Στέφανος Ελμάζης
Παρακολουθώντας μία από τις τελευταίες(;) πράξεις του δράματος που παίζεται στις πλάτες όλων μας στη σημερινή «Ενωμένη» (χα!) Ευρώπη, με το στραγγαλισμό (για άλλη μια φορά) της Κύπρου, συλλογίζομαι πόσο απίστευτα πολύ έχουμε χάσει το δρόμο μας ως άνθρωποι. Είναι εκπληκτικό να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου την επιβεβαίωση της γνωστής πανάρχαιας ρήσης, «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».
Είναι πλέον φανερό, ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιους έξυπνους (Μέρκελ και τα τσιράκια της, ντόπια και αλλοδαπά) που μας κάνουν τη ζωή κόλαση, αλλά με κάποιους ηλίθιους που παίρνουν εξαιρετικά σοβαρές αποφάσεις για τη ζωή μας. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από έναν εφευρετικό ηλίθιο.
Έχουμε μπλέξει λοιπόν – για την ακρίβεια ψηφίσαμε ηλίθιους και τους βάλαμε να μας κυβερνούν, και τώρα πληρώνουμε τις συνέπειες. Όπως έλεγε ο Τσέχωφ, μόνο ένας ανόητος θέλει να επιβάλλει στους άλλους πώς να ζουν, πράγμα που κάνει σήμερα η κλίκα των Βρυξελλών με αρχηγό την κυβέρνηση της Γερμανίας. Και το ερώτημα είναι τι κάνουμε;
Αν συμφωνούμε ότι το πιο σημαντικό πράγμα απ’ όλα είναι το να είμαστε ελεύθεροι, καθώς όλα τα άλλα έπονται (έχετε δει κανέναν σκλάβο να έχει οικονομική ευμάρεια;) τότε ο πρώτος στόχος πρέπει να είναι πώς να ανακτήσουμε την ελευθερία μας – όσο ακόμη προλαβαίνουμε.
Ποιες δράσεις, ποιες γνώσεις, ποια στάση ατομική και συλλογική μπορούν να βοηθήσουν σε αυτή την κατεύθυνση;
Ωστόσο, όπως το καταλαβαίνω, κάθε τέτοια δράση για να έχει νόημα και αποτελεσματικότητα πρέπει να συνοδεύεται στην πράξη από μια θεμελιώδη αρχή: αν θέλεις να αλλάξεις την κοινωνία, πρέπει να αλλάξουν οι άνθρωποι. Και προκειμένου να αλλάξουν οι άνθρωποι, πρέπει να αλλάξω εγώ ο ίδιος. Ίσως να έχουμε μια ευκαιρία, λίγο πριν τον γκρεμό. Ίσως πάλι όχι…
*Δ/ντής περιοδικού ΑΒΑΤΟΝ & εκδόσεων ΑΡΧΕΤΥΠΟ
πηγή: Aντίφωνο
Γνωστό ανέκδοτο λέει ότι μόνο ένας ψυχολόγος αρκεί για να αλλάξει μία λάμπα αρκεί να θέλει και η ίδια η λάμπα να αλλάξει.
Εν αρχή ας μάθουμε να δρούμε με βάση την λογική και όχι το συναίσθημα.
Είναι μία καλή αρχή
διάβασα με μεγάλη προσοχή το άρθρο σας! ομολογώ ότι περίμενα στο τέλος να κάνετε κάποιες εφικτές προτάσεις..
εμείς δεν χρειάζεται να αλλάξουμε… ΑΠΛΑ όσοι έχουμε τις ίδιες ανησυχίες μπορούμε να ενωθούμε σε ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ… έναν αγώνα για το συνάνθρωπό μας… και αυτό πιστεύω ότι γίνετε σήμερα, και γινόταν πάντα μέσα από το έργο της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ μας!!!!
Σίγουρα το συναίσθημα στην επιλογή πολιτικής δράσης δεν είναι καλός οδηγός. Συνήθως οδηγεί σε ακραίες λύσεις/επιλογές, που λίγο/λίγους ωφελούν στην πορεία. Εκεί χρειάζεται το καθαρό μυαλό.
Αυτό μου κάνει ως εφικτή πρόταση όμως: “…αν θέλεις να αλλάξεις την κοινωνία, πρέπει να αλλάξουν οι άνθρωποι. Και προκειμένου να αλλάξουν οι άνθρωποι, πρέπει να αλλάξω εγώ ο ίδιος.”
