Η ανάγκη για συνταγματική – πολιτειακή αλλαγή

Συμφωνῶ καί μὲ τὶς διαπιστώσεις καί μὲ τὶς προτάσεις σας (5 κεφάλαια)! Τὰ ἐπισημάνατε πολὺ ὡραῖα καὶ μὲ εὔστοχη ἱστορικὴ αἰτιολόγηση-δικαιολόγηση τῶν ἀπαραίτητων ἑπόμενων ἐνεργειῶν. Εὐχαριστοῦμε!

Τὸ πρόβλημα εἶναι πράγματι πολιτικό, ὑπὸ τὴν εὐρύτατη ἔννοια, καὶ σίγουρα ἡ θεσμικὴ παρέμβαση ἐπὶ τοῦ πολιτειακοῦ (ἀλλαγῆς τοῦ ὡς τώρα παραγκωνισμοῦ τοῦ πολίτη) θὰ πρέπῃ νὰ προχωρήσῃ ὁπωσδήποτε.

Πῶς;

Τελευταῖα σκέφτομαι τὴν ἔννοια τοῦ συμ-βιβασ-μοῦ (σύμ-βαση). Στρατηγικοῦ, κατὰ προτίμησιν, συμβιβασμοῦ τῶν διαφόρων ρευμάτων ποὺ ἔχουν ἀναδυθῇ (ίδίως Μάιο-Ἰούνιο) στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία.

Σε ποια κοινωνια θα βρειτε πολιτικους να τα υλοποποιησουν αυτα;
Οι δικοι μας παντως δεν μπορουν γιατι δεν θελουν Δεν υπάρχει αλλος τροπος να κερδοσκοπησουν σε βαρος μας. Προκεται να αισχρα παχυδερμα με ανυπαρκτη ηθικη και συνειδηση που εκαναν κουρελοχαρτο το συνταγμα και ευτελισαν την εννοια της Δημοκρατιας Ομως αυτοι οι πολιτικοι επιλεχτηκαν από την κοινωνια μας ειναι κομματι της . Σκεφτειτε λοιπον μαζι με ποιους θα τα υλοποιησετε αυτα και σε ποια κοινωνια θα τα εφαρμοσετε, εδω αποκλειεται πλεον.

Ευχαριστώ πολύ για τα θετικά σας σχόλια. Έχετε απόλυτο δίκαιο όσον αφορά την ανάγκη συμβιβασμού των διαφόρων ρευμάτων και ειδικά αυτών που αναπτύχθηκαν τον ΜάΙο καιι τον Ιούνιο. Όλοι μαζί οφείλουμε να αγωνισθούμε για μεγάλες θεσμικές και πολιτικές αλλαγές.

[quote name=”Ἀπόλλων Μπαζάντε”]Συμφωνῶ καί μὲ τὶς διαπιστώσεις καί μὲ τὶς προτάσεις σας (5 κεφάλαια)! Τὰ ἐπισημάνατε πολὺ ὡραῖα καὶ μὲ εὔστοχη ἱστορικὴ αἰτιολόγηση-δικαιολόγηση τῶν ἀπαραίτητων ἑπόμενων ἐνεργειῶν. Εὐχαριστοῦμε!

Τὸ πρόβλημα εἶναι πράγματι πολιτικό, ὑπὸ τὴν εὐρύτατη ἔννοια, καὶ σίγουρα ἡ θεσμικὴ παρέμβαση ἐπὶ τοῦ πολιτειακοῦ (ἀλλαγῆς τοῦ ὡς τώρα παραγκωνισμοῦ τοῦ πολίτη) θὰ πρέπῃ νὰ προχωρήσῃ ὁπωσδήποτε.

Πῶς;

Τελευταῖα σκέφτομαι τὴν ἔννοια τοῦ συμ-βιβασ-μοῦ (σύμ-βαση). Στρατηγικοῦ, κατὰ προτίμησιν, συμβιβασμοῦ τῶν διαφόρων ρευμάτων ποὺ ἔχουν ἀναδυθῇ (ίδίως Μάιο-Ἰούνιο) στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. [/quote]

Νομίζω ότι ο κ. Χρ. Λυντέρης έχει πετύχει μια εξαιρετική σύνοψη των βασικών ζητημάτων που πρέπει να περιλάβει μια ριζική συνταγματική μεταρρύθμιση. Έχω δύο παρατηρήσεις για τις προτάσεις και μία για το πώς προχωράμε.

α) Για τη δικαιοσύνη: Θέλει προσοχή η θέσπιση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης να μην καταλήγει σε ένα στεγανό ανέγγιχτο από τη λαϊκή κυριαρχία. Υποτίθεται πως αυτό το πρόβλημα αντιμετωπίζει ο διορισμός των δικαστικών αρχών από την εκλεγμένη πολιτική ηγεσία (όσο κι αν εκ της εμπειρίας γνωρίζουμε ότι η εκτελεστική εξουσία ασκεί με καταχρηστικό τρόπο αυτό το δικαίωμά της, έτσι ώστε να αναιρεί εν όλω ή εν μέρει την ανεξαρτησία της δικαστικής αρχής). Από την άλλη μεριά θα ήμουν αντίθετος στη εκλογή των ανώτατων δικαστικών λειτουργών (εισαγγελέων κλπ) από τον λαό κατά το αμερικάνικο πρότυπο, διότι αυτό θα εισήγαγε στη δικαιοσύνη τον πολιτικαντισμό και τη δημαγωγία (όπως άλλωστε έχει δείξει η αμερικανική εμπειρία). Χωρίς να έχω μια σίγουρη και οριστική απάντηση, εκτιμώ πως το πρόβλημα αυτό θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με δύο-τρεις τρόπους. Ένα είναι το μέτρο της ενίσχυσης του θεσμού των ενόρκων (πού ήδη προτείνεται από τον Χρ. Λυντέρη). Ένα δεύτερο είναι να ισχύσει και για τους δικαστικούς αξιωματούχους αυτό που ο Χρ. Λυντέρης προτείνει ως γενικό μέτρο ενίσχυσης της λαϊκής κυριαρχίας (τη θέσπιση λαϊκής πρωτοβουλίας = δημοψηφίσματος για την ανάκληση αξιωματούχου). Προφανώς αυτό θα αφορά ακραίες καταστάσεις. Κι ένα τρίτο θα ήταν η ενίσχυση άτυπων θεσμών απονομής δικαιοσύνης (είτε θεσμών παραδοσιακού χαρακτήρα, είτε ενσωματωμένων σε διοικητικές λειτουργίες) σε συνάρτηση με την τοπική αυτοδιοίκηση και τις επαγγελματικές συσσωματώσεις.

β) Διάκριση «πρωτοβάθμιας» και «δευτεροβάθμιας» εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας: Θεωρώ πως στην Ελλάδα υπάρχουν οι ιστορικές προϋποθέσεις για μια ριζική παραλλαγή της Προεδρικής Δημοκρατίας που να θεμελιώνει ακόμα πιο πολύ τη λαϊκή κυριαρχία. Δεν ξέρω αν η χρήση των όρων «πρωτοβάθμια» και «δευτεροβάθμια» που λέω παραπάνω είναι σ’ αυτή την περίπτωση δόκιμη, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι πως εκτός από τον κεντρικό εθνικό νομοθετικό θεσμό (κοινοβούλιο) και τα κεντρικά όργανα της εθνικής εκτελεστικής εξουσίας (Πρόεδρος – Κυβέρνηση – Κεντρική Διοίκηση), είναι δυνατόν να θεσπιστούν αντίστοιχοι θεσμοί σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο. Δεν επιμένω εδώ περισσότερο. Τη βασική ιδέα την έχω εκθέσει στο σημείωμά μου «Συνταγματική επανίδρυση της Ελληνικής Δημοκρατίας» (εδώ στο Αντίφωνο).

