Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος μιλά για την βαθειά απαιτητική φύση της θεολογίας και την ερμηνευτικό λειτουργία της. «Κάνουμε διατυπώσεις για να πάμε παραπέρα, δεν κατέχουμε την αλήθεια και στην καλύτερη περίπτωση η αλήθεια μας κατέχει...» λέει χαρακτηριστικά.
Αφηγείται την θεολογία του '60 ως μια καρποφόρα προσπάθεια να καταλάβουμε την παράδοσή μας – προσπάθεια που γονιμοποιεί την όλη συζήτηση μέχρι σήμερα. Αναφέρεται στην τριαδολογία στην ανθρωπολογία και στην έννοια του ομοουσίου, φτάνοντας στην κοινωνία των προσώπων. Και τονίζει την ανάγκη για ένωση της λογικής θεμελίωσης του προσώπου με την οντολογική του θεώρηση.
Από την θεολογική ημερίδα με τίτλο: «Τα προσωπεία του προσώπου – Κριτικές θεολογικές τοποθετήσεις στην οντολογία του προσώπου» που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2018, από τον νεοσύστατο Σύλλογο Θεολόγων «Μέθεξις» στο Πολιτιστικό Κέντρο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Ἐδῶ νομίζω βρίσκεται ἡ ἐξήγηση, γιατί ὁ ἀνθρώπινος λόγος μᾶς ἀφορᾶ βαθύτερα ἀπὸ ὁ,τιδήποτε ἄλλο ἀνθρώπινο. Ἐπειδὴ ἀνακαλύπτουμε κάποτε ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἀξιώνεται νὰ τὸν χειρίζεται ἔτσι!
Ὄχι γιὰ νὰ παραπέμπει τὸ νόημα στὸν ἑαυτό του, ὡστόσο: Γιὰ νὰ παραπέμπει τὸν κόσμο μας σύσσωμο (μαζί, καὶ τὸν ἑαυτό του) στὸ νόημα.