Δημήτρης Ζιαμπάρας*
«Τι είναι η πατρίδα μας; μην είναι οι κάμποι; μην είναι τα άγρια βουνά;», αυτό αναρωτιόμασταν στο Δημοτικό και στο μάθημα της Πατριδογνωσίας. Όπως όλες οι σοβαρές έννοιες έτσι και η έννοια της Πατρίδας δεν είναι επιδεκτική οριστικού προσδιορισμού. Εκτός από το διανοητικό στοιχείο εμπεριέχει πάντοτε και ένα βιωματικό στοιχείο το οποίο ανάλογα με τον τόπο, τον χρόνο και τον λαό μεταβάλλεται. Θα προσπαθήσουμε όμως να προσδιορίσουμε το πλαίσιο στο οποίο λίγο – πολύ κινείται η έννοια της Πατρίδας. Θα το κατορθώσουμε αυτό σκαλίζοντας την ανθρώπινη φύση, το «Είναι» του ανθρώπου, το οποίο επεκτείνεται πέραν των σωματικών του ορίων: στον Τόπο, στους Άλλους ανθρώπους και στον Περίγυρο, δηλαδή τον Τρόπο Οργάνωσης των πραγμάτων του άμεσου περιβάλλοντος. Ο ψυχικός πόνος όταν μεταναστεύει ένας άνθρωπος από τον τόπο του ή όταν ψυχορραγεί ένας κοντινός του άνθρωπος ή όταν αποκόπτεται από το συνεχές γίγνεσθαι των πραγμάτων γύρω του είναι εξίσου ισχυρός με τον σωματικό πόνο του ακρωτηριασμού.
Στον αγώνα υπέρβασης των περιορισμών της θνητής Φύσης του και του Τόπου που ζει ο άνθρωπος βιώνει ένα αίσθημα Ελευθερίας και μέσα από την διαδικασία ένταξής του στην Κοινωνία βιώνει μια αίσθηση Συνέχειας. Όταν ο άνθρωπος γεννιέται εξατομικεύεται, αρχικά κυριαρχεί η ζωώδη φύση του με το ένστικτο της Επιβίωσης, αυτό σύντομα μαθαίνει να το μετασχηματίζει σε Επιθυμία (αίτημα προς την μητέρα για τροφή), βιώνοντας έτσι ένα αίσθημα Ελευθερίας το οποίο πάντα θα αναζητά. Μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία ένταξης στην Κοινωνία της χροιάς και της συλλογικής Επιθυμίας ο Εξατομικευμένος άνθρωπος κοινωνικοποιείται μετασχηματίζοντας τον Βιολογικό Χρόνο σε Ιστορικό Χρόνο. Ο Κοινωνικοποιημένος άνθρωπος λοιπόν μαθαίνει από ένα παρελθόν πριν από αυτόν και χτίζει για ένα μέλλον μετά από αυτόν, συνειδητοποιεί ότι δεν έρχεται από το τίποτε και δεν πάει στο πουθενά, αποκτώντας έτσι μια αίσθηση Συνέχειας. Το αίσθημα της Ελευθερίας ο άνθρωπος μπορεί να το βρει ή να το χάσει σε πολλά μέρη, η αίσθηση Συνέχειας όμως έχει να κάνει με την συγκεκριμένη Κοινωνία και την συγκεκριμένη Ιστορική πορεία. Εντοπίστηκε μάλλον η δημοφιλέστερη πρώτη διάσταση της Πατρίδας: η αίσθηση της Συνέχειας ως απόρροια της ανθρώπινης μετοχής στην συλλογική Επιθυμία μιας Κοινωνίας.
Με τους Άλλους ο κάθε άνθρωπος συνδέεται με δεσμούς άρρηκτους, στην σχέση του με τους κοντινούς του ανθρώπους νιώθει ένα αίσθημα Πληρότητας και στην σχέση του με την σύνολη Κοινότητα νιώθει μια πρωτόγνωρη αίσθηση Αθανασίας. Μέσα στην ανθρώπινη σχέση ο Ερωτευμένος άνθρωπος μετασχηματίζει τον Τόπο σε Χώρο, δηλαδή ένα προσωπικό Άχρονο κόσμο χωρίς περιορισμούς, ενώ ένα μέρος του αισθήματος της Ελευθερίας εξελίσσεται σε αίσθημα Πληρότητας. Μέσα από την διαδικασία ένταξης στην Κοινότητα (είτε στην πολιτική είτε στην θρησκευτική μορφή της) ο άνθρωπος μετασχηματίζει τον Ιστορικό Χρόνο σε Ισότιμη Μετοχή και τότε η απλή αίσθηση Συνέχειας του Κοινωνικοποιημένου ανθρώπου εξελίσσεται σε αίσθηση Αθανασίας του Ενάρετου ανθρώπου. Η Κοινότητα αποτελείται από τα μέλη της, αλλά και το κάθε μέλος της ανεπίγνωστα φέρει μέσα του την Συλλογική Ευφυΐα της Κοινότητας. «Λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ, μα ωστόσο λάμπει», έλεγε ο Ελύτης. Κατ’ εξαίρεση αυτή η Συλλογική Ευφυΐα της Κοινότητας εκφράζεται ρητώς μέσω κάποιων μελών της όπως στην περίπτωση των Ποιητών. Ο άνθρωπος ως μέλος της Κοινότητας για πρώτη φορά αισθάνεται να έχει μέσα του κάτι αθάνατο που ίσως υπερνικάει τον θάνατο, η πρώτη παρηγοριά στο μάταιο βίο του. Το αίσθημα της Πληρότητας ο άνθρωπος μπορεί να το βρει και να το χάσει πολλές φορές στην ζωή του με τους ίδιους ή διαφορετικούς ανθρώπους, την αίσθηση της Αθανασίας όμως για να την κατορθώσει χρειάζεται επίπονες προσπάθειες δεκαετιών διαμόρφωσης συγκεκριμένου χαρακτήρα από νεαρή ηλικία. Όταν την χάσει είναι σχεδόν δυσαναπλήρωτο το κενό. Εντοπίστηκε μάλλον η δεύτερη εκλεκτικότερη διάσταση της Πατρίδας: η αίσθηση της Αθανασίας ως απόρροια της ανθρώπινης μετοχής στην Συλλογική Ευφυΐα μιας Κοινότητας.