γ) Μεθόδευση – συμβιβασμός: Πολύ σημαντικό είναι το θέμα που έθεσαν στο σχόλιό του ο Απόλλων Μπαζαντέ και στην απάντηση του ο Χρ. Λυντέρης. Πώς μπορεί να προχωρήσει μια τέτοια συνταγματική μεταρρύθμιση; Προφανώς το θέμα αυτό είναι εξ ίσου κρίσιμο με το περιεχόμενο της μεταρρύθμισης. Μία εκδοχή θα ήταν να περιμένει κανείς να υιοθετηθεί από το ίδιο το πολιτικό σύστημα, ενδεχομένως και ως μέτρο εκτόνωσης της λαϊκής πίεσης. Προσωπικά είμαι απολύτως πεπεισμένος πως τούτη την ώρα οποιαδήποτε άνωθεν “εν λευκώ” πρωτοβουλία θα έχει παρελκυστικό χαρακτήρα. Αν από την άλλη μεριά απορρίψουμε κάποιες ακραίες εκδοχές πολιτικής ανατροπής (που εγώ προσωπικά δεν τις εύχομαι, αλλά και δεν τις αποκλείω), η μόνη άλλη λύση θα ήταν να υπάρξει η «εκ των κάτω» διατύπωση των βασικών όρων μιας συνταγματικής μεταρρύθμισης, με τέτοιο όμως τρόπο που, εφ’ όσον γίνουν αποδεκτοί, να μην επιδέχονται παραχάραξη. (Π.χ. εάν θεσπιστεί από το Σύνταγμα όριο για δύο το πολύ θητείες βουλευτή ή υπουργού, δύσκολα μπορεί εκ των υστέρων να παρακαμφθεί. Θα χρειαζόταν γι’ αυτό κάποιου είδους θεσμική παραχάραξη της θεσπισμένης συνταγματικής αρχής).

Κι ερχόμαστε έτσι στο ειδικότερο ερώτημα: Πώς μπορεί να υπάρξει τούτη την ώρα μια «εκ των κάτω» διατύπωση και του αιτήματος, αυτού καθεαυτού, αλλά και του βασικού περιεχομένου της συνταγματικής αλλαγής. Αγαπητοί φίλοι, εγώ έχω μια απάντηση σ’ αυτό, χωρίς βέβαια να μπορώ να εγγυηθώ εκ των προτέρων την επιτυχία. Θεωρώ ότι μια λύση θα ήταν να διοργανώσουν οι λαϊκές συνελεύσεις του Συντάγματος και των άλλων πλατειών της χώρας ένα άτυπο λαϊκό δημοψήφισμα για δυο βασικά ζητήματα (δημοκρατία, χρέος). Αν αυτό γίνει, τότε μπορεί (υπολογίζω μέχρι το Νοέμβριο) να έχει διαμορφωθεί μια «εκ των κάτω» πρόταση συνταγματικής μεταρρύθμισης, η οποία θα έχει ψηφιστεί, έστω και άτυπα, από ένα σημαντικό μέρος του ελληνικού λαού. (Θεωρώ ότι είναι εφικτή η συμμετοχή ακόμα και ενός εκατομμυρίου πολιτών). Για το αν θα υιοθετηθεί αυτή η πρόταση είναι κρίσιμες οι επόμενες δύο ημέρες (Σάββατο και Κυριακή, 8 και 9 Ιουλίου) που θα πραγματοποιηθεί στο Σύνταγμα κοινή συνεδρίαση εκπροσώπων των λαϊκών συνελεύσεων απ’ όλη την Ελλάδα. Καλό θα ήταν, όσων οι απόψεις συγκλίνουν, να είναι εκεί παρόντες. Και τα ξαναλέμε.
ΒΞ

Θα με συγχωρήσετε που, πάλι βάζω το κεφάλι μου σε εξειδικευμένους τομείς; Επειδή είμαι μέτριας μόρφωσης, (Πτυχείο Πολ και Οικ. Επιστημών).
Ο κ. Χρ. Λυντέρης έκανε με λίγα μεστά λόγια ένα χονδρικό σχέδιο Συντάγματος. Ακολούθησαν κάποιες χρήσιμες τροποποιήσεις που το συμπληρώνουν. Κάποιος σχολιαστής έγραψε ότι υπάρχει “παντελής έλλειψη ηθικών ατόμων” για να το υλοποιήσουν. Πιστεύω ότι υπάρχουν έντιμοι επιστήμονες, οι οποίοι μπορούν και θέλουν να προσπαθήσουν να μας παρουσιάζουν ένα τέτοιο Σύνταγμα, που θα μας τραβήξει από το τέλμα και θα απομακρύνει τους φαύλους πολιτικούς.
Πρακτικά λοιπόν όταν ετοιμαστεί το Σύνταγμα αυτό και μοιραστεί σε όλους τους Έλληνες με δημοψηφισματικό τρόπο σε διάστημα ενός μηνός μπορούμε να έχουμε το αποτέλεσμα με υπογραφές. Αν η όποια τότε κυβέρνηση το “θάψει”, μπορούμε να απευθυνθούμε στην Ε.Ε. και τότε, αναγκαστικά θα γίνει θεσμός το νέο μας Σύνταγμα.
Μια παρατήρηση μόνο σχετικά με τισ ανώτατες δικαστικές αρχές, Άρειος Πάγος, ΣτΕ και Ελεγκτικό Συνέδριο. Για να φτάσει κάποιος να γίνει Αρεοπαγίτης, Σύμβ. της Επικρ. και σύνεδρος του Συμβ. της Επικρ. σημαίνει ότι γνωρίζει τους νόμους, οπότε η κλήρωση είναι ο καλύτερος τρόπος αντικειμενικότητασ και ανεξαρτησίας.
Και πάλι συγγνώμη.
γ.κ.

