάρει τον φιόγκο στο σκοινί που μας κρεμάνε σαν χώρα – αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας). Η ιδιαίτερη "αρετή" του Ράμφου σε σχέση με όλους αυτούς συνίσταται ακριβώς στο ότι υιοθετώντας επιχειρήματα του συρμού, το επίπεδο των οποίων είναι μεταξύ καφενείου και μονταζιέρας, καταφέρνει και τους προσδίδει υψηλό θεωρητικό κύρος. Κι αυτό το κάνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο, που είναι βέβαια άτρωτος στη συνήθη εξ αριστερών κριτική. Μεταξύ άλλων και διότι το κοινό του είναι ήδη εχθρικό προς τον αυτοαναφορικό λόγο της αριστεράς των τριών-τεσσάρων προηγούμενων δεκαετιών.
Αυτό ισχύει κατά μείζονα λόγο για το άρθρο του Γ. Ανανδρανιστάκη στην Αυγή, που προσπαθεί να βγάλει τον Ράμφο «νεοφιλελεύθερο», ισχύει όμως και για την κριτική του Αθ. Μαρβάκη που αποδίδει στον Ράμφο το λάθος του ψυχολογισμού ή, όπως το λέει ο ίδιος, της «ψυχολογικοποίησης των κοινωνικών φαινομένων». Όμως ο Ράμφος δεν κάνει αυτό. Ή αν το κάνει το περνά μέσα από το φίλτρο της «φιλοσοφικής ανθρωπολογίας». Οι ψυχολογικοί όροι εκφράζουν εδώ μια ιδιαίτερη ανθρωπολογική θεώρηση, βασισμένη σε διάφορα ιστορικά και θεολογικά προαπαιτούμενα, και σ’ έναν πολύ κεκαλυμμένο, σχεδόν υποσυνείδητο, φιλοσοφικό πυρήνα. Δεν πρόκειται για μια απλή περίπτωση «ψυχολογικοποίησης», ούτε βέβαια για «βιολογισμό», όπως καταλήγει στο τέλος το άρθρο. (Αν έστεκαν αυτές οι κατηγορίες δεν θα έπρεπε να σωπάσει μόνο ο Ράμφος, θα έπρεπε να καταργηθεί γενικώς η κοινωνική και η φιλοσοφική ανθρωπολογία).
Ο Ράμφος είναι ευφυής και δυνατός στοχαστής. Όποιος θέλει να τον πολεμήσει πρέπει να το λάβει αυτό σοβαρά υπ’ όψη του. Το ιδιαίτερο θεωρητικό του μίγμα δεν πλήττεται με χτυπήματα στην περιφέρεια, ακόμα κι αν πολλοί απ’ τους περιφερειακούς ισχυρισμούς του φαίνονται πρόχειροι και επιπόλαιοι. Στην πραγματικότητα δεν είναι, διότι αντλούν δύναμη και συνοχή απ’ τον εσωτερικό πυρήνα της σκέψης του. Πολύ περισσότερο ο Ράμφος δεν πολεμιέται με καταγγελίες εναντίον του προσώπου του (προσωπικές ανακολουθίες, ιδιοτελή κίνητρα, ταξική θέση κτό). Χρειάζεται μια κριτική στον πυρήνα των θέσεών του και των ιστορικο-θεολογικών παραδοχών του. Κι αυτό είναι ακόμα στα ζητούμενα.
* * *
Στη συνέχεια παραθέτω μερικά παραδείγματα ενδιαφέρουσας κατά τη γνώμη μου κριτικής. Είναι εντυπωσιακό ότι κάποιες απ' τις εργασίες αυτές, που γράφτηκαν πριν την κρίση και τα μνημόνια, προδιαγράφουν σε μεγάλο βαθμό την τωρινή εξέλιξη του Ράμφου.