Λόγω του ευρύτερου γίγνεσθαι, του κοσμικού Λόγου, του τρόπου οργάνωσης του περιβάλλοντός του και της ατομικής του ηθικής, ο κάθε άνθρωπος βρίσκεται σε μια συνεχή μεταβολή. Στην οργάνωση του Περίγυρού του αντιλαμβάνεται μια προοπτική Νοήματος στην καθημερινότητά του και στην σχέση του με το Ιερό μπορεί να διαισθανθεί την προοπτική μιας Αποστολής στην ζωή του (την Μοίρα του!). Αντιλαμβάνεται έτσι Αιτία και Σκοπό στον φαινομενικά άλογο βίο του. Μόνο στο πλαίσιο ενός ευρύτερου γίγνεσθαι, ο άνθρωπος μετασχηματίζει τον Προσωπικό Χώρο σε Κοσμικό Χρόνο και ένα μέρος του αισθήματος Πληρότητας του Ερωτευμένου ανθρώπου εξελίσσεται σε προοπτική Νοήματος του Ολοκληρωμένου ανθρώπου. Ο άνθρωπος μπορεί να διαισθανθεί μια Αποστολή ζωής μόνο στο πλαίσιο της Εξωανθρώπινης Ευφυΐας του Ιερού (το Ιερό φανερώνεται όχι μόνο θρησκευτικά αλλά και πολιτικά), όπου η Μετοχή στην Κοινότητα μετασχηματίζεται σε Ευλάβεια του Ιερού, ενώ η απλή αίσθηση της Αθανασίας του Ενάρετου ανθρώπου εξελίσσεται σε προοπτική Θέωσης του Σοφού ανθρώπου. Ο άνθρωπος μετέχει στο Ιερό, αλλά προφανώς ανισότιμα. Την προοπτική του Νοήματος ο άνθρωπος μπορεί να την βρει ή να την χάσει με πολλούς τρόπους όπως ακριβώς σε μια επαγγελματική καριέρα, όμως η διαίσθηση μιας Αποστολής για να γίνει αντιληπτή απαιτεί μύηση άγνωστης χρονικής διάρκειας με την απλή ελπίδα μιας στιγμιαίας έμπνευσης. Όταν χαθεί η μετοχή στο Ιερό το κενό είναι δυσαναπλήρωτο. Βρήκαμε λοιπόν την τρίτη φωτισμένη διάσταση της Πατρίδας: την διαίσθηση μιας Αποστολής ως αποτέλεσμα της μετοχής στην Εξωανθρώπινη Ευφυΐα του Ιερού.
Συνελόντι ειπείν: Πατρίδα σημαίνει τρία πράγματα, για τους πολλούς την αίσθηση της Συνέχειας που εμπεδώθηκε στο πλαίσιο μιας Κοινωνίας, για τους λίγους την αίσθηση της Αθανασίας που κατακτήθηκε στο πλαίσιο μιας Κοινότητας και για τους ελάχιστους την διαίσθηση μιας Αποστολής που αποκαλύφθηκε στο πλαίσιο του Ιερού. Ο Τόπος, η Γλώσσα, η Παράδοση, η Τέχνη, το Πολίτευμα, η Θρησκεία, το Όραμα κ.λπ. δεν είναι παρά πραγματώσεις, εκδηλώσεις και σύμβολα των τριών παραπάνω διαστάσεων.
Εξισορροπητικός παράγοντας της Πατρίδας είναι το Ατομικό Δικαίωμα. Οι θιασώτες της Πατρίδας σε μια κοινωνία είναι τόσο απαραίτητοι όσο και οι θιασώτες των Ατομικών Δικαιωμάτων. Αμφότεροι αποτελούν ασφαλιστικές δικλίδες προς αποφυγή διολίσθησης της κοινωνίας και του ανθρώπου στις απευκταίες παρεκτροπές του Ολοκληρωτισμού και του Μηδενισμού αντίστοιχα, στις οποίες ο άνθρωπος συντρίβεται ή αποκόπτεται από την σύνολη κοινωνία. Η ευθύνη της εκάστοτε Πολιτείας είναι διπλή: η ισόρροπη ανάπτυξη στον κάθε άνθρωπο τριών ειδών αισθημάτων, της Ελευθερίας, της Πληρότητας και του Νοήματος, ενώ ταυτόχρονα στην κοινωνία πρέπει να συνυπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι με αίσθηση Συνέχειας, αίσθηση Αθανασίας και αίσθηση Αποστολής. Πάντως να ξεκαθαρίσουμε ότι σε καμιά περίπτωση Πατρίδα δεν είναι ένα κράτος διεφθαρμένο, αποκομμένο από την κοινωνία και ανίερο. Αυτό το κράτος είναι εχθρός όλων μας και πρέπει ανάλογα να αντιμετωπιστεί διότι βάλει συνολικά κατά των τριών διαστάσεων που συγκροτούν την έννοια της Πατρίδας και των Ατομικών Δικαιωμάτων. Η λαϊκή σοφία εκφράζεται θαυμάσια μέσα από την γνωστή παροιμία «από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια». Ελλείψει μιας «ομάδας Έψιλον», οι «μικροί» μας (Δεκεμβριανά 2008) και οι «τρελοί» μας (ΚΚΕ 2010) μάς δείξανε τον αληθινό δρόμο της Επανίδρυσης του Κράτους...
