Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Είναι γεγονός! Εκείνο για το οποίο, από το 1977, μιλούσε η Αριστερά, και έκτοτε υπογράμμιζε την αναγκαιότητά του, έγινε πραγματικότητα! Οι όρχεις του ταύρου- ή μάλλον του Μινόταυρου που λέγεται ΠΑΣΟΚ- έπεσαν, και τώρα μπορεί άνετα να κάτσει και να τους...φάει. Πρώτα έπεσε ο ένας...την 6η Μαΐου. Εχθές έπεσε και ο άλλος. Βιαστική, άρχισε να χλαπακιάζει, και...βάρυνε τόσο πολύ, που πια, δεν μπορεί να πηδήξει και να πιάσει, ό, τι δεν φτάνει: την κυβερνητική εξουσία! Γιατί ως γνωστόν: “όσα δεν φτάνει η Αλεπού...πηδάει και τα φτάνει”, εκτός αν έχει μόλις φάει, οπότε τα κάνει....κρεμαστάρια!
Ο Τσίπρας ζήταγε την ψήφο υποσχόμενος ότι “στις Δεκαοκτώ, τέρμα το Μνημόνιο”! Και από βραδύς, εδήλωσε, αυτό που στα μουλωχτά έλεγαν τα στελέχη του, του Τατσόπουλου προεξάρχοντος: “ Δεν μας χρειάζεστε εμάς, τα κουκιά βγαίνουν` κάντε λοιπόν κυβέρνηση` εμείς θα είμαστε μια λαμπρή και μαχητική μεταπολίτευση”.
Τι σημαίνει αυτό για τον “αντιμνημονιακό” ψηφοφόρο; Σημαίνει ότι, το Μνημόνιο, που τόσο πολύ το μίσησε, που τόσα πολλά δεινά του απέδωσε, θα εξακολουθήσει να ισχύει και μετά τις “Δεκαοκτώ”, αφού ο Τσίπρας όχι μόνο δεν θα μετέχει της ακύρωσής του, αλλά θα κάνει και αβάντα στα “μνημονιακά” κόμματα, για να το εφαρμόσουν...ανόθευτο. Είναι σαν να λέει: “Αφού δεν μας κάνατε, μονοκοπανιά, πρώτο κόμμα, ψηθείτε, τηγανιστείτε, στο Μνημόνιο”!!! Ή όλα ή τίποτα! Μέμφεται δε τη ΔΗΜΑΡ, και απεύχεται τη συμμετοχή της στην Κυβέρνηση! (το είπε σταράτα η Νάντια Βαλαβάνη)
Ο κάθε σοβαρός άνθρωπος θα περίμενε από ένα κόμμα- που σε σαράντα μέρες μέσα, αναδείχτηκε από το λαό, στα ύπατα αξιώματα, πολλαπλασιάζοντας τις δυνάμεις του πέντε φορές - ότι θα ηγείτο όλου του “αντιμνημονιακού” μετώπου, ότι θα λειτουργούσε σαν ηγέτης και εκφραστής όλων Ελλήνων- και εκείνων που δεν καταλαβαίνουν το συμφέρον τους και είναι “μνημονιακοί”, και εκείνων που το καταλαβαίνουν και είναι “αντιμνημονιακοί”- ότι θα απαιτούσε τη συμμετοχή στην Κυβέρνηση, του 50% του εκλογικού σώματος. Αν μη τι άλλο, για να είναι μέσα στο γήπεδο, να καθορίζει, να δεσμεύει, να οργανώνει επιθέσεις, να κλείνει τα ρήγματα στην άμυνα κλπ. Μαζί με την κερκίδα, αυτό το πανίσχυρο 50%, θα μπορούσε, αν όχι να ακυρώσει το μνημόνιο στις “Δεκαοκτώ” Ιούνη, τουλάχιστον να τροχιοδρομήσει την πολιτική της Κυβέρνησης προς την κατεύθυνση αυτή...ίσα με το τέλος του χρόνου.
Γιατί, ο καθένας καταλαβαίνει ότι, όταν συμβιβάζεσαι με κάποιον, κάτι σου δίνει και κάτι του δίνεις. Κάτι, λοιπόν, θα αποκόμιζε ο Τσίπρας, αν μετείχε της Κυβέρνησης. Κάτι περισσότερο από αυτό που αποκομίζει, τώρα που δεν μετέχει. Και είπαμε, τι είναι αυτό που αποκόμισε, τώρα: είναι οι όρχεις του Μινόταυρου που λέγεται ΠΑΣΟΚ.
