Αι γενεαί πάσαι και η «γενναία» γενεά

9
688

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Ποια γενιά;

Φίλος αγαπητός, ο Κώστας Χατζηαντωνίου,γράφει μεταξύ άλλων:

«....Η μία και μόνη ελπίδα που υπάρχει, είναι να εμφανιστεί μια νέα γενιά με κοινή συναίσθηση ενός ιστορικού χρέους. Με πίστη στις δημιουργικές δυνάμεις του ελληνικού λαού αλλά και αυστηρή στις μικρές και μεγάλες κατεργαριές του δήθεν αθώου, βασανισμένου λαϊκού ανθρώπου.Με στοχασμό ελληνικό –σφραγίδα εντυπωμένη στο νου και στη συνείδηση που θα έχει για τον κόσμο– αλλά και γνώση πως αυτός ο κόσμος αλλάζει ορμητικά, ακατάσχετα, και η Ελλάδα δεν μπορεί να μένει καθηλωμένη στα σχήματα της Μεταπολίτευσης ή στα κρησφύγετα της ρωμέικης αυταρέσκειας που πάντα σε κάποιον άλλο ρίχνει την ευθύνη για τα δικά μας σφάλματα». [Αντίφωνο & Περιοδικό Μανιφέστο τεύχος 19]

Τί εννοούμε όταν λέμε «νέα γενιά»;Είναι το παιδί της γενιάς του Πολυτεχνείου,της  «Μεταπολίτευσης»,οι «εικοσάριδες» που είδαν τον συμμαθητή τους να δολοφονείται στα καλά καθούμενα ή είναι κάτι το ενδιάμεσο,μια «γενιά  Μεταπολίτευση Plus»;Γιατί αν είναι μια γενιά Plus τότε πρόκειται για τη γενιά των σαραντάρηδων και σαρανταπεντάρηδων που ενδεχομένως επιχειρεί,με πρόσχημα τον αγώνα κατά της γενιάς της μεταπολίτευσης,να χειραγωγήσει με τη σειρά της,τη γενιά  των εικοσάρηδων και εικοσιπεντάρηδων υπέρ του συστήματος.
Δεδομένου ότι οι προπέρσινες εξεγέρσεις των «εικοσάριδων»στρέφονταν κατά τους συστήματος και των δυνάμεών του καταστολής. Δεδομένου ότι πολύ λιγότεροι δε είναι εκείνοι  οι νέοι που έχουν ξεσπαθώσει κατά των πατεράδων τους,νομιμοποιούμαστε να θεωρήσουμε ότι μάλλον πρόκειται για τη γενιά Plus. Τη γενιά που όψιμα ανακάλυψε τα προβλήματα της Μεταπολίτευσης αλλά ακόμα δεν έχει ανακαλύψει τα προβλήματα του καπιταλισμού,ακόμα δεν έχει πειστεί ότι η Μεταπολίτευση είναι μια φάση του καπιταλισμού στην Ελλάδα που παρά τις όποιες αντιστάσεις των Ελλήνων όλων των προηγούμενων γενεών,εξακολουθεί να είναι άδικο,εκμεταλλευτικό και άκρως απάνθρωπο κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Η απανθρωπιά του αυτή,το άδικο και το εκμεταλλευτικό της φύσης του,των ενεργειών του και του πνεύματος του,βαίνει συνεχώς αυξανόμενο κατά την τελευταία εικοσαετία.
Στον βαθμό που κάποια τμήματα της γενιάς «Μεταπολίτευση Plus» ανακάλυψαν νωρίτερα τα προβλήματα της Μεταπολίτευσης δεν στράφηκαν,παραδόξως, στη δημιουργία κινήματος για την επίλυσή τους ή έστω για την έγκαιρη περιθωριοποίηση των φορέων αυτών των προβλημάτων (ενδεχομένως και της γενιάς  του Πολυτεχνείου σύψυχης) αλλά ...περιθωριοποιήθηκαν τα ίδια,κρατήθηκαν μακριά από την πολιτική ζωή,τσιγκουνεύτηκαν ακόμα και τις ψήφους ψάλλοντας για δεκαετίες το ίδιο τροπάρι... «όλοι ίδιοι είναι»! Έδωσαν έτσι την ευκαιρία στο σύστημα να ανασυγκροτηθεί για να μην πω ότι πήραν δραστήρια μέρος στην αναπαραγωγή του. Η γενιά «Μεταπολίτευση Plus» είναι η πιο μαζικά μορφωμένη γενιά της ελληνικής ιστορίας,είναι η πιο γλωσσομαθής,η πιο ταξιδεμένη,η πιο πληροφορημένη,η πιο κοινωνικοποιημένη. Ταυτόχρονα είναι η πιο λίγο πολιτικοποιημένη γενιά,είναι η γενιά που επί της εποχής της κανένα κοινωνικό και πολιτικό κίνημα δεν γεννήθηκε και αν γεννήθηκε δεν έφτασε καν στην εφηβεία. Κι όλα αυτά σε συνθήκες τυπικά δημοκρατικές,σε συνθήκες που για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας δεν διώκετο κανένας για τις πολιτικές του απόψεις,τα κοινωνικά του φρονήματα,της κοσμοθεωρητικές του πεποιθήσεις.
Η γενιά αυτή,η «γενιά Μεταπολίτευση Plus»,πήγε στα σχολεία και στα πανεπιστήμια,πήγε στο εξωτερικό για σπουδές και για βόλτες,ακόμα και για ψώνια,κοίταξε την καριέρα της,όχι μόνο νομιμοποίησε αλλά και καθαγίασε την επιτυχία της καριέρας,τη θεώρησε υπαρξιακό της στόχο,έμαθε να κολυμπάει στα νερά του ελληνικού καπιταλισμού χωρίς κοινωνική παράμετρο,χωρίς κοινωνικούς «αποπροσανατολισμούς».Κανένα κόμμα δεν την «τράβηξε από το μανίκι»,κανένα απογευματάκι της δεν χαραμίστηκε σε συνεδριάσεις κομματικές,κανένα βραδάκι της δεν χάθηκε στις αφισοκολλήσεις και ούτε ποτέ η Ηώ τη συνάντησε έξω από τα εργοστάσια,στις πιάτσες και στα καφενεία,στις στάσεις και στα συνεργεία.
Πόνταρε δηλαδή στην ανάπτυξη του καπιταλισμού,καβάλησε το κύμα σερφάροντας με δεινότητα,καλύφθηκε κάτω από την «κρίση των ιδεολογιών»,κάτω από το «τέλος της ιστορίας» όπου δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι εσύ σαν πολίτης για να πάει μπροστά η πατρίδα σου,αρκεί μόνο να κάνεις καλά τη δουλειά σου.
Με ένα κάποιο ωράριο εργασίας,με εικοσιπέντε εργάσιμες άδεια, με έναν άλφα μισθό και με τον αντίστοιχο φόρο,θεώρησε η γενιά «Μεταπολίτευση Plus» ότι μπορεί να εξασφαλίζει εσαεί το πολιτικό αυτό προσωπικό που θα την κυβερνήσει συνετά,δίκαια,αξιοκρατικά,δημοκρατικά και προπαντός χωρίς να της καίγεται καρφάκι.  Άφησε με άλλα λόγια την φροντίδα του κήπου στους παλιούς «κηπουρούς» για να μην λερώσει τα χέρια της με χώματα και κοπριές.
Τώρα που όλα αυτά αποδείχτηκαν φρούδες τώρα που βρέθηκε μπροστά στα δύσκολα ανασκουμπώνεται,μπουκάρει στην πολιτική ζωή με τις μπάντες και επιδιώκει να «θάψει» τους γεννήτορές της,παριστάνοντας το θύμα. Την ίδια στιγμή σιωπηρώς και ανεπιγνώστως αναγορεύει σε πολιτικούς της καθοδηγητές κάτι τυπάκια σαν τον σερ Μαρκεζίνη. Κορδακίζεται,ο Βασίλειος,στις αίθουσες και στις τηλεοράσεις,μετά από απουσία μισού αιώνα,και μας συμβουλεύει! Ποιος; Μα εκείνος που αντέστρεψε τους στίχους του Θούριου:

 

«Κάλλιο για την Πατρίδα κανένας να χαθή

ή να κρεμάση φούντα για ξένον στο σπαθί»

Τυχαίο; Δεν νομίζω! Η γενιά που απουσίαζε από την πολιτική σκηνή επί είκοσι και πλέον χρόνια, ανθρώπους τέτοιους θα αναγορεύσει σε ηγέτες της. Όσους «διάβαζαν» και δεν ήξεραν για τη Χούντα,για το Πολυτεχνείο,για την Κύπρο. Και ακόμα περισσότερο:προσέφεραν υπηρεσίες στους ξένους την ώρα που η πατρίδα υπέφερε από την ιμπεριαλιστική τους πολιτική. Καριερίστες με... βασιλική βούλα  και τίτλους ευγενείας οι οποίοι αν και δεν σιτίζονται στο πρυτανείο σιτίζονται πολιτικώς στις εφημερίδες και στα κανάλια,από εκδότες και «διακριτικούς» χορηγούς!
Παρά ταύτα,καλωσορίζουμε στους πολιτικούς αγώνες τη γενιά «Μεταπoλίτευση Plus»!Κι ας άργησε!Εν τω μεταξύ των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν:

«ήσουνα ξυπόλυτη και γύρναγες στους δρόμους
τώρα που σε πήρα εγώ γυρεύεις ιπποκόμους»

Η θυσία του Ισαάκ

Δεν είμαι αντίθετος στην δραστηριοποίηση ευρύτερων μαζών στην πολιτική. Γι’αυτό αγωνιστήκαμε από παιδιά. Η ξαφνική,η αναπάντεχη,δραστηριοποίησή τους ήταν πάντα το θαύμα που ευχόμασταν να συμβεί. Η ανοησία,η βιασύνη,η καταστροφικότητα,που φέρνουν μέσα τους τόσο μεγάλες ανακατατάξεις ήταν οι προκλήσεις που πάντα προετοιμαζόμασταν για να μετατρέψουμε,με αγώνα σκληρό,σε ευφυΐα,σε υπομονή,σε δημιουργικότητα.
Δεν είμαι αντίθετος ακόμη και στην θυσιαστική αποπομπή,στην «πατροκτονία»!Κάθε γενιά που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να την πραγματοποιήσει με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Κάθε γενιά έτσι μόνο απογαλακτίζεται έτσι  καταφέρνει να σταθεί μπροστά στην ιστορία. Στους αντίποδες της θυσίας του Αβραάμ προκρίνω τη θυσία του Ισαάκ. Τη θυσία εκείνη όπου η υιός θυσιάζει τον πατέρα και όχι το αντίστροφο.
Στον πολιτισμό τον δικό μας τούτο είναι εύκολα κατανοητό αφού το καινούργιο έχει μεγαλύτερη αξία από το παλιό κι εκείνο πρέπει να διασωθεί αν είναι να διαλέξουμε  ανάμεσα στα δύο. Στον πολιτισμό μας θυσιάζουμε,στο νυν,το παρελθόν για χάρη του μέλλοντος.
Δεν εννοεί,ο πολιτισμός των Πατέρων μας,να θυσιάσει στο νυν το μέλλον για χάρη του παρελθόντος όπως ο πολιτισμός των Ευρωπαίων επιτάσσει. Αντιστέκεται!
Συνεπώς δεν φοβάμαι την εξέγερση της γενιάς «Μεταπολίτευση Plus» κατά των γεννητόρων της. Φοβάμαι μήπως η εξέγερση ενώ μοιάζει με καινούργια είναι η ίδια η παλιά φτιασιδωμένη σε καινούργια!
Φοβάμαι μήπως ακόμα μια φορά θυσιάσουμε το νυν για χάρη του παρελθόντος. Και φοβάμαι μήπως θυσιάσουμε το νυν,το σήμερα,για χάρη τάχα του μέλλοντος.
Φοβάμαι,μήπως ακόμα μια φορά, πειθαρχώντας τάχα στη φωνή του θεού-μέλλοντος και με εγχειρίδιο την «ιερή» αγανάκτηση για το παρελθόν,θυσιάσουμε το νυν,το σήμερα.
Και το «σήμερα» είναι ο Ισαάκ-παιδί που δεν θα γίνει ποτέ άνδρας αφού δεν θα υπάρχει μέλλον μετά από το θυσιασμένο νυν. Κι αυτό το νυν δεν είναι η γενιά «Μεταπολίτευση Plus» όπως νομίζει επειδή «κουρεύεται με τ’αρνιά».Το νυν είναι η γενιά των εικοσάριδων, ήγουν των βιολογικών παιδιών της γενιάς της Μεταπολίτευσης. Τους εικοσάριδες αυτούς,η γενιά «Μεταπολίτευση Plus» δεν μπαίνει καν στον κόπο να τους ρωτήσει. Απλώς θέλει να τους «εκφράσει» συμμαχώντας (διάβαζε «καπελώνοντας») μαζί τους. Και σε μερικές περιπτώσεις το καταφέρνει.

