Εγώ ο ανεμβολίαστος υγειονομικός

Κράτα γερά ἀνεμβολίαστε ὑγειονομικέ! Δέν θά περάσει ἡ αὐθαιρεσία τῆς κρατικῆς ἐξουσίας! Εἶναι ἱερό καί ἀναφαίρετο δικαίωμα τοῦ καθενός νά κάνει ἤ νά μήν κάνει τό ἐμβόλιο! Δέν νομιμοποιεῖται νά τόν ἐξαναγκάσει κανείς! Στό κάτω-κάτω εἶναι ζήτημα Δημοκρατίας καί σεβασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων νά εἶναι προαιρετικό καί ὄχι ὑποχρεωτικό τό ἐμβόλιο!

Φίλε Φώτη, υβριστής όποιος υπερβαίνει το μέτρο για ίδιον συμφέρον.
Ήρωας, όμως, όποιος το υπερβαίνει για το κοινωνικό συμφέρον.
Στην Δημοκρατία το κοινωνικό συμφέρον υπέρτερο του ατομικού.
Η κατάχρηση του ατομικού δικαιώματος οδηγεί στην ανομία.
Η υπακοή στους νόμους της Πολιτείας δεν είναι αλά καρτ.
Αυτό δεν μάς δίδαξε ο Σωκράτης ;

Δεν είμαι γιατρός, ούτε χημικός επιστήμων για να κρίνω την ωφελιμότητα ή την βλαβερότητα του εμβολίου. Αναρωτιέμαι, όμως, στα εκατομμύρια των “συνωμοτών” δεν βρέθηκε ένας να αποδείξει ότι είναι συνωμοσία η επιβολή του εμβολιασμού ; Έτσι, δημοκράτης όντας, πείθομαι και υπακούω στους νόμους της Πολιτείας και εμβολιάζομαι.
Έτσι νομίζω.

Ἀγαπητέ φίλε Ἄρη, κατ’ἀρχήν σ’εὐχαριστῶ γιά τό σχόλιό σου στό σχόλιό μου. Τό θέμα δέν συνομωσιολογικό οὔτε ἀμιγῶς ἰατρικό. Εἶναι βασικά θέμα Δημοκρατίας καί σεβασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὅπως ἔγραψα στό πρῶτο μου σχόλιο καί ἐπαναλαμβάνω τώρα. Κάθε πολίτης μιᾶς δημοκρατικῆς πολιτείας ἔχει τό ἀδιαπραγμάτευτο καί ἀδιατίμητο δικαίωμα νά ἀρνεῖται νά κάνει μία ἰατρική πράξη στήν ὁποία δέν συναινεῖ. Καί καμμία δημοκρατική πολιτεία πού ἑδράζεται καί σέβεται τό ἀνθρωπιστικό δίκαιο δέν νομιμοποιεῖται νά ἐπιβάλλει διά ἐξαναγκασμοῦ καί ἐκβιασμοῦ μιά τέτοια πράξη παρά τή θέληση καί ἐλεύθερη συναίνεση τῶν πολιτῶν ἐν ὀνόματι ἑνός “δημόσιου συμφέροντος”. Εδάλλως διολισθαίνουμε ἀνεπαισθήτως σέ ὁλοκληρωτικές καί – horribile dictu – ναζιστικές πρακτικές.

Δεν θα σχολιάσω ούτε τον συναισθηματισμό ούτε τα εσφαλμένα επιχειρήματα που δείχνουν είτε άγνοια είτε εσκεμμένη παρερμηνεία.στην ουσία του θέματος:
Οποίος οδηγάει υποχρεούται από το κράτος να φοράει ζώνη. Επίσης υποχρεούται να τηρεί συγκεκριμένες προδιαγραφές ασφαλείας , να συντηρεί το αμάξι , να έχει αερόσακους κτλ κτλ . Ένας επαγγελματίας οδηγός ή ένας πιλότος υποβάλλεται σε ακόμη περισσότερους <> (και να πληρώνει ανάλογα ασφάλιστρα) ακριβώς επειδή η ασφάλεια των πελατών και της κοινωνίας είναι σημαντικότερη. Σίγουρα σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ακούμε τέτοια τραγελαφικά ούτε για καταπάτηση δικαιωμάτων και ναζιστικες πρακτικές
Κανένας δεν υποχρεώνει τους υγειονομικούς να κάνουν ένα εμβόλιο που απο ολες τις πλευρές είναι ασφαλέστερο από τον ιο,. Μ το να μην τους επιτρέψουν να εργάζονται και να εκθέτουν με αυτόν τον τρόπο σε κίνδυνο τους ασθενείς τους ενώ υπάρχει η δυνατότητα να τους προστατεύουν είναι θέμα προστασίες των ασθενών και όχι καταπάτησης προσωπικών ελευθεριών . Όσοι εργαζόμαστε ως ιατροί, νοσηλευτές ή πιλότοι θα επρεπε να το κατανοούμε από την πρώτη μέρα.
Ακόμη περισσότερο θλίβομαι που τέτοιοι συνάδελφοι είναι η αιτία για ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού να μην εμβολιάζεται και να καταλήγει στην εντατική (και να στερεί κλίνες από άλλους ασθενείς) ή στo χώμα. τα δεδομένα από χώρες που έχουν μεγάλα ποσοστά εμβολιασμού είναι ξεκάθαρα : δίχως εμβολιασμό καποιοσ είναι μέχρι και 500 φορές πιο πιθανό να καταλήξει στο νοσοκομείο. Σίγουρα τα εμβόλια δεν είναι τέλεια αλλά είναι ότι καλύτερο έχουμε αυτήν την στιγμή. Αν κάποιος δεν το θέλει απλά θα πρέπει να τηρεί τις ανάλογες προϋποθεσεις.

Οι άρτια δομημένες επισημάνσεις σου, αγαπητέ Φώτη, μου δίνουν την ευκαιρία να παρατηρήσω ότι η κρίσιμη αποτυχία τής (εκάστοτε / εκασταχού) καθεστωτικής λογικής, είτε στο ζήτημα του εμβολίου είτε σε οποιοδήποτε άλλο, είναι η διαφυγή από τις κατανοήσεις της τής έννοιας του Ορίου:
Της είναι αδιανόητο ότι η εξουσία της μπορεί και να… μην προβαίνει… απεριόριστη!
Ότι εξακολουθεί δηλαδή, ανά πάσα περίσταση, να εντοπίζεται έρεισμα Δικαίου στην Αυτεξουσιότητα των υπηκόων της.