*Δικηγόρος, ΜΒΑ, DiplEng
Αγαπητέ Δημήτρη,
το άρθρο σου το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο. Τα νοήματα είναι τα καλύτερα ερεθίσματα για ενδοσκόπηση και ουσιαστική αυτογνωσία. Θεμελιακές έννοιες που πρέπει να ..βιώνονται στη ..πεζή καθημερινότητα.
Να είσαι καλά να γράφεις, κυρίως, για να προβληματίζεις τους συμπολίτες και συνανθρώπους μας. Όταν υλιστική και ατομοκεντρική είναι η θεώρηση χρειάζονται αντοστάσεις.
Να ποια είναι η πατρίδα μου:
Θα ήθελα να καταγγείλω δια της παρούσης τον δηλητηριασμό 2 αδέσποτων σκύλων που συνέβη στην οικοδομή μου (οδός Λ. Κούση 4) τα ξημερώματα της Κυριακής 28/2/2010. Άγνωστοι, με μια αχαρακτήριστη πράξη, έριξαν δηλητήριο στα 2 σκυλιά τα οποία το έφαγαν και επί ώρες ούρλιαζαν και σφάδαζαν από τους φριχτούς πόνους που προκαλεί το δηλητήριο. Τελικά, το ένα σκυλί πέθανε μετά από λίγες ώρες και το άλλο διεσώθει προσωρινά από μέλη του Φιλοζωϊκού Ομίλου Σερρών αλλά δυστυχώς λίγες μέρες μετά πέθανε κι αυτό από τις βλάβες που του προξένησε το δηλητήριο.
Τα 2 αυτά σκυλιά είχαν έρθει πριν 2 χρόνια στην οικοδομή μας και γρήγορα έγιναν αγαπητά σε όλους τους ενοίκους για το φιλικό τους χαρακτήρα. Ενδιάμεσα, στειρώθηκαν από μέλη του Φιλοζωίκού Ομίλου Σερρών, μεταφέρθηκαν στο κυνοκομείο του Δήμου Σερρών και από τότε έφεραν το χαρακτηριστικό περιλαίμιο. Η πλειοψηφία των ενοίκων αγαπούσε τα 2 σκυλιά, τα τάιζε και τα περιποιόταν, ουσιαστικά τα υιοθέτησε, και αυτά ανταπέδιδαν την αγάπη σε όλους τους ενοίκους, ήταν πολύ φιλικά με όλους και ουδέποτε δημιούργησαν προβλήματα.
Ειλικρινά πιστεύω πως αυτοί που έκαναν αυτό το ανοσιούργημα δεν έχουν το δικαίωμα να λέγονται άνθρωποι, δρώντας θρασύδειλα μέσα στο σκοτάδι, όπως όλοι οι εγκληματίες, αφαιρώντας με τόσο βάρβαρο τρόπο τις ζωές 2 αθώων και απροστάτευτων πλασμάτων. Και όταν πήγα να θάψω τον σκύλο σε μια άκρη στον κήπο της οικοδομής μου μια γειτόνισσα απαιτούσε να τον πετάξω στα σκουπίδια γιατί λέει θα μύριζε κάτω από 1 μέτρο χώμα! Τόση κακία, ακόμη και σε ένα νεκρό, δολοφονημένο ζώο, δεν μπορώ να το πιστέψω ότι υπάρχει στην κοινωνία μας.
Επιτέλους και λίγη φιλοσοφία στην έρημο της οικονομικής ανάλυσης! Και μάλιστα γραμμένη με μαθηματικό τρόπο. Βήμα βήμα τα επιχειρήματα..
Συμφωνώ Αγαπητέ μου Δημήτρη για όσα πολύ προσεκτικά κατέθεσες . Τρόπος λοιπόν και νόημα αφενός η πατρίδα, συνέχεια, ανήκειν και ιερό αφετέρου…Δηλαδή όπως πολύ σωστά αναφέρεις με τίποτα ένα κράτος που σε πανικό κόβει τα φάρμακα των συνταξιούχων άκριτα…
Αναρωτιέμαι ποόσο πόνο θέλει αυτή η πατρίδα για να χορτάσει κάποιους λύκους…Γιατί εκτός από μικρούς και τρελούς υπάρχουν και οι αυτοί..
Χαιρετώ σας.
Το κείμενο είναι πολύ αναλυτικό. Διαφωνώ μόνο στο σημείο, ότι η κοινωνία χρειάζεται και υποστηρικτές ατομικών δικαιωμάτων.