Το ότι ο Τσίπρας δεν διεκδικεί καν κυβερνητικό ρόλο, μας λέει πως, φοβάται όχι μόνο την Κυβέρνηση αλλά και τις διαπραγματεύσεις για την Κυβέρνηση. Μας λέει επίσης ότι, είναι ηττοπαθής, αφού εκ προοιμίου “δηλώνει”πως, από την διαδικασία αυτή θα βγει χαμένος. Μας λέει πως, οι διαπραγματεύσεις για την Κυβέρνηση, και η συμμετοχή στην Κυβέρνηση, είναι πράγματα επιβλαβή για την Αριστερά.
Αν, όμως, η Αριστερά βλάπτεται, όταν κάνει συμβιβασμούς με τα κόμματα “του Μνημονίου” στην Πατρίδα της, αν η Αριστερά βλάπτεται, όταν μετέχει στην Κυβέρνηση της Πατρίδας, δεν βλάπτεται όταν κάνει συμβιβασμούς στην ΕΕ; Δεν βλάπτεται όταν μετέχει στην Ευρωπαϊκή Διακυβέρνηση; Δεν βλάπτεται όταν συνεργάζεται με τα ευρωπαϊκά κόμματα του Μνημονίου;
Γιατί ο καθένας ξέρει ότι οι Γάλλοι σοσιαλιστές, οι Γερμανοί σοσιαλιστές, κλπ είναι κόμματα του Μνημονίου και μάλιστα χωρίς εισαγωγικά. Τι μας έλεγε, λοιπόν, τόσο καιρό ο Τσίπρας ότι δεν θα πάει σαν τον Κασιδιάρη στην ΕΕ; Τι μας έλεγε ότι θα πάει και θα πείσει τους Εταίρους για το δίκιο του λαού; Θέλει να είναι συγκυβέρνηση στην Ευρώπη και στην Ελλάδα θέλει να είναι αντιπολίτευση;;; Θέλει να συνδιαμορφώνει την ευρωπαϊκή πολιτική με τις πανίσχυρες χώρες του νορδικού βορρά και δεν μπορεί να συνδιαμορφώνει την πολιτική με τον Άδωνη, την Ντόρα και τον Αβραμόπουλο; Θα πείσει τη Μέρκελ και δεν μπορεί να πείσει τον Βενιζέλο; Θα αναγκάσει τον Σόϊμπλε και δεν μπορεί να αναγκάσει τον Σαμαρά; Θα βγει αλώβητος από την συνύπαρξή του με τα γεράκια της ΕΕ και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τα δικά μας, της πατρίδας μας;
Ή μας έλεγε ψέματα, λοιπόν, για τις πραγματικές προθέσεις του για την ΕΕ ή μας λέει ψέματα για το Μνημόνιο στην Ελλάδα. Ή μας έλεγε ψέματα ότι είναι υπέρ της παραμονής στην ΕΕ και στο Ευρώ ή μας λέει ψέματα για τον κίνδυνο που διατρέχουμε από το Μνημόνιο. Γιατί αν είναι κακό να είσαι “έγκυος”, τότε, προκαλείς την άμβλωση, ειδικά όταν η εγκυμοσύνη είναι προϊόν βιασμού!
Ας σταματήσουν, λοιπόν, αυτές οι παπαριές για το “ολίγον έγκυος”! Αν είναι κακό το Μνημόνιο προκαλέστε την άμβλωση! Και αυτό μπορεί να γίνει μπαίνοντας μέσα στην Κυβέρνηση -στη μήτρα δηλαδή για να κάνεις απόξεση και να διακινδυνεύσεις το κρίμα- και όχι μένοντας απέξω και “διεκδικώντας” την άμβλωση με “κινητοποιήσεις”. Αν η εγκυμοσύνη είναι απαράδεκτη, τότε, πρέπει να ματαιώσεις τον τοκετό. Και αν δεν μπορείς να τον ματαιώσεις, μέσα στους τρεις πρώτους μήνες, τότε, ματαίωσέ τον αργότερα. Κάλιο αργά παρά...αργότερα! Το σίγουρο όμως είναι ότι πρέπει να είσαι κοντά στη μητέρα, στην Πατρίδα, και να προτάσεις την ασφάλειά της, είτε κατά την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη είτε κατά την επικίνδυνη, πλην όμως, αναγκαία άμβλωση.
Η ενότητα του λαού, του έθνους, είναι αυταξία. Είναι αναγκαία, αλλά είναι και ικανή, ακόμη και όταν δεν έχει ολοκληρωμένο πρόγραμμα, ακόμη κι όταν δεν έχει προωθημένους στόχους. Αυτή η ενότητα, έστω και σε υποδεέστερους στόχους, είναι που ωριμάζει τον λαό για μεγάλα κατορθώματα. Αυτή η ενότητα είναι που τρομοκρατεί τους τρομοκράτες της ΕΕ.
Αντίθετα, ο διχασμός, η διαίρεση, είναι που δίνει τα μηνύματα για περισσότερη πίεση. Έχοντας, η Μέρκελ, απέναντί της, μια κυβέρνηση αχαμνή, του Σαμαρά και του 50%, (είπαμε, πόσο αχαμνός πολιτικά είναι ο Σαμαράς, σε άλλα κείμενά μας) βαλλόμενη εκ των έσω, θα επιδιώξει όσο γίνεται μεγαλύτερα οφέλη. Αυτό θα δώσει την ευκαιρία στον Τσίπρα, αργότερα, να καταγγείλει τον Σαμαρά για μειοδότη και για μνημονιακό(!) Αν δεν είναι είναι συμπαιγνία και πολιτική αλητεία αυτό, τότε τι είναι;
Η στάση όμως του ΣΥΡΙΖΑ και της υπόλοιπης “Αριστεράς”, ως προς την Κυβέρνηση, είναι κάτι παραπάνω από αβάντα και συμπαιγνία. Είναι και ηλιθιότητα! Και να γιατί:
Ο ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, η ΔΗΜΑΡ ως ουρά του ΣΥΡΙΖΑ, και το “ΚΚΕ” με την “ευνοϊκή ουδετερότητά του”, προκάλεσαν τις εκλογές στις 17 Ιουνίου.
Αποτέλεσμα: το “ΚΚΕ” να χάσει τη μισή του δύναμή! Η Δεξιά να συσπειρωθεί και να ζυγώσει την αυτοδυναμία! Η Ντόρα να υπ-αχθεί στον Σαμαρά! Ο Μάνος στον Τζήμερο!
Η “Χρυσή Αυγή” να “δευτερώσει” την επιτυχία της!
Για μια ακόμα φορά, ο λαός να ψηφίζει, όχι ό, τι πιστεύει ως καλό, αλλά ό,τι πιστεύει ως χρήσιμο: να ψηφίζει δηλαδή, άλλα αντ' άλλων! Μπορεί οι όρχεις του Μινόταυρου να έπεσαν, αλλά το άλλο “μνημονιακό” κόμμα έγινε ισχυρότερο, κατά έντεκα μονάδες, είκοσι έδρες, και εξακόσιες χιλιάδες ψήφους. Εκτός αυτού, το “μνημονιακό” αυτό κόμμα, είναι και το κατεξοχήν νεοφιλελεύθερο! Ενισχύθηκε δηλαδή ο φορέας του νεοφιλελευθερισμού, ήγουν το σχολείο, όπου αναπαράγεται εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια.
Αν, όντως, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είναι το ίδιο πράγμα, αν είναι τα δυο σκέλη του συστήματος, η “Αριστερά”, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να αναταχθούν οι βλάβες στο ένα από αυτά! Απέχοντας από την Κυβέρνηση, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο να διαμορφωθεί η κυβερνητική πολιτική όπως όλοι οι άλλοι θέλουν, στην πραγματικότητα, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να αναταχθούν και οι βλάβες του άλλου σκέλους. Προς το παρόν, παίζει το ρόλο του νάρθηκα, και της πατερίτσας ομού. Εκεί θα βρουν καταφύγιο, για όσο καιρό χρειαστεί, οι δυνάμεις εκείνες που ξέρουν απ' αυτά. Εκεί θα αναβαθμίσουν την “τέχνη” τους. Εκεί να αναβαπτίσουν την “αριστερότητά” τους. Εκεί θα προετοιμάσουν τα άλλοθί τους.