Πρόκειται για χαίνον κενό στο κέντρο, βεβαίως, του κρατούντος πολιτισμού: Μέσα στα πλαίσιά του – ιδού – πάσα έννοια ορίου πιστοποιείται απερινόητη…
Ελλείψει ορίου, ωστόσο, εξατμίζεται και κάθε νόημα!
Ο πολιτισμός της γυμνής ζωής επικαλείται την αυτοσυντήρηση τη στιγμή, εν τέλει, που καθαιρεί τον ανθρωπισμό του ανθρώπου.

Ἀγαπητέ Γιῶργο, σ’εὐχαριστῶ γιά τό σχόλιο καί τά καλά σου λόγια. Ὄντως τό ζήτημα τοῦ ὁρίου κάθε ἐξουσίας, ἰδιαίτερα τῆς δημοκρατικῆς, εἶναι κρίσιμο. Ὁ Κ. Καστοριάδης γράφει σχετικά:«Ἡ αὐτονομία δέν εἶναι δυνατή παρά ἄν ἡ κοινωνία ἀναγνωρίζει ὅτι εἶναι ἡ πηγή τῶν νορμῶν της. Κατά συνέπεια, ἡ κοινωνία δέν μπορεῖ νά ἀποφύγει αὐτό τό ἐρώτημα: Γιατί αὐτή ἡ νόρμα κι ὄχι ἐκείνη ἡ ἄλλη… Δέν μπορεῖ ἐπίσης νά ἀποφύγει τό ἐρώτημα τῶν ὁρίων τῶν πράξεών της. Σέ μιά δημοκρατία ὁ λαός μπορεῖ νά κάνει ὁτιδήποτε – καί ὀφείλει νά ξέρει ὅτι δέν πρέπει νά κάνει ὁτιδήποτε. Ἡ δημοκρατία εἶναι τό καθεστώς τοῦ αὐτοπεριορισμοῦ· εἶναι συνεπῶς ἐπίσης τό καθεστώς τοῦ ἱστορικοῦ ρίσκου – ἄλλος τρόπος νά ποῦμε ὅτι εἶναι τό καθεστώς τῆς ἐλευθερίας – καί ἕνα καθεστώς τραγικό. Ἡ μοίρα τῆς ἀθηναϊκῆς δημοκρατίας δείχνει αὐτό τό πράγμα. Ἡ πτώση τῆς Ἀθήνας – ἡ ἧττα της στόν Πελοποννησιακό πόλεμο – ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ὕβρεως τῶν Ἀθηναίων. Τώρα ἡ ὕβρις δέν ὑποθέτει ἁπλῶς τήν ἐλευθερία· ὑποθέτει ἐπίσης τήν ἀπουσία πάγιων νορμῶν, τήν θεμελιώδη ἀβεβαιότητα τῶν ἔσχατων σημασιῶν γιά τίς πράξεις μας. (Ἡ χριστιανική ἁμαρτία εἶναι, φυσικά μιά ἔννοια ἑτερονομίας). Ἡ παραβίαση τοῦ νόμου δέν εἶναι ὕβρις, εἶναι ἕνα ὁρισμένο καί
περιορισμένο παράπτωμα. Ἡ ὕβρις ὑπάρχει ὅταν ὁ αὐτοπεριορισμός εἶναι ἡ μόνη νόρμα, ὅταν παραβιάζονται ὅρια πού δέν ἦταν πουθενά ὁρισμένα». (Κορνηλίου Καστοριάδη, Χῶροι τοῦ ἀνθρώπου, μετάφραση Ζήση Σαρίκα, Ὕψιλον/βιβλία, Ἀθήνα 1995, σελ. 198-199) Ὅταν ἡ ἀλαζονεία τῆς ἐξουσίας ὑπερβεῖ τό νόμιμο ὅριο, τό κακό γίνεται ἀθεράπευτο καί ἐπιφέρει τήν ἀναπόδραστη ἄτη-συμφορά. Αὐτό ἦταν τό κύριο μήνυμα τῆς τραγωδίας.
Στόν κ. Θανάση Λ. ἔχω νά πῶ τά ἑξῆς: Δέν εἶμαι κατά τοῦ ἐμβολίου, ἀλλά κατά τῆς ὑποχρεωτικότητας τοῦ ἐμβολίου. Ὁ προβληματισμός μου στά δύο ἀνωτέρω σχόλια δέν ἀφοροῦσε τό ἐμβόλιο καθό ἐμβόλιο, ἀλλά τήν καταναγκαστική ἐπιβολή του ἐκ μέρους μιᾶς ἀλαζονικῆς ἐξουσίας. Ἐάν ἐσεῖς, κ. Θανάση Λ., εἶστε ὑπέρ τῆς ὑποχρεωτικότητας τοῦ ἐμβολίου, λυπᾶμαι βαθύτατα γιά τόν τρόπο σκέψεώς σας. Ὁ Ἐλ Καμπεσίνο, ὁ θρυλικός μαχητής τοῦ Δημοκρατικοῦ στρατοῦ κατά τοῦ Φράνκο στόν Ἱσπανικό ἐμφύλιο, ἔλεγε ὅτι ὁ φασισμός εἶναι κυρίως καί πρωτίστως θέμα λειτουργίας τοῦ μυαλοῦ.

