Ιερά Αρχιεπικοπή Αυστραλίας Εγκύκλιος Χριστουγέννων 2009

Ἀδελφοί Συλλειτουργοί καί τέκνα προσφιλέστατα ἐν Χριστῷ τεχθέντι, 

Τό «μέγα καί παράδοξο μυστήριο» τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, τό ὁποῖο καλούμαστε κάθε χρόνο νά ἑορτάσουμε στόν Ναό καί στά σπίτια μας μέ εὐγνωμοσύνη καί κατάνυξη, γιά λογαριασμό ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, μᾶς βρίσκει περιέργως κάθε φορά σέ πλήρη «ἀμηχανία».

Ἄν δέν ντρεπόμασταν τήν δημόσια καί καθιερωμένη κοινή γνώμη, σχεδόν θά λέγαμε ὅτι μᾶς αἰφνιδιάζει!

Καί μᾶς αἰφνιδιάζει ἀφίνοντάς μας ἄφωνους, κάποτε μάλιστα μέχρι τόν βαθμό τοῦ πανικοῦ.

Ἐνῷ ἐκ τῶν προτέρων, ὅλοι περίπου οἱ πιστοί γνωρίζουμε λίγο ἤ πολύ, ποιό εἶναι τό κεντρικό μήνυμα πού θά μᾶς μεταδοθεῖ πάλι ἐπίσημα, γιά νά παρηγορήσει τήν ἐν πολλοῖς ὀδυνηρή καθημερινότητά μας, ἐν τούτοις καθένας ἀγωνίζεται νά ξεπεράσει μέσα του πλῆθος ἐμποδίων, πού πᾶνε νά «ματαιώσουν» τήν χαρά καί τήν αἰσιοδοξία τῶν Χριστουγέννων.

Τά ἐμπόδια ὅμως γιά τά ὁποῖα ὁ λόγος, δέν εἶναι τά «προσωπικά ἁμαρτήματα», πού θά μποροῦσε κανείς νά τά ἐκφράσει, ἔστω μέ συντριβή, εἰς τόν Πνευματικό ἐν ἐξομολογήσει.

Πρόκειται μᾶλλον γιά σκανδαλώδεις κοινωνικο-πολιτικές καταστάσεις, πού συνεχῶς «στενεύουν» τόν ὁρίζοντα τοῦ σκεπτόμενου ἀνθρώπου καί καθιστοῦν κάποτε ἀνυπόφορες τίς ἀντιφάσεις (ἀνάμεσα στίς «θεῖες ἐπαγγελίες» καί στά καθημερινά βιώματα) ἐκείνων τοὐλάχιστον, πού παρά ταῦτα τολμοῦν ἀκόμη νά δηλώνουν ὅτι «ζῆ Κύριος ὁ Θεός».

Σ’ αὐτό λοιπόν τό «ἀδιέξοδο» πού βλέπομε νά ἔχει ὁδηγηθεῖ ἡ ζωή μας στόν παρόντα κόσμο, κινδυνεύει νά χάσουμε τόν «προσανατολισμό» μας.

Αὐτό ὅμως σημαίνει, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ὅτι ἴσως «δέν πήραμε ὅσο θά ‘πρεπε σοβαρά» τίς διαβεβαιώσεις τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ γιά τήν «προσωρινότητα» καί τήν «παροδικότητα» τοῦ παρόντος κόσμου.

Καί τά δύο αὐτά χαρακτηριστικά τῆς ἐν τῷ κόσμῳ ζωῆς μας, ἀπαιτοῦν μεγάλη προσοχή καί πνευματική «διάκριση», ὥστε νά μήν τά ἑρμηνεύσουμε λανθασμένα.

Ὁ κίνδυνος αὐτός δυστυχῶς εἶναι «δεδομένος» γιά ὅλους μας, κληρικούς ἤ λαϊκούς, μορφωμένους ἤ λιγότερο μορφωμένους.

Καί γίνεται ἀκόμη μεγαλύτερος αὐτός ὁ κίνδυνος ἀπό τό γεγονός, ὅτι ὁ Χριστός μίλησε ἔντονα γιά τήν «θλίψη» πού ἀναπόφευκτα θά γευθοῦμε ὅλοι στόν ἐπίγειο βίο μας:

«Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε,  ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰωάν. 16, 33).

Σέ παλαιότερο Χριστουγεννιάτικο Μήνυμά μας, εἴχαμε σχολιάσει μέ φιλάνθρωπη κατανόηση, τό «παράπονο» ἑνός «παιδιόθεν» βασανισμένου Μικρασιάτη Ἁγιορείτη, πού μέ δάκρυα ἔλεγε στούς προσκυνητές τοῦ Μοναστηριοῦ του ὅτι, «Ἡ θλίψη δέν ἀντέχεται, μήτε ἀκόμη καί ἀπό τόν συνεχῶς ἀγωνιζόμενο ἄνθρωπο». Γι’ αὐτό ἄλλωστε καί συμπλήρωνε ὅτι, «Μόνο ὁ Θεάνθρωπος μποροῦσε νά νικήσει τόν κόσμο»!

Ἄν ὅμως ἀναλύσουμε προσεκτικά τό τόσο ἀνθρώπινο αὐτό «παράπονο» τοῦ Ἁγιορείτη Μοναχοῦ, θά δοῦμε ὅτι κατά βάθος δέν μαρτυροῦσε μήτε «ἀπαισιοδοξία», μήτε «μοιρολατρική» στάση ζωῆς.

Ἀντιθέτως, ἦταν μιά τίμια καί γενναία ὁμολογία. Μάλιστα δέ διπλῆ.

Ἀπό τό ἕνα μέρος, ἀναγνωρίζοντας τόν ἀδιάκοπο ἀγῶνα πού ὀφείλει νά κάνει ὁ ἄνθρωπος ὅσο ζεῖ.

Κι’ ἀπό τό ἄλλο μέρος, ἡ πεποίθηση ὅτι ὁ κόσμος ὄντως «μπορεῖ νά νικηθεῖ», ἀλλά μόνο ἐν ὀνόματι τοῦ Θεανθρώπου.

Ἔτσι ὅμως βλέπομε ὅτι, ἀπό τήν ἀπόλυτη ἀρχικά ἀμηχανία μας, βρεθήκαμε σχεδόν ἀπροσδόκητα στήν πιό συγκλονιστική ὁμολογία τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀξιωθεῖ νά δηλώνει μέχρι τέλους «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. 4, 13)!

Μ’ αὐτό λοιπόν τό συνεχῶς δοκιμαζόμενο «ἀνεξάντλητο» θάρρος τοῦ «πιστοῦ δούλου», θά παραμερίσουμε κι ἐφέτος καθένας μας, καί ὅλοι μαζί, τίς πίκρες καί τά «συντρίμια» πού σωρεύτηκαν γύρω καί μέσα μας, γιά νά ἀπολαύσωμε τήν εἰρήνη καί τήν εὐδοκία τῶν Χριστουγέννων.

Ἀλλά πρό πάντων δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνοῦμε τήν βαθύτατη σχέση πού ἔχει ἡ «εἰρήνη» μέ τήν «εὐδοκία», δηλ. τήν «ἀγαθή διάθεση».

Χωρίς εἰρήνη δέν προκύπτουν «ἀγαθές διαθέσεις». Καί χωρίς εὐδοκία μεταξύ μας, μάταια θά περιμέναμε νά γευθοῦμε τά ἀγαθά τῆς εἰρήνης.

Εἰς τόν ὑπέρ πάντων ἀνθρώπων Ἐνανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον, ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν!

Διάπυρος πρός Αὐτόν εὐχέτης

Ὁ Αὐστραλίας Σ Τ Υ Λ Ι Α Ν Ο Σ

Χριστούγεννα 2009

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας,

παντί τῷ Ἱερῷ Κλήρῳ καί τῷ εὐσεβεῖ Λαῷ

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς.