Μετά από τρεις διαρκείς ημέρες στο Σύνταγμα τα δεδομένα είναι πλέον σαφή γι’ αυτούς που θέλουν να καταλάβουν. Ζούμε μια εξέγερση εν τω γεννάσθαι. Ειρηνική, αλλά αποφασιστική. Κεφάτη, που όμως δεν αστειεύεται. «Γιωργάκη – προειδοποιούσαν από την πρώτη ημέρα οι διαδηλωτές – δεν ήρθαμε για πλάκα».
Όσοι λοιπόν φοβούνται στο ενδεχόμενο ανατροπής του μνημονίου καλά θα κάνουν να βρουν άλλους τρόπους για να υπονομεύσουν το κίνημα των «αγανακτισμένων» απ’ το να το κολακεύουν. Διότι σε περιπτώσεις σαν κι αυτές η δύναμη των ίδιων των γεγονότων είναι μεγαλύτερη από την εικόνα τους.
Οι υπόλοιποι, που δεν ελπίζετε ούτε φοβάστε τίποτα, αφήστε για την ώρα τους στοχασμούς και τις επιφυλάξεις και κατεβείτε στο Σύνταγμα. Εδώ, τώρα, μέσα στην πράξη που γεννά τη νέα πολιτική πραγματικότητα, ανακτάται η ευθύνη των πραγμάτων και τίθεται με νέους όρους η αναζήτηση και του νοήματος και της λύσης των προβλημάτων
Μέχρι να φύγουν
Παρασκευή βράδυ, 27η Μαΐου, η ανοικτή συνέλευση των «αγανακτισμένων» του Συντάγματος συμφώνησε στο πρώτο της ψήφισμα. Ένα κείμενο που δίνει το πολιτικό πλαίσιο της ειρηνικής εξέγερσης. Στόχος, ούτε λίγο ούτε πολύ, είναι η ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου, αλλά και ολόκληρης της κομματικής, μηντιακής και οικονομικής ολιγαρχίας της οποίας αποτελεί μέρος: «Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες – λέει το ψήφισμα – μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται.»
Ήμουν παρών στη συνέλευση. Θύμιζε «Πολυτεχνείο», αλλά, πρέπει να πω, σε πολύ καλύτερη εκδοχή. Μου έκανε εντύπωση η προσπάθεια όλων των ομιλητών να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους, όπως και η καλοπροαίρετη διάθεση του ακροατηρίου να αποδεχθεί θετικά όλες τις απόψεις. Και τελικά, χάρη στην ανυστεροβουλία και τη νηφαλιότητα των συντονιστών, βγήκε ένα καλό κείμενο. Που απαντά στο «τί» και στο «γιατί» αυτού του κινήματος. Που δείχνει πως πρόκειται για κίνημα πολιτικό. Πολιτικότερο ασφαλώς από ο,τιδήποτε άλλο έχουμε δει στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες.
Χωρίς βία
Υπάρχουν βέβαια και πράγματα που χρειάζονται προσοχή. Ένα από αυτά είναι η θέση του αρτιγέννητου κινήματος έναντι της βίας. Δεν αναφέρομαι στη βία του κράτους, αλλά στη βία που σίγουρα θα θελήσει ή θα αισθανθεί την ανάγκη να ασκήσει το ίδιο το κίνημα: είτε ως άμυνα απέναντι στην κατασταλτική βία της αστυνομίας, είτε ως «εύλογη» κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Ως τώρα το κίνημα των «αγανακτισμένων» έχει δείξει στην πράξη την ειρηνική του διάθεση, όσο και την αξιοπρόσεκτη δυνατότητά του να περιφρουρήσει τον ειρηνικό του χαρακτήρα. Κι είναι φανερό ότι η επιτυχία αυτή δεν οφείλεται μόνο στους ίδιους του διοργανωτές, αλλά πάνω απ’ όλα στη συνειδητή στάση όλων των συμμετεχόντων (και θάθελα εδώ να εξάρω την ευθυκρισία και την αυτοσυγκράτηση ακόμα και ορισμένων που σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να τους ξέφευγε και καμιά πετρούλα – αν όχι τίποτα πιο χοντρό).
Παρ’ όλα αυτά το πρόβλημα υπάρχει. Τί θα γίνει αν τα πράγματα χοντρύνουν (πράγμα που πρέπει να θεωρείται βέβαιο); Πώς θα αντιδράσει ο κόσμος αν η αστυνομία αρχίσει αναίτια να χτυπά (όπως στην πλατεία της Καταλονίας στη Βαρκελώνη); Ή πώς θα αντιδράσει το συγκεντρωμένο πλήθος έξω από τη βουλή το βράδυ που οι 300 θα ψηφίζουν την ανανέωση του μνημονίου με το «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα του Γιωργάκη; (Δεν είναι φυσικό να υπάρχει σε όλους η διάθεση να εισβάλουμε μέσα και να το κάνουμε μπάχαλο;) Απέναντι λοιπόν σ’ αυτά τα ενδεχόμενα οφείλουμε όχι απλώς να έχουμε σαφή θέση, αλλά και να έχουμε λάβει έμπρακτα μέτρα αυτοπροστασίας του κινήματος· της φυσιογνωμίας του και της αποτελεσματικότητάς του.
Το ζήτημα αυτό είναι το πιο κρίσιμο απ’ όλα. Πιο κρίσιμο κι από το αν υπάρχουν και ποιοι είναι οι πολιτικοί στόχοι. Και θεωρώ ότι όρος για την επιτυχία του κινήματος – τόσο την τωρινή, άμεση δυνατότητά του να συνεγείρει και να κινητοποιήσει πολιτικά τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, όσο και τη μακροπρόθεσμη προοπτική του να ανοίξει το δρόμο σε άλλου είδους πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις, αντίθετες προς τις εξουσιαστικές σχέσεις που τώρα επικρατούν – είναι η απόλυτη, συνειδητή και ενεργητική υιοθέτηση της αρχής της «μη βίας». Τόσο σε συλλογικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο.
Δεν είναι ώρα τώρα να επεκταθούμε σε μακρές αναλύσεις και σχολαστικές συζητήσεις περί βίας. Αντί άλλου επιχειρήματος επικαλούμαι το θαύμα της πλατείας Ταχρίρ, που είναι η ομολογημένη ή ανομολόγητη πηγή έμπνευσης των Ευρωπαίων «αγανακτισμένων». Η γρήγορη και ανώδυνη νίκη (σε πρώτη τουλάχιστον φάση) της αιγυπτιακής εξέγερσης οφείλεται εκατό τοις εκατό στη συνειδητή υιοθέτηση από τους εξεγερμένους της Ταχρίρ μιας πολιτικής «υπομονής», που δεν είναι άλλο από την προσαρμογή της «μη βίας» στην ιδιαίτερη αραβική και μουσουλμανική κουλτούρα.[*] Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν συγκρούσεις και βιαιότητες. Σημαίνει όμως ότι υπήρξε αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση στις κρίσιμες στιγμές.
Είναι χαρακτηριστικό το τί συνέβη το βράδυ, την παραμονή της πτώσης του Μουμπάρακ, όταν αυτός ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί. Όλα τότε έδειχναν πως επέκειτο η άμεση μετωπική αναμέτρηση του κόσμου με τον στρατό (επίθεση στο προεδρικό μέγαρο κλπ). Το αποτέλεσμα θα ήταν βέβαια καταστροφικό για την επανάσταση και ίσως σ’ αυτό ακριβώς να ήλπιζε και ο Μουμπάρακ με τη δήλωσή του. Όμως, σε αντίθεση με την αρχική διάθεση του πλήθους, άρχισε από στόμα σε στόμα να επικρατεί μια σώφρων και όπως αποδείχθηκε σωτήρια δεύτερη σκέψη: «Υπομονή. Κάναμε τόσα χρόνια υπομονή. Δεν μπορούμε ακόμα λίγες μέρες;»
Και να προσθέσω και κάτι ακόμα (που έχει άμεση σχέση με τη στάση των συγκεντρωμένων έξω από τη βουλή την ώρα που μέσα θα συζητείται το «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα του Γιωργάκη). Λίγες ώρες πριν την τελική παραίτηση του Μουμπάρακ πολλές χιλιάδες κόσμου είχαν συγκεντρωθεί έξω από το κρατικό τηλεοπτικό μέγαρο. Για ώρες πολλές δεν συνέβαινε τίποτα το θεαματικό. Κι ίσως απ’ αυτό παρακινημένος, ένας δημοσιογράφος ρώτησε κάποιον από τους συγκεντρωμένους: «Τί θα γίνει; Πότε θα μπείτε μέσα;» Και αυτός του απάντησε: «Δεν καταλάβατε. Δεν ήρθαμε εδώ για να μπούμε εμείς μέσα, αλλά για να βγούνε αυτοί έξω.»
Αυτό είναι το μάθημα της πλατείας Ταχρίρ που πρέπει να το μάθουμε το γρηγορότερο, αν θέλουμε να βγούμε απ’ αυτή τη σύγκρουση και νικητές και καλύτεροι απ’ αυτό που είμαστε τώρα. Και εμείς και οι αντίπαλοί μας.
Υποσημείωση για το ψήφισμα
Κι έρχομαι τώρα στο ψήφισμα: Έχω την εντύπωση ότι το κείμενο που διαβάστηκε και εγκρίθηκε στη συνέλευση έπαιρνε θέση απέναντι στο ζήτημα αυτό, με μια αναφορά που έλεγε – τη μεταφέρω από μνήμης – πως το κίνημα θα είναι σε όλες τις περιπτώσεις ειρηνικό, και πως απέναντι στην ενδεχόμενη καταστολή θα απαντήσουμε με κλιμάκωση και διόγκωση των κινητοποιήσεων. Με κατάπληξη διαπίστωσα ότι αυτή η κατ’ αρχήν ορθή, αν και ελλιπής κατά τη γνώμη μου, θέση αφαιρέθηκε εντελώς από το κείμενο που βρίσκεται αναρτημένο στην ιστοσελίδα των «Αγανακτισμένων». Αναρωτιέμαι γιατί. Και προτείνω στο επόμενο ψήφισμα που θα συμπληρώσει ή θα τροποποιήσει αυτό το πρώτο να υπάρξει σαφής αναφορά που να δηλώνει την κατηγορηματική και απόλυτη απόρριψη της βίας, όχι μόνο ως γενική διάθεση, αλλά και ως τρόπο αντίδρασης σε όλα τα ενδεχόμενα: ακόμα και στο ενδεχόμενο άδικης, αναίτιας ή υπερβολικής αστυνομικής βίας. Είτε την κατονομάσουμε ρητά είτε όχι η απροϋπόθετη αποδοχή της αρχής της «μη βίας» πρέπει να είναι βασικός – ίσως και ο μοναδικός – όρος για τη συμμετοχή κάποιου στις κινητοποιήσεις.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
[*] Σε μια πρώτη γραφή, βλέποντας τα πράγματα εκ του μακρόθεν, είχα θεωρήσει πως η πολιτική αυτή της "υπομονής" οφείλεται στους "Αδελφούς Μουσουλμάνους". Όμως ο δημοσιογράφος Στέλιος Κούλογλου με διαβεβαίωσε πως οι "Αδελφοί Μουσουλμάνοι" πολύ μικρό ρόλο έπαιξαν στη διαμόρφωση της στάσης αυτής του αιγυπτιακού κινήματος, στο οποίο μάλιστα δεν συμμετείχαν καθόλου στην αρχή.
Πηγή: Αντίφωνο
Αγαπητέ Βασίλη,
το ζήτημα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι απλώς “υπέρ ή κατά της βίας”. Η βία και η μη βία είναι οι τακτικές, δεν είναι η στρατηγική της εξέγερσης. Το ζήτημα είναι αν όλος ο λαός, και πρώτα οι “Αγανακτισμένοι”, είναι αποφασισμένος να υποστεί τις σχετικές θυσίες για μια πορεία μακριά από τις επιδοτήσεις κι επιχορηγήσεις (τις κάθε είδους) της Ε.Ε. Αν ο λαός είναι Λαός κι οι Αγανακτισμένοι είναι Αποφασισμένοι όχι μόνο για τσαντήρια στο Σύνταγμα αλλά και για μια μακρά και ηρωική πορεία εθνικής ανασυγκρότησης, τότε όλα τ’ άλλα βρίσκονται.
