Η σχέση της επιστήμης με τη θρησκεία άλλοτε διαλογική και άλλοτε πολεμική φαίνεται τις περισσότερες φορές να ακολουθεί τη δελεαστικότητα του μύθου, παρά την επιστημονική αλήθεια και την ιστορική πραγματικότητα. Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους που συχνά επανέρχεται και τροφοδοτεί τον θεολογικό προβληματισμό και την φιλοσοφική διανόηση, χαρακτηρίζει τους Πατέρες της Εκκλησίας ως νεοπλατωνικούς, που υποτιμούν και απαξιώνουν το ανθρώπινο σώμα σε σχέση με την ψυχή, ενώ επιθυμούν ακόμα και την απαλλαγή από αυτό. Τελικά, όσο απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το σώμα, τόσο τελειότερα θεώνεται; Εντοπίζεται η παραπάνω θέση στην πατερική σκέψη ή μήπως πρόκειται για γενίκευση; Υπάρχει χώρος στην οντολογία του σώματος της πατερικής σκέψης για ιδεολογικές παρεισφρήσεις αυτού του είδους, που προσβάλουν το κεφαλαιώδες γεγονός της Σάρκωσης του Λόγου του Θεού; Στέκονται τελικά οι Πατέρες σε ένα επίπεδο φιλοσοφικής - νοησιαρχικής θεώρησης του σώματος; Οι παραπάνω προβληματισμοί συνιστούν τις κατευθυντήριες γραμμές της μελέτης μας, για την οντολογία του σώματος στην πατερική σκέψη και την καταξίωσή του εντός της κτιστής πραγματικότητας και σωτηριολογικής προοπτικής.
Επιστήμη - Θρησκεία; Οντολογία του σώματος στην πατερική σκέψη και σύγχρονος θεολογικός προβληματισμός