π. Κωνσταντίνος Νευροκοπλής
“Here is what Zizek said about “the Holy Spirit”: They are telling you we are not American here. But the conservatives fundamentalists who claim they really are American have to be reminded of something: What is Christianity? It’s the holy spirit. What is the holy spirit? It’s an egalitarian community of believers who are linked by love for each other, and who only have their own freedom and responsibility to do it. In this sense, the holy spirit is here now. And down there on Wall Street, there are pagans who are worshipping blasphemous idols.”[2]
Ανάμεσα στο παγιωμένο περιβάλλον της διαπαθητικότητας από την μια, όπου όλοι πράττουν, με στόχο να μην αλλάξει τίποτα και ενός ” ηδονικού ασκητισμού”από την άλλη, όπου η απόσυρση έχει στόχο να κρυφοκοιτάμε την ιστορία από την κλειδαρότρυπα του ιδιωτικού μας συμφέροντος, το τόλμημα άρθρωσης κριτικού λόγου μοιάζει εξ υπαρχής καταδικασμένο. Περιγράφω παραπάνω κάτι οικείο στην ατμόσφαιρα, όχι μόνο του ελληνικού κοινωνικού βίου, αλλά στο νευρικό του σύστημα, όπως θα έπρεπε να είναι η έμπνευση του από την Εκκλησία.
Ο τόπος και ο λαός μας βρίσκεται στο σταυροδρόμι της απόγνωσης, αφού πορεύτηκε για δεκαετίες με πυξίδα τον πατριαρχικό πατερναλισμό αυθεντιών, ανεύθυνος ο ίδιος για το παρόν και το μέλλον του. Η διαδοχή του οθωμανού από τον άγγλο, γάλλο, ρώσο, Ε.Ε, ΔΝΤ κ.τ.λ. στο πολιτικό πεδίο και η σταθερή ασφάλεια ενός θρησκευτικού δεσποτισμού, θέσμισαν την ψυχική αποστασιοποίηση μας από την ιστορία. Σαν θεατές σε αγώνα ποδοσφαίρου που η μόνη τους υποχρέωση είναι να πληρώνουν το εισητήριο της ναρκωμένης ζωής τους με αντίτιμο το να ξεσπούν, να φαντασιώνονται πως οι ίδιοι σεντράρουν την μπάλα ή δέχονται την κλωτσιά, πως άλλοι έχουν φροντίσει για την δική τους ασφάλεια εντός και εκτός γηπέδου, πως οι εχθροί είναι πάντα γύρω, εκεί στην απέναντι εικόνα έτοιμοι να μας νικήσουν, πως την κρίσιμη στιγμή ο διαιτητής θα γύρει προς την μεριά μας, αφού πάντα παίζουμε στην έδρα μας…
Ποιά όμως τελικά είναι η ” έδρα” μας; Νομίζω πως αυτό πού σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται αντιληπτό είναι πως έδρα μας δεν είναι κανένας Πατέρας – πρόσωπο δηλ. που είναι ανοικτό σε σχέση- αλλά ο πατερναλισμός. Η ρήξη Πατέρα – πατερναλισμού είναι θεμελιώδης μια και ο Πατέρας θα είναι ως πρόσωπο απρόβλεπτη παρουσία ή απουσία, ενώ αντιθέτως ο πατερναλισμός είναι σαφής προβολή των δικών μας προσδοκιών από τον Πατέρα. Έν τέλει ο πατερναλισμός φυλακίζει τον Πατέρα στις ανάγκες μας. Όταν βέβαια την θέση του Πατέρα κατέχει κάποιος που διψά για ισχύ, τότε μια πλασματική ισορροπία πλάθεται για να ικανοποιηθούν και τα δύο μέρη. Εμείς φτιάχνουμε το λογισμικό του Πατέρα και Εκείνος σαν φυλακισμένος επιτρέπει στον εαυτό του την οποιαδήποτε αυθαιρεσία στην άσκηση της εξουσίας του. Έχουμε προγραμματίσει τον Πατέρα να μας παρέχει ασφάλεια, αμεριμνησία, ανευθυνότητα, οικονομική διαβίωση με αντίτιμο την ελευθερία μας.