Θεόδωρος Ζιάκας: «[Ο Ράμφος] συσκοτίζει πλήρως τη σημερινή πραγματικότητα και επαναλαμβάνει, ως “νέα πρόταση”, τον εκδυτικισμό, λες και βρισκόμαστε στον 10ο, τον 12ο, τον 14ο, ή έστω τον 18ο αιώνα». "Απάντηση στο Στέλιο Ράμφο", άρθρο στο περιοδικό ΑΡΔΗΝ, τ. 19-20, 1999.
Σωτήρης Γουνελάς: Αντίλογος στον Ράμφο «σημαίνει άρνηση προσχώρησης στο πνεύμα των καιρών, αντίσταση στην προέλαση της “παγκοσμιοποίησης” ... εμμονή στο συγκεκριμένο, στο τοπικό, στο διάφανο, στο θεϊκό, στο ανθρώπινο και όχι σε αφηρημένες κατηγορίες σκέψης, στον ανύπαρκτο οικουμενικό άνθρωπο και στην άψυχη τεχνολογία του» και «στο βάθος η σκέψη που αναπτύσσει, παρά το “φλερτ” με την χριστιανική παράδοση, παραμένει ουμανιστική»."Αντίλογος στον Στέλιο Ράμφο", βιβλίο στις εκδ. Καστανιώτης, 2001. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και ένα ακόμα βιβλίο του Σωτ. Γουνελά με τίτλο "Πρόταση λόγου και πολιτισμού", εκδ. Αρμός, 2013,στο οποίο ο συγγραφέας μελετά και σχολιάζει επτά νεοέλληνες στοχαστές, ένας εκ των οποίων είναι ο Στ. Ράμφος.
Ευγένιος Αρανίτσης: Καταλογίζει στον Ράμφο ότι κατασκευάζει ένα σύμπαν όπου «δεν είναι δυνατόν να μετέχει κανείς παρά ψυχαναγκαστικά, ως ρόλος». "Η περίπτωση του Στέλιου Ράμφου", ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, “Βιβλιοθήκη”, 3/11/2002. Βλ. και σειρά τεσσάρων άρθρων στην «Ε»: "Τα άστρα σύμφωνα με τον Ράμφο", 3/12/2004, "Ελευθερία και προσομοίωση", 10/12/2004, "Ψυχική ανάγκη και ψυχαναγκασμός", 30/12/2004, "Το τέλος της ανθρωπολογίας", 7/1/2005.
Σπύρος Κουτρούλης: "Οι μεταμορφώσεις του Στέλιου Ράμφου", ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ, τ. 34, 2002, σ.182-188. (Βλ. και "Κριτική στο βιβλίο του Σ.Ράμφου «Το αδιανόητο τίποτα»", ΡΗΞΗ, τ. 69-70-71, 2011. Επίσης "Για τη συζήτηση Ε. Στάη και Σ. Ράμφου", ΡΗΞΗ, τ. 78, 2011).
π. Νικόλαος Λουδοβίκος: «Θεωρῶ τόν Στέλιο Ράμφο ὡς ἐπικεφαλής τή στιγμή αὐτή, στήν Ἑλλάδα, τῆς ἰδεολογίας τοῦ συγκρουσιακοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ». "Από τον καημό του ενός στον διευθυντικό ή συγκρουσιακό εκσυγχρονισμό", άρθρο στο περιοδικό ΙΝΔΙΚΤΟΣ, τ. 17, 2003. (Βλ. και το βιβλίο του "Οι τρόμοι του προσώπου και τα βάσανα του έρωτα", εκδ. Αρμός, 2010).
