Ένα τραγούδι που έγινε επιτυχία λόγω του τολμηρού του βίντεο. Γυμνά κορίτσια αυτάρεσκα περπατούν στο πραγματικό Παρίσι και τραγουδούν στίχους εξοργιστικούς και αποκαλυπτικά ευθείς. Το βασικό θέμα είναι τα “θέλω” τους. Τα “θέλω” τους αφορούν μόνο σε ΣΕΞ, ΑΓΑΘΑ, και ΔΟΞΑ-ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ. Για όσους δε ξέρουν Γαλλικά, η μετάφραση τα λόγια τα κάνει κάπως αφηρημένα και δεν αποδίδει την τσαχπινιά και την χυδαιότητα του ύφους, το τσουχτερό χιούμορ και τις πολύ συγκεκριμένες αναφορές στην μιντιακή πραγματικότητα.
Ο κόσμος που αποτυπώνουν είναι πραγματικός. Δε μπορούμε όμως να πούμε πως αυτό είναι μια κριτική ματιά… Το σύστημα, έχει γραφεί, μισεί πλέον τον εαυτό του, αυτοσαρκάζεται κι έτσι μοιάζει ακόμα πιο άτρωτο, μοιάζει η απελπισία του να το τονώνει, και συνεχίζει απελπισμένα ο κόσμος με πλήρη επίγνωση, χωρίς διάθεση να αλλάξει, χωρίς πρόθεση να κινηθεί προς την (αποτολμώ αυτή τη θέση) πραγματική του επιθυμία για άλλο φως, για άλλες χαρές.
Αυτές οι “άλλες” αισθήσεις μοιάζουν πλέον άγευστες, ανύπαρκτες, μυστικές-μυστικιστικές. Ποιός τις έχει ανάγκη; Στην κόλαση έχει χαβαλέ!
Ένα άλλο θέμα που κραυγάζει είναι η θηλυκή σκέψη(εδώ γελάμε ή κλαίμε αναλόγως) όπως αυτή (αυτο)παρουσιάζεται. Εδώ υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εσωτερικών μονολόγων από κάτω, τρομακτικών ευαίσθητων και… μακριά από μας.
Η διάχυτη βλακεία της θυματοποίησης των γυναικών και το αδιέξοδο της δαιμονοποίησης των ανδρών, οδήγησε πολύ κόσμο στο να εγκαταλείψει όλα τα εργαλεία κατανόησης αυτών των προβλημάτων.
Δε μας παρατάς! Δεν υπάρχουν άνδρες πια!
Όσοι νομίζουν ακόμα πως φταίει η “Πατριαρχία” για όλα, θα τους πρότεινα να το ξανασκεφτούν (το λέω πολύ ήπια). Ας βάλουμε μέσα στην κουβέντα τουλάχιστον ένα πράγμα: πρώτα είμαστε άνθρωποι και μετά είμαστε άνδρες και γυναίκες.
Θα επανέλθουμε αλλού νομίζω…
Εδώ θα προσθέσω κάτι ακόμα… Που θεωρώ πιο σημαντικό. Τον τρόπο και την ευκολία με την οποία μιλάμε για το “Σύστημα” τα θεωρώ βαθύτατα αδιέξοδα και εξοργιστικά. Το λεγόμενο “Σύστημα” είναι μια έννοια ελλειπής και παραπλανητική. Κατά βάθος μεταφέρει το βάρος της επιλογής από τα πρόσωπα, αποκλειστικά, στις δομές. Στην πράξη αυτό καθιστά τη σκέψη μας μονοκόμματη και τυφλή. Μπορούμε χωρίς να κοιταχτούμε στο καθρέφτη να μιλήσουμε για όλα. Μπορούμε ακόμα να φτιάξουμε τρομοκρατική οργάνωση, να σκοτώσουμε άλλους ανθρώπους, να γράψουμε και προκηρύξεις μνημειώδους χοντροκοπιάς και ανοησίας. Ο πολιτικός λόγος για να μη πέσει στα δίχτυα της ψυχολογίας και της θρησκείας αντικειμενοποιεί τα πράγματα και τα αποξηραίνει. Το να φταίει το “Σύστημα” είναι μια βολική λύση αλλά διαχωρίζει τις δομές από τις οντολογικές τους προυποθέσεις. Τελικά δε καταφέρνει να αγκαλιάσει τον σύνολο άνθρωπο. Το βάθος και το αίνιγμα του “κακού” δε περιγράφεται μόνο συστημικά. Το γιατί δε μπορούμε να έχουμε έναν δίκαιο κόσμο δεν έχει ούτε και θα απαντηθεί με την περιγραφή των μηχανισμών της κοινωνίας. Το βάθος του “κακού” και του εσφαλμένου δεν έχει τέλος. Είμαστε όλοι χρεώστες κάπου. Και οι Ποιητές και οι Συνδικαλιστές οφείλουν στο αίνιγμα της ζωής λίγη προσοχή, λίγη σεμνότητα. Κι αυτό δε θα τελειώσει ποτέ και με κανένα σύστημα.
Ο ζωγραφικός πίνακας ("Η μεγάλη παρέλαση του Ιουλίου", 2002) που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του Γιάννη Μαράβα.
πηγή κειμένου: Από το ιστολόγιο «Στην Αθήνα»