Και να που Φώτη φίλε μου, φτάσαμε, όπως είμαι σίγουρος ότι έχεις καταλάβει, στο προαιώνιο αναπάντητο κι άλυτο πρόβλημα που παρουσιάζουν τα δομικά στοιχεία της ανθρώπινης κοινωνίας : τα ζεύγη αντιθέτων. Ταλάνισαν και ταλανίζουν την ανθρώπινη σκέψη από την πρώτη στιγμή της … Μεγάλης Έκρηξης. Ον – μη ον. Ύπαρξη – ανυπαρξία. Ζωή – θάνατος. Μηδέν – ένα. Αθανασία – θνητότης. Θεός, αθάνατος – άνθρωπος θνητός. Δίκαιο – άδικο. Καλό – κακό. Ατομικά δικαιώματα – κοινωνία. Εμβόλιο – μη εμβόλιο.
Δεν είναι, λοιπόν, όπως λες συνωμοσιολογικό το θέμα – αν και οι περισσότεροι αρνητές του εμβολιασμού επικαλούνται συνωμοσία των κραταιών λίγων προς ολική εκμετάλλευση των πολλών – ούτε ιατρικό. Είναι πολιτικό όπως κάθε τι που συμβαίνει στην Πόλη. Όχι υπό γεωγραφικούς όρους αλλά βάσει της οντολογικής σχέσης των πολιτών με την Πόλιν. Υπερβαίνει δηλαδή και την Πολιτική κι ανάγεται στην Οντολογία του Ανθρώπου.
Γι αυτό το θέμα απασχόλησε τον άνθρωπο από τις πρωταρχές του. Δεν θα αναφερθώ στον Πυθαγόρα και τον Ηράκλειτο που μελέτησαν το θέμα ως αρμονία σε σχέση με τα αντίθετα. Ούτε τον Πρωταγόρα και τον Πλάτωνα που ο πρώτος έθετε κριτή τον κάθε άνθρωπο ενώ ο Πλάτων τον Θεό. Θα πάω κατευθείαν στον Αριστοτέλη και τους Τραγικούς. Ο Σταγειρίτης εντοπίζοντας το πρόβλημα που παρουσίαζαν τα ζεύγη αντιθέτων ονόμασε αρετή το μέσο-μεσότητα μεταξύ των δύο αντιθέτων κι όρισε τον νόμο ως μέσο, παραδεχόμενος, όμως, ότι μπορεί οι νόμοι να είναι καλοί αλλά δεν φτιάχνουν αναγκαστικά καλούς πολίτες! Οι νόμοι, βέβαια, νέμονται από κάποιον ανώτερο στους κατώτερους . Κι είναι πιο δεσποτικοί που δημιουργούν φόβο, τουλάχιστον στην Σπάρτη, κι από τον σατράπη των Περσών, μάς λέει ο Ηρόδοτος. Έτσι οι Αθηναίοι αντιστάθηκαν με μπροστάρηδες τους Τραγικούς που ανέπτυξαν την Τραγωδία παράλληλα με την Δημοκρατία. Κι εκεί έχουμε τον Αισχύλο να δίνει οριστικό τέλος σ’ αυτό το πρόβλημα. Το σωστό το αποφασίζουν οι ίδιοι οι πολίτες με την συμμετοχή τους σε ψηφοφορία. Νικητής αναδεικνύεται η πλειοψηφία και σε περίπτωση ισοψηφίας, την πλειοψηφική ψήφο την δίνει η Θεά Αθηνά. Συνέργεια, λοιπόν, ανθρώπων και Θεού η κάθε τελική απόφαση.
Το πρόβλημα ξαναπαρουσιάστηκε με την Γαλλική Επανάσταση και τον Γαλλικό Διαφωτισμό. Εκεί και τότε τέθηκε έστω και ως ψήγμα το δικαίωμα του ατόμου έναντι των αρχόντων. Εκεί και τότε χωρίστηκε η κοινωνία σε άρχοντες και αρχόμενους, εξουσιαστές κι εξουσιαζόμενους, καταστρέφοντας την αριστοτελική εναλλαγή των πολιτών στην εξουσία. Αντιθέτως στον Ελληνικό Κόσμο η έννοια του ατόμου δεν καρποφόρησε διότι κυρίαρχη έννοια του ανθρώπου ήταν το πρόσωπο κι όχι το άτομο από την εποχή του Ηράκλειτου ακόμα που ήθελε τον άνθρωπο να αληθεύει ως κοινωνός και να ψεύδεται ως ιδιώτης. Η δεύτερη αναλαμπή του ανθρώπου ως άτομο έγινε με την Θάτσερ : Society ? There is no such a thing. Only individuals. Και να σου από τότε οι εντός της κοινωνίας μειονότητες να διεκδικούν ιδιαίτερα δικαιώματα. Κι ας μάς έχει ενημερώσει ο Αριστοτέλης ότι η πόλις συγκροτείται από πολλές μειονοτικές ομάδες οι οποίες συμβιώνουν βάσει του νόμου της πλειοψηφίας. Ποιος όμως αποφασίζει τι θέλει η πλειοψηφία ; Ευτυχώς στην εποχή που ζούμε η Τεχνολογία έχει λύσει αυτό το πρόβλημα. Οι συχνές διαδικτυακές ψηφοφορίες όλων των πολιτών που καθίστανται μ’ αυτόν τον τρόπο ενεργοί μέτοχοι στην Δημοκρατία για κάθε μείζων θέμα.
Ναι, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος η κρατική δύναμη να εκπέσει στον δικτατορικό αυταρχισμό. Ίδιος κίνδυνος, όμως, υπάρχει και η πλήρης ελευθερία του ατόμου να εκπέσει στην ελευθεριότητα της λαοκρατίας, δηλαδή στην αναρχία.
Κι άσε με να εκφράσω μια απορία. Αν η Πολιτεία αποφάσιζε – όπως ισχύει και σήμερα – ότι δεν είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός αλλά αν αρρωστήσει από τον κορονοϊό ο ανεμβολίαστος, τότε η Πολιτεία δεν θα είναι υποχρεωμένη να του παρέχει ιατρική-νοσοκομειακή φροντίδα, πώς θα αντιδρούσε ; Γιατί συζητιέται οι καπνιστές να μην δικαιούνται νοσηλείας σε περίπτωση ασθένειάς τους ;
Όσο για το όριο που αναφέρθηκε, θα ρωτήσω το εύλογο ερώτημα, ποιος αποφασίζει πού και ποιο είναι το όριο ; Ποιος αποφασίζει αν η κτηνοβασία είναι ατομικό δικαίωμα, εντός των ορίων, του κτηνοβάτη ;
Φίλε Φώτη, θα σε κούρασα με την πολυλογία μου, αλλά έχω κι εγώ κουραστεί ν’ ακούω και να διαβάζω ανεύθυνα επιχειρήματα περί των ατομικών δικαιωμάτων – και δεν εννοώ, βέβαια τα δικά σου. Ελευθερία, το ξέρεις, είναι αγάπη. Κι η αγάπη είναι πάντα προς, προς τον άλλον. Ατομική αγάπη ή ελευθερία δεν υπάρχει.

… ο δε μη δυνάμενος κοινωνείν ή μηδέν δεόμενος δι’ αυτάρκειαν
ουθέν μέρος πόλεως , ώστε ή θηρίον ή θεός.

Χαίρε, καλέ μου φίλε.