Άφησα τελευταίον τον Γιάννη Καλιόρη και το βιβλίο του "Η κοινωνία της ορθοπεταλιάς", εκδ. Αρμός, 2004 , που δεν έχω, δυστυχώς, ακόμα αξιωθεί να μελετήσω, αλλά όπως πληροφορούμαι είναι μια απ’ τις πιο ριζικές κριτικές του ολοκληρωτικού και αντινομικού χαρακτήρα του «αναρχοδυναμικού καπιταλισμού της νεοφιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης», και μαζί μ’ αυτό είναι, λένε, και μια απ’ τις πιο καταλυτικές κριτικές του Στ. Ράμφου, προερχόμενη από έναν απ’ τους πιο στενούς του φίλους. (Βλ. και την εμπεριστατωμένη βιβλιοπαρουσίαση του Κώστα Κουτσουρέλη, "Ο καπιταλισμός ως ολοκληρωτισμός", ΑΥΓΗ, 24-25/12/2005, όπως και το προαναφερθέν άρθρο του Ευγένιου Αρανίτση "Τα άστρα σύμφωνα με τον Ράμφο", ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 3/12/2004, που επίσης αναφέρεται στο βιβλίο του Γ. Καλιόρη).
Προφανώς οι κριτικές αυτές προσεγγίσεις δεν έχουν τύχει της ανάλογης προβολής μ’ αυτήν που έχει ο Ράμφος μέσω των media. Παραμένει το ερώτημα αν και κατά πόσο έχουν πιάσει τον υποκρυπτόμενο φιλοσοφικό πυρήνα της σκέψης του Ράμφου, ενώ ένα άλλο ζήτημα είναι σε ποιο βαθμό βοηθούν στο διάλογο και τη συνεννόηση με ανθρώπους που είναι αδιάφοροι ή και αντίθετοι στα θεολογικά και δεν έχουν παρακολουθήσει τις διανοητικές περιπέτειές του. Κι εκεί ίσως είναι που χρειάζεται κάτι να γίνει.
πηγή: Aντίφωνο
Αγαπητέ Βασίλη, νομίζω ότι αδίκως ανησυχείς, εάν ανησυχείς. Το ζητούμενο είναι αυτό που αναφέρεις, να διαπιστωθεί δηλαδή ο φιλοσοφικός πυρήνας της σκέψης του Ράμφου (πολλά από τα τελευταία εγχειρήματα του δεν είναι σαφούς υφής) και να κριθεί πάλι φιλοσοφικώς. Εν πάντως υπάρχει φιλοσοφικός πυρήνας (προσωπικά δεν είμαι σίγουρος, μελετάω κάποια πράγματα για την ώρα), τότε, μιλώντας εγελιανά, δεν μπορεί, θα έχει κάποια σημασία. Η στάση που λαμβάνει απέναντι στο τυραννικό καθεστώς είναι πάντως, όπως νομίζω, δικό του πρόβλημα, και γι’ αυτό θα κριθεί.
Η τρομερή και αβυσσαλέα αγωνία του Ράμφου είναι η αποδοχή του κοινού. Είναι βαθύτατα νάρκισσος και η “γαλήνη” με την οποία αναπτύσσει την “επιχειρηματολογία” του δείχνει από μακριά την αδιέξοδη παιδικότητα με την οποία χειρίζεται τις έννοιες και τα πράγματα. Θέλει να δείξει ότι είναι ένας (νάρκισσος) γκουρού, που γνωρίζει καλύτερα, που είναι στο απυρόβλητο, που κατανοεί πιο βαθιά κλπ. Το γεγονός ότι ψυχολογικοποιεί ακριβώς την ελληνική κοινωνία αποτελεί ένδειξη, τουλάχιστον, ότι αυτό το ίδιο όπλο είναι το μόνο που κατέχει, το μόνο που τον προσδιορίζει. Ευτυχώς ο Ράμφος δεν έχει αποδοχή, δεν έχει κοινό. Κανείς ουσιαστικά δεν τον θέλει και όσοι τον βγάζουν στην τηλεόραση ή στο Μέγαρο παίζουν το δικό τους παιχνίδι πάνω στη “γαλήνη” και στη “φιλοσοφία” του Ράμφου! Κρίμα, γιατί θα μπορούσε να αποδειχθεί άλλος, αλλά τίποτε δεν κατάλαβε τελικά από τους χώρους που πέρασε ως ψιλικατζής… Επιπλέον, δεν νομίζω ότι αντέχει σε μια φιλοσοφική κριτική, γι’ αυτό και δεν απαντά ποτέ σε διαλόγους. Φοβάται, αυτή είναι η πικρότατη γι’ αυτόν αλήθεια!
