Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Σε τούτη εδώ την ιστοσελίδα,στο Αντίφωνο,θα βρει ο αναγνώστης μια παραβολή του Γέροντα Παΐσιου.(“Ο καλός και ο κακός λογισμός”-αφιέρωμα για το Α.Όρος)
Εκεί ο άγιος γέροντας χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες:σ'εκείνους που μοιάζουν με τις μέλισσες και σ'εκείνους που μοιάζουν με τις μύγες.
Επειδή ο κίνδυνος να χαρακτηρίσουν κάποιοι τον γέροντα μανιχαϊστή είναι μεγάλος θα προσπαθήσω να “στήσω” ένα τρίγωνο εισάγωντας και τις σφήκες στο παιχνίδι.
Δεν θα κινδυνεύει στο εξής ο λογισμός μας από το μανιχαϊστικό δίπολο αλλά θα εδράζεται σταθερά σε ένα τριλεκτικό τρίγωνο!Ως γνωστόν,δια τριών σημείων,ένα και μόνο επίπεδο διέρχεται.
Οι μέλισσες έχουν έναν εχθρό,τις σφήκες!
Είναι επικίνδυνος κακός εχθρός που όταν επι-τίθεται αποδεκατίζει την κυψέλη.
Δεν υπάρχει τρόπος να τον αντιμετωπίσουνε.Είναι τελείως ανίσχυρες οι καημένες οι μέλισσες.
Αφήνονται στο θέλημα του Θεού και στην ευφυία του μελισσοκόμου.
Ο μελισσοκόμος όμως είναι άνθρωπος,δεν είναι ούτε θεός ούτε μέλισσα.
Ή μάλλον είναι και θεός των μελισσών είναι και μέλισσα!
Θεός είναι γιατί μπορεί να κάνει ό,τι δεν μπορούνε οι μέλισσες.
Μέλισσα είναι γιατί μπορεί και πρέπει να κάνει ό,τι μια μέλισσα χρειάζεται για να σωθεί!
Και να τί κάνει λοιπόν ο καλός μελισσοκόμος:
Παίρνει ένα μπουκάλι του νερού πετ.Του 1,5 λιτ,ξέρετε.
Κάνει δυο-τρεις τρύπες στις κάθετες πλευρές και μέσα βάζει ένα μπαγιάτικο ψάρι!
Το "σύστημα" αυτό το κρεμάει κοντά στην κυψέλη.
Οι σφήκες σαν τρελές πέφτουν πάνω του.Μπαίνουν μέσα,τρώνε με βουλημία,ζουζουνίζουν ευτυχισμένες!Οι άλλες τις βλέπουν,τρέχουν κι αυτές,χωράνε όλες!
Όσο δε μπαγιατεύει το ψάρι,όσο περισσότερο όζει,τόσο οι σφήκες έλκονται από αυτό.Η κατάσταση εξελίσσεται σε πάρτι,σε ρωμαϊκό συμπόσιο.Ένα συμπόσιο όμως που δεν έχει πόρτα εξόδου!
Δεν μπορούν να βγούν έτσι όπως μπήκαν!Θα μείνουν εκεί!Πάνω τους θα πέσουν κι άλλες!
Καμιά δεν θα αντιληφθεί εγκαίρως την παγίδα.Όλες θα υποκύψουν στον πειρασμό του εύκολα
κερδισμένου "νόστιμου" φαγητού.Όλες περιτεθημένες πέριξ του μηδενός της του ιχθύος σήψεως!
Κάποιες από αυτές τις σφήκες θα κοιτάξουν να δουν πώς θα τη σκαπουλάρουν,πώς θα γλιτώσουν για μια ακόμα φορά.Θα αρχίσουν τις “φιλοσοφίες”,τα κηρύγματα και τις νουθεσίες προς τις άλλες σφήκες.Θα σείουν τα πτυχίας τους και την ευθεντία τους.Θα απειλούν τον μελισσοκόμο.
Κάποιες θα κάνουν πως δεν τον ξέρουν και πως δεν τον είδαν ούτε τον βλέπουν.
Κάποια,εν μέσω ύβρεων,θα προσπαθήσει να πείσει τις σφήκες ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό και ότι φταίει το μπουκάλι και το σχήμα του.Ότι αν αλλάζανε το σχήμα του μπουκαλιού τότε θα έπαυαν να είναι “όμηροι αύξοντος πρωτογονισμού”.Κατά τη θεωρία αυτή,πρωτογονισμός είναι το μπουκάλι αλλά όχι ό,τι κάνει τις σφήκες να είναι σφήκες.Μετά θα συνεχίσει να εκτοξεύει τας αράς του κατά των αποδομητών.
Κάποια άλλη σφήκα που πριν μπει στο μπουκάλι κατοικούσε στο Ψυχικό,θα ισχυρίζεται,κρούοντας τα τοιχώματα του μπουκαλιού,ότι δεν είναι σφήκα και ότι μπορεί να είναι...Δημεπώνυμη αλλά δεν είναι εκ της πλέμπας τούτης και καλά θα κάνουνε να την αφήσουνε να επιστρέψει στο Ψυχικό,όπου αφού δούλεψε πολύ και έξυπνα στα νιάτα της,έχει λεφτά για φάγωμα και ότι πρέπει να ισχύσει το σύστημα LIFO(Last In First Out)-αφού μπήκε τελευταία δηλαδή πρέπει να βγει πρώτη-όπως άλλωστε έκανε πάντα.
Αμφότερες οι ως άνω σφήκες,κόβοντας και ράβοντας,συναντιώνταν σε γνωστό...Ραπτ-άδικο για σφήκες και έκαναν κριτική,μαζί με άλλες,στην εκσυγχρονιστική τάση να χρησιμοποιούνται φιάλες πετ στη συσκευασία των μεταλλικών,επιτραπέζιων έτι ανθρακούχων υδάτων.
Κάποια άλλη θα πεταχτεί με Χάρη και θ'απευθυνθεί δραματικά στον...Δήμο των σφηκών προτρέποντάς τες να...ελπίζουν στη “δημιουργικότητα της απελπισίας”!
Ουδόλως όμως θα αποτρέψει το κακό.
Οι σφήκες θα εξακολουθήσουν να εισρέουν στο μπουκάλι του δείμου και του φόβου.Η φιάλη θα γεμίσει υπερφίαλες σφήκες.Είναι ζήτημα Χ(Κ)ρόνου να εξοντωθούν από μόνες τους πατώντας η μία πάνω στην άλλη,όλες γαρ τέκνα του Άρεως.Πόλεμος πατήρ πάντων και πασών των σφηκών!
Ο καλός μελισσοκόμος μας θα πάρει το μπουκάλι,θριαμβευτικά θα το κοιτάξει,θα καμαρώσει τη φονική αυτή μηχανή-πολύ περισσότερο θα καμαρώσει την ευφυΐα του-και θα την πετάξει στα σκουπίδια,στο μηδέν,στο εξ ον συνετέθησαν.
Οι μέλισσές του,ήρεμες,συνεχίζουν τις εργασίες τους,ακάματες και ανίδεες για ό,τι κακό έχει συμβεί στους εχθρούς τους λίγο πιο πέρα.
Εμπιστεύονται τον μελισσοκόμο οι μέλισσες!
Αλλά και ο μελισσοκόμος τις εμπιστεύεται!Δεν ανησυχεί γι'αυτές!
Ποτέ δεν θα πάει μια μέλισσα να πέσει στην εφιαλτική φιαλώδη παγίδα.
Η μέλισσα είναι ασύμβατη με τη βρωμιά.Όχι μόνο δεν έλκεται αλλά την αποστρέφεται κιόλας.
Η μέλισσα πάει μόνο στα λουλούδια,στις ευωδιές και στα χρώματά τους που φυσικά δεν τα αντιλαμβάνεται έτσι όπως εμείς αλλά ως μήκη κύματος του Φωτός.
Τα λουλούδια είναι η προϋπόθεση αναπαραγωγής των μελισσών.
Οι σφήκες δεν πάνε ποτέ στα λουλούδια και πάντα πάνε στις βρωμιές.
Οι βρωμιές,μια εκδοχή της ασχήμιας,είναι η προϋπόθεση αναπαραγωγής των σφηκών.