Αν το καθεστώς του Χίτλερ και της φάλαγγας των υποστηρικτών του είχε επικρατήσει, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Δρ. Μέγκελε θα είχε πάρει το νόμπελ για την φιλάνθρωπη συνεισφορά του στο γενικότερο καλό της ανθρωπότητας. Και βεβαίως δεν θα υπήρχε κανείς να τον αμφισβητήσει, γιατί όσοι θα είχαν μια τέτοια διάθεση θα είχαν αυτοκαταστραφεί από την εμμονή τους να αντιστέκονται στο γενικό καλό. Ισως και ο ίδιος με τον τρόπο του θα είχε συμβάλει σ αυτό υποχρεώνοντας τους να συμμετάσχουν στα πειράματα του.
Πεδίο δόξης λαμπρό σε όσους επιστήμονες θέλουν να ακολουθήσουν στα χνάρια του. Ισως αυτοί καταφέρουν να πάρουν το νόμπελ που αυτός δεν κατάφερε
Αγαπητέ κε Θανάση Α
Ο συναισθηματισμός και τα εσφαλμένα επιχειρήματα που προβάλλετε δείχνουν είτε άγνοια είτε εσκεμμένη παρερμηνεία.στην ουσία του θέματος που παρουσιάζει ο κος Χαμηλός, του οποίου ο λόγος μόνο χαμηλός δεν είναι.
Οσον αφορά τις καλοπροαίρετες νουθεσίες του κου Νούλη στα καθ όλα πειστικά επιχειρήματα του κου Φώτη θα ήθελα να θέσω υπ όψιν τα ακόλουθα.
Αυτό που διαχωρίζει την περίπτωση της δίκης του Σωκράτη απέναντι στην δίκη της Νυρεμβέργης είναι ότι ο Σωκράτης υποτάχθηκε στις αποφάσεις της πολιτείας έχοντας την δυνατότητα να εκθέσει τις απόψεις του ελεύθερα όχι μόνο σε όλη την διάρκεια της δίκης αλλά και σε όλη την διάρκεια της ζωής του. Αντιστρόφως οι κατηγορούμενοι στην δίκη της Νυρεμβέργης επικαλέστηκαν στην συντριπτική πλειοψηφία τους ότι εκτελούσαν διαταγές που εξέδιδαν οι ανώτεροι τους. Ομως αυτό δεν αποδείχθηκε αρκετό για να απεμπολίσουν τις ατομικές τους ευθύνες. Αναρωτιέμαι στην δική μας εποχή, πώς και πού έχει κανείς την ελευθερία να εκφράσει τις απόψεις του απέναντι στον φόβο που σκοπίμως καλλιεργείται στα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Αν και ο τελευταίος προβληματισμός μου με οδήγησε στην απόφαση να απέχω από το είδος του διαλόγου που θεωρώ ότι οδηγεί σε χαμένες μάχες, ο καθαρός λόγος του συμπαθέστατου υγειονομικού με υποχρεώνει να προσπαθήσω να επιστρέψω στον σχολιασμό (στον βαθμό που μου επιτρέπεται) προκειμένου να εκφράσω την αμέριστη συμπαράσταση μου σ αυτόν και σε όλους τους συναδέλφους του που τυχόν σκέφτονται το ίδιο.

Ἀγαπητέ φίλε Ἄρη, πολύ ἐνδιαφέρων ὁ προβληματισμός σου. Ὄντως ἔχεις δίκιο: ποιός ἀποφασίζει ποῦ καί ποιό εἶναι τό ὅριο; Ποιός μπορεῖ νά διακρίνει τά ὅρια, πέρα ἀπό τά ὁποῖα χαίνουν οἱ πῦλες τῆς Κολάσεως; Ὁ Ἀριστοτέλης, ὅπως καί σύ μᾶς ὑπενθύμισες, λέγει ὅτι ἡ ἀρετή εἶναι μεσότης ὄχι ὡς πρός τό πρᾶγμα, δηλαδή ἀντικειμενική καί
απόλυτη, ἀλλά ὡς πρός τό ἐνεργοῦν ἠθικό ὑποκείμενο καί τήν ὁποία μεσότητα καθορίζει ὁ Λόγος καί ὁ φρόνιμος. Ἄς δοῦμε τόν ὁρισμό τῆς ἀρετῆς κατά τόν Ἀριστοτέλη. Κατά τόν Ἀριστοτέλη ἡ ἀρετή εἶναι «ἕξις προαιρετική ἐν μεσότητι οὖσα οὐ πρός τό πρᾶγμα ἀλλά πρός ἡμᾶς, ὡρισμένη λόγῳ καί ὡς ἄν ὁ φρόνιμος ὁρίσειεν» (Ἠθικά Νικομάχεια 1107a). Μετάφραση (Δημ. Λυπουρλῆ): « Η αρετή λοιπόν είναι μια έξη, πού α) επιλέγεται ελεύθερα από το άτομο, β) βρίσκεται στο μέσον, στο μέσον όμως το “σε σχέση προς ἐμάς”∙ το μέσον αυτό καθορίζεται από τή λογική – πιο συγκεκριμένα, ἀπό τή λογική, πιστεύω, που καθορίζει ο φρόνιμος άνθρωπος» (Ἀριστοτέλη, Ἠθικά Νικομάχεια, Βιβλία Α´-Δ´, εἰσαγωγή-μετάφραση-σχόλια Δημήτριος Λυπουρλῆς, ἐκδόσεις Ζῆτρος, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 271).Ἑρμηνεύοντας ὁ Κ. Γεωργούλης τόν ἀριστοτελικό ὁρισμό τῆς ἀρετῆς γράφει: “Τρίτον δέ χαρακτηριστικόν ἀποτελεῖ τό ὅτι ἡ μεσότης καθορίζεται διά τοῦ ὀρθοῦ λόγου, ὅπως τόν καθορίζει οὐχί οἱοσδήποτε ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ φρόνιμος καί σπουδαῖος” (Κ.Δ.Γεωργούλη, Ἀριστοτέλης ὁ Σταγιρίτης, Θεσσαλονίκη 1962, σελ. 343).Ἑπομένως ἀπαιτεῖται λογική καί φρόνηση γιά μή περιέλθουμε σέ ἀλογία καί ἀμετρία. Λογική καί φρόνηση ὀφείλουν νά ἔχουν καί οἱ πολῖτες καί ἡ ἐξουσία. Καί σέ μία δημοκρατική πολιτεία ἡ ἐξουσία ὀφείλει νά πείθει καί ὄχι νά ἐξαναγκάζει τούς πολῖτες. Ἄλλωστε τόν λόγο (τή λογική) τόν μοιραζόμαστε ὅλοι ἀνεξαιρέτως, εἶναι ἴδιον τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους: “ὁ ἄνθρωπος εἶναι ζῶον λόγον ἔχον”, ὁ λόγος εἶναι πού τόν ἀποσπᾶ ἀπό τά ἄλλα ζῶα καί τόν καθιστᾶ ἄνθρωπο. Καί ὁ λόγος κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἄρρηκτα συνημένος πρός τό αὐτεξούσιον. Πρέπει λοιπόν νά εἶναι σεβαστή ἡ ἐλευθερία κάθε ἀνθρώπου ἀπό τήν ἐξουσία.

Κάπου στα όρια του αποσκοπούμενου στόχου του να μην σχολιάζει κανείς για την προβολή του εαυτού του, αλλά για την ολοκλήρωση των ουσιαστικών απόψεων που τυχόν αναφύονται σε ένα ανοικτό διάλογο, και με την πρέπουσα αυτοσυγκράτηση που οφείλει κανείς να δείχνει όταν αναλογίζεται ότι καθώς καταφεύγει στις γενικότερες φιλοσοφικές αρχές και τα τυχόν ωραία λόγια που πλαισιώνουν το θέμα της συζήτησης, υπάρχουν άνθρωποι που κινδυνεύουν να πεινάσουν ή να μείνουν στον δρόμο ακριβώς επειδή υπερασπίζονται αυτά που πιστεύουν, θα ήθελα να θέσω στην βάσανο της αγάπης αυτών που συμμετέχουν το παρακάτω εισαγωγικό κείμενο στο έργο ενός ξεχασμένου (εκτός μόδας) δασκάλου της θεολογίας, του πατρός Ρωμανίδη, τα οποία θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει σε κάποιο βαθμό σχετικά με το αντικείμενο της συζήτησης που διεξάγεται.
Ο τίτλος της μελέτης για όσους θα ήθελαν να ανατρέξουν είναι « Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ,Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ»..
Εισαγωγικά
«..Το κλειδί δια την κατανόησιν της μεταβολής της Ορθοδόξου Καθολικής Παραδόσεως από παρανόμου εις νόμιμον θρησκείαν και κατόπιν εις επίσημον Εκκλησίαν, έγκειται εις το γεγονός, ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διεπίστωσε, ότι δεν είχε απέναντί της απλώς μίαν επί πλέον μορφήν θρησκείας ή φιλοσοφίας, αλλά μίαν καλώς οργανωμένην Εταιρίαν Νευρολογικών Κλινικών, αι οποίαι εθεράπευον την νόσον της θρησκείας και την αναζητούσαν την ευδαιμονίαν ασθένειαν της ανθρωπότητος και έτσι παρήγον φυσιολογικούς πολίτας με ανιδιοτελή αγάπην, αφιερωμένους εις την ριζικήν θεραπείαν των προσωπικών τους και των κοινωνικών νοσημάτων. Η σχέσις που ανεπτύχθη μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, ήτο ακριβώς αντίστοιχος προς την σχέσιν μεταξύ Κράτους και συγχρόνου Ιατρικής…»
Η άποψη μου είναι ότι η πορεία στις μέρες μας έχει αντιστραφεί καθώς στην προσπάθεια ριζικής θεραπείας των προσωπικών και κοινωνικών νοσημάτων, αυτός που προσπαθεί φαίνεται να βρίσκεται αντιμέτωπος με μιαν καλώς οργανωμένην Εταιρία Νευρολογικών Κλινικών, που πολύ απέχουν σύμφωνα με τον τρόπο που δραστηριοποιύνται από τις καλώς νοούμενες προθέσεις τόσο της Ορθόδοξης εκκλησίας, όσο και του ευνομούμενου Κράτους .
Στο βαθμό που μου δίνεται η δυνατότητα να δευτερολογήσω θα ήθελα να εκφράσω εκ νέου την συμπαράσταση και να επιστήσω την προσοχή στα σοβαρά επιχειρήματα του συγγραφέα του άρθρου που έδωσαν σε όλους μας την ευκαιρία να προβληματιστούμε.
Είναι αμαρτία να ξεφεύγουμε από την τόσο συγκεκριμένη στόχευση του αρχικού κειμένου
Κράτα γερά ἀνεμβολίαστε ὑγειονομικέ!

Μα ναι, συμφωνούμε ως λογικά όντα. Και μετά την συμφωνία πρέπει να στίψουμε το μυαλό μας για να ορίσουμε τι είναι ελευθερία διότι, καθώς ξέρεις, έχουν δοθεί πολλοί ορισμοί.
Κι επειδή και οι δυο μας έχουμε ξεζουμίσει αυτήν την έννοια, έλα να καταθέσουμε πώς την εννοούμε.
Ξέρουμε ότι το “κατ’ εικόνα” Του είναι ακριβώς αυτό. Ελεύθερος ο Δημιουργός μας, άρα ελεύθερος κι η εικόνα του, ο άνθρωπος. Και κάτι άλλο, όμως. Κοινωνία τριών προσώπων ο Θεός-Δημιουργός. Κοινωνία τριών προσώπων και η ανθρώπινη κοινωνία : Εγώ, Εσύ, Αυτός. Άλλος δεν υπάρχει. Μεταξύ των τριών ο χώρος. Γιατί ; Μα, για να είναι ελεύθεροι. Ο μεταξύ χώρος είναι χώρος ελευθερίας. Και σε αυτόν τον χώρο ελεύθερα αναπτύσσεται η μεταξύ τους αγάπη που τους ενίζει σε έναν, τον Θεό. Να και το “καθ’ ομοίωσιν”. Η ελευθερία μας επομένως υπάρχει για να αναπτυχθεί η αγάπη. Ανελεύθερη αγάπη δεν υπάρχει. Ούτε ανέραστη ελευθερία.
Αν θέλουμε, λοιπόν, να είμαστε ελεύθεροι πρέπει να αγαπήσουμε τον άλλον. Να νοιαζόμαστε για την δική του ευζωία. Τότε γινόμαστε κοινωνία προσώπων και πραγματώνουμε τον λόγο μας και το τέλος μας.
Έτσι νομίζω, και το νόμισμα έχει δύο όψεις – αν θέλει να μην είναι κίβδηλο.
Υπάρχω, λοιπόν, επειδή με αγαπά, κι όχι επειδή σκέπτομαι. Κι αφού με αγαπά, τον αγαπώ κι εγώ.
Ε, να γιατί ελευθερία = αγάπη, και αγάπη = ελευθερία. Και τότε πραγματώνεται η οντολογική-πολιτική διαπίστωση του Μ. Βασιλείου : Αλλήλων ισόδουλοι, αλλήλων κύριοι. Και καταργείται η απάνθρωπη εξουσία μαζί με τα διλήμματα που παρουσιάζουν τα ζεύγη αντιθέτων. Ούτε εξουσιαστές, ούτε εξουσιαζόμενοι.

υ/γ
Επέτρεψέ μου (Καβαφικός κι όχι Τριανταφυλλιδικός) και μια τελευταία ερώτηση-παρατήρηση.
Πού ήταν όλοι αυτοί οι προοδευτικοί φιλελεύθεροι ιδεολόγοι όταν η Κυβέρνηση επέβαλε την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους; Δεν άκουσα κανέναν να διαμαρτύρεται για την στέρηση της ελευθερίας των καπνιστών.
Πού ήταν όταν η κυβέρνηση επέβαλε την κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην δεξιά μεριά των δρόμων, στερώντας μου την ελευθερία να κυκλοφορώ όπως εγώ θέλω ;
Φίλε Φώτη, σε τούτον τον αιώνα της γέννεας που ζούμε οι κόκκινες γραμμές ΔΥΣΤΥΧΩΣ απαραίτητες.

Κύριε Αντώνη Λ, αδόκιμη, νομίζω, η σύγκρισή σου του Σωκράτη με τους Ναζί δολοφόνους και την δίκη τους στην Νυρεμβέργη. Το ίδιο αδόκιμη και η θέση σου ότι οι οπαδοί της άρνησης εμβολιασμού τους δεν έχουν βήμα για να προβάλουν τις θέσεις τους. Εκτός από το διαδίκτυο όπου “οργιάζουν” οι ενάντιοι στον εμβολιασμό, και τα τηλεοπτικά κανάλια προβάλλουν τις θέσεις τους και τις πορείες τους. Ίσως αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στους υπερασπιστές του εμβολιασμού, αλλά δεν απαγορεύουν τις αντίθετες θέσεις.
Κύριε Αντώνη Λ, ρώτησε τον εαυτό σου, μήπως είχες ήδη φορμαρισμένη την στάση σου προτού καν αποφασίσεις ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο ; Αυτό, βέβαια, ισχύει για όλους μας.
Ευχαριστώ.

Υπάρχουν ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια που δείχνουν αντίθετες θέσεις και προωθούν τον ώριμο διάλογο;;; Ποια είναι αυτά… γιατί από το πρωί ίσαμε το βράδυ η τρομοκρατία επικρατεί και καλλιεργείται ο φόβος και μονίμως για τον εμβολιασμό ακούμε και τους ”ψεκασμένους αντιεμβολιαστές” ειδικά από ένα συγκεκριμένο φιλοκυβερνητικό κανάλι.
Πού έλαβε χώρα ένας ώριμος διάλογος μεταξύ επιστημόνων με αντίθετες θέσεις, ώστε ο πολίτης να είναι πλήρως ενημερωμένος για το τι θα βάλει στο σώμα του και τι παρενέργειες θα έχει… μόνο στο διαδίκτυο μπορεί να βρει κανείς μία ολοκληρωμένη ενημέρωση (όσα δεν κατεβάζουν κι εκεί…)
Αφήνουμε στην άκρη τη γελοιότητα με τα 150 ευρώ ”δώρο” στους νέους για τον εμβολιασμό. Η κυβέρνηση και η κάθε κυβέρνηση που φτάνει να λειτουργεί αυταρχικά, δεν πείθει. Κι όταν κανείς δεν πείθει, προχωρά σε τιμωρίες, διχαστικά μέτρα και γενικώς σε ”διαίρει και βασίλευε”…
Μπράβο στο Αντίφωνο για άλλη μια φορά.

Κύριε Νούλη
Πιστεύω ότι η τελευταία φράση σας “Αυτό, βέβαια, ισχύει για όλους μας”, με καλύπτει πλήρως ιδιαίτερα όταν η συζήτηση στρέφεται γύρω από το δόκιμο ή το αδόκιμο των απόψεων που διαφεύγουν από τις αγαπητικές σχέσεις που προσπαθείτε τόσο δόκιμα να τοποθετήσετε από καθέδρας. Στο βαθμό που παρακάμπτετε τα τόσα επιχειρήματα που παραθέτει ο κος Χαμηλός, τα δικά μου πολύ φτωχότερα περισσεύουν καθώς πιθανόν τοποθετούνται πέραν από τον ορίζοντα της αγάπης σας. Μπορείτε να μείνετε σταθερά τοποθετημένος στην πολυθρόνα σας αναλογιζόμενος την ακριβή τοποθέτηση των θέσεων του Αριστοτέλη, ή του Τριαδικού Θεού, καθώς οι υγιεινομικοί συνεχίζουν τον αγώνα τους κινδυνεύοντας να μείνουν στον δρόμο. Ο καθένας τοποθετείται όπως βολεύεται. Δημοκρατία έχουμε.

Καλέ μου κύριε Αντώνη Λ, νόμιζα ότι έχουμε εξαντλήσει – με την φιλόξενη υπομονή του Αντιφώνου – το θέμα. Προφανώς έκανα λάθος.
Αισθάνομαι ότι είσαι χολωμένος με όσα σού έγραψα. Σου ζητώ συγγνώμη. Ήθελα, όμως, να τονίσω ότι ΟΛΟΙ μας από την παιδική ηλικία χτίζουμε την προσωπικότητά μας η οποία τελικά προ-καθορίζει την συμπεριφορά μας σχετικά με κάθε θέμα. Όπως, πχ εγώ μετά τόσα χρόνια προσωπικών αναζητήσεων κρίνω τα πάντα με βάση την ελληνότροπη χριστιανική παράδοση.
Όπως θα πρέπει να έχεις διαπιστώσει, δεν ειρωνεύτηκα τις θέσεις κανενός. Ούτε του κ. Χαμηλού, ούτε του φίλου συνομιλητή μου, κ Σχοινά. Απλά παρέθεσα τις δικές μου σκέψεις για το θέμα. Ούτε βολεμένος είμαι, αν θέλεις να το πιστέψεις. Οι θέσεις μου πλέον είναι τόκοι πολύχρονου οδυνηρού τοκετού. Όχι σε αναπαυτική πολυθρόνα, όπως αυθαίρετα ειρωνεύεσαι, αλλά βασισμένα σε βιωματικές εμπειρίες και πολύχρονες μελέτες.

Όπως άρχισα τον διάλογο με τον κ. Σχοινά η πολύπαθη διαχρονική γλώσσα μας έχει υποστεί πολλές αλλοιώσεις. Γι αυτό, σε παρακαλώ, όρισε τι εννοείς με την λέξη-έννοια “δημοκρατία” για να σού πω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με την τελευταία σου δήλωση.
Να ‘σαι καλά.

υ/γ
Θυμάσαι ποιο αίσθημα επικρατούσε μεταξύ όλων μας, πριν την πανδημία, για τους γιατρούς και νοσηλευτές μας ; Τι άλλαξε άραγε ;

Νάστε καλά κύριε Νούλη. Η συγνώμη σας φυσικά μου είναι αποδεκτή και καλοδεχούμενη. Ομως δεν νομίζω ότι συμμεριζόμαστε την ίδια έννοια για την λέξη δημοκρατία. Ούτως ή άλλως στον χώρο της ελληνότροπης χριστιανικής παράδοσης που επικαλείστε, η λέξη δημοκρατία έχει προ πολλού αντικατασταθεί από την λέξη εκκλησία (αρχής γενομένης από την εκκλησία του δήμου), που εκφράζει κατά την ταπεινή μου γνώμη στο πέρασμα των αιώνων καλύτερα το κάλεσμα στην ουσιαστική συμμετοχή όσων πιστεύουν στον Λόγο του Θεού (και όχι στον νεωτερικό λόγο του κου Μητσοτάκη και των όχι και τόσο ελληνότροπων ή ελληνόφωνων κατά τα φαινόμενα φραγκολατίνων συνοδοιπόρων του).
“ὁ λαλῶν γλώσσῃ ἑαυτὸν οἰκοδομεῖ, ὁ δὲ προφητεύων ἐκκλησίαν οἰκοδομεί” (Α Κορινθ ΙΔ. 4)
Οντως κι εγώ νομίζω ότι έχουμε εξαντλήσει προ πολλού – με την φιλόξενη υπομονή του Αντιφώνου – το θέμα

Η ελευθερία του υγειονομικού που αρνείται να εμβολιασθεί είναι,σε τελευταία ανάλυση,η “ελευθερία”του να μολύνει τον νασηλευόμενο συνάνθρωπο του.Σε αυτόν τον παραλογισμό καταλήγει η αντιμετώπιση της ελευθερίας αποκλειστικά ως απουσίας εξωτερικού καταναγκασμού.Η ελευθερία όμως κατά βάθος είναι η απελευθέρωση από τα ατομικά και κοινωνικά πάθη.Αυτά γεννούν την ψυχική αναρχία που επιτρέπει στην εξουσία να προβάλλει ως η έσχατη εγγύηση μιας κάποιας ευταξίας,και εν προκειμένω της προστάσιας της δημόσιας υγείας.

Ο κύριος Χαμηλός παραθέτει πολύ δυνατά επιχειρήματα, που μάλλον δεν έχουν καμία δύναμη σε κάποιους σεβαστούς συνομιλητές στον παρόντα σεβαστό χώρο του Αντιφώνου… τα ίδια επιχειρήματα αναφέρουν και άλλοι γιατροί στο διαδίκτυο, γιατί στην τηλεόραση δεν τους εμφανίζουν. Αν ο κύριος Χαμηλός εμβολιαστεί και έχει σοβαρές παρενέργειες βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες, όπως έχουν ήδη πολλοί από συζητήσεις που κάνω, θα θορυβηθεί κάποιος ή όχι…; Αναρωτιέμαι…

Συμφωνώντας μαζί σου κ. Κοροβίνη να διευκρινίσω ότι ελευθερία είναι η προσφορά του στενόχωρου Εγώ στο Εσύ και το Αυτός ώστε να ολοκληρωθούμε στο ευρύχωρο Εμείς. Παράδεισος η άνοιξη του Εγώ στο Εσύ και το Αυτός. Κόλαση το κλείσιμο του Εγώ στον εαυτό του.
Αλλήλοις υπηρετών αναλίσκομαι. Κι ο κάθε θεραπευτής είναι υπηρέτης του ασθενή.

Κυρία Αναστασία Μ. κι εγώ αναρωτιέμαι, αν ο κ. Χαμηλός ανεμβολίαστος όντας κολλήσει τον ιό – που ποτέ να μη συμβεί – και τον περάσει και στον ασθενή που υποτίθεται πως θεραπεύει, θα θορυβηθείς και πολύ περισσότερο, θα θορυβηθεί ο ίδιος ;
Αυτά, καλή μου κυρία, είναι απλουστευτικά ερωτήματα που συγγενεύουν με την σοφιστεία.

Ενώ με το εμβόλιο, κύριε Νούλη, δε θα τον περάσει; Είστε τόσο σίγουρος; Στο Ισραήλ που εμβολιάστηκαν κι οι πέτρες γιατί είχαν 10.000 κρούσματα; Αδυνατούν να πείσουν και προχωρούν σε αυταρχικά μέτρα, υποχρεωτικότητες, διχασμούς και τιμωρίες.
Με συγχωρείτε για τα υπεραπλουστευτικά ερωτήματα μου που “συγγενεύουν με τη σοφιστεία”.
Δε θα σας ξαναενοχλήσω στο φιλοσοφικό σας στοχασμό.
Να είστε καλά.

Και για να τελειώνουμε μ’ αυτό το ψευτοδίλημμα, ρωτώ ευθέως όσους υποστηρίζουν το δικαίωμα στην “ελευθερία” με το να παραμένουν ανεμβολίαστοι.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον πιλότο του φλεγόμενου αεροπλάνου που επιλέγει να μην το εγκαταλείψει, πηδώντας με το ατομικό του αλεξίπτωτο, και να σώσει την ζωή του, αλλά να παραμείνει σ’ αυτό με σίγουρο τον κίνδυνο του θανάτου του ώστε να το οδηγήσει μακριά από κατοικήσιμη περιοχή και να σώσει ζωές συνανθρώπων του στο έδαφος ; Το ερώτημα δεν είναι υποθετικό. Έχουν υπάρξει πολλά τέτοια παραδείγματα. Εγώ, μαζί με την επίσημη Πολιτεία, τον χαρακτηρίζω ήρωα. Ελπίζω να μην υπάρξει σχολιαστής που να τον χαρακτηρίσει κορόιδο.
Αυτά κι ελπίζω να είναι το τελευταίο σχόλιό μου σ’ αυτό το θέμα.