το προβλημα με τους διανουμενους ειναι οτι πολλες φορες η αγαπη
τους για τον εαυτο ξεπερναει την αγαπη τους για την αληθεια ,
για αυτο και ενω καταλαβανουν διανοητικα την αληθεια δεν ειναι
ικανοι να πανε περα απο τη συλληψη της στην αμεση εμπειρια αυτου που ειναι ,
γιατι το να πανε περα απο τη συλληψη ισοδυναμει με την εκδημενιση του διανοητη
και επειδη ταυτιζουν τον εαυτο με το νου φοβουνται
την εξαφανιση
και αυτος ο φοβος τους κραταει στο δρομο της φιλο-σοφιας αντι να ειναι
στην αγκαλια της σοφιας _
Το γεγονός ότι έχει αναχθεί σε εθνικό φιλόσοφο από την έναρξη της κρίσης από το σάπια μέσα μαζικής εξημέρωσης των Αθηνών τα λέει όλα. Ο Καραμπελιάς πάντως έχει καταδείξει πολύ καθαρά τις αντιφάσεις και αυτοαναιρέσεις του Ράμφου στην “αποστασία των διανοουμένων”.
Πέρυσι είχα πάει να τον ακούσω σε ομιλία του στο Εμπορικό Επιμελητήριο στη Μυτιλήνη. Το πνεύμα του όπως το περιγράφει ο Βασίλης Ξυδιάςα εδώ, ήταν εμφανέστατο, πρόδηλα συστημικό και ναρκισσιστικό. Τα δε επιχειρήματά του έτσι διατυπωμένα, που δεν μπορούσε εύκολα ένας “κοινός θνητός” να αντικρούσει, καθότι προσέκρουε και στις ιστορικές του γνώσεις, τις επιλεκτικές εννοείται. Τρόμαξα με την κενή πειθώ του, και το “καταξιωμένο” ύφος του, και έφυγα πριν το τέλος.
Το άρθρο του Βασίλη Ξυδιά είναι διεισδυτικό, καίριο και αποδίδει στον Ράμφο αυτό που ακριβώς είναι. Είναι ο ” φιλοσοφών ” δομήτωρ του κρατούντος συστήματος στην δύστηνη πατρίδα μας. Μπορεί να είναι στιβαρός στοχαστής ως προς την διατύπωση των σκέψεών του, όμως το “βεληνεκές” και η “δυναμική” της σκέψης του δεν κομίζουν το “τι δημιουργικόν” και την υπέρβαση της ” α-πορίας “. Μάλλον ” θεμελιώνει” με έναν επιφανειακά εδραίο λόγο και καταφάσκει φιλοσοφικά την κρατούσα κατάσταση πραγμάτων. Κάτι που οι κρατούντες τόσο ανάγκη έχουν. Είδατε ποτέ π.χ. να προβάλλεται ο λόγος του Γιάννη Καλλιόρη ή του Ζιάκα στην ιδιωτική τηλεόραση ; όχι βέβαια. Και δεν είναι τυχαίο. Θυμάμαι πάντως σε ανύποπτους χρόνους, το 1989, τον Στ. Ράμφο να δίνει στο ίδρυμα Γουλανδρή διαλέξεις για τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό. Ακριβώς σε εκείνη την χρονική στιγμή μελετούσα το δίτομο έργο του εξαίρετου (+) Π. Κονδύλη. Έκανε του κόσμου τις δολιχοδρομίες για να “ξεμπερδεύει ” με τον Διαφωτισμό, σε τέτοιο σημείο π.χ. που δεν ανέφερε τίποτα για την Γερμανική πλευρά του ή για τα ρεύματα του ντεϊσμού και το τι σχέση είχαν με το κυρίως ρεύμα του. Πτυχές (που βέβαια σαφώς τις κατέχει και τις χειρίζεται κάλλιστα) σκόπιμα πεταγμένες στην προκρούστειο κλίνη της τότε εμμονής του : τότε ήτο ” εγγύς ” στην Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς και έκανε πύρινους λόγους σε εθνοθρησκευτικές συνάξεις νεολαίας στο ΣΕΦ (καλοκαίρι του 89). Η πιο καίρια και εδραία κριτική που αποδομεί την ραμφική εμμονή είναι ” Η κοινωνία της ορθοπεταλιάς ” του Γιάννη Καλλιόρη. Ακόμη η απάντηση αναμένεται. Και ούτε πρόκειται να δοθεί.
H αγωνια σας για το τι θα γινει με τον Ραμφο διχνει οτι η αναφορες του Ραμφου στα της “κρισεως’ ανοιγουν δρομους προβληματισμου και προσεγγησης της αληθειας για μας τους Ελληνες που δεν σας αρεσουν.Αλλα το τι αρεσει εσας η καποιους αλλους δεν αφορα εμας.Εμας μας ενδιαφερει η σωστη προσεγγιση των πραγματων οσο και αν αυτο δεν “ακουγεται”ευχαριστα στα αυτια μας.Με χαρα θα ακουγαμε τις συγκεκριμενες αντιρησεις σας σε θεσεις του Ραμφου και οχι λασπολογιες.
Όταν λέτε “δεν αφορούν εμάς” ποιους εννοείτε? Εκπροσωπείτε κάποιο σύνολο ανθρώπων ή τον εαυτό σας εδώ μέσα? Επίσης, μη χρησιμοποιείτε συναισθηματικούς όρους για να κάνετε αντίλογο. Ούτε θέμα “αρέσκειας¨ τίθεται ούτε ¨ευχάριστων ακουσμάτων”. Πιο συγκεκριμένες και τεκμηριωμένες αντιρρήσεις από τις ανωτέρω παραπομπές δεν θα βρείτε. Που είναι οι λασπολογίες λοιπόν? Δείτε συμπληρωματικά και την τελευταία συνέντευξη του π. Λουδοβίκου στο αντίφωνο και τις θέσεις του ως προς τις αναφορές του Ράμφου.
Αγαπητοί “Άραμφοι”
Εχετε εξετάσει την περίπτωση μέρος της γοητείας του φιλόσοφου να ωφείλεται και στο ότι η ουσία των όσων αναφέρει να είναι ορθή;
Πράγματι η σημερινή τραγική κατάσταση, στην οποία έχουμε περιέλθει, γεννά συναισθήματα οργής, που εύκολα στρέφονται εναντίων δικαίων και αδίκων.
Το να στρεφόμαστε εναντίων της Τρόϊκας και των Γερμανών είναι εύκολο ας δούμε όμως κάποια πράγματα, μετά το πέρασμα του χρόνου.
Ισχυριζόμασταν ότι με την στενόμιαλη, περιοριστική, πολιτική των Γερμανών θα κατέρρεε το ευρώ.
Το ευρώ 2 χρόνια μετά είναι ισχυρότερο, ενώ το έχουν υιοθετήσει άλλα τρία κράτη!
Ισχυριζόμασταν ότι η ύφεση θα φθάσει και στο Βορρά. Ο Βορράς σήμερα ευημερεί.
Ισχυριζόμασταν ότι η τρόϊκα θα καταστρέψει τις χώρες με τα μνημόνιο. Η Πορτογαλία και η Ιρλανδία ανακάμπτουν.
Βλέπουμε τους Αγγλοσάξονες να κριτικάρουν τη Μέρκελ. Οι πολιτικές όμως για να αποφύγουν τις κρίσεις είναι πολύ πιο σκληρές από των Γερμανών. Μαζικές απολύσεις και αναδιαρθρώσεις Θατσερικού τύπου, που πολλοί θα τρόμαζαν μόνο και να τα άκουγαν! Είναι τυχαία νομίζεται η εκκωφαντική σιωπή της ομογένειας;
Αν μιλούσαν τότε οι Γερμανοί θα φάνταζαν … Σοσιαλιστές!
