Η ελληνικότητα στην τέχνη είναι ένα ζήτημα που θα άξιζε να διερευνήσουμε συστηματικότερα.
Δηλαδή… ποιο;
Ο Χρήστος Γιανναράς απαντά, εδώ, πως η εν λόγω ελληνικότητα είναι κάτι που δεν μπορούμε να ορίσουμε. Έστω. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχει – διαφορετικά δεν θα κάναμε λόγο γι’ αυτήν.
Κατέχουμε λοιπόν ότι έχει προσκομισθεί μία τέχνη την οποία αναγνωρίζουμε ως οικειότερη. Μια «γλώσσα» η οποία μας μιλά αμεσώτερα από τις άλλες.
Όσον αφορά το χώρο της ζωγραφικής, θα δοκιμάσω εδώ να παραθέσω ονόματα:
Κόντογλου, Τσαρούχης, Εγγονόπουλος, Μόραλης (στην πρώτη του περίοδο), Ρέγκος, Αστεριάδης, Κοψίδης, Σικελιώτης, Νικολάου, Διαμαντόπουλος, Στέρης, Κογεβίνας, Σεμερτζίδης, Ζαχαρίου, Χατζημιχάλη, Παραλής, Κανέλλης, Μανουσάκης, Καραγάτση, Πικιώνης, Βασιλείου, Μποστ, Τσοτσώνης, Πλακωτάρης, Παππάς, Φασιανός, Φωκάς, Μιγάδης, Μαλάμος, Ρόρρος, Καραβούζης, Ζουμπουλάκης, Κοκκινίδης (σε μία του περίοδο), Μηταράκης, Βατζιάς, Σταυρίδου, Βενιός, Σπεράντζας, Χαρατσίδης, Κατζουράκης, Μαυροΐδης, Λεονταρίτου, Γεωργάς, Μαυρομάτης, Δέρπαπας, Σάμιος, Τέτσης, Πεντζίκης, Ιερεμιάδης, Τάσσος (ο μείζων μεταξύ των μειζόνων ίσως) αλλά και σήμερα Κόρδης, Μητράκας, Μπακογιώργος, Μενεσίδης, Κυριακίδης, Βάρθης, Γαρουφαλής, Ελευθεριάδη, Χούτος, Λάβδα, Σόρογκας, Σπηλιόπουλος, Λεβίδης, Παπανικολάου Κ., Παπανικολάου Η., Ρόρρης, Μποκόρος – για να αρκεστώ στους γνωστότερους. (Χωρίς να έχω περιλάβει, μάλιστα, κανέναν ναΐφ.)
Ενώ αξίζει νομίζω να συγκρατήσουμε, εν είδει “προπομπών” του ιδίου ρεύματος, και τους Μαλέα, Γαλάνη, Παπαλουκά, Παρθένη.
Ποια η συμβολή τους;
Ότι συγκρότησαν μια πρόταση συγκλονιστικά σύγχρονη, η οποία βρίσκεται εδώ για να αποδεικνύει ότι τότε μόνο η τέχνη αναγεννάται, όταν αξιώνεται να εμπιστευθεί τους βαθύτερα “ψαγμένους”, μέσα στη γήινη διαδρομή, εκφραστικούς κώδικες.
……………………………………………….
«Μα εγώ χρυσόβουλο κρατάω
από καιρούς βυζαντινούς
και τ’ άγρια βάθη που κοιτάω
δεν τα χωράει ανθρώπου νους.»
(Γκάτσος)
ΜΑ ΕΓΩ ΧΡΥΣΟΒΟΥΛΟ ΚΡΑΤΑΩ…
Η ελληνικότητα στην τέχνη είναι ένα ζήτημα που θα άξιζε να διερευνήσουμε συστηματικότερα.
Δηλαδή… ποιο;
Ο Χρήστος Γιανναράς απαντά, εδώ, πως η εν λόγω ελληνικότητα είναι κάτι που δεν μπορούμε να ορίσουμε. Έστω. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχει – διαφορετικά δεν θα κάναμε λόγο γι’ αυτήν.
Κατέχουμε λοιπόν ότι έχει προσκομισθεί μία τέχνη την οποία αναγνωρίζουμε ως οικειότερη. Μια «γλώσσα» η οποία μας μιλά αμεσώτερα από τις άλλες.
Όσον αφορά το χώρο της ζωγραφικής, θα δοκιμάσω εδώ να παραθέσω ονόματα:
Κόντογλου, Τσαρούχης, Εγγονόπουλος, Μόραλης (στην πρώτη του περίοδο), Ρέγκος, Αστεριάδης, Κοψίδης, Σικελιώτης, Νικολάου, Διαμαντόπουλος, Στέρης, Κογεβίνας, Σεμερτζίδης, Ζαχαρίου, Χατζημιχάλη, Παραλής, Κανέλλης, Μανουσάκης, Καραγάτση, Πικιώνης, Βασιλείου, Μποστ, Τσοτσώνης, Πλακωτάρης, Παππάς, Φασιανός, Φωκάς, Μιγάδης, Μαλάμος, Ρόρρος, Καραβούζης, Ζουμπουλάκης, Κοκκινίδης (σε μία του περίοδο), Μηταράκης, Βατζιάς, Σταυρίδου, Βενιός, Σπεράντζας, Χαρατσίδης, Κατζουράκης, Μαυροΐδης, Λεονταρίτου, Γεωργάς, Μαυρομάτης, Δέρπαπας, Σάμιος, Τέτσης, Πεντζίκης, Ιερεμιάδης, Τάσσος (ο μείζων μεταξύ των μειζόνων ίσως) αλλά και σήμερα Κόρδης, Μητράκας, Μπακογιώργος, Μενεσίδης, Κυριακίδης, Βάρθης, Γαρουφαλής, Ελευθεριάδη, Χούτος, Λάβδα, Σόρογκας, Σπηλιόπουλος, Λεβίδης, Παπανικολάου Κ., Παπανικολάου Η., Ρόρρης, Μποκόρος – για να αρκεστώ στους γνωστότερους. (Χωρίς να έχω περιλάβει, μάλιστα, κανέναν ναΐφ.)
Ενώ αξίζει νομίζω να συγκρατήσουμε, εν είδει “προπομπών” του ιδίου ρεύματος, και τους Μαλέα, Γαλάνη, Παπαλουκά, Παρθένη.
Ποια η συμβολή τους;
Ότι συγκρότησαν μια πρόταση συγκλονιστικά σύγχρονη, η οποία βρίσκεται εδώ για να αποδεικνύει ότι τότε μόνο η τέχνη αναγεννάται, όταν αξιώνεται να εμπιστευθεί τους βαθύτερα “ψαγμένους”, μέσα στη γήινη διαδρομή, εκφραστικούς κώδικες.
……………………………………………….
«Μα εγώ χρυσόβουλο κρατάω
από καιρούς βυζαντινούς
και τ’ άγρια βάθη που κοιτάω
δεν τα χωράει ανθρώπου νους.»
(Γκάτσος)
Σάς ευχαριστώ πολύ !