Μέσα σε αυτό το αλισβερίσι η πιο τρομακτική απειλή, το γεγονός που γεννά έναν φόβο που πανικοβάλει είναι η απειλή ενός υιού που εγκαταλείπεται απο τον Πατέρα. Στην ουσία βέβαια ο πανικός έχει εδώ την ρίζα του στο φόβο της απώλειας του πατερναλισμού και όχι κανενός Πατέρα. Η αίσθηση του κενού προκαλεί ζάλη γιατί σε φέρνει αντιμέτωπο με τον ασυνείδητο εχθρό σου, τον εαυτό σου. Εδώ όμως εχθρός δεν είναι ο εαυτός σου γιατί σου επιτίθεται, αλλά γιατί δεν σε υπερασπίζεται. Η ενοχή ότι εσύ δεν τον εκπαίδευσες να σε υπερασπίζεται είναι μη διαχειρίσιμη στα μάτια κάποιου που η συγχώρεση, δηλ. η αποενοχοποίηση, δίνεται πάντα από κάποιον “Άλλο”. Είναι πολύ σκληρό να φοβάσαι, να νιώθεις εγκαταλελειμένος, να ξέρεις πως αυτό που σε εγκαταλείπει είναι η αποτυχία σου να σχετιστείς με Πρόσωπο και να μην έχεις manual για διόρθωση της βλάβης.
Ο Θεός θα μας αφήσει, η Ευρώπη θα μας διώξει, το ευρώ θα εξατμιστεί, τι μου απομένει; “Γιατί να είμαι αυτό το όνομα;”(Shakespeare). Η βάση του πατερναλισμού, “η έδρα” του, βρίσκεται στο ότι τα πιο βαθιά στοιχεία των επιθυμιών μου θέλω να τα διαχειρίζεται πάντα κάποιος “Άλλος” ή εν τέλει κάποιο “Άλλο”. Όταν αυτή η εγγύηση καταρρέει προτιμούμε να μην επιθυμούμε, πενθώντας τα απωλεσθέντα εμβλήματα της αλλοτινής μας “ευτυχίας”.
Το δράμα στην παραπάνω εξίσωση αφορά και τα δυο μέρη. Εμείς αναγκαζόμαστε πια να ζήσουμε δίχως την διαστροφή του “πατερναλισμού” και οι εγχώριοι τουλάχιστον “Πατέρες” να ανακαλύψουν τι είναι επιτέλους ο Πατέρας ως σχέση.
Στο εκκλησιαστικό πεδίο είναι απόλυτα σαφές πως το ζήτημα αποκτά και θεολογική σημασία. Το πρόσωπο του Πατέρα ελεύθερο από τους ψυχολογισμούς της αυθεντίας, προστασίας, παρουσίας, κ.τ.λ. ανοίγεται σε αχαρτογράφητες περιοχές βιωμάτων. Πως; Μα εκπορεύοντας το Άγιο Πνεύμα. Αναγκάζεται έτσι να θέσει η θεολογία το Άγιο Πνεύμα στο προσκήνιο ως “απόκριση” ( response) για να γεννηθεί στον πιστό η δική του “ευθύνη” (responsibility) στην σωτηρία της Ιστορία του κατά τον τύπο του Χριστού. Από μια αγωνία για μονοθεϊσμό που ξέπεσε σε πατερναλισμό προσκαλεί η αποτυχία σε βίωση μιας τριαδικότητας που θα φανερώνει τον Χριστό σωτήρα της Ιστορίας, όταν στην κοινωνία που οικοδομεί το Άγιο Πνεύμα νοιάζεται ο ένας για τον άλλο με αγάπη, ελευθερία και υπευθυνότητα.