Κύριε Νούλη,
Σας ευχαριστώ για το μήνυμά σας.
Δεν είναι ψευτοδίλημμα τα συνταγματικά δικαιώματα και οι συνταγματικές ελευθερίες. Ούτε θα χαρακτηρίσω ποτέ κανέναν κορόιδο ή ”πρόβατο” ή θα προβώ σε άλλους χαρακτηρισμούς για όποιον πάει και εμβολιάζεται. Το ίδιο φοβάται κι εκείνος, όπως κι εγώ, όπως κι ο καθένας φαντάζομαι.

Αλλού είναι το θέμα για μένα. Γιατί η επίσημη πολιτεία δεν πείθει. Γιατί έχει εξοστρακίσει από το δημόσιο διάλογο τον αντίλογο. Γιατί επιστήμονες διεθνούς κύρους που διαφωνούν, δεν βρίσκουν βήμα. Γιατί επιστήμονες που λένε ότι δεν εμβολιάζουμε μέσω πανδημίας, ότι καταγράφουμε κάθε μικρή παρενέργεια, ότι κρατάμε τη λεγόμενη ”κίτρινη κάρτα” των παρενεργειών, ώστε να συμβάλλουμε στην επιστημονική έρευνα, δεν ακούγονται, δεν διαλέγεται κανείς μαζί τους. Αυτό είναι δείγμα αυταρχικής συμπεριφοράς. Επίσης όταν κάποιος είναι σίγουρος για κάτι, δεν φοβάται τον αντίλογο. ΄Ισα ίσα τον επιδιώκει κιόλας, για να εξελίσσεται η επιστήμη και όλοι μας ως άνθρωποι.
Γιατί τιμωρούνται οι πολίτες που αρνούνται να εμβολιαστούν, ενώ η ίδια η πολιτεία έχει αποτύχει παταγωδώς στους χειρισμούς της… Γιατί να είναι ”ψεκασμένοι” αυτοί οι πολίτες και ”αντιεμβολιαστές” και ”αρνητές”. Δεν είμαι κατά των εμβολίων, ούτε αρνούμαι την πανδημία, ούτε τίποτα τέτοιο. Η ενημέρωση όμως προς τον πολίτη σ’ αυτό το θέμα είναι ελλιπής και σπέρνει τον πανικό και το φόβο.
΄Οταν ένας γονέας σε μια οικογένεια που αποτυχαίνει να πείσει τα παιδιά του για το καλό τους (εδώ ”η προστασία της δημόσιας υγείας”) κατηγορεί τα παιδιά του και τα τιμωρεί, αντί να προχωρήσει λίγο στην αυτογνωσία του και να δει τι δεν κάνει καλά…;
Να είμαστε καλά όλοι και καλή δύναμη.

Πήγαινε κάνε το εμβόλιο και μη φοβάσαι.
Εγώ το έκανα και ζω ακόμα. Γιατί όχι και εσύ;

Αγαπητέ γράφοντα συμπολίτη μου.
Καμία αλληλεγγύη ούτε συμπάθεια μπορώ να σου δείξω.
Αν δεν μπορείς να ερμηνεύσεις τα επιστημονικά κείμενα, σου υπενθυμίζω ότι βρισκόμαστε ήδη στον ένατο μήνα των εμβολιασμών και καμία παρενέργεια δεν έχει εμφανιστεί. Το εμβόλιο της Pfizer έλαβε οριστική έγκριση.
Η κοινωνία μας έχει κανόνες, αν δεν τους σέβεσαι, τουλάχιστον σκέψου τους ανοσοκατεσταλμένους που συναντάς καθημερινά.
Σε καμία περίπτωση δεν σε θεωρώ λεπρό, μάλλον όμως γραφικό

Προαιώνιοι ὅροι ὕπαρξης τῆς ἰατρικῆς τέχνης (μαρτυρεῖ γιὰ τὸ ἀπὸ πόσο παλιὰ ὁ ἱπποκρατικὸς ὅρκος), τὸ ἰατρικὸ ἀπόρρητο δηλαδὴ καὶ ἡ μὴ ἀναγκαστικότητα τῆς ἰατρικῆς πράξης, στάθηκαν πάντοτε τὸ ἐμπόδιο στὸ νὰ μετατρέπεται ἡ ἰατρικὴ σὲ μία ἀκόμη ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου διὰ τῶν ὁποίων ἀσκεῖται ἐξουσία. Ἀπολάμβανε τρόπον τινα ἡ ἰατρικὴ μιᾶς εἰδικῆς ἀσυλίας, προκειμένου νὰ μπορεῖ νὰ ἐπιτελεῖ τὸ οὐσιῶδες ἔργο της˙ νὰ μπορεῖ νὰ γιατρεύει καὶ μόνο, χωρὶς νὰ συμμετέχει στὸν ἔλεγχο, τὴν ἐπιβολή, τὴν ἐπιτήρηση ἢ τὴν συμμόρφωση. Φαίνεται τώρα πὼς αὐτὴ ἡ διαχρονικὰ σεβαστὴ ἀσυλία παύει νὰ θεωρεῖται νευραλγικῆς σπουδαιότητας. Μοιάζει, τὸ δίχως ἄλλο, πὼς μόνη δυνατὴ ἀντιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ ἀδυσώπητου κορωνοϊοῦ εἶναι ἡ κατάργηση τῶν προϋποθέσεων τῆς ἰατρικῆς κι ὡς ἐκ τούτου κι αὐτῆς τῆς ἴδιας! Ποιὸς θὰ μᾶς γιατρεύει ὅμως μετά; Τὰ φάρμακα; Ἢ τὰ ἐμβόλια;

Ἔχει ἴσως καὶ ἡ λογικὴ κανόνες, ἀπαραίτητους τόσο στὴν ἀνάγνωση καὶ κατανόηση κάθε κειμένου ἄρα καὶ τοῦ ἐπιστημονικοῦ, ὅσο καὶ πρὸς τὴν τήρηση ὅλων τῶν ἄλλων κανόνων καὶ δὴ αὐτῶν «τῆς κοινωνίας μας».