Στην εποχή της πανδημίας που διανύουμε αναδύεται ένα υπερδικαίωμα, το δικαίωμα στην προστασία της υγείας το οποίο παρέχει τον δικαιολογητικό λόγο για το αίτημα του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Είναι λοιπόν σαφές ότι το ζήτημα του υποχρεωτικού εμβολιασμού τίθεται εξαρχής εντός του πεδίου των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Όμως ποια είναι η φύση του δικαιώματος στην προστασία της υγείας και ποια είναι η φύση της υποχρέωσης του κράτους απέναντι στο δικαίωμα αυτό ;
Στο άρθρο 35 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατοχυρώνεται το δικαίωμα στην προστασία της υγείας , ότι δηλαδή «κάθε πρόσωπο δικαιούται να έχει πρόσβαση σε θέματα υγείας και να απολαύει ιατρικής περίθαλψης» ώστε να εξασφαλίζεται «υψηλό επίπεδο προστασίας της υγείας του ανθρώπου».
Στο άρθρο 5 παρ. 5 Σ κατοχυρώνεται το δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής ταυτότητας του προσώπου καθώς και το δικαίωμα προστασίας έναντι των βιοϊατρικών επεμβάσεων .
Στο άρθρο 21 παρ. 3 Σ διατυπώνεται ρητά η «υποχρέωση μέριμνας του κράτους για την υγεία των πολιτών».
Συνεπώς το δικαίωμα αυτό, ως ατομικό αλλά και ως κοινωνικό δικαίωμα, δημιουργεί αξίωση του ατόμου κατά του κράτους για προστασία της σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής διάστασης του προσώπου – κατεξοχήν μάλιστα μέσω της ορθής και επαρκούς οργάνωσης των υπηρεσιών υγείας – αλλά και υποχρέωση του κράτους να απέχει από οποιαδήποτε ενέργεια θα μπορούσε να προσβάλλει την «σωματική και ψυχική ευεξία» του κάθε ατόμου. Δεν δημιουργεί δηλαδή αξίωση του κράτους κατά του πολίτη με την μορφή λήψης θετικών μέτρων εναντίον του, καθώς τα θετικά μέτρα προβλέπονται μόνο για τις ευάλωτες κατηγορίες που είναι συγκεκριμένες , οι κατηγορίες της νεότητας , του γήρατος , των αναπήρων και των απόρων (άρθρ. 21 παρ. 3 Σ)
Η αξίωση του κράτους κατά του πολίτη ως επιθετική πολιτική προστασίας της υγείας, με λήψη μέτρων εναντίον του, δεν συνάδει λοιπόν ούτε με το Σύνταγμα ούτε με τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Το κράτος μεριμνά για την προστασία της υγείας, όχι για την υγεία ή την καλή υγεία.
Η «επιθετική προστασία της υγείας», κατεξοχήν δε ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, έρχεται σε σύγκρουση με τα δύο θεμελιώδη δικαιώματα της νεότερης εποχής, την ελευθερία και την ισότητα. Η ελευθερία παραμένει η ύψιστη αρχή, πρωτίστως δε αφορά τον σεβασμό της ακεραιότητας του ανθρώπινου σώματος και, σε σχέση με τον εμβολιασμό, μόνο ως ελευθερία συναίνεσης στον εμβολιασμό μπορεί να γίνει νοητή. Επιπλέον η επιβολή του πιστοποιητικού εμβολιασμού είναι μία βάναυση επίθεση στην ισότητα καθώς μέσω αυτού εγκαθίσταται μηχανισμός καθολικού κοινωνικού αποκλεισμού ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού.
Η Σύμβαση του Οβιέδο για την Βιοϊατρική και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, καθώς και η Οικουμενική Διακήρυξη για την Βιοηθική και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της Unesco, τάχθηκαν κατά της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, διατυπώνοντας ρητά την προτεραιότητα του ατόμου και την υποχρέωση σεβασμού της ακεραιότητας του προσώπου το οποίο διαθέτει το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού, ως εκ τούτου οποιαδήποτε φυσική επέμβαση πάνω του γίνεται μόνο με την συναίνεση του και μάλιστα την «ενήμερη συγκατάθεση» του, αφού ούτε η συναίνεση από άγνοια μπορεί να θεμελιώσει τέτοια δυνατότητα.
Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού εις βάρος συγκεκριμένης ομάδας, όπως οι υγειονομικοί, με το πρόσχημα του συνεχούς συγχρωτισμού τους με μεγάλο αριθμό προσώπων και μάλιστα ασθενών , παραβιάζει το δόγμα της ισότητας ανατρέποντας την αρχή της ισονομίας και εισάγοντας διαφορετική μεταχείριση σε βάρος τους, ενώ όπως γνωρίζουμε πολλές επαγγελματικές ομάδες βρίσκονται σε καθημερινό συγχρωτισμό με μεγάλο αριθμό προσώπων, άρα για τον ίδιο λόγο θα έπρεπε να κηρυχθεί υποχρεωτικός ο εμβολιασμός για δικαστές, δικηγόρους, εκπαιδευτικούς , όλη η εστίαση , όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, όλοι οι υπάλληλοι τραπεζών κλπ. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι αντισυνταγματικός για όλους και δεν νοείται εξαίρεση καμίας ομάδας από την αντισυνταγματικότητα.
Συνεπώς το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού και η αρχή της συναίνεσης θέτουν όρια και περιορισμούς στην λήψη μέτρων, ανάμεσα στα οποία είναι και ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, καθώς δεν επιτρέπουν την απενεργοποίηση των δύο θεμελιωδών δικαιωμάτων.
Τα όρια αυτά δεν μπορούν να παραμεριστούν ούτε για την αποτροπή της διάδοσης της νόσου, την οποία επικαλούνται ως δικαιολογητικό λόγο του υποχρεωτικού εμβολιασμού, αφού η θέση αυτή προσκρούει στα ιατρικά δεδομένα της πανδημίας, σύμφωνα με τα οποία οι προϋποθέσεις του εμβολιασμού είναι η αναγκαιότητα και η αποτελεσματικότητα του εμβολίου σε συνάρτηση με την αντιμετώπιση άμεσου κινδύνου. Όμως τα εμβόλια όχι μόνο δεν εμποδίζουν την μετάδοση του ιού στους ίδιους τους εμβολιασμένους αλλά επιπλέον δεν εμποδίζουν ούτε την μετάδοση του ιού από τους εμβολιασμένους στους άλλους, άρα τα εμβόλια δεν αποτρέπουν την διάδοση της νόσου, όπως δείχνουν όλα τα μέχρι τώρα ιατρικά μεγέθη. Κατά συνέπεια τα εμβόλια δεν πληρούν τους όρους της αναγκαιότητας και της αποτελεσματικότητας, αν μάλιστα προσθέσουμε και το γεγονός των μεταλλάξεων απέναντι στις οποίες είναι ανενεργά καθώς και την μείωση δραστικότητας τους μέχρι το 30- 35 % με την πάροδο 4 – 6 μηνών.
Επιπλέον το ζήτημα του άμεσου κινδύνου αναδύεται ως δυνητική διακινδύνευση για την δημόσια υγεία εμποδίζοντας την συλλογική ανοσία ως συλλογικό αγαθό, ενώ στην πραγματικότητα η αποτροπή της διάδοσης της νόσου θα πρέπει να συνδέεται μόνο με την συγκεκριμένη διακινδύνευση, δηλαδή να εξειδικεύεται στον συγκεκριμένο άνθρωπο, με συγκεκριμένες ιδιότητες και συμπεριφορά και όχι να εγκλείεται σε ένα καθεστώς αφηρημένης διακινδύνευσης χωρίς να ορίζεται επακριβώς η «επικίνδυνη» συμπεριφορά. Ποια είναι η επικίνδυνη συμπεριφορά όταν κάποιος μη έχοντας κορονωϊό , κυκλοφορεί με την μάσκα του ;
Με τον τρόπο αυτό, το κράτος μετατρέπεται σε κράτος πρόληψης του κινδύνου σε μία κοινωνία αφηρημένης διακινδύνευσης, στην οποία η ύπατη αρχή είναι η αρχή της προφύλαξης από τον κίνδυνο γενικώς. Το κράτος πρόληψης του κινδύνου καθιστά τις εκτιμήσεις των ειδικών και των τεχνοκρατών θεμέλιο της πολιτικής εξουσίας, με αποτέλεσμα την εξασθένιση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δηλαδή του ίδιου του πολιτεύματος.
Όμως το δικαίωμα στην προστασία της υγείας δεν νοείται παρά μόνο σε συνάρτηση με το δικαίωμα στη ζωή, το οποίο είναι το κορυφαίο φυσικό δικαίωμα του ανθρώπου από τη στιγμή της γέννησης του. Το δικαίωμα στη ζωή είναι το ανώτερο, απαραβίαστο και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα του ανθρώπου ήδη από την εποχή του Μεσαίωνα και είναι το πρώτο προστατευόμενο δικαίωμα στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948 η οποία αναγνωρίζει ότι «κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία και την ασφάλεια του προσώπου του» (άρθρο 3), καθώς και στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι «κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στη ζωή» (άρθ. 2).
Το δικαίωμα αυτό βρίσκεται σε στενή συνάφεια με το δικαίωμα στον σεβασμό και στην προστασία της αξίας του ανθρώπου (άρθρ. 2 Σ) και το δικαίωμα στον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (Χάρτης αρ. 1) καθώς και με τον σεβασμό της ακεραιότητας του προσώπου, (Χάρτης αρ. 3), της σωματικής και ψυχικής ακεραιότητας ως όλον και όχι χωριστά, καθώς το ανθρώπινο όν είναι ένα αδιάσπαστο όλον, ένα σύνθετο της συγκεκριμένης ψυχής και του συγκεκριμένου σώματος.
Η αρχή λοιπόν της ανθρώπινης αξίας νοείται πρωτίστως ως αξία της ανθρώπινης ζωής και προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η οποία όμως δεν αφορά απλώς την ανθρωπότητα γενικά αλλά τον συγκεκριμένο άνθρωπο ως πρόσωπο, έτσι ώστε το δικαίωμα στη ζωή να είναι δικαίωμα του συγκεκριμένου προσώπου, γι’ αυτό και η Σύμβαση του Οβιέδο έθεσε ρητά την προτεραιότητα του ατόμου έναντι των συλλογικών συμφερόντων. Δεν γίνεται επομένως αποδεκτή η απορρόφηση της αξίας του κάθε ανθρώπου προς όφελος συλλογικών σκοπών, αποκλείοντας κάθε μορφή καταναγκασμού καθώς το πρόσωπο, για να θυμηθούμε τον Καντ, είναι σκοπός καθεαυτός και δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείται ως μέσον για άλλους σκοπούς.
Έτσι, το δικαίωμα στη ζωή δεν είναι απλά ένα «οικουμενικό δικαίωμα», αλλά δικαίωμα του συγκεκριμένου προσώπου έναντι του οποίου επιβάλλεται η αποτροπή κάθε βλάβης ή κάκωσης καθώς και άσκησης ψυχολογικής βίας και προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Σύμφωνα με την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), η εφαρμογή μιας θεραπείας που βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο μπορεί να θεωρηθεί εξευτελιστική ή απάνθρωπη, αφενός αν η ιατρική πράξη διενεργείται χωρίς την συναίνεση του ασθενούς και αφετέρου αν πρόκειται για πειραματική μέθοδο η οποία εισάγει μία καινοτομία από την οποία μπορεί να προκύψει κίνδυνος, θέτει δηλαδή το αίτημα της κατάλληλης αξιολόγησης του κινδύνου στο πεδίο της βιοϊατρικής.
Εν προκειμένω, ο εμβολιασμός και μάλιστα ο υποχρεωτικός εμβολιασμός διενεργείται πρώτον χωρίς λίστα παρενεργειών για τον αρμόδιο γιατρό που κάνει τον εμβολιασμό, λόγω των οποίων προκύπτει εξαίρεση κάποιων ατόμων και δεύτερον χωρίς ατομικό φάκελο υγείας στον οποίο περιγράφεται λεπτομερώς η κατάσταση υγείας του εμβολιαζόμενου και πιστοποιείται η δυνατότητα πρόσληψης του εμβολίου χωρίς κίνδυνο για τον εμβολιαζόμενο. Ο εμβολιασμός, με άλλα λόγια, διενεργείται χωρίς συγκεκριμένη αξιολόγηση του κινδύνου του συγκεκριμένου προσώπου το οποίο διακινδυνεύει τη ζωή του με την λήψη του εμβολίου. Καταργώντας την βασική αρχή της ιατρικής επιστήμης που νοείται μόνο ως εξατομικευμένη ιατρική, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός στρέφεται ευθέως κατά του δικαιώματος στη ζωή που έχουν όλοι και ο καθένας χωριστά, καθώς με την λήψη του εμβολίου από το συγκεκριμένο πρόσωπο μπορεί να προκύψει «συγκεκριμένος» κίνδυνος για το πρόσωπο αυτό.
Το ζήτημα του υποχρεωτικού εμβολιασμού τίθεται επίσης από κάποιους ως αίτημα για ίση συμμετοχή στον εμβολιασμό, δηλαδή ως ίση συνεισφορά στα δημόσια βάρη με την ανάληψη ίσου κινδύνου . Όμως η συνεισφορά στα δημόσια βάρη αφορά μόνο οικονομικά βάρη που και πάλι δεν γίνεται κατ’ ίσον τρόπο αλλά ανάλογα με τις δυνάμεις του καθενός. Η άποψη αυτή, για την υποχρέωση συνεισφοράς στη δημόσια υγεία με την ατομική λήψη του εμβολίου, εκλαμβάνει το συλλογικό αγαθό της ανοσίας μηχανιστικά ως άθροισμα των ατομικών εμβολίων, αδιαφορώντας για την ατομική, συγκεκριμένη έκβαση του εμβολίου στα συγκεκριμένα πρόσωπα. Η απαίτηση για συμμετοχή σε ίσο κίνδυνο μένοντας στο πλαίσιο της αφηρημένης διακινδύνευσης οδηγεί στην πλήρη εργαλειοποίηση του ανθρωπίνου προσώπου καθώς αδιαφορεί για την μετατροπή του κινδύνου σε συγκεκριμένη βλάβη της ζωής ή της υγείας στον συγκεκριμένο άνθρωπο με την συγκεκριμένη κατάσταση υγείας.
Η άποψη ότι όσοι δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη τους διακινδυνεύουν τις ζωές των άλλων, θέτοντας την αρχή της ατομικής ευθύνης ως θεμέλιο δικαιολόγησης του υποχρεωτικού εμβολιασμού, δεν λαμβάνει υπόψιν της ότι το εμβόλιο προστατεύει τον εμβολιασμένο – εν μέρει – και όχι τους άλλους. Η αναζήτηση όμως ατομικής ευθύνης στο κάθε άτομο σε σχέση με την διακινδύνευση της ζωής των άλλων είναι απολύτως αστόχαστη, καθώς ο ανεμβολίαστος που δεν είναι φορέας του ιού δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τους άλλους, ενώ ο εμβολιασμένος με την ανεμελιά του είναι ‘κινητή βόμβα’. Επίσης η αναζήτηση ατομικής ευθύνης από τους πολίτες δεν συνάδει με την κατοχυρωμένη ανυπαρξία ευθύνης των ίδιων των φαρμακευτικών εταιρειών που παρασκευάζουν τα εμβόλια, αλλά και με το ακαταδίωκτο και ανεύθυνο της επιτροπής λοιμωξιολόγων και της επιτροπής εμβολιασμού , καθώς και με την άρνηση ανάληψης οποιασδήποτε ευθύνης από τους θεράποντες ιατρούς ή τους επιφορτισμένους με τον εμβολιασμό !!
Σε τελική ανάλυση καλείται ο κάθε πολίτης να εμβολιαστεί με δική του ευθύνη για την οποιαδήποτε βλάβη της ζωής του ή της υγείας του.
Η προσπάθεια επίσης θεμελίωσης του υποχρεωτικού εμβολιασμού ως απόρροια της σχέσης οφέλους/ ζημίας, θεωρώντας ότι τα οφέλη του εμβολίου είναι μεγάλα και αφορούν τους περισσότερους ενώ η ζημία είναι ελάχιστη μια και αφορά ένα ελάχιστο αριθμό ανθρώπων, είναι η λογική του ωφελιμισμού για τον οποίο είναι αγαθό αυτό που αφορά τον μεγαλύτερο δυνατό ανθρώπων ανεξάρτητα από την θυσία ολίγων. Είναι η λογική που κρύβεται πίσω από τις βάρκες του Τιτανικού, οι οποίες βυθίζουν τους λίγους για να σώσουν περισσότερους ή η λογική της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι με την θυσία κάποιων με σκοπό την παύση του πολέμου. Η πράξη αυτή η οποία εργαλειοποιεί την ανθρώπινη ζωή, εν όψει ενός άλλου δήθεν σημαντικότερου σκοπού, φέρει τεράστια ηθική απαξία, καθώς πληροί τις προϋποθέσεις της ανθρωποκτονίας, όπως εν προκειμένω η λήψη του εμβολίου, χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις για την προστασία του συγκεκριμένου ατόμου.
Το επιχείρημα της αλληλεγγύης ή το «χρέος αλληλεγγύης» για το οποίο ακούμε τον τελευταίο καιρό, μέσω του οποίου επιχειρείται η επαναφορά του πολιτικού δεσμού μεταξύ των πολιτών, παραμερίζει τους παραδοσιακούς μηχανισμούς πολιτικού δεσμού της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας θέτοντας την αξίωση του κράτους για αλληλεγγύη των πολιτών η οποία μόνο στο οικονομικό πεδίο και στα υλικά αγαθά μπορεί να νοηθεί.
Γι’ αυτό πρέπει να τονίσουμε ότι ο άνθρωπος, ο κάθε συγκεκριμένος άνθρωπος, είναι υποχρεωμένος πρωτίστως να επαγρυπνεί για την δική του ζωή και δευτερευόντως για τη ζωή του άλλου και αυτό είναι το κορυφαίο και πλέον ιερό δικαίωμα του ανθρώπου. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός με εμβόλια τα οποία προκαλούν πολύ σοβαρές παρενέργειες ανάμεσα στις οποίες και ο θάνατος, έρχεται σε σύγκρουση με το δικαίωμα στη ζωή, στην ακεραιότητα και στην αξιοπρέπεια του προσώπου.
Αλλά ούτε το αίτημα της αλληλεγγύης είναι ανώτερο από το δικαίωμα στη ζωή, στην ακεραιότητα και στην υγεία. Αλληλεγγύη στο σώμα μου; Το σώμα μου δεν είναι κοινόχρηστο, δεν ανήκει σε όλους. Το σώμα μου είναι δικό μου και ανήκει σε μένα. Το σώμα μου δεν είναι κοινωνικό αγαθό, ώστε από αυτό να προκύπτουν οφέλη για την κοινωνική ομάδα, καθώς το σώμα μου και η υγεία μου αφορούν εμένα. Η αξίωση του κράτους για αλληλεγγύη από τους πολίτες στο ζήτημα της υγείας δεν είναι συμβατή με την ασυδοσία στην αγορά, όπου η προστασία της υγείας επιχειρείται με μειώσεις προσωπικού, μείωση υπηρεσιών , αναστολές εργασίας υγειονομικών, αποδυνάμωση της πρωτοβάθμιας υγείας, προστασία των ιδιωτικών ομίλων και τελικά εκχώρηση της δημόσιας υγείας στις εταιρείες εμβολίων και στην ιδιωτική φαρμακοβιομηχανία που κερδοσκοπεί. Η μοναδική αξίωση που υφίσταται είναι η αξίωση που έχουν οι πολίτες για την μέριμνα του κράτους για την υγεία, δηλαδή για την προμήθεια όλων των φαρμάκων που αφορούν την θεραπεία των ασθενών από κορωνοϊό.
Το σώμα μας είναι δικό μας, δεν υπόκειται στην βούληση άλλου όπως στον σκλάβο, ο οποίος έχει ένα σώμα που δεν του ανήκει, δεν έχει δικαίωμα πάνω στο σώμα του καθώς το σώμα του ανήκει σε άλλον. Το σώμα μου δεν είναι εργαλείο ή αντικείμενο. Το σώμα μου είμαι εγώ και κανείς δεν μπορεί να με αποξενώσει από αυτό.
Έτσι, η αξία του ανθρώπου δεν είναι θέμα νομικό ή συνταγματικό, είναι απόρροια της ανθρώπινης φύσης που αφορά όχι μόνο το ανθρώπινο όν γενικά αλλά και τον κάθε συγκεκριμένο άνθρωπο ειδικά.
Αν σε οποιοδήποτε έμβιο φυσικό σώμα κάθε μέλος είναι εξ ολοκλήρου προορισμένο στο αγαθό όλου του οργανισμού, «η ανθρώπινη κοινωνία, αντίθετα, είναι ταγμένη σε όφελος όλων και καθενός χωριστά από τα μέλη της διότι είναι πρόσωπα» και καθένα από αυτά πρέπει να απολαμβάνει τη δική του προσωπικότητα (Εγκύκλιος του Πάπα- Χριστούγεννα 1942).
Και είναι πρόσωπα διότι είναι αυτεξούσια και έχουν τα ίδια τον έλεγχο των πράξεων τους, ενεργούν από μόνα τους και όχι από εξωτερική αιτία, διότι όπως λέει ο Αριστοτέλης «είναι ελεύθερος αυτός που είναι αιτία του εαυτού του».
*Δικηγόρος – Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Δικαίου
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Γυναίκα με λουλούδια”, 1923) είναι έργο του Γιώργου Μπουζιάνη.
Το κείμενό σας είναι νομικά, φιλοσοφικά και γλωσσικά θαυμάσιο. Ταυτόχρονα είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς οι νοητικοί ακροβατισμοί της φιλοσοφίας του δικαίου ή οποιασδήποτε φιλοσοφίας μπορούν να αγνοήσουν εντελώς και εν τέλει να αντιπαρατεθούν στην ίδια την πραγματικότητα. Δηλαδή στον άνθρωπο… Αποκορύφωμα αυτών των ακροβατισμών η φράση: «Το κράτος μεριμνά για την προστασία της υγείας, όχι για την υγεία ή την καλή υγεία» (sic)
Όπως σχεδόν όλα τα παρόμοια κείμενα, αγνοεί συστηματικά ότι υπάρχει πανδημία που σκοτώνει μαζικά ανθρώπους και άλλους τους καταστρέφει σταδιακά (ήδη βγαίνουν σιγά-σιγά στην επιφάνεια τα μόνιμα και βαριά προβλήματα υγείας που αποκτούν αρκετοί από όσους νόσησαν) και ότι κάποιος έχει την ευθύνη και το ορκισμένο χρέος να κάνει κάτι για αυτό.
Ένας δικαιωματισμός που κόπτεται μεν για την «αξία του ανθρώπου», την ελευθερία, το «αυτεξούσιο» (πόσο δεινά κακοποιημένη θεολογική έννοια το «αυτεξούσιο», μάλιστα σε έναν ιστοχώρο που καλλιέργησε την αγάπη προς τη θεολογία) και που στο τέλος καταλήγει να προσφέρει άλλοθι στην καταστρατήγηση του ανθρωπισμού, δηλαδή της «αξίας του ανθρώπου».
ΥΓ Πόσο πιο κοντά στην «αξία του ανθρώπου» είναι ο μειλίχιος και ζεστός λόγος της εκκλησίας, που σαν στοργική μάνα, χωρίς βαρύγδουπες φιλοσοφικές ή θεολογικές «ζητήσεις και γενεαλογίες και έρεις και νομικές μάχες», πήρε την ιστορική της ευθύνη να στηρίξει τα μέτρα που προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή, το δώρο του Θεού.
Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι στις μέρες μας ακόμα και ο μοναχισμός παραθεωρείται, καθόσον οι μοναχοί πλέον έχουν πρόσβαση μέσω της τεχνολογίας στο κοινωνικό και ιστορικό γίγνεσθαι και μετέχουν ενεργά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χωρίς να το σχολιάζω θετικά ή αρνητικά. Αδρομερώς όμως θα επισημάνω ότι ο αγαπητός Γεώργιος μοναχός δεν κατανόησε ολιστικά το άρθρο, σε κάθε περίπτωση δε η Διοικούσα Εκκλησία φρονώ ότι δεν επέδειξε την δέουσα σύνεση με αγάπη προς τον λαό του Θεού και παρασύρθηκε ανεπίγνωστα ή όχι στα τερτίπια της κρατικής εξουσίας και στον διαχωρισμό των ανθρώπων. Επί παραδείγματι, εξ όσων γνωρίζω η Εκκλησία στην Ρουμανία αρνήθηκε να πάρει θέση υπέρ η κατά των εμβολίων.
1. Το Γεώργιος Μοναχός είναι ψευδώνυμο, ωστόσο συμφωνώ στο σχόλιό σας περί της ενεργού συμμετοχής των μοναχών στο κοινωνικό γίγνεσθαι, και μπορώ να πω, ενώ εσείς διακριτικώς «δεν σχολιάζετε θετικά ή αρνητικά», ότι μόνο αρνητικές υπηρεσίες προσέφερε στο θέμα της πανδημίας.
2. Μου καταλογίζετε απουσία ολιστικής κατανόησης. Αυτό είναι πολύ πιθανόν να ισχύει, δεδομένου ότι έχω πληγεί θανάσιμα από την πανδημία (αν και, μιλώντας για μια νόσο, νομίζω ότι έχει μεγαλύτερο μερίδιο στην αλήθεια του πράγματος ο παθών παρά ο μη παθών).
Όμως κι εγώ καταλογίζω στην συντάκτρια απουσία ολιστικής προσέγγισης:
α) διότι εξετάζει τα νομικά δεδομένα in vitro αποσιωπώντας την επώδυνη επιτακτικότητα της θανατηφόρας νόσου, η οποία ενίοτε επιβάλλει διαφορετικές, πιο σύνθετες, πιο άβολες μεθόδους και οπτικές
β) διότι ενώ μιλάει για ένα οξύ και σύνθετο πρόβλημα στέκεται μόνο σε μία προβληματική του διάσταση, ενώ το καθοριστικό είναι πώς θα φτάσουμε στη λύση του (και αν μου αντιτάξει κάποιος ότι η λύση δεν είναι θέμα της φιλοσοφίας του δικαίου, αλλά των υπεύθυνων αρχών, θα απαντήσω ότι λέμε ακριβώς το ίδιο πράγμα)
γ) διότι εφαρμόζει νομικά εργαλεία σε ένα θέμα που από τη φύση του έχει κοινωνιολογικές, φιλοσοφικές και θεολογικές προεκτάσεις, υπερβαίνει δηλαδή κατά πολύ την αμιγώς νομική διάσταση
δ) το κυριότερο, διότι απομονώνει αυθαίρετα την έννοια της «αξίας του ανθρώπου» στην κατοχύρωση ενός ατομικού δικαιώματος, και αγνοεί την αξία του ανθρώπου που απορρέει από την κατανόηση του εαυτού και του άλλου ως πλησίον, και της κοινότητας ως κοινής μοίρας. Ή, όπως θα έλεγαν πιο ωραία οι πατέρες, αγνοεί την ανάγκη να λειτουργεί κάποιος σαν να είναι υπεύθυνος για όλη την ανθρωπότητα, το οποίο στην τελειότητά του μας το δίδαξε ο σταυρός του Χριστού.
3. Θα ήταν πιο εύκολο για τη διοικούσα εκκλησία να αρνηθεί την ευθύνη της και να μην πάρει θέση, αλλά επέλεξε τον σταυρικό δρόμο (και πώς να μη θεωρηθεί σταυρικός, αφού προκάλεσε τον χλεύη και τον πόλεμο πολύ μεγάλου μέρους των πιστών, ανάμεσα στα άλλα επειδή της καταλογίζουν αυτό ακριβώς που καταλογίζετε κι εσείς «ότι παρασύρθηκε στα τερτίπια της κρατικής εξουσίας»). Όμως σε ένα θέμα που έχει πνευματική διάσταση, αλίμονο αν η εκκλησία δεν τοποθετηθεί ως προς την πνευματική διάσταση (για την ιατρική σοφότατα δεν πήρε θέση).
Επίσης, η στάση της εκκλησίας, εκφραζόμενη όχι εν Συνόδω αλλά μέσω πολλών έγκριτων ιεραρχών είναι ότι δεν πρέπει να υπάρχει υποχρεωτικότητα. Αλλά με τελείως διαφορετική οπτική από αυτήν την συντάκτριας. «Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν»: να αποθαρρύνεις την υποχρεωτικότητα, αλλά με τελικό σκοπό όχι την άρνηση των μέτρων, αλλά την ενίσχυσή τους.
Μέσω της επιβολής υποχρεωτικού εμβολιασμού (σε ορισμένη, έστω, κατηγορία πολιτών) μας αυτοσυστήνεται μια Πολιτική Εξουσία η οποία δεν αναγνωρίζει Όριο στον εαυτό της.
Έχουμε όμως, έτσι, να αντιμετωπίσουμε μια προφανή αλλαγή καθεστώτος.
# Θα μου αντιτάξει ίσως κάποιος – και πάλι, διότι έχω ξαναϋποβάλει την επισήμανση εδώ – το σοφιστικό ερώτημα «ποιο» είναι (και ποιος καθορίζει) το όριο.
Εν είδει αντιλόγου δηλαδή δεν υπάρχει, εν προκειμένω, να προσκομισθεί παρά – μόνη – μία ευθεία π α ρ α δ ο χ ή:
Πως όντως, η δικαιοδοσία της νέας καθεστηκυΐας τάξεως αυτοσυνειδητοποιείται (από τους αυτουργούς, όπως και από τους θιασώτες της) ως α π ε ρ ι ό ρ ι σ τ η.
Υ.Γ.: Γίνεται ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς (στις σελίδες της Καθημερινής, π.χ., ή στα δελτία ειδήσεων του Σκάι – αλλά και σε ορισμένους διαλόγους μέσω διαδικτύου) με πόσο φανατισμό κατ’ αρχήν, με πόση τελικά βιαιότητα κλιμακώνεται μια ολόκληρη πολιτική οικοδομή, πάνω σ’ ένα τόσο θεμελιώδες κενό του νοήματος.
Κείμενο που αποφαίνεται, με νομικές μάλιστα αξιώσεις, ότι “το κράτος μεριμνά για την προστασία της υγείας, όχι για την υγεία ή την καλή υγεία” είναι ανάξιο κριτικής, διότι η κακοπιστία στην ερμηνεία, για να αξιώνει έστω την προσοχή, οφείλει να βρίσκει όρια σε ένα ελάχιστο σοβαρότητος. Πλείστα άλλα σημεία είναι εξοργιστικές ψευδολογίες ή στρεψοδικίες, όπως:
-το εμβόλιο χαρακτηρίζεται ψευδώς “πειραματικό”.
-ψευδώς αναφέρει ότι δήθεν τα θετικά προληπτικά μέτρα αφορούν μόνο τις αναφερόμενες στο 21 παρ. 3 Σ ομάδες, όταν είναι προφανές ότι η εν λόγω διατύπωση αναφέρεται σε ειδική μέριμνα εντός της γενικότερης για την υγεία των πολιτών, στο πλαίσιο της οποίας προφανώς εμπίπτουν και θετικά μέτρα.
-Δεν λαμβάνονται επιθετικά μέτρα προστασίας της υγείας του πολίτη αλλά μέτρα προληπτικά της μεταδόσεως ασθενειών που περιορίζουν επιτρεπτώς τα αναφερόμενα στο Σ. 5 δικαιώματα και προβλέπονται ρητώς από την ερμηνευτική δήλωση του ιδίου άρθρου.
-Η απαγόρευση επεμβάσεως στο σώμα διατηρείται απολύτως, καθώς δεν διενεργείται απολύτως κανένας βίαιος εμβολιασμός. Η απαγόρευση αφορά την διενέργεια ιατρικών πράξεων χωρίς συναίνεση, η οποία φυσικά δεν συμβαίνει. Αυτό που συμβαίνει είναι η θέσπιση όρων σύμφωνα με τους κανόνες της επιστήμης προκειμένου να ασκείται υγειονομικό επάγγελμα, όπως ακριβώς συνέβαινε μέχρι σήμερα. Μάλιστα είναι ατελέστατη. Άνθρωπος που ασκεί υγειονομικό επάγγελμα αρνούμενος την ιατρική επιστήμη θα έπρεπε να επανεξετάζεται και ως προς την άδεια ασκήσεως (αν όχι και ως προς τις γνώσεις που πιστοποιεί ως κεκτημένες το πτυχίο) και όχι απλώς ως προς την φυσική απομάκρυνση από ασθενείς.
-Αγνοεί ότι οι ασθενείς ανήκουν προδήλως σε ειδική ευάλωτη κατηγορία με τους οποίους έρχονται σε επαφή κυρίως υγειονομικοί και όχι δικηγόροι και υπάλληλοι.
-Ψευδώς αναφέρει ότι τα εμβόλια δεν επηρεάζουν την μεταδοτικότητα της νόσου, ενώ στην πραγματικότητα την μειώνουν αισθητώς.
-Παραγνωρίζεται ότι ο ανεμβολίαστος με μάσκα μπορεί παρ’ όλα αυτά να μεταδώσει, καθώς η μάσκα μειώνει τον κίνδυνο μεταδόσεως σε συνάρτηση με την απόσταση, τον χώρο και τον χρόνο και δεν τον αποκλείει, ενώ η χρήση της δεν είναι δυνατή αδιαλείπτως (π.χ. στην εστίαση) αντιθέτως με το εμβόλιο, το οποίο επιπλέον προλαμβάνει τις μεταλλάξεις με την μείωση του ιικού φορτίου.
-Μιλά για κράτος αφηρημένης διακινδύνευσης, την στιγμή που επικαλείται πολύ πιο αφηρημένη διακινδύνευση (τις απειροελάχιστες περιπτώσεις θανάτου μετά από εμβόλιο) για να θεμελιώσει γενικό αποκλεισμό της υποχρεωτικότητας, αντί ιατρικώς πιστοποιημένων εξαιρέσεων που θα θεμελιώναν εξαίρεση από τον εμβολιασμό και θα συμφωνούσαν με όσα αναφέρονται γενικώς περί συγκεκριμένου ανθρώπου με συγκεκριμένες ιδιότητες.
-Αποκλείει δήθεν κάθε καταναγκασμό του ατόμου για συλλογικούς σκοπούς, προφανώς ανατρέποντας το ίδιο το κρατικό φαινόμενο που δεν είναι τίποτα άλλο από ακριβώς αυτό. Αυτό που αποκλείεται είναι ο υποβιβασμός του ανθρώπου σε μέσον, και μάλιστα αξιακώς και η απόλυτη διαβάθμιση της ανθρώπινης ζωής με αριθμητικούς όρους. Κανείς ωστόσο δεν υποβιβάζει σε μέσον έναν άνθρωπο απλώς και μόνον επειδή συναρτά την παροχή υπηρεσιών από ορισμένες αναγκαίες ιδιότητες για την κοινωνικώς ορθή παροχή τους (όπως π.χ., το να δηλώνει κανείς διδάκτωρ φιλοσοφίας του δικαίου έχοντας τις απαιτούμενες γνώσεις πιστοποιημένες με πτυχίο κατόπιν επιτυχών εξετάσεων, και όχι επειδή είναι ατομικό του δικαίωμα να είναι διδάκτωρ). Εξάλλου, η αξιακή ισότητα της μίας ζωής και των πολλών δεν συνεπάγεται την τιμώρηση για την υπερνομοθετική κατάσταση ανάγκης, όπως π.χ. όταν ένα τρένο χωρίς φρένα που κατευθύνεται σε σταθμό με χιλιάδες επιβάτες εκτρέπεται και σκοτώνει τρεις εργάτες. Πρόκειται για ατιμώρητη πράξη χωρίς να υποβαθμίζεται η ζωή των τριών εργατών σε σχέση με τους χιλιάδες επιβάτες.
-Στρεψοδικεί αναφερόμενη σε έλλειψη ατομικών φακέλων και γνώσεων της καταστάσεως υγείας κάθε ατόμου, την στιγμή που αυτό είναι αδιάφορο για το τελικό αποτέλεσμα (την κοινωνικώς ορθή παροχή υπηρεσιών στους ασθενείς) και περαιτέρω αλλοιώνει τους όρους της σταθμίσεως. Η στάθμιση δεν γίνεται ανάμεσα σε υπαρκτό κίνδυνο από εμβόλιο και ανύπαρκτο κίνδυνο από παράλειψή του αλλά ανάμεσα σε κίνδυνο από εμβόλιο και πολύ πιο υπαρκτό κίνδυνο από ιό. Το ποιά εξατομικευμένη εκτίμηση του κινδύνου από κορωνοϊό ΔΕΝ χωρεί σε κάθε περίπτωση δεν την αφορά. Μπορούν να πεθάνουν όπως δεκαπέντε χιλιάδες άλλοι χωρίς κανένα πρόβλημα και απολύτως κανέναν υπεύθυνο.
-Εξοργιστικώς ομιλεί περί ανύπαρκτου κινδύνου από υγιή ανεμβολίαστο, την στιγμή που γνωρίζουμε από την πρώτη στιγμή ότι ο ιός μεταδίδεται κυρίως από ασυμπτωματικούς ή προσυμπτωματικούς που νομίζουν ότι είναι υγιείς ενώ δεν είναι.
-Συναρτά με θρασύ πραγματικά τρόπο την ατομική ευθύνη μας απέναντι σε κάθε άνθρωπο από την δυνατότητα πνιγμού κάθε γιατρού και λοιμωξιολόγου από καταιγισμό αβάσιμων δικογράφων από επαγγελματίες αρνητές και απατεώνες με το αζημίωτο αλλά και από την αξιολόγηση της για την επάρκεια των υγειονομικών δομών της χώρας, επιφυλασσόμενη να αρνηθεί κάθε ευθύνη αν το κράτος δεν ικανοποιήσει τις αξιώσεις που η ίδια θέτει. Δηλαδή αν δεν την ικανοποιήσουν οι κρατικές πρωτοβουλίες για την προστασία των πολιτών, προφανώς έχει το δικαίωμα (τι άλλο) να σπείρει η ίδια τον θάνατο στους πολίτες.
Προφανώς το Αντίφωνο έκρινε ότι πρέπει να μετατραπεί σε έπαλξη αντιεμβολιαστικού δικαιωματισμού, προτάσσοντας διακηρύξεις μηδενιστικού ατομικισμού έναντι οιασδήποτε ευθύνης απέναντι στην δημόσια υγεία (την οποία μάλιστα το κείμενο, επιβεβαιώνοντας τον προειρημένο ατομικισμό, αντιλαμβάνεται αποκλειστικά ως ατομικό δικαίωμα για παροχή ατομικών ιατρικών υπηρεσιών, ρητώς αποκλείοντας κάθε γενικό προληπτικό μέτρο όπως συνέβαινε πάντοτε). Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο ατομικισμός δεν είναι συμβατός με την Ορθοδοξία, αλλά είναι ο ίδιος μία κακοδοξία.
Κύριε Αλέξανδρε, δεν ξέρω εάν έχει νόημα η όλη αντιπαράθεση παρά ταύτα επιτρέψτε μου ένα δύο σημεία σας που νομίζω πως σηκώνουν αντίλογο, χωρίς σε καμία περίπτωση να θέλω να φανώ γενικός απολογητής του άρθρου.
Στο ιατρικό κομμάτι, πιστεύω πως η συγγραφέας δεν λαθεύει- τουλάχιστον τόσο όσο της υποδεικνύετε. Δεν φαίνεται –σήμερα- να υπάρχει σημαντική διαφορά στο ιικό φορτίο εμβολιασμένου και ανεμβολίαστου. Ίσως και καθόλου. Ο δε εμβολιασμένος π.χ. του Ιουνίου, φαίνεται να προστατεύει σταδιακά τον εαυτό του και μόνον-ναι, από την άλλη, δεν θα επιβαρύνει (μάλλον) το Ε.Σ.Υ.
Προσωπικά, θα ένοιωθα ασφαλέστερος π.χ. σε έναν αμφιθέατρο πλάι σε ανεμβολίαστους που υποβάλλονται σε δύο τέστ την εβδομάδα, παρά σε εμβολιασμένους που έχουν το ελεύθερο, γενικώς.
Αυτά, για το αμιγώς κομμάτι της «σκέψης για τον άλλον»: Το ιδανικό, φαίνεται πως είναι να ελέγχονται όλοι, όχι να εμβολιάζονται όλοι.
Κατά δεύτερον, επ ουδενί δεν συνιστά «αρνητή της επιστήμης» π.χ. ο γυναικολόγος που εκφράζει επιφυλάξεις για εμβολιασμό της (εγκύου η μή) ασθενούς του ή ο αντίστοιχος παιδίατρος: Έχουν βάση οι αμφιβολίες τους και δεν νομίζω πως πρέπει να τους αφαιρεθεί η άδεια όπως (αν κατάλαβα καλά) διατείνεστε.
Όπως και να έχει, φαίνεται πως η απόλυτη συμπόρευση της πολιτικής με την (φύσει) στιγμιαία επιστημονική παραδοχή δημιουργεί πρωτόγνωρες καταστάσεις, οι οποίες αν μη τι άλλο μπορούν και πρέπει τουλάχιστον να περνούν από βάσανο ιατρικο-φιλοσοφικο-ηθικό-θεολογική.
Προφανῶς τὸ ἄρθρο δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν γνώμη σας. Ἀλλὰ ζητᾶτε στὰ σοβαρὰ τὴν φίμωση; Γιατί; Τόσο ἀσυζητητὶ βεβαία εἶναι ἡ “ἀλήθεια” τῆς τρέχουσας ἀντιμετώπισης τῆς ὑγειονομικῆς κατάστασης τῆς χώρας; Πῶς γίνεται νὰ παραμένουν ταυτόχρονα τὸσο “ἀδιαπραγμάτευτα” καὶ τόσο “ἐπιστημονικὰ” αὐτὰ τὰ “δεδομένα” , στὰ ὁποῖα βασίζονται ὅσοι ἀφειδῶς μοιράζουν χαρακτηρισμοὺς – περὶ ἀτομικιστικοῦ μηδενισμοῦ καὶ ἀντιεμβολιαστικοῦ (sic) δικαιωματισμοῦ ὁ λόγος – σὲ ὅποιον συμβάλλει στὸν δημόσιο διάλογο ἀρνοῦμενος τὴν ὀρθότητα τῆς ἀκολουθούμενης πολιτικῆς; Τόσο πολὺ μονοδρομήθηκε τὸ μέλλον; Τόσο ὀρθόδοξα θὰ ἀφορισθοῦν σὰν κακόδοξοι οἱ ἀρνούμενοι νὰ καταπιοῦν ἀμάσητα τὰ κάθε εἴδους “εἰδωλόθυτα” τῆς καινοφανοῦς καὶ ἤδη – κατὰ τὰ κελεύσματα – παγιωμένης “νέας κανονικότητας” καὶ τῆς ἀναντίρρητης ἀλήθειας της;
Κύριε Χαράλαμπε Π.,
από την μέχρι τώρα εμπειρία μου συμφωνώ ότι σπανίως έχει νόημα η αντιπαράθεση. Εντούτοις, από σεβασμό στο Αντίφωνο και όσα έχει προσφέρει (δυστυχώς όχι στην πανδημία) και στους σχολιαστές του, απαντώ στις παρατηρήσεις.
Υπάρχουν μελέτες κορυφαίων επιστημόνων που επιβεβαιώνουν μειωμένο ιικό φορτίο στους εμβολιασμένους. Μπορείτε με μία απλή αναζήτηση στις μηχανές να τις βρείτε. Αν προτιμάτε να τις αγνοήσετε, πάντως αυτό δεν τις καθιστά αβάσιμες ή ανύπαρκτες. Ωστόσο, το ιικό φορτίο είναι μόλις ένας από τους παράγοντες. Οι εμβολιασμένοι νοσούν σπανιότερα και πιο ήπια, περαιτέρω μειώνοντας και την διασπορά και το ιικό φορτίο. Αν έχουμε 10 ανεμβολίαστους και 10 εμβολιασμένους εκτεθειμένους στον ιό, θα κολλήσουν οι 10 ανεμβολίαστοι και οι 3 εμβολιασμένοι. Και οι τρεις τελευταίοι θα νοσήσουν ηπιότερα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται όχι μόνο στην επιβάρυνση του συστήματος υγείας αλλά και στο ιικό φορτίο που φέρουν, ακόμη και στην διαγνωσιμότητα καθώς ο εμβολιασμένος σπανίως νοσεί ασυμπτωματικώς. Ήδη σε Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία, με ποσοστά εμβολιασμού 97-100%, η πανδημία έχει ελεγχθεί σε μεγάλο βαθμό. Στην Ελλάδα, με ποσοστό 62% (και αν) θερίζεται κάθε μέρα η Βόρεια Ελλάδα υπό τα αδιάφορα ή μοιρολατρικά βλέμματα όσων κόπτονται για τις παρενέργειες της μίας στο εκατομμύριο περίπτωσης του εμβολίου, η οποία άλλωστε πιθανότατα θα αντιμετώπιζε εξίσου σοβαρά προβλήματα και με την μόλυνση. Εάν αισθάνεστε ασφαλέστερος σε αμφιθέατρο ανεμβολίαστων από ό,τι εμβολιασμένων, κινείστε εντελώς εκτός πραγματικότητας. Ακόμη και με τα τεστ, ακόμη και με μάσκες σε όλους, η πιθανότητα μολύνσεως σας στο πρώτο είναι περίπου 3 φορές μεγαλύτερη από ό,τι στο δεύτερο, και αν είστε ανεμβολίαστος, η πιθανότητα σοβαρής νοσήσεως είναι 8 φορές μεγαλύτερη, συνολικώς διατρέχετε 24 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο στο πρώτο από ό,τι στο δεύτερο. Τέλος, οι συμβουλές που παρέχει ένας ιατρός όσον αφορά τον εμβολιασμό οφείλουν να είναι επιστημονικώς τεκμηριωμένες. Σε περίπτωση που αποθαρρύνεται ο εμβολιασμός χωρίς σοβαρό και τεκμηριωμένο λόγο και προκύψει εξ αυτής της συμβουλής θάνατος ή βλάβη της υγείας του ασθενούς, ο ιατρός υπέχει πλήρη ευθύνη για τις συμβουλές που έδωσε, ενδεχομένως και ποινικές.
Οὔτις,
Δεν γνωρίζω που είδατε τα περί φιμώσεως. Κριτική γίνεται, η οποία προφανώς δεν σας αρέσει. Αν μάλιστα βλέπετε σε αυτήν την κριτική αντιδημοκρατική φίμωση, μάλλον εσείς είστε που επιδιώκετε την φίμωση. Εξάλλου στο Αντίφωνο εδώ και καιρό όχι μόνον δεν φιμώνονται αλλά κυριαρχούν οι αντιεμβολιαστικές φωνές. Από τις αντίθετες βλέπουμε έλλειψη… Αλλά και με τον τρόπο αυτό επιβεβαιώνετε τον αντιεμβολιαστικό δικαιωματισμό στον πυρήνα του. Επιχειρείτε να κατακτήσετε την επίζηλη στον δικαιωματισμό θέση του θύματος, του διωκομένου, προκειμένου να αποφύγετε την ουσία και να επιβληθείτε. Κατά τα λοιπά, η ελευθερία του λόγου έχει οπωσδήποτε και όρια. Δεν νοείται στο όνομα της ελευθερίας του λόγου να αναφερθώ χυδαίως στην γενετήσια αυτοδιάθεση της μητρός του συνομιλητή μου, να εγκωμιάσω τον βιασμό ενός παιδιού, να κοινοποιήσω την προσωπική σας ζωή χωρίς νομιμοποίηση, να δώσω οδηγίες και ενθάρρυνση για την διάπραξη εγκλημάτων, να σας συκοφαντήσω, να αποκαλύψω απόρρητες θέσεις και πληροφορίες του στρατού ασκώντας κριτική ή διατυπώνοντας ερωτήματα για το έργο του ΓΕΕΘΑ, ούτε σε καιρό πολέμου να πάρω τους στρατιώτες του λόχου μου προκειμένου να συζητήσουμε αν τα σχέδια των ανωτέρων είναι ορθά και αν θα έπρεπε να πειθαρχήσουμε. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η ελευθερία του λόγου υποχωρεί στην στάθμιση εμπρός σε υπέρτερο εν προκειμένω έννομο αγαθό. Ασφαλώς το ίδιο συμβαίνει και σε σχέση με την διασπορά ψευδών ειδήσεων σε καιρό λοιμού (μία έκτακτη ανάγκη που αναγνωρίζεται ως τέτοια και στις ευχές της Εκκλησίας μας) επιφέροντας παρά τις επανειλημμένες και τεκμηριωμένες διαψεύσεις τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Συνεπώς ο σχετικισμός της αλήθειας που προβάλλετε έχει και τα όρια του. Καλοδεχούμενος ο δημόσιος διάλογος, ακόμη και ο έντονος, όχι όμως με αποδεδειγμένα ψεύδη και εξαπατήσεις. Και όταν μιλάμε για την ανθρώπινη ζωή (για την οποία η κειμενογράφος κόπτεται επιλεκτικώς μόνο σε σχέση με το εμβόλιο και διόλου σε σχέση με τον ιό) ούτε η κακοπιστία έχει θέση. Κάθε λέξη μας επηρεάζει ανθρώπους και αν είναι εσφαλμένη τους φέρνει στον θάνατο. Αντί να κρυβόμαστε πίσω από την οχύρωση του δικαιώματος, ας αναλάβουμε επιτέλους και αυτό από το οποίο πάντοτε συνοδεύεται το δικαίωμα αν πρόκειται πράγματι για δικαίωμα και όχι ασυδοσία, αυτό που αρνείται ο δικαιωματισμός και αυτό που τρέμουμε: την προσωπική μας ευθύνη.
Αλέξανδρε,
Η φράση “το κράτος μεριμνά για την προστασία της υγείας, όχι για την υγεία ή την καλή υγεία” είναι μια διαπίστωση νομικού περιεχομένου, η οποία, για ανθρώπους που έχουν στοιχειώδεις σπουδές νομικής, όπως η γράφουσα, και όπως εγώ, είναι σαφέστατη, και έχει το εξής νόημα: Το κράτος, σύμφωνα με το Σύνταγμα και την συνταγματική θεωρία του άρθρου περί προστασίας της υγείας, δεν έχει την υποχρέωση να αποτρέψει τον οποιονδήποτε από το να αρρωστήσει, γενικώς. Αντιθέτως, το κράτος ενεργεί για να προστατέψει την υγεία των πολιτών, οι οποίοι όμως έχουν δικαίωμα να αρρωσταίνουν, εφόσον η αρρώστια τους δεν προκύπτει ευθέως από πταίσμα ή παράλειψη του κράτους. Αυτό με πολύ απλά λόγια σημαίνει η φράση “το κράτος μεριμνά για την προστασία της υγείας, και οχί για την υγεία αυτή καθεαυτή ή την καλή υγεία”. Το ότι εσείς αδυνατείτε να καταλάβετε βασικές νομικές έννοιες της συνταγματικής θεωρίας δεν σημαίνει ότι το κείμενο της γράφουσας πάσχει από έλλειψη “σοβαρότητας”. Απλώς εσείς, πώς να το πω ευγενικά, δεν καταλάβατε.
Η φράση σας “Δεν λαμβάνονται επιθετικά μέτρα προστασίας της υγείας του πολίτη” όταν υπάρχουν πολίτες που έχουν πεθάνει από αυτα τα μέτρα, ακόμα και αν πρόκειται για το ένα τα εκατό, είναι a priori λανθασμένη.
Το επιχείρημα σας “Η απαγόρευση επεμβάσεως στο σώμα διατηρείται απολύτως, καθώς δεν διενεργείται απολύτως κανένας βίαιος εμβολιασμός” είναι αστείο. Όταν η εργασία ενός προσώπου, το μέσο βιοπορισμού του, το μέσο επιβίωσής του, εξαρτάται από το εμβόλιο, προφανώς και ο εμβολιασμός είναι βίαιος. Εκτός και αν το επιχείρημα σας είναι ότι “ο οποιοσδήποτε είναι ελεύθερος να επιλέξει κάποια άλλη δουλειά”. Αξίζει να σημειωθεί ότι το επάγγελμα δεν είναι κάτι που το επιλέγουμε α λα καρτ, ανοίγοντας ένα κατάλογο εστιατορίου, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή στη ζωή μας, στα 40 μας ή στα 50 μας. Δεν αλλάζει έτσι απλά. Η επιβολή εμβολιασμού με ποινή την απόλυση καθιστά, ασφαλώς, τον εμβολιασμό βίαιο.
Το επιχείρημά σας “Άνθρωπος που ασκεί υγειονομικό επάγγελμα αρνούμενος την ιατρική επιστήμη θα έπρεπε να επανεξετάζεται και ως προς την άδεια ασκήσεως”, δεν είναι δυστυχώς απλώς αστείο, είναι εξωφρενικό. Ξέρετε, στην επιστήμη υπάρχει ένα πράγμα που λέγεται “διαφωνία”. Όταν ένα εμβόλιο είναι τόσο καινούριο, προφανώς υπάρχουν διαφωνίες, και επιστημονικά τεκμηριωμένες. Η ιατρική επιστήμη δεν είναι ο κώδικας του Χαμουραμπί ούτε οι δέκα εντολές. Σύστημα κανόνων είναι που εξελίσσονται και ανατρέπονται διαρκώς κατά το διάστημα των τελευταίων δύο χιλιετιών, διάστημα που προφανώς σας διαφεύγει. Ας είναι.
“Η στάθμιση δεν γίνεται ανάμεσα σε υπαρκτό κίνδυνο από εμβόλιο και ανύπαρκτο κίνδυνο από παράλειψή του αλλά ανάμεσα σε κίνδυνο από εμβόλιο και πολύ πιο υπαρκτό κίνδυνο από ιό”. Αυτός που εμβολιάζεται δεν έχει τον ιό. Ο ιός υπάρχει γενικώς, στον κόσμο, στο πλανήτη. Το άτομο δεν έχει κανέναν ιό. Αντιθέτως, το συγκεκριμένο άτομο εμβολιάζεται, και ο κίνδυνος προκύπτει από το συγκεκριμένο εμβόλιο που θα μπει στο σώμα του συγκεκριμένου ατόμου. Οπότε η παρατήρηση περί υπαρκτού και ανύπαρκτου είναι άστοχη.
“Μπορούν να πεθάνουν όπως δεκαπέντε χιλιάδες άλλοι χωρίς κανένα πρόβλημα και απολύτως κανέναν υπεύθυνο”. Σκοπεύετε να ποινικοποιήσετε τη μετάδοση των ιών από άτομο σε άτομο; Ενδιαφέρον, δεν το είχα σκεφτεί. Καταργεί περίπου το 99,9 τα εκατό του πολιτικού και νομικού μας πολιτισμού, αλλά είναι μια ιδέα προς διερεύνηση, γιατί όχι. Δεν είναι ποτέ αργά για να τα διαλύσουμε όλα εξάλλου.
“Εξοργιστικώς ομιλεί περί ανύπαρκτου κινδύνου από υγιή ανεμβολίαστο, την στιγμή που γνωρίζουμε από την πρώτη στιγμή ότι ο ιός μεταδίδεται κυρίως από ασυμπτωματικούς ή προσυμπτωματικούς που νομίζουν ότι είναι υγιείς ενώ δεν είναι”. Αυτό πάλι πώς να το εξηγήσω. Καταλαβαίνετε ότι όταν μιλάμε για υγιή ανεμβολίαστο, αναφερόμαστε σε ΥΓΙΗ ανεμβολίαστο, και όχι σε ασυμπτωματικό νοσούντα, έτσι δεν είναι; Υγιής είναι ο ανεμβολίαστος που έχει αρνητικό τέστ, το οποίο αποτελεί πολύ πιο αξιοπιστη πιστοποίηση από το πιστοποιητικό εμβολιασμού που δεν συνοδεύεται από κανένα αρνητικό τεστ. Δεν είναι βέβαιο ότι το αρνητικο τεστ είναι ακριβές, πράγματι. Είναι όμως μια αξιόπιστη ένδειξη. Ένας εμβολιασμένος που δεν τηρεί κανένα μέτρο προστασίας και δεν εχει κανει κανένα τεστ μπορεί ΚΑΛΛΙΣΤΑ όμως να είναι ασυμπτωματικός φορέας.
“Δηλαδή αν δεν την ικανοποιήσουν οι κρατικές πρωτοβουλίες για την προστασία των πολιτών, προφανώς έχει το δικαίωμα (τι άλλο) να σπείρει η ίδια τον θάνατο στους πολίτες”. Αυτό είναι ένα καθαρά κακόβουλο και αυθαίρετο συμπέρασμα και ουδεμία σχέση έχει με το κείμενο που διάβασα.
Καταλαβαίνω ότι σας πόνεσε το κείμενο, αλλά όταν ακόμα και η απλή εκφορά μιας κριτικής άποψης δεν είναι πια αποδεκτή, αυτό από μόνο του την επικυρώνει. Καλό σας βράδυ.
Οι υποστηρικτές των εμβολίων και δη των υποχρεωτικών παρερμηνεύουν τις επιστημονικές απόψεις ή τις μεταφράζουν κατά το δοκούν, σε κάθε περίπτωση όμως νομίζω διακρίνονται από έλλειμα διακρίσεως, καθόσον, εκτός των άλλων, οι μαζικοί εμβολιασμοί δεν συνίσταντο, παρά μονάχα οι στοχευμένοι σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Ας γνωρίζουν επίσης ότι έχουν αυξηθεί οι ξαφνικοί θάνατοι και οι κλινικές covid δεν έχουν μόνο ανεμβολίαστους. Περαιτέρω όμως, αφού εμβολιάστηκαν και είναι προστατευμένοι, κατά τα λεγόμενα τους, γιατί αυτός ο φανατισμός και η φοβία για τον θάνατο ;;;Δεν διστάζουν να τα βάλουν ακόμα και με το Αντίφωνο, διότι η ελευθερία και ο διάλογος τους ενοχλούν, χάνοντας τη ψυχραιμία τους και τη νηφαλιότητά τους.
Αυτό που τρέμουμε είναι, λένε παραπάνω, η προσωπική μας ευθύνη. Μα ακριβώς τούτο πράττουν όσοι έχουν αμφιβολίες και επιλέγουν με επίγνωση να μείνουν εκτός εργασίας και στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής. Την προσωπική ευθύνη με μεγάλο κόστος σε αντίθεση με τους επικριτές, οι οποίοι συντάσσονται με την πολιτική εξουσία και με την υποταχθείσα ακαταδίωκτη κρατική επιτροπή των ειδικών.
Το κείμενο είναι κατεδαφιστικό από νομικής απόψεως εναντίον του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Το σημείο με τις αποφάσεις για την Σύμβαση του Οβιέδο και για την Βιοϊατρική και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, καθώς και για την Οικουμενική Διακήρυξη για την Βιοηθική και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της Unesco,που τάχθηκαν κατά της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, είναι χαρακτηριστικό και δεν χρειάζεται άλλος σχολιασμός επί του θέματος, από νομική σκοπιά. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι νομικά απαράδεκτος.
Σχετικά με το ιατρικό ζήτημα, δεν αντέχει σε καμία κριτική η απόφαση της κυβέρνησης και των ειδικών να ανοίξουν την εστίαση και τους κλειστούς χώρους γενικώς στους εμβολιασμένους, θέτοντας σε μεγάλο κίνδυνο τους ίδιους αλλά και τους ανεμβολίαστους ακόμη περισσότερο, καθώς ως γνωστόν, το εμβόλιο δεν εμποδίζει την νόσηση και τη διασπορά, αλλά βοηθάει στην αποφυγή της διασωλήνωσης, χωρίς και αυτό να αποκλείεται εντελώς.
Άρα, η κυβέρνηση θα έπρεπε απλώς να ζητάει τεστ και χρήση μάσκας και τίποτε άλλο. Η απόφασή της αυτή είναι απόφαση πολιτικής σκοπιμότητας, ώστε να ασκηθεί εκβιασμός σε αυτούς που δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν.
Συγχαρητήρια στην αρθρογράφο που με επάρκεια διεξήλθε όλα τα σημεία που σχετίζονται με το ζήτημα και έδωσε ενδιαφέρουσες, αλλά άγνωστες στη μιντιακή μας πραγματικότητα πτυχές.
Νομίζω ότι το σημαντικότερο κέρδος από το κείμενο ήταν ότι έδωσε την ευκαιρία στον κ. Αλέξανδρο, να γράψει όσα έγραψε. Μακάρι τέτοιες φωνές να έβγαιναν περισσότερο προς τα έξω προς όφελος της κοινωνίας, σε μια εποχή που οι νομικές γνώσεις μοιάζουν εργαλεία χειραγώγησης της πραγματικότητας, αντί να είναι οδοί προς την αλήθεια.
@Χαράλαμπος Π., Σπύρος, Πέτρος συμφωνώ μαζί σας.
Συγχαρητήρια στην αρθρογράφο και στο Αντίφωνο για άλλη μια φορά.
Χωρίς να μπαίνω σε αντιπαράθεση με τον τυφλό φανατισμό και την μίμηση επιστημονικής σκέψεως (καλώς είπε ο Νίτσε ότι ο διάβολος είναι δέρμα), ας αναφερθεί απλώς ότι ο εμβολιασμός όχι μόνο κατά της Covid αλλά σε όλες τις περιπτώσεις ΜΟΝΟΝ ως μαζικός έχει νόημα, διότι έτσι επιτυγχάνεται η ανοσία της αγέλης. Έτσι εξαφανίστηκαν ασθένειες που ταλαιπώρησαν φρικτώς τις προηγούμενες γενεές. Τα περί του αντιθέτου είναι λοιμωξιολογία καφενείου, όπως νομικά καφενείου (ή ψυχιατρείου) είναι όχι μόνο τα κατεδαφιστικά της λογικής μας και της νομικής επιστήμης αλλά και οι διάφορες ιερές δηλώσεις αρ. 120, οι προκάτ μηνύσεις εσχάτης προδοσίας ή τα πρόστιμα που ο συνωμοσιολόγος γονέας επιβάλλει στην καθηγήτρια του σχολείου, ων νομοθέτης, διοικητής και δικαστής αυτόκλητος και αυτονομιμοποιούμενος. Η έκδηλη έπαρση της αμάθειας και του μικρονοϊσμού που στην εποχή της μετα-αλήθειας των μέσων κοινωνικής δικτυώσεως (αυτών των κυψελών πατροπαράδοτης ελευθερίας και αντίστασης στις συνωμοσίες!), οιστρηλατημένη από την μειονεξία της αμορφωσιάς που αισθάνεται επιτέλους την ευκαιρία να διδάξει αυτή από το τελευταίο θρανίο τους καθηγητές της, ασφαλώς δεν μπορεί να διανοηθεί ούτε την οικονομική ζημία που υφίσταται μία χώρα χτυπημένη από επιδημία, ούτε τα προβλήματα εφοδιασμού, ούτε την ηθική και πνευματική κατάπτωση από την έξαψη της τυφλής ισοπέδωσης, ούτε την μοίρα των ανθρώπων που παίρνει στο λαιμό της, ούτε τα προβλήματα στις δυσανάλογα λιγότερες breakthrough infections πολύ ευάλωτων εμβολιασμένων που υποφέρουν χωρίς πραγματικά να φταίνε σε κάτι, ούτε τι σημαίνει ανοσία της αγέλης, ούτε τι σημαίνει από τους 15.000 νεκρούς Covid οι 14.900 να είναι ανεμβολίαστοι, ούτε καν ότι πλέον υπάρχουν θάνατοι σε σπίτια από ανθρώπους πλανηθέντες από αγύρτες και τσαρλατάνους που αρνούνται μέχρι τελευταίας στιγμής να νοσηλευθούν. Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, πιστεύουν ότι όλοι κοιτούν μόνον το σαρκίο τους. Πετούν στα σκουπίδια σκληρή δουλειά και σπάνιες ικανότητες των επιστημόνων και ενδύονται οι ίδιοι την επιστημονική αυθεντία με την ισχύ του πληκτρολογίου και των αριθμών των likes και των σχολίων. Δρουν ως εχθροί της Ελλάδας, παρέχουν επιχειρήματα στους συκοφάντες της πίστεως, και στον καθρέπτη τους βλέπουν με χριστιανική ταπεινότητα το φωτοστέφανο του οσιομάρτυρα. Αλήθεια είναι πια όχι ό,τι επαληθεύεται αντικειμενικώς και διυποκειμενικώς αλλά ότι εγώ ανακήρυξα “αυτεξουσίως”. Η ντροπή έχει πια χαθεί.
1/2
Αλέξανδρε, νὰ απαντήσω στὴν ἀπορία σας.
Ὅταν διάβασα αὐτὴ τὴν φράση σας : «Προφανώς το Αντίφωνο έκρινε ότι πρέπει να μετατραπεί σε έπαλξη αντιεμβολιαστικού δικαιωματισμού…» , μοῦ πέρασε ἀπὸ τὸν νοῦ νὰ ρωτήσω : «Ἀλλὰ ζητᾶτε στὰ σοβαρὰ τὴν φίμωση;» . Μιᾶς καὶ δὲν ζητᾶτε ὅμως κάτι τέτοιο, μὲ συγχωρεῖτε. Γιὰ τὰ περὶ τῆς «ἐπιζήλου θέσεως τοῦ θύματος» , σᾶς σημειώνω μόνο: κακῶς μὲ ταυτίζετε μὲ τὴν συγγραφέα, γνωρίζω καλῶς ὅτι δὲν εἶμαι ἡ κυρία Προκοπίου.
Ὅσο δὲ γιὰ τὰ «ἀδιαπραγμάτευτα ἐπιστημονικὰ δεδομένα», νὰ ἐδὼ (The Lancet), λόγου χάριν, μιὰ μελέτη ποὺ διαπραγματεύεται τὸ πόσοι ἀπὸ τοὺς δέκα τοῦ παραδείγματός σας εἶναι πιθανὸ νὰ μολυνθοῦν: https://www.thelancet.com/journals/lanmic/article/PIIS2666-5247(21)00069-0/fulltext (Κατ’ αὐτὴν, ὡς πρὸς τὴν ἀποτελεσματικότητα, ἡ ARR (ἡ Ἀπόλυτη Μείωση Κινδύνου) τῶν ἐμβολίων κυμαίνεται γιὰ τὸ AstraZeneca στὸ 1,3%, τὸ Moderna στὸ 1,2%, τὸ J&J στὸ 1,2%, τὸ Pfizer-BioNTech στὸ 0,84% . Εἶναι ἐγκύρως δημοσιευμένη ἐπιστημονική μελέτη, γι’ αὐτὸ, καὶ μολονότι δὲν ἐπιβεβαιώνει τὸ παράδειγμά σας, τὴν διαβάζω καὶ τὴν ἀναφέρω – ἄν βέβαια δὲν ὑπερβαίνω τὰ ὅρια ἐλευθερίας τοῦ λόγου. Δὲν εἶναι πάντως καὶ τηλεοπτικὸ θέσφατο! Οὔτε γνωρίζω ἂν τυγχάνει τῆς ἐγκρίσεως τῶν ἐλεγκτῶν ἀληθείας – fact checkers – καὶ ἄλλων τέτοιων νεοφυῶν τεράτων!) Παραθέτω καὶ τὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνση, γιατὶ τώρα τελευταῖα οἱ μηχανὲς εὔκολης ἀναζήτησης κάτι περίεργο ἔχουν πάθει καὶ παραλείπουν ἀρκετὰ δεδομένα, περιβάλλοντας συγχρόνως ἄλλα μὲ τὴν καλαίσθητον αἴγλη τοῦ «ἀδιαπραγμάτευτου». Ἰσως νὰ θέλουν νὰ ἀναδείξουν ἐπὶ τῆς ἐπιζήλου θέσεως τοῦ θύματος τῆς φίμωσης ἀρκετοὺς δικαιωματιστές ακόμα ἐπὶ ἀντιεμβολιασμῷ˙ σὰν τὸν νομπελίστα ἰολόγο κύριο Μοντανιέ ( Luc Montagnier) ἢ τὸν πρώην ἀντιπρόεδρο καὶ ἐπικεφαλῆς τοῦ ἐπιστημονικοῦ ἐπιτελείου αὐτῆς τῆς ἑταιρείας Φάιζερ κύριο Γῆντον (Mike Yeadon) , γιὰ νὰ ἀναφέρω μόνο δύο διαβοήτους.
Δὲν θὰ χαρακτηρίσω τὴν γνώμη σας (θὰ τὴν ἀφήσω ἀχαρακτήριστη!) ὅτι ἐπιτρέπεται, στὴν προσπάθεια νὰ καταπολεμηθεῖ μία ἐπιδημία, νὰ θανατώνεται (ἢ νὰ ἐκτίθεται σὲ παρόμοιο κίνδυνο) διὰ τῆς χορηγήσεως οἱουδήποτε σκευάσματος, ἢ καὶ μὲ ὅποιον ἄλλο τρόπο, κάποιος ποὺ πιθανότατα θὰ κινδύνευε νὰ πεθάνει, ἐὰν νοσοῦσε. Καὶ πιθανότατα κινδύνευε καὶ νὰ νοσήσει. Δὲν νόσησε ὅμως! Ἀλλά κάτι τοῦ δώσαμε ἑμεῖς καὶ πέθανε! (Κατὰ τὸ «σὲ σκότωσα γιὰ τὸ καλό σου» καὶ τὸ «συμφέρει ἕνα ἄνθρωπον ἀπολέσθαι ὑπὲρ τοῦ λαοῦ» , ἢ πῶς πάει αὐτό; ) Ἢ καὶ ἀρρώστησε. Μὲ τέτοια κριτήρια, νομίζετε, ἀδειοδοτοῦνται τὰ φάρμακα καὶ δὴ τὰ ἐμβόλια; Μιλῶ γιὰ τὰ «μοιρολατρικά βλέμματα όσων κόπτονται για τις παρενέργειες της μίας στο εκατομμύριο περίπτωσης του εμβολίου, η οποία άλλωστε πιθανότατα θα αντιμετώπιζε εξίσου σοβαρά προβλήματα και με την μόλυνση.» , ποὺ ἀναφέρετε. Τὸ ἴδιο σᾶς φαίνεται νὰ πεθάνει κάποιος ἀπὸ κάποια ἀρρώστια, μολυσματική ή ὄχι, ἐμβολιασμένος ἢ μὴ, καὶ τὸ ἴδιο νὰ πεθάνει ἐξαιτίας τῆς χορηγήσεως σ’ αὐτὸν ἑνὸς σκευάσματος ἀπὸ κάποιον ἄλλον ἄνθρωπο; Σ’ αὐτὸν τὸν ἕνα στὸ ἑκατομμύριό σας τί τοῦ λέτε; Δὲν πειράζει σώθηκαν οἱ ἄλλοι; Ἂς πρόσεχες; Καλὰ νὰ πάθεις; Φτού σου ἀτυχία; Τί τοῦ λέτε αυτουνοῦ; Καὶ ἰδίως σὲ αὐτὸν ποὺ, διὰ τῆς στερήσεως ἐλευθεριῶν ἢ διὰ τῆς ὑποσχέσεως προνομίων, χρημάτων κι ἄλλων δοσιμάτων, σπρώχτηκε, εξαναγκάστηκε, πιέστηκε, παροτρύνθηκε, ἐνῶ δὲν ἤθελε, ἐνῶ ἦταν «ἀρνητής» , ἐνῶ ἦταν «φοβισμένος», σ’ αὐτὸν τί τοῦ λέτε; Τοῦ λέτε: ἔτσι εἶναι ἡ ζωή; ὅλα ἔχουν παρενέργειες, ἀλλὰ εἶναι σπάνιες; Τοὺ λέτε: ἄξιζε πάντως τὸν κόπο˙ ἡ προσπάθεια μετράει; Στὴν μάννα του, τί τῆς λέτε; Ἡ μυθολογία γιὰ τὰ θύματα τῶν ἀνθρωποθυσιῶν – ἂς ποῦμε τὴν Ἀνδρομέδα ἢ τὴν Ἰφιγένεια – έπεφύλασσε τὴν συναίνεσή τους ὡς προϋπόθεση, γιατὶ ἀλλιῶς θυμῶναν οἱ θεοὶ καὶ δὲν «ἔπιανε» ἡ θυσία. Ἀλλὰ ἡ πρόοδος ποὺ συντελέστηκε ἀπὸ τότε εἶναι τεραστία.
Γιὰ τὰ ὑπόλοιπα, ἀντιπαρέρχομαι τὰ παραδείγματα τοῦ πολέμου, τοῦ βιασμοῦ καὶ τοῦ λοιποῦ καταλόγου ἐγκλημάτων, ὑπενθυμίζοντας ὅτι ἀκριβῶς τὸν προβληματισμό γιὰ αὐτὸ τὸ ὑπέρτερο – μήπως καὶ ὑπέρτατο – καὶ ἐννομώτατο ἀγαθὸ ἐκφράζει τὸ ἄρθρο ποὺ σχολιάζουμε. Ποιό εἶναι τὸ ὑπέρτερο; Μὴ φορτώνουμε λοιπὸν τὸ ἄρθρο μὲ χίλια ὀνόματα – ἀντιεμβολιαστικό, ἀτομικιστικό, μηδενιστικό, στρεψόδικο, ψευδολόγο, ὡς καὶ κακόπιστο καὶ κακόδοξο – ἐπειδὴ ὑπερασπίζεται τὴν νομικὴ ὑπεροχὴ τῶν Συνταγμάτων καὶ τῶν Χαρτῶν καὶ τῶν Συνθηκῶν, ἔναντι τῶν ἀκαταδιώκτων βεβαίως, ἴσως δὲ καὶ ἀκαταμαχήτων, άποφάσεων τοῦ καθ’ ὕλην ἁρμοδίου ὑπουργοῦ κου Κικίλια καὶ κου Πλεύρη, μετὰ τῶν ἐπιτροπῶν τῶν εἰδικῶν καὶ «μετὰ τῆς λοιπῆς κουστωδίας» τῶν πρακτικῶς ὅμως ἀνευθύνων – ἐν τῇ νομικῇ ἐννοίᾳ πάντοτε – φιλανθρώπων ἀρχόντων, τῶν εὐαρεστησάντων νὰ μᾶς σώσουν ἐκ τῆς ἀρτίως ἐνσκηψάσης φοβερᾶς μάστιγος τοῦ ὕπουλου αὐτοῦ κορωναϊοῦ! Νὰ – βλέπετε; – εἶναι ποὺ οἱ λοιμωξιολόγοι δὲν αποτελοῦν τὴν μόνην εἰδικότητα ποὺ πρέπει ν’ ἀσχολεῖται μὲ τοὺς νόμους καὶ μὲ τὸ πῶς, πότε, ποῦ, ποιοὶ καὶ πόσοι πρέπει νὰ κινούνται, νὰ ἐργάζονται, νὰ ἀγοράζουν, νὰ πωλοῦν, νὰ διασκεδάζουν ἢ νὰ ψυχαγωγοῦνται, νὰ ταξιδεύουν ἢ νὰ συναντιοῦνται, νὰ μορφώνονται στὸ σχολεῖο, νὰ φοιτοῦν στὸ Πανεπιστήμιο, ν’ ἀκοῦνε δημοσίως μουσική, νὰ χορεύουν, νὰ τραγουδοῦν, νὰ ἑορτάζουν, νὰ ἐκκλησιάζονται, νὰ λειτουργιοῦνται και νὰ κοινωνοῦν, καὶ γενικῶς να διάγουν τὸν βίον των ἐν Ἑλλάδι!
Παρακαλῶ, ἐκλάβετε τὰ παραπάνω ὡς συμβολὴ στὸν «ἔστω καὶ ἔντονο» δημόσιο διάλογο, τὸν ὁποῖο μᾶς ἐπιτρέπει ἡ φιλόξενη «ἔπαλξη» – κατὰ τὸν δικό σας λόγο – τοῦ Ἀντιφώνου ˙ καὶ ὄχι ὡς σπανίως ἔχουσα νόημα ἀντιπαράθεση.
Αγαπητέ κ. Αλέξανδρε, ας αφήσουμε τα πολλά λόγια. Εμβόλιο με παρενέργεια- έστω και σπάνια- το θάνατο και όχι και τόσο σπάνια την μυοκαρδίτιδα και τις θρομβώσεις, δεν μπορεί να είναι υποχρεωτικό. Σαφές; Προαιρετικό και πολύ του είναι.
Ούτις, εξαιρετικό το σχόλιό σας.
Ευτυχώς η ”κουστωδία” των απαράδεκτων φανατισμένων δημοσιογράφων της τηλεόρασης που υπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες μέσα από το επάγγελμα της δημοσιογραφίας, σε μια δημοκρατική κοινωνία δέχεται και κυρώσεις, όπως την οριστική διαγραφή συγκεκριμένου δημοσιογράφου από την ΕΣΗΕΑ και προσωρινές διαγραφές σε άλλους, που το μόνο που δεν έφτασαν να προτείνουν είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους ανεμβολίαστους!!!
Αγαπητέ κ. Αλέξανδρε για ποιά ακριβώς ανοσία της αγέλης κάνετε λόγο;; Δεν την υποστηρίζουν πλέον ούτε οι αργυρώνητοι ειδικοί τους οποίους με θέρμη υποστηρίζετε. Αναφέρετε ότι απέχετε από τον φανατισμό, αλλά τα λόγια σας δεν το δείχνουν. Ας σεβαστούμε επιτέλους την προσωπική επιλογή και ευθύνη των ανθρώπων.
Όπως είπε και ο κ. Γεώργιος ευτυχώς που τέτοια κείμενα οδηγούν ανθρώπους σαν τον κ. Αλέξανδρο να γράψει όσα έγραψε. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όλο το αντιεμβολιαστικό κίνημα περνάει σιγά σιγά στη σφαίρα του γραφικού και δυσκολεύομαι να συμμετέχω σε διάλογο με εκπροσώπους του. Να είναι καλά ο άνθρωπος που έχει το κουράγιο και συμμετέχει ενεργά στη συζήτηση ενός ακόμα αντιεμβολιαστικού άρθρου στη πάλαι ποτέ αγαπημένης μας σελίδα.
Αγαπητέ Θεόδωρε,
το “αντιεμβολιαστικό κίνημα” είναι γραφικό, όσο γραφική (τηρουμένων των αναλογιών) φαντάζει σήμερα η καλοκαιρινή “επιχείρηση ελευθερία”, στον εμβολιασμένο πατέρα μου που πρέπει να κάνει την τρίτη δόση για να εξασφαλίσει την διατήρηση της (αρκετά) πιθανής αποτροπή της βαριάς νόσησης.
Τα εμβόλια, στον πατέρα μου δουλεύουν αν όχι επιβάλλονται.
Τα εμβόλια για εμένα, είναι μία επιλογή με την οποία οι γιατροί μου διχάζονται.
Τα εμβόλια για το παιδί μου, είναι μάλλον αχρείαστα ή/και επικίνδυνα.
Το “κίνημα του φόβου” -εκατέρωθεν- πάντως, δεν αντιμετωπίζεται με αφορισμούς. Μάλλον έτσι θεριεύει.
Αγαπητοί, για να το κλείσουμε από μέρους μου,
η απόφαση για το εμβόλιο :
ΔΕΝ θα έπρεπε να είναι συνάρτηση της covid-free πολιτικής του σινεμά «Δαναός» ή της χθεσινής διαπόμπευσης (περί αυτού πρόκειται) του «ανεμβολίαστου (με γράμματα bolt) φοιτητή του ΑΠΘ».
Η απόφαση για το εμβόλιο ΔΕΝ θα έπρεπε να είναι συνάρτηση ούτε της φωτισμένης γνώμης του «Γέροντα του τάδε κελιού» ούτε όμως και της όψιμης αγαπολογικής θεολογίας που ανθεί στα χείλη επισκόπων μας και γυρεύει να καταδικάσει τον ανεμβολίαστο βάσει του… αγ. Νικοδήμου!
Η απόφαση για τον εμβόλιο δεν θα πρέπει να είναι συνάρτηση των τηλεαστέρων «ειδικών» που έχουν το ακαταδίωκτο στις κωλοτούμπες τους, την ίδια στιγμή που άλλοι κοσκινίζονται και στο παραμικρό (μην πώ ονόματα).
Αντίθετα
Η απόφαση για το εμβόλιο θα έπρεπε να είναι αποκλειστική συνάρτηση του κινδύνου που αντιμετωπίζει έκαστος βάσει ηλικίας/υποκείμενων κλπ.
και
όπως και να έχει, κάποιοι (βασίμως) φοβούνται και το κάνουν, και άλλοι (βασίμως) φοβούνται και δεν το κάνουν.
Γιατί πρέπει να λάβουμε υπ όψιν μόνο τον ένα φόβο;
Αγαπητέ κ. Χαράλαμπε Π., πολύ ωραία το κλείνετε από μέρους σας το θέμα και συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτησή σας.
Να είμαστε όλοι καλά.
Οὔτις,
Αυτή την στιγμή στα νοσοκομεία μας υπάρχουν 330 διασωληνωμένοι, 300 ανεμβολίαστοι και 30 εμβολιασμένοι. (90+% ανεμβολίαστοι, όταν στον ενήλικο πληθυσμό το ποσοστό του εμβολιασμού είναι 62% και στις ευπαθείς ομάδες άνω του 80%). Κάθε ημέρα πεθαίνουν 35-40 άνθρωποι, σχεδόν όλοι ανεμβολίαστοι. Μέχρι τώρα έχουν χαθεί μόνο στην χώρα μας 15.000 άνθρωποι από Covid, σχεδόν όλοι ανεμβολίαστοι. Αυτά είναι τα δεδομένα. Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους και στις οικογένειές τους, που έχουν πεισθεί από άρθρα όπως αυτό που σχολιάζουμε, τι τους λέτε; “Δὲν πειράζει σώθηκαν οἱ ἄλλοι 2-3 [ἀπὸ παρενέργειες]; Ἂς πρόσεχες; Καλὰ νὰ πάθεις; Φτού σου ἀτυχία;” Ή μήπως αυτοί που πέθαναν ήταν ώρα τους, άχθος αρούρης, ασήμαντες απώλειες που θα πέθαιναν έτσι κι αλλιώς και χωρίς Covid αλλά να που πέθαναν από Covid; Θα το γράψω όσες φορές χρειαστεί, όσες φορές κι αν το αντιπαρέλθετε. Για τους νεκρούς της Covid δεν μιλάτε ποτέ. Για το υπέρτερο αγαθό κόπτεστε μόνον σε σχέση με τα εμβόλια, όχι με την Covid. Και το τεκμηριώνετε αμφισβητώντας κάθε μέτρο προλήψεως του ιού. Θα ήσαστε πολύ ικανοποιημένος αν δεν λαμβανόταν κανένα απολύτως μέτρο, σωστά; Τότε θα πέθαιναν όσοι πρέπει να πεθάνουν, ευγονικώ τω τρόπω. Πολλαπλάσιοι των 15.000, αλλά τι να γίνει, αυτά έχει η ζωή. Μετά θα άρχιζε το τροπάριο του άρθρου. Πού είναι 15.000 κρεβάτια ΜΕΘ, γιατί εφαρμόζουν τα πρωτόκολλα θανάτου και διασωληνώνουν και όλο το γνωστό ποιηματάκι. Το κίνητρό σας δυστυχώς το αποδεικνύετε στο τέλος του μηνύματός σας. Οι 15.000 νεκροί (και πόσοι περισσότεροι θα ήταν χωρίς εμβόλιο και μέτρα) είναι οι Ιφιγένειες του κομματικού πάθους. Όπως θα έλεγε και ο ιδρυτής του στυγνού, αιμοδιψούς (και υπευθύνου εν τέλει για την πανδημία) δικτατορικού καθεστώτος που άλλοι αρθρογράφοι του Αντιφώνου υμνούν ως την “αληθινή ελευθερία”, προφανώς με οργουελιανούς όρους, “μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση”.
Αγαπητέ κε. Πέτρε, το εμβόλιο δεν είναι υποχρεωτικό. Είναι αναγκαίος όρος προκειμένου να παρέχεται υγειονομική υπηρεσία. Διότι ασφαλώς κανείς ασθενής δεν οφείλει στην ευάλωτη κατάστασή του να πέσει θύμα του όποιου φόβου, των όποιων συγκεκριμένων συνθηκών του καθενός υγειονομικού. Στα νοσοκομεία πηγαίνουμε για να θεραπευθούμε, όχι για να λάβουμε την χαριστική βολή. Οπότε μακριά και αγαπημένοι, σαφές; Και πολύ τους είναι, για να μην ξαναπεράσουν τις ιατρικές και νοσηλευτικές σχολές που τέλειωσαν από την αρχή, να δούμε αν πραγματικά έμαθαν όσα το πτυχίο τους πιστοποιεί.
Θὰ τοὺ ἔλεγα: δὲν μπορῶ νὰ σκοτώσω κάποιον, γιὰ νὰ σώσω ἐσένα. Οὔτε κἂν νὰ τὸν βλάψω! Δὲν ἔφταιξε.
Καὶ θὰ ἔλεγα καὶ σὲ ὅσους εἶναι τῆς γνώμης σας: Νὰ κάνουμε ὅ,τι περνᾶ ἀπὸ τὸ χέρι μας πρὸς σωτηρίαν, ὅπως πάντοτε! Χωρὶς νὰ ἐγκληματήσουμε. Καὶ χωρὶς νὰ ἀλλάξουμε – εἰδικὰ τὴν ὥρα τῆς ἀνάγκης καὶ τῆς κρίσης – τὶς ἀρχὲς ἐπὶ τῶν ὁποίων βασίζεται ἡ ἰατρική, ἢ ἡ νομική, ἢ ἡ ἠθική. Οὔτε αὐτὲς (οἱ ἀρχές) φταίξανε γιὰ τὴν ἐπιδημία. Ἐξ ἄλλου, τὸ ἀντίθετο μοιάζει δολιοφθορᾷ ἐπὶ πολέμου ἀρχομένου. Σὰν νὰ “πειράζω” τὰ σχέδια, σὰν νὰ χαλῶ τὰ ὅπλα, ἐνῶ πλησιάζει ὁ ἐχθρός. (Καὶ τότε μοιραίως βάζω φωτιὰ καὶ στὴν συνομωσιολογία, πρὰγμα γιὰ ὁρισμένους “βολικὸ” καὶ “πεμπτοφαλαγγίτικο”) .
Τὸ ἄλλο ποὺ ρωτᾶτε δὲν τὸ κατανοῶ. Ἢ θὰ ὑποχρεώσουμε ἅπαντες στὸ ἐμβόλιο (τὸ θέμα καὶ ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου), ἢ δὲν θὰ κάνουμε τίποτα ἄλλο; Ἴσα – ἴσα, ὅλα τὰ ἄλλα, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸ. Ὅλα, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ὁλοκληρωτισμὸ τῆς ἀξίωσης γιὰ παραβίαση τῆς ἀξίας τοῦ προσώπου (περιλαμβανομένης τῆς σωματικῆς ἀκεραιότητας). Στοιχειοθετεῖται ἀξίωση παρέμβασης ἐπὶ τοῦ σώματος κάποιου είς ὄφελος τρίτου;
Ἐκεὶ, στὸ δυστοπικὸ νοσοκομεῖο, ὅπου εἰσέρχονται μόνον οἱ “ἄνοσοι” καὶ ἄτρωτοι ἀπὸ κάποιες ἀσθένειες ἀσθενεῖς, μόνοι οἱ “καθαροί”, τοὺς ἀφαιρεῖτε καὶ τὸ ἕνα τους νεφρὸ, γιὰ νὰ ζήσουν ὅσοι τό ἔχουν ἀπόλυτη ἀνάγκη; Ἢ αὐτὸ ἀκόμα εἶναι προνόμιο ποὺ ἀπολαύει μόνος ὁ Δράκουλας; Ἀκόμα!
Θα μπορούσαν οι διαχειριστές του Αντιφώνου να μας εξηγήσουν σε ποιά κατηγορία “Επιστήμες-Τέχνες-Θεολογία-Φιλοσοφία” ανήκουν τα αντιεμβολιαστικά δημοσιεύματα και ποιούς αναγνώστες του ενδιαφέρουν?
Αγαπητή γράφουσα, προφανώς δεν ισχύει η “μείωση δραστικότητας τους μέχρι το 30- 35 % με την πάροδο 4 – 6 μηνών.” Μπορείς να δεις τα στατιστικά στις ΜΕΘ, οι ανεμβολίαστοι ανέρχονται σε 89%. Αλλά ακόμα και μόνο 50% μείωση των βαρέων συμπτωμάτων αν επιτυγχάνεται, είναι αμελητέο, είναι αυτό λόγος να μην κάνει κανείς το εμβόλιο?
Αγαπητέ Σπύρο, είναι δικαίωμά σου να μην κάνεις το εμβόλιο. Δεν μπορεί κανείς να εξαναγκάσει έναν καπνιστή να σταματήσει το κάπνισμα και να πεθάνει από καρκίνο. Μπορεί να επιχειρηματολογεί ωστόσο για την αξία του καπνίσματος και το δικαίωμα να ανέχονται οι συνάνθρωποί του το παθητικό κάπνισμα?
Ξαναδιαβάζω τα 23 σχόλια και συμπεραίνω :
1ον. Η λατινική ratio που κληρονομήθηκε από τους δυτικοευρωπαίους δεν είναι και τόσο rational αφού οι μεν δεν μπορούν να πείσουν τους δε, ούτε οι δε τους μεν.
2ον. Αντιθέτως, για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται σωστός ο Ηρακλείτειος λόγος όπως αναγνωρίζει κι ο κατά τα άλλα Πυθαγόρειος Πλάτων στον διάλογό του Κρατύλος, 440δ. Μιλά ο Σωκράτης και απαντά ο Κρατύλος :
_ Σω. … μπορεί βέβαια, Κρατύλε, να είναι έτσι, μπορεί όμως και όχι. (ούτως έχει, ίσως δε και ου)…
_Κρ. …μού φαίνεται πως τα πράγματα κατ’ εξοχήν είναι όπως τα λέει ο Ηράκλειτος.
Δηλαδή, φίλοι μου, και οι δυο κατηγορίες έχετε δίκιο. Και οι δυο έχετε λάθος. Γιατί ; Διότι ο καθείς εξετάζει το θέμα από την δική του πλευρά που είναι διαφορετική κι επομένως σχηματίζει διαφορετική εικόνα του ίδιου φαινομένου. Δεν φταίει κανείς σας διότι ο χοϊκός κόσμος είναι πολυσήμαντος. Και έτσι, και αλλιώς. Μόνον ο θεϊκός κόσμος είναι ίδιος παντού και τότε, “τα αεί ωσαύτως κατά ταυτά έχοντα”. (Πλάτων, Φαίδων, 80). Ας παραδειγματιστούμε, λοιπόν, κι ας μάθουμε να βλέπουμε κάθε θέμα ως όλον.
Καλώς, επομένως, πράττει ο διαχειριστής του Αντιφώνου και δέχεται να δημοσιεύσει και τις δύο αντικρουόμενες θέσεις για να έχουμε την όλη εικόνα του θέματος.
υ/γ
Εγώ πάντως έκανα και τις τρεις δόσεις του εμβολίου σε αντίθεση με τους δύο φίλους μου που δυστυχώς έχασα στις ΜΕΘ του κόνβιτ ! Η σύζυγος του ενός, ουρολόγος όσο ζούσε, μού είπε : Δεν σε άκουσε, Άρη.
Πολυσήμαντη η αλήθεια αγαπητέ κε Άρη, όπως τα λέτε…
Ή απλώς έχουμε εισέλθει στην εποχή της μετά-αλήθειας..
Παράξενη εποχή, αλλά και ελπιδοφόρα για εμάς που γνωρίζουμε από αιώνων την αλήθεια όχι σαν εξίσωση, μας σαν αγαπητική κίνηση προσώπων.
Να είστε καλά!
(στην ηλικία μου, δεν έχω -ακόμα;- φίλους στην ΜΕΘ.
Έχω όμως φίλες νεαρές εγκύους νοσηλευτές και γιατρούς σε αναστολή…)
Προς τον κ. Αλέξανδρο εκ νέου.
Φυσικά και είναι υποχρεωτικό το εμβόλιο, αμέσως σε κατηγορίες όπως οι γιατροί και εμμέσως σε όλους τους υπολοίπους με τους ευτελείς εκβιασμούς και διαχωρισμούς της εκτελεστικής εξουσίας, οι οποίοι ρητώς μεν έχουν απαγορευθεί από το ευρωπαϊκό συμβούλιο ως απαράδεκτοι, αλλά παρόλα αυτά εφαρμόζονται.
Σχετικώς με τους γιατρούς και τα νοσοκομεία, τι σχέση έχει με την υγεία του ασθενούς, ο εμβολιασμός του γιατρού; Ο εμβολιασμός προφυλάσσει τον ίδιο τον γιατρό, όχι φυσικά τον διπλανό του, διότι μια χαρά μεταδίδεται ο covit από όλους, εμβολιασμένους και μη, συν το γεγονός πως και οι εμβολιασμένοι ασθενούν και μερικές φορές σοβαρά, εφόσον το εμβόλιο το πολύ να προστατεύει για 4-5 μήνες. Μάλιστα, ο εμβολιασμένος, πιο χαλαρός συνήθως στο ζήτημα της προφύλαξης, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος και όχι ο μη εμβολιασμένος, ο οποίος εκ των πραγμάτων προσέχει περισσότερο.
Το βάρος έπρεπε να δοθεί στην προφύλαξη, στην καλή νοσηλεία, στα τεστ, στα μέτρα αποσυμφόρησης και στα φάρμακα, όχι στα αναποτελεσματικά, πρόχειρα και συχνά επικίνδυνα εμβόλια.
Επομένως, τα συμπεράσματα των κειμένων σας εδράζονται σε λανθασμένες παραδοχές.
Φίλε κ. Πέτρο, φοβάμαι ότι κάνεις το ίδιο λάθος που κάνει και ο φίλος κ. Αλέξανδρος. Γράφεις : Επομένως, τα συμπεράσματα των κειμένων σας εδράζονται σε λανθασμένες παραδοχές.
Μα, κάθε συμπέρασμα εδράζεται σε προσωπικές παραδοχές. Και του κ. Αλεξάνδρου και του δικού σου. Επομένως, αυθαίρετες και οι δύο παραδοχές. Άρα, και οι δυο μπορεί να ειναι λάθος, αλλά μπορεί να είναι και σωστές ή η μία λάθος και η άλλη σωστή.
Γράφει κι ο φίλος κ. Ούτις : … τὶς ἀρχὲς ἐπὶ τῶν ὁποίων βασίζεται ἡ ἰατρική, ἢ ἡ νομική, ἢ ἡ ἠθική.
Μα, κι αυτές οι αρχές αυθαίρετα θεσμίστηκαν.
Οπότε τι κάνουμε ; Και σ’ αυτό απάντησαν οι στοχαστικοί αρχαίοι Αθηναίοι : Ψηφοφορία ! Κι επιβάλλεται τότε η πλειοψηφική γνώμη. Που, βεβαίως, μπορεί να είναι η λάθος, αλλά είναι η προτιμητέα από τους περισσότερους.
Καλοί μου φίλοι, πρέπει να καταλάβετε ότι σε τούτον τον αιώνα δεν γνωρίζουμε την απόλυτη αλήθεια. Το καλό, λοιπόν, είναι το λιγότερο κακό και το κακό το λιγότερο καλό. (Μάξιμος Ομολογητής).
Έχοντας την δυνατότητα που μας προσφέρει το διαδικτυο μπορούμε να ρωτήσουμε όλους τους πολίτες τι θέλουν κι αναλόγως να πράξουμε. Τότε, όμως, θα πρέπει ΟΛΟΙ, συμφωνούντες και διαφωνούντες, να υπακούσουμε στο αποτέλεσμα της ψηφοφορίας.
Προς κ. Πέτρο,
Δεν είναι όμως καθόλου λανθασμένη η παραδοχή ότι αν εμβολιαζόταν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού (πχ 80%) θα σταματούσε η εξάπλωση του ιού. Αν είχαμε την αίσθηση ότι συναποτελούμε μια κοινότητα, και βάζουμε όλοι πλάτη για μια κοινή σωτηρία, θα το κάναμε. Αλλά προτάσσουμε το ατομικό δικαίωμα. Φαντασθείτε μια οικογένεια όπου αντί να στηρίξουν ο ένας τον άλλο, προτάσσουν το ατομικό τους δικαίωμα…
Το θέμα όμως είναι ότι αυτή την οδό μάς δείχνει ο Χριστός, το να λειτουργούμε σαν ένα σώμα. Δυο χιλιάδες χρόνια μετά, δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.
Το γεγονός ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος χριστιανών, αυτοί μάλιστα που θεωρούν εαυτούς «γνήσιους χριστιανούς» (καθοδηγούμενοι ενίοτε και από φωνές μοναχών και γερόντων, που υποτίθεται ότι έχουν αναλώσει τη ζωή τους στην προσευχή υπέρ των άλλων) πολεμούν ωστόσο με πνευματικά-ζηλωτικά επιχειρήματα αυτή την αντίληψη του συνανήκειν προς όφελος μιας δήθεν «ελευθερίας του προσώπου», είναι για μένα το μεγαλύτερο οξύμωρο της μετανεωτερικής χριστιανικής πνευματικότητας.
Εύχομαι, φίλε Χαράλαμπε, να μη σού τύχει να ‘χεις φίλους σε ΜΕΘ. Είναι σκληρή δοκιμασία και για τους ασθενείς και για τους φίλους. Προσεύχεσαι γι αυτούς θέλοντας την επέμβαση του Θεού ή απέχεις διότι ξέρεις ότι είναι βέβηλη η σκέψη πως εσύ ξέρεις καλύτερα από τον Θεό ποια πρέπει να είναι η έκβαση της υγείας του άρρωστου φίλου ; (Θυμάσαι, βέβαια, το θεσπέσιο ποίημα του Καβάφη, “Δέησις”).
Η Εποχή μας, νομίζω, είναι μεταβατική, και γι αυτό δύσκολη. Όσο είχαμε το μέτρο είμασταν σίγουροι για τις αλήθειες μας. Τώρα που την μετάβαση την χαρακτηρίζει η υπέρβαση, όλα αβέβαια. Το λέει κι ο Νομπελίστας Ilya Prigogine στο εξαίρετο βιβλίο του, “Το τέλος της βεβαιότητας”.
Και, όπως λες, η αλήθεια δεν είναι αποτέλεσμα εξίσωσης. Γιατί ; μα διότι Αλήθεια είναι ο Θεός που δεν περιορίζεται ως άπειρος. Νομίζω πως εκεί οδηγούμαστε, στο Άπειρο όπου όλα τα όντα ως πρόσωπα θα είναι ίσα μέλη του Όλου. Αυτό δεν υπονοεί η σιωπή του Ιησού στην ερώτηση του Πιλάτου, “ποια είναι η αλήθεια ;”.
Έτσι, ακολουθώ την παραδοχή των Ρωμηών Πατέρων : Αλήθεια είναι η Αγάπη, κι Αγάπη είναι η Αλήθεια, καθώς ανελεύθερη αγάπη δεν υπάρχει ούτε ανέραστη ελευθερία.
Να ‘μαστε όλοι καλά.
αγαπητέ Γεώργιε,
δεν πρόκειται για ζήτημα αλληλεγγύης. Αυτό το επιχείρημα είναι έωλο, διότι καλείται ένα άτομο να προχωρήσει σε μία ιατρική πράξη στο σώμα του, εν γνώση του πως πιθανόν είτε να νοσήσει σοβαρά είτε να πεθάνει. Διότι δυστυχώς τα εμβόλια έχουν σοβαρές παρενέργειες. Εάν δεν το θέλει, δεν μπορείς να τον υποχρεώσεις.
Απαραβίαστος κανόνας ελευθερίας είναι η ελευθερία πάνω στο σώμα μου. Διαφορετικά κυλάμε στον μεσαίωνα.
Επιπλέον, τα εμβόλια αυτά, με τον μικρό χρόνο ισχύος που έχουν, δεν οδηγούν στην ανοσία, όπως το έχουμε δει σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, που παρά τον μαζικό τους εμβολιασμό η πανδημία καλπάζει.
Πολυ ευστοχο το αρθρο…Εαν δεν υπηρχε ομως κορωνοιος…
ἡμεῖς δὲ μετὰ μὲν τῶν ἀγαθῶν ἐσωφρονοῦμεν, ἐν δὲ τοῖς κακοῖς ἐμάνημεν, ἃ τοὺς ἄλλους σωφρονίζειν εἴωθεν.
Πρέπει να παραδεχθείς πάντως ότι μετά από 34 σχόλια το “σωφρονίζειν” δεν πέτυχε τον σκοπό του. Δεν διακρίθηκαν οι “άλλοι”. Συνεχίζει να ισχύει το δυοίν θάτερον, οι υπέρ και οι κατά του εμβολιασμού, οπότε, ούτως έχει, ίσως δε και ου. Γιατί ; Διότι δεν υπάρχει η αυθεντία που θα ορίσει τούς σώφρονες. Ούτε καν ο Θεάνθρωπος … σωφρόνισε όσους Τον άκουσαν.
Αυτό προσπαθώ να εξηγήσω αλλά δεν φαίνεται να … σωφρονίζω καν έναν. Αυτή είναι η τραγικότητα αλλά και η μαγεία του ανθρώπου. Η ελευθερία του να επιλέγει ως σωστό το λάθος. Ένας από αυτούς, βέβαια, μπορεί να είμαι κι εγώ.
Πάντως, σας ευχαριστώ που με ανέχεστε.
Προς κ. Πέτρο,
Αγαπητέ Πέτρο, απαντώ στο πρώτο σκέλος της απάντησής σας.
(Για το δεύτερο, για το οποίο δεν είμαστε βεβαίως ειδικοί, η δική μου αίσθηση από όσα διαβάζω και ακούω είναι ότι τα επιστημονικά δεδομένα μιλούν για τείχος ανοσίας μετά από ορισμένο ποσοστό [π.χ. 80%] εμβολιασμών + νοσήσεων. Η δική σας αίσθηση δεν είναι αυτή. Αν δεν συμφωνούμε στα δεδομένα, όντως δεν είναι πιθανή η συμφωνία επ’ αυτού).
Ως προς το πρώτο, αυτό στο οποίο διαφωνείτε δεν ετέθη από εμένα. Η προσέγγισή μου, της στάσης του «συνανήκειν» ως ιδεώδους στάσης των εν Χριστώ ζώντων πιστών, δεν βγάζει απ’ έξω κανέναν πιθανό κίνδυνο. Απεναντίας! Όταν καλούμαι να συνυπάρξω, ταυτόχρονα καλούμαι να βαστάσω και το βάρος του άλλου. Αυτό περιέχει αναπόφευκτα και τον κίνδυνο. Σπανίως είναι ανώδυνο το να βαστάσεις το βάρος του άλλου.
Για την υποχρεωτικότητα δεν τίθεται κανένα απολύτως θέμα. Ασφαλώς δεν μπορείς και δεν πρέπει να υποχρεώσεις κάποιον να κινδυνεύσει (όπως ούτε όταν πέσεις στη θάλασσα, είναι υποχρεωμένος κάποιος άλλος να βουτήξει για να σε σώσει). Το θέμα είναι να το θελήσει μόνος του. Αν δεν το θελήσει, τότε δεν υπάρχει αλληλεγγύη, ούτε «συνανήκειν», ούτε κοινότητα. Υπάρχει μια κοινωνική συνύπαρξη ως τυπικός συμβιβασμός αμοιβαίων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο ζωής και σκέψης, ασφαλώς ούτε η υποχρεωτικότητα έχει νόημα, είναι μάλιστα εντελώς κατακριτέα.
Προσπάθησα όμως να πω ότι αυτή ΔΕΝ είναι η στάση ζωής και συμπόρευσης που μας προτείνει ο Χριστός. (Νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε σε κοινή πνευματική γλώσσα, λόγω και του ιστοχώρου που μας φιλοξενεί).
Και επίσης προσπάθησα να πω ότι είναι μια πάρα πολύ ισχυρή αντίφαση το να κόπτονται για το «δικαίωμα» στον «μη κίνδυνο» υπέρ του πλησίον εκείνοι ακριβώς οι χριστιανοί που αυτοπροσδιορίζονται ως γνήσιοι και ζηλωτές των χριστιανικών ιδεωδών.
Γεώργιε Μ.
Τὸ νὰ δεχθεῖ κάποιος τὸν κίνδυνο ν’ ἀρρωστήσει, προκειμένου νὰ διασώσει τοὺς συνανθρώπους του ἀπὸ τὴν δυστοπικὴ νέα κανονικότητα μιᾶς ὁλοκληρωτικοῦ τύπου Τυραννίας, ἐμπίπτει στὸ “αύτοθυσιαστικό” σας ἀξίωμα;
Ἔπαψε στὶς μέρες μας νὰ πρέπει νὰ ρισκάρουμε τὴν ζωή μας γιὰ τὴν ἐλευθερία; Ἐπιτρέπεται νὰ τὴν ρισκάρουμε μόνον γιὰ τὴν “δημόσια ὑγεία” ;
Ἢ μήπως δὲν συντρέχει κίνδυνος Ὁλοκληρωτισμοῦ, ἀλλὰ μόνο Κορωνοϊοῦ;
Αγαπητέ Ούτις,
αν πιστεύετε στα σοβαρά ότι ο αντιεμβολιαστικός αγώνας εμφορείται από το κίνητρο της αυτοπαράδοσης στον ιό χάριν της ελευθερίας των άλλων, θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί σας (αν και δεν νοείται αυτοθυσία που συνεπάγεται και την (ετερο)θυσία των άλλων).
Το κείμενο για το οποίο συζητάμε πάντως δεν λέει κάτι τέτοιο.
Γεώργιε Μ.
ἀλλὰ καὶ τὸ νὰ παραδοθοῦμε στὸ “ὑγειονομικὸ πιστοποιητικὸ” γιὰ νὰ “σωθοῦμε”, δὲν βγάζει νόημα. Καὶ δυστυχῶς ἀπὸ αὐτὸ τὸ μὴ-νόημα ἐμφορεῖται ὁ ἐμβολιαστικὸς ἀγῶνας. (Γιὰ τὰ περὶ ἑτερο-θυσίας ποὺ ἀναφέρετε, παρακαλῶ, νὰ κοιτάξετε στὸν Κατοχικὸ Τύπο, πόσοι καὶ πόσοι δὲν ἀνέπτυξαν τὸ ἐπιχείρημα, τὸ ὁποῖο ὑπονοεῖτε…)
Μένω μὲ τὴν ἔντονη ἀπορία, ποὺ ἀφορᾶ τὸ κείμενο γιὰ τὸ ὁποῖο συζητᾶμε: Εἶναι δυνατὸν ὁρισμένοι νὰ ἀπαιτοῦν τὴν παραβίαση τῆς σωματικῆς ἀκεραιότητας ἄλλων, γιὰ νὰ πετύχουν τὴν δημόσια ὑγεία;
Απορώ και εγώ με τα “θέματα” που τάχα προέκυψαν. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιοι περιορισμοί επιβάλλονται στους πολίτες με σκοπό την κατά το δυνατό εξασφάλιση των πολιτών από κινδύνους που φαίνεται ότι είναι αναγκαίο να προληφθούν για να αποφευχθεί το να χάσουν τη ζωή τους χιλίαδες άνθρωποι και να υποστούν βασανιστικά βαρειά νόσηση και μόνιμη βλάβη της υγείας τους πολλοί περισσότεροι. Θυμίζω:
– Έχει επιβληθεί υποχρεωτική χρήση κράνους σε μετακινούμενους με μηχανάκι.
– Έχει επιβληθεί υποχρέωαη χρησιμοποίησης της ζώνης ασφαλείας στους μετακινούμενους με άυτοκίνητο.
Θα παραμείνω σε αυτούς τους δύο περιορισμούς. Δεν συνιστούν περιοριαμούς της ελευθερίας του ατόμου; Προφανώς συνιστούν. Είναι όμως λογικό το να προβληθεί αίτημα μη υποχρεωτικότητας εφαρμογής αυτών των διατάξεων; Μέχρι τώρα τέτοιο αίτημα δεν έχει υπάρξει οπουδήποτε επί της γής.
Γιατί τότε θέτουν σήμερα κάποιοι θέμα μη υποχεωτικότητας του εμβολιαμού; Είναι δεδομένο αναμφισβήτητο ότι χωρίς εμβολιασμό θα είχαμε χιλιάδες επιπλέον νεκρούς, “κατάληψη” των νοσοκομείων από ασθενούντες με κορωνοϊό, μαρτυρικές καταστάσεις στα νοσοκομεία και πολλαπλάσιους θανάτους από άλλες ασαθένειες εξ αιτίζας αδυναμίας παροχής νοσοκομειακής φροντίδας.
Χαχαχα, το αντίφωνο, ως ένα κομμουνιστοχριστιανικό μέσο, ως ένα μέσο το οποίο τόσα χρόνια διαστρεβλώνει τον ατομικισμό του Χριστιανισμού (η πιο ατομικιστική θρησκεία του κόσμου) και προσπαθεί να προωθήσει τον κολλεκτιβισμό, τώρα θυμήθηκε πως ο κολλεκτιβισμός ενέχει κινδύνους. Αντιφωνιστές, εσείς σκάψατε τον λάκκο της υποχρεωτικότητας στον οποίο σας έχουν παρασύρει. Και αυτή η κολλεκτίβα-κοινωνία που διαμορφώσετε δεν υπηρετεί κανέναν θεό και καμιά αγάπη. Τη φαρμακοβιομηχανία και τους άθεους κομμουνιστές υπηρετεί. Καλά να πάθετε λοιπόν!
Γνώμη σου, κ. ΘΠ, σεβαστή. Θα μάς την αιτιολογήσεις, όμως, για να δούμε αν είναι και σωστή ή απλώς θα συνεχίσεις να “χαχαχα”νίζεις ;
Γιατί δηλαδή ο Χριστιανισμός “είναι η πιο ατομιστική θρησκεία του κόσμου” ;
Γιατί εμείς “οι Αντιφωνιστές σκάψαμε τον λάκκο της υποχρεωτικότητας” ;
Γιατί “αυτή η κολλεκτίβα-κοινωνία που διαμορφώσετε δεν υπηρετεί κανέναν θεό και καμιά αγάπη. Τη φαρμακοβιομηχανία και τους άθεους κομμουνιστές υπηρετεί” ;
Και, τέλος, μια απορία. Εσύ δεν “παθαίνεις” μαζί με αυτήν την κοινωνία ; Τι είσαι ; υψίπολις ή άπολις ;
Περιμένοντας σ’ ευχαριστώ.