Κοιτώντας πιο ψυχρά θα μπορούσαμε να πούμε πως σταματά η κατανάλωση του ζωϊκού μας χρόνου ως φανταστικών χαρακτήρων ενός διηγήματος και ξεκινά η δυνατότητα για μια πιο άμεση γεύση της πραγματικής ζωής. Εδώ το μίσος θα είναι μίσος, π.χ. η ” Χρυσή Αυγή” θα ισούται με το ψέμα που κάθε αληθοφάνεια κρύβει μέσα της για να γίνεται πιστευτή και είναι η ” Μαύρη Νύχτα”, δηλ. επ ουδενί ο λόγος που υπονοεί ο τίτλος της, αλλά ο αντι-λόγος που είναι στην ουσία της, ο μετανάστης από πολιτική υπόσταση ενός πολιτικά ανυπόστατου υποκειμένου θα ισούται με τον Χριστό μετανάστη στην Αίγυπτο για να σωθεί απο την σφαγή[3], η πόρνη που διαπομπεύεται, γιατί διάλεξε αντί να πεθάνει από πείνα να “αναστείλει” τον θάνατο της μέσω ενός θανάτου σε εκκρεμότητα από Aids, ισούται με τον καρδιογνώστη που χαμογελά συγκαταβατικά απέναντι και στον υποκριτή επιβήτορα-Φαρισαίο και στον νταβατζή “προστάτη”- Πιλάτο.
Συχνά ακούγεται πως η Εκκλησία είναι η Μητέρα μας. Η βιωμένη εμπειρία μας όμως δείχνει αυτό να είναι σε ισχύ μόνο στην μυστική άκτιστη πραγματικότητα Της. Στον άγραφο ψυθιρισμό η αγάπη όλους τους χωρά, μα στον εγγεγραμμένο λόγο πρέπει να ομολογηθεί πως απέναντι σε κάποιους ο δισταγμός καλά κρατεί. Η μάνα Παναγιά αγκαλιάζει και η αγκαλιά θέλει δυό χέρια και το δεξί και το αριστερό. Εάν όσα προαναφέρθηκαν σε σχέση με τον μονοθεϊσμό και την τριαδικότητα έχουν έστω και σχηματική αναλογία τότε όσο απαραίτητο είναι το ένα είναι και το άλλο.
Χρειάζεται αληθινή τόλμη η ιστορική Εκκλησία του καιρού μας να προσλάβει στην μεταμορφωτική δυναμική της και την Αριστερά. Αγκαλιάζοντας και το παιδί που δεν τα πας καλά μαζί του είναι σίγουρο πως θα ψηλαφίσεις νέες περιοχές της δικής σου υπόστασης που ως τα τώρα αγνοούσες.
Δεν μας αρκεί μόνο ένας έλεγχος, μια επιτίμηση του πατερναλιστικού μας εφιάλτη. Αργά ή γρήγορα θα σταθούμε όπως και στο Άουσβιτς δίπλα, δίπλα, Εβραίοι, Αθίγγανοι, Ομόφυλοι, Αριστεροί, Ιερωμένοι όχι πια για να φουρνιστούμε, μα για να ζυμωθούμε πλάθοντας ανάλογα με την αλληλοκατανόηση μας το αύριο και τις προοπτικές του.
[1]Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει ο ναός της Παναγίας της Δεξιάς. Αναφέρεται στο χέρι που βαστάζει τον Χριστό.
πηγή: http://animusanimus.blogspot.gr/2012/06/blog-post_14.html
Μου φαίνεται χρήσιμη μία στοιχειώδης επισήμανση όσον αφορά το κείμενο αυτό του π. Κωνσταντίνου Νευροκοπλή, εν σχέσει με το κείμενο του π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου [i]«Ο ψυχολογικός συνδικαλισμός μας»[/i] – το οποίο είχε αναρτηθεί στο “Αντίφωνο” μία μόλις ημέρα νωρίτερα:
Και οι δύο γραφές απευθύνονται στον αναγνώστη μέσω ενός λόγου κατάφορτου από συναίσθημα.