Μια κοινωνία χρειάζεται άλλο τόσο ατομικά δικαιώματα, όπως και οι αγορές τα χρηματιστήρια αξιών!
Λούμπεν, στην αρχαία Αθήνα τον ρόλο της ασφαλιστικής δικλίδας για τον φόβο της Τυραννίας τον έπαιζε ο θεσμός του Οστρακισμού. Σήμερα τον ίδιο ρόλο παίζει ο θεσμός των Ατομικών Δικαιωμάτων. Έχεις να προτείνεις κάποια άλλη ασφαλιστική δικλίδα;
🙁 Όλα ωραία και καλά αλλά πως ακριβώς έπληξαν/μείωσαν το “διεφθαρμένο και ανίερο κράτος” και “μας δείξανε τον αληθινό δρόμο” οι απάτριδες κομμουνιστές? (ΓΠ: “προσπαθούν να ρίξουν τον καπιταλισμό καταστρέφοντας την Ελλάδα”). Και οι καταστροφείς της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των Δεκεμβριανών?
Το μόνο που κατάφεραν (κι αυτοί) είναι να πληγώσουν την Πατρίδα
Τα ατομικά δικαιώματα δεν αποτελούνε καμία ασφαλιστική δικλίδα, ειδικά καμία έναντι της Τυραννίας.
Ο μοναδικός στόχος της κατοχύρωσης ατομικών δικαιωμάτων, είναι η αποσύνδεση του ανθρώπου από την κοινωνία, στην οποία η θέση του ανθρώπου ρυθμίζεται στην βάση της προσωπικής συνδιαλλαγής, και η απευθείας σύνδεσή του με το κράτος.
Δεν είναι εξάλλου τυχαίο, ότι τα ατομικά δικαιώματα στο σύνολό των, δεν κάμουνε τίποτε άλλο, από την αναδιανομή χρήματος, από εκείνους οι οποίοι το εξοικονομούνε, σε όσους, για διάφορους λόγους, δεν είναι σε θέση να το κάμουνε.
Το ατομικό δικαίωμα, αφαιρεί από την καθημερινότητα, το στοιχείο της αβεβαιότητας, αλλά και γνησιότητας. Σου λέει, ανεξάρτητα από τις προσωπικές σου δυνατότητες, την ανθρώπινή σου ποιότητα και τις προθέσεις σου, ανεξάρτητα δηλαδή από όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία συνθέτουνε την προσωπικότητά σου και σου προσδίδουνε την ετερότητα, “δικαιούσε” αυτό, εκείνο το άλλο κ.ο.κ.
Ο θεσμός του οστρακισμού αντιθέτως, είχε το νόημα να αποτρέπει την αίρεση (δηλαδή την προσήλωση στις πεποιθήσεις του ενός ή των λίγων)) και την απομάκρυνση από τον κατ’ αληθείαν βίο!
Τι είναι η πατρίδα μας;
(Ιωάννης Πολέμης)
Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι;
Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που ‘χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
Μπορεί να ειρωνεύτηκε τον Ιωάννη Πολέμη ο φέρελπις «Δικηγόρος, ΜΒΑ, DiplEng»,αλλά τελικά κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα: «…κάτι που’χουμε μες την καρδιά/λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα»… Και αν ο καημένος ο Πολέμης αναφερότανε μόνο στους Έλληνες ο κ.Ζιαμπάρας αναφέρετε στον «άνθρωπο»!!! Είναι δηλαδή κοινός και ενιαίος ο «μηχανισμός» που «δημιουργεί»την έννοια της πατρίδας μέσα μας;Είναι ο ίδιος και για τον κ.ΔικηγόροΜΒΑ,DiplEng,και για τον κάτοικο της Νήσου της Προηγούμενης Μέρας; «Παράγεται» δηλ.η ίδια συνείδηση για την πατρίδα είτε είσαι Έλληνας είτε είσαι κάτοικος της Παταγωνίας και αν δεν κάνω λάθος Αργεντίνος; Μήπως είναι ο τρόπος αυτός κάμποσο …ντετερμινιστικός; Έχει την ίδια άποψη για την πατρίδα και ο Μεγαλέξανδρος και η Ροξάνη και ένας δικηγόρος παρ’Αρείω Πάγω;Ο «Ερωτευμένος άνθρωπος»,ο «Σοφός άνθρωπος»,ο «Ενάρετος άνθρωπος»,ο «Ολοκληρωμένος άνθρωπος» και η σχετική «Θέωσή» τους λαμβάνουν χώρα στον…χώρο του τόπου κάθε πατρίδας και κάθε πολιτισμού και κάθε στιγμής του Ιστορικού χρόνου;;;;Η «Πληρότητα» και το «Νόημα» ορίζονται με τον ίδιο τρόπο και από τον ίδιο «μηχανισμό» σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του χωροχρονικού συνεχούς ανεξαρτήτως κοινωνικού συστήματος,πολιτισμού,θρησκείας,εκκλησίας,βλακείας,νόσου και μαλακίας;
Και μια τελευταία ερώτηση:Ο Ολοκληρωτισμός και ο Μηδενισμός τί λογής πράγματα είναι που ο μεν ένας «αντιστοιχεί» στην πατρίδα και δε άλλος στο Ατομικό Δικαίωμα;Είναι δύο αντίθετα πράγματα; είναι δύο συμπληρωματικά; είναι τεμνώμενα;είναι ασύμβατα;Είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο;
Συμπαθάτε με για την πατριδο α-γνωσία μου.Δεν αποκλείεται να χρειάζεται,η περίπτωσή μου,δικηγόρο παρ’Αρχαρείω Πάγω!
