Όπως αναφέραμε και σε προηγούμενο σημείωμά μας, εδώ και αρκετά χρόνια γίνεται μια γιγαντιαία προσπάθεια εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας με βάση αντιγραμμένα δυτικά συστήματα, χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψη οι ελληνικές κοινωνικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες.
Οι ανερμάτιστες, ωμές αλλά συγχρόνως ανιστόρητες κοινωνικές και πολιτισμικές παρεμβάσεις, δεν έχουν λάβει υπ’ όψη τους ότι η διαίρεση της Ευρώπης σε ανατολική και δυτική δεν είναι μόνο γεωγραφική αλλά βασικά πολιτισμική.
Αυτό βέβαια δεν απειλεί την συνοχή και την ενιαία συγκρότησή της, στο μέτρο που γίνουν κατανοητά και σεβαστά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε εθνολογικής ομάδας.
Μεταξύ των πολιτισμικών αντιλήψεων Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης μπορούμε να διακρίνουμε ριζικές διαφοροποιήσεις σε όλα τα επίπεδα.
Στο επίπεδο της επιστημονικής συγκρότησης αναγνωρίζουμε την δυτική θεοποίηση της ύλης και των εφαρμογών της και την ανατολική λατρεία στο πνεύμα και την θεωρητική επιστημονική σκέψη.
Ο Δυτικός Χριστιανισμός ασπάζεται και υπακούει κατά γράμμα τον υλιστικό, εγωκεντρικό και πραγματιστικό προχριστιανικό Ιουδαϊσμό, σε αντίθεση με τον πνευματικό και εσωτερικό χαρακτήρα του Πλατωνικού και ιδεαλιστικού Ανατολικού Ορθόδοξου Χριστιανισμού.
Σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, οι Δυτικές κοινωνίες επιλέγουν να εκφράζονται πολιτικά μέσω μιας νόθας και ψευδεπίγραφης δημοκρατικής έκφρασης, της «Δημοκρατικής Ολιγαρχίας», η οποία έχει ως στόχο το κέρδος του ατόμου και όχι της κοινωνίας. Σε αντίθεση οι πολίτες της Ανατολικής Ευρώπης είναι οι πλέον ευαίσθητοι σε πολιτικά συστήματα τα οποία επαγγέλλονται ιδεαλιστικά αγαθά με αποδέκτη τον άνθρωπο και το κοινωνικό κράτος. Έτσι γίνεται φανερό ότι ο βίαια επιβαλλόμενος στην ελληνική κοινωνία δυτικός εκσυγχρονισμός είναι αλλοεθνής και ετερόδοξος ως προς την συνείδηση και το πολιτισμικό επίπεδο του λαού μας.
Η προσπάθεια αυτή εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας γίνεται από τους τεχνοκρατικούς, θετικιστικούς και νεοφιλελεύθερους κύκλους των αστικών κοινωνικών στρωμάτων, προκειμένου να επιβληθεί ένας κατευθυνόμενος, άκρατος και ανιστόρητος «ευρωκεντρισμός» που ως στόχο του έχει την αφομοίωση της ελληνικής παράδοσης, την αλλοίωση του ιθαγενούς στοιχείου προς όφελος τρίτων και την απεμπόληση της εθνικής ιδιαιτερότητας, προς όφελος μιας δήθεν οικουμενικότητας.
Όπως αναφέρει και Μάριος Μπέζγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στο βιβλίο του «Νεοελληνική φιλοσοφία της θρησκείας», με τον τρόπο αυτό: «Εκβιάζουμε άκαιρα το μοντερνισμό και επισπεύδουμε βίαια, βιαστικά και βεβιασμένα, αν όχι εκβιαστικά κιόλας, τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Με επιπολαιότητα κι ελαφρότητα ο ευρωκεντρισμός καταλήγει να εκφυλίζεται σε ρηχό και ασπόνδυλο χαμαιλεοντισμό, δηλαδή μια άκριτη και υποκριτική προσαρμογή».