[b]Οι δύο ετούτες γραφές, ωστόσο, του απευθύνουν την ακριβώς αντίθετη (η καθεμιά, ως προς την άλλη) ιστορική εισήγηση.[/b]
Είναι προφανής διευκρινίζω, η [i]κάλλιστη προαίρεση[/i] με την οποία έχουν συνταχθεί και τα δύο αυτά κείμενα. Μα είναι εξ ίσου εμφανής, υποστηρίζω, η ετερογένεια που πιστοποιείται – στο καθένα απ’ αυτά – μεταξύ [i]σκοπών[/i] και [i]αποτελεσμάτων[/i].
Ομολογώ, Γιώργο, πως πασχίζω αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοείς/υπονοείς.
Από τη μεριά μου, διαπιστώνω πως ο αγαπητός π. Χαράλαμπος, όπως μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, εστιάζει στον άνθρωπο, στις ψυχολογικές και κοινωνικές του αντιδράσεις, σ΄έναν άνθρωπο που φαίνεται αυτονομημένος από τον Θεό. Δεν βάζει μέσα στον άνθρωπο και στην κοινωνία τον Θεό, ίσως γιατί θέλει ν’ απευθύνεται σε αναγνώστες που μόλις ακούνε για θείες παρεμβάσεις, “βγάζουν σπυράκια”, κατά το κοινώς λεγόμενο, για τους οποίους καλός είναι ο Θεός, αρκεί να μην ανακατεύεται με τα γήινα και ανθρώπινα. Κι όμως, ο Θεός δεν παύει να υπάρχει, να μας αγαπά και να παρεμβαίνει στις ζωές και τις κοινωνίες μας, όταν και όσο εμείς Του το επιτρέπουμε, γιατί σέβεται την ελευθερία της βουλήσεώς μας.
Ο π. Χαράλαμπος απευθύνεται στον μέσο άνθρωπο, κυρίως αυτόν που ομολογεί ορθόδοξος χριστιανός.
Ο δε επίσης αγαπητός μου π. Κωνσταντίνος εκφράζει τον πόνο του ποιμένα που βλέπει μια μεριά του εν δυνάμει ποιμνίου του να δυσπιστεί απέναντι στην Εκκλησία, την πλειονότητα της διοικούσας Εκκλησίας να δυσπιστεί προς αυτή τη πλευρά και να υπάρχουν αντιπαραθέσεις εκατέρωθεν. Κι απευθύνεται προς τη διοικούσα Εκκλησία, που την καλεί ν’ ανοίξει και τα δύο χέρια της, για τα εξ αριστερών και ευωνύμων παιδιά της, επικαλούμενος τη μητρική στοργή της Θεομήτορος.
Ο π. Κωνσταντίνος απευθύνεται κυρίως σε όσους εκπροσωπούν την Εκκλησία στη χώρα μας και σαφώς ελπίζει και σε κάποια θεία παρέμβαση.
Πράγματι, η Εκκλησία έχει φτιαχτεί για ν΄αγαπά. Για να χωρά το όλο. Το μαύρο και το άσπρο. Το ζερβό και το δεξιό.
Με μία, όμως, προϋπόθεση που είναι τόσο απαραίτητη όσο φυσική είναι και η αγάπη στην Εκκλησία: την Ελευθερία.
Όταν ένα πρόσωπο πλασμένο απο τον Πατέρα αρνείται να αγκαλιαστεί απ΄Αυτόν, τότε ο Πατέρας κάθεται παράμερα και περιμένει. Δεν παύει να είναι Πατέρας. Σέβεται, ωστόσο, την επιθυμία του Υιού. Αναμένει την ευτυχή στιγμή που ο άσωτος θα καταλάβει την απόσταση και θα επιστρέψει στην πατρική αγκαλιά.
Όταν η Αριστερά με πράξεις και διακηρύξεις αρνείται την Εκκλησία, η τελευταία δεν έχει παρά να περιμένει σιωπηλά και δίχως τυμπανοκρουσίες και ρητορισμούς. Η αιωνιότητα είναι μπροστά μας.