Η Σοφία Σακοράφα, πχ, πήγε στο ΠΑΣΟΚ, ενώ πριν ήταν στην Αριστερά. Την παλιά Αριστερά. Αν δεν κάνω λάθος, ήταν και μέλος του ΚΚΕ. Η Σοφία μπορεί ως όμορφη γυναίκα να φαίνεται νέα, και να κρατιέται καλά, αλλά τα έχει τα χρονάκια της. Πήγε λοιπόν στο ΠΑΣΟΚ γιατί το ΠΑΣΟΚ, από κυβερνητικές θέσεις, διαμόρφωνε τα πράγματα περισσότερο από την “κινηματική αριστερά”. Και με αυτό το ΠΑΣΟΚ, και με το ΠΑΣΟΚ της Λούκας- “τα λεφτά υπάρχουν”, εκλέχτηκε το 2009. Αυτό έλεγε στις προεκλογικές της ομιλίες τότε η Σοφία: “τα λεφτά υπάρχουν”. Έτσι εξασφάλισε την έδρα. Και μόλις είδε τους κινδύνους φρόντισε να... ξενιστεί- μαζί με τον Κουρουμπλή- στον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, ξανά μανά, εξασφάλισαν την έδρα την επιούσια...και μάλιστα...με “αντιμνημονιακές”... αερο-τομές. Και δεν είναι οι μόνοι. Για την Λούκα έχουμε πει ήδη πολλά. Για τον Βουδούρη, της ΔΗΜΑΡ, είπαμε. Για τον Μάκη τον Γιομπαζολιά, που ξεπαραδιάστηκε να κάνει πάρτι στους ψηφοφόρους του το 2009, δεν είπαμε! Αυτός δεν εκλέγεται, μάλλον, μπορεί όμως να πάρει το Υπουργείο Τύπου, τώρα που η ΔΗΜΑΡ θα μπει στην Κυβέρνηση.
Ο Αλέξης, κατά τα άλλα, δεν συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου(!!!) Εδώ είναι είναι που κρατάμε το γάστριό μας από τα γέλια και το...υπογάστριό μας από τον...φόβο. Μα είναι ήδη, ο ΣΥΡΙΖΑ, “ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου”! Και μάλιστα για δύο λόγους: (α) Γιατί ως εκμαγείο αβαντάρει, με την “αντιπολιτευόμενη ουδετερότητα”, την απρόσκοπτη εφαρμογή του (β) Γιατί όταν το 5% γίνεται 27% (και το 10% όλη της “Αριστεράς”, γίνεται 40%), η μεταγραφή δεν γίνεται από το 22% στο 5%, αλλά από το 5% στο 22%. Δεν διαλύεται ο καφές στη ζάχαρη αλλά η ζάχαρη στον καφέ!
Πόσοι είναι οι βουλευτές του “λεφτά υπάρχουν” μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ; Πόσοι απ' αυτούς ευδόκησαν και το “Τσοβόλα δώστα όλα”; Δύο αναφέραμε ήδη. Ο Αλέξης ο Μητρόπουλος, είναι ο τρίτος. Αρχίστε να μετράτε.... Βάλτε και τους άλλους, της ΔΗΜΑΡ: Τον Βουδούρη... Βάλτε και το Γιάννη Δημαρά, που έχει πιάσει τις άλλες άκρες....τις απέναντι και των...έναντι! Τριάντα δύο (32) πάντως είναι στο “κανονικό” ΠΑΣΟΚ...
Ο Αλέξης, λέει, πήρε τηλέφωνο τον Σαμαρά και τον συνεχάρη. Δεν αμφιβάλλουμε καθόλου γι' αυτό! Ο Αλέξης χάρηκε που πήρε το μεγάλο ποσοστό, όπως εκείνο της ΕΔΑ το 1958, αλλά συν-χάρηκε με τον Σαμαρά: η οντισιόν έγινε, οι ρόλοι μοιράστηκαν, οι παραστάσεις αρχίζουν! Θα είναι πολλές παραστάσεις, με πολλές πράξεις. Όλες παραστάσεις για έναν ρόλο! Όλες τραγωδίες!
Πέσανε οι όρχεις του Μινόταυρου! Και μπουκώθηκε τόσο πολύ η “Αριστερά” που κοντεύει να πνιγεί! Της πεταχτήκανε τα μάτια- από το πνίξιμο- και βλέπει τον Τσίπρα για Τσε Γκεβάρα και τον Βούτση για Φιντέλ Κάστο....και τον φούρνο τον βλέπει για κάστρο.
Σημείωση: Για τον νεώτερο στην ηλικία αναγνώστη, που ίσως δεν κατανοεί τα “συμφωνημένα υπονοούμενα”, αναφέρουμε το εξής: Όταν ετοιμαζότανε η Οκτωβριανή Επανάσταση η έγνοια των Μπολσεβίκων ήταν οι Κοζάκοι. Εκείνοι ήταν η καταξοχήν αξιόμαχη και πιστή στρατιωτική δύναμη του καθεστώτος. Οι Κοζάκοι όμως δεν ανακατεύτηκαν στην εξέγερση. Κράτησαν τα άλογα στο παχνί και τους δρόμους της Πετρούπολης ελεύθερους για τους ναύτες του Στόλου της Βαλτικής. Η επιτυχίας της, και κυρίως το ...ολιγοαίματον (αναίμακτος σχεδόν), οφείλεται, λοιπόν, στην “ευνοϊκή ουδετερότητα” των Κοζάκων! Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι, μπορείς να...συμμαχείς με κάποιον....μένοντας έξω από το παιγνίδι! Όπως, πχ, η Αλέκα μένει έξω από παιγνίδι για την ΕΕ. Μέχρι να γίνει η ...δευτέρα παρουσία...και το “ΚΚΕ” να πάρει την εξουσία....εμείς μπορούμε, απρόσκοπτα, να απολαμβάνουμε τα κλέη τη Ευρώπης(!) Αυτό που λέει η διαλεκτική της πολιτικής συμπεριφοράς της Αλέκας είναι το εξής: Προκειμένου να μας κυβερνάει ο Τσίπρας καλύτερα ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο. Και προκειμένου να μας βγάλει ο Τσίπρας από τη ΕΕ καλύτερα να μείνουμε μέσα!!! Αυτοί δεν διαλέγουν δυνάστη ούτε διαπραγματεύονται το πόσα θα χάσει ο λαός(!!!) Αυτοί αφήνουν τον λαό να διαλέξει (!!!) Αλλά για την Αλέξα θα τα πούμε σε άλλο σημείωμα....
18 Ιουνίου 2012
“Η νέα κυβέρνηση συγκροτείται στο έδαφος της συνέχισης των μνημονιακών πολιτικών. Πρόκειται για μια κυβέρνηση με σαφή συντηρητικά πολιτικά χαρακτηριστικά με κορμό τις δυνάμεις που ευθύνονται για την υπηρέτηση των πιο ακραίων αντικοινωνικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών που γνώρισε ο τόπος τις τελευταίες δεκαετίες”, δήλωσε εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, ο Πάνος Σκουρλέτης (20/6/2012 Αμέσως μετά την ορκωμοσία Σαμαρά)
Πρώτον: “Μια κυβέρνηση με σαφή συντηρητικά πολιτικά χαρακτηριστικά” είναι πολύ πιο προοδευτική από “καμία κυβέρνηση με ασαφή προοδευτικά πολιτικά χαρακτηριστικά”.
Δεύτερον: Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πως χάρη στο ΣΥΡΙΖΑ και στο “ΚΚΕ” η Δεξιά εκτοξεύτηκε από το 19% στο 30% μέσα σε 40 ημέρες και κατέστη έτσι αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης χωρίς αυτή!
λες: [i]”Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πως χάρη στο ΣΥΡΙΖΑ και στο “ΚΚΕ” η Δεξιά εκτοξεύτηκε από το 19% στο 30% μέσα σε 40 ημέρες και κατέστη έτσι αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης χωρίς αυτή!”.[/i]
Όμως κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από τους αριθμούς! Στις εκλογές της 6ης Μαΐου ο αριθμός εδρών ήταν: ΣΥΡΙΖΑ 52, ΠΑΣΟΚ 41, ΚΚΕ 26, ΔΗΜΑΡ 19. Το σύνολο: 138. Ήτοι -13 έδρες από τις 151 που απαιτούνται για σχηματισμό κυβέρνησης. Δηλαδή, ακόμα και αν συνεργάζονταν αυτά τα κόμματα, κυβέρνηση δεν θα μπορούσαν να βγάλουν. Επομένως δεν φταίει κανένα από αυτά τα λεγόμενα κεντροαριστερά και αριστερά κόμματα, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε το ΚΚΕ, ούτε η ΔΗΜΑΡ, που δεν συγκρότησαν, τότε, κυβέρνηση. Ήταν αδύνατον.