Δεν αγαπούν την Ελλάδα, δεν τη θεωρούν πατρίδα τους;
Είμαστε μπροστά σε αδιέξοδα, γιατί δείχνουμε ότι αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε τις απαιτήσεις της προσαρμογής σε ένα σκληρό και ανταγωνιστικό κόσμο.
Ο κόσμος όμως αυτός είναι και το να απειλούσε με μία επιστροφή σε τοπικό νόμισμα, με ότι αυτό συνεπάγεται, δεν είναι λύση.
Οι συμπολίτες μας λοιπόν, που τολμούν να αρθρώνουν με ένα δομημένα και ήρεμο λόγο τις απόψεις τους είναι χρήσιμοι, είτε συμφωνούμε ή όχι με τα λεγόμενά τους, ακόμη και αν αυτά που ακούμε μας εξοργίζουν ώστε να μην μπορούμε να τους αντέξουμε άλλο.
Έχω τα σχόλια σας που αφορούν το Δάσκαλο και τα λιβανίζω – ταξιδεύοντας τα από Σπάρτη – Αθήνα και Αθήνα – Σπάρτη. Το Time out θαυμάσια περιγράφει το ελάττωμα μου ! Να μισήσω τον Δάσκαλο; Ου μη γένοιτο ! Αγαπώ τον εχθρό μου διότι ο εχθρός θα μου πει τα ελαττώματα μου !
Αγαπητέ Βασίλη Ματ. 10,22 «ο πιστεύων μέχρι τέλος σωθήσεται» . Το ερώτημα είναι γιατί να πιστεύσης στο Δάσκαλο μέχρι τέλους;
Διότι ο συγκεκριμένος Δάσκαλος γνωρίζει την Πλατωνική Αλήθεια και το Αγαθό και κατεβαίνει στο σπήλαιο για να ελευθερώση κάποιον από τους δεσμώτες και να τον οδηγήση προς το Φως της Αληθείας, στο κατέβασμα προσέχει να μην τον σκοτώσουν οι δεσμώτες. (ο μαθητής δεν μπορεί να ξεπεράση τον Δάσκαλο της Αληθείας !!!)
Επίσης γνωρίζει και την Αλήθεια που ο Ιησούς μιλώντας σε ακροατήριο Ιουδαίων που τον πίστευαν Ιω. κεφ. 8 στ. 31,32,37 τους καλεί να γίνουν μαθητές του και θα τους μάθει μια Αλήθεια η οποία θα τους ελευθερώση από την Πλάνη, μερκούς στοίχους πιο κάτω τους λέει «εγώ σας μιλώ για την Αλήθεια κι’εσείς θέλετε να με σκοτώσετε».
Στο «Καλλίπολις Ψυχή» σελ. 212 εικάζω ότι στον Ελληνικό χώρο μόνον ο Δάσκαλος –εκτός Πλάτωνος και του Ιησού- προτρέπει για εκπαιδευτικό πρόγραμμα με κατάλληλα «αγωγά εις αλήθεια» μαθήματα.
Κόπτεστε ότι ο Δάσκαλος υπηρετεί την Ελίτ, ο Δάσκαλος υπηρετεί το όλον. Μοναδικά και μόνος αυτός με καταπληκτική οξυδέρκεια, σε συνέντευξή του στο Γ.Στεφανάκη στην ΕΤ1 το 1991 στις προτάσεις του για την παιδία – υπάρχει στο αντίφωνο- προτείνει για κάθε νομό αντίστοιχο πειραματικό σχολείο. Όπως το Πειραματικό της Σκουφά ή το Βαρβάκιο συν το Αμερικανικό Κολέγιο , απ’αυτά τα σχολεία προέρχεται η πολιτική, η πνευματική και οικονομική υγεία του τόπου. Η κριτική σκέψη χρειάζεται κι’αναλυτική σκέψη, αγαπητέ Βασίλη. Στους ανθρώπους που παραπέμπεις που άσκησαν κριτική στο Δάσκαλο , ο λόγος τους είναι χωρίς την Αλήθεια οπότε τι; Μάλλον κύμβαλο αλαλάζουν.