Μια εξίσου ακραία όμως και επικίνδυνη λογική αναπτύσσεται ως δήθεν αντίπαλο δέος του άκρατου ευρωποκεντρισμού, η λογική του « απομονωτισμού
Στον ελληνικό χώρο ο απομονωτισμός εκφράζεται κυρίως από τους πλέον ακραίους, μονολιθικούς και συντηρητικούς κύκλους όλων των κοινωνικών, θεολογικών και πολιτικών ομαδοποιήσεων. Η άποψη αυτή υπεραμύνεται tης ανάγκης απομόνωσης, μερικής ή ολικής, της ελληνικής κοινωνίας από το διεθνές περιβάλλον, το οποίο σε κάθε περίπτωση θεωρείται εχθρικό και αναίτια, ή ζηλόφθονα, ανθελληνικό. Κύριο στοιχείο δράσης αυτής της αντίληψης αποτελεί η αντίσταση και αντίδραση σε κάθε προσπάθεια όσμωσης του ελληνισμού με τα οποιαδήποτε, θετικά ή αρνητικά, δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα. Βάση αυτής της ιδεοληψίας αποτελεί η δογματική αποδοχή και αναπαραγωγή όλων των εγχώριων παραδοσιακών αξιών, είτε αυτές έχουν ξεπεραστεί από την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, είτε όχι. Όραμα αυτής της αντίληψης αποτελεί η εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας ελληνικότητας με βάση ένα ελλαδικό κέντρο. Ως μέσο επίτευξης αυτού του οράματος προτείνεται μονοσήμαντα η επιστροφή στις λαϊκές ελληνικές ρίζες, και η προσφυγή στη λαϊκή παράδοση και αυτό όχι ως αναγκαία προϋπόθεση επαναπροσδιορισμού βασικών πολιτισμικών αξιών, αλλά ως επανάληψη και νοσταλγική επιστροφή στους παλιούς καλούς καιρούς που δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί
Όπως αναφέρει και ο Μάριος Μπέγζος: «Ο απομονωτισμός συχνά εκφυλίζεται σε στείρο εθνικισμό. Απορρίπτει το δυτικοευρωπαϊκό διεθνισμό χωρίς πειστική αιτιολόγηση. Επιμένει σε αναχρονιστικά και απάνθρωπα κοινωνικά θεωρήματα κι έτσι συντηρεί ανελεύθερες καταστάσεις. Εθελοτυφλεί μπροστά στην αναντίρρητη τεχνική πρόοδο και πολιτική ελευθερία, που προσφέρονται από το σύγχρονο τρόπο ζωής περιφρονώντας τη δυτικοευρωπαϊκή οικουμενικότητα».
Όπως γίνεται φανερό και οι δύο προηγούμενες ακραίες θέσεις βρίσκονται σε αντίθεση με τα βασικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά, τα οποία απορρέουν από το Ελληνικό φιλοσοφικό οικοδόμημα. Οι οπαδοί της αφομοίωσης του ελληνισμού από τον ευρωποκεντρισμό δεν θα πρέπει να αγνοούν ότι, η σύγκλιση διαφορετικών πολιτισμικών και εθνολογικών τάσεων δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας οικονομίστικης σύγκλισης. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τα οράματα και οι ελπίδες ενός λαού στηρίζονται στη γνώση του παρελθόντος του και δεν εκφράζονται με ποσοστά, δείκτες και λογιστικές μονάδες.
Με τη σειρά τους οι οπαδοί του δογματικού ελληνοκεντρικού απομονωτισμού θα πρέπει να κατανοήσουν ότι η μεγαλοσύνη ενός λαού δεν κρίνεται από το «κλέος» των αρχαίων προγόνων του, αλλά από τη δυνατότητά του να αποδείξει, σε παγκόσμιο επίπεδο, ότι έχει τη δυνατότητα να το ξεπεράσει. Ο σεβασμός και η εκτίμηση της διεθνούς κοινότητας των πολιτών στις δυνατότητες ενός ζώντος λαού κατακτάται και δεν χαρίζεται. Ομοίως θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι, η παγκόσμια κυριαρχία του ελληνικού πνεύματος, το οποίο επικαλούνται, είναι εκείνη η οποία επέβαλε τα ιδεώδη της παγκοσμιότητας και του διεθνισμού, αλλά συγχρόνως σύντριψε, μέσω του μεγάλου Αλεξάνδρου, την ιδεοληψία του ελλαδικού κέντρου. Έλληνας είναι όποιος μετέχει της Ελληνικής Παιδείας. Ελληνικό κέντρο αποτελεί κάθε χώρα, κάθε πόλη, κάθε άνθρωπος που σέβεται, τιμά και αναπαράγει το Ελληνικό Πνεύμα αποδεικνύοντας ότι αυτό παραμένει ζωντανό.