Πόλεμος γενεών και συλλογική τιμωρία των ηττημένων;

Ποιο είναι το πρώτο χαρακτηριστικό που πυροδοτεί τους φόβους μου;Μα ο ίδιος ο στόχος της εξέγερσης!Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μια γενιά «ξιφουλκεί»(ή έστω ετοιμάζεται) κατά της άλλης!Για πρώτη φορά μια γενιά εισάγει τον εαυτό της στην πολιτική ως πολιτικό υποκείμενο!Μαζί με άλλους υπάρχοντες πολιτικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε τάξεις,στρώματα,ομάδες,κόμματα,φυλές,συντεχνίες,εισάγεται ακόμα ένας ανταγωνισμός,ακόμα ένας τρόπος να παραμείνουν οι Έλληνες διχασμένοι,να μείνουν οι Έλληνες στον εμφύλιό τους πόλεμο που σοβεί,με ψυχρές και θερμές φάσεις,από τη δημιουργία αυτού του έρημου του «Ελλαδικού κρατίδιου».
Κι ενώ συμβαίνει αυτός,ο ακόμα ένας διχασμός,οι φορείς του,οι κήρυκές του,ορκίζονται στο όνομα του έθνους και της πατρίδας. Της πατρίδας και του έθνους που αν αξίζουν κάτι είναι επειδή δείξανε εμπράκτως την αυθυπερβατική τους ουσία την νηπτική τους παράδοση. Δεν είμαστε στο «οφθαλμός αντί οφθαλμού» αλλά στο «αγαπάτε αλλήλους»!
Οι σάλπιγγές τους σημαίνουν έφοδο και οι «καρμανιόλες»της συλλογικής τιμωρίας είναι ήδη στημένες. Αυτή τη φορά δεν υπάρχει ιστορική πρωτοτυπία!
Κάνουν και τούτοι ό,τι ακριβώς κάνανε και οι άλλοι μόνο που τούτοι το Σατανά τον βλέπουν όχι σε τάξεις,κόμματα,φατρίες αλλά σε μια ολόκληρη...γενιά!
Φαίνεται ότι φαντασιώνονται και τούτοι όπως ακριβώς φαντασιώνταν και οι άλλοι,ότι είναι μεγάλοι επαναστάτες και το χέρι τους το νομιμοποιούν «οι αιώνων ντροπές που φουντώσανε μέσα στον νου και στην καρδιά τους και αρματώνουν την παλάμη τους με φλογισμένες αστραπές».
Να και το δεύτερο λοιπόν χαρακτηριστικό της εξέγερσης που ενισχύει τους φόβους μου ότι και τούτοι είναι ίδιοι με τους άλλους.

Στόχοι του μέλλοντος ή στόχοι του παρελθόντος;

«Η γενιά αυτή δεν θα συνασπιστεί για να θορυβήσει όπως κάνουν διάφοροι γραφικοί ψευδο- ελληνοκεντρικοί ή κατ’ επάγγελμα καταστροφολόγοι που απαξιώνουν το έπος του Νέου Ελληνισμού. Θα αισθάνεται δέος για τη στράτευσή της και δεν θα έχει χρόνο για πλάκα, ατάκες και τηλεοπτικά σώου. Θα της αρκεί η στράτευσή της. Αυτή θα την θερμαίνει, αυτή θα την ενθουσιάζει. Η ελληνική ζωή με μια τέτοια γενιά θα αποκτήσει ξανά ένα σκοπό υπαγορευμένο από τη δύναμη των πραγμάτων. Κι ένας σκοπός, όταν μάλιστα είναι κοινός, σου υπόσχεται μια δικαίωση, αδιάφορο αν τον πετύχεις ή όχι. Αρκεί που αγωνίστηκες. Μπορεί μια μάχη να μη την κερδίσεις, φτάνει όμως που υπήρξες πολεμιστής. Που έβγαλες –εν προκειμένω– το κεφάλι από το δύσοσμο βόθρο της Μεταπολίτευσης και ανάσανες ελεύθερα. Ανταμοιβή μεγαλύτερη δεν υπάρχει.
Είναι καιρός λοιπόν να τελειώνουμε με τη Μεταπολίτευση και να γυρίσουμε πίσω, στον Ιούλιο του 1974. Από εκεί να αρχίσουμε ξανά για να ξαναχτίσουμε μια δημοκρατία γνήσια και νόμιμη, όχι προσχηματική, όχι αυθαίρετη. Με θεμέλια στέρεα και βαθιά στη γη μας αλλά και ανοιχτούς ορίζοντες στην οικουμένη».[του ιδίου στο ίδιο τεύχος του Μανιφέστου]
Κανείς,φαντάζομαι,δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το ως άνω χωρίον είναι πολιτικό πρόγραμμα,στόχοι δηλαδή συγκεκριμένοι που αφορούν στο μέλλον.
Αντιθέτως,το παρακάτω κομμάτι είναι σειρά στόχων,είναι πολιτικό πρόγραμμα που αφορά στο παρελθόν:
«Η μοιραία αυτή γενιά, η γενιά του 1970 (στην πολιτική, στην οικονομία, στα γράμματα) πρέπει το ταχύτερο να μας απαλλάξει από την παρουσία της, πρέπει να πεθάνει. Με κάθε τρόπο. Αρκετά μας στέρησε από τις βρύσες της ζωής, αρκετά πηγάδια ζωής επιχωμάτωσε ή βοθροποίησε. Καμιά σωτηρία δεν μπορεί να προσφέρει αυτή η γενιά. Είναι ανίκανη για οποιαδήποτε ευφυή επινόηση. Στερείται κάθε ταλέντου. Καμιά αξιοθρήνητη εξιδανίκευση των μέτρων εξόδου από την κρίση δεν μπορεί να ανασκευάσει την βαθιά ψυχική παραμόρφωση αυτής της γενιάς. Γι’ αυτό και τα όποια μέτρα λαμβάνει είναι αναποτελεσματικά. Διότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν στόχο τη σωτηρία της πατρίδας αλλά τη σωτηρία των ατομικών και ταξικών συμφερόντων αυτής της γενιάς»....
.....»Να στερηθούν του δικαιώματος του εκλέγεσθαι όλοι όσοι διατέλεσαν βουλευτές μετά το 1974. Θα είναι η ελάχιστη ποινή για όσους υπηρέτησαν ενσυνείδητα τις καταστροφικές κυβερνήσεις αυτής της τεσσαρακονταετίας και παραμένουν, όπως όλοι βλέπουμε, αμετανόητοι. Ίσως έτσι περιοριστεί η καταστροφή στο ηθικό και το οικονομικό πεδίο. Διότι σε κάθε άλλη περίπτωση, αν η Μεταπολίτευση τελειώσει, όπως άρχισε, με μια εθνική καταστροφή, τότε η επανεκκίνηση δεν θα γίνει από το 1974. Θα γίνει από το 1922. Με όλες τις αναλογίες. Και ας έλθουν μετά από έναν αιώνα οι επίγονοι όσων τιμωρηθούν να διαμαρτύρονται για την διαδικασία, όπως τολμούν εσχάτως οι ιδεολογικοί κληρονόμοι του μικροελλαδισμού».
Κάνω λάθος που μου ακούγονται όλα αυτά σαν το προοίμιο ενός νέου Μετα-Μεταπολιτευτικού θυσιαστικού κύκλου όπου «ο Σατανάς εκβάλλει Σατανάν»;
[βλέπε Ρ.Ζιράρ: «Εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν» εκδ.Εξάντας]
Να και το τρίτο λοιπόν χαρακτηριστικό της εξέγερσης που πολλαπλασιάζει τους φόβους μου και για την επάρκειά της αλλά κυρίως για τις πιθανότητες να οδηγήσει την Ελλάδα «αλλού».

Παρά ταύτα,των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν:
«Νου νου νου
νου νου νου
βρε τι κάνει το Νουνού
μπράβο σου Νουνού»
[Λ. Κηλαϊδώνης]

Η γενιά του Νουνού πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι «γενιά Αλλουνού» κι ότι είναι αδέρφια μας και παιδιά μας που αναλαμβάνουν τα πολιτικά τους καθήκοντα αφού σιτέψανε αρκετά κι αφού «τη βρήκανε» καπιταλιστικά,ευρωλιγούρικα κλπ. Ότι αν θέλει-επί τέλους- να βοηθήσει ν’αλλάξουν τα πράγματα δεν μπορεί να κρύπτεται «στα κρησφύγετα της ρωμέικης αυταρέσκειας που πάντα σε κάποιον άλλο ρίχνει την ευθύνη».
Η γενιά του Νουνού,η γενιά «Μεταπολίτευση Plus»,δεν είναι «γενιά από αλλού».
Τούτο το χώμα είναι δικός της και δικό μας...δεν είναι «αλλουνού»!
Είναι «άλλου Νου»!

Με αγάπη πολλή ο Βενιαμίν της Γενιάς του Πολυτεχνείου

9 Σχόλια

  1. ”Οντας έκθαμβος, από την ικανότητα κάθε ανθρώπου να δομεί τον εαυτό του, από αυτό το αριστούργημα που δημιούργησε το σύμπαν με τίμημα δεκαπέντε δισεκατομμυρίων ετών προσπάθειες, αποτυχίες, δοκιμές και επαναλήψεις, δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτήν την ανθρωπότητα της δυσπιστίας. Δεν εύχομαι να είναι τα εγγόνια μου άρχοντες περιτριγυρισμένοι από ένα πλήθος σκλάβων,εύχομαι όμως να κάνουν ότι είναι απαραίτητο για να μην υπάρχουν σκλάβοι!! Να μπορέσουν να γίνουν άρχοντες περιτριγυρισμένοι από δέκα δισεκατομμύρια άρχοντες!! Αυτό είναι εφικτό!!! Εξαρτάται από εμάς!!!” Επίλογος από το βιβλίο ” Η επίγνωση των ορίων ” του Albert Jacquard, έκδ. κάτοπτρο 1994 Συμμερίζομαι τους προβληματισμούς σας, αλλά… Με εκτίμηση Χρ. Θεοδόση

  2. Αγαπητή κ.Θεοδόση

    Θα ανταποδώσω στη συγκινητική σας παρέμβαση με μια προσωπική εμπειρία.
    Επιτρέψτε μου να σας την αφηγηθώ όπως έγινε:
    Το καλοκαίρι του 2005 αποφάσισα,ωρίμασα θα έλεγα καλύτερα,να επισκεφτώ το Άγιον Όρος.
    Ανήμερα του δικού μας Δεκαπενταύγουστου ήμουν εκεί. Αφού για τέσσερις μέρες περιηγήθηκα σε διάφορες μονές και κελιά κατέληξα,την τελευταία μέρα,στη Μονή……..
    Σουρούπωσε και κλείσανε οι πόρτες. Όλη η παρέα των επισκεπτών μαζεύτηκε γύρω από τον μοναχό που είχε αναλάβει,από νωρίτερα,να μας ξεναγήσει.
    Έπιασε να λέει-για δεύτερη φορά-διάφορα τρομοκρατικά για τον Θεό. Ότι κάποιος που δεν είχε νηστέψει έπαθε αυτό και κάποιος που δεν έκανε εκείνο έπαθε το άλλο.
    Δεν έχει σημασία να πω ακριβώς τις εκφοβιστικές λεπτομέρειες.
    Μέσα στην τόση ομορφιά που είχα ζήσει στις τέσσερις αυτές μέρες,η αγόρευση του γέροντα μου χτύπησε άσχημα. Για πρώτη φορά ταράχτηκα,αξαγριώθηκα,μπορώ να πω.
    Πήρα τον λόγο και άρχισα να τον ρωτάω αν αυτόν το Θεό,τον εκδικητικό και εμπαθή,λατρεύουν στο Όρος. Κι αν όντως λατρεύουν αυτόν τον Θεό,τότε ν’ανοίξουν τις πόρτες να φύγω εκείνη τη στιγμή ακριβώς.
    Ο γέροντας-που ήταν στην ηλικία μου-τσιτώθηκε κάμποσο.
    Ήταν η δεύτερη φορά που του αντιπαρατέθηκε εκείνο το απόγευμα. Η άλλη ήταν για το προγαμιαίο σεξ.
    Με ρώτησε πειραγμένος-ανάμεσα στα άλλα-γιατί εγώ πιστεύω στο Θεό.
    Κι εγώ απλά του απάντησα «γιατί είναι ωραίο να πιστεύεις στο Θεό»!
    Σχεδόν του πέταξα στα μούτρα… «γιατί γουστάρω»!
    Παραδόξως,ο γέροντας γαλήνεψε,ηρέμησε κι με ένα φωτεινό χαμόγελο άρχισε να αφηγείται την εξής παραβολή την οποία εγώ λέω τώρα με δικά μου λόγια:
    Είναι-είπε- οι δούλοι. Εκείνοι κάνουν το καλό γιατί φοβόνται τον Θεό και τις τιμωρίες του.
    Είναι οι μισθωτοί. Εκείνοι που κάνουν το καλό για να εισπράξουν ανταμοιβή για τις πράξεις τους. «Σούδωκα-μούδωκες» που λέει κι ο Καζαντζάκης.΄
    Είναι-είπε-και οι ελεύθεροι. Εκείνοι κάνουν το καλό…γιατί έτσι! Γιατί τους αρέσει! Από επιλογή!
    Έμεινα σιωπηλός και προβληματισμένος. Βαθιά ευγνώμων για το δώρο του γέροντα!
    Την εκπληκτική αυτή παραβολή του Άγιου Μάξιμου του Ομολογητή.
    Αλλά και βαθιά ευγνώμων στις πριν από μένα γενιές-του Πολυτεχνείου και της Εθνικής Αντίστασης-που με έμαθαν να περπατάω στο δρόμο της Ελευθερίας και της Αγάπης.
    «Αντάρτες και θεοί κληρονομιά μου» λέει η Αφροδίτη Μάνου!
    Αργά τη νύχτα,όταν το Όρος προσεύχεται και η Ελλάδα κοιμάται,ο γέροντας με έψαξε στο Καθολικό,με πλησίασε και με το ίδιο φωτεινό βλέμμα με χαιρέτησε.
    Τον χαιρέτησα κι εγκαρδίως είπα το «ευλόγησον».
    -είθε ο Κύριος!

  3. Σας ευχαριστώ πολύ γι’αυτήν την εμπειρία σας. που την μοιράζεστε μαζί μας! Χάρηκα τόσο, όσο και στην σημερινή είδηση και την σιγουριά του αρχαιολόγου, ότι επιτέλους, μπορεί να ανακοινώσει ότι βρέθηκε το ανάκτορο του Οδησσέα και της πιστής Πηνελόπης, στην Ιθάκη. Είχε όμως και την ”σεμνότητα” να προσθέσει: ”με τις όποιες επιφυλάξεις της επιστημονικής κοινότητας”. Ομως αυτή του η ”σεμνότητα”, μήπως κρύβει βαθμούς μη ελευθερίας; Είναι μακρύς ο δρόμος αλλά…όποιος πιστεύει, βρίσκει πάντα την απάντηση, γιατί πιστεύω ότι η απάντηση είναι αυτή που μετράει περισσότερο!!!
    Με εκτίμηση Χρ. Θεοδόση

  4. Επιτέλους μίλησε και κάποιος για όλες τις κατακουρασμένες -απο τις συνεχείς επαναστάσεις- ψυχές ! Κουραστήκαμε πια απο τους πολλούς αγώνες. Πες τα κύριε Γιώργο BENIAMIN πές τα για τί έτσι σας αρέσει!

    Κατα τ’άλλα συμφωνώ σε αρκετά σημεία με το κείμενό σας αλλά η πολυτεχνείο-γενιά-κωλοχανείο έδωσε εξετάσεις και κόπηκε γιατί έτσι τους αρέσει. Δυστυχώς η τελευταία γενιά Ελλήνων ήταν του ’40 και της Εθνικής Αντίστασης όλοι οι άλλοι είμαστε …. το δείχνει η πραγματικότητα τι είμαστε.

