Εν πληρώσει σιγής

Γιώργος Καστρινάκης

[ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ]

Ιδρυτική προσοχή. Χρηστικές μαρτυρίες - ιδιαίτερη μάθηση - ματιές που διδάσκουν.  Π ί σ ω  α π’  τ ο ν  τ ο ί χ ο  υ ψ ω μ έ ν ε ς  σ η μ α ί ε ς !

Πριν απ’ όλα συνύπαρξη να σημαίνει διαφάνεια ;

Πρωτοι τύποι ”χρημάτων”. Σοφία αρμογών. Τόση ακόμα αβίαστη ύλη. Ανεπίληπτα εύσημα, μισθός συνειδήσεως, χαρές δωρεάς.  ΣΘΕΝΑΡΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ.  Πάνω στα πράγματα ματιές της στοργής – λες και δεν τα προορίζουν για ξένους.

Ταπεινοι θαυμασμοί.  Λ ύ σ ε ι ς  π ρι ν  τ η ν  ε κ ζ ή τ η σ η.  Ιδιόχειρο κέφι, θαλερά επινοήματα, ορθογραφίες σχημάτων. ΣΤΙΓΜΗ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ. Ποιός, αλήθεια, δεν θα ’θελε να βρισκόταν εκεί;  Π ρ ο σ κ λ η τ ή ρ ι ο  Π α ρ ό ν τ ω ν .  Ποιος, εν τέλει, θ’ απέφευγε να ριζώσει πελάτης;

Ο άνθρωπος! Κι ο ανθρώπινος κόσμος του.

Τα υλικά που απαιτούν. Να μια ώρα μεστή. Η ζωη που απλουστεύει. Και μια ουσία που – ως οφείλει – διαλανθάνει όλων των περιγραφών της. ΑΝΑ ΨΥΧΗ : Μνήμη μιας... σκοτεινής εποχής όταν ακόμα περισσότερο από τα προϊόντα άνθιζαν – άκου! – οι μορφές που τα πλάθαν.

Παρέες.  Π α ρ έ ε ς  λ α μ π ε ρ έ ς.  Στίξη χορού. Ζεστασιά παρουσίας. Συντονισμός μεριμνών. ΚΑΡΠΟΙ ΕΞ ΕΠΑΦΗΣ. Η μέθεξη ελεύθερη. Κ ι  έ ν α  π ά θ ο ς  π ο υ  π ά λ λ ε ι.

Εδώ ας σταθώ : Δεν κοιτώ έναν άδειο καθρέφτη. Κοινωνώ κοινωνούς!

Οι πράξεις πραές, τα χνώτα ανοιχτόκαρδα, μέσα νεύρα ησυχίας. Υ γ ε ί α  ν ε υ μ ά τ ω ν.  Κάθε βλέμμα λεπτό.  ΦΩΣ ΔΙΑΤΕΙΝΕΙ. Πολλαπλή διαμοιβή εν πληρώσει σιγής.

Πλουμιστές ηλικίες. Υπεξούσιος ζήλος. Ευημερία ονομάτων. ΔΙΟΛΟΥ ΚΑΗΜΟΣ. Τίποτα επίκαιρο – τίποτα άσκοπο. Κάθε ποσότητα υπήκοη ποιότητας. Τ ο  κ έ ν τ ρ ο  κ ρ υ μ μ έ ν ο.  Αντικείμενα που αγγέλλουν το λόγο τους. Στοιχεία που λαβαίνουν τη χαμένη τους όψη.

Διόλου στυλ. Η ελάχιστη πόζα. Εκθέματα ύφους ασκίαστου. ΠΑΣΑ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟΒΛΗΤΗ. Οι μοίρες ισόκυρες. Ούτε τόση αλλοτρίωση. Πουθενά δύο μάτια στεγνά. Ο  χ ρ ό ν ο ς  δ ι ά χ υ τ ο ς  π ρ ι ν  ζ α ρ ώ σ ε ι  σ ε  χ ρ ή μ α .

Τότε κι εκεί! Μού αρκεί μοναχά που θωρώ τη σκηνή : το σώμα μου ολόκληρη, θαρρώ, αγκαλιάζει την πλάση. Σα βλέμμα.

Κάθε τι ν’ ανατάσσεται. Κάτι ζει! Μα κανείς δεν κομπάζει.

Κύμα στη μνήμη. Ούτε μια απελπισία. Μια μονάκριβη ευχή όλη ώς πέρα η ζήση.

Όσο δίνω στην ανόργανη πλάση φωνή, δεν ευκολύνω απλώς τη βιοτή μου : Διαπιστεύω το νόημα. Αναπέμπω το χαίρε. Επιτελώ τη γιορτή.

Σαν μια σπίθα, αβέβαιη, η απέραντη έκπληξη : όπως θαύμα η ζωή μας!

Ένας σκοπός που υπερβαίνει τα μέσα του. ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ : ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΕΝΤΗΣΕΙ ΤΗ ΝΑΡΚΗ. Ένα σύμπαν σημείων βαθύτερο (αν μη κι αρχαιότερο) απ’ την ίδια τη φύση τους. Ο κόσμος εντεύθεν της Μεταμόρφωσης – ναι. Που δεν αμελεί, ωστόσο, αδιαλείπτως να τήν τιμά, να τήν καλεί και να τήν προσημαίνει.

«Τα πάντα είναι οικονομία» βεβαιώνει μία σύγχρονη κατασταλτική οπτική. Κ ι  ό, τ ι  ασύλληπτο  π ν έ ε ι ;  Ευγνωμονώ τις φωτογραφίες που στοιχειοθετούν ότι τ α  π ά ν τ α  είναι ζωή.

Όλες τόσο οικείες : Οι ανερμήνευτες όψεις!

Αν αύριο μού πουν ότι μόνο τα πράγματα υπάρχουν, θά’ χω να δείξω πως αυτό που πράγματι υπάρχει είναι μόνο το είναι που τά συγκροτεί.

πηγή: Αντίφωνο