Αντί θεσμών φόνους εμπνέοντες*

Τις προάλλες, βρισκόμουνα σε φιλικό σπίτι, όπου ο μικρός της οικογένειας, μαθητής του Γυμνασίου, διηγούνταν τα διατρέξαντα στο σχολείο του, κατά την τέταρτη επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου (6/12/2008):

απάντησε ο δωδεκαετής μικρός, ο οποίος, φυσικά, αν και πήρε το πράγμα για παιγνίδι, ψυχανεμίστηκε το βάρος της φράσης του, όταν ακολούθησε αμήχανη η σιγή μας. Η τόσο χυδαία έκφραση της αντεκδίκησης, βαλμένη στα στόματα παιδιών –κι είναι γνωστή η σκληρότητα, ώρες-ώρες, των παιδιών– μου θύμισε

ένα τηλεοπτικό σποτ της «Γκρινπίς» πριν χρόνια, πιθανόν λίγο πριν τις μέρες του Δεκέμβρη του 2008. Σ’ εκείνο το σποτάκι, ένας μικρός Βρετανός, περίπου δωδεκαετής κι αυτός, θυμωμένος και σκοτεινός απειλούσε τους «μεγάλους», που με την αντι-οικολογική συμπεριφορά τους καταστρέφουν τον πλανήτη και το μέλλον, το οποίο –φυσικά– του ανήκε εξ ολοκλήρου.

Γιατί ο φόνος γεννιέται ως κακός λογισμός στη σκέψη, σύμφωνα με την πνευματική μας παράδοση (αρχαία και χριστιανική), που τόσο αστόχαστα οι «προοδευτικοί» αυτοί προπηλακίζουν ευκαίρως ακαίρως, κι από το φονικό λογισμό στο περίστροφο καμμιά φορά ο δρόμος δεν είναι μακρύς, όπως τραγικά μας έδειξε το πρόσφατο μακελειό στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ, από τον δυστυχή νεαρό Άνταμ (Αδάμ) Λάντζα, που ήρθε να προστεθεί στην επίσης πρόσφατη σφαγή στο νησί Ούτογια της Νοβηγίας, από τον ακροδεξιό, εξίσου δυστυχή, Άντερς Μπρέιβικ. Ναι, ξέρω τις διακρίσεις και τις αντιρρήσεις και τις συμμερίζομαι: άλλο κάποιος διαταραγμένος έφηβος κι άλλο ένας ιδεολόγος φονιάς. Κι όμως, οι πνευματικοί νόμοι, το ίδιο άτεγκτοι με τους φυσικούς, λειτούργησαν και στις δύο περιπτώσεις, όπως και στην περίπτωση του άτυχου Αλέξη. Η δολοφονία του έγινε αφορμή να ξεχυθούν τις επόμενες νύχτες στην Αθήνα όλα τα μαζεμένα σκοτάδια, που εν τω μεταξύ κακοφόρμιζαν στα (αριστεροδέξια) περιθώρια της ξεμωραμένης ελληνικής πολιτικής. Κι ο λογισμός του φόνου έγινε πράξη δολοφονική δύο χρόνια μετά στη Μαρφίν, της οδού Σταδίου.

Φόνοι στους φόνους

Η λογική της αντεκδίκησης, της αρπαγής και της βίας μετρά άλλωστε πολλά τα θύματά της καθημερινά. Την ημέρα που κηδεύονταν τα αθώα θύματα στην πόλη Νιουτάουν, την ίδια εκείνη μέρα «τουλάχιστον δέκα μικρά κορίτσια, ηλικίας εννιά ως έντεκα ετών σκοτώθηκαν και δύο ακόμη τραυματίστηκαν, όταν εξεράγη νάρκη στο ανατολικό Αφγανιστάν. [...] Τα κορίτσια μάζευαν καυσόξυλα, όταν ένα από αυτά χτύπησε κατά λάθος τη νάρκη με ένα τσεκούρι», όπως μετέδωσε το Α.Π.Ε. (16/12) Εκείνοι, «προοδευτικοί» ή «συντηρητικοί» αδιάφορο, που πιστεύουν ότι ο Λάντζα, ο Μπρέιβικ και ο αφανής δολοφόνος (Ν.Α.Τ.Ο.) των μικρών κοριτσιών στο Αφγανιστάν δεν συνδέονται, δεν έχουν παρά να σκεφτούν πως αυτή η ίδια η λογική της αντεκδίκησης, της αρπαγής και της βίας, ενίοτε για «καλό σκοπό», ένα τέλος μόνο έχουν: το φόνο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αιτία της ακραίας στράτευσης των παιδιών –κι αναφέρομαι εδώ στα δικά μας, κυρίως– είναι τα ακραία πολιτικά φαινόμενα που ζούμε τρία χρόνια τώρα στην πατρίδα μας. Η βίαιη αναδιανομή του εθνικού πλούτου, με τη συνδρομή των ξένων υπερ-κεφαλαίων που γίνανε κανονικός στρατός κατοχής, υπέρ των λίγων πάμπλουτων, με πρόσχημα την κρίση, έχει φέρει πυρηνικές ανακατάξεις στην ελληνική κοινωνία. Όταν μάλιστα αυτό που έχει προηγηθεί είναι η σκανδαλώδης αδιαφορία ή και πεισματώδης άρνηση του πολιτικού προσωπικού απέναντι στα μεγάλα προβλήματα της χώρας, απ’ τη μια και η επίσης σκανδαλώδης πεισματώδης προσπάθεια κατεδάφισης σύνολης της πνευματικής υπόστασης του ελληνικού λαού, όλοι μας βρεθήκαμε γυμνοί στους παγετώνες των κοσμικών αναδιατάξεων ισχύος του νέου αιώνα.

Χωρίς, κυρίως, τον πνευματικό οπλισμό των πατέρων μας, που σαρκώθηκε για αιώνες από την Εκκλησία, κουβαλώντας ωστόσο ακέραιο τον πνευματικό οπλισμό των προγόνων της αρχαιότητας, εκείνο που καταρρέει πρώτο είναι η ψυχή μας. Βλέπεις, οι ξεσαλωμένοι αγράμματοι της «Χρυσής Αυγής» αλλά και οι δοκησίσοφοι ταγοί της Αριστεράς αγνοούν πως και της ελληνικής αρχαιότητας ιδεώδες υπήρξε η κατάκτηση της Αρετής, αναζήτηση που στέγασε στον τόπο μας ο Χριστιανισμός, δείχνοντας τον νέο σταυραναστάσιμο δρόμο για την οικείωσή της, που είναι η αγάπη. Και οι δυο άκρες σήμερα έχουν βαλθεί να βγάλουν το δέρμα μας για να μας το ξαναφορέσουν το μέσα έξω, τάχα εν ονόματι της «προόδου» ή ενός ανθελληνικού –τι τραγωδία!– Ελληνισμού.

Φόνους αντί θεσμών 

Γιατί ανεχόμαστε –να το πω κι αυτό– τη συνέχιση ενός μακελεμένου Εμφυλίου. Μέχρι το 1974 τον συντηρούσαν οι ανεγκέφαλοι της Δεξιάς, μετά τον πήραν στα χέρια τους οι ηττημένοι ανεγκέφαλοι της Αριστεράς. Γιατί μάθαμε όχι να διακρίνουμε τα πνεύματα αλλά να τα ανακατεύουμε, πιθηκίζοντας αλλότριους μηδενισμούς, χωρίς μάλιστα το βάθος της δικής τους αγωνίας. Γιατί ξεχάσαμε ότι η αρχή της συλλογικής ευθύνης, δηλαδή ένας Εβραίος μας έφταιξε, όλοι οι Εβραίοι πρέπει να πεθάνουν, ένας Πακιστανός σκότωσε, όλοι στο απόσπασμα, ένας «Μπάτσος» δολοφόνος, όλοι θα πληρώσουν είναι η ρίζα του φασισμού και του ναζισμού, ανεξάρτητα αν ο φορέας της είναι δεξιός ή αριστερός. Γιατί ο αμοραλισμός και ο (πάντοτε) άδικος πλούτος αντικατέστησε την αξιοπρεπή πενία μας. Γιατί ξεκινούν καμπάνιες κατά του φασισμού (λέγε με Βενιζέλο) εκείνοι που κατάκλεψαν ατιμωρητί και καθημερινά δολοφονούν τον ελληνικό λαό και την ψυχή του. Γιατί βάλαμε το λύκο (της εξωνημένης δια του χρήματος και της θεσιθηρίας) διανόησης να φυλάει τα πρόβατα παιδιά μας, διδάσκουσα τα «άλαλα και τα μπάλαλα» της φονικής «προόδου» τους, αντί των πολύτιμων θησαυρών της ζωής μας. Γιατί στο τέλος μας αρέσει, αν δεν τον σιγοντάρουμε κιόλας, ο «μπαμπούλας» της Άκρας Δεξιάς, για να φυλάει τα δικά μας έρμα.

Γιατί χάσαμε το νήμα της προσευχής των κεκοιμημένων και γίναμε τυμβωρύχοι στα μνήματά τους. Γιατί αγνοούμε την πολιτική, που έχει χρέος να σκύβει στα καθημερινά, μικρά ή μεγάλα, καταπατούμε τους νόμους, χλευάζουμε τους θεσμούς, ως επίορκοι άρχοντες, αδιαφορούμε για τις ξεσαλωμένες πράξεις μας και προτιμήσαμε το «ότι φάμε κι ότι πιούμε…» από την αιδώ. Δεν κοκκινίζουμε πια, η ντροπή ανήκει κι αυτή στο «συντηρητικό» μας παρελθόν…

Ε, λοιπόν! Αν δεν συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της πολιτικής και πνευματικής μας έκλυσης, αν δεν τρομάξουμε μπροστά στο χείλος της άπατης ύβρης του φονικού μας λογισμού, τότε, ως νέμεση, έρχονται τα τρισχειρότερα!

* O τίτλος του κειμένου από στίχο του Ρωμανού του Μελωδού. Στον ΙΕ’ Οίκο του Κοντακίου των Χριστουγέννων, ο ποιητής βάζει την παρθένο Μαρία να ρωτά τους Μάγους που προσκυνούν το Χριστό: