Μετά από μία σύντομη εισαγωγική παρουσίαση του Απόστολου Διαμαντή η συνέντευξη μπορεί να διακριθεί σε δύο μέρη. Στο πρώτο εκτίθεται το πρόβλημα της μεθόδου με έμφαση στη συνάρθρωση μορφών συνείδησης με τις απτές, διαστατές, ιστορικές πρακτικές. Κατόπιν γίνεται λόγος για το κυρίαρχο ιστορικό σχήμα της διασύνδεσης ανάμεσα σε αστική τάξη, νεοελληνικό Διαφωτισμό και Επανάσταση του 1821, με την τελευταία να γίνεται αντιληπτή ως αποτέλεσμα των δύο πρώτων. Με αφορμή την τελευταία προβληματική θα γίνει το πέρασμα στην ελληνική ιστοριογραφική παράδοση που εκκινεί από τον Παπαρρηγόπουλο.
Στο δεύτερο μέρος γίνεται λόγος για την κρίση σε σχέση με φαινόμενα της ελληνικής μακράς διάρκειας, όπως η μικρή ιδιοκτησία, ο χαρακτήρας και η λειτουργία των ελλαδικών ελίτ. Καταληκτικά αναφέρονται δύο θέματα που προσιδιάζουν την έννοια της συνέχειας, η οποία, τρόπον τινά, διατρέχει τη συνέντευξη: το μάθημα των θρησκευτικών και η ιστορική ορθογραφία.
*Η συνέντευξη δόθηκε στα τέλη Απριλίου 2013 στον Λεωνίδα Σταματελόπουλο, διαχειριστή του ιστολογίου «Μέσα Ελλάδα»
Είναι μια συνέντευξη διά της οποίας το “Αντίφωνο” επικυρώνει την ιδρυτική του πρόθεση: Να αντιμιλήσει στην – αντιδημοκρατικώ δικαίω – επικυριαρχούσα άποψη.
Το να… αντιφωνήσει κανείς τον αντιφωνικό λόγο, παραμένει, ασφαλώς, εξ ίσου θεμιτή επιδίωξη. Να όμως, που δεν γίνεται να το πράξει χωρίς να περιπέσει σε μια (αντί α ν τ ι – φ ω ν ί α ς) [b]δι-φωνία[/b] “πανοραμικώς” αυτοδιαψευδόμενη.
[b]Καταλήγει να ισχυρίζεται, ας πούμε, ότι ο Διανοούμενος ασκεί αυτοδικαίως Κριτική (διαμέσου κρατικής εκπαίδευσης) προς την γύρω του κοινωνία, κατηχώντας την μάλιστα έως και σε αλλαγή ταυτότητας, πλην όμως τα ίδια τα απλά Μέλη τής αυτής κοινωνίας δεν διακρατούν διακαίωμα να κατηχήσουν, καν, τα τέκνα τους (διά μέσου τής εν λόγω κρατικής εκπαίδευσης) προς οποιαδήποτε κατεύθυνση αν τυχόν, με τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, συμβαίνει να… δαιμονίζεται ο προειρηθείς Διανοούμενος.[/b]
(Άποψη που εμπεριέχει, προφανώς, την αξιωματική ιδέα ότι γίνεται να υπάρξει Θεωρητική Διδασκαλία η οποία και να μην ισοδυναμεί με Κατήχηση.)
Συντομεύοντας: Αν ο λόγος του Απόστολου Διαμαντή μπορούσε να αποστομωθεί απλά εκ μέρους του επικυρίαρχου, τότε φωνές σαν τη δική θα έβρισκαν κάπως συχνότερα πρόσβαση στα “Βήματα”, στα “Megaron plus” και στα “Protagon” τής περί ημίν επικράτειας.
Η αναλογία ευκαιριών, ωστόσο, παραμένει αδιαπτώτως στην… 1 (μία) προς… 50 – και αν…. Επιμαρτυρώντας καταλυτικά, τότε, ότι οι “ιθύνοντες νόες” κατέχουν πλήρη επίγνωση της εκατέρωθεν πειστικότητος.