Το σύνθημα “όχι στη λιτότητα” όμως δεν μαρτυρά κάτι τέτοιο!
Επομένως, το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει καθαρό είναι το ότι ο δρόμος κατά του πολιτικού συστήματος, κατά της μιντιοκρατίας, κατά του Γερμανικού (και βορειοευρωπαϊκού) οικονομικού εθνικισμού, είναι δρόμος στερήσεων και σκληρών χρόνων για μια Νέα Ελλάδα!
Όποιος καλεί σε εξέγερση αυτό έχει σαν στοιχειώδη υποχρέωση να κάνει! Να πει στον λαό την αλήθεια!!! Να πει ότι και λιτότητα θα έχουμε και ανεργία θα έχουμε και φτώχια θα έχουμε. Να πει ότι όλα αυτά είναι το πολύ μικρό τίμημα για την Ελλάδα της τιμής, της λευτεριάς, της λυτρωμένης από κάθε ξενική εξάρτηση, με έναν πραγματικά ελληνικό πολιτισμό!
Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος δεν γίνεται.
Συμφωνῶ ὅτι θὰ πρέπῃ ὁ Λαὸς νὰ εἶναι [b]Ἀποφασι[/b]σμένος.
Αὐτὸ θὰ μποροῦσε ἴσως νὰ ἐπιτευχθῇ μὲ τὴν συμμετοχή του στὴν [b]Ἀπόφαση[/b].
Λ.χ. μὲ Δημοψήφισμα.
Τὸ μόνο μειονέκτημα τοῦ Δημοψηφίσματος εἶναι ὁ διλημματικὸς χαρακτήρας του (ἂν καὶ δέν εἶναι δεσμευτικὸ νὰ περιορίζωνται σὲ 2 οἱ ἐπιλογές).
Αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπισθῇ ἐὰν ἑκάστη ἐπιλογή συνοδεύεται ἀπὸ στοιχειῶδες (γενικό, ἔστω) σχέδιο-διάγραμμα τοῦ τρόπου ἐπιτεύξεως/ἐφαρμογῆς της.
Κατ’ ἐμέ, ἡ ὅποια ἐπιλογή/ἔκβαση τοῦ Δημοψηφίσματος θὰ εἶχε περισσότερες πιθανότητες ἐπιτυχίας (ἀπὸ ὅ,τι ἡ σημερινὴ “πολιτικὴ” τοῦ Γιωργάκη) λόγῳ αὐτῆς τῆς λαϊκῆς “συναίνεσης”.
Αγαπητέ Απόλλωνα,
έθεσα ζήτημα για το αν ο λαός είναι αποφασισμένος να υποφέρει! Αν είναι αποφασισμένος να ζήσει φτωχά για να κερδίσει την εθνική του ανασυγκρότηση. Η αποφασιστικότητα αυτή δεν αποδεικνύεται…δικανικά, απλά αποδεικνύεται ζώντας χωρίς δανεικά. Αυτός ο σκληρός αγώνας δεν είναι ζήτημα που μπαίνει σε δημοψήφισμα άπαξ, ούτε είναι κάτι που δηλώνεται από τον καθέναν με υπεύθυνη δήλωση θεωρημένη από δημόσια υπηρεσία. Είναι στάση ζωής, μικρές και μεγάλες πράξεις απελευθέρωσης του ατόμου και τις κοινωνίας, αναπτυγμένες σε βάθος χρόνου. Κι επί τέλους, ας κατανοήσουμε ότι η δημοκρατία δεν είναι ο τρόπος απεικόνισης της γνώμης του λαού. Αν όλοι εσείς που μαζεύεστε στο Σύνταγμα δεν λέγατε , πχ, λέξη για την λιτότητα και την ανεργία και λέγατε για την εθνική ανεξαρτησία, για την πάλη κατά των σύγχρονων τυράννων της Ευρώπης, αν με κάθε τρόπο δείχνατε την αποφασίστικότητά σας για θυσίες, αν λέγατε- και δεν κρύβατε- από τον λαό την αλήθεια για τον δρόμο που προτείνετε -αλήθεια προτείνετε κάποιο δρόμο;- τότε όλα θα ήταν πιο…απο φασιστικά.
Ναί, κε Γιῶργο, κάτι τέτοιο κατάλαβα κι ἐγὼ ὅτι εἴπατε.
Σκέφτηκα ὅτι ἡ συμμετοχὴ καὶ ἀνάληψη εὐθύνης γιὰ μίαν ἀπόφαση ὁδηγεῖ σὲ ὡρίμανση.
Σκέφτηκα ὅτι μποροῦσε νὰ γίνῃ θεσμικά, ὄχι δικανικά.
Οἱ ἀρχαῖοι Ἀθηναῖοι, ὑποθέτω, θεσμικὰ ἐπέλεξαν καὶ ὑπέστησαν τὴν καταστροφὴ στὴν Σικελία, ἐπειδὴ παρασύρθηκαν ἀπ’ τὸν Ἀλκιβιάδη. Ἀλλὰ δὲν νομίζω ὅτι μποροῦσαν νὰ τὸ ρίξουν σ’ ἐκεῖνον ὅλο τὸ φταίξιμο, διότι εἶχαν συμμετἀσχει στὴν ἀπόφαση.
Τέλος πάντων, μία σκέψη. Καλή σας μέρα!
Ἐπίσης, εἴθισται (σὲ σοβαρὲς χῶρες, εἶναι ἀλήθεια) νὰ γίνωνται συζητήσεις πρὸ τῶν δημοψηφισμάτων, ὅπου ἐνδέχεται κάποιος καὶ νὰ τὴν πῇ τὴν ἀλήθεια στὸν λαό.
Αὐτὸν τὸν θεσμὸ ἔχουμε γιὰ μεγάλους πληθυσμούς, τὰ δημοψηφίσματα. Τί νὰ γίνῃ…;
Μόνο που η αλήθεια δεν χωράει στο θεσμό. Ο θεσμός, και δη σε καιρούς ανατροπών, πάντα έπεται της αλήθειας. Και πάντα την εκφράζει μερικώς. Γι’ αυτό σε μη σοβαρές χώρες σαν τη δική μας έχουμε και το άθλημα του κοινωνείν και του κατ’ αλήθειαν ζην!
Και το πρώτο πράγμα που κοινωνούν οι “Αγανακτισμένοι” είναι το αίτημα “όχι στη λιτότητα”! Το “ζωώδες”, το “χρήσιμο” δηλαδή όπως θα έλεγε και ο Γιανναράς. Γιατί λοιπόν δεν ξεκινάτε από τώρα να τους λέτε ότι η αντιμνημονιακή πορεία έχει ακόμα πιο πολύ λιτότητα από τη σημερινή,
ότι και η εθνική ανασυγκρότηση και η εθνική ανεξαρτησία δεν συμβαδίζει, αυτή τη στιγμή, με παροχές και πλήρη απασχόληση, ότι δεν φτάνει η κατασκήνωση στο Σύνταγμα αλλά χρειάζεται “κάτι τις” παραπάνω;
Ξεκινήστε μ’ αυτά και όταν φτάσουμε στο δημοψήφισμα λέμε (ενδεχομένως) και τα υπόλοιπα.
ΥΓ. αλήθεια, για πες μας, ποιες χώρες θεωρείς “σοβαρές”…
Γιώργο χαίρε,
Έθεσες δύο θέματα.
Το ένα αφορά τη βία. Νομίζω πως η ιστορία μάς έχει δείξει πως πέρα η στάση απέναντι στη βία δεν είναι απλώς θέμα τακτικής. Καθορίζει τον χαρακτήρα ενός κινήματος σε «προ-στρατηγικό» και «μετα-στρατηγικό» επίπεδο. Και τα δύο προσδιορίζουν αποφασιστικά (α) την απήχηση του κινήματος και (β) το βαθύτερο και εν μέρει άρρητο περιεχόμενό του: τον τρόπο με τον οποίο μεταβάλλει ή δεν μεταβάλλει το περί εξουσίας ήθος στις νέες σχέσεις εξουσίας που δημιουργεί.
Ας είναι όμως. Νομίζω ότι τα περί βίας ήταν απλώς η γέφυρα για να περάσεις στο άλλο ζήτημα: Αν ο λαός και οι «αγανακτισμένοι» έχουν συνείδηση των συνεπειών μιας ενδεχόμενης ανατροπής του σημερινού καθεστώτος. Αν δηλαδή πέρα από τα τσαντίρια και τα πανηγύρια του Συντάγματος είναι έτοιμοι και αποφασισμένοι για μια «μακρά και ηρωική πορεία εθνικής ανασυγκρότησης» όπως πολύ ωραία το έθεσες.
Δεν είναι εύκολο να δώσει κανείς ασφαλή απάντηση στο ερώτημά σου. (Ούτε βέβαια αρκεί γι’ αυτό η επίκληση του ενός ή του άλλου συνθήματος από τα πολλά και ποικίλα που λέγονται και γράφονται στο Σύνταγμα). Θα σου πω μόνο τούτο (και ελπίζω ότι θα με καταλάβεις): Το ερώτημά σου δεν πρέπει να τίθεται, ούτε βέβαια και να επιχειρείται να απαντηθεί, με όρους στατικής σκηνοθεσίας, αλλά με όρους πολιτικής δυναμικής. Στις πραγματικές εξεγέρσεις οι ρόλοι δεν παίζονται με βάση ένα προδιαγεγραμμένο σενάριο. Και κανείς δεν έχει μάθει από πριν τα λόγια του απ’ έξω.
Αν σταθούμε τώρα στην αφετηρία αυτής της πολιτικής δυναμικής, δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο λαός καταλαβαίνει πού βρισκόμαστε και ποιες είναι περίπου οι συνέπειες της κάθε επιλογής. Τις τελευταίες άλλωστε βδομάδες τα ΜΜΕ δεν κουράζονται να μας «ενημερώνουν» διαρκώς για το τί θα πάθουμε αν δεν πάρουμε τη δόση μας. Αν επομένως συγκατανεύσει σε μια ανατροπή, δεν θα το κάνει για να επιστρέψουμε «στα ίδια». Κι ο πολιτικός στόχος, όπως προσδιορίζεται στο ψήφισμα της Παρασκευής (βλ. παραπάνω), δεν αφήνει περιθώριο για κάτι τέτοιο.
Από κει και πέρα τα πράγματα είναι ανοικτά. Κι όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά για όλο τον κόσμο. Εσύ Γιώργο τί λες; Έχουμε να χάσουμε κάτι πέρα από τις αλυσίδες μας (όπως έλεγε κι ο Κάρολος) ;
ΒΞ
Αγαπητέ Βασίλη, όταν χαρακτηρίζω τη βία και την μη βία “τακτικές” δεν τον κάνω για να τις υποβιβάσω ούτε να τις αποσυνδέσω από τη στρατηγική. Το αντίθετο! Το κάνω για να τις εξαρτήσω. Γι’ αυτό αντιπαρέρχομαι το ζήτημα της βίας στα γρήγορα και φτάνω στους στρατηγικούς στόχους. Αν πχ μια εξέγερση έχει στόχο απλώς το πολιτικό σύστημα τότε δεν είναι εύκολο να μείνει μακριά από τη βία. Αν όμως έχει στόχο την εθνική ανασυγκρότηση και για τούτο στρέφεται στον ίδιο της τον “κακό εαυτό” τότε η βία εξοστρακίζεται πιο εύκολα για να μη πω ότι είναι αδιανόητη.
Στο δεύτερο ζήτημα τώρα. Αν την “εξέγερση” την εννοήσουμε όπως μέχρι τώρα την εννοούσε ο Διαφωτισμός και η Μαρξιστική Αυτοκριτική του τότε είναι έτσι όπως τα λες. Έχουμε έναν αχταρμά, ο καθένας λέει το κοντό του και το μακρύ του, γίνεται η σχετική και η δέουσα ζύμωση, η αγκιτάτσια και η προπαγάνδα, τα εκ των ων ουκ άνευ “καπελώματα”, οι καλώς και οι κακώς εννοούμενες πολιτικές προκλήσεις (προβοκάτσιες στην καθομιλουμένη) και στο τέλος διαμορφώνεται ένα πολιτικό κείμενο από την “πρωτοπορία” και ανάλογα με την δυναμική του κινήματος.