Εξηγούμαι:
Ο κ. Ζιάκας σε ερώτημα, πότε οι φρόνιμες παρθένες της ευαγγελικής παραβολής ήταν πρόσωπα πριν της υποδοχής του νυμφίου – εν τω μέσω της νυκτός- ή μετά; Απέφυγε ν’απαντήσει. Να είναι καλά ο άνθρωπος και πάντα σε σχέση με τον έσω κόσμο του. Ο δε Λουδοβίκος ο οποίος είχε ύφος χιλίων καρδιναλίων, σε ερώτημα εάν γνωρίζει το μήνυμα του Αγίου Πνεύματος του οποίου κύριο χαρακτηριστικό του είναι η Αλήθεια κι’οδηγεί τον άνθρωπο «σ’όλη την Αλήθεια», ταράχτηκε το Καρδινάλιο ύφος του, οπότε κι’εγώ τότε δεν του είπα πιο είναι το μήνυμα αλλά για χάρη σας που εξ αιτίας του ωραία δομημένου λόγου με κάνατε να σκεφτώ παραθέτω το μήνυμα για ψυχαγωγία.
Τιμ.1 στ. 1-5
Τὸ δὲ Πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων, ἐν ὑποκρίσει ψευδολόγων, κεκαυτηριασμένων τὴν ἰδίαν συνείδησιν, κωλυόντων γαμεῖν, ἀπέχεσθαι βρωμάτων, ἃ ὁ Θεὸς ἔκτισεν εἰς μετάληψιν μετὰ εὐχαριστίας τοῖς πιστοῖς καὶ ἐπεγνωκόσι τὴν ἀλήθειαν. ὅτι πᾶν κτίσμα Θεοῦ καλόν, καὶ οὐδὲν ἀπόβλητον μετὰ εὐχαριστίας λαμβανόμενον·ἁγιάζεται γὰρ διὰ λόγου Θεοῦ καὶ ἐντεύξεως.
Θα επανέλθω να σας πω πως μια «τυχαία» πληροφορία που μας είπε ο Δάσκαλος σε ξενάγηση που μας έκανε στους Δελφούς το 1996 –δεν θυμάμαι εάν ήσουν Βασίλη- η οποία μου έσωσε μερικά χρόνια αργότερα την ερωτική μου ζωή.
Με αγάπη
Λάμπρος Βλάχος
Φαντάζομαι φίλε Βασίλη ότι με την τελευταία του συνέντευξη στο Σκάι θα έγινες Τούρκος..
Όσοι πολεμούν τον Ράμφο άθελά τους αναδεικνύουν την αξία του καθώς όποιος δεν έχει αντάξιο πνευματικό έργο βρίσκει πιο εύκολο να σχολιάζει το έργο του Ράμφου. Στα σχόλια όμως αναδεικνύεται η μερικότης των σχολιαστών σε σχέση με την καθολικότητα του έργου του Ράμφου. Με τον τρόπο αυτό οι πολέμιοι του γίνονται οι γεννήτορες του φαινομένου της ετερογονίας των σκοπών για να φτάσουν οι ίδιοι να παραδεχτούν όπως διαβάζω από τα σχόλια παραπάνω ότι οι αντιρρήσεις τους δεν τυχαίνουν ευρείας αποδοχής όπως οι παρουσιάσεις του Στέλιου του Ράμφου. Γιατί άραγε;
https://www.iefimerida.gr/news/400795/i-ert-ekopse-tin-ekpompi-tis-eyis-kyriakopoyloy-diafonoyse-me-toys-anti-syriza