Ποιος είναι λοιπόν ο δρόμος της Ελλάδας του μέλλοντος; Ευρωκεντρισμός και αφομοίωση ή δογματικός Ελληνοκεντρισμός και απομόνωση;
Τι είναι Ελληνικό, αυτό το οποίο προέρχεται και συνδέεται με το επιστημονικό, θεολογικό και κοινωνικό παρελθόν του ελληνικού πνεύματος ή αυτό που επιβάλλεται «πλαστά» μέσω της κατευθυνόμενης δυτικοευρωπαϊκής ανατροφής μας;
Το δίλημμα είναι ψευδές. Αυτό το οποίο θα πρέπει να επιδιώξουμε είναι η δημιουργία ενός νεοελληνικού πολιτισμικού ρεύματος, μέσω του κριτικού διαλόγου της ελληνικής κοινωνικής και πολιτισμικής ιδιαιτερότητας, με την ευρωπαϊκή οικουμενικότητα. Ένας τέτοιος διάλογος δεν θα οδηγήσει αναγκαστικά σε μια πολιτισμική και εθνολογική ταύτιση, αλλά στην συνειδητοποίηση ότι η πραγματοποίηση του οράματος ενός ενιαίου κοινωνικού ευρωπαίκού χώρου απαιτεί όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες να είναι ίσοι και όχι ίδιοi. Το μέλλον της Ευρώπης είναι πολύχρωμο, πολύγλωσσικό, πολυθρησκευτικό και πολιπολιτισμικό και δεν καταγράφεται σε λογιστικά κατάστιχα, αλλά στις καρδιές των πολιτών που θα το βιώσουν
Βιβλιογραφία
Μάριος Μπεγζος: «Νεοελληνική Φιλοσοφία της θρησκείας», εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1998.
πηγή: http://www.cc.uoa.gr/fasma/E_Danezis/social/soc35.htm
Πως μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο στόχος;με την παιδεια,με την θρησκεία,πως θα δρομολογηθεί ψυχοκινητικά ,αφού απαιτεί λεπτη καταννοηση και αντίληψη,που δεν φαίνεται να περισσεύει στην εποχή μας;
Πολλες από τις διεργασιες που αφορουν την εκπαιδευση του ανθρωπου ειναι ασυνειδητες γι αυτο και η τηλεοραση εχει γινει η 4η εξουσια Οταν ομως υπαρχουν Δασκαλοι οπως ο κος Δανεζης ολα γινονται τοσο απλα . Οταν τον γνωρισαμε μεσα από την εκμπομπη της Ετ3 αγορασαμε και τα βιβλια του που διδασκονται στο Πανεπιστημειο Τολμησαμε να τα διαβασουμε αν και ξενοι προς την επιστημη αυτη και πλουτισαμε τον κοσμο μας
Εαν ολοι οι δασκαλοι σκεφτοταν και ενεργουσαν οπως ο κος Δανεζης δεν θαμασταν εδω που βρισκομαστε οχι μονο στον χωρο της παιδειας αλλα και της πολιτικης και της κοινωνικης συνυπαρξης μας στον τοπο αυτο.
Καλημέρα Κε Δανέζη,
θα αποτελούσε ιδιαίτερη τιμή για εμάς η παρουσία σας στην εκπομπή μας .Είναι ζωτικής σημασίας να νιώσει το τηλεοπτικό κοινό περηφάνια για τις γνώσεις που μετέδωσαν οι Αρχαίοι Έλληνες στην ανθρωπότητα τόσο στην Αστρονομία όσο και στην ιατρική ,τα μαθηματικά και υπόλοιπες επιστήμες.Το σημαντικότερο όμως όλων είναι να τονιστεί πως η γνώση συνδυαζόταν πάντα με τη φιλοσοφία και την ηθική και με αυτόν τον τρόπο διασφαλιζόταν η ορθή χρήση της γνώσης και της επιστήμης προς όφελος του πολίτη και γενικότερα των εθνών.Ισχύουν οι αρχές αυτές σήμερα και σε τι ποσοστό έχουν οι πολίτες πρόσβαση στα τεχνολογικά θαύματα;
Με εκτίμηση
Παπαμέτη Όλγα
“Ελληνικό κέντρο αποτελεί κάθε χώρα, κάθε πόλη, κάθε άνθρωπος που σέβεται, τιμά και αναπαράγει το Ελληνικό Πνεύμα αποδεικνύοντας ότι αυτό παραμένει ζωντανό.”
Η πεποίθηση αυτή με εκπλήσσει κάπως, ειδικά όταν ο αρθρογράφος αφού ζητήσει και πολύ ορθά την αναγκαιότητα να γίνουν κατανοητά και σεβαστά τα χαρακτηριστικά κάθε εθνολογικής ομάδας, αποεθνικοποιεί τον Ελληνισμό, περιορίζοντάς τον σε πνευματική αξία.
Να σημειωθεί τέλος, ότι οι οπαδοί του απομονωτισμού και υποστηρικτές των αντιευρωπαϊκών αντιλήψεων δεν προέρχονται από τις τάξεις των αρχαιολατρών, αλλά κυρίως από τους βυζαντινολάτρες που εξακολουθούνε με πείσμα να απορρίπτουνε ο,τιδήποτε δυτικό, ακόμη και τις εθνικές μας ονομασίες, σκεπτόμενοι προφανώς με πολιτικά αντανακλαστικά του 10ου αιώνα!
@Λούμπεν
Γράφοντας “[i]οι οπαδοί του απομονωτισμού και υποστηρικτές των αντιευρωπαϊκών αντιλήψεων δεν προέρχονται από τις τάξεις των αρχαιολατρών, αλλά κυρίως από τους βυζαντινολάτρες που εξακολουθούνε με πείσμα να απορρίπτουνε ο,τιδήποτε δυτικό, ακόμη και τις εθνικές μας ονομασίες, σκεπτόμενοι προφανώς με πολιτικά αντανακλαστικά του 10ου αιώνα![/i]”, νομίζω πως αναφέρεσαι σε μένα και τον Κυριάκο Παπαδόπουλο.
Αλλά ο Κ. Π. γράφει άρθρο “[b]για μια διαφορετική παγκοσμοιοποίηση[/b]” κι η ταπεινότητά μου σημειώνει σε σχόλιο σ’ αυτό: “[i]και σήμερα ρωμαίοι αυτοπροσδιορίζονται και οι Πόντιοι της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης και οι Ορθόδοξοι της Μέσης Ανατολής και οι αραβόφωνοι Ορθόδοξοι της Τουρκίας. Και ενδόμυχα ρωμαίοι αισθάνονται και κάποιοι Δυτικοί, όπως οι Κέλτες της Βρετανίας και της Γαλλίας, αλλά και οι νυν και πρώην ελληνόφωνοι της Νότιας Ιταλίας και Σικελίας που ψάχνουν για τις ρίζες τους (κάποιοι γι’ αυτό γίνονται Ορθόδοξοι), αλλά και πολλοί εδώ στην Ελλάδα. Αυτό είναι το “πτώμα σεπηπός και τυμπανιαίο” κι η “ρομαντική αναπόληση”;
Αν ως Νεοέλληνες είμαστε “έθνος ανάδελφον”, ως Ρωμιοί δεν είμαστε. Δεν ξέρω αν είναι τώρα εφικτό ν’ αλλάξουμε το “εθνικό” όνομά μας, αλλά πιστεύω πως αν γνωρίζαμε και βιώναμε την παράδοση και την πνευματική κληρονομιά που εκφράζει η ρωμιοσύνη, δεν θα είχαμε συμπλέγματα κατωτερότητας απέναντι στους δυτικοευρωπαίους αλλά μάλλον αδελφοσύνης και η εξωτερική πολιτική μας θα ήταν διαφορετική από αυτήν του Υπουργείου Εξωτερικών τεμενάδων όπως το χαρακτηρίζει ο Ζουράρις.[/i]”
Ποιος είναι, λοιπόν, οπαδός του απομονωτισμού και υποστηρικτής των αντιευρωπαϊκών αντιλήψεων;
@Δανέζη:
Γράφοντας “[i]τον πνευματικό και εσωτερικό χαρακτήρα του Πλατωνικού και ιδεαλιστικού Ανατολικού Ορθόδοξου Χριστιανισμού[/i]”, φαίνεται πως δεν τον έχετε μελετήσει και πως παρασύρεστε από κάποιους δυτικούς που τον παρερμηνεύουν. Οι Πατέρες της Εκκλησίας απορρίπτουν διαρρήδην αυτή την ερμηνεία και είναι λαύροι κατά του Πλάτωνα (πρόχειρα αντιγράφω κάποια αποσπάσματα του αγίου Γρηγορίου του θεολόγου:
«[i]διάπτυε τοὺς περιπάτους Πλάτωνος• οὐδὲν ἡ Στοά[/i]» (Εις τον εαυτού βίον)
«[i]βάλλε μοι Πλάτωνος τὰς ἰδέας, καὶ τὰς μετενσωματώσεις καὶ περιόδους τῶν ἡμετέρων ψυχῶν, καὶ τὰς ἀναμνήσεις, καὶ τοὺς οὐ καλοὺς διὰ τῶν καλῶν σωμάτων ἐπὶ ψυχὴν ἔρωτας•[/i]» (Λόγος θεολογικός α᾿)