Αν όμως θέλουμε όντως να επαναστατικοποιήσουμε την επανάσταση και να εξεγερθούμε κατά τις στατικής αντίληψης της εξέγερσης τότε αλλιώς πρέπει να σκεφτούμε. Πολλώ δε μάλλον που εμείς εδώ δεν έχουμε να ανατράψουμε τον Μουμπάρακ αλλά τον…κουλουρτζή που μοσχοπουλάει μηδενιστικά κουλούρια κερδοσκοπώντας στην καμπούρα μας. (βλέπε περισσότερα για την στρατηγική και τακτική στα:https://www.antifono.gr/portal/Κατηγορίες/Ελλάδα-Ιστορία-ΓεωΠολιτική/Άρθρα/2056-Τάσιος-Γιανναράς-Μαΐλης-Τρεις-άνθρωποι-δύο-τακτικές-για-την-απαιτούμενη-Επανάσταση.html και https://www.antifono.gr/portal/Κατηγορίες/Ελλάδα-Ιστορία-ΓεωΠολιτική/Άρθρα/2070-Ζητήματα-στρατηγικής-και-τακτικής-της-απαιτούμενης-Επανάστασης.html)
Στο ερώτημα σου θα έπρεπε να γράψω ένα κείμενο. Συντόμως απαντώ: Για να ενθουσιαζόμουνα με τέτοιες κινήσεις σαν κι αυτές του Συντάγματος θα ήθελα να δω όχι τίποτα λεπτομερή και αναλυτικά προγράμματα διακυβέρνησης αλλά: α) εθνική ενότητα β) εθνική ανασυγκρότηση γ)αντι-“βοριοευρωπαϊκό” και εθνικοαπελυθερωτικό περιεχόμενο δ) διάθεση για μακριά αγωνιστική πορεία (ακόμα και με στερήσεις και με φτώχεια) και όχι “κοψίματα δρόμων” και τα τοιαύτα.
Έχει τον σεβασμό μου όποιος μιλάει στο λαό για αγώνες σκληρούς και θυσίες, όποιος, και ό,τι, ενώνει το λαό για να αποφύγουμε έναν ακόμα εμφύλιο! Όποιος δεν χαϊδεύει τ’ αυτιά του λαού με ευθύνες (πάντα) αλλονών αλλά του μιλάει και για τις δικές τους ευθύνες κυρίως για το από δω και πέρα. Και στο Ισοκράτημα και στις άλλες σελίδες του Αντιφώνου υπάρχουν κείμενα και δικά μου και άλλων που δείχνουν αυτό ακριβώς: αν έχουμε έναν “επαναστατικό στρατό” ικανό να υποστεί θυσίες και να αντέξει τότε δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, ούτε μνημόνια ούτε Μέρκελ και ΔΝΤ. Υπερτονίζουμε τον κακό ρόλο του ΔΝΤ της Μερκελ κλπ ακριβώς γιατί δεν έχουμε κότσια! Αν είχαμε θα τους γράφαμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και τότε θα πορευόμασταν τραγουδώντας… “η αγάπη θέλει φίλημα και ο πόλεμος τραγούδι, στην κεφαλή λουλούδι και φλόγα στην καρδιά. Εμπρός μη χάνουμε καιρό ας μπούμε αράδα αράδα, Ελλάδας, Ελλάδα
αστέρι τ’ ουρανού….” ( τραγούδι που τραγουδήθηκε πρώτη φορά στον Όλυμπο το καλοκαίρι του 1942 από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ)
Γιώργο, θα μπορούσα να συμφωνήσω σε όλα, αν δεν κατέληγες στο ότι δεν έχουμε να ανατρέψουμε τον Μουμπάρακ, αλλά τον … κουλουρτζή … ή τον κακό εαυτό μας.
Αυτό είναι – έχω την εντύπωση – αναίρεση του ιδιαίτερου πεδίου της πολιτικής (δηλαδή του ζητήματος της εξουσίας) και αφομοίωσή του στο ευρύτερο πεδίο της ηθικής. Καταλήγει στο Παγκαλικό “μαζί τα φάγαμε”, του οποίου το τρικ βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό: στην εκ του πονηρού σιωπηλή μετατόπιση του ζητήματος από την πολιτική στην ηθική.
Λοιπόν, γνώμη μου είναι ότι αυτή τη στιγμή αυτό κρίνεται: αν θα ρίξουμε τον έλληνα Μουμπάρακ (το οικονομικο-πολιτικο-μηντιακό συγκρότημα εξουσίας).
Από κει και πέρα, ασφαλώς και δέχομαι την άλλη “στρατηγική” που υπαινίσσεσαι, αυτή που περνά μέσω της προσωπικής αυτοκριτικής και αλλαγής. Αλλά, όπως λέει και παρακάτω ο κ. Ευ. Βαρελίδης, αυτά τα δύο δεν πρέπει να τα δούμε ανταγωνιστικά, αλλά συμπληρωματικά.
Στο κάτω κάτω δεν είμαστε εμείς που καλέσαμε ή που θα καλέσουμε στον ξεσηκωμό. Το ερώτημα που μάς τίθεται δεν είναι αν θα επιλέξουμε τη μια ή την άλλη στρατηγική, να ξεσηκωθούμε ή να μετανοήσουμε. Αν (όπως εγώ εκτιμώ) τα πράγματα μάς έχουν προλάβει και ένα μέρος τουλάχιστον του λαού έχει ήδη ξεσηκωθεί ή έχει αρχίσει να ξεσηκώνεται, το ερώτημα που μάς τίθεται είναι αν θα είμαστε ή όχι στο πλάι του. Ελπίζοντας και μαχόμενοι για το καλύτερο…
ΒΞ
Είδα μερικά βίντεο τα οποία κυκλοφορούνε στο διαδίκτυο, μεταφέροντας εικόνες από το περίφημο κίνημα των “αγανακτισμένων”.
Πολίτες του χαβαλέ!
Αν δεις στα δυο κείμενα που αναφέρω και που γράφτηκαν πριν ένα χρόνο (το ένα τη στιγμή ακριβώς που καίγονταν οι άνθρωποι στη Μαρφίν) θα καταλάβεις καλύτερα τί εννοώ.
Για μένα η κρίση είναι πνευματική και όχι μόνο πολιτική. Τέτοια λοιπόν πρέπει να είναι και η εξέγερση…πνευματική! Αλλιώς θα έχουμε ακόμα μια Μεταπολίτευση με ανεστραμμένους όρους. Δεν μπορεί την ανασυγκρότηση του έθνους να την κάνει η όποια κυβέρνηση όπως δεν μπορεί το πρόβλημα των ναρκωτικών να το λύσει η αστυνομία.
Ακόμα και ο ίδιος ο Γιανναράς, στην παραδίπλα συνέντευξη, μιλάει για ζήτημα ιεράρχησης των αναγκών και άρα ζήτημα πολιτισμού. Ποιος λοιπόν θα λύσει το πρόβλημα; ο Γιωργάκης ή έστω ο Μαρκεζίνης;
Και κάτι ακόμα. Μια ολάκερη “πλατεία Ταχριρ” για τον ΓΑΠ; έλεος!
Η εξέγερση γρήγορα θα μείνει χωρίς στόχο(!) Τον ΓΑΠ θα τον ρίξει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ(!) Και τότε τί θα κάνει η εξέγερση;
Τέλος μια συμβουλή (από τα παλιά) αν μου επιτρέπεις:
“Με την εξέγερση δεν πρέπει να “παίζει” κανείς”
ΓΣ
Ἐννοοῦσα σοβαρὰ κράτη.
Καὶ μόνο ποὺ ἐπιθυμῶ νὰ δοκιμαστῇ ὁ λαός σὲ μιὰ διαδικασία ἐρωταπαντήσεως, σημαίνει ὅτι πιστεύω στὶς κρυμμένες δυνατότητές του νὰ ὀργανωθῇ καλύτερα. Τὸ δημοψήφισμα εἶναι μιὰ ἀρχή.
Ἡ ἀλήθεια, ἐπειδὴ μὲ ρωτήσατε, εἶναι:
-συζητᾶμε τὰ προβλήματα;
-ναί.
-ἄρα κάποιου εἴδους ψηφοφορία.
Ἡ συνέχεια αὐτῆς τῆς ἀλήθειας εἶναι:
-τό-καί-τό “παίζει” μὲ τὸ συγκεκριμένο πρόβλημα. Πῶς τὸ βλέπετε;
-οἱ μὲν ἔτσι, οἱ δὲ οὕτως, οἱ παραδίπλα ἀλλιῶς (“ναί”, “ὄχι”, “ἴσως” κ.λπ., ἢ ἀπέχουν/λευκό).
Νομίζω αὐτὸ ἀρκεῖ γιὰ τὴν σύσταση [b]θεσμοῦ [/b]συζητήσεως/ψηφοφορίας βασισμένου σὲ 2 ἁπλὲς [b]ἀλήθειες[/b].
———–
Σοβαρότερα κράτη:
Ἡ Γαλλία, ὅπου συζητούσανε γιὰ τὴν εὐρωπαϊκὴ ἑνοποίηση στοὺς φούρνους καὶ τὰ σοῦπερ μάρκετ, ἐν ὄψει τοῦ δημοψηφίσματος γιὰ τὸ Εὐρωσύνταγμα πρὸ 4ετίας(;).
Ἡ Κῦπρος ποὺ σώθηκε ἀπὸ τὸ σχέδιο Ἀννάν τὸ 2004.
Ἡ Ἰσλανδία ποὺ σώθηκε ἀπὸ τοὺς “δανειστές” της μὲ 93,5% “ὄχι” (2009, ὑπάρχουν γνῶμες τῶν πολιτῶν της, ἐπὶ τοῦ θέματος, στὸ youtube).
Δηλαδή, Απόλλωνα, τα κράτη αυτά (η Γαλλία, η Κύπρος, Η Ισλανδία) είναι εκτός κρίσεως; Δεν φταίει δηλαδή η νεοτερικότητα για την κρίση;
Αν ξεκαθαρίσουμε με τον ΓΑΠ τελειώσαμε; αυτό ήτανε;
Εεεε τότε να έρθω μαζί σας! Καθώς γέρασα πια μια εξέγερση “ψεκάστε-σκουπίστε- τελειώσατε” κι ένα δημοψήφισμα μού είναι ό,τι πρέπει(!)
Ἔγραψα “Τὸ δημοψήφισμα εἶναι μιὰ [b]ἀρχή[/b]”.
Δὲν εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος.
Τὰ κράτη ποὺ ἀναφέρουμε κάνανε κάποτε μίαν ἀρχή. Γενικῶς, εἶναι πιὸ σοβαρὰ καὶ ἀντιμετωπίσανε καί αὐτὸν τὸν θεσμὸ μὲ κάποια σοβαρότητα.
Ἡ Ἰσλανδία πάει πολὺ καλά, ἀλλὰ (καί, ἴσως, ἐπειδή) εἶναι μόλις 350.000 κάτοικοι.
Τὸ αἴτημα «Ἀληθινὴ Δημοκρατία» εἶναι ἕνα αἴτημα ποὺ ἐγὼ θεωρῶ σοβαρό, ἀλλὰ δὲν γνωρίζω σὲ τί βάθος τὸ κατανοοῦν οἱ ἐκφέροντες αὐτὸ σὲ Ἱσπανία καὶ Ἑλλάδα.
Γιὰ μένα εἶναι μία ζωτικὴ ἀνάγκη, ποὺ ἐνδέχεται νὰ ὁδηγήσῃ σὲ πράξεις.
Ἡ λύση νέου Συντάγματος εἶναι μία λύση (ἀνάμεσα σὲ ἄλλες, φαντάζομαι) εἶναι μία ἀπάντηση στὴν ἀνάγκη Δημοκρατίας μέσῳ θεσμοθέτησης τῶν βασικῶν ὅρων Δημοκρατίας καὶ Συμμετοχῆς.
Δέχομαι και τις συμβουλές, όπως στην πραγματικότητα δέχομαι και πολλές από τις επιφυλάξεις σου, αν το έχεις καταλάβει.
Μόνο δύο σύντομες παρατηρήσεις:
(α) Η κρίση είναι ασφαλώς πνευματική, όπως υπογραμμίζεις. Και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με πολιτικό και μόνο τρόπο. Σύμφωνοι. Παρά ταύτα υπάρχει ένας αμιγώς πολιτικός στόχος. [Που δεν είναι απλώς η πτώση του ΓΑΠ, αλλά, όπως λέω παραπάνω, όλου του οικονομικού-πολιτικού-μηντιακού συγκροτήματος εξουσίας. Αυτού που στήριξε αρχικώς τον Γιωργάκη και το μνημόνιό του και τώρα αναζητά διάφορες εναλλακτικές λύσεις.] Το πού θα οδηγούσε η επίτευξη του πολιτικού στόχου χωρίς την πνευματική αλλαγή του λαού, αυτό είναι θέμα μιας άλλης συζήτησης. Νομίζω όμως πως δεν μπορούμε να προαπαιτούμε το δεύτερο για να αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητα του πρώτου.