Εξάλλου, το αριστερό χέρι που λείπει από την Παναγία δεν είναι μόνο οι αριστεροί. Είναι όλοι οι πληγωμένοι, οι καταφρονημένοι, οι ισχυροί και όμως ανίσχυροι, οι περιθωριοποιημένοι που δεν βρίσκουν αληθινό καταφύγιο στο σύντομο βίο τους. Που μυστικά, όμως, ψάχνουν. Αναζητούν το αθάνατο νερό.
Κι ίσως να μην είναι τελικά το αριστερό χέρι που λείπει από την Παναγιά, αλλά το δεξί που υπάρχει και βασιλεύει.
Η Παναγία έχει δύο χέρια που περιμένουν και τα δύο να αγκαλιάσουν.
Εξάλλου, η αγκαλιά είναι μόνο μία.
Ελευθερία δηλαδή “το ελεύθειν όπου ερά”! Ε; Καταπληκτικό! Συνολικά καταπληκτικό.
Δέν γνωρίζω τόν π. Κων/νο. Θά κάνω 2 σχόλια. Ἓνα ὑπαρξιακό καί ἓνα πολιτικό
Ὑπαρξιακό.
Νομίζω ὃτι δέν περίμενε ἡ ἐκκλησία τῶν μαρτύρων καί τῶν Ἁγίων τό κάλεσμα κανενός, οὒτε ἲσως καί τοῦ π. Κων/νου, ὡς τρίτου, γιά νά ἀγκαλιάσει “πάντας ἀνθρώπους”. Τό θέμα εἶναι ἂν οἱ ἂνθρωποι αὐτοί θέλουν νά ἒρθουν στήν ἐκκλησία. Τό θέμα εἶναι ἂν οἱ ἂνθρωποι αὐτοί καί ὃλος ὁ νεοταξικός πολιτισμός, μποροῦν νά ἀνακαλύψουν τήν πίστη ὡς Ἀγάπη, ὑπακοή καί ἐμπιστοσύνη καί ὂχι ὣς ἀποσχιστική αὐτονόμηση. Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται. Ὃλοι εἶναι εὐπρόσδεκτοι στήν ἐκκλησία. Ὁ Κύριος παραμένει ἓνας, περιφρονημένος μανικότατος ἑραστής. Ὁ Κύριος χτυπᾶ τήν πότρα διακριτικά κάι περιμένει. Τό θέμα εἶναι πώς ὁ σύγχρονος κόσμος, φανερά ἲσως ὃσο ποτέ, ἐπαναλαμβάνεται ὡς Ἀδάμ. Θέλει τήν θέωση χωρίς τόν Θεό.
Ὁ Κύριος εἶναι πέρα ἀπό τά Ἀριστερά καί ἀπό τά δεξιά. Ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου καί ὁ λόγος του μᾶς καλοῦν σέ ἀναβάσεις, ὂχι σέ ἀλλοιθωρισμούς.
Πολιτικό.
Κατ’ ἀρχήν ἒχω τήν ἐντύπωση πώς ὁ Ζιζεκ χρειάζεται ψυχίατρο. Καί μπορεῖ νά ἒχουν “ἀγάπη”μεταξύ τους αὐτοί στή σύναξη. Ὃμως εἶναι ἡ ἑνότητα αὐτή “κοινωνία τοῦ Ἀγίου Πνεύματος;” Ἢ εἶναι κοινωνία μίσους γιά τούς ἒχοντας;
Δέν θέλω νά σχολιάσω τά ἐπί μέρους. Συνολικά , ὃμως, θά μποροῦσε κανείς νά πεῖ, ὃτι τό ἂρθρο αὐτό περιγράφει ἓναν χριστιανισμό μέ συριζικό κορσέ…
Κρῖμα!!!!
