Έχει σημασία, θαρρώ, να παρατηρήσουμε ότι τρία είναι τα ΜΜΕ (το ένα ηλεκτρονικό, τα άλλα 2 πρωτίστως έντυπα) τα οποία πρωταγωνιστούν στην στοχοποίηση του π. Αντωνίου Παπανικολάου…
Με τα δύο απ’ αυτά δεν χρειάζεται καν να ασχοληθούμε καθώς, ούτως ή άλλως, το περιεχόμενό τους (με δεξιό το πολιτικό χρώμα) κλίνει σαφώς προς την… πορνογραφικού τύπου “ειδησεογραφία”.
Το τρίτο, όμως, είναι τα… κεντροαριστερά «Νέα». Δηλαδή, η εφημερίδα που επιτελούσε κάποτε την ημερήσια εκλαΐκευση της πιο εκλεπτυσμένης τάσης της ημεδαπής Διανόησης.
Έχει σημασία, λέω, να δούμε ότι ο τρόπος που προκρίνει σήμερα η συγκεκριμένη αυτή διανόηση, για να συνεχίσει να υποστηρίζει την… παραδεδομένη αντιεκκλησιαστικότητά της, είναι ένας παιδαριώδης, λαϊκιστικός, χονδροειδής, σπασμωδικός αντικληρικαλισμός. Ο οποίος μάλιστα δεν ορρωδεί να ταυτίζεται “μονοθεματικά”, πια, με την αμιγή λασπολόγηση.
(Που φτάνει στο σημείο, κιόλας, να περικλείει στο “κάδρο” ακόμα και την σύζυγο του διωκομένου. Για μόνο τον λόγο ότι… τον υπεράσπισε!)
Έχει σημασία – διευκρινίζω – ως προς, αυτή καθαυτή, την «τιτανομαχία περί της ουσίας»:
Στην πραγματικότητα, η εξαπόλυση τούτης της τακτικής ισοδυναμεί με παραδοχή μιας οριστικής/ιστορικής ήττας της κρατούσας φιλοσοφίας, στο πεδίο ειδικά του λόγου. Εκεί δηλαδή, ακριβέστατα, όπου [υπετίθετο ότι] ήξερε να εδραιώνει την κυριαρχία της.
Στην εικαστική πλαισίωση της σελίδας έργο του Χρήστου Μποκόρου.
Η κρατούσα φιλοσοφία είναι η ολιγαρχική αθεϊα, είτε με θεουσίστική μορφή είτε με τον αφελή ορθολογισμό. Όχι η φιλοσοφία της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας ούτε η φιλοσοφία του διαφωτισμού. Ας μην παρασυρόμαστε από την ολιγαρχική προπαγάνδα της παλινόρθωσης που υποκρίνεται την δημοκρατική, είτε δεξιάς είτε αριστερής κατεύθυνσης. Όσο για την Ελλάδα, την αποικιοκρατούμενη από δύο αιώνες τώρα, μετά το 1974 έχουμε δικτατορία συμφωνημένων δήθεν δημοκρατικών κομμάτων με προσωπείο κοινοβουλευτικό, από το 2010 δε, τοκογλυφική κατοχή γερμανογαλλική και εφαρμογή στυγνής γενοκτονίας.