Γκέοργκι Ζάιτσεφ, επιτέλους και ένα ωραίο ψευδώνυμο, θυμίζει τον ελεύθερο σκοπευτή Βασίλι Ζάιτσεφ στο σχετικό φιλμ. Οι ερωτήσεις σου είναι to the point!
1) Ναι ειρωνεύτηκα τον Πολέμη, έχουμε και καλύτερους ποιητές να επιδείξουμε. Αυτά τα γλυκανάλατα συναισθηματικά στιχάκια με την ομοιοκαταληξία ποτέ δεν τα χώνεψα.
2) Ασχολούμαι πρωταρχικά με τον άνθρωπο διότι μόνο έτσι μπορείς να καταλάβεις τον Έλληνα, μέσα από την ένταξη σε κάτι ευρύτερο και την σύγκριση.
3) Η έννοια της πατρίδας δεν είναι προφανώς ελληνικό φαινόμενο. Πολλοί άνθρωποι νιώθουν την ποιότητα ζωής τους να εξαρτάται ευθέως από την πατριωτική τους συνείδηση. Όπως η ανατομία του ανθρώπινου σώματος είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους έτσι και η έννοια της πατρίδας αναλύεται στις τρεις διαστάσεις που προανέφερα. Σαφώς η εξειδίκευση της έννοιας της πατρίδας είναι διαφορετική από λαό σε λαό, πάντα όμως στο πλαίσιο των τριών διαστάσεων. Για τους Έλληνες συγκεκριμένα και την κοινοτική τους παράδοση, σαφώς η δεύτερη διάσταση της αίσθησης της Αθανασίας υπερέχει των υπολοίπων. Όπως στους Εβραίους υπερέχει η αίσθηση της Συνέχειας, μην ξεχνάς ότι μιλάνε για «Θεό των πατέρων ημών». Π.χ. όλοι οι λαοί κάνουν business αλλά τις κάνουν με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, υπάρχουν όμως κάποια χαρακτηριστικά που παντού είναι ίδια: το κέρδος, ο τζίρος, τα έξοδα κ.λπ. Σε όλα τα θέματα υπάρχει κάποιος κοινός παρονομαστής, αυτόν προσπαθώ να περιγράψω στο άρθρο μου. Τώρα αν το πετυχαίνω ή όχι είναι άλλο θέμα.
4) Ο εξέλιξη του ανθρώπου που αναφέρω είναι γενική, θεωρώ όμως ότι ο άνθρωπος περνά από τα συγκεκριμένα στάδια. Σαφώς δεν μπορώ να ορίσω κάθε λέξη που χρησιμοποιώ ούτε να εξειδικεύω κάθε έννοια. Το όλο πράγμα έχει και λίγη ποιητικότητα, χρειάζεται μια αίσθηση του Όλου για να προσεγγισθεί. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν βοηθάει την επιστημονική επικοινωνία, αλλά δεν με πειράζει να θεωρηθώ κακός επιστήμονας.
5) Όσον αφορά τον Μηδενισμό και τον Ολοκληρωτισμό σε παραπέμπω σε σχετικό άρθρο μου στο Αντίφωνο «Μηδενισμός για Πρωτάρηδες». Εκεί αναφέρω αναλυτικά την σχέση αυτών των δύο εννοιών, κατά την γνώμη μου πάντα.
Σε ευχαριστώ που διάβασες με προσοχή και οξυδέρκεια το άρθρο μου.
KI, δεν συμφωνώ με τον όρο “απάτριδες κομμουνιστές”. Σε παραπέμπω στις συνεντεύξεις του Μίκη Θεωδοράκη που ξεκάθαρα αναφέρει ότι αγωνιζόντουσαν για την Ελλάδα, αυτή φυσικά που αυτοί φανταζόντουσαν. Δεν είμαι κομμουνιστής αλλά δεν μαρέσει να αμφισβητώ την φιλοπατρία κάποιων για λόγους ιδεολογικούς.
Λούμπεν, όπως λέει και ο Γιανναράς το σώμα του πολίτη στον Δήμο της αρχαίας Αθήνας ήταν ιερό. Οπότε για αυτούς τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν περιττά. Τι γίνεται όμως για αυτούς που δεν ήταν πολίτες του Δήμου αλλά ζούσαν εκεί; Οι προγονοί σου είσαι σίγουρος ότι ήταν πολίτες, μήπως ήταν μέτοικοι ή δούλοι;
Η Δημοκρατία δεν επιδίδεται ποτέ σε προτεσταντικής υφής ύβρεις, να θέλει να φτιάξει όλον τον κόσμο.
Η δημοκρατική κοινωνία, ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για τα μέλη τα οποία την απαρτίζουν. Εμείς σαφώς δεν έχουμε απολύτως κανένα ηθικό κίνητρο να κρίνουμε ανθρώπους οι οποίοι έζησαν 3000 χρόνια πριν. Αυτοί οι οποίοι θα μπορούσανε να τους κρίνουνε, για την διαγωγή των απέναντι στους δούλους και στους πάροικους, κυρίως δηλαδή οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι, οι Φοίνηκες, δεν νομίζω να φερότανε με περισσότερη επιοίκεια απέναντι στους λαούς τους οποίους είχανε υποτάξει.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους ουμανιστικούς συναισθηματισμούς, προπαντώς τις επικρίσεις για την συμπεριφορά των πολιτών της αθηναϊκής δημοκρατίας έναντι των ξένων, από την στιγμή την οποία εμείς σήμερα ούτε προς τους οικείους δεν φαιρόμαστε με σεβασμό, διαφορετικά δεν θα υπήρχε λόγος να ρυθμίζονται οι διαπροσωπικές μας σχέσεις μέχρι και στην παραμικρή λεπτομέρεια με νόμους, ούτε φυσικά να υπάρχουνε υπηρεσίες, όπως εκείνη της προστασίας του πολίτη.
Πολύ σωστά!Ζάιτσεφ όπως ο ελεύθερος σκοπευτής του Στάλινγκραντ. Βασίλης αυτός,Γκεόργκι εγώ. Ο τόνος πάει στο …ελεύθερος. Άκου λοιπόν σενιόρ αβοκάτο τί έχω να σου γενικά και επί μέρους!
Βολή 1η(κρακ…ντιν…ντιν…αυτό είναι το κλείστρο και ο ήχος του κάλυκα).
Μπουκάρεις με τις μπάντες στην πολιτική και καλό είναι να προσέχεις. Ήγουν… «ψηλά τη χτίζεις της φωλιά και θα λυγήσει ο κλώνος/και θα σου φύγει το πουλί και θ’απομείνεις μόνος».Τα άρθρα σου δείχνουν την υπεροψία του γνώστη,εκείνου που τώρα θα μας εξηγήσει.Γράφεις άρθρα που αν έχουν κάποια αξία σίγουρα δεν είναι αξία για τους «πρωτάριδες» τους «αρχάριους» κλπ. Δεν είναι για να μάθουμε αλλά για να καταλάβουμε. Τί να καταλάβουμε;Πολλά και διάφορα. Και από τη συμφωνία μαζί τους και με τη διαφωνία. Δεν περιμένουμε όμως να μάθουμε τί είναι πατρίδα από το περίπλοκο και αμφιλεγόμενο εν λόγω άρθρο. Πρώτα πρώτα αν είναι σωστή η άποψή σου,τότε δεν χρειάζεται το «μάθημα».Αν είναι σωστό το άρθρο σου τότε όλοι ξέρουμε-και οι «αρχάριοι»- τί είναι πατρίδα. Αν δεν είναι σωστό το άρθρο σου τότε πάλι ξέρουμε τί είναι πατρίδα γιατί ζούμε εδώ,εκείνη υπάρχει και όλο και κάτι έχει πάρει τ’αυτί μας.(και το μάτι μας).Μετά υπάρχει και το ποίμα του Πολέμη. Μην το υποτιμάς και μη μιλάς περιφρονητικά για τις ομοιοκαταληξίες ειδικά αν δεν μπορείς να σκαρώσεις τίποτα έμμετρο.(η έμμετρος ροή είναι ανώτερη ροή του χρόνου,είναι ανώτερη μορφή τάξης,οργάνωσης,μέσα στο Χάος. Μπιέν;) Αν μπορεί να σκαρώσεις κι εσύ στιχάκια ομοιοκατάληκτα κάντο ως ένα είδος παλινωδίας και μετά πρότεινε τη δική εκδοχή της ποίησης. Έτσι μόνο θα δούμε τη μαστοριά σου.Τέλος,αν τελικά είναι κάποιος που δεν ξέρει τί είναι πατρίδα,μπορεί να το καταλάβει θέτοντας ένα απλό ερώτημα στον εαυτό του: «για ποιά πράγματα είμαι διατεθειμένος να πεθάνω,υπερασπιζόμενος;»Αυτά «τα πράγματα» είναι ή δεν είναι η πατρίδα του!
Βολή 2η(με τους ανάλογους θορύβους)
Το άρθρο σου είναι αμφιλεγόμενο γιατί ενώ πραγματεύεσαι το θέμα σου μέσα στο χώρο και στο χρόνο και σε σχέση μ’αυτούς ,το υποκείμενό σου «ο άνθρωπος» είναι πέρα από το χρόνο(!)Έχει πολύ ντετερμινισμό η θεωρία σου και αυτό την καθιστά προβληματική. Άλλο πράγμα είναι ότι η διαμόρφωση τέτοιων κατηγοριών υπόκεινται σε κάποιες ομοειδείς διαδικασίες που είναι κοινές για όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες. Γι’αυτό μιλάμε πάντα «σε τόπο και σε χρόνο».Αλλιώς «όπου γενικότης εκεί και…..»όπως λέει και ο Παπαδιαμάντης. Κι αν είναι να μας μάθεις εμάς τους «αρχάριους»του Αντιφώνου για την πατρίδα καλό είναι να μας μάθεις σωστά πράγματα κι όχι να μας στραβώσεις περισσότερο. Οι «πατριωτικές τρεις διαστάσεις» σου με γοητεύουν αφού πολύ γουστάρω τέτοιες ελλειπτικές συσχετίσεις αλλά δεν με έχεις πείσει ακόμα. Θα σκεφτώ επ’αυτού αναλυτικά. Όχι ότι δεν είναι υπαρκτές(συνέχεια,αθανασία,αποστολή)αλλά έχω αμφιβολία για το πόσο αυτές είναι που μας κάνουν πατριώτες και όχι απλά το …Κάλλος!Άλλωστε διαφωνώ κάργα και με το άκρως …υλιστικό αυτό στερεότυπο για το «αίτημα προς την μητέρα για τροφή» και ισχυρίζομαι ότι είναι πολλά περισσότερα πράγματα αυτό το «αίτημα» του βρέφους και κυρίως είναι αίτημα… Κάλλους!Το γάλα του το δίνει και η φιλιππινέζα το χάδι,το γέλιο,το φιλί το δίνει η μάνα…και ο πατέρας.
Βολή 3η
Αν θέλεις να έχεις τη γνώμη μου,ανεξάρτητα αν συμφωνώ μαζί σου ή διαφωνώ στα υπόλοιπα,σου συνιστώ να βγάλεις αυτό το «δικηγόρος….». Τελικά δεν βοηθάει ιδιαίτερα στην κατανόηση του κειμένου,όπως είχα υποθέσει στην αρχή όταν το κοτσάριζες πάνω πάνω. Αντίθετα μας βοηθάει να σκεφτούμε ότι είσαι κι εσύ ένας ακόμα από τους πολλούς δικηγόρους που θεωρούν απαραίτητο να μας κυβερνήσουνε. Μην κάνεις κι εσύ ό,τι κάνουν κι άλλοι. Αν ένα κείμενο είναι σωστό θα μας πείσει ακόμα κι αν δεν ξέρουμε ότι ο συντάκτης του είναι του Γέιλ ή του Αιγαίου ή της Κύπρου ή του ΑΠΘ. Σωστά;Αν μας αρέσει κιόλας «η πένα» του συγγραφέα εε τότε θα βρεθεί τρόπος να μάθουμε γι’αυτόν.
Γκέργκι Ζάιτσεφ,
Αποφυγή 1ης βολής:
Ο τίτλος του άρθρου έχεις δίκιο είναι λίγο παραπλανητικός. Όντως απαιτεί κάποιο προϋπάρχοντα προβληματισμό επί του θέματος για να μπορέσεις να το παρακολουθήσεις άσχετα αν το προσεγγίζω σωστά ή λάθος. Από μια άποψη όμως είναι και για αρχάριους, διότι προσπαθώ να αναχθώ στα πολύ βασικά του ανθρώπου αποΐδελογικοποιώντας πλήρως το θέμα του πατριωτισμού για να αποδείξω τελικά ότι δεν γίνεται χωρίς αυτόν διότι δεν είναι κομμάτι μιας ιδεολογίας αλλά μέρος της ανθρώπινης ψυχής. Επίτρεψέ μου να επιμείνω στο θέμα της ομοιοκαταληξίας, ναι την απαξιώνω λιγάκι.
Αποφυγή 2ης βολής:
Το θέμα Τόπος, Χώρος και Χρόνος θίχτηκε ακροθιγώς για προφανείς λόγους. Ίσως επανέλθω κάποια άλλη στιγμή αναλυτικότερα. Δεν γράφω άρθρα μόνο για τους άλλους αλλά και για μένα, να ξεκαθαρίσω τις απόψεις μου θέτοντάς τες στην βάσανο του γραπτού λόγου και ίσως και της κριτικής. Όσον αφορά το “αίτημα προς την μητέρα” για τροφή, σίγουρα προηγείται των άλλων αιτημάτων διότι προέχει το ένστικτο της επιβίωσης όλων των άλλων, οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Το Κάλλος που ανέφερες προσωπικά το θεωρώ μια έκφραση της συλλογικής ευφυΐας, όπως και η Τέχνη εν γένει.
Αποφυγή 3ης βολής:
Το ταμπελάκι στον δικηγόρο πάντα χρειάζεται. Αυτός και αν είναι ελεύθερος σκοπευτής.
Λούμπεν, να σου θυμίσω ότι το σημερινό κράτος είναι πλήρως αποκομμένο από την κοινωνία. Κάπως πρέπει να προστατευθούμε από αυτό και την αυθαιρεσία του, αυτό τον ρόλο παίζουν τα Ατομικά Δικαιώματα. Όταν κατορθώσουμε πάλι το Κράτος να ταυτιστεί με τον Δήμο δηλ την κοινωνία, το ξανασυζητάμε.
Αν και δικηγόρος και δη πολιτευόμενος φαίνεσαι καλό παιδί!Αρχίζω να σε συμπαθώ!Έχεις παιγνιώδη διάθεση και είσαι εύχαρης! Μη νομίζεις όμως πως θα γλιτώσεις από τις βολές του Ζάιτσεφ. Άλλωστε δεν είναι από μολύβι αλλά από πνεύμα!
Βολή 4η
Διαπιστώνω,φίλτατε Δημήτριε,και σε άλλους αρθρογραφούντες μια τάση να αναγάγουν την θεωρία που εισηγούνται σε ..συστατικό στοιχείο της ζωής των ανθρώπων. Πρόσφατα διάβασα κάτι ανάλογο για τον εθνικισμό. Σαν να θέλετε να πακτώσετε τη θεωρία σας σε «στέρεο έδαφος» καθώς νιώθετε ότι δεν στέκει και καλά στα πόδια της. Έτσι γίνεστε κάργα …υλιστές!!! Ποντάρετε στην αναπόδραστη ανάγκη!Και γιατί είναι καλύτερα να μας αναγκάζει «κάτι» να είμαστε πατριώτες και να μην είμαστε πατριώτες επειδή έτσι γουστάρουμε; Γιατί έχει τόση αξία η ισχύς της ανάγκης κι όχι η ισχύς της ελεύθερης επιλογής;;;Πέσμου γιατί;;;Φαίνεται ότι δεν διαβάζεις καλά τον Ζιάκα που αναλύει την παραβολή του Δούλου,του Μισθωτού και του Ελεύθερου.(Μάξιμος ο Ομολογητής).