Από την άλλη όμως, [i]ήταν εντελώς δυνατόν να σχηματιστεί κυβέρνηση στις 7 Μαΐου και να μην πάει ο τόπος σε νέες εκλογές![/i] Και μάλιστα κυβέρνηση με ισχυρή πλειοψηφία 168 εδρών. Εννοώ μια κυβέρνηση υποστηριζόμενη, όπως η σημερινή, από τα κόμματα ΝΔ (108), ΠΑΣΟΚ (41) και ΔΗΜΑΡ (19). Στην οποία η ΝΔ θα είχε -21 έδρες από τη σημερινή, ενώ το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ +10.
Μόνο που αυτό δεν έγινε. Και δεν έγινε [i]αποκλειστικά και μόνο [/i] εξαιτίας της [i]εντελώς ακατανόητης[/i] άρνησης της Δημοκρατικής Αριστεράς [i]να κάνει τότε αυτό που τελικώς έκανε τώρα,[/i] ενάμιση μήνα και μια επιπλέον εκλογική αναμέτρηση αργότερα, δηλαδή να συμμετάσχει ή έστω να στηρίξει μια κυβέρνηση με δυο κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) [i]με τα οποία εξαλλου, όπως δήλωνε, συμφωνούσε επί της ουσίας[/i]. Νομίζω μάλιστα ότι αφιέρωσες κι ένα άρθρο σου (“Δηλώνω ομοφοβικός ΙΙ”) σε αυτό.
Επομένως, είναι σαφέστατο ότι ο [i]μόνος[/i] υπεύθυνος που έγιναν και δεύτερες εκλογές, στις οποίες η ΝΔ βγήκε ενισχυμένη, είναι η ΔΗΜΑΡ. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ΚΚΕ.
Καταλαβαίνω βέβαια να σου τη “σπάνε” αυτά τα δυο κόμματα, αλλά στη συγκεκριμένη μομφή σου σε διαψεύδουν οι αριθμοί.
Αγαπητέ Γιάννη,
Της Δημοκρατικής Αριστεράς το εξάψαλμο τον είπαμε. Αλλά επειδή ανανοήθηκε, έστω και αργά, την συγχωρούμε. Δεν ξεχνάμε, συν-χωρούμε και τα μεν και τα δε.
Όσο για τους λοιπούς, που θρασύτατα ετοιμάζονται για “ανδρεοπαπανδρεϊκή” αντιπολίτευση, ισχύουν στο ακέραιο οι ευθύνες τους. Αν μετείχαν της κυβέρνησης τώρα, πολύ περισσότερο στις 7 Μαΐου, ο συσχετισμός των δυνάμεων μέσα στην Κυβέρνηση θα ήταν σε βάρος της Δεξιάς ή, αν το θέλεις , σε βάρος των “μνημονιακών” κομμάτων.
Αλλά και για το αν μπορούσαν να κάνουν κυβέρνηση,τότε, χωρίς τη Δεξιά, οι γνώμες διχάζονται. Αν ήταν σοβαροί θα έπαιρναν την πάσα από τον Σαμαρά, θα σχημάτιζαν κυβέρνηση μειοψηφίας (120 έδρες, λέει, έφταναν) και θα έβγαζαν τη Δεξιά στη σέντρα,ήγουν στη Βουλή, για να δούμε αν θα τηρούσε αυτά που έλεγε για παροχή ψήφου ανοχής ή όχι. Ποιος μας λέει ότι τότε δεν θα είχαμε διαρροή ψήφων από τη δεξιά για τη στήριξη κυβέρνησης εθνικής ενότητας.
Αφαπητέ Γιώργο, σχολίασα μια συγκεκριμένη φράση σου μόνο, για την οποία οι αριθμοί δεν σου δίνουν δίκιο. Καιι αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το ότι τώρα η ΔΗΜΑΡ ανανοήθηκε, που λες.