διορθ.: Σύνεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου.
γ.κ.

Νομίζω ότι αποτελεί πλέον ύψιστο πατριωτικό καθήκον ο αγώνας για μία μεγάλη ριζική πολιτική μεταρρύθμιση. Υπό αυτή την έννοια θέτω και εγώ τον εαυτό μου στην διάθεση κάθε τίμιας προσπάθειας προς αυτή την κατέυθυνση, όπως αυτές που προηγουμένως αναφέρθηκαν.

Να επισημάνω σχετικά με την χρηστότητα συνταγματικών μεταρρυθμίσεων, ότι το σύνταγμα του 1843 δεν περιόρισε την αυθαιρεσία του Όθωνα αλλά εισήγαγε αυτήν των πολιτικών-κατεχόντων, η οποία καθιερώθηκε με το σύνταγμα του 1864, οπότε και μετατράπηκε το παλάτι σε σφηκοφωλιά των πάσης φύσεως ανίερων, ξένων και εγχώριων, συμφερόντων (βλέπε και το άρθρο Τρικούπη “Τίς πταίει;”).
Να παραχωρείς σε έναν λαό, ο οποίος την ημέρα των εκλογών προτιμά να πάει…παραλία, το δικαίωμα λήψεις αποφάσεων μέσω δημοψηφισμάτων, είναι άλλο τόσο δημοκρατικό και προοδευτικό, όσο και να κάθεσαι στην πλατεία Ομονοίας και να χαρίζεις άδειες οδήγησης σε όσους περνάνε μπροστά σου.

Το 1844 η Ελλάδα απέκτησε Σύνταγμα και καταργήθηκε η ελέω θεού μοναρχία του Όθωνα. Εξάλλου, με το σύνταγμα του 1864 καθιερώνεται για πρώτη φορά η δημοκρατική αρχή σύμφωνα με την οποία ” άπασαι αι εξουσίαι πηγάζουν εκ του έθνους, ενεργούνται δε καθ’ ον τρόπον προβλέπει το Σύνταγμα.” (Άρ.21). Επί Χαριλάου Τρικούπη, το 1875, καθιερώθηκε η αρχή της δεδηλωμένης. Όσον αφορά την αποχή από τις εκλογές την οποία αναφέρετε υποτιμητικά, κατά την γνώμη μου αποτελεί ως επί το πλείστον συνειδητή πολιτική πράξη ενός λαού που γνωρίζει πολύ καλά ότι έχει τεθεί στο περιθώριο και δεν μπορεί να εκφραστεί από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Αγαπητέ κύριε, ο θεσμός του δημοψηφίσματος και μάλιστα κατόπιν λαϊκής πρωτοβουλίας είναι κατεξοχήν δημοκρατικός θεσμός και εφαρμόζεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ελβετία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Δανία, η Σουηδία, η Ουγγαρία, το Λουξεμβούργο, η Αυστρία, η Γαλλία, η Φινλανδία και η Πολωνία. Σχεδον στο σύνολο αυτών των χωρών κατοχυρώνεται συνταγματικώς. Εμείς άραγε οι Έλληνες είμαστε κατώτεροι αυτών των λαών και δεν αξίζουμε να έχουμε τα πολιτικά τους δικαιώματα;

Ούτε το γεγονός ότι το δημοψήφισμα είναι, όπως λέτε, κατεξοχήν δημοκρατικός θεσμός, ούτε ότι εφαρμόζεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί πειστικό επιχείρημα για να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα.
Το τί αξίζουμε και εάν είμαστε κατώτεροι ή ανώτεροι άλλων λαών, έχεται νομίζω και εσείς, όπως και όλοι μας, την ευκαιρία να διαπιστώσετε αυτές τις μέρες.

Για να κερδίσεις έναν πόλεμο πρέπει πρώτα να ξέρεις που βρίσκεται ο εχθρός για να ελιχθείς ανάλογα.