Ἠλίας Π Παντελίδης
Χειρουργός Ὀφθαλμίατρος
Ο σεβαστός π. Κωνσταντίνος μεταφέρει βιωμένη εμπειρία, το γράφει ξεκάθαρα (3η από το τέλος παράγραφος). Ο λόγος του αποτελεί μαρτυρία, περιγράφει –έστω με αυτή την εκφορά και διατύπωση- πράγματα. Δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε αυτό. Δεν είναι εγκεφαλική κατασκευή αλλά μια πραγματικότητα την οποία καταθέτει και μοιράζεται μαζί μας.
Επίσης, θα ήθελα να επισημάνω το γεγονός ότι η εικόνα που επιλέγεται να πλαισιώσει το κείμενο είναι ο εικονογραφικός τύπος της Παναγίας του Πάθους. Τα χέρια της Παναγίας βαστάζουν τον Χριστό ο οποίος στρέφεται και κοιτά το Σταυρό.
Ας «ακούσουμε» λίγο και το Λόγο των εικόνων. Από «βιβλία των αγραμμάτων» έχουν καταντήσει βιβλία των απολύτως εγγραμμάτων…
(δεν θα ήθελα να επεκταθώ, υπάρχουν θεολόγοι επαρκέστατοι στην παρέα…και γράφω εξ’ αφορμής του σχολίου του Kυρίου Παντελίδη. Προσωπικά διαπιστώνω ότι αν ο σύγχρονος κόσμος θέλει τη Θέωση χωρίς το Θεό, ο σύγχρονος χριστιανικός κόσμος θέλει τη Θέωση χωρίς το σταυρό…συγχωρήστε την ενδεχόμενη αφοριστική αιχμηρότητα της φράσης, μια προσωπική διαπίστωση σε πλείστες περιπτώσεις είναι. H Εκκλησία μας δεν έχει πάψει να ποιμαίνεται από Πατέρες, σύγχρονους, ζωντανούς, δίπλα μας, ας αφουγκραστούμε και αυτή τη Πατερική εκδοχή του Χριστιανισμού)
[quote name=”Δημοσθένης Αβραμίδης”]Ο σεβαστός π. Κωνσταντίνος μεταφέρει βιωμένη εμπειρία, το γράφει ξεκάθαρα (3η από το τέλος παράγραφος). Ο λόγος του αποτελεί μαρτυρία, περιγράφει –έστω με αυτή την εκφορά και διατύπωση- πράγματα. Δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε αυτό. Δεν είναι εγκεφαλική κατασκευή αλλά μια πραγματικότητα την οποία καταθέτει και μοιράζεται μαζί μας.
Επίσης, θα ήθελα να επισημάνω το γεγονός ότι η εικόνα που επιλέγεται να πλαισιώσει το κείμενο είναι ο εικονογραφικός τύπος της Παναγίας του Πάθους. Τα χέρια της Παναγίας βαστάζουν τον Χριστό ο οποίος στρέφεται και κοιτά το Σταυρό.
Ας «ακούσουμε» λίγο και το Λόγο των εικόνων. Από «βιβλία των αγραμμάτων» έχουν καταντήσει βιβλία των απολύτως εγγραμμάτων…
(δεν θα ήθελα να επεκταθώ, υπάρχουν θεολόγοι επαρκέστατοι στην παρέα…και γράφω εξ’ αφορμής του σχολίου του Kυρίου Παντελίδη. Προσωπικά διαπιστώνω ότι αν ο σύγχρονος κόσμος θέλει τη Θέωση χωρίς το Θεό, ο σύγχρονος χριστιανικός κόσμος θέλει τη Θέωση χωρίς το σταυρό…συγχωρήστε την ενδεχόμενη αφοριστική αιχμηρότητα της φράσης, μια προσωπική διαπίστωση σε πλείστες περιπτώσεις είναι. H Εκκλησία μας δεν έχει πάψει να ποιμαίνεται από Πατέρες, σύγχρονους, ζωντανούς, δίπλα μας, ας αφουγκραστούμε και αυτή τη Πατερική εκδοχή του Χριστιανισμού)
[/quote]
Σᾶς εὐχαριστῶ πού κάνατε τόν κόπο νά διαβάσετε καί εὐγενικά νά σχολιάστε τό πολύ σύντομο σημείωμά μου.
