Θεολογία και Κοινωνία: π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

1
1363

Ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος συζητά με τον δρ. Θεολογίας Πορφύριο Νταλιάνη σχετικά με το βαθύτερο είναι του ανθρώπου, την υπαρξιακή συνάντηση των προσώπων, την σημερινή παρουσία αγιότητας, τη σημασία της πνευματικής πατρότητας, για το μάθημα των θρησκευτικών, για την καθημερινή χαρά και τη θλίψη μας.

Ακόμα, για το ποιόν Θεό αποδεχόμαστε και ποιον θεό απορίπτουμε, και ειδικότερα για τη σχέση της Δύσης με το Ισλάμ, για την Ευρώπη και για την Ελλάδα, για το ενδεχόμενο του πολυπολιτισμού, για το αίτημα περί τεμένους, για την επίδραση στην πατρίδα μας της θεολογίας του ’60.

Τέλος, για την αγάπη και την αποτυχία μας, για την προτεραιότητας της ανθρώπινης σχέσης, για τη βοήθειά μας σ’ αυτούς τους τομείς της ζωής από την τέχνη. Για την λειτουργία, κυρίως, της προσευχής ως της υπέρτατης στα χέρια μας τέχνης.

1 σχόλιο

  1. [b]Η Δημοκρατία και ο Δήμος της

    [/b]Αγαπητός μου (ας μην τον έχω συναντήσει ποτέ) ο πατέρας Χαράλαμπος μα, στα πρώτα λεπτά της συνέντευξης τούτης, προσκομίζει στο τραπέζι μια σφοδρή παρεξήγηση – όσον αφορά τη σχέση Πολιτείας-Κοινωνίας
    Εκλαμβάνει συγκεκριμένα τον χαρακτήρα του κράτους, όπως ακριβώς μας τον «διδάσκει» η ημεδαπή Διανόηση: Ως υπόσταση [i]αντίπαλη[/i] – την οποία, οπότε, θα πρέπει κι εμείς… ανταποδοτικώς να απορρίψουμε.
    Πρόκειται όμως για υπόδειξη (η οποία μας απευθύνεται) από πλευράς των φορέων του [b]κυρίαρχου[/b], στα μέρη μας, [b]λόγου[/b] – και πρόκειται για υπόδειξη με γνησίως… άδηλους στόχους: Η ίδια η επιχώρια ελίτ, ας προσέξουμε, δεν έχει κανέναν απολύτως ενδοιασμό να χρησιμοποιεί την εξουσία του κράτους, και μάλιστα την χρησιμοποιεί στην υπηρεσία σκοπών για τους οποίους γνωρίζει ότι διόλου δεν έχει την κοινωνική συγκατάθεση!

    Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο ζήτημα του μαθήματος των θρησκευτικών: Δεν είναι ότι εμείς, ως χριστιανοί, αξιώνουμε απ’ το κράτος οποιαδήποτε εύνοια. Είναι ότι ως πολίτες αξιώνουμε, ναι, απ’ το κράτος να τηρεί τα δημοκρατικά αυτονόητα: Να μην προβαίνει, δηλαδή, σε προκρίσεις οι οποίες αντιστρατεύονται της κοινωνίας τη βούληση.
    Αν τυχόν, λέω εδώ, η πολιτεία θελήσει να αποβάλει (άμεσα ή έμμεσα) το μάθημα των θρησκευτικών από το πλαίσιο της διδακτέας ύλης στα σχολεία τής επικρατείας της, οφείλει ευθέως να θέσει – μέσω δημοψηφίσματος – το δίλημμα αυτό στην κρίση του συνόλου λαϊκού σώματός της.

    [b]Στη συνέντευξη, τώρα, από ’κει και μετά: Όχι απλώς [i]ενδιαφέρουσα[/i] ακρόαση. Μα, μια καταλυτικώς [i]απολυτρωτική[/i] – της πιο αληθινής μας ανάγκης για μέθεξη/μέθη νοήματος – ευκαιρία παρακολούθησης.[/b]
    Εξ ού και ένα ανεπιφύλακτο [i]ευχαριστώ[/i], ως μόνη πρόσφορη λέξη, για μοναχό μου υστερόγραφο.

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