Μέσα από τα δημοψηφίσματα μπορεί να δει ένα έθνος τον εαυτό του στον καθρέπτη . Έτσι θα έχει έναν αντικειμενικό εχθρό να αντιμετωπίσει ο κάθε ένας μας, (και όλοι μαζί), και θα σταματήσει να κυνηγά φαντάσματα.

Δεν θα υπάρχει η δικαιολογία πλέον για αυτόν που δεν πήγε… παραλία, (προσωπικά πάω βουνό), αλλά συνείσφερε στην διαιώνηση της οικογενιοκρατίας, (στην περίπτωση των δύο μεγάλων κομμάτων), ή της απύθμενης μπουρδολογίας, (στις περιπτώσεις των υπολοίπων), ότι φταίνε άλλοι γιά την κατάντια του (μας).

ΚΥΡΙΟΙ…

Ή κοιταζόμαστε στον καθρέπτη επιτέλους ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία αυτοανάπτυξης, (η οποία είναι δύσκολη, επίπονη, αργή, κερδίζεται μέσα από συνεχή λάθη και αγώνες, αλλά θα ξέρουμε συγχρόνως “τις πταίει”), ή παραμένουμε ως είμαστε, (σε πολιτικά αδιαφοροποίητη, εμβρυακή κατάσταση), και συνεχίζουμε να ξεσπάμε σε πολιτικούς, σε θεσμούς, σε… ανεμόμυλους.

οικογενειοκρατιας

Προ ολίγων ημερών το περιοδικό SPIEGEL έγραψε ότι στην Ελλάδα υπάρχει “δημοκρατική φεουδαρχία”. Επίσης έγραψε ότι οι οικογένειες Καραμανλή, Παπανδρέου και Μητσοτάκη κατέστρεψαν την χώρα διορίζοντας και σπέρνοντας την διαφθορά προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία. Η καταστροφή της Ελλάδας προήλθε από αυτό το καθεστώς της ολιγαρχίας και της διαφθοράς, το οποίο έθεσε τους πολίτες στο περιθώριο και οδήγησε την Ελλάδα στην 78η θέση παγκοσμίως στον τομέα της διαφθοράς μαζί με την Κολομβία, την Ταϋλάνδη, το Περού, την Σερβία, την Κίνα και το Λεσότο. Είναι καιρός να καθιερωθούν και στην δική μας χώρα δημοκρατικοί θεσμοί , όπως το δημοψήφισμα , οι οποίοι εφαρμόζονται με επιτυχία σε άλλους λαούς προφανώς όχι κατώτερους από εμάς.

Το συμπέρασμα ότι είμαστε σαν τους άλλους λαούς οι οποίοι χαίρουνε του δικαιώματος του δημοψηφίσματος από το εξάγετε;
Γιατί δεν αντιστρέφουμε το ερώτημα:
Αφού είμαστε και εμείς άξιοι για το δικαίωμα του δημοψηφίσματος γιατί δεν το έχουμε;
Και εάν μας αποκλείουνε από το δικαίωμά μας αυτό οι άλλοι, από ποιόν περιμένουμε να μας το δώσει και το ζητάμε αντί να το διεκδικούμε;

Το Σύνταγμα του 1975 (όπως και οι αναθεωρήσεις του) δεν θεσπίσθηκαν, ούτε εγκρίθηκαν από τους Έλληνες πολίτες. Στο Ελληνικό Σύνταγμα δεν προβλέπεται η διενέργεια δημοψηφίσματος κατόπιν λαϊκής Πρωτοβουλίας. Όποιοι θέσπισαν το ισχύον Σύνταγμα, είναι αυτοί οι οποίοι απέκλεισαν τους πολίτες από την διενέργεια δημοψηφισμάτων. Είναι οι ίδιοι που καθιέρωσαν το ολιγαρχικό πολίτευμα, το οποίο περιγράφω στην ανωτέρω μελέτη. Σε ένα πράγμα ωστόσο συμφωνούμε: Δεν μπορούμε να περιμένουμε να μας δοθεί κανένα δικαίωμα εάν προηγουμένως δεν το διεκδικήσουμε.

“Δεν μπορούμε να περιμένουμε να μας δοθεί κανένα δικαίωμα εάν προηγουμένως δεν το διεκδικήσουμε.”

