Θεόδωρος Ζιάκας
Αν υπάρχει «ελληνικότητα» πρέπει να αναφέρεται σε κάτι ιστορικώς παγιωμένο στην πολιτισμική προσωπικότητα των Ελλήνων – αρχαίων, βυζαντινών, νεωτερικών. Από όσα τέτοια «στοιχεία ταυτότητας» γνωρίζω, το μόνο που βλέπω να διατηρείται είναι ο μηδενιστικός ατομικισμός: «φάγωμεν πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσκομεν», «εμού θανόντος γαία πυρί μιχθήτω», «ο ζημιών το έθνος ουδένα ζημιοί». Ο ελληνικός αυτός μηδενισμός, ο οποίος μας συνοδεύει από την κλασική αρχαιότητα, είναι σήμερα κυρίαρχος. Έχει ήδη συγχωνευτεί με τον σύγχρονο (μεταμοντέρνο) μηδενισμό,id="system-readmore" /> ο οποίος χαρακτηρίζεται, πριν απ’ όλα, από τον υποβιβασμό της ατομικότητας στα βίτσια της: «να είσαι ο εαυτός σου» μέσα στην «εικονική πραγματικότητα» της «επικοινωνίας». Πρόκειται για «μηδενισμό στο τετράγωνο». Η «πολιτική» που του αντιστοιχεί είναι κι αυτή μηδενιστική, γιατί αντανακλά και οργανώνει τον κυρίαρχο προσωπικό και συλλογικό μηδενισμό.
Αν θέλουμε να κυριολεκτούμε, με τον όρο «πολιτική στρατηγική» πρέπει να εννοούμε τις αμετακίνητες αρχές και το σταθερό μακροπρόθεσμο σχέδιο διαχείρισης των μεγάλων συλλογικών προβλημάτων της ιστορικής αυτής οντότητας η οποία αυτοαναγνωρίζεται ως «ελληνική». Τέτοιο πράγμα όμως δεν βλέπω να έχουν τα μεταπολιτευτικά μας κόμματα. Κάποια «στρατηγική» διαθέτουν. Δεν αναφέρεται όμως στα μεγάλα συλλογικά προβλήματα του σύγχρονου Ελληνισμού. Αυτά τα βλέπουν σαν «πονοκέφαλο». Αποφεύγουν να τα σκέπτονται και παγίως τα μεταθέτουν για το μέλλον. Περιμένουν δε από τους ξένους να τα λύσουν. Και αρειμάνιοι τους καταγγέλλουν, όταν εκείνοι τα λύνουν εις βάρος μας.
Η «στρατηγική» των κομμάτων μας έχει ξεκάθαρο σκοπό: Των δύο κομμάτων εξουσίας (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) σκοπός είναι η κατάκτηση της εξουσίας και η όσο το δυνατόν μακροβιότερη νομή της. Των δύο κομμάτων μη-εξουσίας (ΚΚΕ και ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ) σκοπός είναι το μπλοκάρισμα κάθε πιθανής εναλλακτικής λύσης στον κυρίαρχο δικομματισμό και βέβαια η υπερίσχυση του ενός έναντι του άλλου. Και τα τέσσερα έχουν την ίδια εξαιρετικά επεξεργασμένη μεθοδολογία. Είναι η νεοελληνική φαυλοκρατία. Η φαυλοκρατία ξεκινά από την τοποθέτηση του κομματικού «συντάγματος» υπεράνω του εθνικού Συντάγματος. Το κομματικό παρασύνταγμα υπαγορεύεται από το κομματικό συμφέρον, το οποίο οικοδομείται από πάνω προς τα κάτω. Έχει μάλιστα εμπλουτιστεί, μετά τη Μεταπολίτευση, με την κομμουνιστική τεχνογνωσία, όπου ο Γενικός Γραμματέας επιλέγει το Π.Γ., το Π.Γ. επιλέγει την Κ.Ε. και η Κ.Ε. επιλέγει το Συνέδριο που θα την «εκλέξει» (με κατευθυνόμενη εννοείται σταυροδοσία). Τα ελληνικά κόμματα εξουσίας, είναι οικογενειακές επιχειρήσεις και τα μη-εξουσίας κλειστές νομενκλατούρες, ο χαρακτήρας των οποίων δομείται μ’ αυτό τον προπολιτικό τρόπο.
Πέρα από τις δημοκρατικές ψυμμιθιώσεις του το πολιτικό μας σύστημα είναι ολιγαρχική κομματοκρατία, όπου κατά διαστήματα ο λαός παίζει τον ρόλο του διαιτητή στον ανταγωνισμό των δύο κομμάτων εξουσίας και των δύο κομμάτων μη-εξουσίας. Θεωρητικά συναντάται μαζί τους στο πεδίο της ιδεολογίας. Έπειτα όμως από το «τέλος των ιδεολογιών» (εθνικισμού, σοσιαλισμού, εκσυγχρονισμού) ως μοναδικό πεδίο συνάντησης έμεινε η φαυλοκρατία: πελατειακή ομηρία, η λεηλασία των εθνικών πόρων, η εξαπάτηση και ο εκβιασμός.
