Οι ξεχασμένες αξίες του ελληνικού συντηρητισμού

«Βερνάρδος ο ερημίτης»

Παλαιότερα διακρίνονταν όχι λίγοι πολιτικοὶ ηγέτες εν πολλοίς,για έμπρακτη ανιδιοτέλεια και ειλικρινὲς πάθος προσφοράς υπηρεσιών στο Λαὸ και στον Τόπο. Όσες φορές οι περιστάσεις απαίτησαν πνεύμα θυσίας, εμφανίσθησαν πραγματικοὶ πολιτικοὶ αγωνιστές, με λιτότητα βίου ως παράδειγμα για τους πολλούς.
Μεταπολιτευτικά όμως (καιροί σοσιαλμανίας και σοσιαλιαστικής δημαγωγίας), περίσσεψε η ευτέλεια στο πλείστο του δημοσίου βίου,του οποίου άλλωστε οι ρίζες του φατριασμοῦ, της ικανοποιήσεως του προσωπικού συμφέροντος και της ευνοιοκρατίας είναι βαθειές, αναγόμενες στο απώτερο παρελθόν.Και η πολιτική ζωή, κατὰ την περίοδο αυτή, ξεπέρασε κάθε όριο ανοχής. Η δημόσια ζωή μετετράπη σε στίβο κομματικών παθών, όπου επιδιώχθηκε η εξασφάλιση, με κάθε θυσία, της κοινωνικής καρριέρας οποιουδήποτε τυχάρπαστου και μέσα στον οποίο αναπτύχθηκε ο φαύλος κομματισμὸς και η αισχρή κομματικὴ και προσωπικὴ συναλλαγή, για να έλθουν στη συνέχεια η ασύστολη λωποδυσία του δημοσίου χρήματος και τα έκδηλα φαινόμενα διαφθοράς και γενικής σήψης.
Και τα φαινόμενα αυτά είναι που διευκόλυναν να εμφανισθεί και κυριαρχήσει, βαθμιαία, εκ των κάτω και σε όλο της το μεγαλείο, η συμπεριφορὰ του λεγόμενου έκτοτε «Ρωμηοῦ» ο οποίος μιμούμενος,στην αντιφατικότητά του, το ήθος των αρχόντων του, προσάρμοσε, αναλόγως και θεμελίωσε τη δική του, ατομικὴ και κοινωνική ζωή, στην «περιρρέουσα» ατμόσφαιρα.Και αυτὰ σε δύο στάδια.
Κατὰ το πρώτο στάδιο, όταν είδε τους επιτήδειους να κυριαρχούν, τους κόλακες, τους κίβδηλους και τους θρασείς να θριαμβεύουν και τους συκοφάντες και ψευδολόγους ν΄αποβαίνουν οι ρυθμιστές της δημόσιας ζωής, δε δίστασε και αυτός, εμφανίζοντας τα αρνητικὰ χαρακτηριστικά του στοιχεία, να επωφεληθεί ατομικά ή συντεχνιακά. Μεταποίησε, έτσι, τα εγγενή του συστατικὰ στοιχεία και, μεταξὺ άλλων,εμφάνισε λ.χ, το περίφημο «φιλότιμό» του σε αναρχικὴ εκδήλωση και τη φιλονομία του σε καταφανή αντίθεση προς το νόμο, ενώ η πατροπαράδοτη ματαιοδοξία του, παρουσίασε εικόνα αρπακτικού «κτητικού» συναισθήματος και η πηγαία του δημιουργικότητα όλα τα χαρακτηριστικὰ καταστρεπτικής μανίας.
Κατὰ το δεύτερο στάδιο, η αχαλίνωτη κρατικοποίηση και η άκρατη επέκταση του δημόσιου τομέα, τον οποίο επέβαλε παντού η σοσιαλιστικὴ δημαγωγία, απορρόφησαν όλη την αυθόρμητη κοινωνικὴ προσπάθεια του νεο-έλληνα- «Ρωμηού» στο ψευδοσοσιαλιστικὸ Κράτος, το οποίο, είχε, κατά τις διακηρύξεις του έτοιμο και πλούσιο συνταγολόγιο προσφοράς ποικίλων εδεσμάτων απ΄το σοσιαλιστικό μαγειρείο…
Ο «Ρωμηός», γοητευμένος,κατ’ αυτὸ τον τρόπο, νόμισε ,ότι, επὶ τέλους,θα ζεί,χωρὶς τίμημα εφεξής πλέον,όχι μέσα στο Κράτος,αλλὰ θα σιτίζεται απὸ το Κράτος, το οποίο θα έπαυε, έτσι, να του είναι και ενοχλητικὸ, ως επιτάσσον, ως επιτρέπον ή απαγορεύον, κατὰ τα διεθνή νόμιμα, και θα παρέμενε,απλώς Κράτος…«παρέχον» μόνο.