(β) Μιλάμε διαρκώς – ιδιαίτερα εμείς εδώ στο Αντίφωνο – για την κρίση ως πρόβλημα ελληνικό. Νομίζω ότι θα πρέπει να αρχίσουμε να το βλέπουμε ως πρόβλημα παγκόσμιο, μέρος του οποίου είναι πλέον το ελληνικό. Και δεν νομίζω ότι αυτό θα μειώσει τη δυνατότητά μας να δούμε τις πνευματικές διαστάσεις του.
ΒΞ
Η μιντιοκρατία και γενικώς η φαυλοκρατία Βασίλη είναι αρκετά ευέλικτη κι ευκίνητη. Δεν έχει έναν στόχο ούτε έναν εκφραστή. Λες ότι στήριξε τον ΓΑΠ. Ο Πρετεντέρης “έχυσε αίμα” για να μη βγει ο ΓΑΠ. Δεν είναι ο Πρετεντέρης μιντιοκράτης; Στηρίζει ο Πρετεντέρης τον ΓΑΠ; Άλλο παράδειγμα: Όλα τα ΜΜΕ και ο Τριανταφυλλόπουλος λιβανίζουν τους “Αγανακτισμένους”. Δεν είναι ο Τριανταφυλλόπουλος μιντιοκράτης; Στην Καθημερινή στεγάζονται όλοι εκείνοι που είναι κατά του πολιτικού συστήματος. Δεν είναι η Καθημερινή κι ο Σκάι πολιτικό σύστημα; Δεν είναι οι τάχα εχθροί του συστήματος οι καλύτεροι εκφραστές του; Από πού τρώνε ψωμί Βασίλη μου; Μπορούν να μας κάνουν πολιτική καθοδήγηση τύποι όπως ο Γιανναράς, ο Καλύβας, ο Τσούκας, ή και ακόμα περισσότερο ο Λαζόπουλος που όσο σκούζουν τόσο πιο πολύ κονομάνε και χρήμα και τον “έπαινο του δήμου και των σοφιστών”; Έγραφε ο Γιανναράς το “Ρητό και το Άρρητο” και δεν του έδινε σημασία κανένας.(κακώς) Και τώρα εκδίδει τις ήδη εκδοθείσες επιφυλλίδες και το πλήθος -ακόμα και των “αριστερών”- ξελιγώνεται!
Αν δεν κάνουμε λάθος για τον ρόλο όλων αυτών πρέπει να τους έχουμε ικανούς και για χειρότερα. Τί εννοώ: Ασφαλώς και θα ήθελαν μια πανωλεθρία του πολιτικού συστήματος ενώ ακόμα κανένας δεν θα μπορούσε να δώσει λύτρωση στο λαό, ενώ δεν θα υπήρχε μια πραγματικά νέα κατάσταση! Τότε θα μοίραζαν τα πάντα-όλα και πάλι προς όφελός τους!!! Όπως έκαναν όταν έπεσε η χούντα ή όπως έκαναν το ’89. Τώρα παίζει και ο ξένος παράγοντας ακόμα πιο πολύ. Αυτή είναι φάκα και το τυρί είναι η…χαρά του μικροαστού που εξεγείρεται. Δεν λέω, είναι καλό να χειραφετείται τόσος κόσμος αλλά να έχει και το νου του. Μήπως γίνει ξανά το κερασάκι της τούρτας του μεγάλου συμπόσιου των ίδιων τσάτσων. Δες σήμερα,μετά από τόσα χρόνια, πού οδήγησε η “πάλη των μίντια” κατά της πολιτικοποίησης και της πολιτικής δράσης που ξεκίνησε αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Αφού ενοχοποίησαν κάθε πολιτική δραστηριότητα, “έκοψαν το νερό” από τα κόμματα, τα απομάκρυναν από την λαϊκή βάση και μετά τα έκαναν υποχείριά τους. Τώρα είναι πάλι καβάλα. Κερδοσκοπούν και στην άνοδο μα και στην πτώση. Όπως έκαναν και στο χρηματιστήριο! Τα πολλά λεφτά δεν βγαίνουν όταν πουλάς ακριβά αλλά όταν αγοράζεις πολύτιμα πράγματα φτηνά!!! Προσοχή λοιπόν από τον λαό και πάλι προσοχή!
Τέλος, μια δήλωση ελαφρώς…προκλητική, προβοκατόρικη: Εξακολουθώ να είμαι “Ζαχαριαδικός” και σφόδρα αντι Πλουμπιδικός!
Δες τα σχετικά κείμενα: https://www.antifono.gr/portal/Κατηγορίες/Ελλάδα-Ιστορία-ΓεωΠολιτική/Άρθρα/2462-Νείκος-Ζαχαριάδης-Νείκος-Πλουμπίδης-Νίκος-Μπελογιάννης-Έλλη-Παππά.html και https://www.antifono.gr/portal/Κατηγορίες/Ελλάδα-Ιστορία-ΓεωΠολιτική/Άρθρα/2511-Δύο-θύτες-τέσσερα-θύματα-ένας-ήρωας-.html
Εντάξει Γιώργο. Ενδιαφέρουσα η προβοκατόρικη δήλωση. Θα δω τα κείμενα που μου προτείνεις. Άλλωστε έτσι όπως εξελίχθηκε η “αντιπαράθεσή” μας ξεπερνά τα όρια των σχολίων. Προς το παρόν χαίρε, και τα ξαναλέμε. ΒΞ
Πρέπει να βορύμε το μέτρο!
Για να διακρίνουμε ανάμεσα σε ένα αστείο και μια πολιτική κινητοποίηση.
Θέλω να [i]ευχαριστήσω[/i] τον Βασίλη Ξυδιά και τον Γιώργο Σαλεμή, γιατί είχα τη χαρά να παρακολουθήσω σήμερα μια, μεταξύ τους, σ υ ν α ρ π α σ τ ι κ ή συνομιλία σε τούτη τη σελίδα.
Θέλω να διευκρινίσω ότι – επί της ουσίας των συζητουμένων – [i]ταυτίζομαι[/i] με τον Β. Ξυδιά στην άποψη περί βίας και [i]ταυτίζομαι[/i] με τον Γ. Σαλεμή σε όλα, ανεξαιρέτως, τα υπόλοιπα.
Θέλω ωστόσο και να επισημάνω ότι, όποιο (!) θέμα και αν ανοίγει ο Γιώργος-Μιλτιάδης Σαλεμής, κάποια στιγμή στρέφεται σε μια αναφορά προς τον Χρήστο Γιανναρά. Αμέσως τότε, εκεί, αντικρύζουμε έναν Σαλεμή – άλλον άνθρωπο…
Δεν θέλω να επεκταθώ σε αυτή την επισήμανση επειδή φοβάμαι ότι θα υποπέσω τότε σε αυτό, ενώπιον τού οποίου, αναδιπλώνομαι: Σε μια εμφυλιοπολεμική – και από πλευράς μου – συμπεριφορά.
Θέλω όμως (χωρίς ούτε κατά διάνοιαν να υπερασπίζομαι έναν «υπεράνω κρίσεως» Γιανναρά) να [i]παρακαλέσω[/i] τον Γ. Σαλεμή να συνειδητοποιήσει ότι αδικεί, πρώτα, τον εαυτό του με ετούτη την ασύμμετρη… σταθερότητα.
Να που κάποιος «ουδέτερος παρατηρητής» στενοχωρήθηκε με το αμέσως προηγούμενο σχόλιό μου…
Γενικεύοντας: Υποψιάζομαι ως “ουκ ολίγους” εκείνους που ευτυχούν, αγαπητέ Γ.Σ., με κάθε, μεταξύ μας, εμφύλια αντίθεση.
Αγαπητέ Γιώργη,
χαίρομαι που συμμερίζεσαι κι εσύ τους λόγους μας. Ήταν πολύ εποικοδομητική και γόνιμη η συζήτηση με τον Βασίλη. Την απήλαυσα κι εγώ ιδιαίτερα.
Για τον Γιανναρά έχεις δίκιο. Δεν αφήνω καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη.
Κάνω ακριβώς το ίδιο που κάνει κι εκείνος με τον ΓΑΠ ή με το πολιτικό σύστημα. Μόνο που εγώ θεωρώ αιτία πρώτη της πνευματικής μας παρακμής την ανεπάρκεια των πνευματικών ανθρώπων. “Ξεσπαθώνω”, συνεπώς, εναντίον του με κάθε ευκαιρία. Αν και τώρα τελευταία έχω βάλει και τον Ράμφο στο στόχο δεν κρύβω ότι ο Γιανναράς είναι η προτίμησή μου. Ίσως γιατί για πάρα πολλά χρόνια είχα τα ίδια αισθήματα που έχεις εσύ γι’ αυτόν. Θεωρώ ότι συμπυκνώνει με τον πιο εναργή τρόπο ό,τι δεν πρέπει να κάνουμε, εμείς οι Έλληνες, για να προχωρήσουμε. Θεωρώ ότι αν ακολουθήσουμε τον δρόμο της διαβολής και διαίρεσης που μας προτείνει, θα φτάσουμε μιαν ώρα αρχύτερα στον εμφύλιο. Επιλέγω λοιπόν το “τέλειο δείγμα” για να αποκαλύψω, με τις μικρές μου δυνάμεις, πώς λειτουργούν στην πράξη μερικά πράγματα που λέμε στη θεωρία. Που αν και είναι μπροστά στα μάτια μας δεν φαίνονται καθαρά. Έφτασα σ’ αυτή τη θέση αφού δύο φορές, πρόσωπο με πρόσωπο και δημοσίως, διατύπωσα τη γνώμη μου με πολύ-πιστεύω- έγνοια και αγάπη. Από την τρίτη και μετά αντικατέστησα το όπλο της κριτικής και την κριτική των “όπλων”. Φροντίζω δε να είναι ευθέως ανάλογη με τα λεγόμενά του και αντιστρόφως ανάλογη με την κριτική που κάνουν οι άλλοι στον Γιανναρά. Όσο βλέπω τους ανθρώπους που τον αγαπάνε να του “χαρίζονται” και να του “συγχωρούν” απίθανης κακίας και επικινδυνότητας λόγια τόσο εντείνω τις προσπάθειές μου. Λέει ότι ο Ελληνισμός έχει πεθάνει, ότι την Ελλάδα κατοικούν “ελληνώνυμοι του βαλκανικού νότου” και οι “Γιανναριστές” ξελιγώνονται. Κι όχι μόνο αυτό, ψάχνουν να βρουν ερμηνείες, εξηγήσεις, δικαιολογίες, για το τί ήθελε να πει ο σοφός μας δάσκαλος(!) Λέει, στη συνέχεια, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να υπαχθούμε στην αιγίδα του Νεοοθωμανισμού και
πολύ λίγοι και μετά από καιρό εξεγείρονται. Φτάνει ακόμα και στο να ισχυριστεί ότι το γιαούρτωμα δεν είναι βία κι όλοι τον κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα(!) Ο σοφός μας δάσκαλος όμως δεν νομίζω ότι θα γιαουρτώσει ποτέ κανέναν γιατί αυτός ακούει…Μότσαρτ και έχει μεταποιήσει τη φύση σε σχέση. Απενοχοποιεί (άρα εξωθεί) όμως τους άλλους για να το πράξουν. Φαντάζομαι ότι, με την λογική του, και το φτύσιμο δεν είναι βία(!) οπότε μπορούμε να φτύνουμε ο ένας τον άλλον(!)
Εγκαλεί τους πάντες για ιδιοτέλεια και είναι ο εκείνος (μαζί με τον Ράμφο) που πουλάει δύο φορές και δη ακριβά τους…ανιδιοτελείς και γεμάτους πόνο (!) λόγους του. Μέγας εχθρός του πολιτικού συστήματος και της Μιντιοκρατίας και είναι ο σταθερός της συνεργάτης από το 1973!!! Μάχεται ως λέων κατά πάντων αλλά στον Βερέμη και στον Παπαχελά μπροστά στάθηκε σαν βρεγμένη γάτα και δεν τόλμησε να υπερασπιστεί ούτε το δικό του έργο(!)