Στήν ἐποχή τῆς ναρκισσιστικῆς (λεγόμενης μεταπατερικῆς) θεολογίας, ὃπου ἡ βιωμένη πατερική θεολογία θεωρεῖται παρωχημένη, ἐλπίζω νά συμφωνεῖτε ὃτι ὁ Ζιζεκ, δέν μπορεῖ νά ἀποτελεῖ “Πατερική ἐκδοχή τοῦ Χριστιανισμοῦ”.
“.. ο σύγχρονος χριστιανικός κόσμος θέλει τη Θέωση χωρίς το σταυρό…” Πραγματικά δέν θά μποροῦσα νά συμφωνήσω περισσότερο, παίρνοντας γιά παράδειγμα τόν ἑαυτό μου..
Καί πάλι Σᾶς εὐχαριστῶ
«…ἐλπίζω νά συμφωνεῖτε ὃτι ὁ Ζιζεκ, δέν μπορεῖ νά ἀποτελεῖ “Πατερική ἐκδοχή τοῦ Χριστιανισμοῦ”.»
Μα ο Ζίζεκ επανειλημμένα έχει δηλώσει δημοσίως αθεϊστής [atheist (sic)], πώς θα μπορούσα να μη συμφωνήσω.
Παρ’ όλ’ αυτά, προκειμένου να προλάβω ενδεχόμενη παρεξήγηση σε σχέση με το παράθεμα της ομιλίας του, ως εναρκτήριο έναυσμα του κειμένου, θα ήθελα να πω τη γνώμη μου κατά τη δική μου ανάγνωση, για τη χρήση του αποσπάσματος εδώ.
Στο παράθεμα ο Ζίζεκ απαντά στους συντηρητικούς Αμερικανούς φονταμενταλιστές, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι αυτοί και μόνο είναι Αμερικάνοι [όντες και χριστιανοί (;), σε αγγλοσάξονες προτεστάντες αναφέρεται, ας μη το ξεχνάμε αυτό, το τι δουλειά έχουμε εμείς σε τούτο τον «αχυρώνα» είναι ένα άλλο ζήτημα], υπενθυμίζοντας τι είναι Χριστιανισμός. Το Άγιο Πνεύμα, απαντά, και τι είναι το Άγιο Πνεύμα παρά μια κοινότητα ισότιμων πιστών που συνδέονται με την αγάπη μεταξύ τους κι έχουν μόνοι την ελευθερία και την ευθύνη να το κάνουν αυτό (σε πρόχειρη μετάφραση). Υπό αυτή την έννοια (και μόνο, εννοεί) το Άγιο Πνεύμα είναι εκεί ανάμεσά τους κι όχι με χρηματιστές (προφανώς) της Wall Street που τους αποκαλεί παγανιστές, οι οποίοι λατρεύουν βλάσφημα είδωλα. (μεταξύ μας, θα μπορούσαμε να το πούμε και ‘μεις κάπως έτσι αυτό, έτσι δεν είναι; Ε, αυτό νομίζω αποτελεί τον υπαινιγμό του παραθέματος ) Θα μου πείτε λείπει η πίστη, η ομολογία και η προσδοκία σε Πρόσωπο ουσιώδες από όλα αυτά. Σωστό. (αν υποτεθεί βέβαια ότι η αγάπη στην οποία αναφέρεται ότι συνδέει το ακροατήριό του είναι Ύπαρξη ούτως ή άλλως, θα μπορούσε να θεωρηθεί και λάθος, άλλά «το τραβάμε απ’ τα μαλλιά» το θέμα, νομίζω, σε σχέση με το Ζίζεκ, όμως μπήκαμε κι εμείς στη μέση ήδη -αν θέλετε τη γνώμη μου επ’ αυτού, καλύτερα να μην μπαίναμε- ο Ζίζεκ όμως ήδη έχει «προσκληθεί» και «μίλησε»).