“[i]Μηδὲ Πλάτωνος στέργε τὴν εὐγλωττίαν. Ῥίψον τὸ κάλλος, ὧν τὰ δόγματ᾽ ἀποστρέφῃ. Ἐμφιλοσόφει τῇ εὐτελείᾳ τοῦ λόγου• Ἡμῖν ἀρέσκεις, κἂν ἀπαιδεύτως λαλῇς.[/i]” (Περί εαυτού))
Σας παραπέμπω και σε λόγο του σεβ. μητροπολίτη Ναυπάκτου προ ημερών, με τίτλο “Η μεταπατερική θεολογία από εκκλησιαστικής προοπτικής”, όπου αρνείται διαρρήδην αυτόν τον ισχυρισμό και τον θεωρεί διαστροφή της Ορθόδοξης θεολογίας: “[i]με μια τέτοια εξωτερική και λογική ανάλυση της διδασκαλίας των Πατέρων και κυρίως της Φιλοκαλίας αποδομείται ολόκληρη η θεολογία της Εκκλησίας για οι προϋποθέσεις της γνώσεως του Θεού, διασπάται η ενιαία πατερική παράδοση της Εκκλησίας μας όπως διατυπώθηκε στις ευχές και στους ύμνους της Εκκλησίας και όπως θεσπίσθηκε στις Οικουμενικές Συνόδους, κυρίως την 9η Οικουμενική Σύνοδο επί του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Επίσης με αυτές τις ερμηνείες εξουδετερώνεται και ολόκληρο το πνεύμα της Φιλοκαλίας και η διδασκαλία των λεγομένων νηπτικών Πατέρων του 18ου αιώνος με κορυφαίο τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ο οποίος συκοφαντείται, διαβάλλεται, και υβρίζεται.[/i]” (βλ. http://dip88.blogspot.com/).
Υπάρχει όντως μια τάση για “αμπελοφιλοσοφίες” που συνήθως δεν καταλήγουν πουθενά, και λιγότερο για πράξη. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στον Πλάτωνα, ούτε κι αν επιδέχεται “εκσυγχρονισμού” και πώς.
Ένα δύσκολο πρακτικό ζήτημα θα διεγείρει τον Έλληνα πολύ λιγότερο απ’ό,τι ένα ασαφές και αμφιλεγόμενο θεωρητικό, και παρότι το πρώτο μπορεί να είναι πολύ πιο επείγον απ’το δεύτερο.
Πάντως ο Σωκράτης δεν φιλοσοφούσε μόνον, αλλά ήταν και ενεργός πολίτης που π.χ. συμμετείχε ως πειθήνιος στρατιώτης όπου η πόλις του τον καλούσε να πάει. Βλέποντας μόνο τον θεωρητικό του βίο, ξεχνάμε τον πρακτικό του βίο που ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμα του πρώτου.
Το ίδιο και με τον Αισχύλο, ο οποίος αν και μέγιστος ποιητής θεώρησε ως μεγαλύτερο επίτευγμα στη ζωή του, αυτό που επέλεξε να μπει ως επίγραμμα στον τάφο του, την συμμετοχή του στη μάχη του Μαραθώνα.
“Δεν ξέρω αν είναι τώρα εφικτό ν’ αλλάξουμε το “εθνικό” όνομά μας, αλλά πιστεύω πως αν γνωρίζαμε και βιώναμε την παράδοση και την πνευματική κληρονομιά που εκφράζει η ρωμιοσύνη, δεν θα είχαμε συμπλέγματα κατωτερότητας απέναντι στους δυτικοευρωπαίους αλλά μάλλον αδελφοσύνης και η εξωτερική πολιτική μας θα ήταν διαφορετική από αυτήν του Υπουργείου Εξωτερικών τεμενάδων όπως το χαρακτηρίζει ο Ζουράρις”
Διακρίνω έναν ευσεβή πόθο στις πεποιθήσεις σου, ωστόσο επαναλαμβάνω, όχι για να σε στενοχωρήσω αλλά για να σε αποτρέψω από την ιδεολογικοποίηση και τον προτεσταντισμό, ότι είναι άστοχο να υποτάσσει κανείς τις προθέσεις στα ευκταία αποτελέσματα. Το βίωμα μιας, όποιας, ρωμιοσύνης ως επιταγή για την αναζήτηση αδελφών και αναβάθμιση στην διεθνή πολιτική σκηνή, αποτελεί αίρεση η οποία οδηγεί στην αντίστοιχη ιδεολογία!