Όντως συμφωνούμε σε αυτό, αλλά όταν συμφωνούμε σε αυτό, όλα τα υπόλοιπα περιττεύουνε. Γιατί πράγματι, όταν οι πολίτες είναι αδιάφοροι, είναι φυσικό το δημιουργούμενο πολιτικό κενό, να καλύπτεται από διάφορα συμφέροντα.
Δικαίωμα και δεικδίκηση έχουνε κοινή ρίζα, γιατί ποτέ δεν μπορεί να υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο.
Βέβαια, αφού αναφερθήκατε εκτενώς σε ιστορικά γεγονότα, σχετιζόμενα με πολιτειακές μεταβολές, οφείλουμε να σημειώσουμε, ότι το μεταπολιτευικό σύνταγμα απέκλεισε την αμεσότητα συμμετοχής ακριβώς για τον λόγο, ότι ο στόχος του ήτανε, η ελληνική πολιτική να γίνει περισσότερο προβλέψιμη για αυτούς οι οποίοι μας δάνειζαν. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αυτό το σύνταγμα, σε συνδιασμό με το πολιτικό σύστημα, κυρίως τον δικομματισμό, επέτρεψε στην Ελλάδα να διανύσει μια σχεδόν 40νταετή περίοδο πολιτικής σταθερότητας και εθνικής ασφάλειας. Εξισσορόπησε, στα πλαίσια της ενωμένης Ευρώπης, τα ξένα συμφέροντα και τις ισορροπίες οι οποίες προέκυπταν από την αντιπαράθεσή των, αποτρέποντας την μερική των παρέμβαση και την σχεδόν αδιάκοπη εναλλαγή κυβερνήσεων όπως αυτό συνέβαινε από το 1821 μέχρι και το 1967.

Είναι μεγάλη υποκρισία, να κατηγορεί κανείς τον ελληνικό λαό ότι δεν εξεγέρθηκε καιι δεν μπόρεσε μέχρι στιγμής να ανατρέψει το σύστημα της μεταπολίτευσης, το οποίο έχει στην διάθεσή του όλα τα μέσα ελέγχου της εξουσίας που μπορεί να διαθέτει μία σκληρή ολιγαρχία. Επίσης είναι θλιβερό, ακόμη και σήμερα να υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι υπερασπίζονται το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα. Προφανώς έχετε τους λόγους σας που σας αρέσει, όπως επίσης έχετε τους λόγους σας να μην αποκαλύπτετε τα ακριβή σας στοιχεία. Νομίζω ότι,μετά τις τελευταίες σας παρατηρήσεις περιττεύει πλέον κάθε μεταξύ μας συζήτηση. Ας πληροφορηθούν ωστόσο, όλοι οι ανώνυμοι υπερασπιστές του καθεστώτος της διαφθοράς, ότι ο χρόνος του πλέον τελειώνει και ότι παρά την προπαγάνδα και την βία ο ελληνικός λαός γνωρίζει πλέον πολύ καλά ποιο είναι το σύστημα της μεταπολίτευσης.

“Είναι μεγάλη υποκρισία, να κατηγορεί κανείς τον ελληνικό λαό ότι δεν εξεγέρθηκε καιι δεν μπόρεσε μέχρι στιγμής να ανατρέψει το σύστημα της μεταπολίτευσης, το οποίο έχει στην διάθεσή του όλα τα μέσα ελέγχου της εξουσίας που μπορεί να διαθέτει μία σκληρή ολιγαρχία.”

Αν αυτό είναι υποκρισία, τότε είναι επίσης υποκρισία να λες:

“Ας πληροφορηθούν ωστόσο, όλοι οι ανώνυμοι υπερασπιστές του καθεστώτος της διαφθοράς, ότι ο χρόνος του πλέον τελειώνει και ότι παρά την προπαγάνδα και την βία ο ελληνικός λαός γνωρίζει πλέον πολύ καλά ποιο είναι το σύστημα της μεταπολίτευσης.”