Θ΄ αργήσει, βέβαια, αυτός, ν΄ αντιληφθεί ότι οι παροχές αυτού του είδους, είναι δυσβάστακτα για τον ίδιο και τον τόπο βάρη, με τίμημα μάλιστα πολύ βαρύ στην επεκτεινόμενη «σοσιαλιστικὴ» έρημο, τίμημα και κακὸ, σε βάρος του ίδιου του Λαού και του Τόπου, δυσπολέμητο
Σε κάθε περίπτωση, η πρόκληση αυτή υπήρξε γιὰ τον «Ρωμηὸ» μεγάλος πειρασμός. Η διαρκής και ασφαλὴς δυνατότητα που του υποσχόταν η κομματοκρατία ν΄αποκτήσει δηλαδὴ το παν χωρὶς προσπάθεια και αγώνα, αμφιβολία ή κινδύνους (αρκεί να ομαδοποιηθεί στη κομματικὴ «στρούγκα») αποτέλεσε γι΄αυτόν, ευκαιρία να εξασφαλίσει, διὰ βίου, τα προς το ζήν, μη εργαζόμενος και πέρασε έτσι, τον εαυτό του μέσα απ΄το Κράτος, στην κρατικὴ μηχανὴ και στους άλλους δημόσιους Οργανισμοὺς και κρατικές ΄επιχειρήσεις, παντὸς είδους. Ενισχυόμενος δὲ και απ΄τους δημαγωγούς της κομματοκρατίας, έφτασε η στιγμὴ να αισθάνεται ως ο άφρων:«Το Κράτος είμαι εγώ!».
Αφού, πλέον, το Κράτος αυτού του είδους,απογύμνωσε την κοινωνία μέχρι μυελού της, κατέστη, τελικά, το ίδιο παράλυτος οργανισμός, ουσιαστικά, από τον «Ρωμηό», που ενέργησε πάνω σ΄αυτό σαν το μαλακόστρακο «Βερνάρδος ο ερημίτης».
Είναι δε «Βερνάρδος ο ερημίτης»,κατὰ τους φυσιοδίφες,το μαλακόστρακο εκείνο,το οποίο εξοντώνει το μαλάκιο στο όστρακο του οποίου εγκαθίσταται και το οποῖο, χωρίς να μεταβάλλει την εξωτερικὴ εμφάνιση τούτου, καταστρέφει, ολοκληρωτικὰ το εσωτερικό του…
Και, μολονότι διαπιστώνει,τώρα ο ίδιος οτι το κρατικὸ οικοδόμημα είναι ένας ανίκανος σκελετὸς χωρὶς αίμα,με έκδηλα τα επιθανάτια φαινόμενα, αυτός, θεωρώντας βεβαία την καταρρευσή του,καταβάλλει, μανιωδῶς, μεγαλύτερη προσπάθεια απομυζήσεως και της τελευταίας ίκμαδος,τόσον αυτού, όσο και των δημοσίων οργανισμών και άλλων επιχειρήσεων,με την κινητοποίηση των ποικίλων και αντιτιθεμένων συντεχνιῶν του,χωρὶς όμως να παύει και να ανησυχεί για την επιούσα,όταν δηλαδὴ η Ευρωπαϊκὴ ολοκλήρωση θὰ επαναφέρει,επὶ τέλους, τα πράγματα στήν προτέρα κατάσταση του μόχθου και της παραγωγικότητος,αρετές δηλαδὴ τις οποίες έχει ἀποβάλει αυτός.
ΜατθαίοςΧ.Ανδρεάδης

Σας ευχαριστώ και τους δύο δηλαδή τον κύριο Ανδρεάδη και τον κύριο Μαραντζίδη. Μου φτιάξατε το κέφι πραγματικά γιατί κατάλαβα ότι δεν είμαι μόνος μου στην αντίληψη που έχω για την κατάσταση στην Ελλάδα.
Ταυτίζομαι πλήρως με τις θέσεις σας. Αντιστάθηκα όσο μπορούσα στη ζωή μου να μη γίνω οπαδός κανενός και αισθάνομαι δικαιωμένος.
Από τις καλύτερες αναλύσεις που έχω διαβάσει!
Μπράβο!

Πολύ εύστοχη η ανάλυσή σας κύριε Μαραντζίδη! Μπράβο, που “τολμήσατε” να χρησιμοποιήσετε και τη λέξη “συντηρητισμός”!
Νίκος Τζανάκης