Ο "φόνος"επίσης."Να σε φάω μέλισσα,να ζήσω.Ο θάνατός σου η ζωή μου".
Οι πιο “φιλοσοφημένες”θεούσες-πολιτικολογούσες σφήκες ισχυρίζονται ότι αυτό είναι ανιδιοτέλεια.Γυρίζουν ανάποδα τις τσέπες τους σε κάθε ευκαιρία.Δηλώνουν παντού ότι μετατρέπουν τη χρήση σε σχέση!Κανείς,φυσικά,δεν αμφιβάλλει,ούτε και πρέπει.Ακόμα και η ασχετοσύνη είναι σχέση!Και ο κανιβαλισμός επίσης!Σχέση είναι όλα,όμως προς τι μεν κακή σχέση προς τι δε καλή!
Οι μέλισσες ακόμη,είναι η προϋπόθεση αναπαραγωγής των λουλουδιών.
Τα λουλούδια δε όπως και οι μέλισσες είναι μια εκδοχή του Εύ-μορφου και του Καλού.
Οι μέλισσες είναι κι εκείνες μια εκδοχή του Εύ-μορφου και του Καλού.
Είναι εύ-μορφη η μέλισσα αν και έν-τομη όμως είναι και έν-τρομη έναντι της σφήκας.
Οι σφήκες είναι μια εκδοχή του Ά-σχημου και του Κακού.
"Να σε γονιμοποιήσω λουλούδι μου να ζήσω"...προτείνουν deal οι μέλισσες στα λουλούδια.
"Να μεταφέρω ακούραστα τη γύρη σου,κάνω φτερά για να πετάξω κι εγώ να κρατήσω μια μικρή...προμήθεια!"
"Να γίνω...μπάτλερ σου,να σε διακονήσω,να σε φροντήσω,να σε θεραπεύσω,να σε λευτερώσω από τα δεσμά της βαρύτητας",προτείνουνε τα μελισσάκια!
Έτσι μιλάνε στα λουλούδια οι μέλισσες κι αυτά ....τις εμπιστεύονται!
Έχουν Πίστη τα λουλούδια!Έχουν μπέσα!
(Ο Φίσερ,ο Μπράουν κι Κράφτ φτιάχνουν τα δικά τους τραστ κι οι μέλισσες με τα λουλούδια τα δικά τους.)
Τις αφήνουν να προσλουλουδωθούν και με απαλά αγγίγματα φορτώνουν το λούτρινο κορμί τους γύρη.Τις αφήνουν να φάνε λίγο κι όλα είναι έτοιμα για ...την αποάνθωση!(ή απολουλούδωση).
(Κάποιοι σοφοί γέροντες εμπνεόμενοι από τις μέλισσες,προτρέπουν τους ανθρώπους να μοιάσουν στις μέλισσες μεταφέροντας στο Νυν μόνο ό,τι είναι όμορφα χρήσιμο και χρήσιμα όμορφο από τη “γύρη”της Παράδοσης.)
Οι μέλισσες δεν είναι ούτε λουλούδια ούτε άνθρωποι.
Η μελισσένια όμως ουσία τους δεν απαγορεύει στις μέλισσες το μετασχείν στη...λουλουδικότητα!
Μετέχοντας δε της λουλουδικότητας,δια των ενεργειών τους,εξασφαλίζουν στα λουλούδια την αναπαραγωγή τους,ήγουν την αθανασία της λουλουδικότητας!
Λουλουδικότητα δε εστί ό,τι κάνει το λουλούδι να είναι λουλούδι.
Εξασφαλίζοντας την αθανασία των λουλουδιών παραλλήλως εξασφαλίζουν και μια ιδιαιτέρως θρεπτική τροφή για τους ανθρώπους...το μέλι.Αντιοξειδωτικό,αντισηπτικό,και άκρως γλυκαντικό.
Μαζί με ταχίνη είναι δυναμωτικό σαν τον βασιλικό πολτό.
Έτσι,δια των ίδιων αυτών ενεργειών,οι μέλισσες,μετέχουν και της λουλουδικότητας και της...ανθρωπότητος.Δια των ενεργειών τους “γίνονται” άνθρωποι αφού κάνουν ό,τι βοηθάει τον άνθρωπο να ζήσει και να αναπαραχθεί,άρα να διαιωνισθεί,ν'απαθανατισθεί,η ανθρωπότητα!