Φίλε Χρήστο Λυντέρη, μαζί με τον Ξυδιά έχετε την εναργέστερη άποψη της πρότασης της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης που όλο και περισσότεροι την υιοθετούν ως μόνη ουσιαστική λύση στο τωρινό πολιτικό αδιέξοδο. Πρέπει όμως να κάνετε και την επόμενη κίνηση που έχει να κάνει όχι με την πολιτική μεταρρύθμιση αλλά την πολιτιστική μεταρρύθμιση αυτού του λαού. Δηλαδή την αλλαγή νοοτροπίας του κόσμου που έχει εθιστεί δεκαετίες σε ένα ψεύτικο τρόπο ζωής. Οι θεσμοί όσο καλά και να σχεδιαστούν αν στελεχωθούν με κόσμο αλλότριας νοοτροπίας είναι καταδικασμένοι να είναι αναποτελεσματικοί. Εδώ πρέπει να σκεφθείτε δράσεις…

Το πολίτευμα που ανταποκρίνεται καλύτερα στις σημερινές ανάγκες και στις επείγουσες προκλήσεις της χώρας είναι αυτό της Προεδρικής Δημοκρατίας. (βλ. τη σχετική μελέτη μου: Αθανάσιος Θεοδωράκης «Το επόμενο βήμα της πολιτικής. Η Προεδρική Δημοκρατία», εκδόσεις Ι. Σιδέρης, Αθήνα 2011). Η Προεδρική Δημοκρατία διασφαλίζει αποτελεσματικότητα, ευελιξία και ταχύτητα στη λήψη των αποφάσεων και προϋποθέτει βέβαια την ύπαρξη κατάλληλων θεσμικών ερεισμάτων για την εξισορρόπηση των εξουσιών.
Tο αποτελεσματικό κράτος δικαίου και το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο πρέπει να αποτελούν τους άξονες του νέου συστήματος διακυβέρνησης. Η δημοκρατική πολιτική μας παράδοση και η κοινωνική ευαισθησία του ελληνικού λαού αποτελούν εχέγγυα για την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος.

Η δημοκρατία είναι εκείνη η ασθένεια, της οποίας νομίζει ότι είναι η θεραπεία.

Κατ’ αρχήν συγχαρτήρια κ. Λυντέρη για το κείμενο. Σαν μιά μικρή συμβολή από τη πλευρά μου είναι ένα κείμενο σχετικά με τα Δημοψηφίσματα με Πρωτοβουλία Πολιτών:
[url]http://www.dimopolis.gr/dp1/entos/vima-gia-dimokratia-politwn/nomothetikes-protovoulies-politon/124-referendum-process-vzoukos[/url]

Η δημοκρατία είναι αποτέλεσμα και όχι πρόθεση!

Η δημοκρατία δεν είναι ούτε πρόθεση ούτε αποτέλεσμα. Είναι το νόσημα του δήμου, διότι είναι θεραπαινίδα του ιδιώτη, δηλαδή του απόλιδος ατόμου και όχι του πολίτη. Την τρέφει η ψευδαίσθηση ότι ο δήμος αποτελείται από πολίτες, ενώ αποτελείται από ιδιώτες. Έτσι η δημοκρατία ως κράτος του δήμου, δεν είναι το κράτος των πολιτών αλλά το κράτος των ιδιωτών. Η δημοκρατία είναι η κενότητα των πολιτών. Αντίθετα, η πολιτεία είναι η κοινότητα των πολιτών, δηλαδή το αντίθετο της δημοκρατίας. Άρα η αντιδημοκρατική πεποίθηση και βούληση είναι προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση της πολιτείας.

Και η συνεπής εφαρμογή της παραπάνω αρχής στα τρέχοντα: Δεν χρεοκόπησε ούτε η μεταπολίτευση στην Ελλάδα ούτε ο καπιταλισμός στην Ευρώπη. Χρεοκόπησε η μεστωμένη, αργυρώνητη, φαύλη δημοκρατία των ιδιωτών. Το πρόβλημα της Ελλάδας και της Ευρώπης ολόκληρης δεν είναι οικονομικό ούτε πολιτικό. Είναι πολιτειακό. Πρέπει να καταλυθεί η δημοκρατία. Επειδή λοιπόν όλοι θέλουν να εξαλείψουν τα συμπτώματα, αλλά κρατούν στο απυρόβλητο την αιτία, γι’ αυτό η δημοκρατία είναι ακριβώς εκείνη η ασθένεια της οποίας νομίζει ότι είναι η θεραπεία.

