θεολόγος και εκδότης Δημήτρης Μαυρόπουλος, μέσα στα πλαίσια μιας αποκλειστικής συνέντευξής του προς το Αντίφωνο (της οποίας ένα μικρό τμήμα παρουσιάζουμε σήμερα) μας μυεί στην πεμπτουσία της θεολογικής κατανόησης του κόσμου:
Αναφέρεται στο μυστήριο του Σταυρού, ψηλαφεί το γιατί αναστήθηκε ο Χριστός, και ξεδιπλώνει τις σκέψεις του ως προς τη σταυροαναστάσιμη προοπτική της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αγαπητέ Γιώργο Καστρινάκη, πώς σου φαίνεται αυτή η ομιλία από απόψεως Δογματικής; Και το νόημα του Σταυρού;
Οἱ δύο ἐρωτήσεις τὶς ὁποῖες – ὑπερτιμώντας με – μοῦ ἀπευθύνεις, ἀγαπητὲ Νίκο, μὲ ὑποχρεώνουν νὰ ἀπαντήσω ἐν ἐπιγνώσει… ἀναστήματος.
Καὶ ἡ μόνη [i]ἐν ἐπιγνώσει[/i] ἀπάντηση ἐκ μέρους μου (ἀνεξαρτήτως ἐρωτήσεως, μάλιστα) δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν [i]ἀποφυγὴ[/i] νὰ ἀπαντήσω…
ΥΓ: Νομίζω πάντως χρήσιμο νὰ προσθέσω, μὲ τούτη τὴν εὐκαιρία, ὅτι εὐχαριστῶ τὸν Δημήτρη Μαυρόπουλο γιὰ τὸ κυρίως μήνυμα ποὺ ὅλοι ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι προσλαμβάνουμε μέσα, ἀλλὰ καὶ πέρα, ἀπὸ τὶς λέξεις του: Ὅτι δὲν ὑπάρχει πιὸ γόνιμη ὀπτικὴ γωνία γιὰ νὰ θεωρήσουμε (ἐπὶ τῆς οὐσίας τους) τοῦ κόσμου τὰ δρώμενα, ἀπὸ ὅσο ἡ θεολογική.
Προσωπικά αισθάνθηκα υπαρκτική ταύτιση με τις αλήθειες, που άκουσα. Ευχαριστώ
Νομίζω ότι ο ομιλητής αστοχεί κατά πολύ ταυτίζοντας το Σταυρό με την φθορά και τον θάνατο. Αφήνει να εννοηθεί ότι η Ανάσταση καταργώντας την φθορά και τον θάνατο ουσιαστικά καταργεί το Σταυρό. Πρωτάκουστο για εμένα. Δεν προσκυνούμε φθορά και θάνατο όταν προσκυνούμε τον Σταυρό, ούτε «λιβανιζόμαστε» με αυτά όταν κάνουμε το σημείο του Σταυρού. Χωρίς πολλά λόγια η σχέση που έχει ο Σταυρός με τον θάνατο αποκαλύπτεται με πολλά αποσπάσματα από την Καινή Διαθήκη, απομονώνω δύο: (1) «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει.» με σχόλιο καμία φθορά αλλά μόνο ζωή! (2) «ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ.» Αν ο απόστολος Παύλος είχε στο μυαλό του τον σταυρό ως «ως Σταυρός υπάρχει ούτως ή άλλως … ο Σταυρός είναι κατάσταση της δημιουργίας» δε θα υπήρχε καμία ανάγκη προσδιορισμού «θανάτου δε σταυροῦ».