Είναι προφανές ότι οι μέλισσες,μελισσουργώντας,γίνονται και λουλούδια και άνθρωποι!!!
Οι δύο ενέργειές τους συναιρούνται ασυγχύτως και αδιαιρέτως!!!
Προσοχή όμως!Η φύση τους μένει πάντα μία:η φύση της μέλισσας.
Αναλόγως-πάντα ελλόγως-και τα λουλούδια μετέχουν της...μελισσότητας αφού η γύρη τους μετέχει της ζωής των μελισσών.Όχι φύσει αλλά ενεργεία!
Προάγωνται τα λουλούδια σε μέλισσες ακριβώς γιατί δια της λουλουδικότητάς τους γίνονται προϋπόθεση αναπαραγωγής των μελισσών!
Για να καθησυχάσω τους πούρους αντιμανιχαϊστές,δεν παραλείπω να αναφέρω ότι και οι μέλισσες έχουν κεντρί και ότι κι εκείνες μπορούν να πλήξουν τον άνθρωπο,κάποιον δε αλεργικό να τον ξεκάνουν.Υπόκεινται κι εκείνες στον κίνδυνο της αμαρτίας ήγουν της αστοχίας ή και τις νόμιμης άμυνας.
Όμως!Οι μέλισσες άπαξ και κεντρίσουν,τελειώσανε!Αφήνουν το κεντρί τους μαζί με τη ζωής τους!
Αυτές είναι όντως-ζώντας και πεθαίνοντας-ανιδιοτελείς.
Ηθικόν δίδαγμα:
-Αφήστε τις μύγες να κάνουν τη δουλειά τους,να καταβροχθίζουν δηλαδή την κάθε βρωμιά.Αν απομακρύνετε τις βρωμιές οι μύγες θα απομακρυνθούν μαζί τους.
-Φυλαχθείτε όμως από τις σφήκες!Είναι επικίνδυνες ιδιαίτερα για τους αλεργικούς.
-Οι υπόλοιποι,όσοι δεν είσθε μύγες και σφήκες,ακόμα κι αν δεν συνειδητοποιείτε την μελλισότητά σας,ακόμη κι αν δεν έχετε αποκτήσει συνείδηση της μελισσένια σας ύπαρξης,απάγεσθε ατόπως στον τ(ρ)όπο των μελισσών!
Εμπιστευτείτε λοιπόν τον Μελισσοκόμο και όχι τις θεούσες-πολιτικολογούσες εμφιαλωμένες υπερφίαλες σφήκες !!!
[quote name=”Ανώνυμος”]Όταν η Ποίηση αποκαλύπτεται στην επιστήμη, εκείνη ψηλαφίζει τον Ποιητή :
http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=499655#.UShsrpiT2-U.facebook
Και αφού οι μέλισσες έλκονται από τα ηλεκτρικά σήματα των λουλουδιών μένει τώρα να ανακαλύψουμε από τι έλκονται οι σφήκες και επιτίθενται στις μέλισσες….[/quote]
Παρ’ ολίγο να συμφωνήσω. Φταίει η τραυματική εμπειρία μου όταν δέκα χρονών δεν μπόρεσα να σώσω τα τρία νεογέννητα ποντικάκια μου από τις γιγαντιαίες σφήκες που τα κατασπάραξαν με τα κεντριά τους. Απόλαυσα λίγες μέρες μετά την εκδίκηση, όταν ο μελισσοκόμος τις έκαιγε, κλεισμένες στο μεταλλικό κλουβί όπου τις είχε τραβήξει το ξύγκι.
Δυστυχώς, πολλές φορές οι παραβολές είναι αφελείς.
Δεν μπορώ να στηρίξω την συμπάθειά μου στην μέλισσα, πάνω στο ότι τρώω τα έργα της ή τα χρησιμοποιώ και να αντιπαθήσω την σφήγκα χωρίς να ψάξω μήπως στον κύκλο του αλληλοφαγώματος, τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, πιθανόν να είναι χρησιμότερη και να μου εξασφαλίζει πιό πολλά από το μέλι και το κερί.
Το ότι ο κόσμος είναι φιαγμένος με τον θάνατο βασικό συστατικό της ζωής, δηλαδή το αλληλοφάγωμα, αυτό είναι ο πικρός πυρήνας της πραγματικότητας που με εξαγριώνει, εννοώ με θυμώνει πολύ. Μόνος μου το βλέπω έτσι, κοιτώντας τον κόσμο “σαν παιδί κουτό”. Συμπτωματικά, είναι και η ορθόδοξη χριστιανική κοσμολογική άποψη, ο πυρήνας της πτώσης του ανθρώπου και της συνοδύνης που επιβλήθηκε στην φύση. Βέβαια, μπορώ να θεωρώ ότι όλα τα άλλα πλάσματα, σαν ασυνείδητα, καλώς ζουν έτσι, αλληλοτρωγόμενα τα ζωντόβολα, και ότι εμείς θα μπορούσαμε να ανήκουμε σε ένα διαφορετικό επίπεδο ύπαρξης, όπου δεν θα μας άγγιζε ο θάνατος. Όμως είναι αυθαίρετος μύθος και πολύ δύσκολα θα μπορούσα να τον αποδείξω στην πράξη, δηλαδή σαν βάση για μία ηθική διαβίωση. Χυδαιότερη ακόμη είναι η άποψη ότι όλα τα ζωντανά είναι φιαγμένα για να τα τρώμε ή να τα υποδουλώνουμε ή να τα λεηλατούμε και ότι ο Θεός μας τά ’δωσε για να τα χρησιμοποιούμε έτσι.
Με δεύτερη σκέψη επίσης, η παραβολή με τις μύγες και τις μέλισσες μου φαίνεται επίσης αφελής και χωρίς ιδιαίτερα διδακτικό περιεχόμενο. Ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει τα πάντα, τα ωραία και μοσχοβολιστά, όπως η μέλισσα, τα ακάθαρτα και βρωμερά, όπως η μύγα, αλλά να μην κατακρίνει τους ανθρώπους, παρά τις πράξεις τους, κατανοώντας την βαθύτερη αρρώστια του κόσμου που ζούμε. Αν βλέπαμε μόνο τα καλά και απομακρυνόμαστε από τα άσχημα και τα βρωμερά δεν θα υπήρχε ούτε γιατρός ούτε σκουπιδιάρης και θα μας έπνιγαν οι αρρώστιες και τα σκουπίδια. Η αναυτία χαρακτηρίζει την ωριμότητα, όχι η αποφυγή της βρωμιάς.
Γιαυτό δεν με πείθει αυτή η παραβολή. Εξ άλλου βρίσκω την σφήκα πιό όμορφη αισθητικά, πιό ντηζαϊνάτη.
Προσοχή λοιπόν, παραμυθάδες. Αποφεύγετε τις εύκολες αλληγορίες και την επιρροή του Πλάτωνα.
Δεν έχετε άδικο κ. Δεληνικόλα που εφιστάτε την προσοχή σε μας τους παραμυθάδες. Τα παραμύθια μας τα φτιάχνουμε με την προϋπόθεση ότι τηρείται η εξής σύμβαση: Αφενός μεν, κανένας, ούτε από τους παραμυθάδες ούτε από τους παραμυθιαζόμενους, δεν θα ξεχάσει ποτέ ότι πρόκειται για μύθους. Αφετέρου δε, κανένας από τους ήρωες του παραμυθιού, ούτε από τους “καλούς” ούτε από τους “κακούς”, δεν θα μάθει ποτέ πως…πρόκειται για μύθους!
Πολύ ωραία η διευκρίνηση. Άλλωστε εσείς καλλιεργείτε κυρίως τον ρεαλιστικό λόγο, μέχρι τον βαθμό του υπερρεαλισμού, σπάνια την παραμυθολογία. Άλλο η προβολή της κυριολεξίας και η υπερβολή με χιούμορ (ειρωνεία λέγεται στα ελληνικά;) και άλλο η αλληγορία. Γι αυτό και αγαπούμε τα γραφτά σας.