Από εκεί και πέρα, δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να σταθεί όρθια σε σκληρές διαπραγματεύσεις και διεκδικήσεις από τους δανειστές μας μια κυβέρνηση είτε μειοψηφίας, είτε με ριζικά διϊστάμενες απόψεις στο εσωτερικό της αναφορικά τόσο με το μνημόνιο αυτό καθαυτό όσο και με την πολιτική λιτότητας που αυτό επιβάλλει.
Αυτά.
Αν, Γιάννη μου, δεν βλέπεις “πώς θα μπορούσε να σταθεί όρθια σε σκληρές διαπραγματεύσεις και διεκδικήσεις από τους δανειστές μας μια κυβέρνηση είτε μειοψηφίας, είτε με ριζικά διϊστάμενες απόψεις στο εσωτερικό της αναφορικά τόσο με το μνημόνιο αυτό καθαυτό όσο και με την πολιτική λιτότητας που αυτό επιβάλλει” τότε μάλλον δεν πιστεύεις ότι υπάρχει το στέρεο έδαφος του εθνικού συμφέροντος. Κάνω λάθος;
Αγαπητέ Γιώργο,
επειδή το εθνικό συμφέρον δεν έχει το ίδιο στόμα να μιλήσει, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το εκπροσωπεί και το εκφράζει πλήρως. [i]Και κανείς δεν είναι “ιδιοκτήτης” του. Οι πάντες [/i] το “μαντεύουμε”, το “προσεγγίζουμε”, το “ψηλαφούμε”, το “στοχαζόμαστε” και το “προτείνουμε” προς συζήτηση και συμφωνία. Κάνω λάθος; Πώς θα μπορούσαν λοιπόν να συμφωνήσουν εκείνοι που θεωρούν ότι το μνημόνιο εργάζεται υπέρ του εθνικού μας συμφέροντος και εκείνοι που το θεωρούν ως εθνική καταστροφή;
“Χάνοντας κάτι από το δίκιο τους” Γιάννη.
Αν αυτοί που μέχρι τώρα δεν διαπραγματεύονταν, ενώ είχαν την πρόσβαση στην εξουσία για να το κάνουν, αποφασίσουν να διαπραγματευτούν. Και αν αυτοί που μέχρι τώρα ήθελαν την καταγγελία του, ενώ δεν είχαν πρόσβαση στην εξουσία για να το κάνουν, αποφασίσουν να μη το καταγγείλουν μονοκοπανιά αλλά να διαπραγματευτούν. Να αμέσως αμέσως μια κοινή βάση, να ποιο είναι το εθνικό συμφέρον. Η ενότητα! Η απόπειρα έστω για ενότητα! Στην αρχή σε λίγα, μετά σε περισσότερα, μετά σε όλα. Έτσι έγινε το ΕΑΜ! Αν βέβαια όλοι “τα θέλουνε όλα και τα θέλουνε τώρα” προκοπή δεν γίνεται.
Τέλος, αν είναι τόσο δύσκολο να εντοπιστεί το εθνικό συμφέρον όσο είναι και το μποζόνιο του Χιγκς τότε, ποιο συμφέρον (συλλογικό ή ατομικό) είναι εύκολο να εντοπιστεί; το ταξικό ίσως;
Φυσικά, Γιώργο, χάνοντας κάτι από το δίκιο τους. Γιατί όμως λες ότι “μέχρι τώρα δεν διαπραγματεύονταν αυτοί που είχαν πρόσβαση στην εξουσία για να το κάνουν”; Αφού οι ίδιοι δήλωναν, ότι διαπραγματεύονταν και παραδιαπραγματεύονταν, και πως μόνον οι άσχετοι και οι κακοπροαίρετοι ισχυρίζονται το αντίθετο. Τι δίκιο τούς ζητάς λοιπόν να χάσουν;
Όπως βλέπεις, εμείς ωραία τα λέμε, αλλά στην πολιτική πράξη – ή στην πράξη των πολιτικών μας – φαίνεται πως πράγματι ο εντοπισμός του εθνικού συμφέροντος είναι τόσο δύσκολος όσο και αυτός του μποζονίου Χιγκς!