Δύσκολο αλλά εφικτό αρκεί να συνειδητοποιήσει ο κόσμος τι σημαίνει “αλλάζω”, όχι σα το Μανωλιό.
Η εκκλησία ως έχει, το μόνο έργο που μπορεί να επιτελέσει αυτή τη στιγμή είναι η καταπολέμηση της ανεργίας. Η εκκλησία είναι ένα μεγάλο μαγαζί, ας κάνει προσλήψεις λοιπόν…
Γενικά οι γυναίκες 3 συζητήσεις [i](συν+ζητάω, δηλ. κοινή αναζήτηση)[/i], δεν ήθελαν ποτέ να κάνουν, λόγω παντελούς έλλειψης ενδιαφέροντος, και ως αποτέλεσμα και έλλειψης γνώσεων εφόσον δεν αποκτώ γνώση για ότι δε με ενδιαφέρει και δεν ασχολούμαι με αυτό.
α) Για ποδόσφαιρο, β) για play station, γ) για πολιτική.
Τώρα πως έγινε και από τότε που τους δόθηκε η ευκαιρία δε χάνουν κάλπη δε το γνωρίζω. Ίσως για τη βόλτα. Ήταν και είναι όμως υπεράριθμες των ανδρών. 3 προς 1; Ή 4 προς 1 πλέον; Ε, αυτό μετριέται και στις ψηφοφορίες.
Καλή Λευτεριά.
Πολύ φοβάμαι, ότι ΚΑΙ στραβός είναι ο γιαλός ΚΑΙ στραβά αρμενίζουμε -ως είδος, δηλαδή.
Μην αγοράζετε γερμανικά προϊόντα. Αγοράστε μόνον προϊόντα του τόπου μας. Εντάξει θα μου πείτε, αλλά τα ελληνικά είναι ακριβότερα. Ουκ εν τω πολλώ το ευ. Ευκαιρία να αναζητήσουμε την ποιότητα και να επιστρέψουμε στην λιτότητα. Μήπως ήταν καλύτερα που ήμασταν καταναλωτές και σπάταλοι; Ήταν για το καλό μας που πιστεύαμε ότι χρειαζόμαστε πράγματα που ουσιαστικά δεν τα είχαμε ανάγκη, ένα δεύτερο σπίτι στην εξοχή, σκάφος, πέντε έξι αυτοκίνητα κλπ.;
Κυκλοφορείτε με ποδήλατο.
Δώστε πράγματα που δεν χρειάζεστε σε όσους τα χρειάζονται, πετάξτε τα άχρηστα. Ακούστε τον άλλον δίπλα σας, τί σας λέει, έχει ανασφάλεια, είναι μόνος; απλά ακούστε τον και δώστε από το περίσσευμα ή από το υστέρημά σας. Γιατί τότε θα χαρείτε δίνοντας από τη καρδιά σας, η χαρά είναι το μέλλον μας αν ζούμε χωρίς να κλείνουμε τα αφτιά μας στο πρόβλημα του άλλου, που είναι ο διπλανός μας. Δώστε όχι από θέση ισχύος ή κάνοντας φιλανθρωπία αλλά νιώστε τον άλλον δείτε στον άλλον τον εαυτό σας.
Γινόμαστε φτωχότεροι, ε, και; Κι ο Σωκράτης φτωχός ήταν, ήθελε και ήταν καθότι σοφός κάτι ήξερε. Αλλά ας θυμηθούμε και τη ρήση του Κυρίου Ιησού Χριστού : Μη θησαυρίζετε υμιν θησαυρούς επί της γης, όπου σης και βρώσις αφανίζει και όπου κλέπται διορύσσουσι και κλέπτουσι θησαυρίζετε δε υμιν θησαυρούς εν ουρανω….(Ματθ. 19-20)
Πραγματικά δεν είναι πολύ επίκαιρος ο λόγος του Θεού;
Τί έχουμε να φοβηθούμε εμείς οι Έλληνες αν συνδεθούμε με τον πνευματικό πλούτο που μας έχουν κληροδοτήσει οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι;
Θυμηθείτε ότι είμαστε θνητοί πλην αθάνατοι!