    ‘Ισως μετά απο καμιά δεκαριά γενιές να αλλάξει κάτι στην δύσμοιρη Ελλάδα. Ως τότε θα απολαμβάνουμε τις Τουρκικές φρεγάτες στο Σούνιο. Τι να πει κανείς!

  5. Kίμων ξέχασες τον αντι-αποικιοκρατικό αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου το ’55-’59..σε μεγάλο ποσοστό πιτσιρικάδες 17-20 χρονών!

    Επίσης η Ισπάνια χούντα είχε 50 χρόνια, η Πορτογαλλία άλλα τόσα μην μιλήσουμε για την Λατινική Αμερική…ΑΛΛΑ είπαμε η γένια του Πολυτεχνείου επένδυσε στα 7χρονάκια της χουντικής καρικατούρας για να ”επαναστατεί” εσσαεί…ώς τις μέρες μας.

    Τι να λέμε…. οι περισσότεροι αστράτευτοι και το Σύνταγμα να έχει γίνει διαμπερές…κάτσε μην ελλιμενιστούν οι Τουρκικές φρεγάτες στον Πειραιά. Μόνο για τον Ολυμπιακό και τον Πανάθα θα συνεχίζει να τους νοιάζει!

    ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
    ΑΠΟ ΚΥΠΡΟ.

  6. Γιάννη,
    σ’ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
    Θα πρέπει να γράψω πολλά τέτοια κείμενα για να ανταποδώσω το όφελος από το υπέροχο “Αγριότητα-Βαρβαρότητα-Πολιτισμός”του Άσγκερ Γιορν τη μετάφραση του οποίου οφείλουμε σε σένα!

  7. Αγαπητέ Κώστα από την Κύπρο,
    γιατί θα πρέπει να συγκρίνουμε κατ’αντιπαράθεσιν τους αγώνες μας σαν να είμαστε μικρά παιδιά που μετράνε ποιανού το κατούρημα φτάνει πιο μακριά;
    Δεν ήταν αντιιμπεριαλιστικός ο αγώνας της Γενιάς του Πολυτεχνείου;
    Ή δεν ήταν αίμα αυτό που χύθηκε στις 17 Νοέμβρη;
    Πόσοι είναι όλοι-όλοι οι νεκροί του αντιαποικιακού αγώνα της Κύπρου; Είναι περισσότεροι από τους νεκρούς εκείνης της νύχτας;
    Και επειδή η χούντα στην Ελλάδα κράτησε επτά χρόνια αυτό σημαίνει ότι ήταν “καρικατούρα”; Καρικατούρα ήταν οι χιλιάδες εξόριστοι με το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου; Καρικατούρα ήταν και οι χιλιάδες βασανισμένοι; Ο φόβος και η τυραννία που έκανε τους Έλληνες να κλειστούν στα σπίτια τους,ν’αλλάξουν τα έθημά τους και να ανακοπεί βίαια και οριστικά η πολιτιστική…θύελλα της δεκαετίας του ’60;
    Όσο για το “αστράτευτοι” είναι καθαρή συκοφαντία. Η γενιά αυτή πάλεψε,από μέσα και απ’έξω,και κατάφερε να εκδημοκρατιστεί το στράτευμα.
    Τέλος σου θυμίζω ότι το “Γουέμπλεϊ” έγινε το “72. Εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι οι νέοι της εποχής “δεν μάσησαν” στις απόπειρες της χούντας για αλλοτρίωση μέσα από το ποδόσφαιρο. Και η αντίσταση αυτή κράτησε χρόνια. Και ακόμα ίσως κρατάει γιατί εμείς μάθαμε τα παιδιά μας να θαυμάζουν τον Τσε Γκεβάρα παρά το ότι είχαμε δει να παίζουν στο γήπεδο ο Δομάζος,ο Κούδας,ο Σιδέρης και ο Παπαιωάννου! Τότε μας κατηγορούσαν ότι ήμασταν δογματικοί που δεν πηγαίναμε στα γήπεδα και στις ντισκοτέκ! Που κολλάγαμε αφίσες και δεν ξελιγωνόμασταν για τις φίρμες και τα καταναλωτικά προϊόντα του καπιταλισμού,που δεν κοιτάγαμε τις καριέρες μας! Η λέξη “καριερίστας” ήταν τότε βρισιά.

    Χρόνια Πολλά σε όλους

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