Λαοκράτης Βάσσης
Α. Τα αίτια
Η βαθύτερη ρίζα της μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας βρίσκεται στην ίδια τη λογική του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, όπως αυτή παγιώθηκε ήδη από την πρώτη πασοκική διακυβέρνηση.
Ξεκίνησε με τον Καραμανλή, ως λογική δικομματικής διαχείρισης της εξουσίας, κατά τα δυτικά πρότυπα, που στόχευε όμως πιο πολύ στο δημοκρατικό έλεγχο της ελληνικής κοινωνίας παρά στη δημοκρατική της διακυβέρνηση. Αυτή η λογική του ελέγχου, στα χρόνια του Πα.Σο.κ μετεξελίχτηκε πολύ γρήγορα σε λογική (άγριας) νομής της εξουσίας, που αντέστρεψε πλήρως τη σχέση κοινωνίας – πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε, αντί να υπάρχει το πολιτικό σύστημα για την κοινωνία, να υπάρχει η κοινωνία για το πολιτικό σύστημα.
Και αυτό γιατί, τα κόμματα εξουσίας άλωσαν το κράτος και έθεσαν υπό ομηρία την ελληνική κοινωνία…δια της εκμαυλιστικής εκπόρνευσής της, με συνακόλουθη την αμοιβαία διαφθορά και μοιραία τη χρεοκοπία μας.
Η εκμαυλιστική όμως εκπόρνευση της κοινωνίας μας απ’ το πολιτικό της σύστημα δεν γίνεται…παρά τη θέλησή της. Η πολιτική ενοχή συμβαδίζει με την κοινωνική συνενοχή, που οδηγεί στο πολιτιστικό βάθος της μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας (στην κυριαρχία δηλαδή του καταναλωτικού προτύπου και στη συνακόλουθη αποσύνθεση της αξιακής βάσης του ελληνικού πολιτιστικού προτύπου ζωής).
Ο κατήφορος ήταν και πολιτικός και πολιτιστικός, αν όχι πάνω από όλα πολιτιστικός, έτσι που κανείς δεν μπορεί να αποφανθεί πόσο οι ηγήτορες «χάλασαν» την κοινωνία και πόσο η κοινωνία «χάλασε» τους ηγήτορες, που σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν να αποσείουν τις ευθύνες τους επικαλούμενοι το: «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω» ή φωνάζοντας με κυνισμό: «μαζί τα φάγαμε».
Η αλήθεια πως για να υπάρξει «Αλκιβιάδης» πρέπει να υπάρχει αντίκρυσμα «Αλκιβιάδηδων» στην κοινωνία, όπως και για να υπάρξει «Αντρέας» η «Πάγκαλος», καθόλου δεν απαλλάσσει τον «Αλκιβιάδη», τον Αντρέα ή τον Πάγκαλο από τις πολιτικές τους ευθύνες.
Β. Η διέξοδος
Και τώρα τι γίνεται και πολύ περισσότερο πώς γίνεται. Ως προς το «τι», θα έλεγα, πολύ απλά, πως πρέπει να αποκατασταθεί η λογική στη σχέση: κοινωνίας – κράτους – κομμάτων εξουσίας. Που σημαίνει, τα κόμματα εξουσίας να απελευθερώσουν το κράτος, κόμματα και κράτος να απελευθερώσουν την κοινωνία, έτσι ώστε κόμματα και κράτος να υπάρχουν για την κοινωνία κι όχι η κοινωνία για τα κόμματα και το κράτος.
Αυτό εύκολα λέγεται, αλλά πολύ δύσκολα γίνεται, με δεδομένες τις δομικές συμφύσεις σ’ αυτή την ανίερη σχέση. Πρέπει όμως να γίνει. Αλλά πώς; Σίγουρα όχι με ημίμετρα, όχι με αναπαλαιωτικές λογικές, πολύ περισσότερο όχι μέσα από… ένα χαοτικό γκρέμισμα. Αν οι κοινωνικές μηχανές επισκευάζονται και ανασκευάζονται εν κινήσει, όταν δεν γίνονται επαναστάσεις βέβαια, θα πρέπει να «πιαστούμε», δεν γίνεται αλλιώς, από ό,τι υγιές υπάρχει στο άθλιο και ένοχο πολιτικό μας σύστημα και να δρομολογήσουμε αμετάθετα τη ριζική αλλαγή στη λογική λειτουργίας του, με κρίσιμες δομικές και θεσμικές δικλείδες, που θα εγγυηθούν και στεργιώσουν αυτή την τομή.
Η συνειδητοποίηση όμως αυτού του πολιτικού «διά ταύτα» πάει μαζί με τη συνειδητοποίηση ενός πολιτιστικού «διά ταύτα», προφανώς πέραν και του νοσηρού «ευρωπαϊσμού» και του παρομοίως ή και περισσότερο νοσηρού «αντιευρωπαϊσμού». Κοντά στα 200 χρόνια από την εθνική μας ανεξαρτησία ίσως ήρθε η ώρα της πολιτιστικής μας ενηλικίωσης πρώτα, που θα εκφραστεί σε ένα οιονεί πολιτιστικό μας σύνταγμα, για να ακολουθήσει και η πολιτική μας ενηλικίωση, που θα εκφραστεί μέσα από ένα νέο πολιτικό μας σύνταγμα, για να αρχίσει η συνολική μας ανασύνταξη.
Ποια πνευματική όμως ηγεσία θα χαράξει τις πολιτιστικές μας συντεταγμένες και ποια συνακολούθως τις πολιτικές; Προφανώς όχι η «οργανική διανόηση» της Μεταπολίτευσης, όχι οι σάπιοι του πολιτικού μας συστήματος, όχι ο παράξενος κυβερνητικός θίασος του Γιωργάκη, με τους«Δρουτσο-Γερουλάνους» του… επιπέδου εκδρομικής λυκειακής ομάδας. ΟΧΙ…ΟΧΙ… πολλά γνωστά ΟΧΙ. Δίπλα όμως στα πολλά «ΟΧΙ» υπάρχουν τα πολλά «ΝΑΙ», που θα μας ενώσουν και συνεγείρουν σε ένα νέο μας ξεκίνημα.
Είμαστε καταδικασμένοι, νιώθοντας ντροπή που καταντήσαμε υπό τροϊκανή αρμοστεία (αλήθεια, πως βρέθηκε ελληνικό χέρι να υπογράψει την κατάπτυστη «Σύμβαση Παραχώρησης»;) να μπουμε σε τροχιά «εθνεγερτικής» ανάταξης της συνολικής μας ζωής, να κρατηθούμε απ’ την ψυχή μας και να προχωρήσουμε με «αρετή και τόλμη», με «λογισμό και μ’όνειρο», όπως ορίζουν οι μεγάλοι νομοθέτες της πνευματικής μας ζωής.
- Αλίμονό μας αν δεν το κάνουμε, αν δεν βρούμε τον τρόπο να το κάνουμε!
πηγή: http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CF%84%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-0
