Γιατί τη δεκαετία του ' 60 η ελληνική κοινωνία "είχε όρεξη"; Ποιές είναι οι διαφορές στην ιδιοσυγκρασία των Ισπανών,των Κινέζων, των Γερμανών, των Ινδών, των Αμερικανών, των Ρώσων;
Ποιά είναι τα οξύμωρα της ελληνικής ψυχής;
Μπορεί η κρίση να αναδείξει τα εγγενή πλεονεκτήματά μας; Πώς θα καταφέρουμε να ζήσουμε, δίχως να υπολογίζουμε με τί θα ζήσουμε;
Ο καθηγητής Πολιτισμού και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Βασίλης Καραποστόλης ήρθε ΣΤΑ ΑΚΡΑ με τη Βίκυ Φλέσσα την Τρίτη 21 Απριλίου 2015 επιδιώκοντας να ιχνηλατήσει το νεοελληνικό ήθος.
Ωραία συνέντευξη! Κι αν από τον μεν φιλοξενούμενο της εκπομπής μάς ήταν αυτό αναμενόμενο, ίσως αξίζει να πούμε πόσο ευπρόσδεκτη γίνεται η ιλαρή μικρή έκπληξη από το “φιλόξενον” της οικοδεσπότισσας.
Ξέρουμε βέβαια πόσο δύσκολο πράγμα είναι να ζητάει κάποιος συνέντευξη − πόσο το αποτέλεσμα απειλεί να επιφέρει αποσυντονισμό. Η Βίκυ Φλέσσα [i]έχει[/i] το χάρισμα. Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν ήταν κυρίως αυτό που τη στήριξε: Τη στήριξε η διαθεσιμότητά της να εκτεθεί στον κίνδυνο: ο λόγος της να αποτιμηθεί, πιθανώς, συντετριμμένος από τον λόγο του φιλοξενούμενου.
Δεν λογάριασε. Δηλαδή δεν συρρίκνωσε τη στιγμή της σε υπολογισμό. Κι είναι − νομίζω − ετούτο (όχι διόλου η απουσία και [i]αστοχιών[/i]) που κυρίως μάς τήρησε την εικόνα της σώα.
Σπάνιο κατά τα άλλα το φαινόμενο μιας συνομιλίας καλής. Σπάνιο, επειδή ο δεσπόζων λόγος στις μέρες μας προσκομίζει τις λέξεις του άλογες: Είναι το κενό του περιβάλλοντος στερεώματος εκείνο που τις κάνει να ηχούν α π ο-σημασιοδοτώντας την ύπαρξη.
Ο Βασίλης Καραποστόλης παραμένει ουσιώδης, για τον ευδιάκριτο λόγο ότι αντικρύζει την πλάση από σκοπιά [i]μεταδιαφωτιστική[/i] − που δεν σημαίνει, ασφαλώς, διόλου και [i]μεταμοντέρνα[/i]. Τα πράγματα / τα πρόσωπα / οι σχέσεις τους, τότε, ανα-πνέουν στο νόημα.
Η Βίκυ Φλέσσα, απ’ την πλευρά της, ξέρει ότι θα μπορούσε ένα τέτοιο αποτέλεσμα να προκύπτει συχνότερα στις εμφανίσεις της. Ξέρει και πώς. Σχεδόν πάντα, ωστόσο, τηρεί μία στάση αυστηρής − όχι διαγραφής − [i]απονεύρωσης[/i] αυτής της προοπτικής.
Το πικρό καταστάλαγμα είναι ότι, κάθε τέτοια φορά, δεν χάνει μόνη η ίδια. Υπολογίζουμε (ή έστω, προσπερνάμε) απώλειες πολλοί κι άλλοι μαζί της.