Τώρα πια αρχίζει να του γίνεται κριτική και στα θεολογικά του λάθη (κάτι έχει να πει επ’ αυτού το π. Ν. Λουδοβίκος).
Η κριτική μου στον Γιανναρά, ομολογώ, δεν είναι ό,τι καλύτερο μου συμβαίνει. Είναι από τους λίγους ανθρώπους που με κάνουν να “βγαίνω από τα ρούχα μου” αν και ήμουν καλός μαθητής του και επαίρομαι ότι έχω διαβάσει “τα άπαντα” (εκτός από τη “μεταφυσική τους σώματος”). Παίρνω όμως την αμαρτία πάνω μου…και τίθεμαι όπως είναι φυσικό κι εγώ στη δική σας καλόβουλη ή κακόβουλη κρίση!
Αγαπημένο Αντίφωνο,
είσαι χρήσιμο, ευχάριστο, ελπιδοφόρο.
Αυτό αποδεικνύεται από τους αρθρογράφους σου, που είτε τους διαλέγεις, είτε σε διαλέγουν για να δώσουν την ψυχή και τις γνώσεις τους.
Έρχομαι τώρα στη συζήτηση ανάμεσα στον κ. Β.Ξυδιά και τον κ. Γ.Σαλεμή. παράλληλα δε και στον κ. Γ.Κοντογιώργη. Κοινό το θέμα τους: Η κίνηση των Αγανακτισμένων, με τα αντίστοιχα σχόλια σοβαρών σχολιαστών.
Εκτός του κ. Β.Ξ. κανείς άλλος δεν γράφει ότι πήγε στο Σύνταγμα.
Έγραψαν θεωρητικά. Μα αν δεν πάνε, αν δεν ζήσουν, αν δεν συμμετάσχουν, αν δεν “μιλήσουν” όπου σταθούν, αν δεν εμπνεύσουν τους διπλανούς τους, όχι με σελίδες αλλά με την ίδια τους την παρουσία, αν δεν εμψυχώσουν το λαό, γυρίζοντας και μυρίζοντάς τον, αν δεν ενωθούν με το λαό για το λαό, πώς περιμένουν να έχουν απήχηση τα θεωρήματά τους;
Πουθενά δεν άκουσα ή πληροφορήθηκα πως στις συγκεντρώσεις παραβρέθηκαν οι τόσοι πνευματικοί ταγοί μας.
Σκέφτομαι τί αντίκτυπο θα είχε αν ανάμεσα στο πλήθος υπήρχε ένας Γιανναράς, ένας Καργάκος, ένας μητροπολίτης, ένας μεγαλογιατρός, ή οι επώνυμοι θεωρητικά “σπουδαίοι”. Πόσο ο λαός αυτός θα άντεχε να στερηθεί, να στοχεύσει την αναγέννηση της Ελλάδας μας, να παψει να βλέπει τον εαυτό του και να γίνει ο ηρωικός Έλληνας της Ιστορίας μας.
Αλλά δυστυχώς οι επώνυμοι ξεχνούν το ρόλο που έπαιξαν οι Πατροκοσμάδες, οι Παπαφλέσες κ.λ.π.
Φοβούνται άραγε μήπως χαρακτηριστούν “γραφικοί” από το συνάφι τους; Φοβούνται μήπως χάσουν τη ή τις θεσούλες τους.
Συγγνώμη ζητώ από όλους για τις αιχμηρές παρατηρήσεις μου, αλλα πονάω για την Ελλάδα μας.
Ας μου δώσει κάποιος απάντηση και ας με πείσει πως λέω ανοησίες.
γ.κ.
Ὡστόσο, κύριε Σαλεμῆ,
ἐνῷ λέτε ὅτι [b]ἡ κρίση εἶναι πρῷτα ἀπ’ ὅλα πνευματική[/b], ἀπὸ τὴν ἄλλην ἐγκαλεῖτε τὸν κ.Γιανναρᾶ ἐπειδὴ κατηγόρησε τὴν πνευματικὴ κατάπτωση τῶν Ἑλλήνων ὀνομάζοντάς τους [b]«ἑλληνώνυμους τοῦ βαλκανικοῦ νότου»[/b].
Δὲν εἶναι ἐκ μέρους σας ἀντίφασις (ἢ φίλερις διάθεση, ὅπως ἐπισημαίνει καὶ κάποιος ἄλλος συναναγνώστης τῆς ἱστοσελίδας);
…..
Πραγματικά, νομίζω ἀναλωνόμαστε συχνὰ σὲ ἀντιδικίες γύρω ἀπὸ θέματα ποὺ εἶναι σχεδὸν κοινὴ βάση/ἀφετηρία ὅλων μας ἐδῶ.
Ὅτι δὲν ἀναφέρει κάποιος ἀναγνώστης/σχολιαστὴς ὅτι κατέβηκε στὴν πλατεία Συντάγματος, δὲν σημαίνει ὅτι δὲν πῆγε… Πρέπει νὰ ρωτήσετε συγκεκριμένα κάποιον, γιατὶ μπορεῖ νὰ μὴ τὸ ἀναφέρῃ γιὰ διάφορους λόγους (λ.χ. ὡς εὐκόλως ἐννοούμενο).
Άλλο κρίση πνευματική και άλλο “ελληνώνυμος”, φίλτατε Απόλλωνα!
Άλλο ο Έλληνας που ξέπεσε κι άλλο ο ξεπεσμένος που δεν είναι καν Έλληνας. Αυτό που λέει ο Γιανναράς έλεγε και ο Φαλμεράιερ με άλλα επιχειρήματα και σε άλλους καιρούς. Αυτά έλεγε και ο Χίτλερ! Αλλά και οι ταγματασφαλείτες αυτά έλεγαν…γι΄αυτό ήθελαν τον Χίτλερ. Αυτά μας έλεγε και ο Παπαδόπουλος και μάζευαν οι λοχαγοί τους αλβανομάχους και τους ελασίτες (όσους δεν είχαν στα ξερονήσια και κάτω απ’ το χώμα) στα καφενεία και τους έκαναν “Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση”! Κι ερχόταν ο χωροφύλακας, στις γιορτές, να μας πει να βάλουμε σημαία οπούχαμε, η κάθε οικογένεια έναν και δύο και τρεις νεκρούς στους αγώνες υπερ πατρίδος!
Η διάκριση και δη για τον δικηγόρο είναι η μεγίστη των αρετών, παλληκάρι μου!
Αν κάποιοι πιστεύουν ότι εδώ δεν κατοικούν Έλληνες αλλά “ελληνώνυμοι κι ελληνεπώνυμοι του βαλκανικού νότου” τότε τί πασχίζουν να κάνουν γράφοντας επιφυλλίδες και “συντάγματα ομοσπονδιακά”; Πασχίζουν να μας εξελληνίσουν; Ή να μας παραδώσουν εν ευθέτω χρόνω σε άλλους …εξελληνιστές; (Με τους κατάλληλους θ(δ)εσμούς φυσικά!)
Η φίλερις διάθεσις δεν είναι μομφή για μένα αλλά έπαινος και πιστο-ποίηση (ISO τρανό) της ιλιαδορωμαίικής μου καταγωγής! Παρακαλώ πέστε μου κι άλλα τέτοια!
Και την όλη στάση μου προς τις εν λόγω αυθεντίες ( τις τάχα μου αυθεντίες) την εμπνέει ο ομηρικός στίχος:
“ω μεγ’ αναιδές, κυνώπα, κερδαλεόφρον”
Ο Ζουράρις θεωρεί ότι η κουβέντα αυτή του Αχιλλέα στον Αγαμέμνονα είναι “ιδρυτικός θεσμός του πολιτεύματος είναι η ασέβεια έναντι του ισχυρού! Ιδρύει τί; Καθιδρύει την κατ’ εξοχήν ελληνική εφεύρεση, την δημοκρατία”.
Τη δημοκρατία για τους γενναίους,βεβαίως βεβαίως!
“Να τη χέσω τέτοια λευτεριά οπού θα κάμω εγώ εσένα πασιά” Κ. Ζουράρις Εκδ Αρμός
αγαπητέ Γιώργη. Άφησε τους Γιανναράδες αλλά και τους Ζουράριδες στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, και προσπάθησε να γράψεις καινούργιο κεφάλαιο. Μπορείς.
Επίσης, άφησε και τους Έλληνες στο χρονοντούλαπο και δέξου την νοτιο-Βαλκανική πραγματικότητα μας. Και μην γένου Ελληνο-Ρωμαϊο-ρατσιστής αλλά Χριστιανός..
Είσαι και πονηρούλης cretan? Να αφήσω τον Γιανναρά στο χρονοντούλαπο και να δεχτώ τις αποφάνσεις του μέσα από την δική σου παρότρυνση:”δέξου την νοτιο-Βαλκανική πραγματικότητα μας”(!!!)
Τον Ζουράρι γιατί να τον αφήσω; Μια χαρά τα λέει! Ντρέτα και σταράτα!
Μ’ αρέσει πάντως αυτό το πατερναλιστικό και στοργικό υφάκι που με συμβουλεύεις να μη γίνω “Ελληνο-Ρωμαιο- ρατσιτσής αλλά Χριστιανός”(!!!)
Είναι εκπληκτικό πως μερικοί άνθρωποι θέλουν να κρίνουν και να συμβουλεύουν τους πάντες μέσα από την ασφάλεια της ανωνυμία του ψευδώνυμου- φερετζέ! Κρίνουνε χωρίς να κρίνονται ποτέ! Και αυτοανακηρύσσονται ό,τι φαντασιώνονται!!!
αγαπητέ (κατά τα άλλα) Γιώργη. Μην απαντάς με χαρακτηρισμούς. Επίσης, ούτε έκρινα ούτε αυτοανακηρύχθηκα. Απλά συμβούλεψα.
Αν δε σου αρέσει το ύφος μου (γιατί το λές “υφάκι”?), μπορώ να το αλλάξω. Αλλά το περιεχόμενο μένει το ίδιο. Τι σε μέλλει ο Γιανναράς? Ούτως ή αλλώς η Ιστορία τον έχει ξεπεράσει. Γράψε εσύ την δική σου ορίτζιναλ ιστορία (μπορείς).
Όσο για τον Ζουράρι και το ότι τα λέει καλά, γνωρίζοντας την χρόνια πορεία του στους σκοτεινούς και σκοταδιστικούς κύκλους της Συμβασιλεύουσας, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω ριζικά. Αλλά και αυτόν τον “έφαγε” πλέον η Ιστορία.
Πιες κανένα φραπέ να χαλαρώσεις και δες το αλλιώς..
Στὰ σοβαρὰ συγκρίνετε τὸν Γιανναρᾶ μὲ τὸν Φαλμεράϊερ; Καὶ λέτε ὅτι ἐγώ δὲν ἔχω διάκριση;
Ὁ Γιανναρᾶς ἔχει ξεκαθαρίσει πολλὲς φορές (μπορῶ νὰ μπῶ στὸν κόπο νὰ παραθέσω ἀποσπάσματα, ἀλλὰ μποροῦν νὰ τὸ ἐπιβεβαιώσουν καὶ οἱ περισσότεροι ἐδῶ) ὅτι, κατὰ τὴν γνώμη του, [b]ὁ ἑλληνισμὸς ΔΕΝ εἶναι φυλετικός, ἀλλὰ πολιτιστικὸς προσδιορισμός[/b].
Ἑπομένως, ἑλληνώνυμος σημαίνει ὁ κατ’ ὄνομα Ἕλλην ποὺ ἔχει χάσει τὴν πολιτιστική του ταυτότητα (=πνευματικὴ κρίση, ναί ἢ οὔ;), ὄχι ἀπολύτως, ἀλλὰ σὲ τέτοιον βαθμὸ ποὺ δὲν ἐπαρκεῖ γιὰ νὰ ἑξελληνίσῃ τὸ κράτος καὶ τοὺς θεσμούς του.
(Κατηγορεῖ βεβαίως καὶ τὸν φαῦλο κύκλο, ὅπου οἱ κρατοῦντες μᾶς κρατοῦν στὴν ἀπαιδευσιά).
Ἐγὼ διαφωνῶ καὶ θεωρῶ ὅτι δὲν εἶναι ἀδύνατο, ἀλλὰ πολὺ δύσκολο.
——–
Ἡ παρέμβασή μου εἶχε νὰ κάνῃ μὲ τοὺς κοινοὺς τόπους. Ἐνῷ μιλᾶτε καὶ οἱ 2 γιὰ πνευματικὴ κρίση, ἐσεῖς δὲν ἀκοῦτε τίποτε σχεδὸν πλὴν τοῦ ἑαυτοῦ σας. Εἶναι θλιβερό.
“Να τη χέσω τέτοια λευτεριά οπού θα κάμω εγώ εσένα πασιά” Κ. Ζουράρις
Αὐτό, κε Σαλεμῆ, εἶναι, ὅπως ξέρετε, φράση τοῦ Μακρυγιάννη, πού, ΓΙΑ ΘΥΜΗΘΗΤΕ λιγουλάκι, ἔκανε τὴν ἐπανάσταση τῆς 3ης Σεπτεμβρίου 1844, γιὰ Σ Υ Ν Τ Α Γ Μ Α ! ! !
————————
Ὅταν σᾶς πρωτογνώρισα στὸ σπίτι τοῦ Κ.Β., εἴπατε μία πολὺ ὡραία σκέψη γιὰ τὴν ἀρχιτεκτονικὴ τῶν κυκλαδίτικων νησιῶν, ὅτι εἶναι αὐθόρμητα ἁρμονική, ἂν θυμᾶμαι καλά, ἴσως λόγῳ τοῦ δεσίματος τῶν κατοίκων….
Δὲν εἶχα μιλήσει καθόλου ὡς τότε καὶ ντρεπόμουν/σεμνυνόμουν [b]νὰ σᾶς συγχαρῶ[/b] γι’ αὐτὴν τὴν σκέψη. Ἐκεῖνο τὸν καιρό, ἄλλωστε, ἔκανα κι ἐγὼ μιὰ παρόμοια: ὅτι τὰ παιδιὰ ὅταν χορεύουν αὐθόρμητα κάνουν ἁρμονικοὺς κύκλους καὶ ἐλλείψεις.
Αὐτὸ ποὺ ἀκολούθησε τὴν θετικὴ πρώτη ἐντύπωση ἦταν ἡ ἀπογοήτευση ἀπὸ κάποιον ποὺ δὲν δίνει στὸν ἑαυτό του τὴν εὐκαιρία νὰ ἀκούσῃ τὸν ἄλλον….
—————–
Ὅσο γιὰ τὸ “κυνώπα κερδαλεόφρων κ.λπ.”, δυστυχῶς [b]δὲν εἶστε ὁ Ἀχιλλέας[/b]. Ἀλλιῶς θὰ τὸ δεχόμουν νὰ εἶστε καὶ φίλερις, στὸν βαθμὸ ποὺ μπορεῖ νὰ ἤτανε ὁ ἄριστος τῶν Ἀχαιῶν.
Ὅσο γιὰ τὶς θεσμικὲς προτάσεις (γιὰ συζήτηση καὶ μόνον) ποὺ κάνω, κε Σαλεμῆ:
Ὅταν καταλάβετε
1.-ὅτι ζοῦμε σὲ [b]ἀστικοποιημένες[/b] χῶρες καὶ κοινωνίες (σὲ μεγάλες πόλεις μὲ μεγάλους πληθυσμούς), καὶ
2.-ὅτι προσπαθῶ [b]νὰ συνδυάσω[/b] στοιχεῖα ἀστικῆς δημοκρατίας (ἀναγκαστικὰ λόγῳ τοῦ 1.) μὲ ἑλληνικὲς ἀνάγκες (ὅπως τῆς αὐτοπρόσωπης συμμετοχῆς, διότι δὲν μπορεῖ νὰ ἀρκεστῇ ὁ Ἕλλην στὴν ἐκπροσώπηση -ὅπως ἀρκοῦνται οἱ βόρειοι- λόγῳ τῆς ἰλιαδορωμέηκης ταυτότητάς του),
τότε νὰ μιλήσουμε γιὰ τὰ “συντάγματα ὁμοσπονδιακὰ “.
Ἂν ὅμως χαίρεστε νὰ ἐντοπίζετε φαντασιώδεις ἐχθρούς (“νὰ μᾶς παραδώσουν”), ΔΕΝ θὰ σᾶς στερήσω τὴν χαρά.
Καλύτερα, ὅμως, νὰ μὴ ξαναμιλήσουμε, γιατὶ δὲν ἔχει νόημα.
Καλὸ βράδυ.
(ὑ.γ. καὶ εἶμαι δικηγόρος μόνον ἐπειδὴ πρέπει νὰ ζήσω, ἂν καὶ δὲν θἄπρεπε νὰ ἀπολογοῦμαι σὲ σᾶς)
Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Και ο Γιανναράς και ο Φαλμεράιερ λένε το ίδιο πράγμα: ότι η Ελλάδα δεν κατοικείται από Έλληνες! Ο ένας το εξηγεί έτσι κι ο άλλος αλλιώς. Απλό είναι! Έχουμε χάσει λοιπόν την πολιτιστική μας ταυτότητα, την οποία όμως διατηρούν ο Γιανναράς και ο Μπαζάντε αφού μπορούν και συνειδητοποιούν ότι εμείς τη χάσαμε. Αν την είχατε χάσει κι εσείς δεν θα ξέρατε όπως δεν ξέρουμε εμείς τί χάσαμε(!) Οπότε εσείς και οι σαν και σας είσαστε οι “άριστοι”(!!!)
Ακούω τους πάντες και κυρίως αυτούς που διαφωνώ μαζί τους. Είναι οι καλύτεροί μου προμηθευτές επιχειρημάτων. Ένα ολόκληρο κείμενο έγραψα χάρη σε σένα και απ’ ό,τι είδα άρεσε σε πολλούς.
Να το επαναλάβουμε! Γράψε κάτι ανάλογο και γω είμαι δω!
Ο Μακρυγιάννης, Απόλλωνα, έκανε επανάσταση για Σύνταγμα αλλά δεν έκανε εμφύλιο πόλεμο. Ο αγώνας του ήταν εθνικός πατριωτικός και μάλιστα ήταν διατεθειμένος και το “κάτουρο” να πιει του βασιλιά προκειμένου να φτιάσει την Ελλάδα. Το πρώτο πράγμα που φρόντιζε ο Μακρυγιάννης ήταν η Ελλάδα και όχι το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με το τότε πολιτικό σύστημα που ήταν αναλόγως διεφθαρμένο. Και κουμπαριές με τον Κολέττη έκανε και μετά τις χάλαγε και συμμαχίες και πρωτοβουλίες και κείμενα στις εφημερίδες. Γενικώς ήταν τόσο περίπλοκη η τακτική του που βάζει ακόμα τα γυαλιά στους “άριστους” που με τον βαθμό του πτυχίου τους γυρεύουν να μας κυβερνήσουν.
Για το Σύνταγμα του 1843 δες το σχόλιό μου στο “Δημοκρατία για γενναίους ή δημοκρατία για τυχαίους”.
Για τον Κυκλαδικό πολιτισμό είπα, Απόλλωνα, και έγραψα ότι ήταν ό,τι ήταν και σε πολλά μέρη είναι ακόμα, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΘΕΣΜΟΙ! Χωρίς να τον υποχρεώνει η πολεοδομία, η εξουσία, ο νόμος χωρίς να έχει “άριστους” αρχιτέκτονες, χωρίς μέσα τεχνολογικά, ο κυκλαδίτης φτιάχνει αριστουργήματα, μικρά ή μεγάλα, γιατί έχει τρόπο ύπαρξής του τον ρυθμό, το κάλλος ενός μεγάλου πολιτισμού. Είμαι ακριβώς στους αντίποδες της δικής σου θ(δ)εσμολαγνίας οπότε μη με συγχαίρεις.
Είδες τη φάκα αλλά δεν είδες το τυρί. Και καλά ο Αχιλλέας ήταν ο άριστος των Αχαιών (στους πολέμους, σε άλλα ήταν κι άλλοι όπως ο Οδυσσέας) αλλά ο Θερσίτης;;; Ξέχασες ότι ο Θερσίτης γυρνάει και τους ξεχέζει όλους παρά το ότι τον ξυλοφορτώνουν; Η δημοκρατία λοιπόν των Γενναίων γι’ αυτό είναι δημοκρατία: γιατί είναι για όλους ακόμα και για τους τυχαίους και τους”άριστους”. Για τους “άριστους” κάνε λίγη υπομονή. Θα τα ξαναπούμε!
Δυστυχῶς, ποτὲ δὲν μοῦ δώσατε τὴν εὐκαιρία νὰ δῆτε ὅτι δὲν εἶμαι θεσμολάγνος. Δὲν τὴν δώσατε στὸν ἑαυτό σας, γιατὶ ἀπὸ τὰ κείμενά μου εἶστε ὁ μόνος ποὺ συμπεραίνει αὐτό.
Ποτὲ δὲν ρωτήσατε τὴν γνώμη μου γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάπτωση, ἀκόμη καὶ τώρα ποὺ τὴν λέω ἀπὸ μόνος μου.
Ἂν αὐτὸ δὲν εἶναι ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ, τότε Τί ΕΙΝΑΙ;;;;
Εἶστε ἕνας Θερσίτης, δυστυχῶς, καὶ ὄχι ὁ Ἀχιλλέας.
Ἐγὼ ποτὲ δὲν εἶπα ὅτι εἶμαι ἄριστος καὶ βαθμὸ πῆρα 6.45 ἐπειδὴ δὲν τὴν “πάλευα” μὲ τὸν νομικισμό…. Ἀλλὰ ΕΣΕΙΣ ΣΠΕΥΣΑΤΕ νὰ βγάλετε τὰ συμπεράσματά σας.
ΜΕ ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΜΕ ΧΑΡΑ ΣΑΣ!
————
Ἀλλὰ γιὰ τὴν [b]ταμπακέρα[/b], ὅτι ἡ ἀστικὴ δημοκρατία ἔχει, ἀναγκαστικά, νὰ προσφέρῃ κάποια στοιχεῖα (ὡς λ.χ. κάποια θέματα ἀποφασίζονται ἀπὸ ΟΛΟΝ τὸν πληθυσμό, γιατὶ ἀφοροῦν ὅλους, σὲ ἕνα σύγχρονο κράτος), δὲν βγάζετε τσιμουδιά.
ὑ.γ. καὶ ὁ Μακρυγιάννης θεσμολάγνος λοιπόν; Ποῦ ξέρετε ὅτι ἐγὼ δὲν κάνω ἔστω καὶ ποσοστὸ αὐτῶν ποὺ ἀναφέρετε γιὰ τὸν Μ.
Δὲν θὰ ἀλλάξω ἐγὼ τὶς προκαταλήψεις σας…. καὶ τὶς προκατ γνῶμες σας γιὰ τοὺς ἄλλους.
[b]Γι’ αὐτὸ πάλευε, ὁ Ἀχιλλέας, κατὰ τοῦ ἈΔΙΚΟΥ. Κι ἐσεῖς εἶστε ΠΟΛΥ ΑΔΙΚΟΣ[/b].
Νὰ ὑπενθυμίσω καὶ κάτι τελευταῖο:
ὅτι εἶστε ὁ κατεξοχὴν “ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ” ἐδῶ μέσα, ὁπότε βρῆτε διαφορετικὴ κατηγορία ἀπὸ τὸ “ΘΕΣΜΟΛΑΓΝΕΙΑ”, γιατὶ καὶ πάλι ἐκτίθεστε ὡς ἀντιφατικός.
Ἐγώ, κύριε Σαλεμῆ, δὲν εἶπα [i]«ἔχουμε χάσει λοιπὸν τὴν πολιτιστική μας ταυτότητα»[/i], ὅπως γράφετε. Διαστρεβλώσατε τὰ λόγια μου.
Νὰ σᾶς τὰ θυμίσω, ἂν καὶ ὑποτίθεται ὅτι ἀπαντούσατε σ’ αὐτά: [i]«ἔχει χάσει τὴν πολιτιστική του ταυτότητα (=πνευματικὴ κρίση, ναί ἢ οὔ; ) [b]ὄχι ἀπολύτως, ἀλλὰ σὲ τέτοιον βαθμὸ ποὺ[/b] δὲν ἐπαρκεῖ γιὰ νὰ ἑξελληνίσῃ τὸ κράτος καὶ τοὺς θεσμούς του.»[/i]
Ὁ Ἕλληνας ἐνδέχεται νὰ κρατήσῃ τὴν ἑλληνικότητά του, ἔστω καὶ ἂν ἀπωλέσῃ ὁριστικὰ τὸ κράτος του, ἐὰν διατηρήσῃ κάπως τὴν ἑλληνική του γλῶσσα. Ἔχει γράψει αὐτὸ σ’ ἐπιφυλλίδα του ὁ κος Γιανναρᾶς, στὰ τέλη 2010 ἢ ἀρχὲς 2011.
Αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Φαλμεράιερ ἦταν ἁπλὰ φυλετισμός. Ἠρνεῖτο τὴν ἑλληνικότητα σὲ [b]ἀνθρώπους μὲ ἑλληνικὸ πολιτισμό[/b], λόγῳ μίας ὑπαρκτῆς ἢ ἀνύπαρκτης βιολογικῆς ἀσυνέχειας.
Ἐνῷ ὁ Γιανναρᾶς μιλάει γιὰ τὸ[b] Finis Graeciae[/b], τὸ τέλος τοῦ ἑλλαδικοῦ ἑλληνισμοῦ, [b]ὄχι γιὰ τὸ τέλος τοῦ ἑλληνισμοῦ γενικά[/b].
Ἀφοῦ συνιστᾷ ὁ ἑλληνισμὸς πολιτιστικὸ μέγεθος, δὲν πρόκειται νὰ ἐξαφανιστῇ, εἰ μὴ μόνον νὰ συρρικνωθῇ στὴν κοιτίδα του. Ἐνδεχομένως σὲ ἐγκληματικὸ βαθμό, ὅπως μὲ τὴν κατάργηση τοῦ πολυτονικοῦ καὶ τὴν ἐπιβολὴ μίας πολιτιστικῆς ἀσυνέχειας. Καὶ ὅλον τὸν γνωστὸ ἐντόπιον ὀρυμαγδό (τὰ εὐκόλως ἐννοούμενα παραλείπονται). Ὁ πολιτισμὸς μπορεῖ νὰ διατηρῆται καὶ ἴσως νὰ ἐπανακάμπτῃ, ἐφόσον ὑπάρχει ἡ μαγιά. Ἀντίθετα τὸ DNA δὲν μπορεῖ νὰ “ἐπανακάμψῃ”, ἅπαξ καὶ μειωθῇ ἀπὸ εἰσροὴ διαφορετικοῦ DNA. Αὐτὸ λέει ἡ λογική. Βέβαια, τὸ ἐπιστημολογικὸ πρόβλημα τῶν φυλετιστῶν εἶναι ὅτι ἀναζητοῦσαν μίαν ἀνύπαρκτη καθαρότητα, ἀλλὰ τὸ ἐπιχείρημά μου εἶναι ὅτι: [b]ὁ Γιανναρᾶς καὶ ὁ Φαλμεράιερ ΔΕΝ ΛΕΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ.[/b]
Ἐφαρμόστε τὴν προτροπή ποὺ μοῦ κάνατε γιὰ διάκριση! Δὲν θὰ σᾶς κάνῃ κακό.
Κύριε Ξυδιᾶ,
ἴσως ὡρίμασαν οἱ σκέψεις ὥστε νὰ συζητήσουμε γιὰ τὴν ταμπακέρα. Θὰ ἤθελα τὴν γνώμη σας:
Πρέπει νὰ κρατήσουμε [b]στοιχεῖα ἀστικῆς δημοκρατίας;[/b]
Ἐγὼ πιστεύω ὅτι ὅσο ὑπάρχει ἀστικὸ κράτος (καὶ δὲν ἔχουμε πόλεις κράτη ἢ αὐτοκρατορίες), ὑποχρεωτικὰ θὰ πρέπῃ νὰ διατηρήσουμε στοιχεῖα ἀστικῆς δημοκρατίας (ὅπως τὸ ἀμυντικὸ ὅπλο «Σύνταγμα/Καταστατικὴ Χάρτα»).
Καὶ ὁ λόγος εἶναι ἡ [i]Δικαιοσύνη[/i]. Γιὰ παράδειγμα:
Δὲν μποροῦν ν’ ἀποφασίσουν γιὰ τὴν μοίρα τῆς Ἐθνικῆς Παιδείας ἢ τῶν Πανεπιστημίων οἱ φοιτητὲς μόνον, διότι αὐτὰ εἶναι θέματα ὅλου τοῦ Λαοῦ (ἂν ὄχι καὶ ὅλου τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους). Τὰ Παν/μια ἀνήκουν στὸν Λαὸ καὶ καθορίζουν τὴν μοίρα του. Πληρώνει γι’ αὐτά.
Τί λογικότερο ἀπὸ τὸ νὰ ρυθμιζόταν ἡ ὀργάνωση καὶ οἱ στοχεύσεις των ἀπὸ ὁλόκληρὸν τὸν Λαὸ μὲ Δημοψήφισμα(τα);
Παρόμοια ἰσχύουν μὲ τὴν Ἐθνικὴ Ἄμυνα.
Οἱ 1.000-2.000.-3.000 κ.λπ. τοῦ “κάτω” Συντάγματος (τῆς πλατείας), εἶναι δίκαιο νὰ ἀποφασίζουν δημοκρατικὰ γιὰ τὶς περαιτέρω κινητοποιήσεις των, τὰ πρακτικὰ θέματα τῆς διαβιώσεώς τους κ.λπ.
Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἀστικὴ δημοκρατία καὶ κοινοτισμὸς δὲν θὰ πρέπῃ νὰ συνδυαστοῦν (ὅσο θὰ ὑπάρχουν ἀστικὰ κράτη).
Κύριε Σαλεμῆ,
συγγνώμη γιὰ τοὺς προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς (“θερσίτη”, “εἰσαγγελέα”)…
Γενικὰ τὸ διαδικτυακὸ ξεκατίνιασμα τοῦ ἄλλου δὲν εἶναι ὡραῖο.
————
Μᾶλλον μοῦ ἔλιψε ὄντως ἡ διάκριση.
————
Ἂν ὁ Διαχειριστής μας βρῇ χρόνο, θὰ μοῦ ἔκανε μεγάλη χάρη ἀφαιρῶντας ὅλα τὰ σχόλια μου ἐδῶ, πλὴν τοῦ παρόντος καὶ τοῦ προηγούμενου.
Απόλλωνα, είναι όντως ώρα για την ταμπακιέρα. Για δυο λόγους. Και επειδή «δεν πάει άλλο», και επειδή κάτι νέο χαράζει. Οι δυτικές δημοκρατίες έχουν πλέον καταντήσει εντελώς προσχηματικές, κενές περιεχομένου – φύλλο συκής μιας ολοένα ογκούμενης ολιγαρχικής επιβολής. Κι ενώ όλα αυτά θα σήμαιναν το τέλος κατ’ ουσίαν της πολιτικής και την υποκατάστασή της από τη διαφήμιση (τη σύγχρονη μορφή δημαγωγίας) εμφανίζονται εξαίφνης – προφανώς εξ αιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης – οι άραβες εξεγερμένοι και από πίσω οι ευρωπαίοι αγανακτισμένοι για να θέσουν εκ νέου το αίτημα της δημοκρατίας. Το σημείο που θα κρίνει την έκβαση των πραγμάτων είναι αν μέσα στη δίνη αυτών των ιστορικών συγκρούσεων θα μπορέσει η μέση τάξη να διεκδικήσει την πολιτική της αυτονομία έναντι του ολοκληρωτικού κατεστημένου (των αυταρχικών αραβικών καθεστώτων και των νεο-ολιγαρχικών μπλοκ της δύσεως). Αυτό δεν είναι μόνο πολιτικό ζήτημα με τη στενή έννοια του όρου. Έχει να κάνει με το πνευματικό υπόβαθρο αυτής της μέσης τάξης και κατά συνέπεια τη δυνατότητά της να παράσχει στον λαό ένα νέο ηθικό πρότυπο κοινωνικής συνοχής, διαφορετικό απ’ αυτό που διαπλέχθηκε στον απόηχο της πολιτιστικής επανάστασης του ’68. Για να το πω αλλιώς, το ερώτημα είναι αν μπορεί να ανασυγκροτηθεί μια νέα μέση τάξη, που θα αυτοαναγνωρίζεται επί τη βάσει της ευθύνης και όχι επί τη βάσει των δικαιωμάτων. Αυτό θα κρίνει τόσο το θεσμικό χαρακτήρα όσο και το ουσιαστικό περιεχόμενο του δημοκρατικού πολιτεύματος τα επόμενα χρόνια.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι να «διαλέξουμε» είδος δημοκρατίας (π.χ. αστική, άμεση ή δεν ξέρω τι άλλο – σαν να υπάρχουν θεσμικά σχήματα ερήμην των αξιών ή των αναγκών που εκφράζουν). Ούτε το να βρούμε τις «έξυπνες» θεσμικές ρυθμίσεις που θα εμποδίσουν δήθεν τους πονηρούς να κάνουν το κακό (αυτό που ονομάζεις, αν καταλαβαίνω καλά, «αμυντικό όπλο»). Το ερώτημα είναι πώς ανασυγκροτείται ο δημόσιος χώρος ως χώρος πολιτικής ευθύνης. Το κρίσιμο εδώ δεν είναι η δήθεν «συμμετοχή» του λαού στις αποφάσεις (με δημοψηφίσματα ή άλλους τέτοιους τρόπους που εύκολα προσβάλλονται από τη δημαγωγία). Το κρίσιμο είναι η ανάληψη από τον λαό της πολιτικής πράξης (που σημαίνει ενότητα απόφασης και εκτέλεσης τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο). Απ’ αυτή την άποψη η «ομοσπονδιακή» σου πρόταση θα ήταν κατ’ αρχήν ενδιαφέρουσα στο βαθμό που μπορεί να ορίσει τα συλλογικά πεδία που καθιστούν εφικτή την ενότητα σύσκεψης-συναπόφασης-συνεκτέλεσης. Μαζί μ’ αυτό τίθεται και το θέμα του διαδικτύου και των ΜΜΕ ως μέσων σύνθεσης του δημόσιου χώρου.
Αυτά τα λίγα για την ώρα. Ίσως δεν σου απάντησα με τον τρόπο που θα ήθελες. Ελπίζω πάντως να σου έδωσα μια κάποια ιδέα για το πώς αντιλαμβάνομαι το ερώτημα περί δημοκρατίας: (α) όχι ως μια εξωιστορική φορμαλιστική αναζήτηση θεσμικών μορφών, αλλά ως μέρος του συνολικού ζητήματος για τις τρέχουσες ιστορικές εξελίξεις και (β) όχι ως πρόβλημα διεύρυνσης ή διασφάλισης της λαϊκής συμμετοχής στις αποφάσεις, αλλά ως πρόβλημα που έχει να κάνει με την συλλογική πράξη. Στο πλαίσιο αυτό μπορούν ασφαλώς να υπάρξουν μείζονες προτάσεις ολοκληρωμένων θεσμικών συστημάτων. Αρκεί αυτοί που τις διατυπώνουν να έχουν τη συναίσθηση ότι οι προτάσεις τους είναι μέρος μιας εξελικτικής πορείας, κι όχι το φτάσιμο σ’ ένα υπεριστορικό ιδεώδες. Είναι αλλαγή αυτού που ήδη υπάρχει και όχι μια κατασκευή εν κενώ.
Σημ. [i]Σκέφτομαι να γράψω κάτι τις επόμενες ημέρες εξετάζοντας το δίλημμα που ετέθη στους «αγανακτισμένους» του Συντάγματος μεταξύ «πραγματικής» και «άμεσης» δημοκρατίας. Η υιοθέτηση της «άμεσης δημοκρατίας» ως βασικού στοιχείου ταυτότητας των αγανακτισμένων ήταν κατ’ εμέ μεγάλο λάθος. Δείχνει την αδυναμία, τουλάχιστον προς ώρας, της συνέλευσης του Συντάγματος να συντονιστεί ουσιαστικά και σε βάθος με το λαϊκό αίσθημα και να του δώσει την κατάλληλη πολιτική έκφραση.[/i]
ΒΞ
Και να προσθέσω και κάτι ακόμα: Η ηθική-πολιτική μετατόπιση από τα δικαιώματα στην ευθύνη (η έξοδος από τον ιστορικό ορίζοντα του ΄68) συνιστά εμβάθυνση και ουσιαστικοποίηση της ελευθερίας (με την έννοια που το θέτει και ο Γ. Κοντογιώργης): ως δημιουργική δυνατότητα συμβολής στη διαμόρφωση της πολιτικής κοινότητας και όχι ως “αμυντική” δυνατότητα του ατόμου να διατηρήσει έναν δικό του ατομικό “χώρο” απρόσβλητο από τον δημόσιο.
ΒΞ
Δὲν πρόσεξα ὅτι ἔχετε συμπάθεια πρὸς τὸν Θερσίτη.
Κι ἐγὼ τοῦ ἔχω συμπάθεια, διότι ἔλεγε σωστὰ πράγματα. [b]Ἁπλῶς τὰ ἔλεγε σὲ λάθος τόπο καὶ χρόνο. Ὅπως ἐσεῖς ἀπευθύνετε κάποια σωστὰ λόγια, ἀλλὰ σὲ λάθος ἀποδέκτες.[/b]
Ὁ Ὀδυσσέας ποὺ ξυλοφόρτωσε τὸν Θερσίτη ἦταν ἄριστος στὴν συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρεῖτε; (μιᾶς ποὺ ἀναφέρθηκε καὶ τ’ ὄνομά του).
Νόμος, ἐκ τοῦ “νέμω” = μοιράζω. Ὅ,τι ταιριάζει στὸν καθένα ἢ στὴν ἑκάστοτε περίπτωση (ὅθεν καὶ «νέμεσις» ἐκ τοῦ “νέμω”).
Γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ συμμετάσχῃ καί στὴν πράξη καί στὴν ἀπόφαση ὁ Λαός, προτάθηκε ἡ ὁμοσπονδιακὴ δομή…
———–
Ἡ ἀστικὴ δημοκρατία εἶναι ἁπλὰ ἕνας ὅρος γιὰ νὰ περιγράψῃ τὸ πῶς ὁραματίζονταν τὰ ἀστικὰ ἐθνικὰ κράτη πρὶν 2 αἰῶνες.
Τὸν χρησιμοποίησα γιὰ νὰ ρωτήσω ἂν ἔχουν κάτι νὰ δώσουν, σὲ ὑπαρκτὲς ἀνάγκες, στοιχεῖα αὐτῶν.
Γιὰ νὰ μὴ παρεξηγοῦμε ὁ εἵς τὰ λεγόμενα τοῦ ἄλλου, ἂς πῶ ἕνα παράδειγμα:
– ὑπάρχει στατιστικὰ ἡ πιθανότητα σὲ μία μεγαλούπολη νὰ βρεθῇ ἕνα ποσοστὸ βαρέως ἀντικοινωνικῶν ἀνθρώπων, ἐπικινδύνων;
– ἐὰν ναί, μήπως χρειάζεται καὶ ὁ θεσμὸς τῆς ποινικῆς δικαιοσύνης (αὐτὸ ἐννοοῦσα ὡς «ἄμυνα»);
Προσωπικά, προτιμῶ τὸν θεσμὸ τῶν ἐνοριῶν, ὡς χῶρο θεραπείας τῆς ἀντικοινωνικότητας.
Προτιμῶ νὰ μὴν ὑπάρχουν φυλακές, ἀλλὰ ἀφοῦ ὑπάρχουν, μήπως χρειάζεται ἐξυγίανσή τους; Νὰ μὴν εἶναι ξεκομμένες (αὐτονόμηση) ἀπὸ τὶς ἀνάγκες τῆς κοινωνίας;
—————
Δὲν καταλαβαίνω, γιατί ἐντυπωσιάζει ἡ ἀναφορὰ σὲ θεσμούς;
(δὲν ἀναφέρομαι σὲ σᾶς, κυρίως)
Καὶ δὲν καταλαβαίνω γιατὶ δίνω τὴν ἐντύπωση ἀνθρώπου ποὺ θέλει νὰ καπελώσῃ τὴν ζωὴ καὶ τοὺς ἀνθρώπους μὲ αὐτονομημένες, τυραννικὲς φόρμες…. (δὲν ἀναφέρομαι σὲ σᾶς, παρεμπιπτόντως τὸ λέω)
[quote name=”Βασίλης Ξυδιάς”]Και να προσθέσω και κάτι ακόμα: Η ηθική-πολιτική μετατόπιση από τα δικαιώματα στην ευθύνη (η έξοδος από τον ιστορικό ορίζοντα του ΄68) συνιστά εμβάθυνση και ουσιαστικοποίηση της ελευθερίας (με την έννοια που το θέτει και ο Γ. Κοντογιώργης): ως δημιουργική δυνατότητα συμβολής στη διαμόρφωση της πολιτικής κοινότητας και όχι ως "αμυντική" δυνατότητα του ατόμου να διατηρήσει έναν δικό του ατομικό "χώρο" απρόσβλητο από τον δημόσιο.
ΒΞ[/quote]
Νὰ συμπληρώσω: δὲν εἶμαι τῆς σχολῆς τῶν δικαιωμάτων. Δὲν μιλάω γιὰ ἄμυνα ἀπὸ τὸ κράτος (ἢ τὸν ἰδιώτη -“τριτενέργεια”).
Καί στὰ 2 κείμενά μου (ἀρχῶν Ἀπριλίου καὶ τωρινό) προτείνονται τρόποι γιὰ νὰ διασφαλιστῇ ἡ εὐθύνη καί τοῦ Λαοῦ ἐκ τῆς συμμετοχῆς του, νὰ διασφαλιστῇ ἀπὸ τὸν Λαό, ἐφόσον νοιώθει τὴν ἀνάγκη.
Γι’ αὐτὸ στὸ πρῶτο ἄφηνα ἀνοιχτὸν τὸν τρόπο ποὺ θὰ ἐξελιχθῇ ἡ διασφάλιση τῆς συμμετοχῆς & συνευθύνης τοῦ Λαοῦ. Μὲ τὴν ἐλπίδα, μὲ κάποιον τρόπο, νὰ γίνῃ ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν λαό.
Καὶ τὸ δεύτερο κείμενο ἦταν μία πρόταση, τροφὴ σκέψεως, γιὰ τὴν περαιτέρω ἐξέλιξη αὐτοῦ. Γιὰ τὴν ἐμβάθυνση τῆς συμμετοχῆς & συνευθύνης.
Γιὰ νὰ ἔρθουν ἀκόμη πιὸ κοντὰ στὴν ἀπόφαση καὶ τὴν πράξη.
————————
Ὅταν λέω “εἶναι δίκαιο” (ἐπίθ.), δὲν ἀναφέρομαι σὲ δικαιώματα.
Δίκαιο = ταιριαστό. Τὸ ταιριαστὸ προκύπτει ἀπὸ τὴν γνώση τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ ἡ γνώση τῶν πραγμάτων (καὶ τῶν προσώπων) εἶναι ἀτελής, παραπλανητική, χωρὶς ἀγάπη γι’ αὐτά.
Νόμος < νέμω = μοιράζω, ταιριάζω. Καὶ ἡ λέξη “λόγος” προέρχεται ἀπὸ ρήμα “λέγω” μὲ ἀρχικὴ ἔννοια ταξινομῶ, ταιριάζω πάλι.
Σιγὰ σιγὰ συνδεόμαστε μὲ τὴν ἀνα-λογία (=”λόγος” δύο πραγμάτων), ἁρμονία (ἁρμόττω).
Καὶ ἔτσι (μὲ ἐμβάθυνση) ὁδηγούμαστε ὅτι λόγος=σχέση.
Τὴν ὀρθολογικότητα τὴν ἐπιδιώκω ἀπὸ τὴν σχέση μὲ τὰ πράγματα καὶ ὄχι ἔξωθεν.
————————
Θέλετε νὰ δώσετε ἕνα παράδειγμα ἐπὶ τῶν λεγομένων σας, γιατὶ δὲν καταλαβαίνω ἀλλιῶς;
Τὸ θετικὸ τῆς πλ.Συντάγματος, εἶναι ὅτι ὁ κόσμος (κατ’ ἐμέ) ἀγανακτεῖ μὲ τὴν κοροϊδία.
Δὲν ἀγανακτεῖ μὲ τὴν φτώχεια.
Ἐπὶ ἕνα χρόνο κατάπινε περικοπές, ἀπὸ αἴσθημα συνυπαιτιότητάς του.
Τώρα ἀγανακτεῖ μὲ τὴν ἀναξιοπρέπεια (ξεπούλημα, ἀνεργία), ὄχι μὲ τὴν φτώχεια…. Μὲ τὴν ἔλλειψη εἰλικρίνειας τῶν πολιτικῶν καὶ σχεδίου, μὲ τὴν ἀνικανότητά τους καὶ τὸ θράσος τους. Δὲν γίνεται τύχαια στόχος ὁ Πάγκαλος.
Ὅσο περνοῦν οἱ μέρες, ἐλπίζω ὅτι θὰ προβάλλεται ἐντονώτερα ἡ ΓΑΙΔΟΥΡΙΑ τῶν πολιτικῶν, ποὺ φαίνεται ὅτι ΔΕΝ ΑΙΣΧΥΝΟΝΤΑΙ ἢ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ.
Αἴσχιστα ἀμφότερα.
Να σου πω εγώ εσένα που ρωτάς ποια είναι σοβαρά κράτη: Αυτά που οι λαοί τους αποφασίζουν μόνοι τους πως θα πορευθούν και δεν έχουν τρόικες, Εδουάρδους Λο κλπ να τους λένε τι να κάνουν. Άλλο πράγμα η κρίση και άλλο να υποδουλώνεσαι από μόνος σου. Τέτοια ξεφτίλα δεν υπάρχει στην υφήλιο. Και δεν φταίνε οι ξένοι. Εμείς φταίμε (πρώτα οι πολιτικοί αλλά και ο λαός που τους ψήφιζε). Ήθελα να ήξερα αν δούμε κατά τη μέλουσα κρίση τον Μακρυγιάννη, τον Πάυλο Μελά, κλπ, δηλ ανθρώπους που για αυτή τη χώρα έχυσαν το αίμα τους, εμείς οι νεοέλληνες τι θα έχουμε να τους πούμε. Ξέρετε, εσείς χύσατε το αίμα σας αλλα εμείς οι καλοπερασάκηδες από κακή κρίση, ανευθυνότητα κλπ πήγαμε και υποδουλωθήκαμε από μόνοι μας. Θα μας φτύσουν και θα έχουν δίκιο. Πηγαίνω στο Σύνταγμα. Η κίνηση των αγανακτισμένων είναι ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση (ακομμάτιστη και χωρίς βία) αλλά δεν έχει πειστική πρόταση. Οι ρεαλιστικές επιλογές είναι 2: Κάποιας μορφής συμφωνία με τους δανειστές με σκληρές διαπραγματεύσεις (δηλ κάποιας μορφής μνημόνιο, αυτοί δεν έκαναν ουσιαστική διαπραγμάτευση αν και δεν έχεις ναπεριμένεις και κάτι πολύ καλύτερο έτσι όπως τα έχουμε κάνει) ή χρεοκοπία. Καλύτερο το πρώτο. Τι περιμένω (ρεαλιστικά) από το κίνημα των αγανακτισμένων: Να πέσει αυτή η κυβέρνηση, να γίνουν εκλογές έστω και με τα υπαρχοντα κόμματα αλλά να βγούν νέοι βουλευτές σε ποσοστό άνω του 50% (αν όχι 100%) οι οποίοι δεν θα είναι σίγουρα καλύτεροι αλλά δοκιμάζουμε. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιοι κάφροι πχ στέλνουν τύπους σαν τον Πάγκαλο στη βουλή συνεχώς για 25 χρόνια. Ο άνθρωπος δοκιμάστηκε επανειλημένα και έχει κάνει χοντρές μ… (Ίμια, Οτσαλάν, κλπ), τι μπορείς άλλο να περιμένεις από αυτόν?
Φιλε Απολλωνα,επειδη πιστευω οτι οι αγωνιες ειναι λιγο πολυ κοινες,σου προτεινω το αρθρο:ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΒΑΘΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,εδω στοΑΝΤΙΦΩΝΟ .
Λιγακι ζορικο μεν ,ζουμερο και προσανατολιστικο δε !
Φιλικα
Φίλε Αἰθεροβάμον, εὐχαριστῶ πολὺ γιὰ τὴν πρόταση. Θὰ τὸ δῶ κι ἐλπίζω νὰ τὰ ποῦμε σύντομα 🙂