Δεν μας ενδιαφέρει “γιατί το κάνουν”. Αρκεί που το κάνουν!
Αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν είναι “φθαρμένοι και διεφθαρμένοι” αδράχνουν την ευκαιρία και τους ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ να κάνουν κάτι άλλο από αυτό που έκαναν. Στράτα στρατούλα(η) δηλαδή.
Αν πάντως το εθνικό συμφέρον είναι απροσδιόριστο, σαν το μποζόνιο του Χιγκς, και δεν μπορούμε ούτε να το βρούμε ούτε να αλληλεπιδράσουμε, πρακτικά, πολιτικά δηλαδή, είναι σαν να μην υπάρχει…οπότε να, ακόμα ένας, δρόμος για να αμφισβητήσουμε την ύπαρξη του Έθνους! Όταν είναι δυσδιάκριτο το εθνικό συμφέρον, είναι και το Έθνος εν εκλήψει…ή εν εξαφανίσει…ή εν ανυπαρξία κλπ
“[i]Δεν μας ενδιαφέρει “γιατί το κάνουν”. Αρκεί που το κάνουν!
Αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν είναι “φθαρμένοι και διεφθαρμένοι” αδράχνουν την ευκαιρία και τους ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ να κάνουν κάτι άλλο από αυτό που έκαναν.”[/i] – λες.
Εάν λοιπόν δεν μας ενδιαφέρει “γιατί το κάνουν” (αν και όλο το άρθρο σου ήταν εστιασμένο στο “γιατί το κάνουν” αυτοί που μέμφεσαι: επειδή ‘φοβούνται”, είναι “ηττοπαθείς”, κ.ο.κ.), τότε πρέπει, νομίζω, να παραδεχτείς ότι αυτοί που μέμφεσαι, [i]εμμένοντας “αντιμνημονιακά”,[/i] άδραξαν την ευκαιρία και ΑΝΑΓΚΑΣΑΝ τους άλλους να κάνουν κάτι άλλο από αυτό που έκαναν, ήτοι να αρχίσουν από τις 7 Μαΐου κι έπειτα να μιλούν για κάτι που προηγουμένως δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό τους, δηλαδή για “επαναδιαπραγμάτευση” του μνημονίου.
Και νομίζω ότι, εάν δεν μας ενδιαφέρει “γιατί το κάνουν”, θα πρέπει επίσης να σκεφτείς μήπως το να παίζουν, εμμένοντας “αντιμνημονιακά”, το ΜΠΑΜΠΟΥΛΑ προς τους Τροϊκανούς μάλλον συνδράμει θετικά στην εθνική υπόθεση της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και δίνει ένα γερό διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της τριμερούς συγκυβέρνησης όταν με το καλό πάνε να τα πουν με την Τρόικα – εν πάση περιπτώσει πολύ πιο γερό από το να πηγαίναν γονυπετείς ζητώντας ελεημοσύνη και υπολογίζοντας μόνο στην καλή καρδιά των Τροϊκανών, όπως (ας πούμε) μέχρι τώρα.
Εν ολίγοις: Μήπως βιάζεσαι να ξεχωρίσεις την ήρα από το στάρι;
Ίσα ίσα. Κάνω κριτική στην ήρα γιατί χώρισε από το στάρι. Ή, αν προτιμάς, κάνω κριτική στο στάρι γιατί χώρισε από την ήρα. Και αποδεικνύω, έτσι τουλάχιστον βαυκαλίζομαι, ότι το παραμένει “αντιπολίτευση” ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί συμπαιγνία υπέρ του Μνημονίου όπως αποτελεί συμπαιγνία υπέρ του καπιταλισμού η στρατηγική του Περισσού. Αλλά αυτά είναι “παραδοξολογίες” όπως λέει και ο Μπαλάφας…
Όσο για τα υπόλοιπα που θίγεις, και είναι πολλά, έχω γράψει αρκετά ήδη και προβλέπονται κι άλλα. Υπομονή…
Καιρό έχουμε να δούμε κείμενό σου στο Αντίφωνο.
Γιατί δεν τα μαζεύεις όλα αυτά μαζί;
Καλώς. Πρίμα!
Πού να βρω καιρό για συγγραφή… Ασθενής γαρ και η βούληση εσχάτως φίλε Γιώργο…