Βολή 5η
Και καλά δεν διαβάζεις καλά τον Ζιάκα,δεν διαβάζεις και τον Γιανναρά που βλέπω ότι τον συμπαθείς! Ο δεύτερος πολλές φορές επικαλείται τις έρευνες που δείχνουν ότι βρέφη αρνούνται την τροφή και…επιλέγουν το θάνατο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την έλλειψη της στοργής,του χαδιού,της αγάπης της μητέρας. «Ουκ απ’άρτον μόνον ζήσεται άνθρωπος»!Συντάσσομαι συνεπώς με τον Γέροντα Βασίλειο Γοντικάκη που στεντορίως διακηρύττει ότι «το Κάλλος είναι χάρις και ενέργεια που συνέχει τον Κόσμο»!!!(ούτε και το Ισοκράτημα διαβάζεις….χμ…..πρέπει να τιμωρηθείς σκληρά!) Αυτό το Κάλλος είναι ο ίδιος ο Θεός αφού «Θεός εστί Ό,τι καλό»και «ο Θεός αγάπη εστί»!!!Αγάπη,Ομορφιά,Ελευθερία είναι οι τρεις αδιάστατες διαστάσεις Του!
Βολή 6η (χαριστική)
Για τις ομοιοκαταληξίες σου επιτρέπω,δεν γεννάται θέμα!Αλλά θα ήθελα να ξέρω μέσα στην απαξίωση αυτή περιλαμβάνεις και τον Ύμνο στην Ελευθερία,ή την Ωδή στο Λόρδο Μπάυρον ή τον Ερωτόκριτο;
Πρόσεχε τί θ’απαντήσεις γιατί…ξαναγέμισα!
(σκέφτομαι μήπως πρέπει να φτιάξει κάποιος ένα διαδραστικό παίγνιο φιλοσοφικο-κοινονιολογικο-θρησκειολογικο-επιστημονικο…φεύγα όπου η μάχη μεταξύ ελεύθερων σκοπευτών θα διεξάγεται στα ερείπια όχι του Στάλινγκραντ αλλά του Μηδενισμού της Νεωτερικότητας….το Μηδένινγκραντ!!!το ακούς …Αντιφωνιτάρχη;)
Χαίρε!
Να σου υπενθυμίσω φίλτατε, ότι η Δημοκρατία είναι άθλημα, όχι δικαίωμα.
Εάν δεν αθλήσαι δεν διεκδικείς, συνεπώς δεν πρόκειται ποτέ να κατακτήσεις το έπαθλο.
Το σημερινό κράτος είναι πλήρως αποκομμένο από την κοινωνία, επειδή ακριβώς είναι συνδεδεμένο απευθείας με το άτομο. Δεν βλέπω λοιπόν τον τρόπο να αλλάξει η ροή των πραγμάτων, εκτός φυσικά εάν το κράτος καταλυθεί από έναν εξωτερικό παράγοντα, κάτι το οποίο δεν πιστεύω, ότι θα κάμει την διεκδίκηση της πραγματικής δημο-κρατίας, πιο εφικτή.
πολυ μ αρεσει να σας …ακούω όλους, πραγματικός πλουραλισμός και μάλλον από καρδιας. Σας παρακολουθώ αλλα πάντα ταμπουρωμένος μια κ όλοι σηκώσατε τον …κόκορα !:)
Δημήτριε μ αρέσεις, χωρίς όμως να απορίπτω τους ελεύθερους σκοπευτές.
Βρήκα το άρθρο πολύ ενδιαφέρον, μεστό και εύστοχο, σχετιζόμενο με την τρέχουσα πραγματικότητα της καταδίκης της πατρίδας/κοινωνίας μας σε εξασθένηση (ίσως και απώλεια) βασικών λειτουργιών του οργανσμού της.
ΟΛΟΙ Δίκιο, πληγωμένοι, μοιραίοι, προσανατολισμός το θαύμα και εμείς ΟΛΟΙ να δείχνουμε, λες και τουρίστες στην χώρα του ποτέ. Τα πράγματα οι σχέσεις όλα εν τοιαύτη περιπτώσει έχουν όνομα να το πούμε, μήπως και το ακούσουμε όντας ετσιθελικά κουφοί και πράξουμε αδέρφια, τούτοι οι καιροί δεν θέλουν ανθρώπους που να βλέπουν τα τραίνα να περνούν ούτε, ταξιδευτές, προτάσεις, προτάσεις, προτάσεις, ωραίος ο πίνακας, μάνα τρώγεται; Σιώπα παιδί μου, θα μας καταλάβουν, ότι ήρθαμε μόνο για τον μπουφέ. A, αφήστε τα κολπάκια με τα ξενόγλωσσα τερτίπια, ο διανοουμενίστικος κομφορμισμός δεν βοηθά, αν εν τοιαύτη θέλετε να σας διαβάζει ο Λαός, όχι ο λούμπεν, αλλά ο Λαός που πονάει που παίρνει μηνύματα που σας κρυφοκοιτάζει και σας χαίρεται!