Μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και ο τρίτος δρόμος..της Goldman Sachs

Παναγιώτης Ανδρεσάκης

Όσο πλησιάζουν οι εκλογές της 17^ης Ιουνίου τόσο πληθαίνουν οι δηλώσεις και αντι-δηλώσεις που θέτουν εκβιαστικά διλήμματα για το μέλλον της χώρας και των κατοίκων της…με ευρώ ή χωρίς ευρώ, με μνημόνιο ή χωρίς μνημόνιο, με κάποιο από τους πιθανούς ή απίθανους (ανάλογα με το πώς τοποθετείται κανείς στην πολιτική σκακιέρα) συνδυασμούς των ανωτέρω! Ωστόσο, μέσα στον ορυμαγδό των συχνά τρομοκρατικών (και τρομολαγνικών) δημοσιευμάτων, «ειδήσεων» και αναλύσεων, έχει πλέον αναδειχθεί μια νέα σταθερά του πολιτικού λόγου η οποία ακούει στο ελπιδοφόρο όνομα «διαπραγμάτευση» ή ακόμα και στο πιο βαρύγδουπο «επαναδιαπραγμάτευση»! Εκεί λοιπόν που –κατά την μέχρι πρότινος κρατούσα στα ΜΜΕ και τους κατεστημένους πολιτικούς κύκλους άποψη- ήμασταν με την πλάτη στον τοίχο και το πρόσωπο στο χώμα, αδύναμοι και ανίκανοι για το ο,τιδήποτε πέραν της υποταγής στα κελεύσματα των ισχυρών της Ευρώπης, αίφνης και ως δια μαγείας ανακαλύψαμε ότι μπορούμε να διαπραγματευτούμε(!) και να αλλάξουμε προς το καλύτερο τους όρους που μας έχουν επιβληθεί…Ας μη ρωτάμε πολλά για το πώς το ανακαλύψαμε…απαντώ λακωνικά: πανουργίας εκλογικών διαδικασιών ένεκα!

Μπορούμε λοιπόν να διαπραγματευτούμε –όλοι συμφωνούν πλέον σε αυτό- όμως να διαπραγματευτούμε τί και με ποιους στόχους, κυρίως δε με ποια τακτική και με ποια επιχειρήματα;; Αυτό το ερώτημα λίγοι εκ των επίδοξων διαπραγματευτών το θέτουν και ακόμα λιγότεροι προσπαθούν να το απαντήσουν…Ας περάσουμε λοιπόν στην ουσία: Το πρόβλημα της χώρας είναι απλώς το μνημόνιο ή μήπως είναι το επίπεδο του χρέους ή μήπως είναι και η απουσία ουσιαστικών προοπτικών ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, ώστε το χρέος να καταστεί μακροχρόνια βιώσιμο; Είναι μάλλον προφανές ότι μια ρεαλιστική απάντηση δεν μπορεί να εξαιρεί κανένα από τα παραπάνω σκέλη, κάτι που αυτομάτως υποδεικνύει και το πραγματικό αντικείμενο της όποιας ουσιαστικής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές μας. Μόνο που τα προβλήματα πρέπει να μπουν στη σωστή σειρά: Το χρέος πρέπει να μειωθεί σε επίπεδο τέτοιο που να μην στραγγαλίζει τα δημόσια οικονομικά της χώρας. Άρα εκείνο που πρέπει να προηγηθεί στην ατζέντα της διαπραγμάτευσης είναι η απαίτηση για μια νέα (ουσιαστική αυτή τη φορά και όχι προσχηματική) αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, η οποία άλλωστε (ανεξαρτήτως εφαρμογής του μνημονίου) προεξοφλείται ήδη από τους περισσότερους διεθνείς αναλυτές. Αν συμφωνηθεί αυτό, μοιραία θα υπάρξει και αναθεώρηση του ύψους και των όρων παροχής του όποιου πακέτου στήριξης (βλ. δανειακές συμβάσεις) αλλά θα τεθούν επί τάπητος και οι όροι εφαρμογής του (δηλ. το μνημόνιο), ώστε να διασφαλισθούν συνθήκες ανάπτυξης και όχι ασφυξίας για την ελληνική οικονομία, κάτι που είναι άλλωστε sine qua non για την βιωσιμότητα του χρέους μεσο-μακροπρόθεσμα. Όσο για την τακτική που οφείλει να ακολουθήσει μια τέτοια διαπραγμάτευση, νομίζω ότι ανάμεσα, αφενός, στις μεγαλοστομίες περί μονομερούς ακύρωσης των συμφωνηθέντων και, αφετέρου, στις «σώφρονες» εκκλήσεις περί ψοφοδεούς ικεσίας για την οριακή αναθεώρηση κάποιων δευτερευόντων όρων του μνημονίου, θα ήταν πιο αποτελεσματικό να επιλέξουμε τον τρίτο δρόμο που μας προτείνει (όσο κι αν ακούγεται απίστευτο)…η Goldman Sachs:

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι μετά τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου θα προκύψει κάποιος συσχετισμός δυνάμεων που θα συμφωνήσουν στους ανωτέρω προφανείς στόχους (και τις κόκκινες γραμμές που αυτοί συνεπάγονται) μιας διαπραγμάτευσης η οποία δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έγινε ποτέ, με αποτέλεσμα να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Το βέβαιο πάντως είναι ότι μια κυβέρνηση πραγματικής (όχι προσχηματικής) εθνικής ενότητας (δηλ. ενότητας επί συγκεκριμένων σκοπών και όρων) υπό την ηγεσία μιας προσωπικότητας κοινής αποδοχής και υψηλού κύρους θα προσδώσει στη χώρα σημαντικό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα, που μάλιστα μπορεί να γίνει ακόμα ισχυρότερο αν υπάρξει μεταξύ των μελλοντικών κυβερνητικών εταίρων συμφωνία και για δυο ακόμα κεφαλαιώδη ζητήματα, των οποίων η σημασία δυστυχώς δεν έχει αναδειχθεί επαρκώς στον προεκλογικό λόγο των πολιτικών κομμάτων (με ελάχιστες εξαιρέσεις):

Το πρώτο είναι η κατά προτεραιότητα ανακήρυξη της ΑΟΖ και η αναζήτηση του κατάλληλου πλαισίου διεθνών συνεργασιών για την εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου και το δεύτερο είναι η εξάντληση των νομικών μέσων που διαθέτει η χώρα μας για τη διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων.

Το ποιες δυνάμεις θα είναι καταλληλότερες και πιο αξιόπιστες για να αναλάβουν το βάρος μιας ειλικρινούς συνεργασίας σε ένα πλαίσιο στόχων όπως το ανωτέρω περιγραφόμενο, ας το κρίνει ο σοφός λαός και ας ψηφίσει ανάλογα…