[quote name=”Γιάννης Περδικάρης”]Η δημοκρατία είναι εκείνη η ασθένεια, της οποίας νομίζει ότι είναι η θεραπεία.[/quote]

κε Περιδικάρη, θα μπορούσατε να πείτε θετικά ποιο πολίτευμα προτιμάτε εσείς;

[quote name=”Γιάννης Περδικάρης”] (…) Έτσι η δημοκρατία ως κράτος του δήμου, δεν είναι το κράτος των πολιτών αλλά το κράτος των ιδιωτών. Η δημοκρατία είναι η κενότητα των πολιτών. Αντίθετα, η πολιτεία είναι η κοινότητα των πολιτών, δηλαδή το αντίθετο της δημοκρατίας. Άρα η αντιδημοκρατική πεποίθηση και βούληση είναι προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση της πολιτείας. (…) [/quote]

κε Περιδκάρη, θεωρώ το παραπάνω απόσπασμα ως απάντηση και στο δικό μου ερώτημα (“θα μπορούσατε να πείτε θετικά ποιο πολίτευμα προτιμάτε εσείς;”) και θα επανέλθω με δυο παρατηρήσεις και δυο ερωτήματα.

Οι παρατηρήσεις:
1. Στην αρχαία ελληνική γραμματεία ο δήμος δεν ταυτιζόταν οπωσδήποτε με το σύνολο των ιδιωτών` περιέγραφε επίσης, αρκετές φορές, το σύνολο των πολιτών.
2. Η αντιδημοκρατική πεποίθηση και βούληση δεν είναι προϋπόθεση μόνο για την εγκαθίδρυση της πολιτείας, αλλά και για την εγκαθίδρυση π.χ. τυραννίας` οι προϋποθέσεις της πολιτείας είναι πολύ περισσότερες.

Οι ερωτήσεις :
1. Τι είδους “πολιτεία” έχετε κατά νου όταν την προτιμάτε/προτείνετε ως πολίτευμα;
2. Υπήρξε ποτέ μια τέτοια “πολιτεία” στην Ελλάδα και για πόσο καιρό;

Μπορεί κάτι να υπάρξει χωρίς να είναι αποτέλεσμα;

Φυσικά. Μόνο ό,τι δεν είναι αποτέλεσμα υπάρχει. Ό,τι είναι αποτέλεσμα απλώς είναι.

Αγαπητέ κύριε Ιωαννίδη, ευχαριστώ για το σχόλιό σας. Την απάντηση στα ερωτήματά σας και σε πολλά άλλα, θα την βρείτε εις ό,τι με αφορά, στα σχόλιά μου στο αναρτηθέν από το Αντίφωνο άρθρο-απόσπασμα από βιβλίο του καθηγητού κ. Κοντογεώργη υπό τον τίτλο “Τι είναι δημοκρατία;- Η δημοκρατική αρχή ως πρόταγμα και ως διακύβευμα” με ημερομηνία ανάρτησης 21/7/11.
Σε ό,τι αφορά την αντιδημοκρατική πεποίθηση, φυσικά και δεν είναι προϋπόθεση εγκαθίδρυσης αποκλειστικά της πολιτείας, αλλά και της εκτροπής της, της τυραννίας. Ωστόσο, ο οντολογικά και όχι απλώς ιστορικά ελλοχεύων αυτός κίνδυνος, δεν αρκεί για να λειτουργήσει αποτρεπτικά ως προς το θεμελιώδες σημερινό μας καθήκον, που είναι η κατάλυση της χρεοκοπημένης δημοκρατίας. Αξίζει να τολμήσουμε. Βεβαιότητες δεν υπάρχουν ούτε στην ζωή ούτε στην ιστορία.

Δηλαδή εσείς υπάρχεται ή είστε;

Ως αποτέλεσμα είμαι. Ως μη αποτέλεσμα υπάρχω. Είμαι δηλαδή ουσία και υπάρχω ως παρουσία.

Άρα είστε καί δεν είστε αποτέλεσμα.

Ακριβώς. Είμαι και δεν είμαι αποτέλεσμα, διότι είμαι και δεν είμαι τέλεσμα. Όπως κι εσύ άλλωστε.

@Περδικάρης

[u]Και [/u] είμεθα [u]Και[/u] υπάρχουμε ως αποτέλεσμα…
Υπάρχουμε, εν δυνάμει, λόγω της απείρου αγάπης του Θεού προς το πλάσμα Του..
Θα υπάρχουμε, εις τον αιώνα, λόγω της ενώσεώς μας μετ’Αυτού ως αποτέλεσμα της αμοιβαίας αγάπης.

Αυτά που λέτε εσείς είναι δικά σας ή είστε επηρεασμένος από κάποιους που θεωρούν εαυτούς εκ της ίδιας ουσίας του ‘απολύτου Είναι’;;