Τι συμβαίνει εδώ λοιπόν. Εν τάχει. Για τους μη θρησκευόμενους (δανείζομαι από τον M. Eliade το σχήμα, μιας και οι επισημάνσεις του για το Iερό αφορούν σε όλες τις εκφάνσεις του) ο χώρος (και ο χρόνος) είναι ομοιογενής. Συνεπώς δεν υπάρχει η δυνατότητα προσανατολισμού σε σχέση και αναφορά με ένα σημείο, ή με ένα κέντρο. Για να «τιθασεύσει το χάος» ο μη θρησκευόμενος, διαρκώς εφευρίσκει ή ερμηνεύει κατά το δοκούν σημεία, κατασκευάζοντας ρωγμές ανάδυσης του «Ιερού». Κατά τη γνώμη μου λοιπόν ένα τέτοιο σημείο κατασκευάζει εδώ ο Ζίζεκ και τίποτα περισσότερο. Ή για να το πω πιο απλά, ένα από τα ρητορικά ευφυολογήματα του είναι, που δείχνει όμως πόσο κοντά στην ευχαριστιακή σύναξη μπορεί να κατανοήσει μια συνάθροιση «αντισυστημικών» (;) ακροατών του, αλλά και πόσο απέχει απ’ αυτή.
( Όμως για να είμαι ειλικρινής νοιώθω ότι τα γράφω όλα αυτά εκ περισσού και θα σας πρότεινα να μη χάσουμε τον Ζωντανό Λόγο του κυρίου Αλέξανδρου Κοσματόπουλου για τον Αββά Ισαάκ, που δημοσιεύεται στο Αντίφωνο, όταν μιλούν οι Μεγάλοι καλόν είναι να σιωπούμε και να τους ακούμε και λύνονται και οι απορίες μας έτσι. Κι εγώ Σας ευχαριστώ…)
@Ἠλίας Π Παντελίδης
Εμένα πάλι δε μ’απασχολεί αν ο Ζίζεκ χρειάζεται ή δεν χρειάζεται ψυχίατρο!! Εγώ δε μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι βλέποντας όλους αυτούς ([i]«φιλοσόφους» της αριστεράς σαν τον Ζίζεκ, ηγέτες της αριστεράς, οπαδούς της αριστεράς[/i]) με τον έναν ή τον άλλον τρόπο [u]να αρνούνται και τον Πατέρα και τον Υιό[/u] δεν τους αντιμετωπίζουν ως αντίχριστους αλλά αντ’ αυτού τρέχουν να δικαιολογήσουν τα … αδικαιολόγητα!
5*****
Αἰσθάνομαι ὃτι Σᾶς καταλαβαίνω, καί ἀντιστρόφως.
Σπέύδω νά ἀκούσωτή συμβουλή Σας καί νά διαβάσω τόν κ. Κοσματόπουλο. Καί ἒχετε ἀπόλυτο δίκιο : “..όταν μιλούν οι Μεγάλοι καλόν είναι να σιωπούμε και να τους ακούμε και λύνονται και οι απορίες μας έτσι…” ΗΠΠ
http://leftpoliticaltheology.blogspot.gr/
[quote name=”H”]http://leftpoliticaltheology.blogspot.gr/[/quote]
“Για τον Ζίζεκ το πρόβλημα με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος ο απόστολος Παύλος είναι πώς να αποφύγει την παγίδα της διαστροφής δηλαδή έναν νόμο που παράγει την υπέρβασή του, εφόσον την χρειάζεται έτσι ώστε να θεμελιωθεί ως νόμος”.
Κάτι προσπαθεῖ νά πεῖ, κάτι πρoσπαθεῖ νά δεῖ.
Δέν ξέρω ἐσεῖς τί καταλαβαίνετε. Δέν ξέρω τί καταλαβαίνει καί ἐκεῖνος.
Πάντως “ὁ Λογος τοῦ Κυρίου μένει εἰς τόν αἰώνα”. Καί
“Ὁ δυνάμενος χωρεῖν, χωρείτω”
Καλή φώτιση σέ ὃλους μας…