Ως συνήθως, πρώτα με κατηγορείς για κάτι (απομονωτισμό και αντιευρωπαϊκές αντιλήψεις). Σου αποδεικνύω πως δεν στέκει. Μετά με κατηγορείς για κάτι άλλο (αίρεση και ιδεολογικοποίηση). Αν σου αποδείξω πως και σ’ αυτό έχεις άδικο, θα “πιαστείς” από μια φράση μου και θα με κατηγορήσεις για κάτι άλλο, κοκ.
Δεν εννούσα μόνο εσένα όταν μίλησα για βυζαντινολάτρες. Η καταπολέμηση του Διαφωτισμού, κυρίως τον 19ο αιώνα και η καχυποψία με την οποία αντιμετωπίστηκαν τα κείμενα του Κοραή και άλλων (εσύ τα πορρίπτεις συνολικά) έγινε σε ιδεολογική βάση. Τώρα κατά πόσο μου έχεις αποδείξει ότι δεν έχεις και δεν έχετε αντιευρωπαϊκές αντιλήψεις αυτό ας το κρίνουν άλλοι. Είναι πάντως εντελώς αστείο να φέρνεις ως παράδειγμα το κείμενο του Κυριάκου, σχετικά με μια άλλη παγκοσμιοποίηση, η οποία περνάει μέσα από την αποκλειστική υιοθέτηση των δικών σας πεποιθήσεων και την συνολική απόρριψη οποιονδήποτε άλλων.
Είσαι αιρετικός γιατί επιμένεις να περιορίζεις τον Ελληνισμό στην γλώσσα του!
Είσαι επίσης αιρετικός γιατί ανάγεις τα καταγεγραμμένα βιώματα των Πατέρων σε ιδεολογικές επιταγές για τους συναθρώπους σου!
Αιρετικός εις διπλούν καί κατά την πολιτική,καί κατά την Πίστη!
κατά πόσο μου έχεις αποδείξει ότι δεν έχεις και δεν έχετε αντιευρωπαϊκές αντιλήψεις
Δηλαδή, είμαι αντιευρωπαϊστής όταν μιλάω για μιαν άλλην Ευρώπη και θα γίνω φιλοευρωπαϊστής μόνο όταν μιλώ για την Ευρώπη που θέλεις εσύ;
Είσαι αιρετικός γιατί επιμένεις να περιορίζεις τον Ελληνισμό στην γλώσσα του!
Είσαι επίσης αιρετικός γιατί ανάγεις τα καταγεγραμμένα βιώματα των Πατέρων σε ιδεολογικές επιταγές για τους συναθρώπους σου!
Αιρετικός εις διπλούν καί κατά την πολιτική,καί κατά την Πίστη!
Εντάξει, Λούμπεν, έγινες και θεολόγος τώρα!
Σε παλαιότερο παρόμοιο χαρακτηρισμό σου σού είχα απαντήσει. “Όσα είπαμε παλιά ισχύουν” που γράφει και ο θείος μου, ο Μάρκος Μέσκος.
“Δηλαδή, είμαι αντιευρωπαϊστής όταν μιλάω για μιαν άλλην Ευρώπη και θα γίνω φιλοευρωπαϊστής μόνο όταν μιλώ για την Ευρώπη που θέλεις εσύ;”
εγώ μιλάω για μια Ευρώπη που είναι και όχι όπως την θέλω να είναι όπως κάμουν οι οπαδοί ιδεολογιών οι οποίες έχουνε όλες των ως κοινό σημείο τον “νέο άνθρωπο, την νέα και ιδανική κοινωνία”, ίσα ίσα για να αποφύγουνε να ασχοληθούνε με την πραγματικότητα.
Ούτε θεολόγος φυσικά είμαι, απλά ένας άνθρωπος ο οποίος αγωνίζεται να μην πάρει τον λάθος δρόμο!